ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ, ΑΠΕΙΡΟΙ ΕΛΕΓΧΟΙ...
ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ, ΑΠΕΙΡΟΙ ΕΛΕΓΧΟΙ...
Δέν θέλω νά πῶ πολλά. Γιά τήν ἀκρίβεια, θά ἤθελα νά μήν ἔγραφα ἀπολύτως τίποτα! Ἁπλᾶ κοιτᾶξτε τό βλέμμα αὐτοῦ τοῦ παιδιοῦ, ἀπό τό Κογκό τῆς πολυβασανισμένης ―ἀπό τήν “πολιτισμένη” Δύση― Ἀφρικῆς. Ἡ λάβα τοῦ ἡφαιστείου κατέστρεψε ὅ,τι δέν εἶχε καταστρέψει ἡ μανία τοῦ «λευκοῦ ὑπερανθρώπου»!...
Ἡ “πανδημία” ἀπέδειξε πόσο ἐγωκεντρική εἶναι ἡ ἀνθρωπότητα, καί ἡ παιδική ἀθωότητα μοιάζει νά μή τό ἀντέχει...
Μόνο ἕνα συγνώμη μοῦ βγαίνει, καί ἄς ξέρω πώς εἶναι ἐντελῶς ἄχρηστο...
Voloudakis.blogspot.gr Μανώλης Β. Βολουδάκης
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 226-227
Ἰούνιος-Ἰούλιος 2021
Η ΛΟΓΧΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ!
Η ΛΟΓΧΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ!
Εἶναι πολλά τά χρόνια πού µᾶς χωρίζουν ἀπό ἐκείνη τή ζεστή µέρα, τήν 26η µέρα τοῦ µηνός Ἰουνίου τοῦ 363. Ἐκείνη τήν ἡµέρα, ὁ Ρωµαϊκός στρατός ἀγωνιζόταν ἐναντίον τῶν Περσῶν, πού τούς ἀκολουθοῦσαν, τυλίγοντάς τους σέ ἕνα κύκλο πού ὁλοένα καί ἔσφιγγε, παίζοντας µαζί τους κλεφτοπόλεµο, στίς µακρινές, καυτές πεδιάδες τῆς Ἀνατολῆς.
Ὁ αὐτοκράτορας τῶν Ρωµαίων, ἀγνοῶντας τόν ἄµεσο κίνδυνο τῆς αὐτοκρατορίας ἀπό τά Γοτθικά φῦλα, τά ὁποῖα ἀπειλοῦσαν νά καταλύσουν τό δυτικό της τµῆµα καί τήν ἴδια τή Ρώµη, στράφηκε νά πολεµήσει τούς Πέρσες, πού, ὄχι µόνο δέν τόν ἐνοχλοῦσαν, ἀλλά τοῦ εἶχαν ζητήσει καί συνθήκη φιλίας, τήν ὁποία ἀπέρριψε µέ ἀλαζονεία! Γιατί; Γιατί εἶχε τήν πεποίθηση ὅτι µέσα του ζοῦσε τό πνεῦµα τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου!
Ἔτσι, ἀφοῦ κατάφερε µέ µεγάλη δυσκολία νά φέρει τόν στρατό του καί νά κατεβάσει τά 1000 πλοῖα τοῦ στόλου του µπροστά στήν µεγάλη πόλη Κτησιφῶντα, ἀποφάσισε ξαφνικά νά µήν τήν πολιορκήσει, ἀλλά νά βάλει φωτιά στά ἴδια του τά πλοῖα καί νά πάρει τό δρόµο τῆς ὑποχώρησης, καίγοντας τά πάντα στό πέρασµά του καί καταδικάζοντας τούς στρατιῶτες του σέ µιά µαρτυρική πορεία, πεινασµένους, διψασµένους, ἐξαντληµένους καί ἀποδεκατισµένους ἀπό τίς συνεχεῖς συρράξεις µέ τόν Περσικό στρατό!
«Θάνατε, ὡς πικρόν σου τό μνημόσυνον ἐν ἀνθρώποις»!
Ψυχοσάββατον Πεντηκοσταρίου
«Θάνατε, ὡς πικρόν σου τό μνημόσυνον ἐν ἀνθρώποις»!
(Ἐκκλησιαστής)
Ὁ Ἅγιος Ἱεράρχης τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας Ἰγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ (1807-1867), Ἐπίσκοπος Καυκάσου καί Μαύρης Θαλάσσης, πού ἡ ζωή του ἦταν σχετικά σύντομη (ἐκοιμήθη 60 ἐτῶν), ὑπῆρξεν ἐν τούτοις πολυγραφότατος. Ἡ προσωπικότητα καί διδασκαλία του σφράγισε τόν 19ον αἰῶνα στήν Ρωσία καί γέμισε τούς πνευματικούς σιτοβολῶνες αὐτῆς, οὕτως ὥστε οἱ Ρῶσοι νά ἀντέξουν πνευματικά κατά τήν ἑβδομηκονταετῆ περίοδο τῶν «ἰσχνῶν ἀγελάδων», πού δέν ἄφησε τίποτε ὄρθιο στήν Ἐκκλησία αὐτή, μέ τούς ἀπινεῖς διωγμούς κατ’ αὐτῆς. Ἡ μνήμη του τιμᾶται στίς 30 Ἀπριλίου, ἡμέρα τῆς μακαρίας ἐν Κυρίῳ κοιμήσεώς του.
Στή συνέχεια παρατίθεται ἕνα κείμενό του, σχετικά μέ τόν θάνατο, τό κοινόφλητο χρέος ὅλων μας. Ἡ ἀντιγραφή εἶναι ἀπό ἔκδοση ἐπιμελημένη τῆς Σεβασμίας Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου - Ὠρωποῦ Ἀττικῆς. Στό κείμενο, ὁ Ἅγιος μᾶς περιγράφει τά συναισθήματά του, ἀπό ἐπίσκεψή του στό κοιμητήριο τῆς γενέτειράς του, ὅπου καί οἱ τάφοι τῶν συγγενῶν του. Τό κείμενο δέν χρήζει σχολιασμοῦ. Ἀπό μόνο του ἀποτελεῖ τήν καλύτερη διδασκαλία γιά ὅλους μας, πού ἀξιωνόμαστε καί φέτος νά ἑορτάσουμε τήν μνήμη πάντων τῶν ἀπ’ αἰῶνος κεκοιμημένων Χριστιανῶν. Ὁ μόνος ἴσως σχολιασμός, πού θά ἄξιζε νά σημειωθεῖ, πρίν τήν παράθεση τοῦ κειμένου, εἶναι ὁ ἐκ μέρους τοῦ Ἁγίου χαρακτηρισμός (σέ ἄλλο κείμενο, πού θά δημοσιεύσουμε προσεχῶς) τῆς παρούσης προσκαίρου ζωῆς ὡς «ξενοδοχείου». Τό ὁποιοδήποτε «ξενοδοχεῖο», ἀκόμα καί τῶν περισσοτέρων «ἀστέρων», δέν παύει νά εἶναι κάτι ξένο πρός τό σπίτι μας. Τό χρησιμοποιοῦμε ἀναγκαστικά καί ὑποχρεωτικά, ὅταν οἱ διάφορες συγκυρίες καί περιστάσεις τῆς ζωῆς μας, μᾶς ὁδηγοῦν γιά πρόσκαιρο χρονικό διάστημα ἐκτός οἰκίας. Ἀλλοίμονο, ἄν αὐτό τό πρόσκαιρο γιά μᾶς ξενοδοχεῖο, τραβήξει ὅλο τό ἐνδιαφέρον καί τήν ἀγάπη μας, σάν νά ἐπρόκειτο νά ἀντικαταστήσει ἤ ὑποκαταστήσει τό πραγματικό «σπίτι μας», τό αἰώνιο. Οὐ γάρ ἔχομεν ᾧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλά τήν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν.
Τά κριτήρια τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως κατά τόν Ἅγιο Βικέντιο Λειρίνου
Τά κριτήρια τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως
κατά τόν Ἅγιο Βικέντιο Λειρίνου
Στίς 24 Μαΐου ἑορτάζεται ἡ µνήµη τοῦ ἁγίου θεολόγου Βικεντίου τοῦ Λειρίνου, ἑνός µεγάλου ἁγίου της Ὀρθοδοξίας πού ἔζησε τόν 5ο αἰώνα καί δίδαξε στήν (τότε ἀκόµη) Ὀρθόδοξη Δύση. Σύµφωνα µέ τόν βίο του, προτοῦ γίνει µοναχός κατεῖχε σηµαντικές κοσµικές θέσεις, κατόρθωσε ὅµως νά ἀπεµπλακεῖ ἀπό τούς περισπασµούς αὐτούς καί ἐγκαταβίωσε στή Μονή πού εἶχε ἱδρύσει ὁ Ἅγιος Honoratus (16 Ἰανουαρίου) στίς Λερίνες Νήσους ἀπέναντι ἀπό τίς Κάννες, στή Νότια Γαλλία καί ἡ ὁποία ἐπρόκειτο νά ἀναδειχθεῖ σέ ἕνα ἀπό τά πιό σηµαντικά, ἄν καί λησµονηµένα, κέντρα τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἐνδεικτικά, ἀναφέρουµε ὅτι ὁ µαθητής τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόµου καί γνωστός ἀπό τή Φιλοκαλία Ἅγιος Κασσιανός ὁ Ρωµαῖος (29 Φεβρουαρίου) εἶχε τήν καλύτερη γνώµη καί στενούς δεσµούς µέ τή µοναστική κοινότητα τοῦ Λειρίνου καί µάλιστα εἶχε συνθέσει τό ἔργο του «Συνοµιλίες» γιά τούς ἐκεῖ µοναχούς. Ἀνάµεσα δέ στούς ἁγίους πού ἔζησαν στή Μονή αὐτή ἀναφέρουµε τόν Ἅγιο Honoratus, πού, µέ τήν ἁπλῆ προσευχή του, ἔδιωξε τά φίδια ἀπό τό νησί τοῦ Λειρίνου, τόν Ἅγιο Lupus, ἐπίσκοπο τῆς πόλης Troyes (29 Ἰουλίου), ὁ ὁποῖος ἀντιµετώπισε κατά πρόσωπο τόν φοβερό ἀρχηγό τῶν Οὕννων Ἀττίλα καί χαρακτηρίσθηκε ὡς «Πατήρ Πατέρων καί Ἐπίσκοπος Ἐπισκόπων», τόν ταπεινό ἐπίσκοπο Ἅγιο Maximus τῆς Riez (27 Νοεµβρίου), τόν ὑπερασπιστή τῶν φτωχῶν καί ἐλευθερωτή τῶν αἰχµαλώτων Ἅγιο Hilary τῆς Arles (5 Μαΐου), τόν καταφρονητή τοῦ κοσµικοῦ πνεύµατος Ἅγιο Eucherius τῆς Lyons (16 Νοεµβρίου) καί τόν θαυµατουργό Ἅγιο James τῆς Tarantaise (16 Ἰανουαρίου).
Ὁ ἅγιος Βικέντιος διακρίθηκε ἰδιαίτερα γιά τή γνώση τῶν Ἁγίων Γραφῶν, γιά τήν εὐγλωττία του καί γιά τήν ἁγιότητά του. Καθώς δέ ἔζησε σέ µιά πολύ ταραγµένη περίοδο, κατά τήν ὁποία πολλές αἱρέσεις εἶχαν προξενήσει σάλο στήν πορεία τῆς Ἐκκλησίας, προσπάθησε ἰδιαιτέρως νά ἀνεύρει καί νά διατυπώσει τά ἀσφαλῆ καί σαφῆ κριτήρια πού θά ἐπέτρεπαν στόν κάθε πιστό νά διακρίνει τήν ἀλήθεια καί νά ἀπορρίψει τήν πλάνη. Ἔτσι, λίγο µετά τήν Οἰκουµενική Σύνοδο τῆς Ἐφέσου τοῦ 431, πού καταδίκασε τόν Νεστοριανισµό, ἀποφάσισε, προαισθανόµενος τήν κοίµησή του, νά καταγράψει µέ συντοµία καί ἐν εἴδει ὑποµνήµατος σύντοµους κανόνες γιά τή διάκριση τῆς ἀληθοῦς Πίστεως ἀπό τήν αἵρεση. Τό ὑπόµνηµα αὐτό τιτλοφορήθηκε «Commonitorium» καί ἀποτελεῖ ἕνα ἀπό τά πιό σηµαντικά καί αὐθεντικά κείµενα τῆς Ὀρθοδοξίας πού παρουσιάζει διαρκῆ ἐπικαιρότητα.
Ο ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟΣ ΣΕ ΜΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Ο ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟΣ
ΣΕ ΜΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Τούτη τήν περίοδο τῆς «ὑγειονοµικῆς κρίσης» πού διανύουµε, πολύς λόγος γίνεται γιά τήν προστασία τῆς ὑγείας. Ἡ προστασία τῆς ὑγείας πράγµατι εἶναι θεµελιῶδες ἀνθρώπινο δικαίωµα, τό ὁποῖο κατοχυρώνεται, τόσο ἀπό τό ἐθνικό δίκαιο, ὅσο καί ἀπό µία σειρά διεθνῶν κειµένων. Ἔτσι, γιά παράδειγµα, ἡ Οἰκουµενική Διακήρυξη Δικαιωµάτων τοῦ Ἀνθρώπου, στό ἄρθρο 25 ὁρίζει ὅτι: «καθένας ἔχει δικαίωµα σέ ἕνα βιοτικό ἐπίπεδο ἱκανό νά ἐξασφαλίσει στόν ἴδιο καί στήν οἰκογένειά του ὑγεία καί εὐηµερία… ἰατρική περίθαλψη... δικαίωµα σέ ἀσφάλιση γιά τήν ἀσθένεια, ὅπως καί γιά ὅλες τίς ἄλλες περιπτώσεις πού στερεῖται τά µέσα της συντήρησής του ἐξ αἰτίας περιστάσεων ἀνεξαρτήτων τῆς θέλησής του». Τό δέ Διεθνές Σύµφωνο γιά τά οἰκονοµικά, κοινωνικά καί µορφωτικά δικαιώµατα ὁρίζει στό ἄρθρο 12, ὅτι «1. Τά Συµβαλλόµενα Κράτη ἀναγνωρίζουν τό δικαίωµα κάθε προσώπου νά ἀπολαµβάνει τήν καλύτερη δυνατή σωµατική καί ψυχική ὑγεία».
Τό Εὐρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωµάτων τοῦ Ἀνθρώπου (στό ἑξῆς ΕΔΔΑ) σέ πρόσφατη ἀπόφασή του δέχθηκε ὅτι «Ἡ πολιτική ἐµβολιασµοῦ θέτει τούς νόµιµους στόχους τῆς προστασίας τῆς ὑγείας καθώς καί τῶν δικαιωµάτων τοῦ ἄλλου, προστατεύοντας τόσο ἐκείνους πού ἐµβολιάζονται, ὅσο καί ἐκείνους πού δέν µποροῦν νά ἐµβολιασθοῦν γιά ἰατρικούς λόγους. Αὐτοί οἱ τελευταῖοι δέχονται τίς ὠφέλειες τῆς συλλογικῆς ἀνοσίας γιά νά προστατευθοῦν ἀπό τίς προκείµενες σοβαρές λοιµώδεις νόσους». Τόνισε µάλιστα ὅτι «ὁ ὑποχρεωτικός ἐµβολιασµός εἶναι «ἀναγκαῖος σέ µία δηµοκρατική κοινωνία»1.
Ἡ “στρατολόγηση” τῶν πολιτῶν στόν “πόλεµο” κατά τοῦ “ἀόρατου ἐχθροῦ”
Ἡ “στρατολόγηση” τῶν πολιτῶν στόν “πόλεµο”
κατά τοῦ “ἀόρατου ἐχθροῦ”
Εἶναι γνωστό ὅτι, ὅπως στόν πόλεµο κατά τῆς τροµοκρατίας, ἔτσι καί στόν πόλεµο κατά τῆς πανδηµίας, ὅλοι σχεδόν οἱ ἐκπρόσωποι τῆς κρατικῆς ἐξουσίας ἀλλά καί τῆς ἰατρικῆς ἐπιστήµης (δηλ. τό ἄθροισµα τῶν διαχειριστῶν τῆς ὑγειονοµικῆς κρίσης) χρησιµοποίησαν ἀπό τήν πρώτη στιγµή τήν ἴδια “µιλιταριστική ὁρολογία”:
Τό 2001, ὅταν ὅλος ὁ κόσµος πληροφορήθηκε ἀπό τά ΜΜΕ τήν πρόσκρουση τῶν κατειληµµένων ἀπό τροµοκράτες ἀεροσκαφῶν (ὡστόσο, αὐτό πού εἴδαµε δέν ἦταν ἡ πρόσκρουση, ἀλλά ἡ βελούδινη διείσδυσή τους στό ἐσωτερικό τῶν οὐρανοξυστῶν), “ἀόρατος ἐχθρός” ἐναντίον τοῦ ὁποίου κηρύχθηκε ὁ πόλεµος ἦταν ἡ Αλ Κάϊντα.
Η ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΗ ΛΑΤΡΕΙΑ, Ο π. ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ Ο COVID-19!
Η ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΗ ΛΑΤΡΕΙΑ,
Ο π. ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ Ο COVID-19!
Χρεωστοῦμε εὐγνωμοσύνη στόν σεβαστόν καί ἀγαπητόν μας π. Ἰωάννην Κωστώφ, γιά τήν ἐπιμέλεια καί δημοσίευση τοῦ μεγαλυτέρου μέρους τῆς ἐγγράφου καί τῆς προφορικῆς διδασκαλίας τοῦ Μεγάλου Ἐκκλησιαστικοῦ Πατρός τῶν ἡμερῶν μας, τοῦ π. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ πυξίδα καί ὁδοδείκτη, ἰδίως σήμερα, μέσα στό πυκνό πνευματικό σκοτάδι τοῦ σύμπαντος κόσμου, ἀλλά καί τῆς Πατρίδος μας.
Παράλληλα, ὁ π. Ἰωάννης μᾶς ἔχει πλουτίσει μέ δεκάδες δικῶν του βιβλίων, τά ὁποῖα, πέραν τῶν γνώσεων καί τοῦ πνευματικοῦ καταρτισμοῦ, πού προσφέρουν, παρέχουν καί βιβλιογραφικό πλοῦτο.
Ἕνας ἀπό τούς πολλούς του καρπούς εἶναι καί τό βιβλίο του μέ τίτλο «Η ΘΕΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ» καί μέ ὑπότιτλο «Οὔτε οἱ χοῖροι στά ἅγια, οὔτε τά ἅγια στούς χοίρους», πού ἐκδόθηκε μέσα στόν σάλο τῆς λεγομένης “πανδημίας”, τό 2020, γιά νά προβάλῃ στούς Πιστούς τήν Ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας μας περί τοῦ μεγάλου Μυστηρίου τῆς Θ. Εὐχαριστίας, γιά τό ὁποῖο καί χάριν τῆς μετοχῆς μας σ’ αὐτό, μᾶς ἐδόθησαν ὅλα τά ἄλλα Θεῖα Μυστήρια!
Ὅσοι δέν κατοικοῦμε στόν Ἄρη καί δέν θέλουμε νά πιοῦμε τό «τρελλό νερό» μιᾶς τεθλασμένης ὑπακοῆς στούς Πολιτικούς μέσῳ τῆς Ἐκκλησίας, βλέπουμε πεντακάθαρα τόν λυσσαλέο πόλεμο κατά τῆς Ἐκκλησίας μας καί τῆς Θείας Λατρείας Της, πού ἔχει ξεσπάσει μέ πρωτοφανῆ μανία ἀπό τόν Φεβρουάριο τοῦ 2020 καί συνεχίζεται ἀμείωτος, ποιός ξέρει ― μόνο ὁ Θεός ― γιά πόσο ἀκόμη!
Μέ τό πρόσχημα τῆς ὑγειονομικῆς προστασίας τῶν πολιτῶν, οἱ Πολιτικοί μας ἔχουν οὐσιαστικά ἀπαγορεύσει στόν λαό τήν Θ. Λατρεία (κάθε 25 m2 ἕνας Πιστός[!] καί αὐτό μόνο γιά 5 μῆνες τόν χρόνο[!]), τήν διά ζώσης Κατήχησή του, ἀκόμη καί τήν ἐλευθέρα προσέλευσή του στούς Ἱ. Ναούς γιά ἀτομική προσευχή! Τό ἀποκορύφωμα, ὅμως, εἶναι ὁ τηλεοπτικός βομβαρδισμός τῶν ἀνθρώπων ἀπό ἐπιστημονοειδεῖς ἀντιεκκλησιαστικούς παράγοντες, οἱ ὁποῖοι ὠρύονται κατά τῆς Θ. Κοινωνίας καί τῆς διά τῆς μιᾶς Ἁγίας Λαβίδος μεταδόσεώς της, ἀποσιωποῦντες τήν ὑπερδισχιλιετῆ διά γεγονότων ἐπαλήθευση τοῦ ὅτι ἡ Θεία Κοινωνία, ὄχι μόνο δέν μεταδίδει νοσήματα, ἀλλά καί «τούς νοσοῦντας θεραπεύει»!
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΑΡΧΑΙΟΥ ΑΝΤΙΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΟΥ ΒΟΤΑΝΟΥ (Β΄Μέρος)
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΑΡΧΑΙΟΥ ΑΝΤΙΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΟΥ
ΒΟΤΑΝΟΥ (Β΄Μέρος)
Πάντως, μιὰ ἀπὸ τὶς πρῶτες ἀναφορὲς στὸ φυτὸ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη προέρχεται ἀπὸ τὸν Πεδάνιο Διοσκουρίδη καὶ συγγραφέα τοῦ πρώτου ἰατρικοῦ ὑλικοῦ τῆς Δύσης καὶ συγκεκριμένα μιὰ σύνοψη θεραπευτικῶν φυτῶν. Ὁ Διοσκουρίδης περιέγραψε τὸ φυτὸ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη σὰν ἕνα ἀνώτερο ἐπουλωτικὸ καὶ διουρητικὸ καὶ ὡς παυσίπονο ἰδιαίτερα ἀποτελεσματικὸ γιὰ νευραλγικὲς καταστάσεις ὅπως ἡ ἰσχυαλγία. Ἐπίσης τὸ συνιστοῦσε γιὰ τὴν ἐλονοσία.
Οἱ σύγχρονοί του, Ἕλληνας καὶ Ρωμαῖος ἀντίστοιχα, Γαληνὸς καὶ Πλίνιος, ἐπανέλαβαν τὶς σπουδαῖες ἀναφορὲς γιὰ τὸ φυτὸ τοῦ Διοσκουρίδη, ἐνῶ ἄλλοι ἰατροὶ τῆς ἐποχῆς παρατήρησαν ὅτι τὸ φυτὸ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη ἦταν ἄριστο ἐμμηναγωγὸ (ἕνα βότανο ποὺ διεγείρει καὶ ρυθμίζει τὴν ἔμμηνο ρύση), καθὼς ἐπίσης καὶ ἀντιπυρετικό. Μάλιστα, ὁ Πλίνιος ὁ Ρωμαῖος, τό βρῆκε ἰδιαίτερα ἀποτελεσματικὸ γιὰ τὰ δήγματα φιδιῶν ὅταν τὸ ἀνέμειξε μὲ κρασί.
Στὴν πράξη, οἱ περισσότερες ἀπὸ τὶς πρῶτες καταχωρημένες ἀναφορὲς στὸ φυτὸ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη προέρχονται ἀπὸ ἀνθρώπους ἀσχολούμενους μὲ τὰ βότανα καὶ ἰατροὺς τῆς Ἑλληνικῆς καὶ Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, ὅπου τό φυτὸ ἦταν γνωστὸ μὲ τὴν Ἑλληνικὴ ὀνομασία «ὑπερικό». Ὅπως τὰ περισσότερα φημισμένα βότανα, τῶν ὁποίων οἱ ἐπουλωτικὲς ἰδιότητες ἔχουν ἐκτιμηθεῖ ἀνὰ τοὺς αἰῶνες, οἱ ὠφέλειες ἀπὸ τὸ φυτὸ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη ἦταν ἀναμφίβολα γνωστές, μεταδιδόμενες προφορικὰ ἀπὸ γενεὲς βοτανολόγων θεραπευτῶν πρὶν ἀρχίσει νὰ καταγράφεται ἡ Ἱστορία.
ΤΟ ΔΙΠΟΛΟ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ
ΤΟ ΔΙΠΟΛΟ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ
Ἔχουμε εἰσέλθει σέ μιά ἐποχή, ὅπου οἱ ἄνθρωποι γίνονται ὅλο καί πιό καχύποπτοι μέ τούς ἄλλους ἀνθρώπους καί συγχρόνως ἐντελῶς ἀφελεῖς, ἀπέναντι στό κυρίαρχο σύστημα.1
Ὅσοι ἔρχονται ἀπό παλαιότερες γενιές, δυσκολεύονται νά καταλάβουν αὐτή τήν ἀντιστροφή, σέ σχέση μέ τά δικά τους πολιτικά καί κοινωνικά ἀνήσυχα νεανικά χρόνια, τά ὁποῖα καθόρισαν ἕναν τρόπο σκέψης καί στάσης, ἐκτός ἐποχῆς πλέον.
Οἱ τελευταῖες δεκαετίες χαρακτηρίσθηκαν ἀπό τήν διάψευση πολλῶν οὐτοπιῶν καί τήν ἀπορρόφηση ἀπό τό σύστημα, πολλῶν παλαιότερων αἰτημάτων.
Ὑπῆρξε Μακεδονική δυναστεία στό Βυζάντιο;
Ὑπῆρξε Μακεδονική δυναστεία στό Βυζάντιο;
Τό πρόβληµα τῆς νοθογένειας
τοῦ βυζαντινοῦ αὐτοκράτορα Λέοντα Στ΄ Σοφοῦ
Στίς 24 Σεπτεµβρίου 867 ἄρχισε µία νέα περίοδος ἀκµῆς καί δύναµης ἐσωτερικῆς καί ἐξωτερικῆς γιά τό βυζαντινό κράτος, µέ ἱδρυτή τόν Βασίλειο Α΄ Μακεδόνα. Τήν ἐπωνυµία αὐτή τήν ἔλαβε λόγῳ τῆς καταγωγῆς του ἀπό τήν περιοχή τῆς Μακεδονίας καί συγκεκριµένα ἀπό τήν πόλη τῆς Ἀδριανούπολης. Αὐτή ἡ βυζαντινή δυναστεία, γνωστή ἀπό τά ἱστορικά βιβλία ὡς Μακεδονική δυναστεία, διατηρήθηκε στήν ἐξουσία ἑκατόν ὀγδόντα ἐννέα χρόνια.
Ἀπό τίς ἱστορικές πηγές γνωρίζουµε ὅτι ὁ αὐτοκράτορας Βασίλειος Α΄ (867-886) νυµφεύθηκε δύο φορές. Τή Μαρία, µία ταπεινῆς καταγωγῆς γυναίκα καί τήν Εὐδοκία Ἰγγερίνα, πρώην ἐρωµένη τοῦ προκατόχου του, Μιχαήλ Γ΄, ἐκπροσώπου τῆς Ἀµοριανῆς δυναστείας. Ὁ ἱδρυτής τῆς νέας δυναστείας ἀπέκτησε, µᾶλλον, ἀπό τή Μαρία τέσσερις θυγατέρες, τήν Ἀναστασία, τήν Ἄννα, τήν Ἑλένη, τή Μαρία καί πιθανότατα ἕναν γυιό, τόν Κωνσταντῖνο. Ἀπό τήν Εὐδοκία, µᾶλλον, ἀπέκτησε τόν Λέοντα, τόν Ἀλέξανδρο καί τόν Στέφανο. Ὁ Στέφανος ἀνῆλθε στόν πατριαρχικό θρόνο τῆς Κωνσταντινούπολης, οὕτως ὥστε νά ἀποκτήσει ἐµµέσως ὁ αὐτοκράτορας τόν ἔλεγχο τῆς Ἐκκλησίας.
Ὁ µελλοντικός διάδοχος καί γυιός τοῦ Βασιλείου Α΄, Κωνσταντῖνος, φεύγοντας ἀπό τή ζωή σέ µικρή ἡλικία, δέν πρόλαβε προφανῶς νά νυµφευθεῖ καί νά ἀφήσει ἀπογόνους. Τή θέση του λοιπόν ἔλαβε ὁ δευτερότοκος Λέοντας Στ΄ (886-912), ὁ ὁποῖος στήν προσπάθειά του νά ἀποκτήσει ἄρρενα διάδοχο, νυµφεύτηκε τέσσερις φορές. Μετά τόν θάνατο τοῦ Λέοντα ἀνέλαβε τή διακυβέρνηση τοῦ κράτους, γιά δεκατρεῖς µόλις µῆνες, ὁ ἀδελφός του Ἀλέξανδρος (912-913), ὁ ὁποῖος πέθανε χωρίς νά ἀφήσει ἀπογόνους. Ἡ δυναστεία συνεχίστηκε µέ τόν Κωνσταντῖνο Ζ΄ Πορφυρογέννητο, γυιό τοῦ Λέοντα Στ΄ καί ἐγγονοῦ τοῦ Βασιλείου Α΄, καθώς καί µέ τούς ἀπογόνους του.