Ἡ “στρατολόγηση” τῶν πολιτῶν στόν “πόλεµο”
κατά τοῦ “ἀόρατου ἐχθροῦ”
Εἶναι γνωστό ὅτι, ὅπως στόν πόλεµο κατά τῆς τροµοκρατίας, ἔτσι καί στόν πόλεµο κατά τῆς πανδηµίας, ὅλοι σχεδόν οἱ ἐκπρόσωποι τῆς κρατικῆς ἐξουσίας ἀλλά καί τῆς ἰατρικῆς ἐπιστήµης (δηλ. τό ἄθροισµα τῶν διαχειριστῶν τῆς ὑγειονοµικῆς κρίσης) χρησιµοποίησαν ἀπό τήν πρώτη στιγµή τήν ἴδια “µιλιταριστική ὁρολογία”:
Τό 2001, ὅταν ὅλος ὁ κόσµος πληροφορήθηκε ἀπό τά ΜΜΕ τήν πρόσκρουση τῶν κατειληµµένων ἀπό τροµοκράτες ἀεροσκαφῶν (ὡστόσο, αὐτό πού εἴδαµε δέν ἦταν ἡ πρόσκρουση, ἀλλά ἡ βελούδινη διείσδυσή τους στό ἐσωτερικό τῶν οὐρανοξυστῶν), “ἀόρατος ἐχθρός” ἐναντίον τοῦ ὁποίου κηρύχθηκε ὁ πόλεµος ἦταν ἡ Αλ Κάϊντα.
Δεκαεννέα χρόνια ἀργότερα, ὅταν (καί πάλι ἀπό τά ΜΜΕ) ὁ κόσµος πληροφορήθηκε τήν ὕπαρξη κρουσµάτων (ἀπό τήν πρόσκρουση τῆς 11ης Σεπτεµβρίου περάσαµε στά κρούσµατα τῆς 11ης Μαρτίου, ἡµέρα πού ὁ Π.Ο.Υ. κήρυξε τήν πανδηµία!), “ἀόρατος ἐχθρός” βαφτίσθηκε µιά ἄψυχη ὀντότητα, δηλ. ὁ κορωνοϊός, ὁ ὁποῖος ὅµως εἶχε τήν ἴδια ἰδιότητα µέ τούς τροµοκράτες: ἦταν πανταχοῦ παρών, ἄρα ἕνας διαρκής κίνδυνος γιά ὅλους ἀνεξαιρέτως τούς κατοίκους τοῦ πλανήτη.
Καί ἄν ὁ “πόλεµος κατά τῆς τροµοκρατίας” δέν µπορεῖ νά νοεῖται καί νά ἐκλαµβάνεται παρά µόνο µεταφορικά, τότε τό ἴδιο θά ἔπρεπε νά ἰσχύει κατά µείζονα λόγο καί γιά τόν “πόλεµο” πού ἐµφανίζονται νά διεξάγουν σήµερα –σάν νά ἀνήκουν σέ ἕνα “κοινό πολεµικό µέτωπο”– οἱ ἡγέτες τῶν πληττόµενων ἀπό τόν κορωνοϊό χωρῶν. Πάντως, ἐφ’ ὅσον ὁ µεταφορικά χρησιµοποιούµενος ὅρος τοῦ “πολέµου ἐνάντια στόν τρόµο” (“war on terror”) ἀποσκοποῦσε στήν δικαίωση µιᾶς πολιτικῆς πλανητικῆς αὐτοκρατορίας (βλ. Hobsbawm, “Παγκοσµιοποίηση, Δηµοκρατία καί Τροµοκρατία”, µτφ. Ν. Κούρκουλου, ἐκδ. Θεµέλιο, Ἀθήνα 2008, σελ. 54), δέν µπορεῖ νά ἀποκλεισθεῖ τό ἐνδεχόµενο νά συµβαίνει τό ἴδιο καί στήν σηµερινή ἐποχή, ὅπου παρατηρεῖται τό ἑξῆς ἀλλόκοτο φαινόµενο: Ἐνῶ µέχρι πρότινος διεξάγονταν µεταφορικῶς πόλεµοι ἐνάντια στόν τρόµο, σήµερα δίδεται ἡ ἐντύπωση ὅτι διεξάγεται µέν µεταφορικῶς ἕνας “πόλεµος ἐνάντια στόν κορωνοϊό”, πλήν ὅµως, στό πλαίσιο αὐτοῦ τοῦ πολέµου, µαζί µέ τόν ἰό ἐξαπλώνεται καί γιγαντώνεται ὑπέρµετρα ὁ τρόµος (µιά µατιά σέ πολῖτες πού κάνουν jogging στόν καθαρό ἀέρα τοῦ βουνοῦ ἤ σέ ὁδηγούς πού ὁδηγοῦν µέ κλειστά παράθυρα φορῶντας µάσκα εἶναι ἀρκετή γιά νά συνειδητοποιηθεῖ ἡ ἐπικρατοῦσα ἔνταση καί ἔκταση τοῦ τρόµου).
Ἐπίσης, ἐνῶ, ἀπό τό 2001 καί µετά, ὑπόλογος γιά τήν πρόκληση τοῦ τρόµου ἦταν ἕνας τροµοκράτης, ἐναντίον τοῦ ὁποίου διεξαγόταν ὁ “πόλεµος”, σήµερα ὑπόλογος δέν µπορεῖ νά εἶναι ἐξ ὁρισµοῦ ὁ πολεµούµενος, ἀφοῦ πρόκειται γιά “ἄϋλο ἐπιτιθέµενο”· ὡς ἐκ τούτου, ὑπόλογοι γιά τήν συντήρηση καί τήν διασπορά τοῦ τρόµου εἶναι πρωτίστως τά ΜΜΕ, τά ὁποῖα ἐπιτελοῦν ἕναν ἰδιότυπο συµµετοχικό ρόλο σέ αὐτόν τόν µεταφορικῶς νοούµενο πόλεµο (γιά τόν καταλυτικό ρόλο πού διαδραµατίζουν τά ΜΜΕ στούς “νέους πολέµους” βλ. Heribert Munckler, Οἱ νέοι πόλεµοι. Νέοι ἐχθροί καί νέες µορφές πολέµου, µτφ.: Α. Δασκαρόλης, Ἀθήνα 2005, σελ. 119).
Ἡ σηµαντική διαφορά, ὅµως, τοῦ νέου “ἀόρατου ἐχθροῦ” κατά τῆς ἀνθρωπότητας ἀπό τόν παλαιό εἶναι ἡ ἑξῆς: Ἐνῷ µιά τροµοκρατική ὀργάνωση εἶναι ἕνα κλειστό σύστηµα, πού µπορεῖ νά ἀποκτᾶ νέα µέλη ὑπό αὐστηρές προϋποθέσεις καί ἐφ’ ὅσον τά στελέχη τῆς ὀργάνωσης καταφέρουν νά µολύνουν ἰδεολογικά τά ὑπόλοιπα µέλη, ὁ κορωνοϊός µολύνει ἀδιακρίτως τούς πάντες, κρούοντας ἁπλῶς τήν θύρα τοῦ ἀνοσοποιητικοῦ συστήµατος τοῦ ἀνθρώπου.
Μέ αὐτόν τόν τρόπο, κάθε πολίτης καθίσταται ἐν δυνάµει κροῦσµα καί ἔτσι ἀσυναίσθητα ἀποκτᾶ δαιµονικῷ τῷ τρόπῳ τήν ἰδιότητα τοῦ “ἀόρατου ἐχθροῦ” – πόσο εὔστοχη ἡ παρατήρηση ὅτι στήν ἐποχή τοῦ κορωνοϊοῦ ὅλοι οἱ πολῖτες στιγµατίσθηκαν ὡς “πρό-ἄρρωστοι” (βλ. Cayley, Ἐρωτήµατα γιά τήν τρέχουσα πανδηµία ὑπό τή θεώρηση τοῦ Ἰβάν Ἴλλιτς, µτφ.: Τ. Θεοφιλογιαννάκος / Γ. Πινακούλας, ἐκδ. Ἀλήστου Μνήµης, Ἀθήνα 2021, σελ. 50). Αὐτή ἡ διαφορά εἶναι πολύ σηµαντική γιά τόν ἀκόλουθο λόγο:
Στόν πόλεµο κατά τῆς τροµοκρατίας ἡ ἀντιτροµοκρατική νοµοθεσία, γιά νά παταχθεῖ αὐτή ἡ µάστιγα τῆς Δύσης, συµπεριελάµβανε σταδιακά ὅλο καί πιό αὐστηρές διατάξεις πού νόθευαν τήν κλασική-παραδοσιακή δογµατική τοῦ Οὐσιαστικοῦ καί Δικονοµικοῦ Ποινικοῦ Δικαίου (βλ. ἀναλυτικά Βαθιώτη, Τραγικά διλήµµατα στήν ἐποχή τοῦ “πολέµου κατά τῆς τροµοκρατίας”. Ἀπό τή σανίδα τοῦ Καρνεάδη στό “Ποινικό Δίκαιο τοῦ Ἐχθροῦ”, Ἀθήνα 2010, σελ. 345 ἐπ.). Ἔτσι, διαµορφώθηκε µιά πολιτική τῆς “µηδενικῆς ἀνοχῆς” καί προωθήθηκε ἀντιστοίχως τό µοντέλο ἑνός προληπτικοῦ Ποινικοῦ Δικαίου µέ κύριο χαρακτηριστικό τήν προµετατόπιση τοῦ ἀξιοποίνου, ὥστε νά ἀδρανοποιεῖται ἐγκαίρως κάθε ὕποπτος τροµοκράτης.
Σέ ὅσο πιό πρώϊµο στάδιο ἐνεργοποιεῖται ἡ λαβίδα τοῦ Ποινικοῦ Δικαίου, τόσο πιό ἀποτελεσµατική θεωρεῖται ἡ ἀντιµετώπιση τοῦ τροµοκράτη-“ἀόρατου ἐχθροῦ”, ἀφοῦ ἀποµονώνεται καί ἐξουδετερώνεται τό “διανοητικά µολυσµένο” µέλος τῆς κοινότητας πού εἰκάζεται ὅτι λοξοδρόµησε προσεταιριζόµενο τήν τροµοκρατική ἰδεολογία. Ὤ τοῦ θαύµατος, στόν πόλεµο κατά τῆς πανδηµίας, γιά νά παταχθεῖ ἡ µάστιγα τοῦ κορωνοϊοῦ, ἡ ἀντι-ἰϊκή νοµοθεσία διαµορφώθηκε κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁµοίωσιν τῆς ἀντιτροµοκρατικῆς. Αὐτήν τήν φορά, τό κράτος ἔπρεπε νά δείξει µηδενική ἀνοχή σέ κάθε πολίτη πού ἄθελά του µετατρέπεται σέ ἐν δυνάµει κροῦσµα-“ἀόρατο ἐχθρό” καί ἄρα νά ἀποµονωθεῖ καί ἐξουδετερωθεῖ ὅσο πιό ἔγκαιρα γινόταν τό κατά κυριολεξίαν µολυσµένο µέλος τῆς κοινωνίας. Ἡ θεώρηση τῆς µηδενικῆς ἀνοχῆς ἀντικατοπτρίζεται καί στήν δήλωση τοῦ Ὑπουργοῦ Ὑγείας (10.5.2021) ὅτι «ἡ µάχη µέ τήν πανδηµία θά τελειώσει ὅταν δηλωθεῖ παγκοσµίως τό µηδέν», ἀλλά καί σέ ἐκείνη τοῦ Γ. Παυλάκη, ἐρευνητή στό Ἐθνικό Ἰνστιτοῦτο καρκίνου τῶν ΗΠΑ, ὅτι «ὁ µόνος καλός ἰός εἶναι ὁ νεκρός ἰός. Ἡ µόνη λύση εἶναι 0 κρούσµατα» (24.5.2021). Γι’ αὐτό προφανῶς στήν ἔννοια τοῦ κρούσµατος ἐντάχθηκε τό ὕποπτο, τό πιθανό καί τό ἀσυµπτωµατικό κροῦσµα, χωρίς νά ἐνδιαφέρει ἡ διαπίστωση τῆς λοίµωξης τοῦ µολυσµένου.
Ἡ µηδενική ἀνοχή ἔναντι τοῦ κορωνοϊοῦ ὡς γνήσιου “ἀόρατου ἐχθροῦ” καί, κατ’ ἐπέκτασιν, ἔναντι κάθε µή-γνήσιου “ἀόρατου ἐχθροῦ”, δηλ. κάθε πολίτη πού εἰκάζεται ὅτι ἔχει µολυνθεῖ, ἤ, πού ἀνά πᾶσα στιγµή µπορεῖ νά µολυνθεῖ, ἐξηγεῖ τήν µετατροπή τῆς κοινωνίας µας σέ µιά “συµπαγῆ πλειοψηφία”, πού συµπεριφέρεται ἐµµονικά καί παραληρηµατικά ἀπέναντι στόν “ἀόρατο ἐχθρό”, τόσο στόν γνήσιο ὅσο καί στόν µή-γνήσιο:
Οἱ ἀνήκοντες σέ αὐτήν τήν πλειοψηφία πλένουν τά χέρια τους ἤ χρησιµοποιοῦν ἀντισηπτικό ἀνά τακτά χρονικά διαστήµατα, φοροῦν µάσκα (µονή ἤ διπλή) ἀκόµη καί ὅταν περπατοῦν ἤ ὁδηγοῦν µόνοι τους στήν µέση τοῦ πουθενά, ἀλλάζουν πεζοδρόµιο ὅταν τούς πλησιάζει κάποιος πού δέν φορᾶ καθόλου ἤ δέν φορᾶ σωστά τήν µάσκα του, καταδίδουν τούς γείτονες ὅταν ἔχουν (ὀπτικές ἤ ἠχητικές) ἐνδείξεις ὅτι συνωστίζονται µέ πλῆθος καλεσµένων στό σπίτι τους, ζητοῦν τήν ἀκούσια νοσηλεία ὅποιου τολµᾶ νά τοποθετεῖται ἐναντίον τοῦ ἐµβολιασµοῦ καί ἐν τέλει δαιµονοποιοῦν ὡς ἐχθρό (τῆς ὑγείας) τοῦ λαοῦ ὅποιον τολµᾶ νά ἀναζητεῖ τήν ἀλήθεια, ἐπανεξετάζοντας ὅλα τά κρίσιµα δεδοµένα τῆς ὑγειονοµικῆς κρίσης µέ γνώµονα ἀφ’ ἑνός τήν κοινή λογική καί ἀφ’ ἑτέρου τίς τεκµηριωµένες ἀντίθετες ἀπόψεις διακεκριµένων ἐπιστηµόνων.
Ἀντίστοιχη ἐµµονική καί παραληρηµατική στάση τηροῦν καί ἐκπρόσωποι τῆς δικαστικῆς ἐξουσίας πού π.χ. ζητοῦν ἀπό τόν συνήγορο νά ἀγορεύει φορῶντας εὐλαβικά τήν µάσκα του ἤ, ἀκόµη χειρότερα, φυλακίζουν “ἀρνητές τῆς µάσκας”, διότι ἐξεδήλωσαν “ἐπανειληµµένη ἀντιδραστικότητα” (“ἀρνησιµασκία”).
Ἔτσι, ὁ σηµερινός µασκοµάχος πού ἀρνεῖται πεισµατικά νά αὐτο-υποβληθεῖ στό ψυχοσωµατικό βασανιστήριο τῆς πολύωρης µασκοφορίας, τήν ὁποία ὁ ἀπάνθρωπος νοµοθέτης –ἀψηφῶντας τόν µέχρι πρότινος αὐτονόητο (ἰουστινιάνειο) κανόνα “περί τῶν ἀδυνάτων οὐδεµία ἐστί ἐνοχή”, λατινιστί: impossibilium nulla obligatio est– ἐπιτάσσει ἀνεξαρτήτως καιρικῶν συνθηκῶν (ἀκόµη καί ὅταν βρέχει καταρρακτωδῶς, ἀκόµη καί ὅταν ἐπικρατεῖ καύσωνας), ἐλάχιστα διαφέρει στήν συνείδηση τῆς “συµπαγοῦς πλειοψηφίας” ἀπό τόν τροµοκράτη-ἐχθρό πού µιλᾶ τήν δική του γλώσσα, ἀρνούµενος πεισµατικά νά ἀκολουθήσει τίς νόρµες τοῦ συντεταγµένου κράτους.
Σέ αὐτό, λοιπόν, τό φόντο, πού εἶναι χρωµατισµένο µέ τήν “µπογιά” τοῦ πολέµου, τῶν γνήσιων καί µή-γνήσιων “ἀόρατων ἐχθρῶν” ἀλλά καί τῶν “ἐχθρῶν τοῦ λαοῦ” πρέπει νά τοποθετηθεῖ καί ἡ περίφηµη ἐκστρατεία µαζικοῦ ἐµβολιασµοῦ: Ἀφ’ ἧς στιγµῆς διεξάγεται ἕνας “ὁλοκληρωτικός/ἱερός πόλεµος” κατά τοῦ “ἀόρατου ἐχθροῦ” καί, ἀντιστοίχως, ὑπέρ τῆς ὑγείας τοῦ λαοῦ, ὁ ὁποῖος θεωρεῖται ἀπαραίτητος γιά νά τιθασσευθεῖ ἡ µάστιγα τῆς πανδηµίας, οἱ διαχειριστές τῆς ὑγειονοµικῆς κρίσης ὑπονοοῦν ὅτι, γιά νά ἐπιτευχθεῖ ἡ πολυπόθητη “ἀνοσία τῆς ἀγέλης”, θά πρέπει ἅπαντες νά στρατολογηθοῦν-ἐµβολιασθοῦν καλούµενοι νά δώσουν τό παρόν στήν πρώτη γραµµή τοῦ “πολεµικοῦ µετώπου”, προκειµένου νά ἐξοντώσουν ἀπό κοινοῦ τόν ἐξωτερικό ἐχθρό πού ἀπειλεῖ τήν ἀκεραιότητα τῆς χώρας τους.
Ὑπό αὐτό τό πρῖσµα, οὐδείς ἀναζητεῖ εὐθύνη γιά τούς θανάτους ἤ τίς ἀναπηρίες τῶν στρατιωτῶν, πού συµβαίνουν κατά τήν διάρκεια τοῦ ἀγώνα ὑπέρ τῆς πατρίδος, διότι οἱ στρατιῶτες κάνουν ἁπλῶς τό χρέος τους καί τιµῶνται ὡς ἥρωες. Ἔτσι, ἴσως πιστεύεται ὅτι δέν πρέπει νά ἀναζητεῖται εὐθύνη γιά τούς ἐµβολιασµένους πολῖτες πού πεθαίνουν ἤ παθαίνουν σοβαρή βλάβη ἀπό τίς παρενέργειες τοῦ ἐµβολίου, ἀφοῦ θά πρόκειται γιά ἀναµενόµενη καί “καλοδεχούµενη” συνέπεια τῆς στράτευσης τῶν ἐµβολιζόµενων πολιτῶν στό κοινό µέτωπο κατά τοῦ “ἀόρατου ἐχθροῦ”. Καί οἱ ἀτυχήσαντες ἐµβολιασµένοι, λοιπόν, θά τιµηθοῦν ὡς ἥρωες, ὁπότε γιά τόν θάνατο ἤ τήν σωµατική βλάβη τους θά εἶναι οἱ ἴδιοι ὑπεύθυνοι!
Μάλιστα, συζητήθηκε τό ἐνδεχόµενο, ἀπό τό φθινόπωρο νά σταλοῦν στόν “πόλεµο” καί τά παιδιά τῶν πολιτῶν. Ἔτσι ἀνακαλεῖται στήν µνήµη µας ἕνα χωρίο ἀπό τό Ε΄ Βιβλίο τῆς Πολιτείας τοῦ Πλάτωνα, ὅπου γιά τήν συµµετοχή τῶν παιδιῶν στόν πόλεµο, ἔστω «γιά νά βλέπουν […] τή δουλειά πού θά ἔχουν καί αὐτά νά κάνουν µιά µέρα ὅταν µεγαλώσουν», ἐκφράζεται ὁ ἑξῆς φόβος: «Ὑπάρχει ὅµως, Σωκράτη, ὄχι µικρός κίνδυνος, ἐάν κάτι τούς πάει στραβά, πρᾶγµα πολύ συνηθισµένο στόν πόλεµο, νά γίνουν αἰτία νά χαθοῦν ἐκτός ἀπό τούς ἴδιους καί τά παιδιά τους, καί ἡ πόλη νά µήν µπορέσει πιά νά ξανάρθει στά συγκαλά της» (µτφ.: Ν.Μ. Σκουτερόπουλος, ἐκδ. Πόλις, Ἀθήνα 2007, 467b – «κίνδυνος δέ, ὦ Σώκρατες, οὐ σµικρός σφαλεῖσιν, οἵα δή ἐν πολέµῳ φιλεῖ, πρός ἑαυτοῖς παῖδας ἀπολέσαντας ποιῆσαι καί τήν ἄλλην πόλιν ἀδύνατον ἀναλαβεῖν»).
Ἄν ὁ ἐµβολιασµός καταστεῖ ὑποχρεωτικός, εἴτε ἄµεσα εἴτε ἔµµεσα, τότε, ὅποιοι πολῖτες ἀρνηθοῦν νά ἐµβολιασθοῦν εἶναι πιθανό νά θεωρηθεῖ ὅτι συµπεριφέρονται ὅπως οἱ πολῖτες πού ἀρνοῦνται νά στρατευθοῦν γιά συνειδησιακούς λόγους «ἐξερχόµενοι ἀπό τούς κανόνες πού διέπουν τήν κοινωνία σέ περίοδο πολέµου» (Γκόρντον Τσάν, Ἕνας ἐπαναστάτης µάρτυρας. Ἡ ζωή καί ὁ θάνατος τοῦ Φράντς Γαιγκερσταῖτερ, µτφ.: Γ. Δ. Ροδίτης, ἐκδ. Μήνυµα, Ἀθῆναι 1974, σελ. 155). Ἐξετάζοντας τά πράγµατα ἀπό τήν σκοπιά τῆς “συµπαγοῦς πλειοψηφίας”, οἱ ἀρνούµενοι νά ἐµβολιασθοῦν κινδυνεύουν νά ὑποστοῦν ὅ,τι καί ὁ Στόκµανν στό θεατρικό ἔργο τοῦ Ἐρρίκου Ἴψεν “Ἕνας ἐχθρός τοῦ λαοῦ” (µτφ.: Θ. Α. Παπαδηµητρόπουλου, ἐπιµ.: Ἠ. Ρ. Ἀποστολίδης, ἐκδ. Gutenberg, Ἀθήνα 2016): νά πετροβοληθοῦν, κυριολεκτικά ἤ µεταφορικά, νά τούς γίνει ἔξωση ἀπό τόν σπιτονοικοκύρη τους, ἤ ἀκόµη χειρότερα –σύµφωνα µέ τήν πρόταση τοῦ Ὁµότ. Καθηγητή Συνταγµατικοῦ Δικαίου Νικολάου Ἀλιβιζάτου, τήν ὁποία διετύπωσε στήν δηµοσιογράφο κ. Σαράφογλου (ἐκποµπή “Special Report” τοῦ Antenna, 20.10.2020)– νά ἐξορισθοῦν «σέ ἕνα ἐρηµικό νησί καί νά ἀκοῦνε τά τραγούδια πού ἀγαποῦν», χωρίς νά ἔχουν δικαίωµα νά µετέχουν κατά τά λοιπά στόν κοινωνικό βίο.
Ἡ κρίσιµη διαφορά, ὅµως, ἑνός πολίτη πού ἀρνεῖται τήν στράτευση γιά συνειδησιακούς λόγους καί τῆς “συµπαγοῦς µειοψηφίας” πού ἀρνεῖται τόν ἐµβολιασµό κατά τοῦ κορωνοϊοῦ, εἶναι ὅτι οἱ τελευταῖοι δέν ἐπικαλοῦνται κάποιους “φιλοσοφικούς λόγους” (ὅπως δήλωσε ὁ Ν. Ἀλιβιζάτος) ἀλλά τόν ἀπολύτως δικαιολογηµένο φόβο τους γιά τήν µή ἀσφάλεια τῶν ἐπίµαχων ἐµβολίων, τά ὁποῖα παρασκευάσθηκαν χωρίς νά τηρηθεῖ ἡ συνήθης διαδικασία ἐλέγχου, δέν ἔχoυν λάβει τελική ἔγκριση ἀλλά ἐξουσιοδότηση ἔκτακτης ἀνάγκης [Emergency Use Authorization], προκαλοῦν δέ σοβαρότατες παρενέργειες.
Τοῦτο σηµαίνει ὅτι τά ἐµβόλια εἶναι πειραµατικά καί γιά τόν λόγο αὐτόν θά ἦταν ἀνεπίτρεπτο στό πλαίσιο ἑνός µεταφορικῶς νοούµενου πολέµου κατά τοῦ “ἀόρατου ἐχθροῦ” νά ἀντιµετωπίσει προσεχῶς τό κράτος τούς πολῖτες του σάν στρατιῶτες πού θά τούς στείλει στό “πολεµικό µέτωπο” (δηλ. στήν ἐµβολιαστική ἐκστρατεία) ἐκόντες-ἄκοντες, ἐνεργοποιῶντας τό ὑποχρεωτικό πλαίσιο τοῦ ἐµβολιασµοῦ, πού προβλέπουν οἱ νόµοι 4675/2020 καί 4682/2020. Γιά τόν ἴδιο λόγο, θά ἦταν ἀνεπίτρεπτο νά θεσπισθεῖ κάποιο πιστοποιητικό ἤ διαβατήριο ἐµβολιασµοῦ, ἀπό τό ὁποῖο θά ἐξαρτᾶται ἡ ἄσκηση τῶν δικαιωµάτων τοῦ πολίτη. Διαφορετικά, οἱ µέν Ἕλληνες πολῖτες θά µεταλλαχθοῦν σέ “ἐξαναγκασµένα πειραµατόζωα”, οἱ δέ διοργανωτές τοῦ ἄµεσα ἤ ἔµµεσα ὑποχρεωτικοῦ ἐµβολιασµοῦ θά θυµίζουν τόν Γιόζεφ Μένγκελε, ὁ ὁποῖος διενεργοῦσε γενετικούς πειραµατισµούς ἐµπνεόµενος ἀπό ρατσιστικές, ψευδοεπιστηµονικές θεωρίες εὐγονικῆς (πρβλ. Agamben, Ποῦ βρισκόµαστε; Ἡ ἐπιδηµία ὡς πολιτική, ἐκδ. Ἀλήστου Μνήµης, Ἀθήνα 2020, σελ. 106).
Κωνσταντῖνος Ι. Βαθιώτης
τέως Ἀναπλ. Καθηγητής Νοµικῆς Σχολῆς Δ.Π.Θ.
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 226-227
Ἰούνιος-Ἰούλιος 2021