ΟΧΙ ΚΟΙΝΟΣ ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΠΑΣΧΑ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΑΙ ΠΑΠΙΚΩΝ!
Μόνον μὲ τὴν ἐπιστροφὴν εἰς τὴν ἀλήθειαν τῆς κοινῆς παραδόσεως τῶν 7 Οἰκουμενικῶν Συνόδων ὁ κοινὸς ἑορτασμὸς τοῦ Πάσχα
Τὸ Φανάρι εἶναι πρόθυμον νὰ ἐγκαταλείψη τὴν ὄντως ἀληθινὴν πίστιν τῶν Ὀρθοδόξων καὶ νὰ τὴν ἀντικαταστήση μὲ τοὺς μύθους τῶν Λατίνων, ὥστε νὰ ἔχη κάτι κοινὸν νὰ ἑορτάση μετ’ αὐτῶν;
Γράφει ὁ κ. Λέων Μπράνγκ, Δρ. Θεολογίας
Ἡ πρόσφατη Σύνοδος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἀπὸ τῆς 1ης μέχρι καὶ τῆς 3ης Σεπτεμβρίου 2024 ἀναφέρθηκε μεταξὺ τῶν ἄλλων στὸν προγραμματισμένο γιὰ τὰ τέλη Μαΐου 2025 ἑορτασμὸ τῶν 1700 ἐτῶν ἀπὸ τὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο τῆς Νικαίας παρουσίᾳ τοῦ Πάπα Φραγκίσκου. Καὶ ἐφόσον οἱ θεοφόροι Πατέρες αὐτῆς τῆς Συνόδου ἀσχολήθηκαν καὶ μὲ τὸ ζήτημα τῆς ρύθμισης τῆς ἡμερομηνίας ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα, ἡ ἀνακοίνωση τῆς Πατριαρχικῆς Συνόδου ὑπογραμμίζει τὰ ἑξῆς: «Ἐν τῷ πνεύματι τούτῳ, ἐκφράζεται ὁμοθυμαδὸν ἡ εὐχὴ ὁ κοινὸς ἑορτασμὸς τοῦ Πάσχα κατὰ τὸ ἑπόμενον ἔτος ὑπὸ τῆς Ἀνατολικῆς καὶ Δυτικῆς Χριστιανοσύνης, νὰ μὴ ἀποτελέση μίαν εὐτυχῆ ἁπλῶς σύμπτωσιν, ἀλλὰ τὴν ἀπαρχὴν τῆς καθιερώσεως κοινῆς ἡμερομηνίας διὰ τὸν ἑορτασμὸν του κατ’ ἔτος, συμφώνως πρὸς τὸ Πασχάλιον τῆς καθ’ ἡμᾶς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας». Αὐτὴ ἡ εὐχὴ γιὰ ἕνα κοινὸ ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα ἀπὸ τὸ 2025 καὶ στὸ ἑξῆς μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν δημιούργησε μία μεγάλη ἀναστάτωση σὲ πολλοὺς πιστούς, ὅπως φαίνεται ἀπὸ πάμπολλες ἀναφορὲς σὲ συζητήσεις καὶ ἄρθρα μὲ τὸ θέμα αὐτό.
Εις Πρεσβύτερον Χειροτονία του π. Γερασίμου
Την Κυριακή, 20/10/2024, εορτή των αγίων Αρτεμίου και Γερασίμου του εν Κεφαλληνίᾳ, με την άδεια και τις ευλογίες του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. κ. Ιερωνύμου, ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Σταυροπηγίου κ. Αλέξιος, τέλεσε στον Ιερό μας Ναό, το Μυστήριο της εις Πρεσβύτερον Χειροτονίας του π. Γερασίμου Βουρνά.
Μνημόσυνο του Μαρτυρικού Κυβερνήτου Ιωάννη Καποδίστρια
Τελέσαμε, την Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2024, στον Ιερό μας Ναό, το μνημόσυνο του πρώτου και μαρτυρικού Κυβερνήτου της Πατρίδος μας, Ιωάννου Καποδιστρίου. Το μνημόσυνο αυτό είχε καθιερωθεί εδώ και χρόνια από τον μακαριστό μας πατέρα Πρωτοπρεσβύτερο π. Βασίλειο Βολουδάκη με την συμμετοχή των ιδρυτών της Πολιτικής Παρατάξεως «ΚΟΙΝΩΝΙΑ», οι οποίοι επεδίωκαν να ακολουθήσουν το παράδειγμα που έδωσε ο Ιωάννης Καποδίστριας με την ζωή και το έργο του.
Λόγος Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Σταυροπηγίου κ.κ. ΑΛΕΞΙΟΥ [14-9-2024]
Η σημερινή ημέρα, Σεβαστοί Πατέρες και αγαπητοί αδελφοί φέρνει στην σκέψη μας συγκεκριμένα ιστορικά γεγονότα που συσχετίζονται με την ζωή της Εκκλησίας μας και κυρίως στρέφει την προσοχή μας προς τον τέταρτο αιώνα όταν, έναν χρόνο μετά την Αγία Πρώτη Οικουμενική Σύνοδο, σε μεγάλη ηλικία, η μητέρα του πρώτου Χριστιανού αυτοκράτορα Αγία Ελένη, επισκέπτεται την Παλαιστίνη, τα ιερά προσκυνήματα και χρηματοδοτεί τις ανασκαφές και την έρευνα προκειμένου να βρεθεί ο Σταυρός του Ιησού.
Και έναν χρόνο αργότερα, καθώς οι προσπάθειές της θα έχουν επιτυχία, θα ξεκινήσει το έργο ανεγέρσεως του Ναού της Αναστάσεως που βρίσκεται ακόμη και σήμερα στον συγκεκριμένο τόπο της Αγίας Πόλης.
Γενέθλιον της Θεοτόκου: Γιατί δεν χαιρόμαστε σύν «πάσῃ τῇ οἰκουμένῃ»;
Εορτάζουμε σήμερα (8/9/2024) το Γενέθλιον της Υπεραγίας Θεοτόκου και, μεταξύ άλλων, ψάλλουμε ότι η Γέννησή Της «χαρὰν ἐμήνυσε πάσῃ τῇ οικουμένῃ». Ποιά χαρά όμως γευόμαστε εμείς μπροστά στην Παναγία; Η λογική λέει ότι θα έπρεπε να χαιρόμαστε αφού γεννήθηκε Εκείνη διά της οποίας ήρθε στον κόσμο σωματικώς ο Θεός Λόγος με σκοπό την πάσης φύσεως καλυτέρευση.[1] Δυστυχώς, φαίνεται πως οι περισσότεροι στεκόμαστε κάπως αμήχανα μπροστά Της. Μιλάμε, γράφουμε, ακούμε και ψάλλουμε για μια χαρά αξεπέραστη, η οποία όμως δεν μας αγγίζει στο βάθος της ψυχής μας. Από το πρωί έως το βράδυ την επικαλούμαστε, καμιά φορά δακρύζουμε μπροστά στην εικόνα Της, αλλά συνήθως τα δάκρυα αυτά είναι συναισθηματικά, δηλαδή επιφανειακά και δεν προέρχονται από αισθήματα της καρδιάς μας, βαθιά και ουσιαστικά.[2] Η χαρά λείπει από μέσα μας, από την καρδιά, από την διάνοια και από κάθε μόριο του σώματος μας και γι’ αυτό ατονούμε, μας λείπει η ζωή.
Ο άγιος Νεκτάριος μάς θυμίζει ότι έχουμε αφήσει τις καρδιές μας ανεξέλεγκτες
Με αφορμή την εορτή της Ανακομιδής του Ιερού Λειψάνου του αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως, έχουμε την ευκαιρία να μελετήσουμε την ζωή του για να προβληματιστούμε ως προς τις δικές μας ζωές και το πώς ακριβώς θέλουμε να τις ζήσουμε τελικά. Κοντά στον μακαριστό πνευματικό μας Πατέρα και Διδάσκαλο πρωτοπρεσβύτερο π. Βασίλειο Βολουδάκη, μάθαμε ότι η Αγιότητα δεν αφορά μόνο λίγους, αλλά είναι, στην πραγματικότητα, η μόνη φυσιολογική κατάσταση του ανθρώπου – στην οποία θα έπρεπε όλοι να βρισκόμαστε, αφού με αυτές τις προδιαγραφές μας έχει πλάσει ο Δημιουργός μας. Εμείς, αντί να μελετούμε τις ζωές των Αγίων με σκοπό να τους μοιάσουμε, τους ζητούμε διαρκώς και αποκλειστικά να μας κάνουν θαύματα. Οι Άγιοι συνεχώς θαυματουργούν στις ζωές μας, όμως ο σκοπός των θαυμάτων τους είναι να μας ξυπνήσουν από τον βαθύ ύπνο στον οποίο έχουμε πέσει και να μας παρακινήσουν να ασχοληθούμε με την αλλαγή του εαυτού μας και με το πώς θα γνωρίσουμε και θα σχετιστούμε με τον Χριστό.
Θα αντέξουν τα έργα μας στο αιώνιο πυρ της Θεότητος;
Η σημερινή (25/8/2014) Κυριακή μας έδωσε τροφή για σκέψη. Ο απόστολος Παύλος λέει στους Κορινθίους (Α΄ Κορ. γ΄, 9-17) ότι αυτός, με τη χάρη και τη σοφία που του δόθηκε, τους έβαλε τα θεμέλια και, τώρα πια, εναπόκειται σε αυτούς το τί θα οικοδομήσουν πάνω σε αυτά, ανάλογα με τις δυνατότητές τους ο καθένας: άλλος χρυσό, άλλος πολύτιμους λίθους, άλλος άργυρο, άλλος άχυρα ή καλάμια. Αλλά τελικά, το έργο του καθενός θα το δοκιμάσει το πυρ της Θεότητος και τότε θα φανεί η αξία του.
Από την άλλη, βλέπουμε στο Ευαγγέλιο (Μτθ. ιδ΄, 22-34) τον απόστολο Πέτρο, την πέτρα της πίστεως, ενώ περπατάει πάνω στα κύματα και πηγαίνει να συναντήσει τον Χριστό, για μια στιγμή, να δειλιάζει, να φοβάται τα κύματα.
ΕΞΑΜΗΝΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ π. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΒΟΛΟΥΔΑΚΗ
Την Κυριακή 18 Αυγούστου του 2024, πρώτη Κυριακή μετά την εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, αξιωθήκαμε να τελέσουμε στον Ιερό Ναό μας το εξάμηνο μνημόσυνο του μακαριστού πνευματικού μας Πατρός και Διδασκάλου, πρωτοπρεσβυτέρου π. Βασιλείου Βολουδάκη. Το μεγάλο πλήθος κόσμου που προσήλθε και παρέστη στο μνημόσυνο και μετά επισκέφθηκε τον τάφο του, αποτελεί ακόμα μια απόδειξη αυτού που γνωρίζουμε ήδη καλά: ότι ωφέλησε αμέτρητους ανθρώπους, όχι μόνο γιατί ξεκούρασε την ψυχή τους και προσέφερε λύσεις στα πολλά και πολυποίκιλα προβλήματα τους, αλλά κυρίως γιατί με την ζωή του απετέλεσε ζωντανό παράδειγμα της εν Χριστῴ Ζωής, η οποία είναι η όντως Ζωή, έξω και πέρα από την δική μας, περιορισμένη και αδιέξοδη ζωή.
Μαζί μας προσευχήθηκε ο πρωτοπρεσβύτερος π. Ανδρέας Ντότσικας, πνευματικό τέκνο του π. Βασιλείου, ο οποίος στο τέλος, μεταξύ άλλων, ανέφερε ότι ο π. Βασίλειος επαναπατρίστηκε στην πραγματική Πατρίδα μας, εκεί που θα γυρίσουμε κι εμείς, εφόσον ακολουθήσουμε όσα μας δίδαξε εκείνος που ήταν ο οδοδείκτης μας και μοχθούσε για την επιστροφή μας. Μας υπενθύμισε ότι παρά την σωματική του απουσία, ο Παππούλης μας έχει διδάξει τον τρόπο με τον οποίο θα μπορέσουμε να τον ακολουθήσουμε και να γίνουμε συμπολίτες του στην Ουράνια Πατρίδα. Τόνισε, τέλος, ότι ακόμη και από τον Ουρανό συνεχίζει να ενδιαφέρεται για αυτή την ενορία και για όλους εμάς, παρακολουθώντας και βοηθώντας μας σε κάθε δυσκολία.
Όπως είπε και ο π. Ανδρέας, να τον επικαλούμεθα, λοιπόν, πάντοτε κι εκείνος θα ανταποκρίνεται φωτίζοντάς μας στην εν Χριστώ Ζωή!
Θα γνωρίσουμε την Παναγία μας μέσα στο κατακαλόκαιρο;
Η εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου φαντάζει αταίριαστη στη μέση του Αυγούστου όταν όλοι αναζητούμε απεγνωσμένα την ξεκούραση και την διασκέδασή μας. Η Εκκλησία φαίνεται στους πολλούς γραφική που μας καλεί όχι μόνο να εορτάσουμε την Παναγία αλλά και να προετοιμαστούμε επί δεκαπέντε συνεχόμενες μέρες με άλαδη νηστεία, μετοχή στις καθημερινές Παρακλήσεις και στις καθημερινές Θείες Λειτουργίες προς τιμήν Της. Για ποιόν λόγο, όμως, ορίστηκε έτσι η περίοδος αυτή; Το κάλεσμα της Εκκλησίας είναι κάτι παραπάνω από μια οποιαδήποτε πρόσκληση. Είναι ένα κάλεσμα να γνωρίσουμε περισσότερο την Παναγία μας, ιδιαίτερα τώρα το καλοκαίρι όπου όλοι χαλαρώνουμε και “αφηνόμαστε” σε μια “χύμα” καθημερινότητα, γιατί η Εκκλησία, δηλαδή ο Χριστός, γνωρίζει καλά ότι μόνο με αυτόν τον τρόπο αποκτά νόημα η ζωή μας και η ξεκούραση μας γίνεται όντως ξεκούραστη. Γι’ αυτό τον λόγο θα προσπαθήσουμε στις επόμενες γραμμές να προσεγγίσουμε την Παναγία και να την συγκρίνουμε με τους εαυτούς μας.
Σε κάθε μικρή Παράκληση που τελείται την περίοδο του Δεκαπενταυγούστου, ο Ιερεύς διαβάζει την Ευαγγελική περικοπή που περιγράφει την συνάντηση της Παναγίας με την Ελισάβετ. Εκεί, ακούμε μερικά από τα ελάχιστα λόγια που είπε η Παναγία μας και έχουν καταγραφεί (Λουκ. α΄, 46-49). Μέσα από τα ίδια Της τα λόγια έχουμε την ευκαιρία να δούμε περισσότερο την προσωπικότητά της:
Πόσο γνωρίζουμε τον άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς 45 χρόνια μετά την κοίμησή του;
Μελετήσαμε πρόσφατα τα άρθρα ενός θεολογικού περιοδικού,[1] το τεύχος Απριλίου-Ιουνίου του οποίου είναι αφιερωμένο στον Άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς. Οι συγγραφείς των άρθρων, παρότι μπορεί να διαφωνήσει κανείς μαζί τους σε πολλά, παραθέτουν εκτενή αποσπάσματα από το έργο του, καθώς και από ανέκδοτες στην Ελλάδα επιστολές του, που αποτελούν θησαυρό για τον αναγνώστη. Όμως δεν μπορεί να μην παρατηρήσει κανείς ότι κάτι πολύ ουσιαστικό λείπει. Είναι πολύ σοβαρή και δύσκολη υπόθεση η παρουσίαση ενός Αγίου του Θεού. Πρέπει και ο ίδιος ο ομιλών να έχει μια αίσθηση μέσα του, του τί είναι η Αγιότητα, έστω κι αν δεν είναι Άγιος ο ίδιος. Όσοι δεν είμαστε Άγιοι, είναι πιο χρήσιμο να προσεγγίζουμε τους Αγίους, με πνεύμα μαθητείας και όχι προβάλλοντας επάνω τους, έστω χωρίς πρόθεση, τα δικά μας διαβάσματα, τις δικές μας σπουδές και αντιλήψεις. Μάλιστα, ορισμένοι επιχειρούν να δουν «κριτικά» το έργο των Αγίων.
Γράφουμε αυτές τις σκέψεις διότι γνωρίσαμε τον Άγιο Ιουστίνο μέσα από τον μακαριστό δάσκαλο μας πρωτοπρεσβύτερο π. Βασίλειο Βολουδάκη και διαβάζοντας το εν λόγῳ περιοδικό, ανάμεσα στα αξιόλογα που σημειώνονται, συνειδητοποιήσαμε ότι παρουσιάζεται ο Άγιος παραμορφωμένος σε αρκετά σημεία. Έτσι, θα παρουσιάσουμε εδώ ορισμένα στοιχεία που μας προβλημάτισαν.