ΑΝ ΖΟΥΣΑ ΧΙΛΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ…

ΑΝ ΖΟΥΣΑ ΧΙΛΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ…

Σκέψεις γιά τή δύση ἑνός χρόνου.

Σκέψεις γιά τή δύση µιᾶς ζωῆς. Σκέψεις γιά τή δύση ἑνός κόσµου!

Ἀρχικά, πρέπει νά ὁµολογήσω ὅτι ἀντιπαθῶ κάθε φωτογραφία, κάθε βιντεάκι, κάθε ἀναµνηστικό, πού συνηθίζουν νά κρατοῦν εὐλαβικά οἱ ἄνθρωποι γιά νά τούς αἰχµαλωτίζει (στή θεωρία ὑποτίθεται ὅτι τούς διασώζει) κάποιες στιγµές τους πολύτιµες. Λές καί θά µπορέσει ποτέ κανείς νά παγώσει τό χρόνο καί νά φυλάξει στήν κατάψυξη τό παγάκι! Λές καί, ἀκόµα καί στήν περίπτωση πού θά τό κατάφερναν, θά κατάφερναν νά φυλάξουν τή χαρά ἤ τή λύπη τους, τό γέλιο τους ἤ τήν ξεγνοιασιά τους, τό πηγαῖο ξέσπασµα τῆς τρυφερότητας, ἤ τῆς ἔκστασής τους καί ὄχι παγωµένες ἄψυχες γκριµάτσες ἀπολιθωµένων συναισθηµάτων.

Γιά µιά φορά, ὅµως, ἡ Ἱστορική συνέχεια, νίκησε τήν ἀντιπάθειά µου στίς φωτογραφίες καί παρασύρθηκα ἀπό ἕνα φωτογραφικό χρονικό, πού εἶχαν σάν ἀφιέρωµα στή δύση τοῦ χρόνου πού τελειώνει, οἱ TIMES τοῦ Λονδίνου. Κοιτάζοντας αὐτές τίς φωτογραφίες, ὅµως, µοῦ παρουσιάστηκε µέ ἀπόλυτη διαύγεια ἡ ραγδαία ἀλλαγή πού συντελέστηκε στόν κόσµο µας, µέσα στό διάστηµα µιᾶς ἀνθρώπινης ζωῆς. Τῆς ζωῆς µιᾶς γενιᾶς πού γεννήθηκε ἀπό τούς baby boomers, ὅπως ὀνοµάστηκαν αὐτοί πού ἐπέζησαν µετά ἀπό τόν µεγάλο καί καταστροφικό Δεύτερο Παγκόσµιο Πόλεµο καί γέννησαν παιδιά, γιά νά ἀναπληρώσουν τίς ζωές πού χάθηκαν σέ ἐκεῖνον τόν πόλεµο, παιδιά πού θά τά µεγάλωναν µαθαίνοντάς τα νά πιστεύουν στήν εἰρήνη, νά πολεµοῦν τήν κοινωνική ἀδικία καί νά χτίσουν ἕνα νέο κόσµο, ὅπου αὐτοί καί τά παιδιά τους καί τά παιδιά τῶν παιδιῶν τους θά ζοῦσαν µέσα στήν πρόοδο καί τήν εὐηµερία καί τή δικαιοσύνη καί τήν ἐλευθερία καί τήν ἰσότητα καί ὅλα τά εὐγενῆ ἰδανικά!  Γέννησαν παιδιά – ἐµᾶς, δηλαδή, τή δική µου γενεά–  πού θά γινόµαστε ἄνθρωποι πού θά δρασκελίζαµε δύο χιλιετίες καί θά τίς ἑνώναµε σέ µιά ζωή: Ἐµεῖς καί ἐκεῖνοι πού εἶχαν δρασκελίσει τήν πρώτη χιλιετία τῆς µετά τή Γέννηση τοῦ Χριστοῦ ἀνθρωπότητας.

Ἐρευνῶντας εἰς τά βαθέα τῆς Μασονίας

Ἐρευνῶντας εἰς τά βαθέα τῆς Μασονίας

Ὅταν οἱ «Πρίγκιπες τῆς Ἱερᾶς – Τεκτονικῆς – Αὐτοκρατορίας»

 «ἀπατοῦν» τούς ἀδελφούς των τῶν κατωτέρων βαθμῶν…

Γνωρίζουν ἄραγε ὅλοι οἱ Τέκτονες τά «βαθέα» τῆς Μασονίας; Ὄχι, δέν τά γνωρίζουν.

Ἔτσι, ὄχι μόνο ὅσοι δέν εἴμεθα Τέκτονες, ἀλλά καί οἱ ἴδιοι οἱ Μασόνοι, ἰδίως τῶν κατωτέρων βαθμῶν (1-3), ἀδυνατοῦν νά καταλάβουν τί σημαίνει ἐτοῦτο καί τό ἄλλο π.χ. εἰς τίς Τεκτονικές Στοές.

Γιατί;

Γιά τρεῖς λόγους, πρῶτον διότι ἄν ἀποκαλυφθεῖ μονομιᾶς ἡ ὅλη διδασκαλία τῆς Μασονίας, κυρίως τό ἀπόκρυφο μέρος αὐτῆς, οἱ ἴδιοι οἱ μαθητευόμενοι Τέκτονες θά τό ἀποκρούσουν ὡς σκοτεινό καί παράλογο. Ὁ δεύτερος λόγος εἶναι ὅτι οἱ βαθύτερες διδασκαλίες τοῦ Τεκτονισμοῦ εἶναι ἀντίθετες ἐκείνων πού ἔχουν μάθει παιδιόθεν οἱ ἄνθρωποι περί τοῦ κόσμου τούτου καί τοῦ ἐπέκεινα, ἰδίως τά περί τοῦ Θεοῦ πράγματα. Ἄν λοιπόν πάντα ταῦτα διαρρεύσουν ἐπιπολαίως πρός τούς ἔξω, τότε ὑπάρχει κίνδυνος «παρεξηγήσεων» καί ἰσχυρῶν ἐπικρίσεων.

Ὑπάρχει καί ὁ τρίτος λόγος. Ὅτι ἄν εἰπωθοῦν στούς μαθητευόμενους τέκτονες μονομιᾶς ὅλα, τότε θά ἀποκαλυφθοῦν οἱ πραγματικοί «ἀφέντες» πάσης Μασονίας καί οἱ ὑπερφίαλοι στόχοι τους.

Τί κάνει λοιπόν ὁ Τεκτονισμός;

-  Κρύπτει τίς βαθύτερες αὐτοῦ διδασκαλίες στά «ἱερά» κείμενά του, πού εἶναι κυρίως τά τυπικά του, τά σύντομα στήν διατύπωσή τους καί πού εἶναι πλήρη συμβολισμῶν καί ἀλληγοριῶν, μέ «κλειδιά» ἀσφαλείας, μυστικά ἀλφάβητα κλπ.

ΣΤΑΥΡΟΣ, ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΤΟ ΚΑΥΧΗΜΑ

ΣΤΑΥΡΟΣ,
ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΤΟ ΚΑΥΧΗΜΑ

(Τά Βαυαρικὰ Δικαστήρια καί ἡ λεγόµενη «Ὑπόθεση τοῦ Ἐσταυρωµένου»).

«Σταυρόν ἦν εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς µέγας. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐν τῇ Α΄. Πρὸς Κορινθίους (Α΄ 18) συνιστᾷ τὸ σηµεῖον τοῦ Τιµίου Σταυροῦ τοῖς πιστοῖς, ὡς δύναµιν Θεοῦ, λέγων: ‘‘ὁ λόγος γὰρ ὁ τοῦ Σταυροῦ τοῖς µὲν ἀπολλυµένοις µωρία ἐστί, τοῖς δὲ σωζοµένοις ἡµῖν δύναµις Θεοῦ ἐστι’’. Οἱ χριστιανοὶ τὴν περὶ Σταυροῦ διδασκαλίαν τῶν Ἀποστόλων µετ’ εὐλαβείας τηροῦντες ἐτίµων τὸ σηµεῖον καὶ τὸν τύπον τοῦ Τιµίου Σταυροῦ καὶ ἐπίστευον εἰς τὴν ἀπολυτρωτικὴν καὶ ζωοπάροχον Αὐτοῦ δύναµιν. Τὸ ἐξεικόνισµα καὶ τὸ ἐπισφράγισµα τοῦ Τιµίου Σταυροῦ ἐπιστεύετο καὶ ἦν αὐτοῖς ὅπλον ἀήττητον κατὰ τῶν ἐπιβουλῶν τῶν ὁρατῶν καὶ ἀοράτων ἐχθρῶν. Ἐντεῦθεν ὁ ἰδιάζων σεβασµὸς καὶ ἡ ἐξαιρετικὴ τιµὴ ἡ ἀποδιδοµένη πρὸς Αὐτὸν ἀπὸ τῶν πρώτων τῆς ἐκκλησίας αἰώνων».

Μὲ τὰ λόγια αὐτὰ ξεκινᾶ ὁ Ἅγιος Νεκτάριος τήν «Ἱστορικὴ Μελέτη περί τοῦ Τιµίου Σταυροῦ». Ἡ µελέτη ὁµιλεῖ «Περί τοῦ σεβασµοῦ τῶν πιστῶν εἰς τόν ζωοποιὸν τοῦ Κυρίου Σταυρόν, καὶ ὅτι ἀποστολικὴ ἐστὶ παράδοσις τὸ σηµαιοῦσθαι τῷ σηµείῳ τοῦ Σταυροῦ καί πανταχοῦ εἰκονίζειν καὶ γράφειν αὐτόν»¹.

Ἡ Ἑλληνικὴ Πολιτεία, σεβόµενη ἀκριβῶς αὐτὴ τὴν Ἀποστολικὴ Παράδοση ποὺ θέλει τὸ σηµεῖο τοῦ Σταυροῦ νὰ εἰκονίζεται «πανταχοῦ», καθιέρωσε τὴν ἑξῆς πρακτική: ὁ Σταυρός, ἀλλὰ καὶ ὁ Χριστός, ἡ Παναγία καὶ οἱ Ἅγιοι εἰκονίζονται καὶ ἀναρτῶνται σὲ ὅλα τὰ Δηµόσια κτίρια. Ἡ πρακτικὴ αὐτὴ καθιερώθηκε ἐθιµικὰ ἤδη ἀπὸ τὴν ἵδρυση τοῦ νέου Ἑλληνικοῦ Κράτους.

Μεριμνῶντας γιά εὐλογημένα Χριστούγεννα

Μεριμνῶντας γιά εὐλογημένα Χριστούγεννα

Παράλληλα βιώματα καί καταγραφές

Στὸν κ. Π. Β. Πάσχο, ἑόρτιος κατάθεσις.

«Μ᾿ ἀλοίμονο καί τούτη τή χρονιά, μονάχα

ἡ φαντασία θά μέ φέρει στά παλιά.

Τά βήματά μου χάνονται στούς ἄδειους

δρόμους τῆς νέας Βαβυλώνας. Οἱ βιτρίνες

δέν ἀνασταίνουν τίποτε ἀπ᾿ τόν παράδεισό μου».

                                                                                                        (Π.Β. Πάσχος)

Οἱ παραπάνω στίχοι, γραμμένοι ἐδῶ καί σαράντα χρόνια, ἐπιμένουν νά μᾶς θυμίζουν αὐτό πού λέει τό τραγούδι, τό ὁποῖο λανσάρεται σέ κάθε εὐκαιρία τώρα τό Ἱερό Δωδεκαήμερο, «Ἦταν τά παλιά χρόνια, κάποια Χριστούγεννα λευκά...». Μόνο πού κανένας δέν μᾶς διευκρινίζει, πόσο ἐκεῖνα τά «παλιά Χριστούγεννα» μοιάζουν μέ τά σημερινά. Ἤ, ἔστω μεριμνοῦν κάποιοι στό νά μοιάζουν. Γιατί παράγινε τό κακό καί φορτωθήκαμε ὅλοι μας ἕναν τρόπο προσέγγισης ἤ ἔστω «βίωσης» τῆς γιορτῆς μέ κέντρο βάρους τήν κατανάλωση, τήν προμήθεια πολλῶν (καί ἐν πολλοῖς περιττῶν) «δώρων», τά ὁποῖα ἐπιτείνουν τήν ἔναγχο καί τεντωμένη καθημερινότητά μας.

Τολμῶ φέτος, μέρες τοῦ Ἁγίου Σαρανταημέρου, τοῦ σωτηρίου ἔτους 2023 νά θυμίσω αὐτούς τούς τόσο τρυφερούς ἀλλά καί προφητικούς στίχους, στούς ὅσους πιστούς, γιά ἕναν ἐπανευαγγελισμό, ὥστε νά μπορέσουμε νά δοῦμε τά Χριστούγεννα πέρ’ ἀπ᾿ τό διάκοσμο, τά τραγούδια, τά δέντρα, τά λαμπιόνια καί ὅλο αὐτό τό σκηνικό στό ὁποῖο προστίθενται καί τά ὅσα περί «ἀγάπης» λέγονται στά καλογραμμένα μηνύματα τῶν ἀρχηγῶν πασῶν τῶν Χωρῶν τοῦ κόσμου!  Γιατί ἐμεῖς ὀφείλουμε νά δοῦμε τά Χριστούγεννα μέσα στό κλῖμα καί τό πνεῦμα τῆς ἀλήθειας καί τῆς πραγματικότητος πού μᾶς παρέδωσαν, λαμπάδα ἄσβεστη, οἱ πρόγονοί μας.

Ἡ παλινόρθωση τοῦ Μεγίστου Ποντίφηκος

Ἡ παλινόρθωση τοῦ Μεγίστου Ποντίφηκος

Οἱ Ἱστορικοί τοῦ δικαίου ἀναφέρουν ὅτι τό Δηµόσιο Ρωµαϊκό δίκαιο (ius publicum), τό σύνολο, δηλαδή, τῶν κανόνων τοῦ δικαίου πού ρύθµιζαν τήν ὀργάνωση καί τίς ἁρµοδιότητες τοῦ Ρωµαϊκοῦ κράτους, περιλάµβανε δύο µέρη: τό «Ἱερό δίκαιο» ἀφ’ ἑνός («ius sacrum») καί τό «µή Ἱερό δίκαιο» («ius non sacrum») ἀφ’ ἑτέρου. Τό «ius sacrum», ὅπως µπορεῖ νά εἰκάσει κανείς ἀπό τήν ὀνοµασία του, περιλάµβανε τούς κανόνες δικαίου πού θεσπίζονταν ἀπό τή Ρωµαϊκή πολιτεία καί ρύθµιζαν τά θέµατα πού ἀφοροῦσαν στή δηµόσια λατρεία, τήν τέλεση τῶν θυσιῶν καί τόν διορισµό τῶν Ἱερέων. Τό δέ «ius non sacrum» περιλάµβανε τούς λοιπούς δηµοσίου δικαίου κανόνες, οἱ ὁποῖοι ρύθµιζαν τά καθήκοντα τῶν κρατικῶν ἀξιωµατούχων, τήν τήρηση τῆς δηµόσιας τάξης καί τά δικαιώµατα καί τίς ὑποχρεώσεις τῶν πολιτῶν.

Κατά τό «ius sacrum» ὕψιστος ἀρχιερεύς («pontifex maximus») ἦταν ὁ Ρωµαῖος αὐτοκράτωρ. Ὁ pontifex maximus ἦταν ἐπί κεφαλῆς µιᾶς ὁµάδος Ἱερέων, τῶν ποντιφήκων, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ὡς κύρια ἀποστολή τους τή διαφύλαξη τῆς εἰρήνης µέ τούς θεούς («pax deorum»), γιά νά τή φέρουν δέ εἰς πέρας συµβούλευαν τούς κρατικούς ἀξιωµατούχους, ἑρµήνευαν τούς οἰωνούς, καθόριζαν τό ἡµερολόγιο καί ἐπέβλεπαν τίς κηδεῖες. Ὁ δέ pontifex maximus κατέγραφε ἐτησίως τούς οὐράνιους καί τούς ἄλλους οἰωνούς καί ἀρχειοθετοῦσε τά γεγονότα πού τούς ἀκολουθοῦσαν, προκειµένου νά διδάξει τίς ἑπόµενες γενεές νά κατανοοῦν τή θέληση τοῦ θεοῦ καλύτερα.

Ἦταν ἀκριβῶς αὐτή ἡ συγχώνευση τοῦ «κρατικοῦ» µέ τό «Ἱερό» στοιχεῖο, ἡ θεσµοποιηµένη σύµπτωση στό ἴδιο πρόσωπο τῶν ἰδιοτήτων ἀφ’ ἑνός τοῦ ἀρχιερέα καί ἀφ’ ἑτέρου τοῦ κρατικοῦ ἡγεµόνα, µέ τήν ὁποία ἦρθε ἐξ ἀρχῆς σέ σύγκρουση ἡ Ἐκκλησία γιά νά ὑποστεῖ ἀλλεπάλληλους διωγµούς, καθώς ἀρνήθηκε νά ἀναγνωρίσει τήν ἱερότητα τοῦ κράτους καί τοῦ αὐτοκράτορα, µέ συνέπεια τά µέλη της νά κατηγορηθοῦν ὡς «ἄθεα».