Τροφή γιά σκέψη...
Μέσα σὲ δύσκολους καιροὺς, μέσα στὴν καθημερινὸ ἀγῶνα γιὰ ἐπιβίωση, καλύτερη ζωή, οἱ προτεραιότητες διαφοροποιοῦνται γιὰ τὸν καθένα μας. Κάποιοι ἀποφασίζουμε ὅτι ἡ δουλειά –καὶ εἴμαστε οἱ περισσότεροι– εἶναι τὸ πιὸ βασικὸ κομμάτι τῆς κάθε μέρας. Κάποιοι ἐπενδύουν σὲ δραστηριότητες, ποὺ θεωροῦν ψυχωφελεῖς, κάποιοι στὶς ὑποχρεώσεις τους, ἄλλοι στὴν «κοινωνικὴ κριτικὴ» καὶ ἄλλοι στὴν τεμπελιά τους. Ὅπως καὶ νὰ ἔχει, οἱ ἐπιλογὲς εἶναι τόσες, ὅσοι καὶ οἱ ἄνθρωποι! Οἱ αἰτιολογίες καὶ οἱ .... δικαιολογίες γιὰ τὶς ἀποφάσεις μας εἶναι πολλές, πάρα πολλές, ἄπειρες!
Ὅμως ὑπάρχει μία στιγμὴ γιὰ τὸν καθένα, ποὺ μοιάζει ὅλα νὰ παύουν. Καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ δύσκολη στιγμή! Τότε ἄξαφνα ὅλες οἱ προτεραιότητες ἀλλάζουν. Μπροστὰ στὴν ἀδυναμία μας, στὸ ἀσήκωτο βάρος ποὺ νιώθουμε, ἐκεῖ ποὺ οἱ πλάτες βαραίνουν καὶ ἡ μέση λυγίζει, εἶναι ἡ στιγμὴ τῆς ταπείνωσης. Τὸ βλέμμα στρέφεται ἀλλοῦ, κάπου ψηλά, κάπου στὸν οὐρανό! Οἱ ἀνθρώπινες δυνάμεις μᾶς ἐγκαταλείπουν, ἦρθε ἡ ὥρα νὰ μιλήσει ἡ ψυχή. Καὶ ποῦ ἀλλοῦ νὰ στραφεῖ, ἂν ὄχι στὸ Δημιουργό της;
Ἔχουμε, δυστυχῶς, συνηθίσει νὰ τραβᾶμε ἕνα δρόμο ἐγωϊστικὸ, ποὺ ἀποκλείει τὴν οὐσιαστικὴ σχέση. Πού, ἐπιλεκτικά, θὰ εἴμαστε στὰ ὄμορφα μαζὶ μὲ κάποιους, ἐπιλεκτικὰ θὰ εἴμαστε στὰ δύσκολα μὲ κάποιους ἄλλους καὶ, συνήθως, ἡ κινητήριος δύναμη γιὰ αὐτὸ εἶναι τί ἀναπαύει τὴν πάθηση τῆς ψυχῆς μας.
Ἔχουμε συνηθίσει νὰ γλεντᾶμε καὶ νὰ μοιραζόμαστε τὴ χαρά μας μὲ ὁμοϊδεάτες, ἔχουμε συνηθίσει νὰ μοιραζόμαστε τὸν πόνο μας ἐκεῖ ὅπου θὰ πάρουμε, ὄχι ἀπαντήσεις, ἀλλὰ παρηγοριὰ καὶ κατανόηση σ’ ὅ,τι μᾶς βασανίζει, καὶ τὴν ἐπιβεβαίωση ὅτι ἔχουμε δίκιο. Στὸν βαθύ μας πόνο ὅμως ξέρουμε ὅτι τὴν παρηγοριὰ θὰ τὴν ἐπικαλεστοῦμε στὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου μας, τῆς Παναγίας καὶ τῶν Ἁγίων μας! Αὐτὸ εἶναι μία ἔνδειξη ὅτι δὲν Τὸν ἔχουμε χάσει Τὸν Θεό μας, ἡ ὕπαρξη Του βρίσκεται καὶ μέσα μας ἀκόμα καί, ἔστω καὶ στὰ δύσκολα, θὰ θυμηθοῦμε τὴν ὕπαρξή Του!
Ὅμως, ἐπιτρέψτε μου μία τόση δὰ παρατήρηση σὲ ὅσα ἔχω γράψει. Γιατί μόνο στὸν πόνο; Γιατί νὰ καταφεύγουμε σὲ Ἐκεῖνον μόνο γιὰ τὶς χάρες ποὺ θέλουμε νὰ μᾶς κάνει; Καὶ ἴσως καὶ μία ἀπορία δική μου. Γιατί νὰ πρέπει νὰ μᾶς ἀκούει; Ὅταν μόνο τότε, θυμόμαστε τὴν ἀγκαλιά Του σὰν παρηγοριά, ἐνῷ, τὸν ὑπόλοιπο χρόνο, μποροῦμε νὰ κάνουμε ὅ,τι βάζει τὸ μυαλό μας καὶ ἡ καρδιά μας, ὅσο μακριὰ καὶ ἂν εἴμαστε ἀπὸ Ἐκεῖνον. Κάποιος θὰ τὸ ἔλεγε θράσος. Νὰ ἀποζητοῦμε νά μᾶς λυτρώσει τὴ στιγμὴ τοῦ πόνου. Σὰν ἕνα παιδὶ ποὺ θυμᾶται τὸν πατέρα του μόνο στὰ δύσκολα, σάν τοὺς ἐννέα καθαρθέντες λεπρούς τοῦ Εὐαγγελίου, ποὺ δὲν πέρασαν νὰ ποῦνε οὔτε ἕνα «εὐχαριστῶ» στόν Χριστό πού τούς θεράπευσε!
Πόσο μεγάλη ἀπόδειξη εἶναι ἡ ἀγάπη Σου Κύριε, ποὺ, ἐνῶ ξέρεις ὅτι σὲ «ἐκμεταλλευόμαστε», Ἐσὺ μᾶς ἀπαντᾶς! Ξανὰ καὶ ξανὰ χωρὶς νὰ ἀγανακτεῖς γιά τὴν ἀτελείωτη ἀμετανοησία μας! Δὲν ζητᾶς πολλά, ζητᾶς τὴν ἐπικοινωνία μαζί μας, τὴν προσευχή μας, ἕνα τηλεφώνημα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ κάνουμε συνεχῶς σκορπῶντας ἀλόγιστα τὶς λέξεις καὶ τὰ συναισθήματα μας ψάχνοντας τὸ δίκιο μας. Ἀφήνοντας πίσω τὸ Δίκαιό Σου. Συγχώρα τὰ παιδιά σου καὶ σὲ παρακαλῶ συνέχισε νὰ δείχνεις «Τὸ ἔλεός σου», γιά νά μᾶς «καταδιώκῃ πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μας»!
Παναγιώτα Καμπάνη-Λεμονῆ
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 255
Νοέμβριος 2023