Τὸ παράδοξο εἶναι,
πῶς ἡ Ἑλληνικὴ Κυβέρνηση
δὲν θεωρεῖται σήµερα παράνοµη;
Στὴν ἠλεκτρονικὴ ἔκδοση τῆς ἔγκριτης ἐφηµερίδας «Ὀρθόδοξος Τύπος» δηµοσιεύτηκε στὶς 3 Νοεµβρίου 2020 ἕνα πολὺ ἐνδιαφέρον ἄρθρο µὲ τίτλο «Δὲν θὰ κλείσω ποτὲ τὶς Ἐκκλησίες»1. Ἡ φράση αὐτὴ δὲν ἀνήκει (ἀλλοίµονο!) στὸν Πρωθυπουργὸ τῆς Ἑλλάδας, ἀλλὰ στὸν Πρόεδρο τῆς Λευκορωσίας, κ. Ἀλέξανδρο Λουκασένκο. Σύµφωνα µὲ τὸ δηµοσίευµα, ὁ Λευκορῶσος Πρόεδρος τόνισε: «Δὲν κλείσαµε τὶς ἐκκλησίες κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ πολέµου. Ἑποµένως, δὲ θὰ τὸ κάνουµε οὔτε τώρα». Ἐπισήµανε, ὅτι «οἱ ἐκκλησίες ἔχουν µεγάλα οἰκονοµικὰ προβλήµατα ἐπειδὴ πηγαίνει λιγότερος κόσµος, παρ’ ὅλο ποὺ δὲν τὶς κλείσαµε, ἀλλὰ καὶ δὲν θὰ τὶς κλείσουµε». Προέτρεψε τοὺς πιστοὺς «νὰ πηγαίνουν στὶς Ἐκκλησίες γιὰ νὰ προσεύχονται στὸ Θεὸ νὰ τελειώσει τὸ θέµα τοῦ κορωναϊοῦ», ἐνῶ διαβεβαίωσε τὸ Μητροπολίτη Μὶνσκ κ. Βενιαµίν, ὅτι «θὰ σταθεῖ στὸ πλευρὸ τῆς Ἐκκλησίας µὲ κάθε τρόπο».
Τὸ δηµοσίευµα συνοδεύεται ἀπὸ φωτογραφία τοῦ κ. Λουκασένκο νὰ ἀνάβει ἕνα κερὶ µέσα σὲ µία Ἐκκλησία κατάµεστη ἀπὸ πιστούς, ποὺ δὲ φοροῦν µάσκες. Στὴν πρώτη σειρὰ διακρίνονται ἄνδρες ἐνδεδυµένοι µὲ ἐπίσηµο ἔνδυµα, κουστούµι καὶ γραβάτα.
Ἡ φωτογραφία αὐτὴ µᾶς προξένησε ἔκπληξη, καθὼς στὴν Ἁγιοτόκο Πατρίδα µας οἱ Ἐκκλησίες ἔκλεισαν γιὰ δύο ὁλόκληρους µῆνες τὴν ἄνοιξη µὲ µιὰ σειρὰ ἀπὸ διαδοχικὲς καὶ νοµικὰ ἀβάσιµες Κ.Υ.Α. (Κοινὲς Ὑπουργικὲς Ἀποφάσεις), ἐνῶ εἶναι κλειστὲς καὶ σήµερα. Ἀκόµα καὶ κατὰ τὴν περίοδο ποὺ ἐπετράπη ἡ λειτουργία τῶν Ἐκκλησιῶν, οἱ πιστοὶ προσέρχονταν φορῶντας ὑποχρεωτικὰ µάσκα.
Στὴ Λευκορωσία, ἀντίθετα, ὄχι µόνο οἱ Ἐκκλησίες παρέµειναν ἀνοικτές, ἀλλὰ ἀκόµα καὶ τὰ ἐστιατόρια, τὰ θέατρα, τὰ πάντα. Γιὰ τὴ Λευκορωσία τὸ lockdown δὲν ἀποτελεῖ κἄν πιθανότητα. Παρά ταῦτα, ὁ ἀριθµὸς τῶν θανάτων ποὺ ἀποδίδονται στὸν κορωναϊὸ στὴ χώρα αὐτή, παραµένει χαµηλός, καὶ πάντως ὄχι ὑψηλότερος ἀπὸ ἄλλες Εὐρωπαϊκὲς χῶρες, ὅπου ἔχει ἐπιβληθεῖ καραντίνα τῶν πολιτῶν. Ἕως σήµερα (14/12/2020) στὴ Λευκορωσία τῶν 9,4 ἑκατοµµυρίων κατοίκων ἀποδίδονται στὸν κορωναϊὸ 1.273 θάνατοι (135 θάνατοι ἀνὰ ἑκατοµµύριο πληθυσµοῦ). Στὴν Ἑλλάδα τῶν 10,4 ἑκατοµµυρίων κατοίκων ἀποδίδονται στὸν κορωναϊὸ 3.687 θάνατοι (355 θάνατοι ἀνὰ ἑκατοµµύριο πληθυσµοῦ)2. Νὰ σηµειωθεῖ δέ, ὅτι ἡ Λευκορωσία ἔχει πολὺ ψυχρότερο κλῖµα ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, τὸ ὁποῖο, σύµφωνα µὲ τοὺς εἰδικοὺς εὐνοεῖ τὴν ἔξαρση τῶν ἰῶν. (Ὡστόσο, ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὴν ἐν λόγῳ φωτογραφία, κανένας δὲν προέτρεψε τοὺς Λευκορώσους νὰ φοροῦν µάσκα, γιὰ νὰ προστατευτοῦν ἀπὸ τὸν ἰό, ὅπως φοροῦν παλτὸ γιὰ νὰ προστατεύονται ἀπὸ τὸ κρύο!) Πῶς ἐξηγοῦν, ἀλήθεια, οἱ «εἰδικοὶ» τὴν περίπτωση τῆς Λευκορωσίας;
Τὰ Μέσα Μαζικοῦ Ἐκφοβισµοῦ πάντως, στὴν πλειοψηφία τους, ὄχι µόνο δὲν προβάλλουν τὸ παράδειγµα τῆς Λευκορωσίας, ἀλλὰ ἀντίθετα ἐπιτίθενται κατὰ τοῦ Προέδρου Λουκασένκο ἀποκαλῶντας τον αὐταρχικό! Ὁ δῆθεν αὐταρχικὸς Πρόεδρος τῶν Λευκορώσων σέβεται τὰ δικαιώµατά τους καὶ δὲν τὰ περιορίζει στὸ ἐλάχιστο, ἐνῶ οἱ δικοί µας δηµοκρατικὰ ἐκλεγµένοι πολιτικοὶ ἔχουν ἀναστείλει «µὲ τὸ ἔτσι θέλω» ὅλα τα Συνταγµατικὰ δικαιώµατα τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν!
Ἕνας αὐταρχικὸς ἡγέτης δὲν θὰ µποροῦσε ποτὲ νὰ µιλάει, ὅπως ὁ κ. Λουκασένκο. Δὲν θὰ µποροῦσε ποτὲ νὰ λέγει: «Θὰ ἦταν πολὺ ἐκκοσµικευµένο γιὰ τὴν χώρα µας, τὸ νὰ ποῦµε ὅτι ἡ Ἐκκλησία χωρίζεται ἀπὸ τὸ κράτος. Ἀπὸ τὶς πρῶτες ἡµέρες τὶς προεδρίας µου, ἔχω πεῖ καὶ τὸ ἐπαναλαµβάνω ἀκούραστα: ἡ Ἐκκλησία, εἶναι ὁ κύριος δεσµὸς µὲ τὸ κράτος, εἰδικὰ τώρα ποὺ ὁ κόσµος ἔχει ἀρχίσει νὰ χάνει τὴν πνευµατικότητά του»! Ποιὸς αὐταρχικὸς ἡγέτης ἐνδιαφέρεται γιὰ τὴν πνευµατικότητα τῶν ἀνθρώπων; Τὸ παράδοξο εἶναι πώς, τὸ Σύνταγµα τῆς Λευκορωσίας, ἐξ ὅσων γνωρίζουµε, δὲν κατοχυρώνει τὴν Ὀρθοδοξία ὡς ἐπίσηµη θρησκεία.
Τὸ Ἑλληνικὸ Σύνταγµα ἀντίθετα, ἀκολουθῶντας τὴ Συνταγµατικὴ παράδοση διακοσίων ἐτῶν, ἀπὸ τὸ Σύνταγµα τῆς Ἐπιδαύρου τοῦ 1822 ὡς σήµερα, ἐπιγράφεται «Εἰς τὸ Ὄνοµα τῆς Ἁγίας καὶ Ὁµοουσίου καὶ Ἀδιαιρέτου Τριάδος» καὶ κατοχυρώνει τὴν Ἀνατολικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ὡς Ἐπικρατοῦσα Θρησκεία. Συγκεκριµένα, ἡ πρώτη παράγραφος τοῦ ἄρθρου 3 τοῦ Συντάγµατος ὁρίζει ὅτι: «1. Ἐπικρατοῦσα θρησκεία στὴν Ἑλλάδα εἶναι ἡ θρησκεία τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδας, ποὺ γνωρίζει κεφαλὴ τῆς τὸν Κύριο ἡµῶν Ἰησοῦ Χριστό, ὑπάρχει ἀναπόσπαστα ἑνωµένη δογµατικὰ µὲ τὴ Μεγάλη Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινούπολης καὶ µὲ κάθε ἄλλη ὁµόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ τηρεῖ ἀπαρασάλευτα, ὅπως ἐκεῖνες, τοὺς ἱεροὺς ἀποστολικοὺς καὶ συνοδικοὺς κανόνες καὶ τὶς ἱερὲς παραδόσεις. Εἶναι αὐτοκέφαλη, διοικεῖται ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῶν ἐν ἐνεργείᾳ Ἀρχιερέων καὶ ἀπὸ τὴ Διαρκῆ Ἱερὰ Σύνοδο ποὺ προέρχεται ἀπὸ αὐτὴ καὶ συγκροτεῖται ὅπως ὁρίζει ὁ Καταστατικὸς Χάρτης τῆς Ἐκκλησίας, µὲ τήρηση τῶν διατάξεων τοῦ Πατριαρχικοῦ Τόµου τῆς κθ΄ (29) Ἰουνίου 1850 καὶ τῆς Συνοδικῆς Πράξης τῆς 4ης Σεπτεµβρίου 1928».
Τί σηµαίνει, ὅµως, «ἐπικρατοῦσα θρησκεία»; Κατὰ τὴν κρατοῦσα ἄποψη, ὅπως διατυπώνεται χαρακτηριστικὰ ἀπὸ τὸν κ. Εὐάγγελο Βενιζέλο: «Ἐπικρατοῦσα» θρησκεία δὲν εἶναι οὔτε ἡ «κρατική», οὔτε ἡ «ἐπίσηµη» θρησκεία, ἀλλὰ ἡ θρησκεία τῆς µεγάλης πλειοψηφίας. Ἐνῶ τὸ προοίµιο δὲν συνιστᾶ θρησκευτικὴ κλεῖδα ἑρµηνείας τοῦ Συντάγµατος, ἀλλὰ ἐπανάληψη τοῦ προοιµίου τῆς διακήρυξης τῆς πολιτικῆς ὑπόστασης καὶ ἀνεξαρτησίας τοῦ ἐπαναστατηµένου ἔθνους ὡς γενέθλια πράξη τοῦ Κράτους»3.
Ἡ ἄποψη, ὅτι ὡς «ἐπικρατοῦσα θρησκεία» νοεῖται ἡ θρησκεία τὴν ὁποία πρεσβεύει ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία τῶν Ἑλλήνων κρατεῖ καὶ στὴ νοµολογία τῶν Δικαστηρίων. Συχνὰ ὅµως τὰ Δικαστήρια τονίζουν ἐπίσης ὅτι ἡ ἀναφορὰ ὡς “ἐπικρατούσης” στὴν Ἑλλάδα, τῆς θρησκείας τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ «συνιστᾶ µέχρι σήµερα βασικὸ στοιχεῖο τῆς Συνταγµατικῆς παραδόσεως τῆς Χώρας»4.
Ἡ ἄποψη, ἡ ὁποία προσδίδει στὸν ὄρο «ἐπικρατοῦσα θρησκεία» µόνον στατιστικὴ καὶ ἱστορικὴ σηµασία δὲν εἶναι, ὅµως, ὀρθή. Κατὰ τὴ Νοµικὴ Ἐπιστήµη, τὸ Σύνταγµα εἶναι ὁ θεµελιώδης Νόµος κάθε Κράτους καὶ ἔχει αὐξηµένη τυπικὴ ἰσχύ, ὑπερισχύει δηλαδὴ κάθε ἀντίθετης διάταξης νόµου, ἐνῶ ἀναθεωρεῖται δυσκολότερα ἀπὸ τὰ ἄλλα νοµοθετήµατα. Ὅλες οἱ διατάξεις του ἔχουν τὴν ἴδια τυπικὴ ἰσχύ. Πῶς εἶναι, λοιπόν, δυνατὸν νὰ δεχόµαστε, ὅτι ὁρισµένες διατάξεις τοῦ Συντάγµατος δὲν ἔχουν αὐξηµένη τυπικὴ ἰσχύ, ἀλλὰ µόνο στατιστική, ἱστορικὴ καὶ συναισθηµατικὴ σηµασία;
Ἡ ἀνωτέρω διάταξη τῆς παραγράφου 1 τοῦ ἄρθρου 3 ἔχει πολὺ µεγαλύτερη σπουδαιότητα ἀπὸ αὐτὴ ποὺ σήµερα, ἠθεληµένα ἢ ἀθέλητα προβάλλεται. Ἀπὸ αὐτὴ προκύπτει ὅτι «ὁ συντακτικὸς νοµοθέτης γνωρίζει τὴ διαφορὰ µεταξύ τῶν ὅρων θρησκεία καὶ Ἐκκλησία»5. Γνωρίζει ὅτι ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι µόνο θεωρητικὲς ἀντιλήψεις περὶ τοῦ Θεοῦ, οὔτε µόνο ἡ πίστη τοῦ κάθε ἀνθρώπου (πρβλ. τὶς νοµοθετικὲς ρυθµίσεις περὶ δῆθεν «ἀτοµικῆς λατρείας»), ἀλλὰ εἶναι ἡ ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ, τοῦ Χριστοῦ, στὸν ἄνθρωπο. Ἀναγνωρίζει δὲ τὴν Ἀνατολικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ὡς τὴν µόνη Ἀληθινὴ θρησκεία. Περαιτέρῳ, ὅπως ὀρθὰ τονίζει ὁ Ἐφέτης κ. Δ. Σπηλιώτης, ὁ ὅρος «ἐπικρατοῦσα θρησκεία σηµαίνει «ὅτι φυλαττόµενη στὴν Ἑλλάδα Θρησκεία εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία. Ἐπιτάσσει δηλαδὴ (σ.σ. ὁ Συντακτικὸς Νοµοθέτης) τὸν κοινὸ Νοµοθέτη καὶ τὴν κανονιστικῶς δρῶσα Διοίκηση νὰ διαφυλάττουν τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση, ὅπως διαµορφώθηκε κυρίως ἀπὸ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Μὲ ἄλλα λόγια, τὰ ὄργανα τοῦ Κράτους δὲν ἔχουν τὴν ἐξουσία νὰ θεσπίζουν ρυθµίσεις ποὺ ἀκρωτηριάζουν πτυχὲς ἐκδήλωσης τῆς Ὀρθόδοξης Παράδοσης, τὴν ὁποία υἱοθετεῖ ἡ µεγάλη πλειονότητα τῶν Ἑλλήνων, ὑποβαθµίζοντας τὴν Ὀρθοδοξία στὸ ἐπίπεδο µιᾶς ὁποιασδήποτε θρησκείας καὶ στερώντας ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες τὴ γνώση καὶ τὴν ἐπαλήθευση τοῦ τρόπου µὲ τὸν ὁποῖο τὸ ὀρθόδοξο δόγµα µεταποιεῖται σὲ ζωή. Τοῦ τρόπου δηλαδὴ µὲ τὸν ὁποῖο οἱ Ἕλληνες βιώνουν θεραπευτικὰ τὴν πίστη τους, τὴν ἐκδηλώνουν καὶ τὴ διδάσκουν στὰ παιδιά τους»6.
Καὶ αὐτὴ ἀκόµα ἡ ἔλλειψη βιβλιογραφίας σχετικῆς µὲ τὸ ἄρθρο 3 τί ἄλλο µαρτυρεῖ παρὰ τὴν πεποίθηση, ὅτι τὸ ἄρθρο 3 «δὲν πειράζεται», οὔτε κἄν γιὰ νὰ τύχει ἑρµηνείας; Πολὺ δὲ περισσότερό τό ἄρθρο 3 δὲν ἀναθεωρεῖται! Οὐδέποτε, µέχρι πρόσφατα, εἶχε γίνει λόγος γιὰ ἀναθεώρησή του, παρὰ τὸ γεγονός, ὅτι δὲ συµπεριλαµβάνεται µεταξύ τῶν µὴ ἀναθεωρητέων διατάξεων, οἱ ὁποῖες ἀπαριθµοῦνται στὸ ἄρθρο 110 τοῦ Συντάγµατος.
Μόλις τὸ 2019 προτάθηκε, γιὰ πρώτη φορὰ στὰ χρονικά, νὰ ἀπαλειφθεῖ ἀπὸ τὸ Σύνταγµα, τόσο ἡ ἐπίκληση τῆς Ἁγίας Τριάδας, ὅσο καὶ τὸ ἄρθρο 37. Τὴν 24-2-2019 στὴν ψηφοφορία ἐπὶ τῶν προτάσεων ἀναθεώρησης τοῦ Συντάγµατος, τὸ ἄρθρο 3 κρίθηκε ἀναθεωρητέο, πρὸς τὴν κατεύθυνση τῆς κατοχύρωσης «θρησκευτικῆς οὐδετερότητας» τοῦ Κράτους. Τελικά, δὲν συγκεντρώθηκε ἡ ἀπαραίτητη γιὰ τὴν ἀναθεώρηση πλειοψηφία στὴ δεύτερη σχετικὴ ψηφοφορία, τῆς 25-11-2019 καὶ τὸ ἄρθρο 3 παρέµεινε ὡς ἔχει µέχρι σήµερα, τὸ ἴδιο καὶ τὸ προοίµιο τοῦ Συντάγµατος.
Τοῦτο δὲν ἐµπόδισε ὡστόσο τὴ σηµερινὴ Κυβέρνηση νὰ ἀναστείλει τὴ λειτουργία τῶν χώρων θρησκευτικῆς λατρείας, νὰ κλείσει τῆς Ἐκκλησίες. Ἀδιαφόρησε ἡ Κυβέρνηση γιὰ τὸ γεγονός, ὅτι τὴν Ὀρθοδοξία πρεσβεύει ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ. Δὲν σεβάστηκε οὔτε κἄν «τὸν καίριο ρόλο τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας στὴν ἱστορικὴ πορεία τοῦ Ἑλληνισµοῦ, ἰδίως κατὰ τὴν προηγηθεῖσα τῆς ἐθνικῆς ἀνεξαρτησίας χρονικὴ περίοδο τῆς τουρκοκρατίας»8 Κατὰ τὰ ἄλλα, θὰ ἑορτάσουµε µὲ λαµπρότητα τὴ διακοσιοστὴ ἐπέτειο ἀπὸ τὴν Ἐπανάσταση τοῦ 1821!
Παραβίασε ἡ Κυβέρνηση τὸ ἄρθρο 3 τοῦ Συντάγµατος, καθὼς καὶ τὸ ἄρθρο 13 τοῦ Συντάγµατος, ποὺ κατοχυρώνει τὴν ἐλευθερία τῆς θρησκευτικῆς λατρείας! Παραβίασε ἀκόµα καὶ τὸν κατοχυρωµένο στὴν πρώτη παράγραφο τοῦ ἄρθρου 3 τοῦ Συντάγµατος Πατριαρχικὸ Τόµο τῆς κθ΄ (29) Ἰουνίου 1850, ὁ ὁποῖος, µεταξὺ ἄλλων, ὁρίζει ὅτι «ἡ ἐν τῷ Βασιλείῳ τῆς Ἑλλάδος Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, Ἀρχηγὸν ἔχουσα καὶ κεφαλὴν, ὡς καὶ πᾶσα ἡ Καθολικὴ καὶ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, τὸν Κύριον καὶ Θεὸν καὶ Σωτῆρα ἡµῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ὑπάρχη τοῦ λοιποῦ κανονικῶς αὐτοκέφαλος, ὑπερτάτην ἐκκλησιαστικὴν ἀρχὴν γνωρίζουσα Σύνοδον Διαρκῆ, συνισταµένην ἐξ Ἀρχιερέων, προσκαλουµένων ἀλληλοδιαδόχως κατὰ τὰ πρεσβεῖα τῆς χειροτονίας, Πρόεδρον ἔχουσαν τὸν κατὰ καιρὸν Ἱερώτατον Μητροπολίτην Ἀθηνῶν, καὶ διοικοῦσαν τὰ τῆς Ἐκκλησίας κατὰ τοὺς θείους καὶ ἱεροὺς κανόνας ἐλευθέρως καὶ ἀκωλύτως ἀπὸ πάσης κοσµικῆς ἐπεµβάσεως».
Τὸ παράδοξο εἶναι, πῶς ἡ Ἑλληνικὴ Κυβέρνηση δὲν θεωρεῖται σήµερα παράνοµη; Παράνοµος θεωρεῖται, ὅποιος ἐπιθυµεῖ νὰ ἐκκλησιαστεῖ! Ἀντιµετωπίζεται δὲ σὰν ἀπειλή γιὰ τοὺς συνανθρώπους του, ἀκόµα καὶ σὰν κακοῦργος! Στὶς ἡµέρες µας πράγµατι ἔχει γίνει «τὸ γλυκὺ πικρὸν καὶ τὸ πικρὸν γλυκύ»!
Συγκρίνοντας τὴ στάση τῶν κρατούντων κατὰ τὴ σηµερινὴ περίοδο τοῦ κορωναϊοῦ, στὴ Λευκορωσία καὶ στὴν Ἑλλάδα, ἐρχόµαστε ἀντιµέτωποι µὲ µιὰ ἀλήθεια: Τὸ Δίκαιο καὶ ἡ Νοµοθεσία µποροῦν νὰ ἀποτελέσουν τροχοπέδη στὶς αὐθαιρεσίες τῶν πολιτικῶν. Ἐκεῖνο ποὺ ἔχει ὅµως τὴ µεγαλύτερη σηµασία γιὰ τὴ λειτουργία ἑνὸς πραγµατικοῦ Κράτους Δικαίου καὶ τὴν εὐδαιµονία τῶν πολιτῶν, εἶναι τὸ ἦθος τῶν κρατούντων!
Ἐκεῖνο, ποὺ οἱ ἰθύνοντες στὴ χώρα µας (ἐπιµένουν νὰ) ἀγνοοῦν εἶναι πὼς «ἐπικρατοῦσα θρησκεία» σηµαίνει «νικῶσα θρησκεία». Ἡ Ὀρθοδοξία νίκησε στοὺς διωγµοὺς τῶν τριῶν πρώτων αἰώνων, νίκησε τὶς Αἱρέσεις, νίκησε τὴν τουρκοκρατία, νίκησε στὸ ἔπος τοῦ 19408.
Ἄς ἔχουµε τὴν πίστη, τὴ βεβαιότητα, πὼς ἡ Ὀρθοδοξία θὰ νικήσει καὶ στὴ ζοφερή, παράλογη, ἀπάνθρωπη κατάσταση ποὺ τώρα ζοῦµε, τὴν ἀποκαλούµενη «ὑγειονοµικὴ κρίση»! Ἄς ἔχουµε στὸ νοῦ µας τὰ λόγια τοῦ Στρατηγοῦ Μακρυγιάννη, τὰ ὁποῖα µᾶς ὑπενθυµίζει ὁ δικηγόρος κ. Ἀντώνης Ἀργυρός: «Ὅταν σηκώσαµεν τὴν σηµαίαν ἐναντίον τῆς τυραγνίας ξέραµεν ὅτι εἶναι πολλοὶ αὐτεῖνοι καὶ µαχητικοὶ κι’ ἔχουν καὶ κανόνια κι’ ὅλα τά µέσα. Ἐµεῖς οὖλα εἴµαστε ἀδύνατοι. Ὅµως, ὁ Θεὸς φυλάγει καὶ τοὺς ἀδύνατους κι’ ἂν πεθάνωµεν, πεθαίνοµεν διὰ τὴν Πατρίδα µας, διὰ τὴν Θρησκεία µας καὶ πολεµοῦµεν ὅσο µποροῦµε ἐναντίον τῆς τυραγνίας κι’ ὁ Θεὸς βοηθός… Χωρὶς ἀρετὴ καὶ πόνο εἰς τὴν πατρίδα καὶ πίστη εἰς τὴν θρησκεία τους ἔθνη δὲν ὑπάρχουν».
Τί σχέση ἔχουµε µὲ τοὺς προγόνους µας ἐµεῖς, ποὺ ἔχουµε κλειστεῖ στὰ σπίτια µας, ἀφήνοντας τὰ πάντα στὴν Πατρίδα µας νὰ ρηµάζουν, καὶ δὲν πηγαίνουµε οὔτε στὴν Ἐκκλησία, φοβούµενοι µήπως πεθάνουµε ἀπὸ κορωναϊό; Ἄς ἀναρωτηθεῖ ὁ καθένας µας γιὰ τὸν ἑαυτό του καί ἄς ἀναλάβουµε τὶς εὐθύνες µας. Μήπως καὶ µπορέσουµε, µὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ, νὰ λυτρωθοῦµε ἀπὸ τὴν τυραννία τοῦ φόβου, ποὺ µᾶς ἔχει κόψει τὴν ἀνάσα. Μήπως καὶ µπορέσουµε, ἐπὶ τέλους, ἀληθινὰ νὰ ὑπάρξουµε.
Ζωὴ Ἀγγελικούδη
Νοµικὸς
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 221
Ἰενουάριος 2021
Ὑποσημειώσεις
1. https://orthodoxostypos.gr/%CF%80%CF%81%CF%8C%CE%B5%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%82-%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%BA%CE%BF%CF%81%CF%89%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%B8%CE%B1-%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CF%83%CF%89-%CF%80/
2. https://www.worldometers.info/coronavirus/
3. Ἄρθρο Ε. Βενιζέλου στὴν Ἐφημερίδα «Τὰ Νέα» (15 Νοεμ. 2018): «Οἱ σχέσεις Κράτους- Ἐκκλησίας καὶ ἡ ἀναθεώρηση τοῦ Συντάγματος
4. Ἀπόφαση τῆς Ὁλομέλειας τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας 660/2018.
5. Δημήτρη Σπηλιώτη, Ἐφέτη Δ.Δ., «Ἐπικρατοῦσα Θρησκεία», δημοσιευμένο ἠλεκτρονικὰ εἰς: https://www.pemptousia.gr/2018/03/epikratousa-thriskia/.
6. Δημήτρης Σπηλιώτης, ε.α.
7. Ἀντώνη Ἀργυροῦ, Δικηγόρου ΑΠ, Τὸ προοίμιο τοῦ Συντάγματος καὶ ἡ «Ἐπικρατοῦσα Θρησκεία», περιοδικὸ Νομικὸ Βῆμα, Τόμος 68, τεῦχος 1 Ἰανουάριος 2020, σ. 185 ἐπ.
8. Ἀπόφαση τῆς Ὁλομέλειας τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας 660/2018.