«Καισαροπαπισµός» καί «Συναλληλία» στό Βυζάντιο
«Καισαροπαπισµός» καί «Συναλληλία»
στό Βυζάντιο
Ὁ ἅγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως, ὅπως ὁ ἴδιος µᾶς πληροφορεῖ στόν πρόλογο τοῦ βιβλίου του, ἀνέλαβε τό ἐγχείρηµα νά συγγράψει µιά συνοπτική ἱστορία τῶν Οἰκουµενικῶν Συνόδων, διότι εἶχε διαγνώσει πώς «ἡ τῶν θρησκευτικῶν µελετῶν ὀλιγωρία πολλούς τῶν ἡµετέρων ὁµογενῶν ἤγαγεν, ὡς µή ὤφειλεν, εἰς κρίσεις πεπλανηµένας καί δοξασίας ἀτόπους. Ἡ δ’ ἐξ αὐτῆς προκύπτουσα ἄγνοια ἐπί τοσοῦτον ἠλλοίωσεν τήν ἀληθῆ τῶν πραγµάτων ὄψιν, ὥστε καί αὐτά τά ἀναγκαιότατα καί τά χρησιµώτατα γεγονότα τά δοξάσαντα τήν Ἐκκλησίαν µετά τοῦ Ἔθνους νά ἐκλαµβάνωνται ὡς ὀλεθριώτατα, αἱ δέ τῆς Ἁγίας ἡµῶν Ἐκκλησίας σπουδαιόταται διατάξεις νά περιφρονῶνται...» (βλ. Ἁγ. Νεκταρίου Πενταπόλεως, «Αἱ Οἰκουµενικαί Σύνοδοι τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας», Ἐκδ. Ρηγοπούλου, 1972).
Δέν γνωρίζουµε σέ ποιές εἰδικότερες «πεπλανηµένες κρίσεις» καί «ἀτόπους δοξασίας» ἀναφερόταν ὁ ἅγιος, νοµίζουµε, ὅµως, ὅτι δέν θά ἦταν παρακινδυνευµένο νά συµπεριλάβουµε µεταξύ τῶν κρίσεων καί τῶν δοξασιῶν αὐτοῦ τοῦ εἴδους τήν ἀντίληψη πού ἔχουµε οἱ Νεοέλληνες γιά τίς σχέσεις Ἐκκλησίας καί Κράτους κατά τή Βυζαντινή περίοδο.
Πράγµατι, ἐάν κανείς ἐπιχειρήσει, ἔστω πρόχειρα καί ἐρασιτεχνικά, νά ἀναζητήσει τίς ἀπόψεις, πού κατά καιρούς ἔχουν διατυπωθεῖ σχετικά µέ τό θέµα αὐτό, θά εὑρεθεῖ πρό ἐκτιµήσεων ἐκ διαµέτρου ἀντιθέτων µεταξύ τους. Ἄλλοι, δηλαδή, ἱστορικοί, ἀσπαζόµενοι τή θεωρία τοῦ λεγόµενου «καισαροπαπισµοῦ», διαβεβαιώνουν ὅτι ἐπί Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας οἱ ἑκάστοτε αὐτοκράτορες εἶχαν ὑποτάξει πλήρως τήν Ἐκκλησία, µετατρέποντάς την σέ ἕνα εἶδος κρατικῆς ὑπηρεσίας. Ἄλλοι, πάλι, µελετῶντας τό αὐτό ἱστορικό ὑλικό καί συµβουλευόµενοι τίς αὐτές πηγές µέ τούς προηγούµενους, ἐκτιµοῦν, ἀντιθέτως, ὅτι ἐπί Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας ἡ Ἐκκλησία ἦταν ἀνεξάρτητη ἀπό τόν αὐτοκράτορα καί ὅτι, ἑποµένως, οἱ σχέσεις Ἐκκλησίας καί Πολιτείας διέπονταν ἀπό τό σύστηµα τῆς «συναλληλίας» ἤ τῆς «ἰσότιµης συνεργασίας». Στή διαπίστωση τῶν ἀντιγνωµιῶν αὐτῶν εἶχε ἤδη προβεῖ ὁ καθηγητής τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας Ἀρχιµ. Βασίλειος Στεφανίδης, πού εἶχε κάνει λόγο περί τοῦ ὅτι «διετυπώθησαν παρ’ ἡµῖν ἐκ διαµέτρου ἀντίθετοι γνῶµαι, τῶν µέν ἰσχυρισθέντων ὅτι ὑφίσταντο ἄρισται σχέσεις ἐκκλησίας καί πολιτείας, τῶν δέ ὅτι ἐκράτει καισαροπαπισµός» («Ἔρευναι περί τῶν ἐν τῷ Βυζαντινῷ Κράτει σχέσεων Ἐκκλησίας καί Πολιτείας», Ἀθῆναι, 1923).
Ἡ Τζεροµική οὐτοπία ὡς ζοφερή προφητεία
Ἡ Τζεροµική οὐτοπία
ὡς ζοφερή προφητεία
γι’ αὐτό πού µπορεῖ νά συµβεῖ σέ µιά ὑπερασφαλῆ κοινωνία
Ἄν ὁ στόχος τῆς ἀπόλυτης ἀσφάλειας ἦταν ὑλοποιήσιµος, τότε ἡ κοινωνία στήν ὁποία θά ζοῦσαν οἱ βρεφοποιηµένοι πολῖτες θά θύµιζε δυστοπία κάποιου λογοτεχνικοῦ ἔργου ἤ κινηµατογραφικῆς ταινίας, χαρακτηριστικό τῆς ὁποίας εἶναι ἡ ὁµοιοµορφία, ἡ καθολική γαλήνη, ἡ προβλεψιµότητα. Ἀντιπροσωπευτικό παράδειγµα ἀποτελεῖ ὁ Ἄγγλος πεζογράφος καί θεατρικός συγγραφέας Τζερόµ Κλάπκα Τζερόµ (1859-1927), ὁ ὁποῖος τό 1891 δηµοσίευσε τήν σατιρική, δυστοπική νουβέλα «Ἡ Νέα Οὐτοπία», ἡ ὁποία τό 1893 µεταφράσθηκε στήν Ἑλληνική γλῶσσα ἀπό τόν Ἀλέξανδρο Παπαδιαµάντη καί δηµοσιεύθηκε στό περιοδικό «Τό Νέον Πνεῦµα».
Ἡ νουβέλα ξεκινᾶ µέ τόν ἀφηγητή νά βρίσκεται ἀνάµεσα σέ συνδαιτηµόνες τῆς «Ἐθνικῆς
Σοσιαλιστικῆς Λέσχης» καί νά ἀπολαµβάνει ἕνα θεσπέσιο δεῖπνο, συζητῶντας γιά τήν ἐπερχόµενη ἰσότητα τῶν ἀνθρώπων καί τήν ἐθνικοποίηση τοῦ κεφαλαίου. Στόχος τῶν συζητητῶν ἦταν νά βάλουν τάξη σέ ἕναν κόσµο πού «ἐπήγαινε στραβά», ἐπιτυγχάνοντας τήν πλήρη ἰσότητα «εἰς ὅλα τά πράγµατα». Τό σύνθηµά τους ἦταν: «ἰσότης εἰς τήν ἰδιοκτησίαν καί ἰσότης εἰς τήν [κοινωνικήν] θέσιν καί ἐπιρροήν, ἰσότης εἰς τάς ὑποχρεώσεις καί ἰσότης εἰς τήν εὐτυχίαν καί τήν αὐτάρκειαν. Ὁ κόσµος ἀνήκει εἰς ὅλους ὀµαδόν καί πρέπει νά µοιρασθῇ ἐξ ἴσου. Ἡ ἐργασία ἑκάστου ἀνθρώπου εἶναι κτῆµα, ὄχι τοῦ ἰδίου, ἀλλά τῆς πολιτείας ἥτις τόν τρέφει καί τόν ἐνδύει, καί πρέπει νά ἐφαρµοσθῇ ὄχι πρός ἰδίαν του ἀνάπτυξιν, ἀλλά πρός πλουτισµόν τῆς φυλῆς».
Η «ΝΑΡΝΙΑ» ΤΟΥ LEWIS ΜΑΣ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!
Η «ΝΑΡΝΙΑ» ΤΟΥ LEWIS
ΜΑΣ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!
(Ἀποµαγνητοφωνηµένη προφορική Εἰσαγωγή τῆς Χριστουγεννιάτικης Γιορτῆς µας)
Ἀγαπητοί µας φίλοι καί συµπορευτές στό µακρύ ταξίδι τῆς ἀνθρωπότητας µέσα στό χρόνο χαίρετε!
Ἦρθε ἡ ἐποχή τοῦ χρόνου, πού µᾶς ἀναγκάζει, θέλουµε δέν θέλουµε, σέ περισυλλογή, νά µαζέψουµε τόν ἑαυτό µας, νά συγκεντρώσουµε τόν ἑαυτό µας, νά κάνουµε λίγη κριτική στόν ἑαυτό µας, νά σκεφτοῦµε γιά πολλά πράγµατα καί νά µάθουµε πολλά πράγµατα, νά θυµηθοῦµε πολλά πράγµατα, νά ὀνειρευτοῦµε, νά διαβάσουµε.
Μιά ἐποχή πού εἶναι κατάλληλη γιά νά διηγηθοῦν οἱ παλιότερες γενεές στίς νεότερες γενεές µύθους καί παραµύθια, πού ὅµως, µέσα στήν ἁπλότητά τους, κρύβουν µεγάλες ἀλήθειες.
Καί ἐµεῖς µία ἱστορία θά σᾶς ποῦµε. Διαβάσαµε 7 βιβλία γιά νά σᾶς τήν ποῦµε αὐτή τήν ἱστορία, ὁπότε νοµίζω ὅτι ἀξίζει τόν κόπο νά µᾶς προσέξετε.Κάναµε πράγµατι πολλή δουλειά.
Ἡ ἱστορία µας, θά µποροῦσε νά εἶναι ἡ συνοπτική ἱστορία τοῦ κόσµου µας, µέ πιό ἁπλή µορφή καί πιό κατανοητή, εἶναι ὅµως ἡ Ἱστορία ἑνός κόσµου παράλληλου µέ τό δικό µας κόσµο. Εἶναι γραµµένη ἀπό ἕνα Βρετανό συγγραφέα, ὁ ὁποῖος, πάνω ἀπό τήν µισή ζωή του, ἢ, ἔστω τήν µισή ζωή του ἦταν ἄθεος, µέχρι πού ἔφτασε κάποια στιγµή καί κοίταξε τό Χριστό στά µάτια. Καί τότε Τόν ἀγάπησε περισσότερο ἀπό κάθε τί ἄλλο καί Τόν ἀγάπησε µέ µία δύναµη πολύ µεγαλύτερη ἀπό αὐτή πού τόν ὠθοῦσε νά ἀγαπήσει τήν ἀθεΐα του. Καί αὐτό εἶναι τό µυστικό τῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων: ἡ στιγµή τῆς ἐπιλογῆς.Ὅταν περάσουν ἀπό αὐτό τό σηµεῖο µέ ἐπιτυχία, τότε ὅλα πᾶνε καλά.
«Φεῦγε εἰς Αἴγυπτον»!
Ἡ Μυθιστορία πού ἀκολουθεῖ
πλάσθηκε ἀπό τήν φαντασία ἑνός παιδιοῦ,
πού κατέγραψε τίς σκέψεις πού τοῦ γεννήθηκαν
µαθαίνοντας στό σηµερινό ἀµοραλιστικό Σχολεῖο
τήν Ἱστορία τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ µας.
Σκέψεις ἀπορίας γιά τό τί εἶναι αὐτό τό περίεργο βρέφος.
Μένει σέ µᾶς τούς µεγάλους νά τό βοηθήσουµε,
καί µαζί µέ αὐτό, ὅλα τά παιδιά,
γιά νά λύσουν τίς ἀπορίες τους καί νά γνωρίσουν
τόν Ἀληθινό καί Ἱστορικό Χριστό.
Τόν Θεάνθρωπο Χριστό µας!
«Φεῦγε εἰς Αἴγυπτον»!
- Τί ἔχεις, Ἐφραίμ; Ἀπό βραδύς βλέπω ὅτι δέν ἔχεις κοιμηθεῖ.
- Δέν μπορῶ νά κοιμηθῶ, Ρεβέκκα. Ἔπρεπε νά σ’ ἐρωτήσω. Αὐτό τό ζευγάρι πού χτύπησε τήν πόρτα μας ἔπρεπε νά τό δεχτοῦμε. Νά τούς δώσουμε τό δωμάτιο τῶν παιδιῶν μέ τά δύο κρεβάτια. Χθές τό ἀπόγευμα ἔβαλες καθαρά σεντόνια. Ἡ γυναῖκα, τί γυναῖκα λέω, κοπέλα, εἶναι ἔγκυος. Καί ὁ ἄντρας μᾶλλον πατέρας της εἶναι. Ἡλικιωμένος εἶναι.
- Καί πῶς βρέθηκαν στή Βηθλεέμ;
- Ἔφθασαν ἐδῶ γιά νά ἀπογραφοῦν. Δέν ἔμαθες τήν ἀπόφαση τοῦ Καίσαρα; Θέλουν νά εἰσπράξουν φόρους οἱ Ρωμαῖοι ἀπό τούς κατοίκους τῶν χωρῶν πού ἔχουν κατακτήσει. Αὐτά δέν εἴχαμε ἀπό τούς διαδόχους τοῦ Ἀλέξανδρου;
- Αὐτά δέν ἔχουμε καί ἀπό τόν Ἡρώδη;
- Σωστά. Δέν μπορῶ νά ξεχάσω τήν μορφή τῆς κοπέλας, τῆς ἐγκύου, ἀλλά καί τοῦ ἄντρα. Δέν ἔχω ξαναδεῖ τέτοια πρόσωπα.
ΚΡΙΣΗ
ΚΡΙΣΗ
Κρίση, μιά λέξη πού ἔχει μπεῖ γιά τά καλά στό καθημερινό μας λεξιλόγιο, ἐδῶ καί κάμποσα χρόνια καί μᾶλλον μέ προοπτική νά μείνει. Τά ἐπίθετά της κάθε τόσο ἀλλάζουν. Οἰκονομική, ὑγειονομική, περιβαλλοντική κ.ἄ., ἡ κρίση ὅμως παραμένει ἡ σταθερά ἐπωδός ὅλων τῶν παραμέτρων τῆς ζωῆς μας.
Γιατί, ἀλήθεια, αὐτή ἡ ὁλική ἐπικράτηση τῆς κρίσης; Ποῦ ὀφείλεται, ποῦ μᾶς ὁδηγεῖ; Πρόκειται ἁπλῶς γιά ἴδιον τῆς ἀνθρώπινης φύσης; Γιά μιά φθίνουσα πορεία τοῦ ἀνθρώπινου γένους; Ἀνήκει ἡ πολλαπλῆ κρίση τοῦ καιροῦ μας, στούς μεγάλους ἱστορικούς κύκλους, οἱ ὁποῖοι κλείνουν μιά ὁλόκληρη ἐποχή, γιά νά ἀνοίξουν τόν κύκλο μιᾶς ἑπόμενης ἤ βρισκόμαστε μπροστά στό λεγόμενο τέλος τῆς Ἱστορίας; Ἡ κρίση τῆς ἐποχῆς μας, εἶναι αὐτοαναδυόμενη ἤ χειραγωγούμενη;
Γνωρίζουμε πώς οἱ κρίσεις ἀποτελοῦν σημεῖα ὅλων τῶν καιρῶν, ὅπως γνωρίζουμε πώς οἱ ἑκάστοτε ἰσχυροί, τίς ἐκμεταλλεύονται ἔτσι ὥστε νά βγοῦν ἀπό αὐτές ἰσχυρότεροι, ἔστω καί ἄν αὐτό προϋποθέτει ἑκατόμβες θυμάτων. Γνωρίζουμε ἐπίσης πώς δέν εἴμαστε σέ θέση νά ἀποδώσουμε μέ μιά ἱστοριογραφική ἀποστασιοποίηση τήν ἐποχή στήν ὁποία ζοῦμε. Ὅμως ἔστω ὡς «ὕλη» τῆς Ἱστορίας, δικαιούμαστε νά ἑρμηνεύουμε τά συμφραζόμενα τῆς ἐποχῆς μας.
Μιά συνήθης παρατήρηση πού ἀκούγεται σήμερα, εἶναι πώς μέσα στόν καλύτερο ἔλεγχο, τή μέγιστη σταθερότητα, τήν ταχύτατη ἐπικοινωνία, τήν ἐλαχιστοποίηση τῶν ἀποστάσεων κ.ἄ. ἐπιτευγμάτων ἀνώτερων ἀπό κάθε προηγούμενη ἐποχή, ἐπῆλθε τό χάος. Αὐτή ἡ διαπίστωση, ἐνέχει τήν ἀντίληψη μιᾶς αὐτονομημένης, ἀναπόδραστης ἀνάδυσης τοῦ χάους στίς ἀνθρώπινες δραστηριότητες.
Ἀντί στεφάνων στόν π. Φίλιππον Μίαρην
Ἀντί στεφάνων στόν π. Φίλιππον Μίαρην
Ὁ μακαριστός κατηχητής μας
Πατήρ Φίλιππος Μίαρης
(+Σεπτέμβριος 2023) – Μία εἰκόνα πραότητος.
«Οἱ τόν Ἀμνόν τοῦ Θεοῦ κηρύξαντες,…
οἱ τήν ὁδόν τήν στενήν βαδίσαντες,
τεθλιμμένην πάντες οἱ ἐν βίῳ,
οἱ τόν Σταυρόν ὡς ζυγόν ἀράμενοι
καί ἐμοί (τῷ Χριστῷ) ἀκολουθήσαντες ἐν πίστει·
δεῦτε ἀπολαύετε, ἅ ἡτοίμασα ὑμῖν
βραβεῖα καί στέφη τά οὐράνια»
(Ὁμιλεῖ νοητῶς ὁ Χριστός)
Οἱ ἀνωτέρω φράσεις εἶναι μέρος τῶν Νεκρωσίμων «Εὐλογηταρίων», πού ψάλλονται στίς κηδεῖες καί στά Μνημόσυνα, ὅλων τῶν ἐν Κυρίῳ κοιμηθέντων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, κάθε ἡλικίας, φύλου, ἰδιότητος κλπ. Καί ἀποτελοῦν ἕνα ποιητικό σῶμα, μαζί καί μέ τά ἄλλα συναπτόμενα μέλη τῶν «Εὐλογηταρίων». Ὅμως, ὅπως φαίνεται καί ἀπό τίς Ἐκδόσεις τῶν Ἱερατικῶν Εὐχολογίων, ἡ Ἐκκλησία μας δέν ἄργησε νά «ἀπομονώσει» κατά κάποιον τρόπον τίς ἀνωτέρω φράσεις καί νά τίς χρησιμοποιεῖ ἔκτοτε στίς περιπτώσεις κηδείας ἤ μνημοσύνου μόνον Κληρικῶν ἤ Μοναχῶν.
Καί αὐτό, δέν ἦταν τυχαία ἀπόφαση καί ἀπόφανση τῆς Ἐκκλησίας. Διότι, πράγματι, τό «ρασοφορεμένο» θά λέγαμε τάγμα τῆς στρατευομένης Ἐκκλησίας, δηλαδή Κληρικοί καί Μοναχοί, εἶναι αὐτοί πού διαχρονικῶς ἦσαν «οἱ τόν Ἀμνόν τοῦ Θεοῦ κηρύξαντες, οἱ τήν ὁδόν τήν στενήν καί τεθλιμμένην βαδίσαντες»· ἦσαν αὐτοί πού σήκωσαν «Τόν Σταυρόν ὡς ζυγόν καί τῷ Χριστῷ ἠκολούθησαν ἐν πίστει», ὅπως μελωδεῖ τό κείμενο.
Πρός ὅλους αὐτούς, ὁ ἀγωνοθέτης Χριστός, ὅπως καταλήγει τό ἐν λόγῳ κείμενο, ἀνακοινώνει: «Δεῦτε ἀπολαύετε, ἅ ἡτοίμασα ὑμῖν βραβεῖα καί στέφη τά οὐράνια».
Αὐτή ἡ βαρυσήμαντη Κυριακή ἀνακοίνωση, σήμερα ἐπανέρχεται στό προσκήνιο τῆς ἐνοριακῆς ζωῆς τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Νικολάου Πευκακίων. Ἐπανέρχεται μέ τήν πρόσφατη ἀναχώρηση γιά τόν Οὐρανό τοῦ μακαριστοῦ - πλέον – σεβαστοῦ, ἀγαπητοῦ, ἀειμνήστου, ἀξιομακαρίστου, ἀλλά καί πολυκλαύστου ἐφημερίου τῆς Ἐνορίας, πατρός Φιλίππου.
Βάτος, βάλτος ἢ πάτος;
Βάτος, βάλτος ἢ πάτος;
Τήν τελευταία χρονική περίοδο εἶδαν πολλά τά μάτια μας καί ἄκουσαν πολλά τά αὐτιά μας.
Νά καίγονται ἑκατοντάδες ἕως χιλιάδες στρέμματα δασικῆς ἔκτασης στήν Βόρειο Ἑλλάδα καί νά ὀφείλεται στήν ...‘‘Κλιματική Ἀλλαγή’’!
Φυσικά αὐτή ἡ καιόμενη βάτος νά δημιουργεῖται, βέβαια, μέ ἑκατοντάδες ἑστίες καί σέ διάφορα μέρη τῆς Χώρας καί τό νά εἶναι σκέτος ἐμπρησμός οὔτε κἄν νά τό σκεφτοῦμε!
Νά πλημμυρίζουν σπίτια καί ἀγροτικές καλλιέργειες, νά πνίγονται ἄνθρωποι καί ζῶα, νά καταστρέφεται τό βιός καί ἡ περιουσία τῶν ἀνθρώπων καί ἡ «Κλιματική Ἀλλαγή» νά βουΐζει πάλι στά αὐτιά μας στά δελτία εἰδήσεων χωρίς νά σκεφτόμαστε ξανά ὅτι βάλαμε καί ἐκεῖ τό χεράκι μας!
Ἔργα ἐκτροπῆς ποταμιῶν, ἀκατάλληλες γέφυρες καί φράγματα, χτίσιμο κατοικιῶν σέ ἀκατάλληλα ρέματα καί ἐδάφη πού ἦταν βάλτος, τά μπαζώσαμε καί τά κάναμε ἔδαφος στό βωμό τοῦ κέρδους!
Σάν νά μήν ἔφταναν ὅλα αὐτά, νά κατηγοροῦμε Δημοτικές Ἀρχές καί Κυβερνήσεις ὅτι δέν ἔκαναν σωστά τήν δουλειά τους στό αὐτονόητο: «τήν προστασία τοῦ πολίτη» καί τῆς «ἐδαφικῆς ἀκεραιότητας», καί νά τούς ξαναψηφίζουμε μέ μεγάλα ποσοστά!
Τρόποι ἀνόρθωσης τῆς Ἑλληνορθόδοξης Παιδείας κατά τόν π. Γεώργιο Μεταλληνό
Τρόποι ἀνόρθωσης
τῆς Ἑλληνορθόδοξης Παιδείας
κατά τόν π. Γεώργιο Μεταλληνό
Παρά τήν τεραστίων διαστάσεων προσφορά τοῦ μακαριστοῦ π. Γεωργίου στήν ἐπιστήμη, πρῶτα ἀπ’ ὅλα ἦταν Κληρικός, Ἱερέας στόν ἀμπελῶνα τοῦ Κυρίου. Τόν διέκρινε μεγάλος ἱεραποστολικός ζῆλος, ὁ ὁποῖος τόν ὁδήγησε τελικά τό 1971, στά χρόνια τῶν μεταπτυχιακῶν σπουδῶν του στήν Γερμανία, στίς τάξεις τοῦ ἱεροῦ Κλήρου. Καί φυσικά ἡ ποιμαντική φροντίδα ἀπό ἐκεῖ καί ἔπειτα καί οἱ ἀγῶνες γιά τήν ἀληθινή ὀρθόδοξη πίστη τοῦ Χριστοῦ ἀπαιτοῦσαν πολύ χρόνο καί θυσίες εἰς βάρος τῆς ἐπιστημονικῆς προόδου. Χαρακτηριστικά σημειώνει σέ ἐπιστολή τῆς 17 Ὀκτ. τοῦ 1974, πού στέλνει ἀπό τή Γερμανία, πρός τόν φίλο του ἀπό τά φοιτητικά τους χρόνια π. Θεοδώρητο Μαῦρο: «Μικρά καί ἀσήμαντος θυσία εἶναι, ὅτι ναί μέν προχωρῶ, ἀλλά βραδέως μέ τάς ἐργασίας τάς ἐπιστημονικάς. Ἄλλωστε δέν εἶμαι «ἐπιστήμων», εἶμαι πρῶτον πνευματικός, ἐφημέριος, ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου. Ἄρα δέν μέ ἀπασχολεῖ, ἄν θά τελειώσω, ἄν τελειώσω, βραδύτερον πως. Ὁ Θεός ἔχει! Τί τό ὄφελος τῶν διατριβῶν κ.λπ.; Ἄλλα προέχουν». Τί προεῖχε; Ἐκείνη τήν ἐποχή, στά χρόνια τῆς Γερμανίας, ὅπως μᾶς τό λέει ὁ ἴδιος σέ ἄλλη ἐπιστολή πρός τόν ἴδιο Κληρικό, προεῖχε ἡ μόρφωση τοῦ Χριστοῦ στίς καρδιές τοῦ λαοῦ Του, συγκεκριμένα τῶν 500.000 Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων στή Γερμανία. Χωρίς τήν φροντίδα ἀληθινῶν ποιμένων ὄντως θά χάνονταν. Καί αὐτή ἡ μόρφωση ἀπαιτεῖ ἐπιστήμονες, «ἐπιστήμονες τῆς Ἐκκλησιαστικῆς θεραπείας», ὅπως τούς χαρακτηρίζει ὁ π. Γεώργιος. Ἔτσι ὁ μακαριστός π. Γεώργιος, χωρίς νά ὑπολογίσει κόπους, μέ διπλῆ ἔννοια ὑπηρέτησε τήν ἐπιστήμη. Ὡς Ἱερέας ὑπηρέτησε μέ αὐτοθυσία τήν ἐπιστήμη τῶν ἐπιστημῶν, τήν ποιμαντική - θεραπευτική ἐπιστήμη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, καί ὡς πανεπιστημιακός διδάσκαλος συνέβαλε μέ πάμπολλες μελέτες καί ἐπιστημονικά ἔργα στή διερεύνηση καί κατανόηση τῆς πορείας τοῦ Χριστιανισμοῦ μέσα στήν Ἱστορία.
Μέ βάση αὐτήν τήν διπλῆ προσφορά τοῦ π. Γεωργίου ἔδωσα στή μελέτη αὐτή βαρύτητα σέ δύο σημεῖα: Τό πρῶτο εἶναι ἡ Θεανθρωποκεντρικότητα τῆς Παιδείας καί τό δεύτερο εἶναι ἡ Παιδεία στήν Ἑλληνορθόδοξή της διάσταση.
ΑΝ ΖΟΥΣΑ ΧΙΛΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ…
ΑΝ ΖΟΥΣΑ ΧΙΛΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ…
Σκέψεις γιά τή δύση ἑνός χρόνου.
Σκέψεις γιά τή δύση µιᾶς ζωῆς. Σκέψεις γιά τή δύση ἑνός κόσµου!
Ἀρχικά, πρέπει νά ὁµολογήσω ὅτι ἀντιπαθῶ κάθε φωτογραφία, κάθε βιντεάκι, κάθε ἀναµνηστικό, πού συνηθίζουν νά κρατοῦν εὐλαβικά οἱ ἄνθρωποι γιά νά τούς αἰχµαλωτίζει (στή θεωρία ὑποτίθεται ὅτι τούς διασώζει) κάποιες στιγµές τους πολύτιµες. Λές καί θά µπορέσει ποτέ κανείς νά παγώσει τό χρόνο καί νά φυλάξει στήν κατάψυξη τό παγάκι! Λές καί, ἀκόµα καί στήν περίπτωση πού θά τό κατάφερναν, θά κατάφερναν νά φυλάξουν τή χαρά ἤ τή λύπη τους, τό γέλιο τους ἤ τήν ξεγνοιασιά τους, τό πηγαῖο ξέσπασµα τῆς τρυφερότητας, ἤ τῆς ἔκστασής τους καί ὄχι παγωµένες ἄψυχες γκριµάτσες ἀπολιθωµένων συναισθηµάτων.
Γιά µιά φορά, ὅµως, ἡ Ἱστορική συνέχεια, νίκησε τήν ἀντιπάθειά µου στίς φωτογραφίες καί παρασύρθηκα ἀπό ἕνα φωτογραφικό χρονικό, πού εἶχαν σάν ἀφιέρωµα στή δύση τοῦ χρόνου πού τελειώνει, οἱ TIMES τοῦ Λονδίνου. Κοιτάζοντας αὐτές τίς φωτογραφίες, ὅµως, µοῦ παρουσιάστηκε µέ ἀπόλυτη διαύγεια ἡ ραγδαία ἀλλαγή πού συντελέστηκε στόν κόσµο µας, µέσα στό διάστηµα µιᾶς ἀνθρώπινης ζωῆς. Τῆς ζωῆς µιᾶς γενιᾶς πού γεννήθηκε ἀπό τούς baby boomers, ὅπως ὀνοµάστηκαν αὐτοί πού ἐπέζησαν µετά ἀπό τόν µεγάλο καί καταστροφικό Δεύτερο Παγκόσµιο Πόλεµο καί γέννησαν παιδιά, γιά νά ἀναπληρώσουν τίς ζωές πού χάθηκαν σέ ἐκεῖνον τόν πόλεµο, παιδιά πού θά τά µεγάλωναν µαθαίνοντάς τα νά πιστεύουν στήν εἰρήνη, νά πολεµοῦν τήν κοινωνική ἀδικία καί νά χτίσουν ἕνα νέο κόσµο, ὅπου αὐτοί καί τά παιδιά τους καί τά παιδιά τῶν παιδιῶν τους θά ζοῦσαν µέσα στήν πρόοδο καί τήν εὐηµερία καί τή δικαιοσύνη καί τήν ἐλευθερία καί τήν ἰσότητα καί ὅλα τά εὐγενῆ ἰδανικά! Γέννησαν παιδιά – ἐµᾶς, δηλαδή, τή δική µου γενεά– πού θά γινόµαστε ἄνθρωποι πού θά δρασκελίζαµε δύο χιλιετίες καί θά τίς ἑνώναµε σέ µιά ζωή: Ἐµεῖς καί ἐκεῖνοι πού εἶχαν δρασκελίσει τήν πρώτη χιλιετία τῆς µετά τή Γέννηση τοῦ Χριστοῦ ἀνθρωπότητας.
Ἐρευνῶντας εἰς τά βαθέα τῆς Μασονίας
Ἐρευνῶντας εἰς τά βαθέα τῆς Μασονίας
Ὅταν οἱ «Πρίγκιπες τῆς Ἱερᾶς – Τεκτονικῆς – Αὐτοκρατορίας»
«ἀπατοῦν» τούς ἀδελφούς των τῶν κατωτέρων βαθμῶν…
Γνωρίζουν ἄραγε ὅλοι οἱ Τέκτονες τά «βαθέα» τῆς Μασονίας; Ὄχι, δέν τά γνωρίζουν.
Ἔτσι, ὄχι μόνο ὅσοι δέν εἴμεθα Τέκτονες, ἀλλά καί οἱ ἴδιοι οἱ Μασόνοι, ἰδίως τῶν κατωτέρων βαθμῶν (1-3), ἀδυνατοῦν νά καταλάβουν τί σημαίνει ἐτοῦτο καί τό ἄλλο π.χ. εἰς τίς Τεκτονικές Στοές.
Γιατί;
Γιά τρεῖς λόγους, πρῶτον διότι ἄν ἀποκαλυφθεῖ μονομιᾶς ἡ ὅλη διδασκαλία τῆς Μασονίας, κυρίως τό ἀπόκρυφο μέρος αὐτῆς, οἱ ἴδιοι οἱ μαθητευόμενοι Τέκτονες θά τό ἀποκρούσουν ὡς σκοτεινό καί παράλογο. Ὁ δεύτερος λόγος εἶναι ὅτι οἱ βαθύτερες διδασκαλίες τοῦ Τεκτονισμοῦ εἶναι ἀντίθετες ἐκείνων πού ἔχουν μάθει παιδιόθεν οἱ ἄνθρωποι περί τοῦ κόσμου τούτου καί τοῦ ἐπέκεινα, ἰδίως τά περί τοῦ Θεοῦ πράγματα. Ἄν λοιπόν πάντα ταῦτα διαρρεύσουν ἐπιπολαίως πρός τούς ἔξω, τότε ὑπάρχει κίνδυνος «παρεξηγήσεων» καί ἰσχυρῶν ἐπικρίσεων.
Ὑπάρχει καί ὁ τρίτος λόγος. Ὅτι ἄν εἰπωθοῦν στούς μαθητευόμενους τέκτονες μονομιᾶς ὅλα, τότε θά ἀποκαλυφθοῦν οἱ πραγματικοί «ἀφέντες» πάσης Μασονίας καί οἱ ὑπερφίαλοι στόχοι τους.
Τί κάνει λοιπόν ὁ Τεκτονισμός;
- Κρύπτει τίς βαθύτερες αὐτοῦ διδασκαλίες στά «ἱερά» κείμενά του, πού εἶναι κυρίως τά τυπικά του, τά σύντομα στήν διατύπωσή τους καί πού εἶναι πλήρη συμβολισμῶν καί ἀλληγοριῶν, μέ «κλειδιά» ἀσφαλείας, μυστικά ἀλφάβητα κλπ.