Τό χωριό µου τό λένε Ἀθήνα !
Καί οἱ γηγενεῖς, ἔχουµε τήν κακή συνήθεια να σκεφτόµαστε!
Ἀγαπητοί ἀναγνῶστες, Καλή Χρονιά!
Ἦρθε καί πάλι ἡ ἐποχή τῆς µεγάλης νύχτας καί τῆς µικρῆς µέρας (καί µεταφορικά καί κυριολεκτικά!). Ἡ ἐποχή, πού ἡ ζωή µας συναντάει τό σταυροδρόµι τοῦ χρόνου ἑνός τέλους καί τοῦ χρόνου µιᾶς ἀρχῆς κι ἐκεῖ, κοντοστέκεται γιά λίγο. Γιά πολύ λίγο, ἴσα ἴσα ὅσο κρατάει µιά ἀστραπή. Τό ἔχει, δυστυχῶς, αὐτό ὁ χρόνος: µπορεῖς νά τόν κρατήσεις µόνο γιά πολύ λίγο. Μετά κυλάει ἀνάµεσα στά δάχτυλά σου καί χάνεται!
Ἔστω, ὅµως, ἀκόµα κι αὐτή ἡ µικρή στάση στό σταυροδρόµι τοῦ χρόνου πού ἔφυγε καί τοῦ χρόνου πού θά ἔρθει, προσφέρεται γιά σκέψεις, ἀναµνήσεις καί ἀποφάσεις.
Εἰδικά αὐτή τήν περίοδο, πού ἔκανα ἔρευνα γιά τά κείµενα τῆς χριστουγεννιάτικης γιορτῆς µας, ὅλο ἔπεφτα ἐπάνω σέ κείµενα συγγραφέων -πολύ γνωστῶν, ἤ, λιγότερο γνωστῶν- πού µιλοῦσαν γιά ἀναµνήσεις. Ἀναµνήσεις τοῦ χωριοῦ τους, ἀναµνήσεις τῶν παιδικῶν τους χρόνων, ἀναµνήσεις ἀνθρώπων πού εἶναι µακριά καί περιµένουν, ἀναµνήσεις ἀνθρώπων πού γλίστρησαν µακριά καί ἔφυγαν ὁριστικά.
Ἀναµνήσεις ἀπό τό χωριό τους…
Τί ὡραῖο πρᾶγµα νά θυµᾶται κανείς ἀπό ποῦ καί πῶς ξεκίνησε τή ζωή του, πῶς διαµόρφωσε τόν χαρακτῆρα του, ἀπό ποιόν γεννήθηκε, ἀπό ποιόν διδάχτηκε τόν κόσµο! Ἤ µήπως δέν εἶναι; Νά σᾶς θέσω, λοιπόν, τόν προβληµατισµό µου, µήπως καί µπορεῖτε ἐσεῖς νά µέ βοηθήσετε:
Τό χωριό µου τό λένε Ἀθήνα. Κάποτε ἦταν µικρό καί πολύ ὄµορφο, τώρα εἶναι µεγάλο καί ὄχι τόσο ὄµορφο. Πάντα, ὅµως, άπό τότε πού παρουσιάστηκε στό χάρτη, εἶχε ἕνα µεγάλο “µειονέκτηµα᾽: βγάζει ἀνθρώπους πού ἔχουν τό “ἐλάττωµα”νά σκέφτονται!
Ἔκανα µία πρόχειρη ἔρευνα νά βρῶ µερικά ὀνόµατα τῶν πρώτων συχωριανῶν µου, νά σᾶς τά θυµίσω, ἀφοῦ στό µυαλό µου ἔρχονταν µόνο τά τετριµµένα: Δηµοσθένης, Ἰσοκράτης, Σωκράτης, Θουκυδίδης, Σοφοκλῆς, Εὐρυπίδης, αὐτά, τέλος πάντων, τά γνωστά φονταµενταλιστικά “ψώνια”, πού ἄλλη δουλειά δέν ἔκαναν ἀπό τό νά γράφουν καί νά µιλᾶνε, νά µιλᾶνε, νά µιλᾶνε, ἐπιτέλους, ἡσυχία δέν εἶχαν!…
Δυστυχῶς, ἡ ἔρευνά µου, µοῦ ἔφερε στήν ἐπιφάνεια ἄλλα διακόσια περίπου ὀνόµατα τό ἴδιο “ἐλαττωµατικῶν”συχωριανῶν µου. Καί δέν εἶναι µόνο πού ἦταν “ἐλαττωµατικοί” οἱ ἴδιοι. Ἔφτιαχναν καί Σχολές γιά νά βγάλουν κι ἄλλους “ἐλαττωµατικούς” σάν κι αὐτούς. Θά τούς ἀποκαλοῦσα “ψεκασµένους”, γιά νά εἶµαι µέσα στή µόδα, ἀλλά τότε δέν εἶχαν ἐφευρεθεῖ ἀκόµα τά ψεκαστήρια! Θά µέ ρωτήσετε, βέβαια, γιατί τούς ἀποκαλῶ φονταµενταλιστές, ἀφοῦ οὔτε ὁ φονταµενταλισµός δέν εἶχε ἐφευρεθεῖ. Σωστή ἐρώτηση, ἀλλά θέλω νά σᾶς κάνω νά δεῖτε πόσο βαθειά πίσω πάει τό “βλάψιµο” στό χωριό µου, ὥστε νά τό καταλάβετε καλά.
Μετά, σκέφτηκα (νάτο πάλι τό ἐλάττωµα) ὅτι αὐτοί οἱ πρῶτοι συχωριανοί µου, ἦσαν εἰδωλολάτρες. Ἄρα, δικαιολογηµένα “ἐλαττωµατικοί”. Οἱ Χριστιανοί, ὅµως, συχωριανοί µου, θά πρέπει νά ἦταν πιό ἀνοιχτά µυαλά, πιό προοδευτικοί. Καί ἐρεύνησα τον δεύτερο ἀτέλειωτο κατάλογο µέ ὀνόµατα. Ποιόν νά σᾶς πρωτοαναφέρω; Ἀθηναγόρα, Ἀριστείδη, Διονύσιο Ἀρεοπαγίτη, Δάµαρι, Βασίλειο (ὄχι τόν Μέγα, ἀλλά τόν Ἀθηναῖο, πού ἔγινε άρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, ὁ ὁποῖος ἔζησε τόν ἔνατο αἰῶνα καί ἔχει τόν τίτλο τοῦ ὁµολογητοῦ, γιατί δέν ἐπέτρεψε στόν αὐτοκράτορα Μιχαήλ Γ´ νά ἀνακατευτεῖ στά ἐκκλησιαστικά πράγµατα!) Μᾶρκο τόν ἀσκητή, Μιχαήλ Χωνιάτη, Φιλοθέη τήν Ἀθηναία, Κλήµη, τόν ἀσκητή στό ὄρος τοῦ Σαγµατᾶ… Ὅλοι φονταµενταλιστές…
Καί πάλι, θά µοῦ πεῖτε, ὅτι ἦταν ἀδύνατο νά ξέρουν πόσο κακό ἦταν τό νά µένουν σέ αὐτόν τόν τρόπο σκέψης, γιατί οἱ ἐποχές, πού 
ἔζησαν, ἦταν πολύ παλιές, πρίν ἀπό τή δική µας “φωτεινή” καί “προοδευµένη” ἐποχή! Ἄλλωστε, ὁ ὅρος φονταµενταλισµός, ὅπως ὅλοι ξέρετε, ἐπινοήθηκε στά τέλη τοῦ 19ου µέ ἀρχές τοῦ 20οῦ αἰῶνα, ὅταν ἡ “ἐπιστήµη” προώδευσε τόσο, ὥστε ἀνακάλυψε πόσο ἀνόητα πράγµατα εἶναι αὐτά τά ὁποῖα εἶναι γραµµένα στήν Ἁγία Γραφή. Ὅταν µέτρησε µία µία τίς µέρες τῆς Δηµιουργίας καί τίς ἔβγαλε, ἑκατοµµύρια χρόνια(!), ἀντί γιά ἑπτά, πού γράφει ὁ Μωυσῆς – πού ἤθελε νά παραστήσει τόν παντογνώστη – µέ τί πτυχία; µοῦ λέτε, σᾶς παρακαλῶ; Ἔτσι, χωρίς πτυχία, µπορεῖ κανείς νά µιλάει σάν κι αὐτούς, πού ἔχασαν τή ζωή τους νά µετρᾶνε τήν κάθε µέρα τοῦ κόσµου καί νά ὑπολογίζουν τό κάθε χιλιοστό τοῦ Σύµπαντος; Ἤ, ποιός µπορεῖ νά πιστεύει στόν µῦθο τοῦ Ἀδάµ καί τῆς Εὔας, ὅταν ἔχει τή θεωρία τοῦ Δαρβίνου νά τοῦ ἐξηγεῖ βῆµα – βῆµα πῶς ἀπό πίθηκοι(!) γίναµε ἄνθρωποι;
Ὅσοι ἔµειναν νά πιστεύουν ὅλα αὐτά τά παραµύθια, ὀνοµάστηκαν φονταµενταλιστές (fundamentalists. Ἀπό τό οὐσιαστικό fundamental πού σηµαίνει βασικό νόµο, βασική αρχή, βάση, θεµέλιο, ρίζα, δηλώνοντας τούς “κολληµένους”στίς βασικές ἀρχές τους, τούς ἀρνούµενους νά ἀκολουθήσουν τήν πρόοδο. Ὁ ὅρος στήν ἀρχή χρησιµοποιήθηκε γιά τούς Προτεστάντες, ἤ τούς Μουσουλµάνους, πού ἔµεναν πεισµατικά προσκολληµένοι στή βάση τῆς πίστης τους καί ἐξελίχθηκε νά σηµαίνει τόν φανατικό. Τελευταῖα, µεταφέρθηκε καί στήν Ὀρθοδοξία καί χρησιµοποιεῖται ἀπό τούς “σοφούς” “πολυπτυχιούχους”, σάν ἀποδοκιµαστικός γιά τούς “ψεκασµένους” “ἀµόρφωτους”, πού τολµοῦν νά σκέφτονται καί νά µήν ἀκολουθοῦν τήν “ἀσφάλεια” τῆς προόδου)!
Συγχωρεῖστε µου τήν µεγάλη παρένθεση, ἀλλά θέλω νά καταλάβετε πόσο ἐναγώνια ἔψαξα γιά συχωριανούς µου ἀπαλλαγµένους ἀπό τό πατρογονικό µας “ἐλάττωµα” τῆς σκέψης.
Ἔψαξα, λοιπόν καί τούς πρόσφατους. Καί τί βρῆκα; Κάποιον π. Νικόλαο Πλανᾶ, κάποιον π. Πορφύριο Μπαϊρακτάρη, κάποιον π. Ἐπιφάνιο Θεοδωρόπουλο (ἦταν ἀπό τήν Καλαµάτα, ἀλλά ἔζησε τά περισσότερα χρόνια του στό χωριό µου) κι ἕνα µακρύ κατάλογο πρόσφατων συχωριανῶν µου. Ὅλοι φονταµενταλιστές! Καί τελευταῖο βρήκα ἕναν συχωριανό µου ἀπό τά Πατήσια, κάποιον πού τόν γνώρισα πολύ καλά: τόν π. Σίµωνα Ἀρβανίτη. Αὐτός κι ἄν ἦταν φονταµενταλιστής!
Ἀγαπητοί µου, γιά τό νέο χρόνο, ἐγώ κατέληξα νά ἔχω µόνο µιά εὐχή: νά µή µοῦ στερήσει ὁ Θεός τό “ἐλάττωµα”τοῦ χωριοῦ µου. Νά µέ κρατήσει νά σκέφτοµαι. Ὅπως σκέφτονταν οἱ συχωριανοί µου, τούς ὁποίους ἔχω τιµή καί καύχηµά µου καί τούς ὁποίους ἐπέλεξα καί καθηµερινά ἐπιλέγω ξανά καί ξανά, σάν Πατέρες καί Προγόνους µου: Φονταµενταλιστικά!
Σέ πεῖσµα τῶν ὄντως (συγχωρεῖστε µου τή λέξη) “ψεκασµένων” ἀντιφονταµενταλιστῶν!
Καλή χρονιά!
Γιά Σχόλια: ninetta1blogspot.com Νινέττα Βολουδάκη
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 221
Ἰανουάριος 2021