Τό «Πάτερ ἡμῶν»

Τό «Πάτερ ἡμῶν»

Στή μνήμη ἀπομένει πάντα ἡ Μορφή μιᾶς θλιμμένης, βουρκωμένης Παναγίας, τήν ὁποία συναντοῦσα κάθε Κυριακή ἤ καί γιορτή στήν παλιά μας τήν ἐκκλησία, στό Κάτω Χωριό. Ἡ εἰκόνα αὐτή, πού βρίσκεται μέχρι σήμερα στό Τέμπλο, εἶναι μεγάλων διαστάσεων, ἁγιογραφημένη στό Ἅγιον Ὄρος, ὄχι μέ τή γνωστή βυζαντινή τεχνοτροπία, ἀλλά μέ πολλά δυτικότροπα στοιχεῖα, στά ὁποῖα ὡστόσο, πρέπει νά τό ποῦμε ἀπερίφραστα, ὅτι ὁ εὐλαβής ἁγιογράφος προσπάθησε νά βάλει καί τή δική του τή σφραγίδα, ἔτσι ὥστε νά μήν εἶναι μακρυὰ ἀπὸ τήν Παράδοση καί τήν κληρονομιά τόσων αἰώνων.

Ἁγίου Νεκταρίου Καιομένη καρδία

Ἁγίου Νεκταρίου Καιομένη καρδία
(ἔνδακρυς καρδιακή δέηση γιά τήν σωτηρία τοῦ κόσμου)

«Τό ἔτος 1912, χειροτονηθείς ἱερεύς, μετέβην πάλιν εἰς Αἴγιναν, διά νά λάβω τάς εὐχάς του – τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου – διά τό μέγιστον ἀξίωμα τῆς ἱερωσύνης, ὅπερ ἐπωμίσθην. Τάς ἡμέρας πού ἔμεινα τότε μαζί του, συνέβη τό ἑξῆς: Μίαν πρωΐαν, εἰσῆλθον, πρίν σημάνῃ ὁ ὄρθρος, εἰς τό ἅγιον Βῆμα καί εἰς μίαν γωνίαν, ἀθέατος, ἀνέμενον ἕως νά σημάνῃ τό σήμαντρον, διά νά ἀρχίσῃ τό Μεσονυκτικόν. Μόλις ἐσήμανε τό σήμαντρον, εἰσῆλθε μετά σπουδῆς ὁ Ἅγιος εἰς τό Ἱερόν καί, χωρίς νά μέ ἀντιληφθῇ, ἔκαμε πρῶτον τρεῖς μετανοίας ἔμπροσθεν τῆς Ἁγίας Τραπέζης, ἠσπάσθη τό Ἱερόν Εὐαγγέλιον καί τήν Ἁγίαν Τράπεζαν καί κατόπιν «ἔτρεξεν» εἰς τόν ὄπισθεν τῆς Ἁγίας Τραπέζης ἐπί ξύλου κρεμάμενον Σωτῆρα ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν καί, κλίνων τά τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος γόνατα, ἐνηγκαλίζετο τόν Σταυρόν καί τούς πόδας τοῦ Κυρίου καί, μέ στεναγμούς ἀλαλήτους, μέ λυγμούς καί δάκρυα κατανύξεως, ἠσπάζετο αὐτούς, ὡς νά ἔβλεπε τόν ἴδιον τόν Χριστόν, τόν Βασιλέα τῆς δόξης». (Εἰσαγωγική διήγηση μακαριστοῦ Ὁσίου Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου)

Εἶναι, νομίζω, «φῶς φανάρι», καθώς καί ἀπό τό ὕφος τῆς διηγήσεως τοῦ Ὁσίου Γέροντος Φιλοθέου μπορεῖ ὁ καθένας νά συμπεράνει, ὅτι ὁ Ἅγιός μας Νεκτάριος θά εἶχε, κατά τήν διάρκεια τοῦ ὁσιακοῦ βίου του, πολλές φορές τήν ἴδια ἤ καί παρόμοιες ἐκδηλώσεις μυστικῆς καί «λογικῆς» λατρείας – πρβλ. τό γνωστόν «Ἑσπερινόν ὕμνον καί λογικήν λατρείαν σοί Χριστέ προσφέρομεν» - καθώς καί καρδιακῆς, μετά δακρύων καί ἐμπόνου προσευχῆς (ὄχι δηλαδή, ἁπλῶς, «νοερᾶς»).

Ἐμεῖς βέβαια, δικαιολογώντας τήν τύφλωση τῆς ἐμπαθοῦς ζωῆς μας, ἀποφαινόμαστε ὅτι «τήν σήμερον ἡμέραν» οἱ ἐμπειρίες αὐτές τῶν Ἁγίων εἶναι ἀκατόρθωτες, διότι φρονοῦμε πώς δέν εἴμαστε γιά τέτοια πνευματικά μέτρα, ἐμπειρίες, βιώματα κλπ. Μέχρι καί γιά αὐθυποβολή μπορεῖ νά τολμήσει κάποιος ἀπό μᾶς νά μιλήσει σήμερα, ἀναφερόμενος στίς θεϊκές αὐτές ἐμπειρίες τῶν Ἁγίων, ἀμαυρώνοντας ἔτσι τό κάλλος τῆς ψυχῆς τους.

Τά ὅρια τοῦ δικαστικοῦ ἐλέγχου νομιμότητας τῶν νέων ταυτοτήτων

Τά ὅρια τοῦ δικαστικοῦ ἐλέγχου νομιμότητας
 τῶν νέων ταυτοτήτων

Οἱ νέες ἀστυνομικές ταυτότητες τῶν πολιτῶν δημιούργησαν ἀναταραχή στούς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας, ἐξ αἰτίας –μεταξύ ἄλλων– τῆς προσβολῆς τῶν θεμελιωδῶν δικαιωμάτων τῶν πολιτῶν, εἰδικότερα δέ τῆς παραβίασης τῶν προσωπικῶν δεδομένων τῶν πολιτῶν, ἡ προστασία τῶν ὁποίων κατοχυρώνεται συνταγματικά στό ἄρθρο 9Α τοῦ Συντάγματος.

Ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἐξέδωσε σχετική ἀνακοίνωση, μέ τήν ὁποία καθησυχάζει τούς πιστούς ὑποστηρίζοντας ὅτι «Σέ κάθε περίπτωση ἡ κρίση γιά τή νομιμότητα τῆς ἀστυνομικῆς ταυτότητας ἀνήκει στή δικαιοδοσία τῆς δικαστικῆς ἐξουσίας τῆς χώρας, πού ἤδη ἀποφάνθηκε, καί ἀφορᾶ ἕνα διοικητικῆς φύσεως ζήτημα τῶν σχέσεων Κράτους καί πολίτη». Μάλιστα, ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος τονίζει ὅτι τό 2019 τό Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας ἔκρινε τή νομιμότητα τῆς Ὑπουργικῆς Ἀποφάσεως τοῦ 2018 γιά τή νέα ἀστυνομική ταυτότητα (ἀποφάσεις 2388/2019, 2389/2019). Ἀφ’ ἑνός ἀπέρριψε τίς νομικές διαφωνίες σχετικά μέ τήν προστασία τῆς προσωπικότητας, τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως καί τῶν προσωπικῶν δεδομένων τοῦ πολίτη, ἀφ’ ἑτέρου ἀκύρωσε μερικῶς τήν Ὑπουργική Ἀπόφαση τοῦ 2018 ὡς πρός μία διάταξή της, πού προέβλεπε ἄμεση χρήση τῆς ταυτότητας ἀπό τούς πολῖτες ὡς κάρτας ὑπηρεσιῶν ψηφιακῆς διακυβερνήσεως, καθώς αὐτή ἡ λειτουργία της δέν προβλεπόταν νομοθετικῶς. Ἔκτοτε ἡ Πολιτεία συμμορφώθηκε καί ἐξέδωσε δύο διορθωτικές Ὑπουργικές Ἀποφάσεις (2019, 2023)».

Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΡΟΠΑΤΟΡΑΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΓΕΝΟΥΣ!

Ἡ προετοιμασία μας γιά τά Χριστούγεννα

Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΡΟΠΑΤΟΡΑΣ
ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΓΕΝΟΥΣ!

Στά μέσα τοῦ μηνός Νοεμβρίου, ἀπό τίς 15 τοῦ μηνός, ἀρχίζει ἡ Ἐκκλησία μας  νά μᾶς προετοιμάζῃ –γιά ἄλλη μιά φορά– μέ σκοπό νά οἰκειωθοῦμε, ὅσο γίνεται περισσότερο, τήν Ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ μας, δηλαδή τά Χριστούγεννα, γιατί αὐτή ἡ οἰκείωση ἔχει ἄμεση σχέση μέ τήν ὀντολογία μας, δηλαδή, μέ τήν ὕπαρξή μας!

Αὐτήν τήν προετοιμασία τήν κάνει ὁ Θεός διά τῆς Ἐκκλησίας Του ἐδῶ καί δυό χιλιάδες χρόνια, προετοιμάζοντας τόν καθένα μας προσωπικά νά βιώσῃ «τό ἀπ’ αἰῶνος ἀπόκρυφον καί ἀγγέλοις ἄγνωστον Μυστήριον», πού ἔγινε γεγονός, ἔγινε πραγματικότητα, γιά νά λύσῃ τό μυστήριο καί τό αἴνιγμα τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως, ἡ ὁποία, ἀπό συστάσεώς της, ἔνοιωθε βαθειά τήν θεϊκή της καταγωγή, ἀλλά δέν μποροῦσε νά εὕρῃ ἐξήγηση καί γι’ αὐτό, οὔτε  ἀνάπαυση, οὔτε χαρά.

Ἕνα ἐγχειρίδιο τῶν «τεχνικῶν τοῦ ὁλοκληρωτισµοῦ»

Ἕνα ἐγχειρίδιο
 τῶν «τεχνικῶν τοῦ ὁλοκληρωτισµοῦ»

Στίς δεκαετίες πού ἔχουν παρέλθει ἔχουν, βέβαια, κυκλοφορηθεῖ πολλές ἱστορικές µελέτες γιά τόν κατακτητικό πόλεµο πού διεξήγαγε ὁ Χίτλερ στήν Εὐρώπη καί γιά τόν ληστρικό καί βάρβαρο τρόπο πού διοίκησε τίς κατακτηµένες περιοχές. Ὅµως, µιά ἀπό τίς πιό µεστές σέ συγκεκριµένο περιεχόµενο καί, γιά τόν λόγο αὐτό, ἰδιαίτερα διαφωτιστικές µελέτες, εἶναι µιά ἔκθεση µέ τόν τίτλο «Axis rule in Occupied Europe» («Ἡ διακυβέρνηση τῆς Κατεχόµενης Εὐρώπης ἀπό τόν Ἄξονα») πού κυκλοφορήθηκε τό 1944, πρίν, δηλαδή, ἀπό τήν ἐπίσηµη λήξη τοῦ πολέµου. Συγγραφέας της ἦταν ἕνας µεγάλος νοµικός τοῦ 20ου αἰῶνος, µέ ἑβραϊκή καταγωγή ἀπό τήν Πολωνία, ὁ Raphael Lemkin (1900-1959).

Ὁ Ραφαήλ Λέµκιν εἶχε ἐργασθεῖ στήν ἀνατολική Πολωνία ὡς Εἰσαγγελέας καί Πανεπιστηµιακός Καθηγητής. Ἤδη ἀπό τή δεκαετία τοῦ 1930 ἀπέκτησε διεθνῆ φήµη ὡς εἰδικός στό Διεθνές Ποινικό Δίκαιο. Τό δέ ἔτος 1933, ἔχοντας πληροφορηθεῖ γιά τίς προηγηθεῖσες σφαγές Ἀσσυρίων, Ἀρµενίων καί Ἑλλήνων στή Μικρά Ἀσία καί Μέση Ἀνατολή, εἶχε µέ ἀξιοπρόσεκτη ὀξυδέρκεια εἰσηγηθεῖ σέ ἕνα διεθνές συνέδριο Νοµικῶν («Fifth International Conference for the Unification of Penal Law») τήν «ποινικοποίηση» δύο νέων ἐγκληµάτων στό πλαίσιο τοῦ Διεθνοῦς Ποινικοῦ Δικαίου: τοῦ «βανδαλισµοῦ» καί τῆς «βαρβαρότητας». Ὡς «βανδαλισµό» ἐννοοῦσε τήν καταστροφή τῶν ἔργων πολιτισµοῦ καί τέχνης, πού θεώρησε εὔλογο νά χαρακτηρισθεῖ ὡς διεθνές ἔγκληµα, καθώς τά ἔργα αὐτά ἀνήκουν σέ ὅλη τήν ἀνθρωπότητα. Ὡς «βαρβαρότητα», ἐξ ἄλλου, ἐννοοῦσε τίς πράξεις ἐκεῖνες, πού στρέφονται, ὄχι κατά µεµονωµένων ἀτόµων, ἀλλά κατά µιᾶς ἀνυπεράσπιστης φυλετικῆς, θρησκευτικῆς ἤ κοινωνικῆς συλλογικότητας ἐν συνόλῳ, ὅπως σφαγές, διωγµοί, µαζικές ὠµότητες κατά γυναικῶν καί παιδιῶν καί ἐξευτελιστική µεταχείριση τῶν ἀνδρῶν. Ἡ εἰσήγησή του, ὅµως, δέν ἔγινε τότε δεκτή ἀπό τή διεθνῆ νοµική κοινότητα, πού µυωπικά θεώρησε τότε ὅτι «αὐτά δέν γίνονται». Ὅπως ὁ ἴδιος δήλωσε σέ µιά µεταγενέστερη συνέντευξή του: «Δέν ἐπέτυχα τόν σκοπό µου, διότι οἱ νοµικοί ἀντέταξαν τό ἐπιχείρηµα ὅτι οἱ πράξεις αὐτές δέν συνέβαιναν σχεδόν ποτέ καί ὅτι ἑποµένως δέν συνέτρεχε λόγος γιά νά ἀναγνωρισθεῖ νοµοθετικά ὁ ἐγκληµατικός τους χαρακτῆρας».