Ἅγιος Ἄρτος 90 ἐτῶν!
Ἅγιος Ἄρτος 90 ἐτῶν!
Τό 2019, ἕνας ἱερέας τῆς Ι.Μ. Ἰωαννίνων ἐπισκέφτηκε τήν ἐκκλησία τοῦ ἁγίου Νικολάου, στό χωριό Συρράκο, γιά τήν καταγραφή καί τή διάσωση κάποιων κειµηλίων πού φυλάσσονταν κλειδωµένα µέσα σ’ ἕνα χρηµατοκιβώτιο. Παρών στήν καταγραφή βρισκόταν ἐκτός ἀπό τόν ἐπίτροπο τοῦ ναοῦ καί ἕνας δεύτερος ἱερέας µέ πτυχίο ἀρχαιολογίας γιά τή σωστή φωτογράφηση καί περισυλλογή τῶν ἀντικειµένων. Τό κιβώτιο σύµφωνα µέ τόν ντόπιο ἐπίτροπο τοῦ χωριοῦ, ὅπως γνώριζε ἀπό προηγούµενους ἐπιτρόπους συγχωριανούς του καί συγγενεῖς του, εἶχε νά ἀνοιχτεῖ περισσότερα ἀπό 90 χρόνια. Οἱ ἱερεῖς στήν ἐπαρχία ἀλλάζουν συνέχεια ἀλλά ἕνας ἐπίτροπος µπορεῖ νά παραµείνει στή θέση αὐτή καί γιά σαράντα χρόνια. Μέσα στό κουτί βρέθηκαν κάποια παλιά Εὐαγγέλια καί εἰκόνες. Ἀνάµεσά τους ὑπῆρχε καί ἕνα µικρό στρογγυλό κουτί πού ἐξωτερικά ἔµοιαζε µέ λειψανοθήκη. Μετά ἀπό προσεκτική µελέτη, ὅταν ἀνοίχτηκε, διαπιστώθηκε ὅτι ὑπῆρχε µέσα ἅγιος Ἄρτος µέ ἕνα ἔντονο ροδαλό χρῶµα. Θά πρέπει νά ἀναφερθεῖ ὅτι οἱ ἱερεῖς τή Θεία Κοινωνία πού φυλάσσουν κάθε Μ. Πέµπτη στούς ναούς τους, στό ἀρτοφόριο, γιά νά µποροῦν νά κοινωνοῦν σέ ἔκτατες καταστάσεις τούς πιστούς, τήν ὀνοµάζουν ἅγιο Ἄρτο. Οἱ συγκεκριµένοι ἱερεῖς καί ὁ ἐπίτροπος κατάλαβαν ἀµέσως ὅτι ἦταν ἀποξηραµένος ἅγιος Ἄρτος ἐπειδή µύριζε καί εἶχε τήν ἴδια φρεσκάδα καί χρῶµα ὅπως ὁ ἅγιος Ἄρτος πού φυλάσσεται κάθε Μ. Πέµπτη. Ὅπως µοῦ ἀνέφερε ὁ συγκεκριµένος ἱερέας, πού ἔζησε αὐτό τό θαῦµα, ἦταν σάν νά εἶχε κάποιος µόλις χθές τοποθετήσει ἐκεῖ τόν ἅγιο Ἄρτο. Οἱ παρευρισκοµένοι συγκλονισµένοι ἀπό τό γεγονός γονάτισαν στήν ἱερά αὐτή παρακαταθήκη πού εἶχε φυλαχθεῖ, τόσα χρόνια, στήν ἐκκλησία τους καί ἐπιπλέον ἀντιλήφθηκαν τή χάρη τοῦ Θεοῦ στό µυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας.
Ἡ Προδοσία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιολογίας στή Γερμανία
Ἡ Προδοσία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιολογίας
στή Γερμανία
Οἱ Ὀρθόδοξοι πού ζοῦν σήμερα στή Γερμανία ὑπερβαίνουν τά 4 ἑκατομμύρια (!) μέ ἔντονα αὐξητική τάση. Σύμφωνα μέ μιά ἔρευνα πού ἔγινε τόν Μάϊο τοῦ 2022, οἱ Ὀρθόδοξοι ἦσαν περίπου 3 ἑκατομμύρια. Γιά τήν ἔρευνα αὐτή ἀξιοποιήθηκαν τά κεντρικά ἀρχεῖα τοῦ κράτους γιά τούς ἀλλοδαπούς, σύμφωνα μέ τά ὁποῖα ζοῦσαν στή Γερμανία τό 2013 περίπου 1,31 ἑκατ. καί τό 2019 περίπου 2,2 ἑκατ. Σέ αὐτούς πρέπει νά προστεθεῖ ἀκόμα ἕνας ὄχι μικρός ἀριθμός πολιτῶν οἱ ὁποῖοι προέρχονται μέν ἀπό πρώην ἀλλοδαπούς, ἀλλά ἔχουν Γερμανική ὑπηκοότητα, ὅπως καί οἱ γηγενεῖς Γερμανοί, πού ἔχουν μεταστραφεῖ στήν Ὀρθοδοξία. Ὅλοι αὐτοί δέν συμπεριλαμβάνονται σέ καμία ἐπίσημη στατιστική.
Σύμφωνα μέ τίς ἐκτιμήσεις αὐτῆς τῆς ἔρευνας, τά περίπου 3 ἑκατ. Ὀρθοδόξων στήν Γερμανία κατανέμονται στίς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες ὡς ἑξῆς: στήν Ἐκκλησία τῆς Ρουμανίας 900.000, τῆς Ρωσίας 500.000, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου – Ἑλληνορθόδοξη Μητρόπολη 470.000, τῆς Βουλγαρίας 424.000, τῆς Σερβίας 410.000, τοῦ Πατριαρχείου Ἀντιοχείας 106.000 καί τῆς Γεωργίας 30.000. Δέν ἔχουν συνυπολογιστεῖ καθόλου οἱ πρόσφυγες ἀπό τήν Οὐκρανία πού στό σύνολό τους ὑπερβαίνουν τά 1,3 ἑκατ. καί κατά μεγάλη πλειοψηφία εἶναι Ὀρθόδοξοι.
Οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοί πού ζοῦν στή Γερμανία ἐπιμερίζονται σέ 10 Μητροπόλεις, τῶν ὁποίων οἱ ἐπίσκοποι ἀποτελοῦν τήν Σύνοδο τῶν Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων στή Γερμανία (ΣΟΕΓ). Ἑπομένως μέχρι σήμερα δέν μπορεῖ νά γίνει λόγος γιά μία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Γερμανίας. Δέν ὑπάρχει μία ἑνιαία Ἐκκλησιαστική διοίκηση, ὑπάρχει μόνο τό συντονιστικό ὄργανο τῆς ΣΟΕΓ ἀπό τό 2010, ἡ ὁποία σκοπό ἔχει νά διευκολύνει τή συνεργασία στήν ποιμαντική φροντίδα τῶν πιστῶν καί νά δώσει μιά ἑνιαία φωνή στούς Ὀρθόδοξους τῆς Γερμανίας. Ἡ ΣΟΕΓ διαδέχθηκε τήν Ἐπιτροπή τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας στή Γερμανία, ἡ ὁποία εἶχε ἱδρυθεῖ τό 1994. Ἕως τότε δέν ὑπῆρχε συντονιστικό ὄργανο γιά τίς διάφορες Ὀρθόδοξες Μητροπόλεις.
«Καισαροπαπισµός» καί «Συναλληλία» στό Βυζάντιο
«Καισαροπαπισµός» καί «Συναλληλία»
στό Βυζάντιο
Ὁ ἅγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως, ὅπως ὁ ἴδιος µᾶς πληροφορεῖ στόν πρόλογο τοῦ βιβλίου του, ἀνέλαβε τό ἐγχείρηµα νά συγγράψει µιά συνοπτική ἱστορία τῶν Οἰκουµενικῶν Συνόδων, διότι εἶχε διαγνώσει πώς «ἡ τῶν θρησκευτικῶν µελετῶν ὀλιγωρία πολλούς τῶν ἡµετέρων ὁµογενῶν ἤγαγεν, ὡς µή ὤφειλεν, εἰς κρίσεις πεπλανηµένας καί δοξασίας ἀτόπους. Ἡ δ’ ἐξ αὐτῆς προκύπτουσα ἄγνοια ἐπί τοσοῦτον ἠλλοίωσεν τήν ἀληθῆ τῶν πραγµάτων ὄψιν, ὥστε καί αὐτά τά ἀναγκαιότατα καί τά χρησιµώτατα γεγονότα τά δοξάσαντα τήν Ἐκκλησίαν µετά τοῦ Ἔθνους νά ἐκλαµβάνωνται ὡς ὀλεθριώτατα, αἱ δέ τῆς Ἁγίας ἡµῶν Ἐκκλησίας σπουδαιόταται διατάξεις νά περιφρονῶνται...» (βλ. Ἁγ. Νεκταρίου Πενταπόλεως, «Αἱ Οἰκουµενικαί Σύνοδοι τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας», Ἐκδ. Ρηγοπούλου, 1972).
Δέν γνωρίζουµε σέ ποιές εἰδικότερες «πεπλανηµένες κρίσεις» καί «ἀτόπους δοξασίας» ἀναφερόταν ὁ ἅγιος, νοµίζουµε, ὅµως, ὅτι δέν θά ἦταν παρακινδυνευµένο νά συµπεριλάβουµε µεταξύ τῶν κρίσεων καί τῶν δοξασιῶν αὐτοῦ τοῦ εἴδους τήν ἀντίληψη πού ἔχουµε οἱ Νεοέλληνες γιά τίς σχέσεις Ἐκκλησίας καί Κράτους κατά τή Βυζαντινή περίοδο.
Πράγµατι, ἐάν κανείς ἐπιχειρήσει, ἔστω πρόχειρα καί ἐρασιτεχνικά, νά ἀναζητήσει τίς ἀπόψεις, πού κατά καιρούς ἔχουν διατυπωθεῖ σχετικά µέ τό θέµα αὐτό, θά εὑρεθεῖ πρό ἐκτιµήσεων ἐκ διαµέτρου ἀντιθέτων µεταξύ τους. Ἄλλοι, δηλαδή, ἱστορικοί, ἀσπαζόµενοι τή θεωρία τοῦ λεγόµενου «καισαροπαπισµοῦ», διαβεβαιώνουν ὅτι ἐπί Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας οἱ ἑκάστοτε αὐτοκράτορες εἶχαν ὑποτάξει πλήρως τήν Ἐκκλησία, µετατρέποντάς την σέ ἕνα εἶδος κρατικῆς ὑπηρεσίας. Ἄλλοι, πάλι, µελετῶντας τό αὐτό ἱστορικό ὑλικό καί συµβουλευόµενοι τίς αὐτές πηγές µέ τούς προηγούµενους, ἐκτιµοῦν, ἀντιθέτως, ὅτι ἐπί Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας ἡ Ἐκκλησία ἦταν ἀνεξάρτητη ἀπό τόν αὐτοκράτορα καί ὅτι, ἑποµένως, οἱ σχέσεις Ἐκκλησίας καί Πολιτείας διέπονταν ἀπό τό σύστηµα τῆς «συναλληλίας» ἤ τῆς «ἰσότιµης συνεργασίας». Στή διαπίστωση τῶν ἀντιγνωµιῶν αὐτῶν εἶχε ἤδη προβεῖ ὁ καθηγητής τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας Ἀρχιµ. Βασίλειος Στεφανίδης, πού εἶχε κάνει λόγο περί τοῦ ὅτι «διετυπώθησαν παρ’ ἡµῖν ἐκ διαµέτρου ἀντίθετοι γνῶµαι, τῶν µέν ἰσχυρισθέντων ὅτι ὑφίσταντο ἄρισται σχέσεις ἐκκλησίας καί πολιτείας, τῶν δέ ὅτι ἐκράτει καισαροπαπισµός» («Ἔρευναι περί τῶν ἐν τῷ Βυζαντινῷ Κράτει σχέσεων Ἐκκλησίας καί Πολιτείας», Ἀθῆναι, 1923).
Ἡ Τζεροµική οὐτοπία ὡς ζοφερή προφητεία
Ἡ Τζεροµική οὐτοπία
ὡς ζοφερή προφητεία
γι’ αὐτό πού µπορεῖ νά συµβεῖ σέ µιά ὑπερασφαλῆ κοινωνία
Ἄν ὁ στόχος τῆς ἀπόλυτης ἀσφάλειας ἦταν ὑλοποιήσιµος, τότε ἡ κοινωνία στήν ὁποία θά ζοῦσαν οἱ βρεφοποιηµένοι πολῖτες θά θύµιζε δυστοπία κάποιου λογοτεχνικοῦ ἔργου ἤ κινηµατογραφικῆς ταινίας, χαρακτηριστικό τῆς ὁποίας εἶναι ἡ ὁµοιοµορφία, ἡ καθολική γαλήνη, ἡ προβλεψιµότητα. Ἀντιπροσωπευτικό παράδειγµα ἀποτελεῖ ὁ Ἄγγλος πεζογράφος καί θεατρικός συγγραφέας Τζερόµ Κλάπκα Τζερόµ (1859-1927), ὁ ὁποῖος τό 1891 δηµοσίευσε τήν σατιρική, δυστοπική νουβέλα «Ἡ Νέα Οὐτοπία», ἡ ὁποία τό 1893 µεταφράσθηκε στήν Ἑλληνική γλῶσσα ἀπό τόν Ἀλέξανδρο Παπαδιαµάντη καί δηµοσιεύθηκε στό περιοδικό «Τό Νέον Πνεῦµα».
Ἡ νουβέλα ξεκινᾶ µέ τόν ἀφηγητή νά βρίσκεται ἀνάµεσα σέ συνδαιτηµόνες τῆς «Ἐθνικῆς 
Σοσιαλιστικῆς Λέσχης» καί νά ἀπολαµβάνει ἕνα θεσπέσιο δεῖπνο, συζητῶντας γιά τήν ἐπερχόµενη ἰσότητα τῶν ἀνθρώπων καί τήν ἐθνικοποίηση τοῦ κεφαλαίου. Στόχος τῶν συζητητῶν ἦταν νά βάλουν τάξη σέ ἕναν κόσµο πού «ἐπήγαινε στραβά», ἐπιτυγχάνοντας τήν πλήρη ἰσότητα «εἰς ὅλα τά πράγµατα». Τό σύνθηµά τους ἦταν: «ἰσότης εἰς τήν ἰδιοκτησίαν καί ἰσότης εἰς τήν [κοινωνικήν] θέσιν καί ἐπιρροήν, ἰσότης εἰς τάς ὑποχρεώσεις καί ἰσότης εἰς τήν εὐτυχίαν καί τήν αὐτάρκειαν. Ὁ κόσµος ἀνήκει εἰς ὅλους ὀµαδόν καί πρέπει νά µοιρασθῇ ἐξ ἴσου. Ἡ ἐργασία ἑκάστου ἀνθρώπου εἶναι κτῆµα, ὄχι τοῦ ἰδίου, ἀλλά τῆς πολιτείας ἥτις τόν τρέφει καί τόν ἐνδύει, καί πρέπει νά ἐφαρµοσθῇ ὄχι πρός ἰδίαν του ἀνάπτυξιν, ἀλλά πρός πλουτισµόν τῆς φυλῆς».
Η «ΝΑΡΝΙΑ» ΤΟΥ LEWIS ΜΑΣ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!
Η «ΝΑΡΝΙΑ» ΤΟΥ LEWIS
ΜΑΣ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!
(Ἀποµαγνητοφωνηµένη προφορική Εἰσαγωγή τῆς Χριστουγεννιάτικης Γιορτῆς µας)
Ἀγαπητοί µας φίλοι καί συµπορευτές στό µακρύ ταξίδι τῆς ἀνθρωπότητας µέσα στό χρόνο χαίρετε!
Ἦρθε ἡ ἐποχή τοῦ χρόνου, πού µᾶς ἀναγκάζει, θέλουµε δέν θέλουµε, σέ περισυλλογή, νά µαζέψουµε τόν ἑαυτό µας, νά συγκεντρώσουµε τόν ἑαυτό µας, νά κάνουµε λίγη κριτική στόν ἑαυτό µας, νά σκεφτοῦµε γιά πολλά πράγµατα καί νά µάθουµε πολλά πράγµατα, νά θυµηθοῦµε πολλά πράγµατα, νά ὀνειρευτοῦµε, νά διαβάσουµε.
Μιά ἐποχή πού εἶναι κατάλληλη γιά νά διηγηθοῦν οἱ παλιότερες γενεές στίς νεότερες γενεές µύθους καί παραµύθια, πού ὅµως, µέσα στήν ἁπλότητά τους, κρύβουν µεγάλες ἀλήθειες.
Καί ἐµεῖς µία ἱστορία θά σᾶς ποῦµε. Διαβάσαµε 7 βιβλία γιά νά σᾶς τήν ποῦµε αὐτή τήν ἱστορία, ὁπότε νοµίζω ὅτι ἀξίζει τόν κόπο νά µᾶς προσέξετε.Κάναµε πράγµατι πολλή δουλειά.
Ἡ ἱστορία µας, θά µποροῦσε νά εἶναι ἡ συνοπτική ἱστορία τοῦ κόσµου µας, µέ πιό ἁπλή µορφή καί πιό κατανοητή, εἶναι ὅµως ἡ Ἱστορία ἑνός κόσµου παράλληλου µέ τό δικό µας κόσµο. Εἶναι γραµµένη ἀπό ἕνα Βρετανό συγγραφέα, ὁ ὁποῖος, πάνω ἀπό τήν µισή ζωή του, ἢ, ἔστω τήν µισή ζωή του ἦταν ἄθεος, µέχρι πού ἔφτασε κάποια στιγµή καί κοίταξε τό Χριστό στά µάτια. Καί τότε Τόν ἀγάπησε περισσότερο ἀπό κάθε τί ἄλλο καί Τόν ἀγάπησε µέ µία δύναµη πολύ µεγαλύτερη ἀπό αὐτή πού τόν ὠθοῦσε νά ἀγαπήσει τήν ἀθεΐα του. Καί αὐτό εἶναι τό µυστικό τῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων: ἡ στιγµή τῆς ἐπιλογῆς.Ὅταν περάσουν ἀπό αὐτό τό σηµεῖο µέ ἐπιτυχία, τότε ὅλα πᾶνε καλά.
«Φεῦγε εἰς Αἴγυπτον»!
Ἡ Μυθιστορία πού ἀκολουθεῖ
πλάσθηκε ἀπό τήν φαντασία ἑνός παιδιοῦ,
πού κατέγραψε τίς σκέψεις πού τοῦ γεννήθηκαν
µαθαίνοντας στό σηµερινό ἀµοραλιστικό Σχολεῖο
τήν Ἱστορία τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ µας.
Σκέψεις ἀπορίας γιά τό τί εἶναι αὐτό τό περίεργο βρέφος.
Μένει σέ µᾶς τούς µεγάλους νά τό βοηθήσουµε,
καί µαζί µέ αὐτό, ὅλα τά παιδιά,
γιά νά λύσουν τίς ἀπορίες τους καί νά γνωρίσουν
τόν Ἀληθινό καί Ἱστορικό Χριστό.
Τόν Θεάνθρωπο Χριστό µας!
«Φεῦγε εἰς Αἴγυπτον»!
- Τί ἔχεις, Ἐφραίμ; Ἀπό βραδύς βλέπω ὅτι δέν ἔχεις κοιμηθεῖ.
- Δέν μπορῶ νά κοιμηθῶ, Ρεβέκκα. Ἔπρεπε νά σ’ ἐρωτήσω. Αὐτό τό ζευγάρι πού χτύπησε τήν πόρτα μας ἔπρεπε νά τό δεχτοῦμε. Νά τούς δώσουμε τό δωμάτιο τῶν παιδιῶν μέ τά δύο κρεβάτια. Χθές τό ἀπόγευμα ἔβαλες καθαρά σεντόνια. Ἡ γυναῖκα, τί γυναῖκα λέω, κοπέλα, εἶναι ἔγκυος. Καί ὁ ἄντρας μᾶλλον πατέρας της εἶναι. Ἡλικιωμένος εἶναι.
- Καί πῶς βρέθηκαν στή Βηθλεέμ;
- Ἔφθασαν ἐδῶ γιά νά ἀπογραφοῦν. Δέν ἔμαθες τήν ἀπόφαση τοῦ Καίσαρα; Θέλουν νά εἰσπράξουν φόρους οἱ Ρωμαῖοι ἀπό τούς κατοίκους τῶν χωρῶν πού ἔχουν κατακτήσει. Αὐτά δέν εἴχαμε ἀπό τούς διαδόχους τοῦ Ἀλέξανδρου;
- Αὐτά δέν ἔχουμε καί ἀπό τόν Ἡρώδη;
- Σωστά. Δέν μπορῶ νά ξεχάσω τήν μορφή τῆς κοπέλας, τῆς ἐγκύου, ἀλλά καί τοῦ ἄντρα. Δέν ἔχω ξαναδεῖ τέτοια πρόσωπα.
ΚΡΙΣΗ
ΚΡΙΣΗ
Κρίση, μιά λέξη πού ἔχει μπεῖ γιά τά καλά στό καθημερινό μας λεξιλόγιο, ἐδῶ καί κάμποσα χρόνια καί μᾶλλον μέ προοπτική νά μείνει. Τά ἐπίθετά της κάθε τόσο ἀλλάζουν. Οἰκονομική, ὑγειονομική, περιβαλλοντική κ.ἄ., ἡ κρίση ὅμως παραμένει ἡ σταθερά ἐπωδός ὅλων τῶν παραμέτρων τῆς ζωῆς μας.
Γιατί, ἀλήθεια, αὐτή ἡ ὁλική ἐπικράτηση τῆς κρίσης; Ποῦ ὀφείλεται, ποῦ μᾶς ὁδηγεῖ; Πρόκειται ἁπλῶς γιά ἴδιον τῆς ἀνθρώπινης φύσης; Γιά μιά φθίνουσα πορεία τοῦ ἀνθρώπινου γένους; Ἀνήκει ἡ πολλαπλῆ κρίση τοῦ καιροῦ μας, στούς μεγάλους ἱστορικούς κύκλους, οἱ ὁποῖοι κλείνουν μιά ὁλόκληρη ἐποχή, γιά νά ἀνοίξουν τόν κύκλο μιᾶς ἑπόμενης ἤ βρισκόμαστε μπροστά στό λεγόμενο τέλος τῆς Ἱστορίας; Ἡ κρίση τῆς ἐποχῆς μας, εἶναι αὐτοαναδυόμενη ἤ χειραγωγούμενη;
Γνωρίζουμε πώς οἱ κρίσεις ἀποτελοῦν σημεῖα ὅλων τῶν καιρῶν, ὅπως γνωρίζουμε πώς οἱ ἑκάστοτε ἰσχυροί, τίς ἐκμεταλλεύονται ἔτσι ὥστε νά βγοῦν ἀπό αὐτές ἰσχυρότεροι, ἔστω καί ἄν αὐτό προϋποθέτει ἑκατόμβες θυμάτων. Γνωρίζουμε ἐπίσης πώς δέν εἴμαστε σέ θέση νά ἀποδώσουμε μέ μιά ἱστοριογραφική ἀποστασιοποίηση τήν ἐποχή στήν ὁποία ζοῦμε. Ὅμως ἔστω ὡς «ὕλη» τῆς Ἱστορίας, δικαιούμαστε νά ἑρμηνεύουμε τά συμφραζόμενα τῆς ἐποχῆς μας.
Μιά συνήθης παρατήρηση πού ἀκούγεται σήμερα, εἶναι πώς μέσα στόν καλύτερο ἔλεγχο, τή μέγιστη σταθερότητα, τήν ταχύτατη ἐπικοινωνία, τήν ἐλαχιστοποίηση τῶν ἀποστάσεων κ.ἄ. ἐπιτευγμάτων ἀνώτερων ἀπό κάθε προηγούμενη ἐποχή, ἐπῆλθε τό χάος. Αὐτή ἡ διαπίστωση, ἐνέχει τήν ἀντίληψη μιᾶς αὐτονομημένης, ἀναπόδραστης ἀνάδυσης τοῦ χάους στίς ἀνθρώπινες δραστηριότητες.
Ἀντί στεφάνων στόν π. Φίλιππον Μίαρην
Ἀντί στεφάνων στόν π. Φίλιππον Μίαρην
Ὁ μακαριστός κατηχητής μας
Πατήρ Φίλιππος Μίαρης
(+Σεπτέμβριος 2023) – Μία εἰκόνα πραότητος.
«Οἱ τόν Ἀμνόν τοῦ Θεοῦ κηρύξαντες,…
οἱ τήν ὁδόν τήν στενήν βαδίσαντες,
τεθλιμμένην πάντες οἱ ἐν βίῳ,
οἱ τόν Σταυρόν ὡς ζυγόν ἀράμενοι
καί ἐμοί (τῷ Χριστῷ) ἀκολουθήσαντες ἐν πίστει·
δεῦτε ἀπολαύετε, ἅ ἡτοίμασα ὑμῖν
βραβεῖα καί στέφη τά οὐράνια»
(Ὁμιλεῖ νοητῶς ὁ Χριστός)
Οἱ ἀνωτέρω φράσεις εἶναι μέρος τῶν Νεκρωσίμων «Εὐλογηταρίων», πού ψάλλονται στίς κηδεῖες καί στά Μνημόσυνα, ὅλων τῶν ἐν Κυρίῳ κοιμηθέντων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, κάθε ἡλικίας, φύλου, ἰδιότητος κλπ. Καί ἀποτελοῦν ἕνα ποιητικό σῶμα, μαζί καί μέ τά ἄλλα συναπτόμενα μέλη τῶν «Εὐλογηταρίων». Ὅμως, ὅπως φαίνεται καί ἀπό τίς Ἐκδόσεις τῶν Ἱερατικῶν Εὐχολογίων, ἡ Ἐκκλησία μας δέν ἄργησε νά «ἀπομονώσει» κατά κάποιον τρόπον τίς ἀνωτέρω φράσεις καί νά τίς χρησιμοποιεῖ ἔκτοτε στίς περιπτώσεις κηδείας ἤ μνημοσύνου μόνον Κληρικῶν ἤ Μοναχῶν.
Καί αὐτό, δέν ἦταν τυχαία ἀπόφαση καί ἀπόφανση τῆς Ἐκκλησίας. Διότι, πράγματι, τό «ρασοφορεμένο» θά λέγαμε τάγμα τῆς στρατευομένης Ἐκκλησίας, δηλαδή Κληρικοί καί Μοναχοί, εἶναι αὐτοί πού διαχρονικῶς ἦσαν «οἱ τόν Ἀμνόν τοῦ Θεοῦ κηρύξαντες, οἱ τήν ὁδόν τήν στενήν καί τεθλιμμένην βαδίσαντες»· ἦσαν αὐτοί πού σήκωσαν «Τόν Σταυρόν ὡς ζυγόν καί τῷ Χριστῷ ἠκολούθησαν ἐν πίστει», ὅπως μελωδεῖ τό κείμενο.
Πρός ὅλους αὐτούς, ὁ ἀγωνοθέτης Χριστός, ὅπως καταλήγει τό ἐν λόγῳ κείμενο, ἀνακοινώνει: «Δεῦτε ἀπολαύετε, ἅ ἡτοίμασα ὑμῖν βραβεῖα καί στέφη τά οὐράνια».
Αὐτή ἡ βαρυσήμαντη Κυριακή ἀνακοίνωση, σήμερα ἐπανέρχεται στό προσκήνιο τῆς ἐνοριακῆς ζωῆς τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Νικολάου Πευκακίων. Ἐπανέρχεται μέ τήν πρόσφατη ἀναχώρηση γιά τόν Οὐρανό τοῦ μακαριστοῦ - πλέον – σεβαστοῦ, ἀγαπητοῦ, ἀειμνήστου, ἀξιομακαρίστου, ἀλλά καί πολυκλαύστου ἐφημερίου τῆς Ἐνορίας, πατρός Φιλίππου.
Βάτος, βάλτος ἢ πάτος;
Βάτος, βάλτος ἢ πάτος;
Τήν τελευταία χρονική περίοδο εἶδαν πολλά τά μάτια μας καί ἄκουσαν πολλά τά αὐτιά μας.
Νά καίγονται ἑκατοντάδες ἕως χιλιάδες στρέμματα δασικῆς ἔκτασης στήν Βόρειο Ἑλλάδα καί νά ὀφείλεται στήν ...‘‘Κλιματική Ἀλλαγή’’!
Φυσικά αὐτή ἡ καιόμενη βάτος νά δημιουργεῖται, βέβαια, μέ ἑκατοντάδες ἑστίες καί σέ διάφορα μέρη τῆς Χώρας καί τό νά εἶναι σκέτος ἐμπρησμός οὔτε κἄν νά τό σκεφτοῦμε!
Νά πλημμυρίζουν σπίτια καί ἀγροτικές καλλιέργειες, νά πνίγονται ἄνθρωποι καί ζῶα, νά καταστρέφεται τό βιός καί ἡ περιουσία τῶν ἀνθρώπων καί ἡ «Κλιματική Ἀλλαγή» νά βουΐζει πάλι στά αὐτιά μας στά δελτία εἰδήσεων χωρίς νά σκεφτόμαστε ξανά ὅτι βάλαμε καί ἐκεῖ τό χεράκι μας!
Ἔργα ἐκτροπῆς ποταμιῶν, ἀκατάλληλες γέφυρες καί φράγματα, χτίσιμο κατοικιῶν σέ ἀκατάλληλα ρέματα καί ἐδάφη πού ἦταν βάλτος, τά μπαζώσαμε καί τά κάναμε ἔδαφος στό βωμό τοῦ κέρδους!
Σάν νά μήν ἔφταναν ὅλα αὐτά, νά κατηγοροῦμε Δημοτικές Ἀρχές καί Κυβερνήσεις ὅτι δέν ἔκαναν σωστά τήν δουλειά τους στό αὐτονόητο: «τήν προστασία τοῦ πολίτη» καί τῆς «ἐδαφικῆς ἀκεραιότητας», καί νά τούς ξαναψηφίζουμε μέ μεγάλα ποσοστά!
Τρόποι ἀνόρθωσης τῆς Ἑλληνορθόδοξης Παιδείας κατά τόν π. Γεώργιο Μεταλληνό
Τρόποι ἀνόρθωσης
τῆς Ἑλληνορθόδοξης Παιδείας
κατά τόν π. Γεώργιο Μεταλληνό
Παρά τήν τεραστίων διαστάσεων προσφορά τοῦ μακαριστοῦ π. Γεωργίου στήν ἐπιστήμη, πρῶτα ἀπ’ ὅλα ἦταν Κληρικός, Ἱερέας στόν ἀμπελῶνα τοῦ Κυρίου. Τόν διέκρινε μεγάλος ἱεραποστολικός ζῆλος, ὁ ὁποῖος τόν ὁδήγησε τελικά τό 1971, στά χρόνια τῶν μεταπτυχιακῶν σπουδῶν του στήν Γερμανία, στίς τάξεις τοῦ ἱεροῦ Κλήρου. Καί φυσικά ἡ ποιμαντική φροντίδα ἀπό ἐκεῖ καί ἔπειτα καί οἱ ἀγῶνες γιά τήν ἀληθινή ὀρθόδοξη πίστη τοῦ Χριστοῦ ἀπαιτοῦσαν πολύ χρόνο καί θυσίες εἰς βάρος τῆς ἐπιστημονικῆς προόδου. Χαρακτηριστικά σημειώνει σέ ἐπιστολή τῆς 17 Ὀκτ. τοῦ 1974, πού στέλνει ἀπό τή Γερμανία, πρός τόν φίλο του ἀπό τά φοιτητικά τους χρόνια π. Θεοδώρητο Μαῦρο: «Μικρά καί ἀσήμαντος θυσία εἶναι, ὅτι ναί μέν προχωρῶ, ἀλλά βραδέως μέ τάς ἐργασίας τάς ἐπιστημονικάς. Ἄλλωστε δέν εἶμαι «ἐπιστήμων», εἶμαι πρῶτον πνευματικός, ἐφημέριος, ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου. Ἄρα δέν μέ ἀπασχολεῖ, ἄν θά τελειώσω, ἄν τελειώσω, βραδύτερον πως. Ὁ Θεός ἔχει! Τί τό ὄφελος τῶν διατριβῶν κ.λπ.; Ἄλλα προέχουν». Τί προεῖχε; Ἐκείνη τήν ἐποχή, στά χρόνια τῆς Γερμανίας, ὅπως μᾶς τό λέει ὁ ἴδιος σέ ἄλλη ἐπιστολή πρός τόν ἴδιο Κληρικό, προεῖχε ἡ μόρφωση τοῦ Χριστοῦ στίς καρδιές τοῦ λαοῦ Του, συγκεκριμένα τῶν 500.000 Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων στή Γερμανία. Χωρίς τήν φροντίδα ἀληθινῶν ποιμένων ὄντως θά χάνονταν. Καί αὐτή ἡ μόρφωση ἀπαιτεῖ ἐπιστήμονες, «ἐπιστήμονες τῆς Ἐκκλησιαστικῆς θεραπείας», ὅπως τούς χαρακτηρίζει ὁ π. Γεώργιος. Ἔτσι ὁ μακαριστός π. Γεώργιος, χωρίς νά ὑπολογίσει κόπους, μέ διπλῆ ἔννοια ὑπηρέτησε τήν ἐπιστήμη. Ὡς Ἱερέας ὑπηρέτησε μέ αὐτοθυσία τήν ἐπιστήμη τῶν ἐπιστημῶν, τήν ποιμαντική - θεραπευτική ἐπιστήμη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, καί ὡς πανεπιστημιακός διδάσκαλος συνέβαλε μέ πάμπολλες μελέτες καί ἐπιστημονικά ἔργα στή διερεύνηση καί κατανόηση τῆς πορείας τοῦ Χριστιανισμοῦ μέσα στήν Ἱστορία.
Μέ βάση αὐτήν τήν διπλῆ προσφορά τοῦ π. Γεωργίου ἔδωσα στή μελέτη αὐτή βαρύτητα σέ δύο σημεῖα: Τό πρῶτο εἶναι ἡ Θεανθρωποκεντρικότητα τῆς Παιδείας καί τό δεύτερο εἶναι ἡ Παιδεία στήν Ἑλληνορθόδοξή της διάσταση.