Θα γνωρίσουμε την Παναγία μας μέσα στο κατακαλόκαιρο;
Η εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου φαντάζει αταίριαστη στη μέση του Αυγούστου όταν όλοι αναζητούμε απεγνωσμένα την ξεκούραση και την διασκέδασή μας. Η Εκκλησία φαίνεται στους πολλούς γραφική που μας καλεί όχι μόνο να εορτάσουμε την Παναγία αλλά και να προετοιμαστούμε επί δεκαπέντε συνεχόμενες μέρες με άλαδη νηστεία, μετοχή στις καθημερινές Παρακλήσεις και στις καθημερινές Θείες Λειτουργίες προς τιμήν Της. Για ποιόν λόγο, όμως, ορίστηκε έτσι η περίοδος αυτή; Το κάλεσμα της Εκκλησίας είναι κάτι παραπάνω από μια οποιαδήποτε πρόσκληση. Είναι ένα κάλεσμα να γνωρίσουμε περισσότερο την Παναγία μας, ιδιαίτερα τώρα το καλοκαίρι όπου όλοι χαλαρώνουμε και “αφηνόμαστε” σε μια “χύμα” καθημερινότητα, γιατί η Εκκλησία, δηλαδή ο Χριστός, γνωρίζει καλά ότι μόνο με αυτόν τον τρόπο αποκτά νόημα η ζωή μας και η ξεκούραση μας γίνεται όντως ξεκούραστη. Γι’ αυτό τον λόγο θα προσπαθήσουμε στις επόμενες γραμμές να προσεγγίσουμε την Παναγία και να την συγκρίνουμε με τους εαυτούς μας.
Σε κάθε μικρή Παράκληση που τελείται την περίοδο του Δεκαπενταυγούστου, ο Ιερεύς διαβάζει την Ευαγγελική περικοπή που περιγράφει την συνάντηση της Παναγίας με την Ελισάβετ. Εκεί, ακούμε μερικά από τα ελάχιστα λόγια που είπε η Παναγία μας και έχουν καταγραφεί (Λουκ. α΄, 46-49). Μέσα από τα ίδια Της τα λόγια έχουμε την ευκαιρία να δούμε περισσότερο την προσωπικότητά της:
Πόσο γνωρίζουμε τον άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς 45 χρόνια μετά την κοίμησή του;
Μελετήσαμε πρόσφατα τα άρθρα ενός θεολογικού περιοδικού,[1] το τεύχος Απριλίου-Ιουνίου του οποίου είναι αφιερωμένο στον Άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς. Οι συγγραφείς των άρθρων, παρότι μπορεί να διαφωνήσει κανείς μαζί τους σε πολλά, παραθέτουν εκτενή αποσπάσματα από το έργο του, καθώς και από ανέκδοτες στην Ελλάδα επιστολές του, που αποτελούν θησαυρό για τον αναγνώστη. Όμως δεν μπορεί να μην παρατηρήσει κανείς ότι κάτι πολύ ουσιαστικό λείπει. Είναι πολύ σοβαρή και δύσκολη υπόθεση η παρουσίαση ενός Αγίου του Θεού. Πρέπει και ο ίδιος ο ομιλών να έχει μια αίσθηση μέσα του, του τί είναι η Αγιότητα, έστω κι αν δεν είναι Άγιος ο ίδιος. Όσοι δεν είμαστε Άγιοι, είναι πιο χρήσιμο να προσεγγίζουμε τους Αγίους, με πνεύμα μαθητείας και όχι προβάλλοντας επάνω τους, έστω χωρίς πρόθεση, τα δικά μας διαβάσματα, τις δικές μας σπουδές και αντιλήψεις. Μάλιστα, ορισμένοι επιχειρούν να δουν «κριτικά» το έργο των Αγίων.
Γράφουμε αυτές τις σκέψεις διότι γνωρίσαμε τον Άγιο Ιουστίνο μέσα από τον μακαριστό δάσκαλο μας πρωτοπρεσβύτερο π. Βασίλειο Βολουδάκη και διαβάζοντας το εν λόγῳ περιοδικό, ανάμεσα στα αξιόλογα που σημειώνονται, συνειδητοποιήσαμε ότι παρουσιάζεται ο Άγιος παραμορφωμένος σε αρκετά σημεία. Έτσι, θα παρουσιάσουμε εδώ ορισμένα στοιχεία που μας προβλημάτισαν.
Ο ΑΓΙΟΣ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ ΟΠΩΣ ΤΟΝ ΓΝΩΡΙΣΑΜΕ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΝ π. ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΒΟΛΟΥΔΑΚΗ
Την Παρασκευή 14 Ιουνίου 2024, τελέσαμε Θεία Λειτουργία για την εορτή του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς, την οποία καθιέρωσε ο μακαριστός προϊστάμενος του Ιερού μας Ναού, π. Βασίλειος Βολουδάκης. Επί τῃ ευκαιρίᾳ της εορτής, αξίζει να μνημονεύσουμε την ιδιαίτερη σχέση που είχε μαζί του ο μακαριστός μας πατέρας. Υπήρξε ένας από τους ελάχιστους Έλληνες που βρέθηκαν στην κηδεία του Αγίου και από τους ακόμα λιγότερους ανθρώπους στον κόσμο που αντιλήφθηκαν άμεσα την αγιότητα του, 31 χρόνια πριν την επίσημη αγιοκατάταξη του!
Τα όσα έγραψε δύο μόλις μέρες μετά την κηδεία του Αγίου Ιουστίνου είναι αποκαλυπτικά:
ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑΓΗ ΘΕΣΕΩΣ
Μέχρι σήμερα, στήν ἱστοσελίδα τοῦ ναοῦ μας, εἴχαμε διατηρήσει τήν παλαιά ὑπάρχουσα κατάσταση καί δέν εἴχαμε καταγράψει τήν ὁριστική ἀναχώρηση ἀπό τή ζωή (καί, βέβαια, τήν ἐνεργό ἐπί γῆς Ἱερατική ὑπηρεσία) τοῦ πατρός Βασιλείου Βολουδάκη. Ἴσως, ἀρνούμενοι νά συνειδητοποιήσουμε τό ἀμετάκλητο καί μή ἀναστρέψιμο τοῦ αἰφνιδίου γεγονότος.
Ὅμως, τήν Κυριακή πού πέρασε, Κυριακή τοῦ Τυφλοῦ (9/6/2024), ἦταν ἡ ἐπέτειος τῆς εἰς Πρεσβύτερον χειροτονίας του. ᾽Από τίς 4 Ἰουνίου 1978, τήν προηγουμένη Κυριακή, θά συμπλήρωνε σαράντα ἕξι ἔτη καί πέντε ημέρες!
Ἐάν θέλαμε νά χαρακτηρίσουμε μέ δύο λόγια τήν Ἱερωσύνη του, τό μόνο πού μποροῦμε νά ποῦμε εἶναι ὅτι ἡ πρώτη Θεία Λειτουργία του ἦταν σάν νά ἦταν ἡ τελευταία του καί ἡ τελευταία του (ὅπως καί ὅλες ἀνεξαιρέτως οἱ ἐνδιάμεσες) ἦταν σάν νά ἦταν ἡ πρώτη!
Ἦρθε πιά ὁ καιρός νά πάρει τή θέση του στό Οὐράνιο Θυσιαστήριο, νά προστεθεῖ στούς Πατέρες του καί νά ἀναπαυθεῖ ὁριστικά. Ἀμήν.
Η χειροτονία των γυναικών, σύμφωνα με τη Θεολογία της Εκκλησίας μας, είναι απαράδεκτη!
Τον τελευταίο καιρό, με αφορμή την χειροτονία σε διακόνισσα μίας γυναίκας στην Μητρόπολη Ζιμπάμπουε επανήλθε στην επικαιρότητα το ζήτημα της χειροτονίας των γυναικών. Υποστηρίχθηκε μάλιστα ότι «δεν υπάρχουν θεολογικά εμπόδια για τη χειροτονία των γυναικών». Κάτι τέτοιο όμως είναι παντελώς ανακριβές.
Πριν από κάθε άλλο επιχείρημα, υπάρχει το παράδειγμα της Παναγίας μας, η οποία αν και βρίσκεται πάνω από όλους τους Αγίους, δεν χειροτονήθηκε. Και αν η Παναγία δεν έλαβε την Ιερωσύνη, τότε ποιά γυναίκα θα τολμήσει, αυτό που δεν ετόλμησε η ίδια η Μητέρα του Θεού; Ίσως, κάποια δόγματα, που έχουν υποτιμήσει το Πρόσωπό Της και την έχουν υποβιβάσει σε μια απλή γυναίκα, να μην δίνουν σημασία, αλλά η Ορθόδοξη Θεολογία μας τιμά και σέβεται Αυτήν, που είναι η αποκατάσταση και το καύχημα όλων των γυναικών, στην πραγματική της αξία.
Όπως αφοπλιστικά είχε επισημάνει ο μακαριστός μας δάσκαλος πατήρ Βασίλειος Βολουδάκης σέ σχετική ομιλία του.[1]
Είναι αλήθεια ότι «οὐκ ἔνι ἄρσεν καί θῆλυ» (Γαλ. 3, 28) και ότι άνδρες και γυναίκες έχουν δημιουργηθεί «κατ᾿ εἰκόνα καί καθ᾿ ὁμοίωσιν» (Γεν. 1, 26) του Θεού, όμως τα αγιογραφικά χωρία αυτά πού συχνά επικαλούνται οι νεωτεριστές, δεν δικαιολογούν σε καμία περίπτωση την χειροτονία γυναικών. Οι άνθρωποι της εποχής μας, ακόμη και θρησκευόμενοι, αγνοούν ότι τα φύλα είναι συνέπεια της πτώσης των πρωτοπλάστων. Ο Αδάμ και η Εύα λειτούργησαν με διαφορετικό τρόπο ο καθένας την κοινή ανθρώπινη φύση και γι’ αυτό διχάστηκαν «σέ δύο ἐλαττωµατικές ὑπάρξεις». Ο Θεός, ενώ είχε καλέσει αρχικά και τους δύο να άρχουν επί της κτίσεως (Γεν. 1, 28), εξαιτίας της πτώσεως, έδωσε διαφορετικές θεραπευτικές οδηγίες στον καθένα, ώστε να επιστρέψουν και πάλι στην κοινή ανθρώπινη φύση.
Όλα αυτά τα αναλύει λεπτομερώς ο μακαριστός π. Βασίλειος στο βιβλίο του «Ο Γάμος κατάργηση των φύλων». [2]
Γι’ αυτό τον λόγο πρέπει να γίνει κατανοητό ότι άνδρες και γυναίκες είναι ισότιμοι μεν, αλλά όχι ίδιοι και γι’ αυτό το κάθε φύλο αναλαμβάνει από τον Θεό το διακόνημα πού θα το βοηθήσει να συμπληρώσει τίς ελλείψεις του και να τελειοποιηθεί. Άλλο ισότητα και άλλο ισοπέδωση των φύλων! Αυτή την διδασκαλία παραλάβαμε από τον μακαριστό δάσκαλό μας και είναι αληθινή, γιατί είναι σύμφωνη με το Πνεύμα της Εκκλησίας μας και όχι με το πνεύμα της κάθε εποχής:
«Ο Θεός έπλασε άνθρωπο, όχι άνδρα και γυναίκα. Μετά την πτώση μας, το κάθε φύλο έχει τα δικά του φάρμακα από την Εκκλησία για να ολοκληρωθεί σαν άνθρωπος. Οι γυναίκες στην Εκκλησία έχουν άλλη θέση, όχι κηρυκτική. Όπως η καρδιά είναι κρυμμένη και δεν εκτίθεται, έτσι και οι γυναίκες δεν γίνονται κεφάλι, αλλά σιωπούν μέσα στην Εκκλησία. Προετοιμάζουν τους Λειτουργούς, μεγαλώνοντας σωστά παιδιά, προετοιμάζουν το Πρόσφορο για κάθε Θ. Λειτουργία, και προσφέρουν τις υπηρεσίες τους εκτός του Αγ. Βήματος και εκτός της Ιερωσύνης. Στο Άγιο Βήμα δεν εισέρχονται κατ' ακρίβειαν ούτε καν άνδρες λαϊκοί, εκτός από τους νεωκόρους που υπηρετούν, πόσῳ μάλλον δεν επιτρέπεται η είσοδος σε γυναίκες, παρεκτός πολύ ειδικών περιπτώσεων (π.χ. άβατο σε γυναικείο μοναστήρι, όπου οι μοναχές μπορεί να εισέρχονται στο Αγ. Βήμα για τον καλλωπισμό του, εφόσον δεν μπορούν να εισέλθουν άνδρες) αλλά ποτέ στην Ιερωσύνη».[3]
Πρέπει, νομίζω, να είμαστε πολύ προσεκτικοί όταν προσπαθούμε να μεταθέσουμε “ὅρια Αἰώνια”, μήπως, στην προσπάθεια μας να γίνουμε “προοδευτικοί”, πετύχουμε ακριβώς το αντίθετο και βλάψουμε και τους εαυτούς μας και τους άλλους.
[1] Δείτε την σχετική με το ζήτημα διαδικτυακή ομιλία του Πρωτ. π. Βασιλείου Ε. Βολουδάκη, Περί τῆς Ἰερωσύνης γυναικῶν, στό: https://www.youtube.com/watch?v=pZMBdtg4K80
[2] Πρωτοπρεσβυτέρου π. Βασιλείου Ε. Βολουδάκη, Ο Γάμος, κατάργηση των φύλων, Κατάδυση στην Ψυχοπαθολογία των δύο Φύλων, εκδ. Θυηπόλος, Αθήνα, 2010.
[3] Απόσπασμα διαδικτυακής ομιλίας του Πρωτ. π. Βασιλείου Ε. Βολουδάκη με τίτλο «Πάντες οι Άγιοι και οι Αγίες δεν ισοπέδωσαν το φύλο τους!», στο https://youtu.be/ILBo5vepyoc
ΣΗΜΕΡΑ - ΠΡΙΝ 571 ΧΡΟΝΙΑ!
“Δέν ὑπάρχει βεβαιότητα γιά τή νίκη, σέ ἕναν πόλεμο, οὔτε ἀκόμα καί ἄν ἔχεις τήν ὑπεροπλία, ἤ ἄν ἔχεις μεγαλύτερο στράτευμα. Ἡ νίκη καί ἡ ἐπικράτηση σέ ἕναν πόλεμο εἶναι τυχαία καί προϊόν κάποιας ευκαιρίας”, γράφει ὁ Ibn Khaldun, ἕνας Ἄραβας ἱστορικός τοῦ 14ου αἰῶνα.
Ἐμεῖς, ὅμως, ξέρουμε ὅτι “ἤτανε θέλημα Θεοῦ ἡ Πόλη να τουρκέψει.”
“Ἤτανε θέλημα Θεοῦ”, σέ μιά στιγμή, σέ μιά ροπή, μιά πύλη νά ἀνοίξει καί χίλια χρόνια νά γκρεμιστοῦν.
Γιατί ἡ οἰκουμένη δέν κατάφερε νά ἀντέξει τό “διά τοῦ Σταυροῦ πολίτευμα”! Καί ἔπρεπε νά πέσει ἡ Πόλη καί οἱ ἐκκλησιές της νά ἐρημώσουν καί νά ξεχάσουν οἱ Ρωμαῖοι ὅτι κάποτε ἀποπειράθηκαν νά ἐγκαταστήσουν ἐπί τῆς γῆς τό πολίτευμα τοῦ οὐρανοῦ.
Γιά νά περπατήσει ἡ ἀνθρωπότητα ἀνενόχλητη τό μονοπάτι πού τήν ὁδήγησε στόν “φωτισμένο” σύγχρονο πολιτισμό μας!
Ἕνας ἀνοιξιάτικος μήνας ἔγινε ἡ ἀρχή καί τό τέλος τῆς ἀπόπειρας τῆς ἐπί γῆς βασιλείας κατά τό οὐράνιο πρότυπο. Καί δυό αὐτοκράτορες μέ τό ἴδιο ὄνομα, ὁριοθέτησαν αὐτή τήν ἀρχή καί αὐτό τό τέλος. Καί στέκουν ὄρθιοι, ἀτάραχοι, προκαλῶντας τούς αἰῶνες καί τήν οἰκουμένη, σέ σύγκριση.
Δύο χρόνια πρίν, ὅταν βρισκόταν μακριά ἀπό τήν Πόλη, ὁ φίλος και συναγωνιστής τοῦ τελευταίου Κωνσταντίνου, εἶδε ἕνα ὄνειρο.
Γράφει ὁ ἴδιος: “τήν ἴδια νύχτα τῆς 28ης Μαΐου (τοῦ 1451) εἶχα ἕνα ὄνειρο: μοῦ φάνηκε ὅτι βρισκόμουν πίσω στήν Πόλη. Καί, καθώς ἔκανα τήν κίνηση νά προσκυνήσω καί νά ἀσπαστῶ τά πορφυρά ὑποδήματα τοῦ αὐτοκράτορα, ἐκεῖνος μέ σταμάτησε, μέ σήκωσε καί ἀσπάστηκε τούς ὀφθαλμούς μου. Τότε ξύπνησα καί εἶπα σέ αὐτούς πού βρίσκονταν μαζί μου: εἶδα αὐτό τό ὄνειρο. Σημειῶστε τήν ἡμερομηνία…”
Τό Γένος τῶν Ρωμαίων τή σημείωσε τήν ἡμερομηνία καί δέν τήν ξεχνάει. Οὔτε καί πρόκειται ποτέ νά τήν ξεχάσει. Ὅσες χιλιάδες χρόνια κι ἄν περάσουν, θά θυμᾶται ὅτι ἡ ἀπόπειρά του νά ἐγκαταστήσει ἐπί γῆς τό “διά τοῦ Σταυροῦ πολίτευμα”, κατέληξε, μέ δική του εὐθύνη, λόγω τῆς ἀναξιότητάς του, νά πνιγεῖ στό αἷμα καί νά σωριαστεῖ σέ ἐρείπια.
Κρῖμα!
Μάϊος: Ενας μήνας, δύο αυτοκράτορες, μιά πόλη
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ
Τήν Κυριακή 26 Μαΐου 2024, (Κυριακή τοῦ Παραλύτου) εἴχαμε τήν μεγάλη χαρά νά φιλοξενήσουμε στήν ἐνορία μας τόν Θεοφιλέστατο Ἐπίσκοπο Εὐρίπου κ. Χρυσόστομο, ὁ ὁποῖος Λειτούργησε καί ἐκήρυξε.
Ὁ λόγος του, ὁ ἀναφερόμενος στήν ὑπομονή τοῦ παραλύτου, ὁ ὁποῖος περίμενε τριάντα καί ὀκτώ χρόνια τήν ἴασή του, χωρίς νά ὑπάρχει κανείς ἄνθρωπος νά τόν βοηθήσει, μέχρις ὅτου ἔτυχε τοῦ ἐλέους τοῦ Κυρίου μας, μᾶς προβλημάτισε καί μᾶς ἔβαλε σέ σκέψεις καί γιά τήν δική μας πνευματική κατάσταση.
Τέλος, ὁ Θεοφιλέστατος, ἔκανε Τρισάγιο στήν μνήμη τοῦ πατρός Βασιλείου, γιατί, ὅπως εἶπε, οἱ ὑποχρεώσεις του τόν εἶχαν κρατήσει μακριά καί στήν κηδεία καί στά δύο μεγάλα μνημόσυνα πού ἔχουν γίνει.
Εὐχαριστοῦμε πολύ τόν Θεοφιλέστατο καί τόν παρακαλοῦμε νά μήν ξεχνάει τήν ἐνορία μας, ἀλλά νἀ εὔχεται καί γιά ἐμᾶς καί νά μᾶς μνημονεύει στίς προσευχές του.
ΤΡΙΜΗΝΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ π. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΒΟΛΟΥΔΑΚΗ
Χθές, ἡμέρα Κυριακή 19 Μαΐου 2024, τελέσαμε στόν Ἱερό Ναό μας τό τρίμηνο μνημόσυνο τοῦ ἀειμνήστου πρωτοπρεσβυτέρου π. Βασιλείου.
Ὁ χρόνος, ὅπως μᾶς φαίνεται, περνάει μέ ὁλοένα αὐξανόμενη ταχύτητα. Τρεῖς μῆνες πέρασαν ἀπό τήν ξαφνική καί ἀναπάντεχη ἀναχώρησή του γιά τήν οὐράνια ζωή καί ὅμως, μᾶς φαίνεται σάν νά ἦταν χθές καί ἡ παρουσία του ἐξακολουθεῖ νά εἶναι ὁρατή στήν καθημερινότητά μας. Αὐτό μᾶς εἶπαν καί τα πνευματικά του παιδιά, οἱ πατέρες πού ἦρθαν νά προσευχηθοῦν μαζί μας γιά τήν ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς του, ὁ Ἱερομόναχος π. Σάββας καί ὁ πρωτοπρεσβύτερος π. Ἀνδρέας Ντότσικας.
Ὁ πατήρ Ἀνδρέας, στό τέλος τοῦ μνημοσύνου, μοιράστηκε μαζί μας μερικές ἀπό τίς ἀναμνήσεις του ἀπό τήν πολύχρονη καί γεμάτη ἀπό πνευματικές ἐμπειρίες ζωή του κοντά στόν πνευματικό του πατέρα.
Νά ἔχουμε τήν εὐχή του καί νά ἐλπίζουμε ὅτι δέν θά μᾶς ἐγκαταλείψει στά δύσκολα χρόνια πού διανύουμε καί στά δυσκολότερα πού μᾶς περιμένουν, ἀλλά θά εἶναι κοντά μας περισσότερο τώρα, πού πέρασε πιά ἀπό τούς περιορισμούς τῆς φθαρτῆς ἀνθρώπινης φύσης, στήν ἀφθαρσία.
Καί, σάν ἀπόδειξη ὅτι ἐξακολουθεῖ νά μᾶς διδάσκει ἀκόμη, παραθέτουμε ἕνα ἀπομαγνητοφωνημένο (ἀπό ἕνα πνευματικό του παιδί) ἀπόσπασμα ἀπό μία Κυριακάτικη ὁμιλία του, του 2018:
«Πρέπει, λοιπόν, νά σκεφτοῦμε πολύ. Γιατί μείναμε τόσο ἔρημοι; Τόσο ὀρφανοί ἀπό ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι μποροῦν νά Μᾶς ἑρμηνεύουν αὐθεντικά, μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ ὅσα ἔχουν γραφεῖ καί νά μήν μπορεῖ κανείς (αἱρετικός) νά τούς ἀντείπει;
Γιατί μείναμε τόσο ἔρημοι; Μόνον μέ "πλάκες" καί γράμματα, χωρίς ἁγίους πατέρες;
Γιατί μᾶς λείπει ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ, λόγω τῶν ἁμαρτιῶν μας. Ἐάν δέν εἶσαι Θεόπνευστος, εἶσαι κοιλιόπνευστος. Μέση λύση δέν ὑπάρχει. Τό ἔχουμε σκεφτεῖ; Μᾶς ἔχει προβληματίσει;
Ἔχουμε μείνει μέ "πλάκες" καί γράμματα καί βιβλία. Ποῦ εἶναι ὁ διἀλογος μέ τόν Θεό; Ποῦ εἶναι; Μέσα στίς "πλάκες"; Μέσα στά βιβλία;
Λέμε ὅμως; Εγώ εἶμαι ἄνθρωπος. Ἐγώ ἔχω νοῦ. Ἐγώ μιλῶ. Ἐγώ διερωτῶμαι, ἐγώ κλαίω... Ποιός μοῦ ἀπαντάει;
Κι ὅμως, ὁ Θεός ἔχει τόν τρόπο Του, μέσα ἀπό αὐτά τά κείμενα, νά μιλήσει καί να ζωντανέψει τήν Ἀλήθειά Του, ἀρκεῖ αὐτός πού θά τά διαβάζει, νά θέλει νά βρεθεῖ μαζί μέ τούς Ἁγίους Ἀποστόλους, σάν μαθητής τοῦ Χριστοῦ. Μέ ἕνα θαυματουργικό τρόπο, ὁ Θεός σέ βάζει συνδαιτημόνα σέ αὐτή τήν ὡραία ὁμήγυρη. Κι ἐκεῖ πού εἶσαι ἕνας ἁπλοϊκός ἄνθρωπος, ἀκοῦς αὐτά πόύ ἄκουγαν καί ἐκεῖνοι.
Ἄρα, δέν ἔχουμε δικαιολογία ὅτι μᾶς λείπουν οἱ δάσκαλοι.
Αὐτό πού μᾶς λείπει, εἶναι ἡ καλή προαίρεση».
Χειροτονία διακόνου π. Γερασίμου Βουρνά
Την Κυριακή Δ' Νηστειών, 14 Απριλίου 2024, στον Ναό μας εχειροτονήθη εις διάκονον ο Γεράσιμος Βουρνάς, υπό του Θεοφιλεστάτου Μητροπολίτου Σταυροπηγίου κ.κ. Αλεξίου.