Ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΛΒΟΣ: Η ΥΠΕΡΗΦΑΝΗ ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΕΙΚΟΣΙΕΝΑ
Ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΛΒΟΣ:
Η ΥΠΕΡΗΦΑΝΗ ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΕΙΚΟΣΙΕΝΑ
«ΦΕΡΝΕΙ Σταυρόν καί βάϊα- Ὁ πτερωμένος ἄγγελος-
Πού τούς ἡγεμονεύει -
Ψάλλοντες ἀναβαίνουσιν - Ὑπέρ τά νέφη.
- ΨΥΧΑΙ μαρτύρων, χαίρετε - Τήν ἀρετήν σας ἄμποτε-
Νά μιμηθῶ εἰς τόν κόσμον, - Καί νά φέρω τήν λύραν μου -
Μέ σᾶς νά ψάλλω.» (Ὠδή Εἰς Σοῦλι, λ΄, λα΄)
Τά ἔργα τῶν ποιητῶν μας, πού εἶναι μεγάλοι – γιατί εἶναι πάντοτε ἐπίκαιροι– τά ἀφήνουμε συνήθως στήν ἔρευνα τῶν εἰδικῶν, χάνοντας ἔτσι ὅ,τι αὐτοί ὁραματίστηκαν, ὅ,τι θά ἔπρεπε νά εἶναι ἕνα μέ τόν παλμό τῆς ζωῆς μας.
Εἶναι δύσκολο νά πλησιάσει κανείς, καί στή ζωή καί στό ἔργο του, τόν μεγάλο ὑμνητή τῆς Ἐπανάστασης τοῦ 1821, τόν Ἀνδρέα Κάλβο, τόν ποιητή, πού στήν Ἑλληνική ποίηση εἶδε κυρίως τήν ἀρετή, τήν ἀνδρεία καί τήν τόλμη, τό «ἦθος νοός» καί τήν ἀξιοπρέπεια, πού μίσησε τήν τυραννία καί τούς «προστάτες», πού περιπλανήθηκε στίς ξένες πατρίδες καί ξένη γῆ τόν φιλοξένησε γιά νά ταφεῖ, γιατί ἡ δική του πατρίδα, πού γιά χάρη της ἔκρουσε τίς χορδές τῆς λύρας του, διέψευσε τίς προσδοκίες του καί «δέν ἔχει πιά ἐλεύθερο χῶμα γιά τήν ταφή τῶν Ἑλλήνων», ἔχοντάς την, ὅμως, φυλαγμένη βαθειά μέσα στήν καρδιά του: «Ἄς μή μοῦ δώσῃ ἡ μοῖρά μου- Εἰς ξένην γῆν τόν τάφον - Εἶνε γλυκύς ὁ θάνατος-Μόνον ὅταν κοιμώμεθα- Εἰς τήν πατρίδα.» (Ὁ Φιλόπατρις).
Πιό εὔκολα, ὅμως, μπορεῖ νά τόν τοποθετήσει κανείς στό ἱστορικό πλαίσιο, μέσα στό ὁποῖο ἔζησε καί ἔγραψε τίς Ὠδές του : Οἱ μεγάλες πολιτικές καί κοινωνικές ἀλλαγές πού συντελοῦνται στήν Εὐρώπη τοῦ 18ου αἰῶνα καί συμπίπτουν μέ τή γέννηση τοῦ ποιητῆ στή Ζάκυνθο, φθάνουν καί στά Ἑπτάνησα, ὅπου ὁ λαός περιμένει τή λευτεριά του ἀπό τήν τυραννία τῶν Βενετῶν καί τῶν Ἰόνιων συνεργατῶν τους, τῶν ντόπιων ἀρχόντων. Στά παιδικά του χρόνια θυμᾶται τό ξεσήκωμα τῶν φτωχῶν, τῶν ποπολάρων, πού εἶδαν στά ἐπαναστατικά κηρύγματα τῶν Γάλλων τή δική τους λύτρωση ἀπό τά δεινά τῆς ἀριστοκρατίας. Ὅταν, ὅμως, ὁ Βοναπάρτης, παρασυρμένος ἀπό τόν ἴλιγγο τῆς δόξας, πρόδωσε τούς ἀγῶνες τῶν λαῶν γιά τήν ἐθνική λευτεριά τους, δέν δίστασε νά καταστρέψει τήν Ὠδή εἰς τόν Ναπολέοντα, πού τήν εἶχε γράψει, ξενιτεμένος στήν Ἰταλία, μέ ὅλον τόν ἐνθουσιασμό τῶν δεκαεννιά του χρόνων, «γιατί δέν πέτυχε τόν σκοπό της» καί «ἐκεῖνος ὁ σκηπτροῦχος δέν ἔνοιωσε πώς κύριο ἀντικείμενο τοῦ στίχου μου εἴταν ἡ ἐλπίδα νά παραιτηθεῖ ἀπό τούς ματωμένους ἀγῶνες καί ἐπειδή τραγουδοῦσα πώς ἡ Ἀγγλία ὑποδαύλιζε τούς πολέμους, τοῦ μιλοῦσα γιά τήν εἰρήνη σάν ἕνα μέσον πού μποροῦσε νά συντρίψει τίς σκέψεις αὐτῶν τῶν νησιωτῶν (τῶν Ἄγγλων).» (Ἀνδρέα Κάλβου ΑΠΑΝΤΑ, Τρίτη Ἔκδοση, Ἀθήνα 1962).
Ἡ ἰδιότυπη Ἐπανάσταση τοῦ 1821 καὶ ἡ ἀντιιστορική ἱστοριογραφία
Ἡ ἰδιότυπη Ἐπανάσταση τοῦ 1821
καὶ ἡ ἀντιιστορική ἱστοριογραφία
Ἕνα ἀπὸ τὰ χαρακτηριστικώτερα φαινόµενα τοῦ 19ου αἰῶνα εἶναι ὁ Νασιοναλισµός. Τὸ φαινόµενο αὐτὸ λειτούργησε, µαζὶ µὲ τὸ παράλληλο τοῦ Σοσιαλισµοῦ, ὡς ὑποκατάστατο τοῦ µεσαιωνικοῦ ἰδεώδους τῆς Χριστιανικῆς Αὐτοκρατορίας καὶ σηµατοδότησε τὴν ἐκκοσµίκευση τῶν προσδοκιῶν τῶν Εὐρωπαίων. Αὐτό, δηλαδή, ποὺ ἐπεδίωκαν οἱ κάτοικοι τῆς Εὐρώπης, ποὺ πίστευαν πλέον στὴν «ἐθνικὴ Ἰδέα», ἦταν µιὰ ἐπίγεια εὐτυχία ἐντὸς µιᾶς ἁρµονικῆς κοινωνίας ἀπαρτιζόµενης ἀπὸ ὁµοφύλους, ὁµογλώσσους καὶ ὁµοθρήσκους τους καὶ ὄχι πιὰ τὸ νὰ ἐνταχθοῦν στὴ µιὰ Αὐτοκρατορία, ποὺ εἶχε ὡς πρωταρχικὸ σκοπὸ της τὴν ἑδραίωση καὶ τὴν παγκόσµια ἐξάπλωση τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.
Χρησιµοποιοῦµε, ἐν προκειµένῳ, τὸν ξενικὸ καὶ πιὸ οὐδέτερο ὅρο «Νασιοναλισµός», ἀντὶ γιὰ τὸν ὅρο «ἐθνικισµός», διότι ὁ τελευταῖος ἔχει καθιερωθεῖ στὴν καθοµιλουµένη νὰ δηλώνει τὴν πιὸ ἀκραία µορφὴ τοῦ Νασιοναλισµοῦ καὶ ἔχει ἀποκτήσει –δικαίως– ἀρνητικὴ φόρτιση. Οὕτως ἢ ἄλλως ὁ ὅρος Νασιοναλισµὸς προέρχεται ἀπὸ τὸ λατινικὸ ρῆµα «nascere» ποὺ σηµαίνει «γεννῶ» καί, ἑποµένως, ἔχει µιὰ «βιολογικὴ» συνυποδήλωση, ἡ ὁποία δὲν διασώζεται στὴν Ἑλληνικὴ λέξη «ἔθνος», ποὺ σχετίζεται ἐτυµολογικὰ µὲ τὸ «ἔθος» καὶ τὴν ὁποία χρησιµοποιοῦµε συνήθως γιὰ νὰ µεταφράσουµε τὸν ὅρο «nation». Ὡς ἐκ τούτου, ὁ ὅρος «γένος» θὰ συνιστοῦσε πιστότερη ἀπόδοση τοῦ «nation», ἀντὶ γιὰ τὸν ὅρο «ἔθνος». Ἄλλωστε, καὶ γιὰ τὸ παράλληλο φαινόµενο τοῦ «σοσιαλισµοῦ» ἔχει ἐπικρατήσει ὁ ξενικὸς ὅρος, ἀντὶ γιὰ τὸν προταθέντα στὸ παρελθὸν «κοινωνισµός».
ΔΙΑΚΟΣΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΖΩΗΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 400 ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ, ΔΙΟΤΙ «ΕΣΩΘΗΜΕΝ ΔΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ»!
ΔΙΑΚΟΣΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΖΩΗΣ
ΜΕΤΑ ΑΠΟ 400 ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ,
ΔΙΟΤΙ «ΕΣΩΘΗΜΕΝ ΔΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ»!
Ἀφιερώνεται στήν Ἁγία μας Ἐκκλησία,
ἡ Ὁποία διοίκησε τόν λαό μας ἐπί 400 χρόνια, ΑΥΤΗ ΜΟΝΗ
καί τοῦ διετήρησε ἀλώβητη τήν Ὀρθόδοξη Πίστη,
τήν γλῶσσα καί τήν Ἐθνική του συνείδηση.
Ἔχουμε εἰσέλθει στόν Μάρτιο μήνα τοῦ 2021, δηλαδή συμπληρώθηκαν ἤδη διακόσια χρόνια ἀπό τῆς ἐνάρξεως τῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ Γένους μας, πού ἔγινε στίς 25 Μαρτίου τοῦ 1821, ὁπότε βρισκόμαστε στήν καρδιά τῆς ἐπετείου δύο αἰώνων ἀπελεύθερης ζωῆς, μόνο μέρους τῆς Πατρίδος μας (τοῦ Ἑλλαδικοῦ Θέματος τῆς Ὀρθοδόξου Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας μας), ἀπό τόν Τουρκικό ζυγό 400 χρόνων.
Τό περιοδικό μας «ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» συμμετέχει σ’ αὐτήν τήν ἐπέτειο μέ τήν δική του ἀντίληψη τοῦ ἑορτασμοῦ (παρά τούς προβληματισμούς καί τίς ἐνστάσεις, πού ἔχει δημοσιοποιήσει ἕνα χρόνο πρίν, ὡς πρός τούς Κρατικούς σχεδιασμούς αὐτῆς τῆς ἐπετείου), περιλαμβάνοντας σχετικά ἄρθρα, μέ τήν εὐχή νά συντελέσῃ καί τό ἔντυπό μας αὐτό, μέ τίς μικρές του δυνάμεις, στήν ἀφύπνιση καί στήν αὐτοκριτική ὅλων μας γιά ἕνα κατά Θεόν μέλλον τῆς Πατρίδος μας.
Ἐπιθυμοῦμε νά συμπροβληματισθοῦμε γιά τό ἐάν καί κατά πόσον ἀξιοποιήσαμε τά 200 αὐτά χρόνια μέ πνευματική συναίσθηση, μέ Πανεθνική αὐτοκριτική καί, κυρίως, ἐάν δείξαμε ἔμπρακτη Πανεθνική Μετάνοια καί «διόρθωσιν βίου», ὥστε νά ἐπακολουθήσῃ πρῶτα ἡ ψυχική μας γαλήνη καί χαρά καί, κατόπιν, ἡ Ἐθνική μας Εἰρήνη καί Ἀσφάλεια.
Πόθος μας εἶναι νά μεταφέρουμε στούς ἀναγνῶστες μας τήν βαθειά μας ἐπιθυμία νά γίνουν γνωστά τά βιώματα τῶν Πατέρων μας, στούς νεωτέρους καί νά ὑπομνησθῇ στούς παλαιοτέρους ὅτι τά πνευματικά βιώματα τῶν εὐσεβῶν Προγόνων μας ἀποκτήθηκαν μέ τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διότι ἐκεῖνοι συνύφαναν τή ζωή τους μέ τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία Του καί γι’ αὐτό ζοῦσαν καί τήν Πατρίδα μας, ὄχι μόνο ὡς «Ἐθνική Κυριαρχία» ἀλλά ὡς ἕνα Ἱερό Περιβάλλον, τό ὁποῖο τούς ἐξασφάλιζε τίς προϋποθέσεις γιά νά ζήσουν αὐθεντικά καί ἐλεύθερα τήν Πνευματική τους ζωή.
ΕΚΟΙΜΗΘΗ Ο π. ΗΛΙΑΣ ΣΤΕΦΟΠΟΥΛΟΣ
ΑΝΕΠΑΥΘΗ ΕΝ ΚΥΡΙῼ Ο π. ΗΛΙΑΣ ΣΤΕΦΟΠΟΥΛΟΣ
Τήν Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2021 τό ἀπόγευμα, ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ ὁ συνταξιοῦχος πρώην Ἐφημέριος τοῦ Ναοῦ μας, πρωτοπρεσβύτερος π. Ἠλίας Στεφόπουλος, πλήρης ἡμερῶν.
Τό πρωί τῆς Τρίτης 9 Φεβρουαρίου 2021 ἐψάλη στόν Ἱ. Ναόν μας ἡ νεκρώσιμος Ἀκολουθία εἰς Ἱερεῖς καί στίς 11 π.μ. ἐψάλη ἡ συνήθης Νεκρώσιμος Ἀκολουθία μέ τήν συμμετοχή τῶν Ἐφημερίων τοῦ Ναοῦ μας καί τοῦ υἱοῦ τοῦ μεταστάντος πρωτ. Στεφάνου Στεφοπούλου.
Ὁ μακαριστός π. Ἠλίας διηκόνησε στόν Ναόν μας τοῦ Ἁγίου Νικολάου Πευκακίων ἀπό τοῦ ἔτους 1972, ὅταν μετετέθη ἀπό τόν Ἱ.Ν. Ἁγίας Ἄννης Χαλανδρίου, ἕως τῆς συνταξιοδοτήσεώς του, τό ἔτος 1999. Διηκόνησε καθ' ὅλο αὐτό τό διάστημα τό ἔργο τῆς Φιλανθρωπίας, ὡς Πρόεδρος τοῦ Ἐνοριακοῦ Φιλοπτώχου Ταμείου.
Στή φωτογραφία ὁ π. Ἠλίας κηρύττει ἀπό τῆς Ὡραίας Πύλης τοῦ Ναοῦ μας.
Περισσότερα γιά τό πρόσωπό του καί τήν ἐκκλησιαστική του Διακονία θά δημοσιεύσουμε στό περιοδικό τοῦ Ναοῦ μας ἙΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ".
Ο ΚΥΡΙΟΣ ΝΑ ΤΟΝ ΑΝΑΠΑΥΣῌ ΕΝ ΧΩΡᾼ ΖΩΝΤΩΝ
ΚΑΙ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΥΧΗ ΤΟΥ!
ΒΡΑΒΕΥΣΗ ΝΕΟΣΕΛΘΟΥΣΩΝ ΦΟΙΤΗΤΡΙΩΝ ΣΤΑ ΑΝΩΤΑΤΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΑ ΙΔΡΥΜΑΤΑ
ΒΡΑΒΕΥΣΗ
ΝΕΟΣΕΛΘΟΥΣΩΝ ΦΟΙΤΗΤΡΙΩΝ
ΣΤΑ ΑΝΩΤΑΤΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΑ ΙΔΡΥΜΑΤΑ
Ὅπως κάθε χρόνο, στήν πλησιέστερη Κυριακή στήν ἑορτή τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, ἔτσι καί φέτος, στίς 31 Ἰανουαρίου 2021, μετά τήν Θ. Λειτουργία, βραβεύσαμε δύο νέες κοπέλλες, πού εἶχαν ἐπιτυχία στίς σπουδές τους.
Πρόκειται γιά τίς δεσποινίδες Ἀγγελική Ἀ. Διαμαντῆ καί Ζωή Ν. Καρζῆ.
Η ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗΣ ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΕΩΣ!
Οἱ «ἐργάται τῆς ἀνομίας» ἀποτελοῦν διαχρονικά διαπλεκόμενη ἁλυσσίδα! Τό Ἵδρυμα Rockefeller, πού προανήγγειλε τήν “πανδημία”, χρηματοδότησε τόν παγκόσμιο διαφθορέα Alfred Kinsey!
Η ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ
ΤΗΣ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗΣ ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΕΩΣ!
Εὐλογεῖτε π. Βασίλειε!
Γράφω μετά ἀπό τή διαδικτυακή ὁμιλία μας μέ τούς ἄλλους νέους.
Σέ κάποιο σημεῖο τῆς ὁμιλίας, ἐλέχθη ὅτι ἔχετε προσέξει πώς παιδιά πολύ μικρῶν ἡλικιῶν προβαίνουν σέ ἄσεμνες χειρονομίες. Ἐπίσης στό ἐρώτημα γιά ποιό λόγο θέλουν νά εἰσάγουν τή σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στά σχολεῖα, ἡ ἀπάντηση βρίσκεται πίσω στό 1948. Τό ἔτος 1948 ὁ λεγόμενος Alfred Kinsey, πατέρας τῆς σεξουαλικῆς ἐπανάστασης στίς ΗΠΑ, ἔγραψε δύο τόμους πού διαμόρφωσαν αὐτήν τήν κατάσταση πού παρατηρεῖται σήμερα. Οἱ δύο τόμοι εἶναι οἱ ἑξῆς: “Sexual behavior in the human male”(1948) πού σημαίνει “Σεξουαλική συμπεριφορά στόν ἄνδρα”, “Sexual behavior in the human female” (1953) “Σεξουαλική συμπεριφορά στή γυναίκα”. Μέχρι τότε δέν ὑπῆρχαν καταγεγραμμένα ἔγγραφα σχετικά μέ τήν ἀνθρώπινη σεξουαλικότητα καί ἡ Ἀμερικανική κοινωνία εἶχε τίς Ἰουδαιοχριστιανικές ἀρχές πού ἀπαγόρευαν τίς προγαμιαῖες σχέσεις, τήν ὁμοφυλοφιλία, τίς ἐκτρώσεις. Τό Ἵδρυμα Rockefeller χρηματοδότησε τόν Alfred Kinsey γιά νά διεξάγει μελέτες στό Πανεπιστήμιο Indiana-Bloomington (Kinsey Institute). Ὁ ἴδιος ὁ Kinsey ἦταν ὁμοφυλόφιλος καί σαδομαζοχιστής, καί ὁ θάνατός του προῆλθε ἀπό μιά ἀρρώστια πού λέγεται ὀρχίτιδα. Αὐτό τό ὁποῖο ἔκανε ἦταν νά χειραγωγήσει τά δεδομένα στίς ἐκθέσεις του καί νά παρουσιάσει ἀναληθῆ στοιχεῖα γιά τούς ἄνδρες ὥστε νά ἐξευτελιστοῦν στά μάτια τῶν γυναικῶν, καί νά ὑποβαθμίσει τίς γυναῖκες– μειώνοντάς τες στά μάτια τῶν ἀνδρῶν. Τά “ἀποτελέσματα” γιά τούς ἄνδρες ἦταν:
Τοῦ πικραμύγδαλου ἡ γεύση...
Οἱ μέρες ποιμαντικῆς διακονίας καί τό κόστος τῶν ἀδυναμιῶν μας
Τοῦ πικραμύγδαλου ἡ γεύση...
Στούς συλλειτουργούς μου, πού φιλοτίμως διακονοῦν
τίς ἐνορίες τῆς Νήσου Σκοπέλου. Ἀντίδωρο τιμῆς.
Ὅταν φτάσεις στά σαρανταένα χρόνια ἱερατικοῦ βίου, δηλαδή ὅταν ἔχεις, ξεπεράσει τό τέταρτο τοῦ αἰῶνα, πιστεύεις πώς ἄφησες πιά τόν ἀνώριμο ἐνθουσιασμό τῶν νεανικῶν σου πρώτων ἡμερῶν καί εἰσέρχεσαι πλέον στό βαθύ ἐκεῖνο πηγάδι τῶν ἐμπειριῶν, πού ἡ ἴδια ἡ ζωή σοῦ κληροδοτεῖ μέ τήν βεβαιότητα ὅτι θά τίς ἐπεξεργαστεῖς «ἐπί τά βελτίῳ», ὥστε ν᾿ ἀντλεῖς «ὕδωρ σωτηρίου» στίς περιπτώσεις ἐκεῖνες πού ἀπαιτεῖται νά ξεδιψάσεις, ὅταν οἱ ὁριακές τοῦ βίου περιστάσεις τό ἀπαιτοῦν.
Συνεπῶς, εἶναι μιά ἐπώδυνη θητεία αὐτή σου ἡ προσπάθεια, προσπάθεια ἐγγεγραμμένη μέσα σέ κλῖμα ζωντανῆς πικρίας καί γεύσης ἐμπειριῶν, πού ἐξαφανίζουν τή δυνατότητα γιά ραθυμία καί ἀνάπαυση, καθώς σέ κεντρίζει καθημερινά τό ἀβέβαιο, τό ξαφνικό, τό ἐπεῖγον. Γιατί ἐδῶ, στίς δικές μας μικρές ἐνοριακές κοινότητες, ὁ λόγος τοῦ Ἀποστόλου «νῆφε» (πρβλ.. Β΄ Τιμ.4, 5) ἀποτελεῖ καί εἶναι τό θεμέλιο λιθάρι πάνω στό ὁποῖο καλεῖσαι νά ἑδράσεις τήν ποιμαντική σου μαρτυρία καί βιοτή. Μέ λίγα λόγια, ἐκεῖ πού λές ὅτι σήμερα μπορῶ νά βρῶ λίγο χρόνο, γιά μιά μικρή παρένθεση ἀνάπαυσης καί αὐτοανάλυσης, τότε ἐμφανίζεται τό ἀπρόοπτο πού σέ βγάζει ἀπό τό πρόγραμμά σου, ἀλλά καί παράλληλα σέ πληροφορεῖ, σέ καθιστᾶ μαθητευόμενο πάνω σέ κάποια ὁριακά ζητήματα κανονισμοῦ τοῦ βίου σου καί τῆς πνευματικῆς σου ὁλοκλήρωσης. Καί μιλῶ κυρίως γιά τήν βίωση τοῦ Ἀποστολικοῦ λόγου «πᾶσαν τήν μέριμναν ὑμῶν ἐπιρρίψαντες ἐπ᾿ αὐτόν, ὅτι αὐτῷ μέλει περί ὑμῶν. Νήψατε, γρηγορήσατε· (Α΄ Πέτρ. 5, 6). Καί αὐτό, γιατί ἔρχεται ὡς κλέπτης ἐν νυκτί (πρβλ. Α΄Θεσ 5, 2) τό ἀπρόβλεπτο καί σοῦ μαθητεύει νά εἶσαι πάντα ἕτοιμος.Ἕτοιμος γιά τό κάθε τι. Ἕτοιμος καί θαρραλέος, ὅπως πολύ σωστά ἀναφέρει καί ὁ Ἀλεξανδρινός ποιητής.
Κύριε, Δός μοι μετανοίας λογισμόν
Φεβρουάριος 2021 - Ἀρχή Τριῳδίου
Κύριε, Δός μοι μετανοίας λογισμόν
(Παρακλητική, Κυριακή ἑσπέρας, ἦχος Β΄)
Καί πάλιν, χάριτι καί ἐλέῳ Θεοῦ, ἀρχή Τριῳδίου. Πάλιν «τῆς μετανοίας πύλας» ἀνοίγει σέ ὅλους μας ὁ «Ζωοδότης» Χριστός, κατά τό γνωστό ψαλμώδημα: «Τῆς μετανοίας ἄνοιξόν μοι πύλας, Ζωοδότα». Μέριμνά μας ἦταν, ἀπό παιδιά ἀκόμη, νά βρεθοῦμε πρωί-πρωί στίς Ἐκκλησίες κατά τίς Κυριακές τοῦ Τριωδίου, γιά νά προφθάσουμε καί νά μήν χάσουμε τήν ψαλμώδηση αὐτοῦ τοῦ ὕμνου, πού ἦταν τό «Σῆμα κατατεθέν» τῶν Κυριακῶν αὐτῶν.
Καί πάλιν κηρύγματα - ὁμιλίες – λόγοι – νουθεσίες καί συγγραφές Ἁγίων Πατέρων περί Τριωδίου, ὅλα ἀποκυήματα τῆς κεκαθαρμένης ψυχῆς – διανοίας καί καρδίας τῶν Ἁγίων Ἐκκλησιαστικῶν Συγγραφέων καί Θεολόγων. Λόγια, συμβουλές, ὕμνοι, δρώμενα χιλιοειπωμένα, χιλιοακουσμένα, χιλιοψαλμωδηθέντα.
Κι ὅμως! Ὁ λόγος περί Τριῳδίου γενικότερα καί περί μετανοίας εἰδικότερα, τελειωμό δέν ἔχει. Πάντοτε «ἐξάγεις καινά καί παλαιά». Πάντοτε, μπορεῖς νά ἐκφράσεις, προφορικά ἤ γραπτά, κάτι συμπληρωματικό ἤ κάτι παλαιό, πού μπορεῖ νά ἔχει παραδοθεῖ στή λήθη καί πού, μέ μιά σύγχρονη ἐκφραστική εἰκόνα ἤ μορφή, νά συγκινήσει πάλι. Ἄλλωστε, ὅσοι ὑπηρετήσαμε στρατιωτική θητεία, θυμόμαστε κάτι παράλληλο – τηρουμένων βεβαίως τῶν ἀναλογιῶν – πού προσπαθοῦσαν νά κάνουν οἱ ἀξιωματικοί ὑπηρεσίας, ὅταν κάθε μεσημέρι, στήν ἐπιθεώρηση τῆς φρουρᾶς, ἐπιχειροῦσαν, μέ νέα σχήματα λόγου, νά ὑπενθυμίζουν σέ μᾶς τά χιλιοειπωμένα καθήκοντά μας, ὅταν εἴμασταν ὑπηρεσία.