Πετύχαμε …τελικά;

Πετύχαμε …τελικά;

Κάθε χρόνο τέτοιο περίπου καιρό, πλησιάζοντας ἡ λήξη τοῦ σχολικοῦ ἔτους καί στήν ἀπαρχή τῶν Πανελληνίων ἐξετάσεων γίνεται πάντα ἀπό μεριᾶς μου καί φαντάζομαι σέ κάθε ἕναν ἐκπαιδευτικό σάν καί ἐμένα, ἡ λεγόμενη  ἀπογραφή-καταγραφή «τῶν σύν καί τῶν πλήν» καί αὐτῆς τῆς χρονιᾶς πού πέρασε.

Τό κατά πόσο εἴμασταν δηλαδή γιά τούς μαθητές μας καί αὐτή τήν χρονιά ἀποδοτικοί, ἐπεξηγηματικοί, ὠφέλιμοι, νά τούς διδάξαμε μέ σωστή μέθοδο καί διδακτική τίς στρυφνές ἔννοιες τοῦ ὅποιου ἀντικειμένου διδάσκει ὁ καθένας μας, νά ἀφομοίωσαν ὅπως πρέπει τήν ὕλη, πού σημειωτέον ὅτι χρονικά γιά ἕξι τοὐλάχιστον μῆνες προσπαθήσαμε μέσῳ ἠλεκτρονικῆς πλατφόρμας καί ὄχι διά ζώσης νά τούς περάσουμε ὡς σκεπτικό καί μεθοδολογία.

ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΣΤΑΜΟΥΛΗΣ Ὁ ἀδικηµένος Ἱεράρχης

ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ  ΣΤΑΜΟΥΛΗΣ

Ὁ ἀδικηµένος Ἱεράρχης

   Ἡ οἰκογένεια Σταµούλη

   Ὁ Σωφρόνιος Σταµούλης (κατά κόσµο Σωτήριος) γεννήθηκε στίς 21 Ἰανουαρίου 1875 στή Σηλυβρία, τῆς Ἀνατολικῆς Θράκης καί ἦταν χρονικά, τό δεύτερο ἀπό τά τρία ἀγόρια, τοῦ πολύ γνωστοῦ ἐµπόρου ἀλεύρων, Ἀναστάσιου Σταµούλη καί τῆς Ξανθίππης, τό γένος Σιµωνίδη.

Ὁ Σωφρόνιος Σταµούλης τά πρῶτα ἐγκύκλια µαθήµατα τά παρακολούθησε στό ὀχτατάξιο δηµοτικό τῆς Ἀστικῆς Σχολῆς τῆς Σηλυβρίας. Κατά τή διάρκεια τῆς τελευταίας τάξης, πῆρε µέρος στόν Ζωγράφειο λαογραφικό διαγωνισµό, µέ τό ψευδώνυµο Σωτήριος Δηµοσθενόπουλος καί βραβεύτηκε µέ τό α΄ βραβεῖο. Τό 1888, ὁ Σωφρόνιος πέτυχε νά εἰσέλθει µέ ἐπιτυχία στή Μεγάλη τοῦ Γένους Σχολή στήν Κωνσταντινούπολη τήν ὁποία καί τελείωσε τό καλοκαίρι τοῦ 1891. Ὁ Σωφρόνιος ἀποφοίτησε µέ τόν βαθµό «πάνυ καλῶς» καί εἶχε ἔφεση καί πρός τά µαθήµατα τῆς θεωρητικῆς ἀλλά καί τῆς θετικῆς κατεύθυνσης.

Ἡ συμβολὴ τῆς Ἐκλησίας στὴν πνευματικὴ ἀφύπνηση τῆς νήσου Σκοπέλου τὸν 18ο αἰ. μέχρι τὸ 1830

Ἡ συμβολὴ τῆς Ἐκλησίας

στὴν πνευματικὴ ἀφύπνηση τῆς νήσου Σκοπέλου

τὸν 18ο αἰ. μέχρι τὸ 1830

Ἀναφερόμενος ὁ Φίλιππος Ἰωάννου στὸν Διδάσκαλο τοῦ Γένους Γρηγόριο Κωνσταντᾶ, σημείωνε μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ τὰ ἑξῆς: «Ἡ εὐγνωμοσύνη ἀπαιτεῖ νὰ μνημονεύσωμεν τῶν ἀρχαιοτέρων Διδασκάλων τοῦ γένους ἡμῶν καὶ ὠφέλιμον εἶναι νὰ προτιθῆται ἡ ἀρετὴ ἐκείνων καὶ ὁ πρὸς πρὸς φωτισμὸν τῶν ὀμογενῶν των ζῆλος¹...»  Καὶ πράγματι, ἔτσι πρέπει νὰ γίνεται: Νὰ μνημονεύουμε «τῶν ἡγουμένων ἡμῶν» (Ἑβρ. 13, 7),  ἀφοῦ μέσα σέ αὐτοὺς συμπεριλαμβάνονται καὶ οἱ Διδάσκαλοί μας. Ἰδίως δὲ οἱ τοῦ Γένους μας καὶ τῶν προγόνων μας οἱ Διδάσκαλοι.

Ὡστόσο, αὐτὸ ποὺ ὀφείλουμε νὰ θυμίσουμε,  εἶναι καὶ τὸ ποιὸς ὑπῆρξε ὁ κινητήριος μοχλός, ἔτσι ὥστε νὰ ὑπάρχει Πνευματικὴ κίνηση σὲ χρόνους καὶ καιροὺς σκοτεινούς, ὅπως ἦταν οἱ χρόνοι τῆς Ὀθωμανικῆς κυριαρχίας στὸ Νέο Ἑλληνισμό. Καί ἡ Ἱστορία ἀπέδειξε περιτράνως,  ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἦταν ἡ τροφὸς τοῦ Γένους κατὰ τοὺς χρόνους ἐκείνους. Ὅπως καὶ στὴν περίπτωση τῶν νησιῶν τῶν Βορείων Σποράδων, ἰδιαίτερα δὲ στὴ νῆσο Σκόπελο, ὅπου καὶ ὑπῆρχε ἡ ἕδρα τῆς Ἐπισκοπῆς Σκιάθου καὶ Σκοπέλου καὶ εἶναι  τὸ μεγαλύτερο νησὶ τοῦ ὡς ἄνω συμπλέγματος. Γιατὶ μέχρι τὸ 1724, ποὺ ἰδρύεται στὴ Χώρα τῆς Σκοπέλου ἡ Σχολὴ Ἑλληνικῶν Γραμμάτων,  τὴν ὁποία καὶ ἐπωνόμασαν σὲ Ἀκαδημία, καμμία πνευματικὴ κίνηση δὲν διαφαίνεται στὰ νησιὰ αὐτά, ἐκτὸς τῶν στοιχειωδῶν γραμμάτων ποὺ δίδασκαν στὰ παιδιὰ οἱ Ἱερεῖς καὶ οἱ περίπου ἐγγράμματοι μοναχοί. Καὶ πιστοποιεῖται αὐτὸ ἀπό τὰ λεγόμενα «δοκίμια τοῦ κονδυλίου» τὰ ὁποῖα μέχρι σήμερα σώζονται σὲ παράφυλλα ἐκκλησιαστικῶν βιβλίων ( Μηναίων, Παρακλητικῆς κ.λ.π.).

19 Ἰουλίου: Ἡ Ἀνακομιδή τῶν ἱερῶν Λειψάνων τοῦ Ὁσίου Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ

19 Ἰουλίου:  Ἡ Ἀνακομιδή τῶν ἱερῶν Λειψάνων

τοῦ Ὁσίου Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ

Εἶναι παρατηρημένο, ὅτι στήν σλαβόφωνη Ὀρθοδοξία – σπανίως καί στήν ἑλληνόφωνη – οἱ ἀνακομιδές καί μετακομιδές ἱερῶν λειψάνων Ἁγίων, τιμῶνται ἀπό τόν λαό λαμπρότερα ἀπό ὅ,τι οἱ καθαυτό μνῆμες τῶν Ἁγίων αὐτῶν.

Ἔτσι καί μέ τήν περίπτωση τοῦ Ὁσίου Σεραφείμ τοῦ Ρώσου, τοῦ ἐν Σάρωφ ἀσκήσαντος καί τελειωθέντος. Ἐνῶ ἡ μνήμη του ἐπιτελεῖται στίς 2 Ἰανουαρίου, ἡμέρα τῆς ἐν Κυρίῳ κοιμήσεώς του (τό 1833), ἡ ἡμέρα τῆς ἀνακομιδῆς τῶν ἱερῶν Λειψάνων του, στίς 19 Ἰουλίου - ἦταν τό ἔτος 1903 – τιμᾶται καί πανηγυρίζεται περισσότερο ἀπό τόν ρωσικό λαό, ἀνέκαθεν. Ἡ τότε ἀνακομιδή, τό 1903, ἔλαβε χώραν φυσικά στήν Μονή Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Σαρώφ, ὅπου ὁ Ὅσιος ἐκοιμήθη καί ἐτάφη. Καί τά ἱερά Λείψανά του ἐναπετέθησαν σέ λάρνακα, ἐντός τοῦ Καθολικοῦ - δηλαδή Κεντρικοῦ Ναοῦ τῆς Μονῆς – τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου. Σήμερα εὑρίσκονται στήν Γυναικεία Μονή Ἁγίας Τριάδος τοῦ Ντιβιέγιεβο, τήν ὁποία ὁ ἴδιος ὁ Ὅσιος ἵδρυσε, ἔτι ζῶν, καί τήν ὁποία καθοδηγοῦσε ὡς πνευματικός πατήρ.

Τό ἑνιαῖο τοῦ Δυτικοῦ πολιτισμοῦ: Τρία χαρακτηριστικά παραδείγματα

Τό ἑνιαῖο τοῦ Δυτικοῦ πολιτισμοῦ:

Τρία χαρακτηριστικά παραδείγματα

Ἡ κάθε ἰδεολογία δημιουργεῖ μιά δικιά της ἰδανική εἰκόνα τοῦ ἀνθρώπου. Ὅταν μιά χριστιανική παράδοση μετατρέπεται σέ ἰδεολογία, ὅταν ξεφεύγει ἀπό τήν πραγματική βίωση τοῦ ἤθους τοῦ Χριστοῦ, τήν ὁποία ἐντοπίζουμε σέ ὅλους τούς Ἁγίους ὅλων τῶν αἰώνων, τότε δημιουργεῖ ἕναν πλασματικό Χριστό. Ἰδίως δέ ὅταν ὁ ἄνθρωπος καταλαμβάνει τή θέση τοῦ Χριστοῦ, ὅπως συνέβη στήν παπική καί στή συνέχεια σέ ὅλη τήν δυτική χριστιανική παράδοση, τότε οἱ ἐπιπτώσεις εἶναι τεράστιες γιά τήν κοινωνική συμβίωση τῶν ἀνθρώπων. Καθιερώνεται μιά καθαρά ἀνθρωποκεντρική θεώρηση τῆς ζωῆς, παραμερίζεται ὅλο καί περισσότερο τό θέλημα τοῦ Θεοῦ γιά τόν ἄνθρωπο, τόν ὁποῖο ἔχει ἀποκαλύψει κατ’ ἐξοχήν μέσῳ τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, καί ἐπικρατοῦν οἱ φαντασιώσεις τῶν ἀνθρώπων γιά τόν ἰδανικό ἄνθρωπο καί τήν ἰδανική κοινωνία. Ἐπιπτώσεις αὐτῶν τῶν φαντασιώσεων εἶναι λ.χ. οἱ σταυροφορίες τοῦ Πάπα καί τῶν Δυτικῶν ἐντολοδόχων του, πού ἀπέβλεπαν στήν κατάκτηση τῆς Ὀρθόδοξης Ἀνατολῆς, οἱ θρησκευτικοί πόλεμοι στήν Δύση μεταξύ ἀρχόντων προσκείμενων στόν Παπισμό καί τόν Προτεσταντισμό, ἡ Ἱερά Ἐξέταση πού ἀπέβλεπε στή συμμόρφωση τοῦ ἐπαναστατῶν καί αἱρετικῶν, ἡ ἐκτέλεση δεκάδων χιλιάδων στή λαιμητόμο, γιά νά ἱκανοποιηθεῖ τό ἀνθρωποείδωλο τῆς Πρώτης Γαλλικῆς Δημοκρατίας, τά ἑκατομμύρια θύματα τῶν ἰδιαιτέρως ἀπάνθρωπων ἰδεολογιῶν τοῦ 20ου αἰῶνα, τοῦ Κομμουνισμοῦ καί τοῦ Ναζισμοῦ.