Μηνύματα ἀπό τόν Ἀη Γιώργη τοῦ Λυκαβηττοῦ
Μηνύματα ἀπό τόν Ἀη Γιώργη τοῦ Λυκαβηττοῦ
Τό πρῶτο τρίμηνο τῆς φετεινῆς χρονιᾶς μέ ἀξίωσε ὁ Θεός νά ἀνεβαίνω σχεδόν καθημερινά στήν κορυφή τοῦ Λυκαβηττοῦ, ἀρχικά γιά λόγους ἄσκησης, καί κατέληξα νά ἀνεβαίνω γιά προσκύνημα στήν ἐκκλησιά τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, ὁ ὁποῖος ἀπό τό ψηλότερο σημεῖο τοῦ Λεκανοπεδίου ἐπισκοπεῖ τήν Ἀθήνα ἀπό ἄκρη σέ ἄκρη, ἄν ἑξαιρέσουμε τήν γωνία πού κρύβουν τά Τουρκοβούνια.
Ἡ θέα, θά τό γνωρίζετε καί ἐσεῖς, εἶναι μοναδική καί τό μάτι φθάνει ἀπεριόριστα μέχρι τήν Αἴγινα, γιά αὐτό καί συγκεντρώνεται ἐκεῖ πλῆθος ἀνθρώπων, Ἕλληνες καί ξένοι, ἰδιαίτερα νεαρά ἀγόρια καί κορίτσια. Μεταξύ τῶν ἄλλων, νομίζω πώς τά παιδιά μας ἀνεβαίνουν στήν εὐλογημένη κορυφή γιατί ἴσως ἐκεῖ αἰσθάνονται περισσότερο ἐλεύθερα, ἰδιαίτερα αὐτήν τήν περίοδο πού ἡ ἐλευθερία μας περιορίσθηκε μέ τόσο αὐταρχικό τρόπο.
Βλέπεις τά παιδιά μας σήμερα καί τά χαίρεσαι. Καλοφτιαγμένα, χαριτωμένα, προικισμένα, χάρμα ὀφθαλμῶν. Ἄν τούς προσέξεις φαίνεται ὅτι κάνουν τόσο κόπο γιά νά φθάσουν ἐκεῖ ψηλά γιά νά ξεφύγουν λίγο ἀπό τό βάρος τοῦ καθημερινοῦ φορτίου, νά ἀναπνεύσουν ἐλεύθερο ἀέρα πού συνήθως ἐκεῖ πάνω φυσάει δυνατά, ἀφοῦ δέν «κόβει» ἀπό πουθενά.
Στοχάσου: Εἶσαι εὐγενής ἤ ἁπλά δειλός;
Στοχάσου: Εἶσαι εὐγενής ἤ ἁπλά δειλός;
Στό παρελθόν ἔχουν γίνει συζητήσεις γιά τήν παιδική ἀφέλεια ἀλλά καί τήν ἐξυπνάδα τῶν παιδιῶν, τήν ἄδολη, ἀπρόβλεπτη μά καί εὔστοχη παρατήρησή της. Οἱ κουβέντες πού σοῦ λένε, οἱ ἀπορίες τους, γιά ὅποιον θέλει νά σκεφτεῖ ἤ νά πάει ἕνα βῆμα πιό πέρα, ἀπό ἐκεῖ πού βρίσκεται, εἶναι μία εὐκαιρία ζωῆς. Μεγαλώνοντας ἀρχίζουμε νά χάνουμε τή διάθεση πού πιό νέοι εἴχαμε γιά νά ἀλλάξουμε τόν κόσμο. Τά ὄνειρά μας φρέναραν. Ἦρθε μία στιγμή πού γίναμε περισσότερο στοχαστές τῆς γῆς παρά τοῦ οὐρανοῦ. Τά ἀδύνατα, πού ἦταν φτιαγμένα γιά ἐμᾶς –ἔτσι πιστεύαμε– παρέμειναν ἀδύνατα καί ἡ προσπάθεια ἄρχισε νά φθίνει. Προσγειωθήκαμε στήν πραγματικότητα πού τελικά φτιάξαμε καί προσαρμοστήκαμε στό συνηθισμένο.
Τό συνηθισμένο! Πόσο ἁπλή, μά καί ἐπικίνδυνη λέξη! Νιώσαμε ὅτι ἡ ζωή μας πρέπει νά εἶναι μέσα στά πλαίσια, πού δέν ταρακουνοῦν τά νερά. Νιώσαμε ὅτι, καλά εἴμαστε ἐδῶ, ὅ,τι καί ἄν σημαίνει αὐτό. Μπορεῖ νά εἴμαστε πληγωμένοι ἀπό ἀόρατα βέλη περικυκλωμένοι ἀπό ἀόρατους πολέμους –πόσο ἐπίκαιρο καί αὐτό– ἀλλά, καλά εἴμαστε! Κρυφτήκαμε πίσω ἀπό τήν εἰκόνα τοῦ βολεμένου ἀνθρώπου. Μᾶς ἀπασχολοῦν, μᾶς σκοτεινιάζουν ὅσα λάθη βλέπουμε καί ἀκοῦμε, μά δέν μποροῦμε νά διαμαρτυρηθοῦμε, τά δεχόμαστε ὅλα. Δεχόμαστε ὅσα λάθη καί σωστά μπλεγμένα μεταξύ τους νά ἀνθίσουν στίς ζωές μας χωρίς ὅμως νά ἀποφέρουν καρπούς.
Εἶναι δυνατόν ὁ Θεός νά μέ δημιούργησε καί νά μέ προώρισε νά κρύβομαι χρησιμοποιῶντας ἀκόμα καί τίς ἴδιες τίς ἀρετές Του; Ἀρετές, ὅπως αὐτή τῆς εὐγένειας.
ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΗΣ ΡΩΜΗΩΣΥΝΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΒΛΩΣΗ
ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΗΣ ΡΩΜΗΩΣΥΝΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΒΛΩΣΗ
Μέ ἀφορµή µιά δήλωση τοῦ Εὐρωβουλευτοῦ Στ. Κυµπουρόπουλου
Τόν εἶδα γιά πρώτη φορά στήν τηλεόραση, τό Φεβρουάριο τοῦ ἔτους 2008. Γνωριστήκαµε ἀπό κοντά περίπου ἕνα χρόνο ἀργότερα. Ἔκτοτε, ἔχω λάβει ἀπό ἐκεῖνον πολλά ἔµπρακτα µαθήµατα ἤθους, πίστης καί ψυχικῆς δύναµης. Κυρίως, διδάχτηκα στήν πράξη τό τί σηµαίνει εὐχαριστιακό βίωµα. Γιά τό Στέλιο Κυµπουρόπουλο ἡ ζωή εἶναι ἕνα δῶρο τοῦ Θεοῦ, γιά τό ὁποῖο πρέπει ἀδιάκοπα νά Τόν δοξολογοῦµε. Γι’ αὐτό, καθ’ ὅλου δέν ξαφνιάστηκα, ὅταν ὁ Εὐρωβουλευτής µᾶς ἔδωσε τή θετική του ψῆφο σέ πρόταση Ψηφίσµατος τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Κοινοβουλίου, πού «ὑπενθυµίζει ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἔχουν τό ἐγγενές δικαίωµα στή ζωή καί ὅτι ἡ ἀνθρώπινη ζωή πρέπει πάντοτε νά προστατεύεται, ἀρχῆς γενοµένης ἀπό τή στιγµή τῆς σύλληψης»1.
Ὁ ἄνθρωπος πού ζεῖ εὐχαριστιακά γνωρίζει, ὅτι κάθε ἡµέρα εἶναι ἡµέρα Κυρίου καί ἀγάλλεται καί εὐφραίνεται ἐν αὐτῇ. Ποτέ δέν οἰκτίρει τόν ἑαυτό του, ἀλλά ἀντίθετα εἶναι οἰκτίρµων πρός ὅλους τούς ἄλλους. Ἡ φράση «γιατί σέ µένα;» δέν βγαίνει ποτέ ἀπό τό στόµα του, οὔτε κἄν περνάει ἀπό τό µυαλό του. Σέ καµία περίπτωση δέν χρησιµοποιεῖ τήν ἀσθένειά του σάν δικαιολογία γιά νά τύχει διακριτικῆς µεταχείρισης ἤ γιά νά τεµπελιάσει. Ἀντίθετα ἐργάζεται σκληρά, γιά νά βοηθήσει τούς ἀδύναµους.
ΕΜΒΟΛΙΟ…. ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ!!!
ΕΜΒΟΛΙΟ…. ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ!!!
Μετά λύπης μου μαθαίνω ἀπό ἄνθρωπο σέ ὑπεύθυνη θέση τῆς ὀργάνωσης τῆς UNISEF, ὅτι ἔχει προταθεῖ στήν κυβέρνηση νά ἐντάξει στά πλαίσια τοῦ μαζικοῦ ἐμβολιασμοῦ στίς πρῶτες ὁμάδες προτεραιότητας (ἐκτός ἀπό τίς ὁμάδες ὑψηλοῦ κινδύνου τῶν ἡλικιωμένων καί εὐπαθῶν ὁμάδων, ἐκτός τῶν Σωμάτων Ἀσφαλείας καί τοῦ Στρατοῦ, ἐκτός τῶν νοσηλευτῶν καί ἰατρῶν τοῦ συνόλου τοῦ νοσηλευτικοῦ καί ἰατρικοῦ προσωπικοῦ τῶν νοσοκομείων) τώρα ΚΑΙ τοῦ συνόλου τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ προσωπικοῦ τῶν σχολείων ὅλης τῆς χώρας!!!
ΑΝ θέλουμε λέει ΑΜΕΣΑ νά ἀνοίξουν τά σχολεῖα ὥστε διά ζώσης νά μποροῦν νά γίνουν τά μαθήματα στούς μαθητές μας καί στά παιδιά μας!!!!
Τό παράδοξο στήν ὅλη ἱστορία εἶναι ὅτι ἐνῶ ἀκουγόταν μέ θέρμη τό σενάριο «θά ἀνοίξουμε τά σχολεῖα στίς 7-8 Ἰανουαρίου!!!» τώρα μέ τά νέα αὐτά δεδομένα νά ἀκούγεται ἡ ἡμερομηνία τῆς 18ης τοῦ Ἰανουαρίου ὡς ἡ πιό πιθανή μέ τό σκεπτικό νά ἀναγκαστοῦν οἱ ἐκπαιδευτικοί ἕως τότε νά δοκιμάσουν τό ἐμβόλιο καί τίς ἐνδεχόμενες παρενέργειές του μέ ὅτι αὐτό συνεπάγεται!!!
Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Βυζάντιος καί τά μαθήματα πού μᾶς δίδει σήμερα
Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Βυζάντιος
καί τά μαθήματα πού μᾶς δίδει σήμερα
Πρόσφατα ἔπεσε στά χέρια μου τυχαῖα ἕνα μικρό βιβλίο1 γιά τόν βίο τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Βυζαντίου. Τό διάβασα γρήγορα καί ἐντυπωσιάστηκα μέ τό πόσο ἐπίκαιρα μηνύματα μπορεῖ νά μᾶς δώσει αὐτός ὁ Νεομάρτυρας Ἅγιος.
Γεννήθηκε τό 1774 στό Νεοχώρι Βυζαντίου καί παρέδωσε τό πνεῦμα του στόν Κύριο στίς 17 Φεβρουαρίου 1795 δι’ ἀπαγχονισμοῦ, μετά ἀπό φρικτά μαρτύρια ἡμερῶν.
Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ἦταν παιδί εὐσεβῶν ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ἀλλά γύρω στήν ἡλικία τῶν 11 ἐτῶν πῆγε μαζί μέ τό Χριστιανό δάσκαλό του, τῆς ζωγραφικῆς, στήν Κωνσταντινούπολη γιά τή διακόσμηση τῶν ἀνακτόρων τοῦ Σουλτάνου. Ἐκεῖ ὁ νεαρός Θεόδωρος θαμπώθηκε ἀπό τά ἀγαθά καί τή χλιδή τῶν ἀνακτόρων, καθώς καί ἀπό συναναστροφές μέ μουσουλμάνους, καί παρασύρθηκε καί ἀλλαξοπίστησε δημόσια, ἀρνούμενος τόν Χριστό καί ἀσπαζόμενος τή μωαμεθανική θρησκεία.
ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΩΝ ΚΤΗΤΟΡΩΝ, ΕΦΗΜΕΡΙΩΝ, ΕΠΙΤΡΟΠΩΝ, ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΔΩΡΗΤΩΝ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΜΑΣ
ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΩΝ ΚΤΗΤΟΡΩΝ, ΕΦΗΜΕΡΙΩΝ, ΕΠΙΤΡΟΠΩΝ, ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΔΩΡΗΤΩΝ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΜΑΣ
Τήν Ε΄ Κυριακή τῶν Νηστειῶν, 18 Ἀπριλίου 2021, τελέσαμε στόν Ναό μας ―ὅπως συνηθίζουμε τά τελευταῖα 20 χρόνια― τό Μνημόσυνο τῶν Κτητόρων, τῶν Ἐφημερίων καί τῶν Πρεσβυτερῶν τους, τῶν Ἐπιτρόπων, Ἱεροψαλτῶν, Νεωκόρων καί πάντων τῶν πολυτρόπως Διακονησάντων τόν Ἱ. Ναόν μας.
Ἡ ἡμέρα γιά τήν τέλεση τοῦ Μνημοσύνου ὅλων αὐτῶν τῶν σεβαστῶν μας προσώπων(τήνΕ΄ Κυριακή τῶν Νηστειῶν)ἐπελέγη ὡς ἡ πλέον κατάλληλη, δίοτι κατ’ αὐτήν τήν Κυριακή, τό ἔτος 1895, ἔγιναν τά Ἐγκαίνια τοῦ Ναοῦ μας ἀπό τόν μακαριστόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν Γερμανόν(Καλλιγᾶ) καί τόν Πρίγκηπα Νικόλαον, ὁ ὁποῖος τόν Ἀφιέρωσε στόν Ἅγιον Νικόλαον.
Φέτος ἐτελέσαμε τό Μνημόσυνον μέ ἰδιαίτερη συγκίνηση, διότι κατά τό τρέχον ἔτος ἐκοιμήθησαν 2 Συνταξιοῦχοι Ἐφημέριοί του, οἱ Πρωτοπρεσβύτεροι π. Νικόλαος Φίλιας καί π. Ἠλίας Στεφόπουλος.
Νά εἶναι ὅλων ἡ Μνήμη τους Αἰωνία καί νά μεσιτεύουν στόν Κύριον καί Θεόν μας ὅπως διατηρήσῃ τόν Ναόν μας, ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος!
π. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ», Ἀρ. Τεύχους 225
Μάϊος 2021
Πασχαλιάτικη χειραψία, ἐλπίδας καὶ ἁγιασμοῦ...
Πασχαλιάτικη χειραψία, ἐλπίδας καὶ ἁγιασμοῦ...
Μέρες βαφτισμένες στὴν Κατάνυξη καὶ τὸ ἀνοιξιάτικο τὸ κάλλος, φωτισμένες ἀπὸ μύριες λαμπάδες, τόσο τοῦ Ἐπιταφίου, ὅσο καὶ τῆς Ἀνάστασης. Μέρες ποὺ συλλαβίζουν τὴ δωρεὰ τοῦ μεγαλοοικτίρμονος Θεοῦ μὲ Εἰκόνες, μἐ ἀκροάσεις, μὲ γεγονότα, ὅλα εὐσχημόνως κατατιθεμένα, ἀλλὰ καὶ θεοπειθῶς ἀνακυκλούμενα «πρὸς σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν». Ὡστόσο κάποιοι ἀπό ἐμᾶς, μπερδεμένοι καθὼς εἴμαστε μέσα σὲ ποικίλα ἐρωτήματα, ὅπως «πῶς καὶ ποῦ θὰ περάσουμε τὸ Πάσχα» -ἀντί τοῦ πλέον κανονικοῦ, ποὺ εἶναι: «Κύριε, ποῦ θέλεις ἑτοιμάσωμέν σοι φαγεῖν τὸ Πάσχα» (Μτθ.26, 17), ἀναρωτιώμαστε ἀκόμα τὶ θὰ κάνουμε. Γιατὶ, καθαρὰ καὶ ξεκάθαρα τὸ Πάσχα, αὐτὸ τὸ πέρασμα δηλαδὴ ἀπό τὴν καθημερινότητα στὴν εἰρήνη καὶ τὴ συνάντηση μὲ τὸν Ἀναστημένο Κύριο, τὸ Πάσχα τὸ βλέπουμε ὡς μία προέκταση τῶν διακοπῶν μας καί ὄχι ὡς «ἄλλης βιοτῆς, τῆς αἰωνίου, ἀπαρχήν». Ἤ ὅπως εἴπαμε λίγο πρίν, στὴ Παννυχίδα, «Βασιλεύει, οὐκ αἰωνίζει, Ἅδης τοῦ γένους τῶν βροτῶν..»,
Τό καθῆκον τῆς ψήφου
Τό καθῆκον τῆς ψήφου
Ἕνα βασικό σύγχρονο ἐρώτηµα, στό ὁποῖο δέν ὑπάρχει ὁµοφωνία µεταξύ τῶν Χριστιανῶν Ὀρθοδόξων εἶναι ἐκεῖνο πού ἀφορᾶ τήν πρέπουσα σχέση τοῦ συνειδητοῦ Χριστιανοῦ µέ τήν πολιτική ζωή. Πολλοί, ἴσως οἱ περισσότεροι, εἶναι ἐκεῖνοι πού ὑποστηρίζουν ὅτι ἕνας εἰλικρινής Χριστιανός δέν πρέπει νά ἀναµειγνύεται µέ τήν πολιτική, διότι αὐτό θά συνεπαγόταν τήν ἐνασχόλησή του, στήν καλύτερη τῶν περιπτώσεων, µέ ζητήµατα «κοσµικά», γεγονός πού θά τόν ἀποξένωνε ἀπό τήν «πνευµατική ζωή». Ἐξ ἄλλου, ἡ βαθύτερη ἐµπλοκή του στήν πολιτική εἶναι πολύ πιθανό νά τόν ἐνέπλεκε στίς κοµµατικές µηχανορραφίες καί δολοπλοκίες, ὁπότε, σχεδόν µοιραῖα, θά ἐξωθεῖτο στό νά διαπράξει ἁµαρτίες βαριές, πού θά ἔθεταν σέ κίνδυνο τή σωτηρία του, ἀφοῦ, ὡς γνωστόν, «εἰ ὁ δίκαιος µόλις σώζεται, ὁ ἁµαρτωλός ποῦ φανεῖται;». Εἶναι, λοιπόν, αὐταπόδεικτα προτιµότερο τό νά ἀπέχει κανείς ἀπό κάθε δράση συµµετοχῆς στήν πολιτική ζωή, ἀφήνοντας τά ζητήµατα αὐτά στούς «κοσµικούς». Ὅσοι, µάλιστα, ἔχουν αὐτή τήν τοποθέτηση συνήθως ἐπικαλοῦνται τό εὐαγγελικό: «Ἀπόδοτε τά τοῦ καίσαρος τῷ καίσαρι καί τά τοῦ Θεοῦ τῷ Θεῶ» (Κατά Ματθαῖον κβ, 21), ἀποδίδοντάς του τό νόηµα ὅτι ἡ διακυβέρνηση ἑνός κράτους πρέπει νά ἀνήκει ἀποκλειστικά «στόν Καίσαρα», ἤτοι στόν ἑκάστοτε –ἀνάλογα δηλαδή µέ τό πολίτευµα κάθε κράτους– ἀνώτατο ἄρχοντα.
ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΠΡΟΒΑ! ΕΜΒΟΛΙΑΣΘΕΙΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ....ΖΗΣΕΤΕ!
ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΠΡΟΒΑ!
ΕΜΒΟΛΙΑΣΘΕΙΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ....ΖΗΣΕΤΕ!
Ὁ ἄνθρωπος δηµιουργήθηκε ἀπό τόν Θεόν κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁµοίωσιν. Γι’ αὐτό ποθεῖ τήν ἀθανασία. Ἡ διαστροφή αὐτοῦ τοῦ ἐµφύτου πόθου τόν ὠθεῖ στήν προσπάθεια νά ἐπιτύχη τήν ἀθανασία χωρίς τόν Θεόν, στηριγµένος - ὅπως πιστεύει – στίς δικές του δυνάµεις, πρᾶγµα ὡστόσο ἀδύνατο. Ἡ ἀνθρωπότητα, κατά τήν πλειοψηφία της, ἀκολουθεῖ, στήν προσπάθεια νά ξεπεράση τίς συνέπειες τῆς Πτώσεως, τόν Ἑωσφόρο, κάνοντας τόν ἑαυτό της θεόν στήν θέση τοῦ Ἀληθινοῦ Θεοῦ, καί κυρίως ἀντικαθιστῶντας τόν Θεόν µέ τήν ἐπιστήµη.
Ἄλλοι τά κάνουν αὐτά ἐνσυνείδητα, ὅπως π.χ. ὁ Dr. Faust στό ὁµώνυµο ἔργο τοῦ Γκαῑτε, ὁ ὁποῖος βλέποντας τό πεπερασµένο τῶν σπουδῶν καί τῶν γνώσεων του συνάπτει ἕνα συµβόλαιο µέ τόν διάβολο, ὁ ὁποῖος τοῦ ὑπόσχεται νά τοῦ φανερώση, «τό τί συγκρατεῖ τόν κόσµο στά ἐσώτερά του», δηλ. τήν οὐσία τῶν πραγµάτων. Ἄλλοι πάλιν, οἱ πολλοί, οἱ µή «εἰδικοί» ἀκολουθοῦν στά τυφλά. Καί ὅπως ὁ διάβολος ξεγέλασε τόν Faust γιά µεγάλο χρονικό διάστηµα, φανερώνοντάς του ὡς πνεῦµα «ἀνώτερες γνώσεις», ἔτσι ξεγελάει καί ὅλην τήν ἀνθρωπότητα. Μέ µιά ὅµως ἀδιάψευστη διαφορά: Παρά τήν ἐξωτερική µίµηση τοῦ Θεοῦ ἐφαρµόζει µιά ἐντελῶς διαφορετική µέθοδο. Ὁ Χριστός εἶναι Ἀγάπη, ὁ διάβολος ἀνθρωποκτόνος. Ὁ Χριστός µᾶς θέλει ἐλεύθερους, µᾶς κάνει ἐν δυνάµει Θεούς κατά χάριν: «Ὅστις θέλει ὀπίσω µου ἐλθεῖν». Ὁ διάβολος καί τά ὄργανά του ἀναγκάζουν τούς ἀνθρώπους «γιά τό καλό τους, γιά τήν ὑγεία τους, γιά τήν εὐτυχία τους». Ὁ Χριστός φέρνει Καινή Κτίση, φέρνει τήν κοινωνία τῆς ἀγάπης, στήν ὁποία ὁ ἄλλος εἶναι µιά εὐκαιρία νά διορθώσουµε τούς ἑαυτούς µας. Οἱ ἄρχοντες τοῦ κόσµου τούτου θέλουν καί αὐτοί νά φέρουν ἕνα νέον κόσµο: «Ὁ ἰός ἦρθε γιά νά µείνη καί νά ἀλλάξη τά πάντα», µιά νέα κοινωνία, στήν ὁποία ὁ ἄλλος εἶναι µιά ἀπειλή, µιά κοινωνία ἀντισηπτικῶν καί ἀποστάσεων, µέ πρῶτο σύµπτωµα τήν θεώρηση τοῦ ἄλλου ὡς ὑποψήφιου ἐχθροῦ καί καταδότη.
Ο «ΠΛΑΝΟΣ» ΚΑΙ ΟΙ ΠΛΑΝΩΜΕΝΟΙ ΠΛΑΝΟΙ
Ο «ΠΛΑΝΟΣ» ΚΑΙ ΟΙ ΠΛΑΝΩΜΕΝΟΙ ΠΛΑΝΟΙ
«Τοῦ δέ Ἰησοῦ γεννηθέντος ἐν Βηθλεέμ τῆς Ἰουδαίας ἐν ἡμέραις Ἡρώδου τοῦ βασιλέως, ἰδού μάγοι ἀπό ἀνατολῶν παρεγένεντο εἰς Ἱεροσόλυμα λέγοντες ποῦ ἐστιν ὁ τεχθείς βασιλεύς τῶν Ἰουδαίων; εἴδομεν γάρ αὐτοῦ τόν ἀστέρα ἐν τῇ ἀνατολῇ καί ἤλθομεν προσκυνῆσαι αὐτῷ. Ἀκούσας δέ Ἡρώδης ὁ βασιλεύς ἐταράχθη καί πᾶσα Ἱεροσόλυμα μετ’ αὐτοῦ, καί συναγαγών πάντας τούς Ἀρχιερεῖς καί Γραμματεῖς τοῦ λαοῦ ἐπυνθάνετο παρ’ αὐτῶν ποῦ ὁ Χριστός γεννᾶται. Οἱ δέ εἶπον αὐτῷ· ἐν Βηθλεέμ τῆς Ἰουδαίας» (Ματθ. 2, 1-5).
Γιατί ἐταράχθη ὁ Ἡρώδης, τό καταλαβαίνουμε. Τό Βρέφος τῆς Βηθλεέμ ἦταν κατά τίς Γραφές ὁ μέλλων βασιλέας τῶν Ἰουδαίων. Δέν γνωρίζουμε, ὅμως, πῶς ἀντιμετώπισαν οἱ Ἀρχιερεῖς καί Γραμματεῖς τοῦ λαοῦ τήν πληροφορία, πού ἔδωσαν οἱ μάγοι γιά τήν Γέννησή Του. Ὑποδουλωμένοι στούς Ρωμαίους νά τούς δημιουργήθηκε ἡ ἐλπίδα γιά ἀπελευθέρωση τοῦ ἔθνους τους; Δέν γνωρίζουμε πῶς ἀντέδρασαν στήν ἐγκληματική ἐνέργεια τοῦ Ἡρώδη, πού «ἀνεῖλε πάντας τούς παῖδας τούς ἐν Βηθλεέμ καί πᾶσι τοῖς ὁρίοις αὐτῆς ἀπό διετοῦς καί κατωτέρω κατά τόν χρόνον ὅν ἠκρίβωσε παρά τῶν μάγων» (βλ. ΚΑΚΟΥΡΓΟΙ ΑΡΧΟΝΤΕΣ, ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ τεῦχος 137).