Πασχαλιάτικη χειραψία, ἐλπίδας καὶ ἁγιασμοῦ...
Μέρες βαφτισμένες στὴν Κατάνυξη καὶ τὸ ἀνοιξιάτικο τὸ κάλλος, φωτισμένες ἀπὸ μύριες λαμπάδες, τόσο τοῦ Ἐπιταφίου, ὅσο καὶ τῆς Ἀνάστασης. Μέρες ποὺ συλλαβίζουν τὴ δωρεὰ τοῦ μεγαλοοικτίρμονος Θεοῦ μὲ Εἰκόνες, μἐ ἀκροάσεις, μὲ γεγονότα, ὅλα εὐσχημόνως κατατιθεμένα, ἀλλὰ καὶ θεοπειθῶς ἀνακυκλούμενα «πρὸς σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν». Ὡστόσο κάποιοι ἀπό ἐμᾶς, μπερδεμένοι καθὼς εἴμαστε μέσα σὲ ποικίλα ἐρωτήματα, ὅπως «πῶς καὶ ποῦ θὰ περάσουμε τὸ Πάσχα» -ἀντί τοῦ πλέον κανονικοῦ, ποὺ εἶναι: «Κύριε, ποῦ θέλεις ἑτοιμάσωμέν σοι φαγεῖν τὸ Πάσχα» (Μτθ.26, 17), ἀναρωτιώμαστε ἀκόμα τὶ θὰ κάνουμε. Γιατὶ, καθαρὰ καὶ ξεκάθαρα τὸ Πάσχα, αὐτὸ τὸ πέρασμα δηλαδὴ ἀπό τὴν καθημερινότητα στὴν εἰρήνη καὶ τὴ συνάντηση μὲ τὸν Ἀναστημένο Κύριο, τὸ Πάσχα τὸ βλέπουμε ὡς μία προέκταση τῶν διακοπῶν μας καί ὄχι ὡς «ἄλλης βιοτῆς, τῆς αἰωνίου, ἀπαρχήν». Ἤ ὅπως εἴπαμε λίγο πρίν, στὴ Παννυχίδα, «Βασιλεύει, οὐκ αἰωνίζει, Ἅδης τοῦ γένους τῶν βροτῶν..»,
ἀφοῦ ὁ Κύριος, «τεθεὶς ἐν τάφῳ τὰ τοῦ θανάτου κλεῖθρα διεσπάραξε καὶ ἐκήρυξε τοῖς ἀπ᾿ αἰῶνος ἐκεῖ καθεύδουσι λύτρωσιν ἀψευδῆ...». Αὐτὸ, δηλαδὴ, ποὺ περιμένει ὁ καθένας μας νά ἀκούσει ξανά, ἀπογοητευμένος ἀπό τὰ ποικίλα καὶ φανταχτερὰ ψεύδη τοῦ κόσμου, ποὺ τὸν ὁδηγοῦν στὴ ἀπόγνωση, τὴν ἀβεβαιότητα, τὸ σκοτάδι. Ὅμως τὸ ἐλπιδοφόρο φῶς τῆς λαμπάδας, ποὺ ἀπόψε κρατᾶμε, τὰ σκοτάδια αὐτὰ προσπαθεῖ νὰ διαλύσει, τὴ νεφελώδη ἀπόγνωση νὰ τὴν μεταποιήσει σὲ ἐλπίδα καὶ μὲ τὴν ἀνοιξιάτικη αὔρα νὰ ἀναζωογονήσει τὸ εἶναι του. «Σήμερον ἔαρ μυρίζει καὶ καινὴ κτίσις χορεύει», χώρια ποὺ μᾶς περιποιεῖ μεγάλη εὐλογία ἡ βεβαιότητα τοῦ λόγου Του ὅτι θὰ εἶναι δηλαδή, μαζί μας «πάσας τάς ἡμέρας, ἕως τῆς συντελείας».
Ἄς τὴν κρατήσουμε αὐτὴ τὴν ὑπόσχεση ὡς ἀνάσχεση τοῦ ἀπελπισμοῦ, ποὺ προσπαθοῦν νὰ μᾶς ἐπιβάλλουν, ὡς ἄλλη βακτηρία, γιὰ νὰ πορευτοῦμε μέσα ἀπό τοὺς στενωποὺς τοῦ βίου μας, μὲ τὴ λαμπάδα τὴν Ἀναστάσιμη πάντα ἀναμμένη καὶ τὸ εἶναι ὁλόκληρο πληρωμένο ἀπό τὴ χαρὰ τὴν ὁποία Ἐκεῖνος δαψιλῶς μᾶς κομίζει. «Χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε· πάλιν ἐρῶ χαίρετε» (Φιλ. 4, 4).
Πασχαλιὰ καί φέτος. Μόνο ποὺ ἡ κατήφεια, ἡ ἀπελπισία καὶ ἡ ἀνεστιότητα, ποὺ σπέρνεται γύρω μας, πασχίζει, ὥστε τὸ βαρὺ κλῖμα τῆς Μ. Παρασκευῆς νὰ συνεχιστεῖ. Νὰ μείνει καί ὁ Κύριος στὸ Σταυρό, νὰ μὴν μοσχομυρίσει Πάσχα, ἄνοιξη, εὐλογία. Αὐτὸ πασχίζουν, αἰῶνες τώρα. Ὡστόσο οἱ καμπάνες μήνυσαν τὴν Ἀνάσταση, οἱ καρδιές μας ἄνοιξαν καί ἡ ἐλπίδα φτερουγίζει γύρω μας μὲ τὸν ἀθάνατο λόγο τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου. «Ἀνέστη Χριστὸς καὶ ζωὴ πολιτεύεται, Ἀνέστη Χριστὸς καὶ πεπτώκασι δαίμονες...» Γιατὶ ὁ Ἅδης ἐπικράνθη. Ὅπως ὅλοι ποὺ τὸν ὑπηρετοῦν. Ἀμήν!
Σκόπελος π. Κων. Ν. Καλλλιανός
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ», Ἀρ. Τεύχους 225
Μάϊος 2021