Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΑΡΧΑΙΟΥ ΑΝΤΙΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΟΥ ΒΟΤΑΝΟΥ (Γ΄Μέρος)
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΑΡΧΑΙΟΥ
ΑΝΤΙΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΟΥ ΒΟΤΑΝΟΥ
(Γ΄Μέρος)
Στὴ Σιλεσία τὸ σπαθόχορτο χρησιμοποιεῖτο ἐπίσης καὶ ὡς ἐρωτικὸ μαντεῖο. Ἡ ροὴ τοῦ κόκκινου χυμοῦ, ποὺ ἐμφανίζεται ὅταν σπάει ὁ μίσχος τοῦ σπαθόχορτου κάποιες φορὲς σταματᾶ καὶ ὁ χυμὸς ἀποκτᾶ γκρὶ χρῶμα. Αὐτὸ ἑρμηνευόταν εἴτε ὡς εὐνοϊκὸ εἴτε ὡς δυσοίωνο μήνυμα καὶ ἑρμηνευόταν ὡς ἑξῆς: «Εἶσαι καλὸς δῶσε μου αἷμα, εἶσαι κακὸς δῶσε μου λάσπη».
Γιὰ τὴν προφύλαξη ἀπὸ τὶς πυρκαγιὲς ὑπῆρξε τὸ ἑξῆς ἔθιμο, μετὰ τὸ χορὸ γύρω ἀπὸ τὴ φωτιὰ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη ἀπὸ τὰ στέφανα μὲ τὸ σπαθόχορτο, ἀκολουθοῦσε ἡ ἀπόσβεση τῆς ἑστίας τῆς φωτιᾶς, τὸ πέταγμα τῶν στεφανιῶν ἀπὸ τὶς στέγες τῶν σπιτιῶν. Ἐπίσης καὶ στὶς δίκες τῶν μαγισσῶν ἔπαιζε μεγάλο ρόλο τὸ σπαθόχορτο. Ἕνα ρόφημα παρασκευασμένο ἀπὸ τὸ σπαθόχορτο κατέστρεφε τὰ καμώματα τοῦ διαβόλου καὶ ἐξανάγκαζε τοὺς βασανιζόμενους νὰ ποῦν τὴν ἀλήθεια. Στὸ Τιρόλο τῆς Αὐστρίας τὸ ἔβαζαν στὰ ὑποδήματα ὥστε νὰ μὴν κουράζεται κανεὶς στὸ περπάτημα. Στὴ Βαυαρία ἔβαζαν τὸ σπαθόχορτο μὲ τὸ δενδρέλαιο καὶ τὸ χρησιμοποιοῦσαν σὲ διαστρέμματα καὶ ἐξαρθρήματα.
ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΗΣ ΤΥΧΗΣ
ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΗΣ ΤΥΧΗΣ
Ἀνταπόκριση ἀπό τόν πλανήτη Χή
Τά ὅσα ἐκτυλίσσονται πιό κάτω, ἀποτελοῦν μιά ἱστορία φανταστική.
Τυχοῦσες ὁμοιότητες μέ ὁποιαδήποτε γεγονότα τοῦ πλανήτη Γῆ, συντυχίες μᾶλλον εἶναι, σέ ἕνα σύμπαν ἀσύμπτωτων καί συμπτωματικῶν τυχαιοτήτων, ὅπως μᾶς λένε οἱ «εἰδικοί». Ἔτσι, ὦ τοῦ τυχαίου, ἐνῶ γιά οὖφο τελευταία πάλι μᾶς μιλᾶνε, μέ οὖφο μιλήσαμε καί ἐμεῖς!
Μιά φορά καί ἕναν καιρό, στόν πλανήτη Χή, ζοῦσε λέει ἀνάμεσα σέ ἄλλα ὄντα καί ἕνα ὅν νοήμων, κάτι σάν τούς ἀνθρώπους τοῦ πλανήτη Γῆ. Αὐτό τό ὅν, παράδερνε ἀνάμεσα στόν πολιτισμό καί τήν βαρβαρότητα, ἀνάμεσα στόν λόγο καί τήν μάχαιρα, ἀνάμεσά σέ στιγμές ἀλήθειας καί αἰῶνες ψεύδους.
«Δεῦτε καί καταπαύσωμεν πάσας τάς ἑορτάς τοῦ Θεοῦ ἀπό τῆς γῆς»
«Δεῦτε καί καταπαύσωμεν πάσας τάς ἑορτάς
τοῦ Θεοῦ ἀπό τῆς γῆς»
Λένε ὅτι, μέ τήν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ στή Γῆ ἐκπληρώθηκαν ὅλες οἱ προφητεῖες γιά Ἐκεῖνον καί γιά τή ζωή Του μέχρι τήν Ἀνάστασή Του, καί φαίνεται ὅτι πράγματι ἔτσι εἶναι.
Παρ’ ὅτι δέν εἶμαι ὁ πλέον ἁρμόδιος, θεωρῶ ὅτι, ὑπάρχουν καί ἄλλες πολλές προφητεῖες πού ἀκόμη χρειάζεται νά πληρωθοῦν μέχρι νά ἔλθει Ἐκεῖνος, τό δεύτερον, ἐν δόξει αὐτή τή φορά, καί ὄχι μόνο ἀπό ἐκεῖνες πού προλέχθησαν μετά τήν ἐπιστροφή Του στούς οὐρανούς, ὅπως φυσικά ἡ Ἀποκάλυψη τοῦ Εὐαγγελιστῆ Ἰωάννη, ἀλλά καί ἄλλες ἀπό ἐκεῖνες πού εἶχαν εἰπωθεῖ πρίν ἔλθει Αὐτός στόν Κόσμο.
Γιά παράδειγμα, ὑπάρχουν τά λόγια τοῦ Δικαίου Συμεών «πρός Μαριάμ τήν μητέρα αὐτοῦ», ὅτι «ἰδού αὐτός κεῖται εἰς πτῶσιν καί ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ Ἰσραήλ καί εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον» (Λουκ. β’ 34), μιά προφητεία «διαρκείας» πού ἐπιβεβαιώνεται συνεχῶς ἀπό τότε μέχρι καί σήμερα.
Πετύχαμε …τελικά;
Πετύχαμε …τελικά;
Κάθε χρόνο τέτοιο περίπου καιρό, πλησιάζοντας ἡ λήξη τοῦ σχολικοῦ ἔτους καί στήν ἀπαρχή τῶν Πανελληνίων ἐξετάσεων γίνεται πάντα ἀπό μεριᾶς μου καί φαντάζομαι σέ κάθε ἕναν ἐκπαιδευτικό σάν καί ἐμένα, ἡ λεγόμενη ἀπογραφή-καταγραφή «τῶν σύν καί τῶν πλήν» καί αὐτῆς τῆς χρονιᾶς πού πέρασε.
Τό κατά πόσο εἴμασταν δηλαδή γιά τούς μαθητές μας καί αὐτή τήν χρονιά ἀποδοτικοί, ἐπεξηγηματικοί, ὠφέλιμοι, νά τούς διδάξαμε μέ σωστή μέθοδο καί διδακτική τίς στρυφνές ἔννοιες τοῦ ὅποιου ἀντικειμένου διδάσκει ὁ καθένας μας, νά ἀφομοίωσαν ὅπως πρέπει τήν ὕλη, πού σημειωτέον ὅτι χρονικά γιά ἕξι τοὐλάχιστον μῆνες προσπαθήσαμε μέσῳ ἠλεκτρονικῆς πλατφόρμας καί ὄχι διά ζώσης νά τούς περάσουμε ὡς σκεπτικό καί μεθοδολογία.
ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΣΤΑΜΟΥΛΗΣ Ὁ ἀδικηµένος Ἱεράρχης
ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΣΤΑΜΟΥΛΗΣ
Ὁ ἀδικηµένος Ἱεράρχης
Ἡ οἰκογένεια Σταµούλη
Ὁ Σωφρόνιος Σταµούλης (κατά κόσµο Σωτήριος) γεννήθηκε στίς 21 Ἰανουαρίου 1875 στή Σηλυβρία, τῆς Ἀνατολικῆς Θράκης καί ἦταν χρονικά, τό δεύτερο ἀπό τά τρία ἀγόρια, τοῦ πολύ γνωστοῦ ἐµπόρου ἀλεύρων, Ἀναστάσιου Σταµούλη καί τῆς Ξανθίππης, τό γένος Σιµωνίδη.
Ὁ Σωφρόνιος Σταµούλης τά πρῶτα ἐγκύκλια µαθήµατα τά παρακολούθησε στό ὀχτατάξιο δηµοτικό τῆς Ἀστικῆς Σχολῆς τῆς Σηλυβρίας. Κατά τή διάρκεια τῆς τελευταίας τάξης, πῆρε µέρος στόν Ζωγράφειο λαογραφικό διαγωνισµό, µέ τό ψευδώνυµο Σωτήριος Δηµοσθενόπουλος καί βραβεύτηκε µέ τό α΄ βραβεῖο. Τό 1888, ὁ Σωφρόνιος πέτυχε νά εἰσέλθει µέ ἐπιτυχία στή Μεγάλη τοῦ Γένους Σχολή στήν Κωνσταντινούπολη τήν ὁποία καί τελείωσε τό καλοκαίρι τοῦ 1891. Ὁ Σωφρόνιος ἀποφοίτησε µέ τόν βαθµό «πάνυ καλῶς» καί εἶχε ἔφεση καί πρός τά µαθήµατα τῆς θεωρητικῆς ἀλλά καί τῆς θετικῆς κατεύθυνσης.
Ἡ συμβολὴ τῆς Ἐκλησίας στὴν πνευματικὴ ἀφύπνηση τῆς νήσου Σκοπέλου τὸν 18ο αἰ. μέχρι τὸ 1830
Ἡ συμβολὴ τῆς Ἐκλησίας
στὴν πνευματικὴ ἀφύπνηση τῆς νήσου Σκοπέλου
τὸν 18ο αἰ. μέχρι τὸ 1830
Ἀναφερόμενος ὁ Φίλιππος Ἰωάννου στὸν Διδάσκαλο τοῦ Γένους Γρηγόριο Κωνσταντᾶ, σημείωνε μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ τὰ ἑξῆς: «Ἡ εὐγνωμοσύνη ἀπαιτεῖ νὰ μνημονεύσωμεν τῶν ἀρχαιοτέρων Διδασκάλων τοῦ γένους ἡμῶν καὶ ὠφέλιμον εἶναι νὰ προτιθῆται ἡ ἀρετὴ ἐκείνων καὶ ὁ πρὸς πρὸς φωτισμὸν τῶν ὀμογενῶν των ζῆλος1...» Καὶ πράγματι, ἔτσι πρέπει νὰ γίνεται: Νὰ μνημονεύουμε «τῶν ἡγουμένων ἡμῶν» (Ἑβρ. 13, 7), ἀφοῦ μέσα σέ αὐτοὺς συμπεριλαμβάνονται καὶ οἱ Διδάσκαλοί μας. Ἰδίως δὲ οἱ τοῦ Γένους μας καὶ τῶν προγόνων μας οἱ Διδάσκαλοι.
Ὡστόσο, αὐτὸ ποὺ ὀφείλουμε νὰ θυμίσουμε, εἶναι καὶ τὸ ποιὸς ὑπῆρξε ὁ κινητήριος μοχλός, ἔτσι ὥστε νὰ ὑπάρχει Πνευματικὴ κίνηση σὲ χρόνους καὶ καιροὺς σκοτεινούς, ὅπως ἦταν οἱ χρόνοι τῆς Ὀθωμανικῆς κυριαρχίας στὸ Νέο Ἑλληνισμό. Καί ἡ Ἱστορία ἀπέδειξε περιτράνως, ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἦταν ἡ τροφὸς τοῦ Γένους κατὰ τοὺς χρόνους ἐκείνους. Ὅπως καὶ στὴν περίπτωση τῶν νησιῶν τῶν Βορείων Σποράδων, ἰδιαίτερα δὲ στὴ νῆσο Σκόπελο, ὅπου καὶ ὑπῆρχε ἡ ἕδρα τῆς Ἐπισκοπῆς Σκιάθου καὶ Σκοπέλου καὶ εἶναι τὸ μεγαλύτερο νησὶ τοῦ ὡς ἄνω συμπλέγματος. Γιατὶ μέχρι τὸ 1724, ποὺ ἰδρύεται στὴ Χώρα τῆς Σκοπέλου ἡ Σχολὴ Ἑλληνικῶν Γραμμάτων, τὴν ὁποία καὶ ἐπωνόμασαν σὲ Ἀκαδημία, καμμία πνευματικὴ κίνηση δὲν διαφαίνεται στὰ νησιὰ αὐτά, ἐκτὸς τῶν στοιχειωδῶν γραμμάτων ποὺ δίδασκαν στὰ παιδιὰ οἱ Ἱερεῖς καὶ οἱ περίπου ἐγγράμματοι μοναχοί. Καὶ πιστοποιεῖται αὐτὸ ἀπό τὰ λεγόμενα «δοκίμια τοῦ κονδυλίου» τὰ ὁποῖα μέχρι σήμερα σώζονται σὲ παράφυλλα ἐκκλησιαστικῶν βιβλίων ( Μηναίων, Παρακλητικῆς κ.λ.π.).
19 Ἰουλίου: Ἡ Ἀνακομιδή τῶν ἱερῶν Λειψάνων τοῦ Ὁσίου Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ
19 Ἰουλίου: Ἡ Ἀνακομιδή τῶν ἱερῶν Λειψάνων
τοῦ Ὁσίου Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ
Εἶναι παρατηρημένο, ὅτι στήν σλαβόφωνη Ὀρθοδοξία – σπανίως καί στήν ἑλληνόφωνη – οἱ ἀνακομιδές καί μετακομιδές ἱερῶν λειψάνων Ἁγίων, τιμῶνται ἀπό τόν λαό λαμπρότερα ἀπό ὅ,τι οἱ καθαυτό μνῆμες τῶν Ἁγίων αὐτῶν.
Ἔτσι καί μέ τήν περίπτωση τοῦ Ὁσίου Σεραφείμ τοῦ Ρώσου, τοῦ ἐν Σάρωφ ἀσκήσαντος καί τελειωθέντος. Ἐνῶ ἡ μνήμη του ἐπιτελεῖται στίς 2 Ἰανουαρίου, ἡμέρα τῆς ἐν Κυρίῳ κοιμήσεώς του (τό 1833), ἡ ἡμέρα τῆς ἀνακομιδῆς τῶν ἱερῶν Λειψάνων του, στίς 19 Ἰουλίου - ἦταν τό ἔτος 1903 – τιμᾶται καί πανηγυρίζεται περισσότερο ἀπό τόν ρωσικό λαό, ἀνέκαθεν. Ἡ τότε ἀνακομιδή, τό 1903, ἔλαβε χώραν φυσικά στήν Μονή Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Σαρώφ, ὅπου ὁ Ὅσιος ἐκοιμήθη καί ἐτάφη. Καί τά ἱερά Λείψανά του ἐναπετέθησαν σέ λάρνακα, ἐντός τοῦ Καθολικοῦ - δηλαδή Κεντρικοῦ Ναοῦ τῆς Μονῆς – τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου. Σήμερα εὑρίσκονται στήν Γυναικεία Μονή Ἁγίας Τριάδος τοῦ Ντιβιέγιεβο, τήν ὁποία ὁ ἴδιος ὁ Ὅσιος ἵδρυσε, ἔτι ζῶν, καί τήν ὁποία καθοδηγοῦσε ὡς πνευματικός πατήρ.
Τό ἑνιαῖο τοῦ Δυτικοῦ πολιτισμοῦ: Τρία χαρακτηριστικά παραδείγματα
Τό ἑνιαῖο τοῦ Δυτικοῦ πολιτισμοῦ:
Τρία χαρακτηριστικά παραδείγματα
Ἡ κάθε ἰδεολογία δημιουργεῖ μιά δικιά της ἰδανική εἰκόνα τοῦ ἀνθρώπου. Ὅταν μιά χριστιανική παράδοση μετατρέπεται σέ ἰδεολογία, ὅταν ξεφεύγει ἀπό τήν πραγματική βίωση τοῦ ἤθους τοῦ Χριστοῦ, τήν ὁποία ἐντοπίζουμε σέ ὅλους τούς Ἁγίους ὅλων τῶν αἰώνων, τότε δημιουργεῖ ἕναν πλασματικό Χριστό. Ἰδίως δέ ὅταν ὁ ἄνθρωπος καταλαμβάνει τή θέση τοῦ Χριστοῦ, ὅπως συνέβη στήν παπική καί στή συνέχεια σέ ὅλη τήν δυτική χριστιανική παράδοση, τότε οἱ ἐπιπτώσεις εἶναι τεράστιες γιά τήν κοινωνική συμβίωση τῶν ἀνθρώπων. Καθιερώνεται μιά καθαρά ἀνθρωποκεντρική θεώρηση τῆς ζωῆς, παραμερίζεται ὅλο καί περισσότερο τό θέλημα τοῦ Θεοῦ γιά τόν ἄνθρωπο, τόν ὁποῖο ἔχει ἀποκαλύψει κατ’ ἐξοχήν μέσῳ τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, καί ἐπικρατοῦν οἱ φαντασιώσεις τῶν ἀνθρώπων γιά τόν ἰδανικό ἄνθρωπο καί τήν ἰδανική κοινωνία. Ἐπιπτώσεις αὐτῶν τῶν φαντασιώσεων εἶναι λ.χ. οἱ σταυροφορίες τοῦ Πάπα καί τῶν Δυτικῶν ἐντολοδόχων του, πού ἀπέβλεπαν στήν κατάκτηση τῆς Ὀρθόδοξης Ἀνατολῆς, οἱ θρησκευτικοί πόλεμοι στήν Δύση μεταξύ ἀρχόντων προσκείμενων στόν Παπισμό καί τόν Προτεσταντισμό, ἡ Ἱερά Ἐξέταση πού ἀπέβλεπε στή συμμόρφωση τοῦ ἐπαναστατῶν καί αἱρετικῶν, ἡ ἐκτέλεση δεκάδων χιλιάδων στή λαιμητόμο, γιά νά ἱκανοποιηθεῖ τό ἀνθρωποείδωλο τῆς Πρώτης Γαλλικῆς Δημοκρατίας, τά ἑκατομμύρια θύματα τῶν ἰδιαιτέρως ἀπάνθρωπων ἰδεολογιῶν τοῦ 20ου αἰῶνα, τοῦ Κομμουνισμοῦ καί τοῦ Ναζισμοῦ.
ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ, ΑΠΕΙΡΟΙ ΕΛΕΓΧΟΙ...
ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ, ΑΠΕΙΡΟΙ ΕΛΕΓΧΟΙ...
Δέν θέλω νά πῶ πολλά. Γιά τήν ἀκρίβεια, θά ἤθελα νά μήν ἔγραφα ἀπολύτως τίποτα! Ἁπλᾶ κοιτᾶξτε τό βλέμμα αὐτοῦ τοῦ παιδιοῦ, ἀπό τό Κογκό τῆς πολυβασανισμένης ―ἀπό τήν “πολιτισμένη” Δύση― Ἀφρικῆς. Ἡ λάβα τοῦ ἡφαιστείου κατέστρεψε ὅ,τι δέν εἶχε καταστρέψει ἡ μανία τοῦ «λευκοῦ ὑπερανθρώπου»!...
Ἡ “πανδημία” ἀπέδειξε πόσο ἐγωκεντρική εἶναι ἡ ἀνθρωπότητα, καί ἡ παιδική ἀθωότητα μοιάζει νά μή τό ἀντέχει...
Μόνο ἕνα συγνώμη μοῦ βγαίνει, καί ἄς ξέρω πώς εἶναι ἐντελῶς ἄχρηστο...
Voloudakis.blogspot.gr Μανώλης Β. Βολουδάκης
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 226-227
Ἰούνιος-Ἰούλιος 2021
Η ΛΟΓΧΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ!
Η ΛΟΓΧΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ!
Εἶναι πολλά τά χρόνια πού µᾶς χωρίζουν ἀπό ἐκείνη τή ζεστή µέρα, τήν 26η µέρα τοῦ µηνός Ἰουνίου τοῦ 363. Ἐκείνη τήν ἡµέρα, ὁ Ρωµαϊκός στρατός ἀγωνιζόταν ἐναντίον τῶν Περσῶν, πού τούς ἀκολουθοῦσαν, τυλίγοντάς τους σέ ἕνα κύκλο πού ὁλοένα καί ἔσφιγγε, παίζοντας µαζί τους κλεφτοπόλεµο, στίς µακρινές, καυτές πεδιάδες τῆς Ἀνατολῆς.
Ὁ αὐτοκράτορας τῶν Ρωµαίων, ἀγνοῶντας τόν ἄµεσο κίνδυνο τῆς αὐτοκρατορίας ἀπό τά Γοτθικά φῦλα, τά ὁποῖα ἀπειλοῦσαν νά καταλύσουν τό δυτικό της τµῆµα καί τήν ἴδια τή Ρώµη, στράφηκε νά πολεµήσει τούς Πέρσες, πού, ὄχι µόνο δέν τόν ἐνοχλοῦσαν, ἀλλά τοῦ εἶχαν ζητήσει καί συνθήκη φιλίας, τήν ὁποία ἀπέρριψε µέ ἀλαζονεία! Γιατί; Γιατί εἶχε τήν πεποίθηση ὅτι µέσα του ζοῦσε τό πνεῦµα τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου!
Ἔτσι, ἀφοῦ κατάφερε µέ µεγάλη δυσκολία νά φέρει τόν στρατό του καί νά κατεβάσει τά 1000 πλοῖα τοῦ στόλου του µπροστά στήν µεγάλη πόλη Κτησιφῶντα, ἀποφάσισε ξαφνικά νά µήν τήν πολιορκήσει, ἀλλά νά βάλει φωτιά στά ἴδια του τά πλοῖα καί νά πάρει τό δρόµο τῆς ὑποχώρησης, καίγοντας τά πάντα στό πέρασµά του καί καταδικάζοντας τούς στρατιῶτες του σέ µιά µαρτυρική πορεία, πεινασµένους, διψασµένους, ἐξαντληµένους καί ἀποδεκατισµένους ἀπό τίς συνεχεῖς συρράξεις µέ τόν Περσικό στρατό!