Ἡ παγκόσµια ὑγειονοµική δικτατορία, µέσα ἀπό τήν προφητεία τοῦ Ἄλντους Χάξλεϋ
Γιά τούς ὑποψιασµένους (πού, οἱ δυνάµεις τοῦ Σκότους, ἀποκαλοῦν “συνωµοσιολόγους”), ἡ ἔλευση µιᾶς παγκόσµιας δικτατορίας, ἡ ὁποία θά ἐξαφάνιζε τά θεµελιώδη δικαιώµατα τοῦ πολίτη (ἀπό τήν ἐλευθερία κινήσεως µέχρι τήν ἐλευθερία τῆς θρησκευτικῆς λατρείας), κάθε ἄλλο παρά ἀπρόβλεπτη ἦταν. Οἱ δύσπιστοι ἀναγνῶστες καλοῦνται νά µελετήσουν συνδυαστικά δύο ἔργα τοῦ Ἄλντους Χάξλεϋ:
Ἀφ’ ἑνός τό δυστοπικό µυθιστόρηµά του “Θαυµαστός Καινούργιος Κόσµος” (Brave New World, 1932), στό ὁποῖο σκιαγραφεῖται µιά µελλοντική κοινωνία δέσµια τῆς ἐπιστήµης, 
ρυθµιζόµενη ἀπό ἐξελιγµένες µεθόδους κοινωνικοῦ ἐλέγχου. Ἀφ’ ἑτέρου, τό ἑρµηνευτικό ἐγχειρίδιο πού ἔγραψε ὁ ἴδιος περίπου µετά ἀπό τρεῖς δεκαετίες µέ τόν τίτλο “Ἐπιστροφή στόν Θαυµαστό Καινούργιο Κόσµο” (Brave New World Revisited, 1959), στό ὁποῖο ἐπιχείρησε νά ἀποτιµήσει ἕνα ἰδιότυπο µεῖγµα Κοµµουνισµοῦ, Καπιταλισµοῦ καί κοινωνικοῦ Δαρβινισµοῦ, ὅπως τό ὁραµατίσθηκε στό µυθιστόρηµά του.
«Ὁ Θαυµαστός Καινούργιος Κόσµος», σηµειώνει ὁ Χάξλεϋ τό 1959 (Ἐπιστροφή στόν Θαυµαστό Καινούργιο Κόσµο, µτφ.: Στ. Παϊπέτης, ἐκδ. Μέδουσα, Ἀθήνα 2014, σελ. 58-59), «παρουσιάζει µιά εὐφάνταστη καί κάπως παράλογη εἰκόνα µιᾶς κοινωνίας, στήν ὁποία ἡ προσπάθεια ἀναδηµιουργίας ἀνθρώπινων ὄντων στό πρότυπο τῶν τερµιτῶν ἔχει ἐξωθηθεῖ σχεδόν στά ὅρια τοῦ δυνατοῦ. Ὅτι σπρωχνόµαστε πρός τήν κατεύθυνση τοῦ Θαυµαστοῦ Καινούργιου Κόσµου εἶναι φανερό. Τό ἴδιο φανερό εἶναι ὅµως καί τό γεγονός ὅτι µποροῦµε, ἄν θέλουµε, νά ἀρνηθοῦµε νά συνεργαστοῦµε µέ τίς τυφλές δυνάµεις πού µᾶς σπρώχνουν πρός τά ἐκεῖ. Ὅµως γιά τήν ὥρα ἡ ἐπιθυµία νά ἀντισταθοῦµε δέν δείχνει πολύ ἰσχυρή οὔτε πολύ διαδεδοµένη. Ὅπως ὁ κ. William Whyte ἔδειξε στό ἀξιοσηµείωτο βιβλίο “Ὁ ἄνθρωπος τῆς ὀργάνωσης”, µιά καινούργια Κοινωνική Ἠθική ἐκτοπίζει τό παραδοσιακό ἠθικό µας σύστηµα, τό σύστηµα στό ὁποῖο τό ἄτοµο εἶναι κυρίαρχο. Οἱ λέξεις-κλειδιά στήν Κοινωνική αὐτή Ἠθική εἶναι “προσαρµογή”, “κοινωνικά προσανατολισµένη συµπεριφορά”, “ἔνταξη”, “ἀπόκτηση κοινωνικῶν δεξιοτήτων”, “ὁµαδική ἐργασία”, “ὁµαδική ζωή”, “ὁµαδική νοµιµοφροσύνη”, “ὁµαδική δυναµική”, “ὁµαδική σκέψη”, “ὁµαδική δηµιουργικότητα”. Ἡ βασική της παραδοχή εἶναι ὅτι τό κοινωνικό σύνολο ἔχει µεγαλύτερη ἀξία καί σηµασία ἀπό τά ἐπιµέρους ἄτοµα. Οἱ ἐκ γενετῆς βιολογικές διαφορές πρέπει νά θυσιαστοῦν γιά χάρη τῆς πολιτιστικῆς ὁµοιοµορφίας».
Ἄραγε, τό θεωρητικό αὐτό ὑπόβαθρο δέν εἶναι ἀρκετό γιά νά κατανοήσει ὁ πολίτης πῶς φθάσαµε στήν ἀπάνθρωπη ἐποχή τοῦ ἀντισυνταγµατικοῦ ὑποχρεωτικοῦ ἐµβολιασµοῦ µέ χρήση πειραµατικῶν ἐµβολίων;
Σέ ὅποιον φαίνεται πολύ βαρύς ὁ χαρακτηρισµός τοῦ σηµερινοῦ καθεστῶτος ὡς “ὑγειονοµικῆς δικτατορίας”, τότε πρέπει ἐπειγόντως νά συνεχίσει τήν ἀνάγνωση τοῦ ἀνωτέρω προορατικοῦ ἐγχειριδίου τοῦ Χάξλεϋ. Στά χωρία πού ἀκολουθοῦν βρίσκονται σηµαντικά ἑρµηνευτικά κλειδιά:
«Αὐτό πού συµβαίνει ὅταν τά µέσα ἁγιάζουν τούς σκοπούς», σηµειώνει ὁ Χάξλεϋ, «ἀποδείχθηκε ξεκάθαρα ἀπό τόν Χίτλερ καί τόν Στάλιν. Κάτω ἀπό τήν ἀπεχθῆ διακυβέρνησή τους οἱ προσωπικοί σκοποί ἦταν ὑποκείµενοι σέ ὀργανωτικά µέσα ἀποτελούµενα ἀπό ἕνα µεῖγµα βίας καί προπαγάνδας, συστηµατικῆς τροµοκράτησης καί ἀδιάκοπου ἐλέγχου τῆς σκέψης. Στίς πιό ἀποτελεσµατικές αὐριανές δικτατορίες εἶναι πιθανό νά ὑπάρχει πολύ λιγότερη βία ἀπ’ ὅ,τι στίς δικτατορίες τοῦ Χίτλερ καί τοῦ Στάλιν. Οἱ ὑπήκοοι τοῦ µελλοντικοῦ δικτάτορα θά ὑποβάλλονται σέ ἀνώδυνη πειθαρχία ἀπό ἕνα σῶµα ἰσχυρά ἐκπαιδευµένων Κοινωνικῶν Μηχανικῶν.
Ἡ πρόκληση τῆς κοινωνικῆς µηχανικῆς στήν ἐποχή µας, γράφει ἕνας ἐνθουσιώδης ὀπαδός τῆς καινούργιας αὐτῆς ἐπιστήµης, εἶναι σάν τήν πρόκληση τῆς τεχνολογικῆς ἐπιστήµης πρίν ἀπό πενήντα χρόνια. Ἄν τό πρῶτο µισό τοῦ εἰκοστοῦ αἰώνα ἦταν ἡ ἐποχή τῶν τεχνολόγων µηχανικῶν, τό δεύτερο µισό µπορεῖ κάλλιστα νά εἶναι ἡ ἐποχή τῶν κοινωνικῶν µηχανικῶν – καί ὁ εἰκοστός πρῶτος αἰώνας, ὑποθέτω, θά εἶναι ἡ ἐποχή τῶν Παγκόσµιων Ἐλεγκτῶν, τοῦ συστήµατος τῆς ἐπιστηµονικῆς κάστας καί τοῦ Θαυµαστοῦ Καινούργιου Κόσµου. Στό ἐρώτηµα quis custodiat [ipsos] custodes? –ποιός θά µᾶς φυλάξει ἀπό τούς φρουρούς µας, ποιός θά ἐλέγξει τούς µηχανισµούς τῶν µηχανικῶν– ἡ ἀπάντηση εἶναι ἡ κατηγορηµατική ἄρνηση ὅτι χρειάζονται ὁποιοδήποτε ἔλεγχο».
Καί συνεχίζει ὁ Χάξλεϋ, κονιορτοποιῶντας τούς σηµερινούς ἄπιστους Θωµάδες, πού λοιδοροῦν ὅποιους τολµοῦν νά µιλοῦν γιά ἐπάνοδο τοῦ ναζισµοῦ στήν ἐποχή τοῦ 
κορωνοϊοῦ:
«Ὁ ὑπερπληθυσµός καί ἡ ὑπεροργάνωση εἶναι δύο συνθῆκες, οἱ ὁποῖες [...] δέν ἐπιτρέπουν στήν κοινωνία νά ἀναπτύξει σοβαρές δυνατότητες ἀποτελεσµατικῆς λειτουργίας τῶν δηµοκρατικῶν θεσµῶν. Βλέπουµε, λοιπόν, ὅτι ὑπάρχουν ὁρισµένες ἱστορικές, οἰκονοµικές, δηµογραφικές καί τεχνολογικές συνθῆκες, οἱ ὁποῖες δυσκολεύουν πολύ τά ἔλλογα ζῶα τοῦ Jefferson, πού εἶναι προικισµένα ἀπό τή φύση µέ ἀναπαλλοτρίωτα δικαιώµατα καί µέ ἔµφυτη αἴσθηση δικαιοσύνης, νά ἀσκοῦν τή λογική τους, νά διεκδικοῦν τά δικαιώµατά τους καί νά ἐνεργοῦν δίκαια µέσα σέ µιά δηµοκρατικά ὀργανωµένη κοινωνία. Ἐµεῖς στή Δύση ὑπήρξαµε ὑπερβολικά τυχεροί πού µᾶς δόθηκαν οἱ εὐνοϊκές προϋποθέσεις, ὥστε νά καταστήσουµε τήν αὐτοκυβέρνηση τό µεγάλο µας πείραµα. Δυστυχῶς φαίνεται ἤδη, ἐξ αἰτίας τῶν πρόσφατων ἀλλαγῶν τῆς κατάστασής µας, ὅτι αὐτή τήν τροµερά µεγάλη τύχη λίγο-λίγο µᾶς τήν παίρνουν. Αὐτές οἱ τυφλές ἀπρόσωπες δυνάµεις δέν εἶναι οἱ µόνοι ἐχθροί τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀτόµου καί τῶν δηµοκρατικῶν θεσµῶν. Ὑπάρχουν καί ἄλλες δυνάµεις µέ διαφορετικό, λιγότερο ἀφηρηµένο χαρακτῆρα. Δυνάµεις πού µποροῦν νά χρησιµοποιηθοῦν ἀπό ἄτοµα πού ἐπιζητοῦν τήν ἰσχύ καί πού σκοπός τους εἶναι νά ἐγκαταστήσουν µερικό ἤ ὁλικό ἔλεγχο πάνω στούς συνανθρώπους τους. Πρίν ἀπό πενήντα χρόνια, ὅταν ἤµουν µικρό παιδί, φαινόταν τελείως αὐτονόητο ὅτι οἱ παλιές κακές ἡµέρες εἶχαν περάσει καί ὅτι οἱ βασανισµοί καί οἱ σφαγές, ἡ δουλεία καί οἱ διωγµοί τῶν αἱρετικῶν ἦταν πράγµατα πού ἀνῆκαν στό παρελθόν. Προκειµένου γιά ἀνθρώπους πού φοροῦσαν ψηλά καπέλα, ταξίδευαν µέ τραῖνα καί ἔκαναν µπάνιο κάθε πρωΐ, τέτοιες φρικαλεότητες ἦταν ἁπλᾶ ἔξω ἀπό κάθε συζήτηση. Στό κάτω-κάτω ζούσαµε στόν 20ο αἰῶνα. Λίγα χρόνια ἀργότερα οἱ ἴδιοι αὐτοί ἄνθρωποι, πού ἔπαιρναν τό λουτρό τους καθηµερινά καί πήγαιναν στήν ἐκκλησία φορῶντας ψηλά καπέλα, διέπρατταν ὠµότητες σέ κλίµακα τέτοια, πού δέν θά µποροῦσαν νά ὀνειρευτοῦν οὔτε οἱ πιό πρωτόγονοι Ἀφρικανοί ἤ Ἀσιάτες. Στό φῶς τῆς πρόσφατης ἱστορίας θά ἦταν παράλογο νά δεχθοῦµε ὅτι κάτι τέτοιο ἀποκλείεται νά ξανασυµβεῖ. Μπορεῖ καί ἀναµφίβολα νά ξανασυµβεῖ. Ὅµως στό ἄµεσο µέλλον ὑπάρχει λόγος νά πιστέψουµε ὅτι οἱ ποινικές µέθοδοι τοῦ 1984 θά δώσουν τή θέση τους περισσότερο στήν ἐνίσχυση τῆς ἐπιθυµητῆς γιά τό καθεστώς συµπεριφορᾶς καί στή χειραγώγηση πού ἐφαρµόζεται στόν Θαυµαστό Καινούργιο Κόσµο» (ὅ.π., σελ. 63).
Παρεµφερής εἶναι ἡ ζοφερή σκέψη πού καταγράφει ὁ Χάξλεϋ πρός τό τέλος τοῦ ἑρµηνευτικοῦ ἐγχειριδίου του: «Ὑπό τήν ἀµείλικτη ὤθηση τοῦ ἐπιταχυνόµενου ὑπερπληθυσµοῦ καί τῆς αὐξανόµενης ὑπεροργάνωσης καί µέσα ἀπό ὅλο καί πιό ἀποτελεσµατικές µεθόδους χειραγώγησης τῆς σκέψης οἱ δηµοκρατίες θά µεταβάλουν τή φύση τους. Οἱ παράδοξοι παλαιοί θεσµοί –ἐκλογές, κοινοβούλια, ἀνώτατα δικαστήρια καί ὅλα τά ὑπόλοιπα– θά παραµείνουν. Κάτω ὅµως ἀπό αὐτούς θά ἐπικρατεῖ στήν οὐσία ἕνα καινούργιο εἶδος µή βίαιου ὁλοκληρωτισµοῦ» (ὅ.π., σελ. 163).
Τό παράδοξο εἶναι ὅτι «ὅλα τά παραδοσιακά ὀνόµατα, ὅλα τά δοξασµένα συνθήµατα θά παραµείνουν ἀκριβῶς ὅπως ἦταν τόν παλιό καλό καιρό. Ἡ δηµοκρατία καί ἡ ἐλευθερία θά ἀποτελοῦν τό θέµα χιλιάδων ἐκποµπῶν καί ἐκδόσεων – ἀλλά δηµοκρατία καί ἐλευθερία κατά µία ἔννοια αὐστηρά τύπου Pickwick [ἔνν.: πλαδαρή]. Στό µεταξύ ἡ κυβερνητική ὀλιγαρχία καί ἡ καλά ἐκπαιδευµένη τῆς ἐλίτ, στρατιῶτες, ἀστυνοµικοί, διαµορφωτές σκέψης καί νοητικοί χειραγωγοί, θά κατευθύνουν ἤρεµα τήν παράσταση µέ ὅποιο τρόπο αὐτοί νοµίζουν καλύτερα» (ὅ.π., σελ. 164).
Ἐστιάζοντας, µάλιστα, στό πρόβληµα τοῦ ὑπερπληθυσµοῦ, ὁ Χάξλεϋ διατυπώνει µιά θέση, ἡ ὁποία εἶναι ἱκανή νά προκαλέσει ἕνα δυνατό σόκ στόν ἀναγνώστη ἐκεῖνον, ὁ ἐγκέφαλος τοῦ ὁποίου δέν ἔχει ἀκόµη καταληφθεῖ πλήρως ἀπό τήν διαβρωτική ἐπίδραση τοῦ κορωνοϊκοῦ φόβου: «Ἡ ἐτήσια αὔξηση τῶν ἀριθµῶν πρέπει νά µειωθεῖ. Ἀλλά πῶς; Μᾶς δίνονται δύο ἐπιλογές – λιµός, λοιµός καί πόλεµος ἀπό τή µιά καί ἔλεγχος τῶν γεννήσεων ἀπό τήν ἄλλη» (ὅ.π., σελ. 165). Ἐφ’ ὅσον, λοιπόν, ὁ Χάξλεϋ µιλᾶ γιά ἐπιλογή, ὁ λοιµός πού ἐνέσκηψε στήν δική µας ἐποχή δέν µπορεῖ νά εἶναι προϊόν τῆς φύσης, ἀλλά ἐργαστηριακό δηµιούργηµα πού ἐξυπηρετεῖ ἀκριβῶς τήν µείωση τοῦ πληθυσµοῦ. Ἄραγε, ἀποκλείεται τά πειραµατικά ἐµβόλια νά λειτουργοῦν συµπληρωµατικά πρός τήν ἴδια κατεύθυνση, δηλ. νά ἐξυπηρετοῦν καί αὐτά τόν στόχο τῆς µείωσης τοῦ ὑπερπληθυσµοῦ;
Σέ ὅ,τι ἀφορᾶ τήν δεύτερη ἐπιλογή, δηλ. τόν ἔλεγχο τῶν γεννήσεων, ὁ Χάξλεϋ τήν ἐξειδικεύει ἀναφερόµενος στό ἀντισυλληπτικό χάπι. Εἰδικότερα, θέτει ἐπί τάπητος τό ἀκόλουθο ἐρώτηµα: «Ὅταν καί ἄν τελειοποιηθεῖ, πῶς µπορεῖ νά διανεµηθεῖ στίς πολλές ἑκατοντάδες ἑκατοµµυρίων ὑποψηφίων µητέρων (ἤ, ἄν πρόκειται γιά χάπι γιά ἄντρες, ὑποψήφιους πατέρες) ποῦ θά εἶναι ὑποχρεωµένες νά τό παίρνουν, ἐφ’ ὅσον εἶναι ἀνάγκη νά µειωθεῖ ὁ ρυθµός γεννήσεων τοῦ εἴδους;» (ὅ.π., σελ. 165).
Τό ἐρώτηµα αὐτό ἐµπεριέχει µιά λέξη πού πρέπει πάραυτα νά ἐνεργοποιήσει ἕναν ἐκκωφαντικό συναγερµό, ὁ ὁποῖος µέ τήν σειρά του θά πυροδοτήσει ἕναν συγκλονιστικό συσχετισµό: Τήν ἐποχή τοῦ κορωνοϊοῦ τόλµησαν κάποιες χιτλερικοῦ τύπου κυβερνήσεις, ὅπως ἡ Ἑλληνική, νά θεσπίσουν τόν ὑποχρεωτικό ἐµβολιασµό µέ πειραµατικά ἐµβόλια, µετατρέποντας τούς πολῖτες σέ πειραµατόζωα µέ τό ζόρι. Δέν ἀποκλείεται, λοιπόν, νά ἔρθει ἡ στιγµή πού θά γίνει ὑποχρεωτική ἡ χρήση ἀντισυλληπτικῶν µεθόδων καί ἡ δηµιουργία µιᾶς δυστοπικῆς κοινωνίας παρόµοιας µέ ἐκείνη πού γνωρίσαµε στήν κινηµατογραφική ταινία “What happened to Monday”:
Τό ὁλοκληρωτικό καθεστώς ἐκείνης τῆς δυστοπίας, τοῦ πλέον ὄχι καί τόσο µακρινοῦ ἔτους 2043, ἐφαρµόζει τήν πολιτική τοῦ ἑνός τέκνου. Ἡ αὐστηρή τήρησή της ἐποπτεύεται ἀπό µιά ἀρχή καταµερισµοῦ τῶν τικτόµενων παιδιῶν κάθε οἰκογένειας (Child Allocation Bureau), τά ὁποῖα, ὅταν διαπιστώνεται ὅτι εἶναι δύο ἤ περισσότερα, ὑποβάλλονται σέ διαδικασία µακροχρόνιας καταψύξεως (“κρυογονική”). Προκειµένου νά εἶναι ἐφικτός ὁ ἔλεγχος τῶν γεννήσεων, ὅλοι οἱ πολῖτες εἶναι ὑποχρεωµένοι νά φοροῦν στό χέρι τους βραχιολάκι ἀναγνώρισης. Ἡ πρακτική αὐτή παραπέµπει δυστυχῶς στήν χιτλερική ἐκδοχή τοῦ Κυπριακοῦ καθεστῶτος, ὁ Πρόεδρος τοῦ ὁποίου, µετά ἀπό σχετική ἐρώτηση δηµοσιογράφου (στίς 29.6.2021), δέν εἶχε καµία δυσκολία νά δηλώσει δηµοσίως ὅτι θά σκεφθεῖ τό ἐνδεχόµενο νά βάλει «βραχιολάκια στούς ἀνεµβολίαστους γιά νά µήν κυκλοφοροῦν ἀνεξέλεγκτα καί νά µή δηµιουργοῦν προβλήµατα»!
Τέλος, ὁ Χάξλεϋ ἀναλύει ἕνα ἀπό τά ἰσχυρότερα ὅπλα µιᾶς δικτατορίας, τήν προπαγάνδα. Ἀναφερόµενος στήν ναζιστική δικτατορία γράφει τά ἑξῆς: «Στή δίκη του µετά τόν Β΄ Παγκόσµιο Πόλεµο ὁ Ὑπουργός Ἐξοπλισµῶν τοῦ Χίτλερ Albert Speer ἐκφώνησε ἕνα µακροσκελῆ λόγο, στόν ὁποῖο µέ ἀξιοσηµείωτη ὀξύνοια περιέγραψε τήν τυραννία τῶν Ναζί καί ἀνέλυσε τίς µεθόδους της: Ἡ δικτατορία τοῦ Χίτλερ, εἶπε, διέφερε ἀπό ὅλες τίς προηγούµενες στήν ἱστορία σέ ἕνα θεµελιῶδες σηµεῖο. Ἦταν ἡ πρώτη δικτατορία πού ἐπιβλήθηκε κατά τήν παροῦσα περίοδο τῆς σύγχρονης τεχνολογικῆς ἀνάπτυξης. Μιά δικτατορία πού ἔκανε πλήρη χρήση ὅλων τῶν τεχνικῶν µέσων, γιά νά κυριαρχήσει πάνω στήν ἴδια τή χώρα της. Μέσα ἀπό τεχνικά ἐργαλεῖα, ὅπως τό ραδιόφωνο καί τό µεγάφωνο, ὀγδόντα ἑκατοµµύρια λαοῦ στερήθηκαν τήν ἀνεξάρτητη σκέψη. Ἔτσι ἦταν δυνατό νά ὑποταχθοῦν στή θέληση ἑνός ἀνθρώπου» (ὅ.π., σελ. 71).
Ἐν ἀντιθέσει πρός τούς παλαιότερους δικτάτορες πού χρειάζονταν βοηθούς µέ πολλά προσόντα ἀκόµη καί στά χαµηλά διοικητικά ἐπίπεδα, ὁ Χάξλεϋ ὑπογραµµίζει ὅτι τό ὁλοκληρωτικό σύστηµα κατά τήν περίοδο τῆς τεχνολογικῆς ἀνάπτυξης µπορεῖ νά ἀπαλλαγεῖ ἀπό τέτοιους ἀνθρώπους: «Χάρη στίς σύγχρονες µεθόδους ἐπικοινωνίας εἶναι δυνατή ἡ µηχανοποίηση τῆς κατώτερης ἡγεσίας. Ὡς ἀποτέλεσµα τοῦ γεγονότος αὐτοῦ ἔχει προκύψει ὁ νέος τύπος τοῦ ὑπάκουου παραλήπτη τῶν διαταγῶν» (σελ. 72).
Μεταφέροντας τήν συνέχεια τοῦ λόγου τοῦ Speer, ὁ Χάξλεϋ σηµειώνει: «Πολλοί τυραννιοῦνται ἀπό τόν ἐφιάλτη ὅτι µιά µέρα τά ἔθνη µπορεῖ νά κυριαρχοῦνται ἀπό τά τεχνικά µέσα. Ὁ ἐφιάλτης ἐκεῖνος ἔγινε σχεδόν πραγµατικότητα στό ὁλοκληρωτικό σύστηµα τοῦ Χίτλερ. […] Σχεδόν, ἀλλά ὄχι πλήρως. Οἱ Ναζί δέν εἶχαν τό χρόνο –οὔτε ἴσως τήν ἐξυπνάδα καί τήν ἀναγκαία γνώση– νά ὑποβάλουν σέ πλύση ἐγκεφάλου καί σέ ἐξαρτηµένη µάθηση τήν κατώτερη ἡγεσία τους. Αὐτό µπορεῖ νά εἶναι µιά ἀπό τίς αἰτίες τῆς ἀποτυχίας τους» (ὅ.π., σελ. 72).
«Σήµερα ἡ τέχνη τοῦ νοητικοῦ ἐλέγχου τείνει νά γίνει ἐπιστήµη. Ὅσοι ἀσκοῦν τήν ἐπιστήµη αὐτή γνωρίζουν τί κάνουν καί γιατί. Στό ἔργο τους καθοδηγοῦνται ἀπό θεωρίες καί ὑποθέσεις , πού ἑδράζονται στέρεα πάνω στό γερό θεµέλιο τῆς πειραµατικῆς ἀπόδειξης. Χάρη στήν καινούργια αὐτή κατανόηση καί τίς νέες τεχνικές στίς ὁποῖες ὁδήγησε ἡ κατανόηση αὐτή, ὁ ἐφιάλτης πού παρά λίγο νά γίνει πραγµατικότητα στό ὁλοκληρωτικό σύστηµα τοῦ Χίτλερ, σύντοµα µπορεῖ νά εἶναι ἀπόλυτα πραγµατοποιήσιµος» (ὅ.π., σελ. 73).
Τά λόγια τοῦ Χάξλεϋ καί τοῦ Σπέερ ἐπαληθεύθηκαν: ὁ ἐφιάλτης γιά τόν ὁποῖο µιλοῦσαν εἶναι πλέον καθηµερινή πραγµατικότητα. Ἡ σκοτεινή ἐποχή τῆς παγκόσµιας ὑγειονοµικῆς δικτατορίας ἀνέτειλε στίς 11 Μαρτίου 2020 καί, ἄν δέν ἀνακοπεῖ ἀπό κάποιον ἀστάθµητο παράγοντα, θά µεταλλάσσεται συνεχῶς ἐπ’ ἀόριστον. Ὅσο οἱ εἰδικοί τῆς ἰατρικῆς καί τῆς νοµικῆς ἐπιστήµης, κρατοῦν τά χείλη τους σφραγισµένα καί τά χέρια τους σταυρωµένα, συµµετέχουν διά παραλείψεως σέ ἕνα ἀπό τά µεγαλύτερα ἐγκλήµατα κατά τῆς ἀνθρωπότητας, ἄν ὄχι σέ ἕναν οἰονεί Γ΄ Παγκόσµιο Πόλεµο, ὁ ὁποῖος διεξάγεται ἀπό τίς ἐθνικές κυβερνήσεις ἐναντίον τῶν ἴδιων τῶν λαῶν τους.
Καί ὅσο τά ἀπολύτως ἐλεγχόµενα ΜΜΕ ἀναρριπίζουν καθηµερινά τόν τρόµο τῶν πολιτῶν ρίχνοντας ταὐτοχρόνως στάχτη στά µάτια τους, ἡ ὑγειονοµική δικτατορία θά ἑδραιώνεται ὁλοένα καί πιό στέρεα. Καί πάλι µέ τά λόγια τοῦ Χάξλεϋ: «Ἡ µαζική ἐπικοινωνία [..] δέν εἶναι οὔτε καλή οὔτε κακή καί, ὅπως κάθε ἄλλη ἐξουσία, µπορεῖ νά χρησιµοποιηθεῖ εἴτε καλά εἴτε κακά. Χρησιµοποιούµενα µέ τόν ἕνα τρόπο, ὁ τύπος, τό ραδιόφωνο καί ὁ κινηµατογράφος εἶναι ἀπαραίτητα γιά τήν ἐπιβίωση τῆς δηµοκρατίας. Χρησιµοποιούµενα µέ τόν ἄλλο τρόπο, εἶναι τά ἰσχυρότερα ὅπλα στό ὁπλοστάσιο ἑνός δικτάτορα» (ὅ.π., σελ. 68).
Πάντως, ὅποιοι ἐπαγρυπνοῦν ἔχοντας ἀποκωδικοποιήσει τά σχέδια τῆς Νέας Τάξης Πραγµάτων, δέν πρέπει νά ἀποροῦν πού ἡ πλειοψηφία τῶν πολιτῶν ἀδυνατεῖ νά ἀντιληφθεῖ τό χιτλερικό µουστάκι πού κρύβεται κάτω ἀπό τήν µάσκα τοῦ ὑποκριτικοῦ κοινωνικοῦ κράτους προνοίας, τό ὁποῖο νοιάζεται δῆθεν γιά τό χτίσιµο τῆς “ἀνοσίας τῆς ἀγέλης”. Ἰδού ἡ ἐξήγηση, ὅπως ἀντλεῖται µέσα ἀπό τήν “Ἐπιστροφή στόν Θαυµαστό Καινούργιο Κόσµο”:
«Μιά κοινωνία πού τά πιό πολλά µέλη της ξοδεύουν τόν περισσότερο χρόνο τους ὄχι στήν ἄµεση πραγµατικότητα, ὄχι ἐδῶ καί τώρα καί στό προβλέψιµο µέλλον, ἀλλά κάπου ἀλλοῦ, στούς ἄσχετους κόσµους τῶν σπόρ καί τῆς σαπουνόπερας, τῶν παραµυθιῶν καί τῆς µεταφυσικῆς φαντασίωσης, δυσκολεύεται νά ἀντισταθεῖ ὅταν καταπατοῦνται τά δικαιώµατά της ἀπό ἐκείνους πού θέλουν νά τή χειραγωγοῦν καί νά τήν ἐλέγχουν» (ὅ.π., σελ. 70).
Μάλιστα, ἐπί τῇ βάσει δηµοσκοπήσεων πού εἶχαν γίνει στήν Ἀµερική, ὁ Χάξλεϋ ἀποκαλύπτει ὅτι «µιά σηµαντική πλειοψηφία νέων στήν δεύτερη δεκαετία τῆς ζωῆς τους, οἱ αὐριανοί ψηφοφόροι, δέν ἔχουν πίστη πρός τούς δηµοκρατικούς θεσµούς καί δέν βλέπουν τίποτε τό κακό στή λογοκρισία µή δηµοφιλῶν ἰδεῶν. Δέν πιστεύουν ὅτι εἶναι δυνατή κυβέρνηση τοῦ λαοῦ ἀπό τό λαό. Θά ἦταν ἀπόλυτα εὐχαριστηµένοι, ἄν µποροῦσαν νά συνεχίσουν νά ζοῦν µέ τόν τρόπο πού ἡ οἰκονοµική ἄνθιση τούς ἔχει συνηθίσει: Νά κυβερνῶνται ἐκ τῶν ἄνω ἀπό µιά ὀλιγαρχία ποικιλώνυµων εἰδικῶν» (ὅ.π., σελ. 171).
Τό σχόλιο τοῦ Χάξλεϋ ἀναδεικνύει τήν καρδιά τοῦ προβλήµατος καί προσφέρει µιά ἐξήγηση γιά τήν ἀπάθεια µέ τήν ὁποία ἀντιµετωπίζει ἡ πλειονότητα τῶν Ἑλλήνων τήν νεοχιτλερική ὑλοποίηση τῆς παγκόσµιας ὑγειονοµικῆς δικτατορίας: «Εἶναι λυπηρό, ἀλλά δέν ἀποτελεῖ ἔκπληξη τό γεγονός ὅτι τόσο πολλοί καλοθρεµµένοι τηλεθεατές τῆς πιό ἰσχυρῆς δηµοκρατίας τοῦ κόσµου εἶναι τόσο τέλεια ἀδιάφοροι µπροστά στήν ἰδέα τῆς αὐτοδιοίκησης, ὅτι µέ τόση νωθρότητα ἀδιαφοροῦν γιά τήν ἐλευθερία τῆς σκέψης καί τό δικαίωµα στή διαφωνία. “Ἐλεύθερος σάν πουλί”, λέµε, καί ζηλεύουµε τά φτερωτά πλάσµατα γιά τήν ἱκανότητά τους νά πετοῦν ἀνεµπόδιστα καί στίς τρεῖς διαστάσεις. Ὅµως ἀλίµονο, ξεχνᾶµε τό ντόντο [ἐξαφανισµένο µή πετούµενο εἶδος πουλιοῦ τῆς νήσου Μαυρικίκου τοῦ Ἰνδικοῦ Ὠκεανοῦ]. Κάθε πουλί πού ἔχει µάθει νά βολεύεται µέ µιά καλή ζωή χωρίς νά χρησιµοποιεῖ τά φτερά του, γρήγορα θά ἀποκηρύξει τό προνόµιο τῆς πτήσης καί θά προσκολληθεῖ γιά πάντα στό ἔδαφος» (ὅ.π., σελ. 171/172).
Ὁ ἀναγνώστης πού ὑποφέρει ἀπό τήν ἐγκαθίδρυση τῆς ὑγειονοµικῆς δικτατορίας καί ἀγωνιᾶ γιά τό ἄν ὑπάρχει ἐνδεχόµενο νά λήξει ἀργά ἤ γρήγορα αὐτή ἡ ἀνώµαλη κατάσταση, ὀφείλει νά διαβάσει τίς ἀκροτελεύτιες σκέψεις τοῦ Χάξλεϋ, µέ τίς ὁποῖες ὁλοκληρώνεται τό βιβλίο τοῦ “Ἐπιστροφή στόν Θαυµαστό Καινούργιο Κόσµο” (ὅ.π., σελ. 173/174):
Σέ σχέση µέ τούς Μεγάλους Ἱεροεξεταστές τῶν παλαιῶν ἐποχῶν, «οἱ καλά πληροφορηµένοι καί ἐπιστηµονικά ὀργανωµένοι δικτάτορες τοῦ µέλλοντος, θά µποροῦν ἀναµφίβολα νά τά καταφέρουν πολύ καλύτερα [...]. Στόν δικό µου µύθο τοῦ Θαυµαστοῦ Καινούργιου Κόσµου οἱ δικτάτορες ἔχουν προσθέσει στόν κατάλογο τήν ἐπιστήµη, καί ἔτσι µποροῦν νά ἐπιβάλουν τήν κυριαρχία τους χειραγωγῶντας καί ἐλέγχοντας τή λειτουργία τῶν σωµάτων τῶν ἐµβρύων, τῶν ἀντανακλαστικῶν τῶν βρεφῶν καί τῆς σκέψης παιδιῶν καί ἐνηλίκων. […] Οἱ παλαιότεροι δικτάτορες ἀνατρέπονταν ἐπειδή δέν µποροῦσαν νά δώσουν στούς ὑπηκόους τους ἀρκετό ψωµί, ἀρκετό τσίρκο, ἀρκετά θαύµατα καί µυστήρια. Οὔτε εἶχαν στή διάθεσή τους ἕνα πραγµατικά ἀποτελεσµατικό σύστηµα ἐλέγχου τῆς σκέψης. Στό παρελθόν οἱ ἐλεύθεροι διανοητές ἦταν συχνά προϊόντα της πιό εὐλαβικῆς ὀρθόδοξης µόρφωσης. Αὐτό δέν µᾶς ἐκπλήσσει. Οἱ µέθοδοι πού χρησιµοποιοῦσαν οἱ ὀρθόδοξοι ἐκπαιδευτές ἦταν καί εἶναι ἐξαιρετικά ἀναποτελεσµατικές. Κάτω ὅµως ἀπό ἕναν ἐπιστηµονικά ὀργανωµένο δικτάτορα ἡ ἐκπαίδευση θά δουλεύει οὐσιαστικά, µέ ἀποτέλεσµα οἱ περισσότεροι ἄντρες καί γυναῖκες νά συνηθίσουν νά ἀγαποῦν τή σκλαβιά τους, καί νά µήν ὀνειρευτοῦν ποτέ νά ἐπαναστατήσουν. Δέν φαίνεται νά ὑπάρχει κάποιος καλός λόγος γιά τόν ὁποῖο θά µποροῦσε ποτέ νά ἀνατραπεῖ µιά ἐπιστηµονικά µελετηµένη δικτατορία».
Ἰδού τά τελευταῖα λόγια τοῦ Χάξλεϋ, τά ὁποῖα ἀποτελοῦν µιά ἐξαιρετικά ἐπίκαιρη ἔκκληση πρός ὅσους πολῖτες ἔχουν σύνθηµά τους τήν φράση (σελ. 172) “κάντε µας σκλάβους, ἀλλά ταΐστε µας”:
«Πολλοί νέοι ἄνθρωποι, εἶναι ἀλήθεια, δέν φαίνεται νά ἐκτιµοῦν τήν ἐλευθερία. Ὅµως κάποιοι ἀπό µᾶς πιστεύουµε ἀκόµα ὅτι χωρίς ἐλευθερία τά ἀνθρώπινα πλάσµατα δέν µποροῦν νά εἶναι ὁλοκληρωµένα ἀνθρώπινα καί ἑποµένως ὅτι ἡ ἐλευθερία ἀποτελεῖ µιά ὑπέρτατη ἀξία. Ἴσως οἱ δυνάµεις πού ἀπειλοῦν τώρα τήν ἐλευθερία νά εἶναι πολύ δυνατές, ὥστε νά τούς ἀντισταθοῦµε γιά πολύ. Ὅµως παραµένει καθῆκον µας νά κάνουµε τά πάντα γιά νά τούς ἀντισταθοῦµε» (ὅ.π., σελ. 174).
Συµπέρασµα: Στό καθῆκον κοινωνικῆς ἀλληλεγγύης, τό ὁποῖο οἱ προδότες τῆς νοµικῆς καί ἰατρικῆς ἐπιστήµης ἐπιχειροῦν στρεψόδικα νά µπολιάσουν στήν συνείδηση τῶν πολιτῶν, πρέπει νά ἀντιτάξουµε τό καθῆκον ἀντίστασης ἐνάντια στούς ὀλιγάρχες σφετεριστές τοῦ αὐτεξουσίου µας, δηλ. τοῦ νωτιαίου µυελοῦ κάθε ἀνθρώπινου πλάσµατος πού, γιά νά µπορεῖ νά λέγεται ἄνθρωπος, θά πρέπει νά συνεχίζει νά ὑπάρχει ὡς ἐλεύθερο-αὐτοκαθοριζόµενο ὄν καί ὄχι ὡς ἐξαναγκασµένο πειραµατόζωο τῶν φαρµακευτικῶν ἑταιρειῶν, τῶν κυβερνητικῶν ἀπατεώνων καί τῶν πάσης φύσεως µισανθρώπων!
Κωνσταντῖνος Βαθιώτης
τέως Ἀναπληρωτής Καθηγητής Νοµικῆς Σχολῆς Δ.Π.Θ.
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Ἄρθρου 228-229
Αὔγουστος-Σεμπτέμβριος 2021