ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Τό θεοποιημένο πρόσωπο τοῦ Πάπα,
πρότυπο τοῦ Ναζιστικοῦ Ἐθνικοσοσιαλισμοῦ!

Ἀδόλφε Χίτλερ! Μόνο μέ ἐσένα εἴμαστε συνδεδεμένοι! Θέλουμε αὐτή τήν ὥρα νά ἀνανεώσουμε τή δημόσια ὁμολογία μας. Σέ αὐτή τή γῆ μόνο στόν Ἀδόλφο Χίτλερ πιστεύουμε. Πιστεύουμε, ὅτι ὁ Ἐθνικοσοσιαλισμός γιά τόν λαό μας εἶναι ἡ μόνη πίστη πού χαρίζει μακαριότητα. Πιστεύουμε, ὅτι στόν οὐρανό ὑπάρχει ἕνας Κύριος καί Θεός πού μᾶς ἔχει δημιουργήσει, πού μᾶς ὁδηγεῖ, μᾶς κατευθύνει καί φανερά μᾶς εὐλογεῖ. Καί πιστεύουμε, ὅτι αὐτός ὁ Κύριος καί Θεός, μᾶς ἔχει στείλει τόν Ἀδόλφο Χίτλερ, γιά νά μετατραπεῖ ἡ Γερμανία εἰς τόν αἰῶνα τόν ἅπαντα σέ θεμέλιο (ἐννοεῖται: τῆς νέας κοσμικῆς πραγματικότητας)». Τό ἀπόσπασμα αὐτό, πού προέρχεται ἀπό μιά ἐκπαιδευτική ἐπιστολή, προβάλλει ἀσφαλῶς μιά ἀρκετά νεφελώδη εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, τή θέση τοῦ Ὁποίου ἐν τέλει καταλαμβάνει ὁ ἴδιος ὁ Χίτλερ! Στό πρόσωπό του ἐνσαρκώνεται ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ, αὐτός γίνεται τό κέντρο τῆς ἱστορίας, τό μέτρο τῶν πάντων, τό ἀπόλυτο σημεῖο ἀναφορᾶς!

Ἀντί γιά τόν θεοποιημένο Πάπα

τό μεσσιανικό καί θεῖο πρόσωπο τοῦ Φύρερ

«Φύρερ - ἀρχηγό, ἡγέτη, καθοδηγητή» ἀποκαλοῦσαν τόν Χίτλερ. Καί μόνο μέ τήν ἐπιλογή αὐτοῦ τοῦ τίτλου οἱ δημαγωγοί τῶν Ναζί συνδέσανε τό πρόσωπό του μέ τόν φορέα τῆς ἐλπίδας, τόν σωτῆρα γιά τή Γερμανία στά δύσκολα χρόνια τῆς Δημοκρατίας τῆς Βαϊμάρης, ἡ ὁποία μετά τήν ἥττα τοῦ Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου καί τήν ἐπιβολή τῆς ταπεινωτικῆς εἰρήνης τῶν Βερσαλλιῶν,  τό 1919, πέρασε ἀπό πολλές κρίσεις. Προοδευτικά δημιουργήθηκε τρόπον τινά μιά θρησκευτική πίστη καί λατρεία, μέ πρώτη καί πιό τρανή ἀπόδειξη τήν ἀντικατάσταση τῆς «Καλημέρας» μέ τό «Heil Hitler–σωτηρία στόν Χίτλερ, δηλ. ζήτω ὁ Χίτλερ», πού θεωρήθηκε μετά τήν ἀνάληψη τῆς ἐξουσίας ἐκ μέρους τῶν ἐθνικοσοσιαλιστῶν τό 1933 ὡς «γερμανικός χαιρετισμός». Ἡ λέξη «σωτηρία» ὑπέθαλπε τήν προσδοκία τῆς λύτρωσης ἀπό τό μεσσιανικό πρόσωπο τοῦ Χίτλερ, ὁ ὁποῖος ἀναγέννησε τή Γερμανία καί ἕνωνε ὅλους τούς Γερμανούς στήν κοινότητα ἑνός λαοῦ. Ἐκεῖνος, θυσιάζοντας τόν ἑαυτό του ὑπέρ αὐτοῦ τοῦ μεγαλειώδους στόχου, ἀπό θέση παντοδυναμίας κατηύθυνε τήν μοίρα αὐτοῦ τοῦ λαοῦ. Ἡ παρομοίωση πού χρησιμοποιεῖται ἐδῶ, εἶναι αὐτή τῆς ἁρμονικῆς λειτουργίας ἑνός ὀργανισμοῦ, ὁ ὁποῖος φυσικά ὡς μέλη ἔχει τούς πιστούς ὀπαδούς τοῦ ναζισμοῦ καί ὡς κεφαλή ἔχει τόν Χίτλερ. Ἀμέσως κατανοεῖ ὁ προσεκτικός ἀναλυτής, ὅτι ἡ εἰκόνα ἔχει ληφθεῖ ἀπό τήν Ἐκκλησία ὡς Σώματος μέ κεφαλή τόν Χριστό.

Ἡ λατρεία τοῦ Φύρερ διαπερνοῦσε τήν καθημερινότητα τῶν Γερμανῶν: Παντοῦ ἔβλεπες εἰκόνες τοῦ Χίτλερ, ἄκουγες ρητά καί ποιήματά του. Ὅλοι μαζί στό ραδιόφωνο παρακολουθοῦσαν τίς ὁμιλίες του σέ ἐπιχειρήσεις, σέ σχολεῖα, σέ ἐπίσημες τελετές. Κορυφαῖο γεγονός τοῦ ἔτους ἦταν ὁ ἑορτασμός τῶν «Γενεθλίων τοῦ Φύρερ» στίς 20 Ἀπριλίου, ἡμέρα, κατά τήν ὁποία γινόταν ἡ ἐπίσημη ὑποδοχή τῶν παιδιῶν στή Χιτλερική Νεολαία καί τό Συνασπισμό Γερμανίδων Κορασίδων.

Ὁ νέος περιούσιος λαός τοῦ Κυρίου: ἡ Ἀρεία φυλή

Ὁ Ἐθνικοσοσιαλισμός τῆς Γερμανίας βασιζόταν στόν βιολογικό μῦθο τῆς ἀνωτερότητας τῆς βόρειας φυλῆς, τῆς φυλῆς τῶν Γερμανῶν. Γι’ αὐτό καί κάνει λόγο γιά Aufnordung, τόσο, μέσῳ τῆς ἐξόντωσης, ὅσο καί μέσῳ τῆς παιδείας σέ ὅλα τά ἐπίπεδά της. Πρόκειται γιά ἕναν τεχνητό ὅρο χωρίς ἀντίστοιχη ἑλληνική λέξη. Ἐννοεῖται ἡ ἐπάνοδος στήν ἀρχικά ἰδανική κατάσταση τῆς βόρειας φυλῆς. Ἐάν μιλοῦσε κανείς μέ θρησκευτικούς ὅρους, θά μποροῦσε νά πεῖ, ὅτι αὐτή ἡ ἰδανική ἀρχική κατάσταση ἦταν ἕνα εἶδος παραδείσου, ὅπως ἀναφέρεται καί στήν Ἁγία Γραφή ὡς ἀρχική κατάσταση τῆς ἀνθρωπότητας. Μέ τήν ἀνάμειξη τῶν φυλῶν, ἐπέρχεται στή συνέχεια ἡ ἔκπτωση ἀπό αὐτή τήν ἀρχική κατάσταση, πού θά μποροῦσε νά παραλληλιστεῖ μέ τήν πτώση τῶν πρωτοπλάστων. Ἀκολουθεῖ ἔπειτα ἕνα ἐνδιάμεσο διάστημα μέ διάφορες διακυμάνσεις στήν Ἱστορία, ὥσπου, τελικά, ἐμφανίζεται ὁ Μεσσίας, τό πρόσωπο τοῦ Ἀδόλφου Χίτλερ! Ἐκεῖνος θά ἐξασφαλίσει τήν ἐπάνοδο στήν ἀρχική κατάσταση καί τήν παγκόσμια ἐπικράτησή της, πού εἶναι τό Τρίτο Ράϊχ, ὁ ἐθνικοσοσιαλιστικός παράδεισος.

Τίς ρατσιστικές θεωρίες τοῦ Ἐθνικοσοσιαλισμοῦ τῆς Γερμανίας θεμελίωσε ὁ ἴδιος ὁ Χίτλερ ἤδη τό 1925 στό προγραμματικό γιά τήν πολιτική του βιβλίο «Ὁ ἀγώνας μου»¹, πού ἔφθασε στίς ἐπανεκδόσεις περίπου στά ὀκτώ ἑκατομμύρια ἀντίτυπα(!), μέ τά ἑξῆς χαρακτηριστικά λόγια:     «ὁ ἰσχυρότερος ὀφείλει νά κυριαρχεῖ καί νά μήν ἀνακατευτεῖ μέ τόν πιό ἀδύνατο, γιά νά μή θυσιάσει τό δικό του μεγαλεῖο. Μόνο τό γεννημένο ἀσθενές πλασματάκι μπορεῖ νά θεωρήσει αὐτή τή θέση ὡς σκληρή. … Διότι, ἐάν δέν κυριαρχοῦσε αὐτός ὁ νόμος, δέν θά μποροῦσε νά νοηθεῖ μιά ἐξελικτική πορεία» (σ. 312). Σέ αὐτή τήν ἰδεολογική τοποθέτηση ἀποκτοῦν ἰδιαίτερο βάρος οἱ θέσεις τοῦ Δαρβίνου γιά τήν ἐξέλιξη. Ἐξέλιξη μπορεῖ νά ὑπάρχει μόνο, ὅταν σέ ἕνα συγκεκριμένο ἱστορικό περιβάλλον ὑπάρχει ὁ ἀγώνας γιά ἐπιβίωση. Αὐτή εἶναι ἡ βασική προϋπόθεση τῆς φυσικῆς ἐπιλογῆς. Ὅταν μεταφέρει κανείς αὐτές τίς θέσεις στήν ἀνθρώπινη κοινωνία, τότε τό κράτος μπορεῖ νά θεωρηθεῖ σέ γενικό ἐπίπεδο ὡς ὀργανισμός, τοῦ ὁποίου ἡ ποιότητα ἐξαρτᾶται ἀπό τήν ἀποτελεσματικότητα τῶν ὀργάνων καί μελῶν του σέ εἰδικό ἐπίπεδο. Τί συμβαίνει ὅμως στά σύγχρονα κράτη; Διαθέτουν μηχανισμούς, μέσῳ τῶν ὁποίων στηρίζονται οἱ οἰκονομικά καί βιολογικά ἀδύνατοι μέ ἀποτέλεσμα, ἡ διαδικασία τῆς ἐπιλογῆς τῆς δαρβινικῆς θεωρίας νά μήν ἐξασφαλίζεται πλέον. Ἔτσι ἐπιβιώνουν κληρονομικά κατώτεροι. Αὐτή ἡ καθοδική πορεία, πού διαγιγνώσκουν οἱ θεωρητικοί τοῦ Ἐθνικοσοσιαλισμοῦ καί στόν Γερμανικό λαό, πρέπει πάσῃ θυσίᾳ νά ἀνατραπεῖ. Ἐπιβάλλεται νά ἐφαρμοστεῖ μιά τεχνητή ἐπιλογή, μιά ριζοσπαστική ρατσιστική ὑγιεινή, γιά νά ἀναδειχθεῖ ἕνας ρατσιστικά πολύτιμος ἑνιαῖος Γερμανικός λαός, δηλ. ἔπρεπε νά ἀποτραπεῖ κάθε περαιτέρῳ ἀνάμειξη μέ στοιχεῖα ἄλλης ράτσας καί, ἐπί πλέον, τό κατώτερο σέ ποιότητα κληρονομικό ὑλικό ἔπρεπε νά ἐξολοθρευτεῖ. Σέ βιολογικό ἐπίπεδο ἐπιβαλλόταν ἡ ἀναγκαστική στείρωση σέ ὅλες τίς περιπτώσεις, πού γινόταν ἡ διαπίστωση κατώτερου σέ ποιότητα κληρονομικοῦ ὑλικοῦ.

Ἕνα ἄλλο ἀναφαίρετο στοιχεῖο γιά τήν ποιοτικά ἀνοδική πορεία τῆς κοινωνίας ἦταν ἐκεῖνο τῆς παιδείας. Μέσῳ ἰδίως τῆς παιδείας ἔπρεπε νά ἐμπεδωθοῦν οἱ νέες ἀξίες τῆς κοινωνίας, νά συνδυαστοῦν μέ τίς ἔννοιες τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ καί νά διαμορφωθεῖ στή συνέχεια τό νέο οἰκοδόμημα τῶν ἀξιῶν. Μία ἐνδιαφέρουσα ματιά στό ἐκπαιδευτικό ἰδανικό τοῦ Ἐθνικοσοσιαλισμοῦ, μᾶς παρέχουν οἱ ἀναφορές τοῦ ἰδίου τοῦ Χίτλερ στό ἰδανικό αὐτό: Βάση τῆς ἐκπαίδευσης πρέπει νά ἀποτελέσει ἡ «διατήρηση, φροντίδα καί ἐξέλιξη τῶν καλύτερων ρατσιστικῶν στοιχείων». Αὐτή ὀφείλει νά εἶναι ἡ «πρώτη ἀποστολή τοῦ κράτους στήν ὑπηρεσία καί γιά τό καλό του λαοῦ», ὥστε οἱ «νέοι βλαστοί» νά ἀνατραφοῦν ὡς «πολύτιμος κρίκος» γιά τή συνέχιση τῆς ἀναπαραγωγῆς (Ὁ ἀγώνας μου, σ. 451). Σέ ἀντιδιαστολή μέ τό ἰδανικό τῆς ἐκπαίδευσης τῆς Δημοκρατίας τῆς Βαϊμάρης, ὁ Χίτλερ δέν στοχεύει σέ παροχή «ἁπλῆς γνώσης» ἀλλά σέ «ἐκτροφή ἀπόλυτα ὑγιεινῶν κορμιῶν» (σ. 452). Ἤδη οἱ λέξεις «ἐκτροφή», «σφυρηλάτηση», «ἀνθρώπινο ὑλικό», «χρησιμότητα», «δυνατότητα ἀξιοποίησης» φανερώνουν τή μετατόπιση τοῦ βάρους στό ἐθνικοσοσιαλιστικό κράτος ἀπό τό ἄτομο στό κοινό καλό τοῦ βασιλείου τῆς Μεγάλης Γερμανίας!

Ὁ homo germanicus

Ἀναφερόμενος στή δημοκρατία τῆς Βαϊμάρης διαπιστώνει ὁ Χίτλερ, ἐκφράζοντας γενικά τό θαυμασμό του γιά τόν Ἑλληνισμό καί εἰδικά γιά τούς Σπαρτιάτες: «Τό λεγόμενο σημερινό Γυμνάσιο ἐκφράζει περιφρόνηση γιά τό Ἑλληνικό πρότυπο. Στήν δική μας ἐκπαίδευση ξέχασαν ἐντελῶς, ὅτι ὁ ὑγιής νοῦς μπορεῖ μόνο νά κατοικεῖ σέ ὑγιές σῶμα» (Ὁ ἀγώνας μου, σ. 276). «Ἰδιαίτερα ἡ ἀνώτερη σχολική ἐκπαίδευση κατά κανόνα δέν παρήγαγε ἄνδρες», ἀλλά μόνο «ὑπαλλήλους, μηχανικούς, τεχνικούς, χημικούς, νομικούς, συγγραφεῖς […] καί καθηγητές». Ἡ κυρίως «πνευματική» ἀνατροφή ἔκανε τούς Γερμανούς ἔναντι τῶν ἐχθρῶν τους «ἀνυπεράσπιστους», ἐπειδή ἀπουσίασε «ἡ ἀνάπτυξη τοῦ χαρακτήρα καί ἰδιαίτερα ἡ καλλιέργεια τῆς θεληματικῆς καί ἀποφασιστικῆς δύναμης». Ὅλα αὐτά ὀφείλονται στήν μεγάλη ἀνισορροπία τῆς σωματικῆς ἔναντι τῆς πνευματικῆς ἐκπαίδευσης, πού δημιούργησε ἡ Δημοκρατία τῆς Βαϊμάρης. Στόχος θά πρέπει νά εἶναι ἡ διαμόρφωση τῶν μαθητῶν σέ «ἄνδρες» πού «μαθαίνουν νά δέχονται χτυπήματα» καί σέ περίπτωση ἀνάγκης νά εἶναι σέ θέση, «μέ αἰφνιδιαστική ἀποφασιστικότητα», «ἐπιθετικό πνεῦμα» καί «θαρραλέα ἐνεργητικότητα» νά ἀντιδροῦν σέ ἀπειλές. Ἡ ἐπιστημονική μόρφωση καί καλλιέργεια διανοητικῶν ἱκανοτήτων προωθεῖ στά «Γερμανικά ἀγόρια» μόνο τή «δειλή, θλιβερή ἀναποφασιστικότητα» πού πρέπει ὁπωσδήποτε νά ἀποτραπεῖ (Ὁ ἀγώνας μου, σ. 454-455).

Προβάλλονται ἑπομένως ὡς χαρακτηριστικά στοιχεῖα τῆς ἀνωτερότητας τῆς βόρειας φυλῆς τῶν Γερμανῶν ἡ δύναμη τῆς θέλησης, ἡ κριτική ἱκανότητα σέ συνδυασμό μέ μιά ψύχραιμη ἀντίληψη τῆς πραγματικότητας, ἡ ἀγάπη πρός τό ἀληθινό, ἡ κλίση πρός τήν ἰπποτική δικαιοσύνη. Ὅλα αὐτά τά χαρακτηριστικά μπορεῖ νά καλλιεργοῦνται καί νά ἐπαυξάνονται, ὥστε τελικά νά προκύψει μιά πραγματικά ἡρωϊκή συνείδηση, ἡρωϊσμός στό κράτος, δημιουργικότητα στίς τέχνες, στήν ἐπιστήμη καί στό καλλιτεχνικό τομέα. Μέ τίς ἰδιότητες αὐτές ζωγραφίζεται τό ἰδανικό ἑνός ἀνώτερου ἀνθρώπου, προορισμένου νά κυριαρχήσει καί νά ὑποτάξει τούς ἄλλους κατώτερους εὐρωπαϊκούς λαούς καί ἰδίως ἄλλες κατώτερες ράτσες. Αὐτές οἱ θέσεις προφανῶς ἀποτελοῦσαν βάλσαμο γιά τή ντροπή τῆς ἥττας στόν Πρῶτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ἐμψύχωναν τούς Γερμανούς νά ἀγωνιστοῦν γιά ἕνα μεγαλειῶδες πολιτικό μέλλον, πού ἐκφραζόταν μέ τόν ἐθνικό ὕμνο τῆς ἐποχῆς: «Γερμανία, Γερμανία, πάνω ἀπό ὅλα, πάνω ἀπό ὅλα στόν κόσμο…»!

Στόχος τῆς ναζιστικῆς παιδείας καί ἀνατροφῆς ἦταν προφανῶς ἡ ἐκτροφή στρατιωτῶν, οἱ ὁποῖοι λόγῳ τῆς μονομεροῦς παιδείας τους δέν θά ἦταν σέ θέση νά ἀσκοῦν κριτική στό σύστημα καί θά ἦταν καλά ἐκτελεστικά ὄργανα. Ἀσφαλῶς «ἐπιστημονικά λιγότερο» μορφωμένοι ἄνθρωποι, ἀλλά «σωματικά ὑγιεῖς» καί «γεμάτοι μέ δυναμική ἀποφασιστικότητα καί δυνατή θέληση θά ἦταν γιά τήν κοινότητα τοῦ λαοῦ πολυτιμότεροι» ἀπ’ ὅτι «πνευματώδεις ἐξασθενημένοι» (Ὁ ἀγώνας μου, σ. 452). Πολύ συμπυκνωμένα ἀναδεικνύει ὁ Χίτλερ αὐτό τό ἰδανικό γιά τόν homo germanicus τό 1935 μπροστά σέ 50.000 ἀγόρια τῆς χιτλερικῆς νεολαίας στό τεράστιο στάδιο τῆς Νυρεμβέργης, πού παρακολουθοῦσαν μέ κομμένη τήν ἀνάσα τόν μοναδικό ἡγέτη τους. Ἔναντι τῆς μαλθακότητας τῆς νεολαίας στή Δημοκρατία τῆς Βαϊμάρης ἀνύψωσε ἐκεῖνος τό ἰδανικό τοῦ νέου Γερμανοῦ ἀνθρώπου, πού φάνηκε ἤδη ὀπτικά στήν παράταξη αὐτῶν τῶν νέων στό στάδιο μέ ἀπόλυτη πειθαρχία: «εὐκίνητος, ὅπως τά κυνηγητικά σκυλιά, ἀνθεκτικός, ὅπως τό δέρμα καί σκληρός, ὅπως τό ἀτσάλι», καί μάλιστα ὄχι ὁποιοδήποτε ἀτσάλι, ἀλλά τό ἀτσάλι τῆς ἑταιρείας Κρούπ, ἡ ὁποία ἔφτιαχνε τά γερμανικά ἅρματα μάχης! Μόλις 4 χρόνια ἀργότερα, τό 1939 ἡ χιτλερική νεολαία ἀριθμοῦσε περίπου 8 ἑκατομμύρια ἀγόρια. Ἀπό 10 ἐτῶν καί ἄνω, ντυμένα μέ τίς στολές τους, στίς αὐλές τῶν σχολείων ἔκαναν βηματισμό καί συμμετεῖχαν σέ ἀσκήσεις σκοποβολῆς. Πανέτοιμα νά σκοτώνουν καί νά θυσιάζονται γιά τόν μοναδικό ἡγέτη καί Θεό τους. Κατασκευάζονταν κυριολεκτικά ἐνθουσιώδεις καί φανατικοί πολεμιστές γιά νά ἐπιβάλουν τήν παγκόσμια κυριαρχία τῶν Γερμανῶν.

Ὁ Ναζισμός ἦταν ἀδιανόητος χωρίς “Ἱερό” Πόλεμο!

Εἶναι προφανές, ὅτι αὐτές οἱ θεωρίες γιά τή ρατσιστική ὑπεροχή καί τά ἰδιαίτερα γνωρίσματα τοῦ νέου Γερμανοῦ ἀνθρώπου δέν μποροῦσαν νά στηριχθοῦν ἐπιστημονικά. Γι’ αὐτό ὁ ναζισμός βρῆκε ἄλλη μέθοδο στήριξης, τήν ἔνδυσή τους μέ θρησκευτικό κῦρος, μέ τό κῦρος τῆς πίστης. «Τήν πίστη, σημειώνει ὁ Χίτλερ, εἶναι πιό δύσκολο νά τήν κλονίσεις ἀπ’ ὅτι τή γνώση», καί ἀναφερόμενος προφανῶς στήν τυφλή πίστη, ὑπογραμμίζει: «Ἡ κινητήρια δύναμη γιά τίς τεραστίων διαστάσεων ἀλλαγές σέ αὐτόν τόν κόσμο ἀνέκαθεν βρισκόταν ὄχι τόσο σέ ἐπιστημονικές γνώσεις πού ἔγιναν κτῆμα τῆς μάζας, ὅσο σέ ἕνα φανατισμό πού τήν ἐνέπνεε καί μερικές φορές σέ μιά ὑστερία πού τήν ὠθοῦσε μπροστά» (Ὁ ἀγώνας μου, σ. 371). Αὐτή ἡ τυφλή πίστη, τήν ὁποία ἐντόπισε ὡς ἰδιαίτερο χαρακτηριστικό στοιχεῖο τῆς Δυτικῆς χριστιανικῆς κουλτούρας, ἀπαιτοῦσε φυσικά τά δόγματά της. Ἀλλά αὐτά, μέσα σέ μιά θρησκεία, πού ἦταν πολιτική καί καθαρά ἐνδοκοσμική, δέν μποροῦσαν νά στηριχτοῦν σέ Θεία Ἀποκάλυψη. Γιά νά μπορέσουν, ὅμως, νά βροῦν ἀπήχηση στόν λαό, οἱ Ναζί ἐπέλεξαν ἕνα σχῆμα καί ὅρους, πού εἶχαν πολλές ὁμοιότητες μέ τή χριστιανική παράδοση τῆς Δύσης. Ἔπειτα, γιά νά στερεωθοῦν αὐτές οἱ «θρησκευτικές» πεποιθήσεις καί τά δόγματα γιά τήν ἀνωτερότητα τῶν Γερμανῶν καί τόν προορισμό τους γιά παγκόσμια κυριαρχία, ἔπρεπε νά ἐπιβεβαιώνονται ἀπό τίς Ἱστορικές ἐξελίξεις. Μέ ἄλλα λόγια, τό ξέσπασμα τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ἦταν ἀναφαίρετο στοιχεῖο αὐτῆς τῆς θρησκείας, ἀπαραίτητο γιά τήν ἐπαλήθευσή της. Ἄρα καί αὐτός ὁ πόλεμος ἐξ’ ἀρχῆς ἔφερε τόν χαρακτῆρα Ἱεροῦ Πολέμου, ὁ ὁποῖος στή Δυτική χριστιανική κουλτούρα γνωρίζει τή βαθύτατη θεμελίωσή του στό θεοποιημένο πρόσωπο τοῦ Πάπα. Στόν Ἐθνικοσοσιαλισμό τῆς Γερμανίας τά πάντα αὐτῆς τῆς ναζιστικῆς θρησκείας, κυρίως τό μεσσιανικό πρόσωπο τοῦ Χίτλερ, ὁ Θεός καί Κύριος τοῦ Τρίτου Ράϊχ, ἀλλά φυσικά καί ὅλες οἱ ἀξίες, τό ἰδανικό του ἀνθρώπου καί ἡ ρατσιστική ὑπεροχή τῆς Γερμανίας, ἦταν ἀπόλυτα ἐξαρτημένα ἀπό τήν ἐπιτυχῆ ἔκβαση αὐτοῦ τοῦ Ἱεροῦ Πολέμου, ἀπό τήν παγκόσμια κυριάρχηση τῶν Γερμανῶν.

Ἡ Ἱερά Ἐξέταση τοῦ Τρίτου Ράϊχ

Ἐκτός ἀπό τή διεξαγωγή τοῦ ἱεροῦ πολέμου στό πεδίο τῶν μαχῶν, ὅπου θά ἀποδεικνυόταν ἡ ὑπεροχή τῆς Γερμανικῆς φυλῆς μέ κεφαλή της τόν Φύρερ, ὑπῆρξε καί μιά ἐσωτερική διάσταση τοῦ ἱεροῦ πολέμου. Αὐτή εἶχε νά κάνει μέ τήν κάθε μορφή ἀντίστασης στή νέα σωτήρια πραγματικότητα τοῦ κόσμου, στήν ἀληθινή κοσμοθεωρία καί στόν ἀληθινό τρόπο ζωῆς πού ἐγκαινίασε ὁ Ἐθνικοσοσιαλισμός. Ὅσοι ἀκολουθοῦσαν τό μεσσιανικό πρόσωπο τοῦ Χίτλερ, ἦσαν οἱ ἀληθινοί πιστοί. Μέ αὐτούς τούς πιστούς ἀποτελοῦσε μιά ἀδιάσπαστη ἑνότητα καί πολιτιστική ταυτότητα. Ὅσοι, ὡστόσο, ἐναντιώνονταν στήν ἑνότητα αὐτή ἦσαν οἱ αἱρετικοί, πού σύμφωνα μέ τή δοκιμασμένη Δυτική «χριστιανική» παράδοση ἔπρεπε νά ἐξολοθρευτοῦν. Καί αὐτή ἡ ἐξολόθρευση ἦταν ἔργο ἱερό, ἦταν ἀποστολή ἱερή! Μέ ποιό μέσο, ὅμως, θά γινόταν; Πρότυπο ἐδῶ γιά τούς Ναζί ἦταν ἡ Ἱερά Ἐξέταση, ἡ ὁποία ἀπό τόν 13ο αἰώνα καί ἔπειτα ἀποδείχθηκε πολύτιμη γιά τήν ἐξαφάνιση ὅλων τῶν αἱρετικῶν, πού ἀμφισβητοῦσαν καί ἀπέρριπταν ἀνοιχτά τά χριστιανικά δόγματα. Χαρακτηριστικά ταυτίζει ὁ Χίτλερ τήν ἐμφάνιση τοῦ χριστιανισμοῦ μέ τόν «πρῶτο πνευματικό τρόμο». Ὁ «ἐξαναγκασμός» καί ὁ «τρόμος» εἶναι τά δύο μέσα, μέ τά ὁποῖα ἐπιβλήθηκε στόν ἀρχαῖο κόσμο. Καί ἔκτοτε μόνο μέσῳ τῆς δημιουργίας ἄλλου ἐξαναγκασμοῦ καί ἄλλου τρόμου μπορεῖ νά νικηθεῖ ὁ προηγούμενος, ὥσπου τελικά νά δομηθεῖ μιά νέα κατάσταση. Ἄρα ἡ χρήση τοῦ τρόμου γιά τίς ἀλλαγές, στίς ὁποῖες ἐκεῖνος ἀποσκοποῦσε, δικαιολογοῦντο ἀπόλυτα ἀπό τό χριστιανικό προηγούμενο. Ἡ νέα Ἱστορική πραγματικότητα τῆς εὐδαιμονίας τοῦ δικοῦ του παραδείσου, πού θά ἔφερνε ἡ δική του κοσμοθεωρία, μποροῦσε νά κατορθωθεῖ μόνο μέ τήν ἀνατροπή τῆς προηγούμενης, μέσῳ τοῦ ἐξαναγκασμοῦ καί τοῦ τρόμου. Καί αὐτή ἡ ἀνατροπή ἀπαιτοῦσε «ἀποφασισμένους ἀγωνιστές», τούς ὁποίους θά δημιουργοῦσε ἡ νέα παιδεία τοῦ Ἐθνικοσοσιαλισμοῦ, ὅπως καί τίς «δομές μιᾶς ἰσχυροπόλεμης ὀργάνωσης». Χαρακτηριστικά σημειώνει, ἔχοντας στό νοῦ του προφανῶς τό νέο κοσμοείδωλο τοῦ Ἐθνικοσοσιαλισμοῦ: «τό πρόγραμμα μιᾶς κοσμοθεωρίας» σημαίνει «τήν κήρυξη πολέμου ἐνάντια στήν ὑπάρχουσα τάξη, ἐνάντια στίς ὑπάρχουσες συνθῆκες, γενικά ἐνάντια στήν ὑπάρχουσα κοσμοαντίληψη». (Ὁ ἀγώνας μου, σ. 506-508). Τή θέση καί τό ἔργο τῶν ἱεροεξεταστῶν τοῦ Παπισμοῦ ἀνέλαβε στό πλαίσιο τοῦ Ἐθνικοσοσιαλισμοῦ τῆς Γερμανίας ἡ Γκεστάπο μέ τίς ἀνακρίσεις της, τίς ἐκτελέσεις ἤ τούς ἐγκλεισμούς στά στρατόπεδα συγκεντρώσεων, τήν ἀναγκαστική ἐργασία καί τήν λιμοκτονία μέχρι θανάτου.

Κομμουνιστές καί Ἑβραῖοι: Οἱ ἐξ ὁρισμοῦ ἐχθροί του Ναζισμοῦ

Οἱ ἐξ ὁρισμοῦ ἐχθροί τῆς ναζιστικῆς ἰδεολογίας ἦσαν οἱ Κομμουνιστές καί ἰδιαίτερα οἱ Ἑβραῖοι. Γιατί ὅμως ἡ τόση μεγάλη δαιμονοποίηση τῶν Κομμουνιστῶν καί ἰδίως τῶν Ἑβραίων; Γιά τούς Κομμουνιστές ἡ ἀπάντηση εἶναι ἁπλῆ. Πρόκειται γιά ἕνα σύστημα ἐπίσης σοσιαλιστικό, βασισμένο ὅμως σέ ἄλλο θεμέλιο, σέ φανταστικά κοινωνικά στοιχεῖα. Καί κυρίως εἶχε ἄλλο προφήτη καί ἄλλα μεσσιανικά πρόσωπα. Δίπλα ὅμως στή θεία μορφή τοῦ Χίτλερ, ἑνωμένη ὀργανικά μέ τό σῶμα του, τόν γερμανικό λαό, δέν μποροῦσε νά σταθεῖ τίποτε ἄλλο. Πῶς μποροῦσε διαφορετικά νά ἐξηγηθεῖ καί νά γίνει ἀποδεκτή ἡ δική του μοναδική ἀποστολή στήν ἱστορία; Αὐτό, βέβαια, δέν ἀπέκλειε τή συνεργασία τοῦ Ἐθνικοσοσιαλισμοῦ τῆς Γερμανίας μέ τόν Κομμουνισμό στή πρώτη φάση τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Τή διηγεῖται μέ θαυμάσιο τρόπο τό ἐξαιρετικό ντοκιμαντέρ «Soviet Story» τοῦ Λιθουανοῦ δημιουργοῦ Ἔντβινς Σνόρ, τό ὁποῖο προβλήθηκε ἀπό τήν ΕΡΤ τό 2010 μέ Ἑλληνική ἀφήγηση. Ἀναδεικνύει ἐπίσης τόν ἐντυπωσιακό παραλληλισμό τῶν δύο αὐτῶν ἀκραίων ἰδεολογιῶν τοῦ 20ου αἰώνα.

Γιά τούς Ἑβραίους ἡ ἐξήγηση βρίσκεται κυρίως σέ ἕναν βαθύτατο φόβο τοῦ Χίτλερ, ὁ ὁποῖος ἔβλεπε στόν παγκοσμίως διεσπαρμένο ἰουδαϊκό πληθυσμό μιά ξεχωριστή ράτσα, πού μέσῳ μιᾶς πολιτιστικῆς ἀπομόνωσης εἶχε φθάσει σέ ἐπικίνδυνο βαθμό ρατσιστικῆς καθαρότητας. Γι’ αὐτό ἀποτελοῦσε κίνδυνο γιά τό Γερμανικό ρατσιστικά θεμελιωμένο ἰδανικό του Ἀρείου. Προέβαλλε τόν Ἑβραῖο ὡς παράσιτο, ἀρνητικά τοποθετημένο πρός τήν ἐργασία καί μέ τήν νοοτροπία τοῦ ἐμπόρου. Ὅπου διείσδυε στούς λαούς, ὅπου ζοῦσε, δημιουργοῦσε ἕνα «ἰουδαϊκό κράτος ἐν κράτει», καμουφλάροντάς το ὡς θρησκευτική κοινότητα. Ὅπου ἐμφανιζόταν πέθαινε ἀργά ἡ γρήγορα ὁ λαός, πού τόν φιλοξενοῦσε. Ἰδίως μέ τίς διεθνεῖς πολιτικές συνδέσεις ἔβλεπε τούς Ἑβραίους ὡς ἀπειλή γιά τίς Γερμανικές βλέψεις παγκόσμιας κυριαρχίας. Καμουφλαρισμένοι ὡς θρησκευτική κοινότητα ἀλλά μέ ταὐτόχρονη πολιτική δράση, οἱ Ἑβραῖοι ἀποτελοῦσαν ἕναν ἀπόλυτο κίνδυνο, ὁ ὁποῖος μόνο μέ ὁλοκληρωτικά μέσα μποροῦσε νά ἀντιμετωπιστεῖ. Τήν ἐξόντωσή τους θεωροῦσε τρόπον τινά ὡς Θεία ἀποστολή!

Λέων Μπράνγκ

Δρ. Θεολογίας

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Ἄρθρου 228-229

Αὔγουστος-Σεμπτέμβριος 2021

Ὑποσημείωση:

1. Τό ἔργο ἐκδόθηκε σέ δύο τόμους, ὁ πρῶτος τό 1925 καί ὁ δεύτερος τό 1926. Ὁ πρῶτος περιέχει κυρίως αὐτοβιογραφικά στοιχεῖα τοῦ Χίτλερ καί ὁ δεύτερος εἶναι ἕνα προγραμματικό κείμενο γιά τήν πολιτική πού θά ἀκλουθοῦσε. Οἱ παραπομπές ἐδῶ γίνονται στή ἔκδοση τοῦ 1943 τοῦ ἐκδοτικοῦ οἴκου Eher: Adolf Hitler, Mein Kampf. Zwei Bande in einem Band, ungekurzte Ausgabe.