«ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ»
«ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ»
Ἡ τραγωδία αὐτή τοῦ Σοφοκλῆ (496-406 π.Χ.) διδάχθηκε στήν Ἀθήνα τό 409 π.Χ. καί ἐχάρισε στόν δημιουργό της τό πρῶτο βραβεῖο. «Φιλοκτήτη» ἔχουν γράψει καί ὁ Αἰσχύλος καί ὁ Εὐριπίδης ἀλλά δέν ἔχουν διασωθεῖ.
Ὁ Φιλοκτήτης, γιός τοῦ βασιλιᾶ τῶν Μηλιέων (κοντά στό ὄρος Οἴτη) Ποίαντος, συμμετεῖχε μέ ἑπτά πλοῖα στήν ἐκστρατεία πού ὀργάνωσαν οἱ Ἀτρεῖδες ἐναντίον τῆς Τροίας μετά τήν φυγή τῆς Ὡραίας Ἑλένης, γυναίκας τοῦ Μενέλαου, μέ τόν Πάρη, γιό τοῦ βασιλιᾶ τῆς Τροίας Πριάμου. Στή νῆσο Τένεδο ὅπου ἐστάθευσε ὁ στόλος τῶν Ἑλλήνων πρίν καταπλεύσει στήν Τροία, ὀχιά δάγκασε τόν Φιλοκτήτη. Μέ δικαιολογία τίς κραυγές του ἀπό τούς πόνους και΄τήν δυσοσμία τῆς πληγῆς του οἱ Ἀτρεῖδες, μέ ὑπόδειξη τοῦ Ὀδυσσέα, ἐγκατέλειψαν τόν Φιλοκτήτη στήν ἀκατοίκητη τότε Λῆμνο.
Ἐτήσιες ἐπιμνημόσυνες σκέψεις γιά τόν π. Νικόλαον Φίλιαν
Ἐτήσιες ἐπιμνημόσυνες σκέψεις
γιά τόν π. Νικόλαον Φίλιαν
Ὁ σεβαστός Προϊστάμενος τῆς Ἱερᾶς Ἐνορίας ταύτης πατήρ Βασίλειος, ἐρωτηθείς, ἔδωσε τήν συγκατάθεσή του, νά δημοσιευθοῦν λίγες σκέψεις, πού ὁ ὑποφαινόμενος θέλησε νά ἐκφράσει, μέ τήν εὐκαιρία τῆς τελέσεως τοῦ ἐτησίου μνημοσύνου τοῦ μακαριστοῦ πατρός Νικολάου Φίλια, τόσο εἰς τήν Ἐνορία του, ὅσον καί ἐδῶ στό Ἅγιον Ὄρος, εἰς τάς 31 Ὀκτωβρίου τοῦ ἐνεστῶτος ἔτους 2021.
Βεβαίως, «ἐκ τοῦ περισσεύματος τῆς καρδίας λαλεῖ τό στόμα», ὅπερ ἐστί μεθερμηνευόμενον εἰς τήν παροῦσαν προσλαλιάν, ὅτι ἐκ τοῦ ἐκχειλίσματος μᾶλλον τῆς καρδίας καί τῆς σκέψεως, γράφει τό χέρι.
Ψυχία Ἱεροχρυσοστομικῆς Τραπέζης
Ψυχία Ἱεροχρυσοστομικῆς Τραπέζης
Ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, τήν ὁποία καί φέτος ἀξιωνόμαστε νά ἐπιτελέσουμε, εἶναι μία πλουσιοτάτη πνευματική πανδαισία, μέ ἑστιάτορα τόν τιμώμενο Ἅγιο. Καί σ’ αὐτήν τήν ἀδαπάνητη ἑστίαση, καλούμαστε ὅλοι ὡς συνδαιτημόνες, γιά νά κορέσουμε τήν πεῖνα τῆς ψυχῆς μας, ἀφοῦ οἱ σύγχρονες συγκυρίες τῆς ἐνδοκοσμικῆς καί πρόσκαιρης –ἀκόμη– ζωῆς μας, δέν κάνουν τίποτε ἄλλο παρά νά αὐξάνουν αὐτήν τήν πεῖνα, προσφέροντάς μας μόνο ξυλοκέρατα προστασίας – δῆθεν - ἀπό τήν μαστίζουσα ὅλη τήν οἰκουμένη ἀπειλή τῆς σωματικῆς μας ὑγείας. Κι ἔτσι, τό μέν σῶμα – δῆθεν – διατηρεῖται ἀπρόσβλητο ἀπό ἀσθένεια, ἐνῶ ἡ ψυχή μας «λιμῷ ἀπόλυται», σάν τοῦ ἀσώτου υἱοῦ.
Καί ὅπως ἀκριβῶς, σύμφωνα μέ τήν Κυριακή σχετική παραβολή, ἡ συνειδητοποίηση ἐκ μέρους τοῦ ἀσώτου υἱοῦ ὅτι «λιμῷ ἀπόλυται», τόν ὁδήγησε στήν σωτηριώδη ἀπόφαση τῆς μετανοίας, («ἀναστάς πορεύσομαι πρός τόν πατέρα μου»), ἔτσι καί ἡ ἐκ μέρους μας συνειδητοποίηση τῆς τωρινῆς πείνας καί πτωχείας μας, ὑψωμένων «εἰς τήν νιοστήν δύναμιν», θά πρέπει, εἴπερ ποτέ καί ἄλλοτε, νά μᾶς ὁδηγήσει κι ἐμᾶς στήν ὁδό τῆς μετανοίας.
Χάσαμε τὴν ἀνθρωπιά μας!
Χάσαμε τὴν ἀνθρωπιά μας!
Τὸ βράδυ τῆς 13ης Μαρτίου τοῦ 2020 ἔμελλε νὰ ἀποτελέσει ὁρόσημο στὴ ζωὴ τῶν Ἑλλήνων. Ἦταν τότε ποὺ ὁ Πρωθυπουργός μᾶς γνωστοποίησε τὴν ἀπόφασή του νὰ ἐπιβάλλει στὴ Χώρα κάτι πρωτόγνωρο, ἀπίστευτο μέχρι ἐκείνη τὴν ὥρα, κάτι ποὺ θὰ ἄλλαζε τὴ ζωὴ ὅλων, ἴσως γιὰ πάντα. Τίποτε μετὰ ἀπὸ ἐκείνη τὴ νύκτα δὲν θὰ ἦταν ὅπως πρίν.
Ἦταν Παρασκευὴ ἐκείνη τὴν ἡμέρα καί, σύμφωνα μὲ τὴν Ὀρθόδοξη παράδοσή μας, στὶς ἐκκλησιὲς ψάλλονταν οἱ δεύτεροι Χαιρετισμοὶ πρὸς τὴν Κυρία Θεοτόκο. Ὁ κόσμος ποὺ προσῆλθε νὰ δοξολογήσει τὴν Μάνα Παναγιὰ ἦταν λιγοστός, γιατί ἤδη εἶχε ἀρχίσει ὅλα νὰ «τὰ σκιάζει ἡ φοβέρα». Ἄλλωστε σὲ λίγες ὧρες θὰ ξεκινοῦσε μιὰ νέα περίοδος «σκλαβιᾶς», μοντέρνας αὐτὴ τὴ φορά.
Πρὶν τὴν ἀπόλυση τῆς Ἀκολουθίας, ἐκεῖ ψηλὰ σὲ μιὰ Ἀθηναϊκὴ ἀνηφοριά, στὴν ἐκκλησιὰ τῆς ἐνορίας μου, στὴν ἐκκλησιὰ τῆς Παναγιᾶς, ὁ παπά-Δημήτρης βγῆκε στὴν Ὡραία Πύλη γιὰ νὰ κηρύξει στὸ ἐκκλησίασμα, ὅπως συνηθίζουν οἱ δύο συνεφημέριοι σὲ κάθε εὐκαιρία.
ΕΝΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΓΙΑ ΤΑ 200 ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΤΟΥ 1821
ΕΝΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΓΙΑ ΤΑ 200 ΧΡΟΝΙΑ
ΤΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΤΟΥ 1821
Μέ τήν εὐκαιρία τῆς ἐπετείου τῶν 200 ἐτῶν ἀπό τήν ἡρωϊκή ἐπανάσταση τῶν προγόνων µας τό 1821, ἀποφάσισα νά ἀνατρέξω στά παλιά ἀναγνωστικά, ὅπως αὐτά ἔχουν ἀναρτηθεῖ στό διαδίκτυο, στά ὁποῖα γίνονται ἐκτενεῖς ἀναφορές στήν προσωπικότητα τῶν ἀγωνιστῶν, στό χαρακτήρα τους καί τά κατορθώµατά τους. Ἀναφορές, οἱ ὁποῖες ἀλλοίµονο, λείπουν ἀπό τά σύγχρονα ἀναγνωστικά βιβλία, παρά τό ὅ,τι ἡ καλλιέργεια τῆς γενναιότητας καί τοῦ ὀρθόδοξου χριστιανικοῦ ἤθους ἀποτελεῖ πολύτιµη βοήθεια στήν ἀντιµετώπιση ὅλων τῶν δύσκολων προβληµάτων, πού βασανίζουν τόν σύγχρονο ἄνθρωπο.
Ἔτσι, µιά σύντοµη ἀναφορά στά πιό χαρακτηριστικά κείµενα, πού ἐντόπισα στά παλιά ἀναγνωστικά, µπορεῖ νά µᾶς ὑπενθυµίσει πώς ἡ βαθιά πίστη στό Θεό, τό θάρρος, ἡ ἀλληλεγγύη, ἡ ἀγάπη πρός τόν συνάνθρωπο καί τήν πατρίδα καί ἡ ἀληθινή εὐγένεια µέχρι τοῦ βαθµοῦ τῆς αὐτοθυσίας εἶναι µερικές ἀπό τίς ἀρετές, πού χαρακτήριζαν τούς προγόνους µας. Μέ τό παράδειγµά τους ἀπέδειξαν πώς εἶναι ἀρετές πού κατακτῶνται ἀπό τόν ἄνθρωπο καί εἶναι ἱκανές νά µετατρέψουν τόν ἄνθρωπο σέ ἥρωα καί τή µαρτυρική του ψυχή σέ ἁγία ψυχή!
Metaverse καί Νέα Σύνορα
Metaverse καί Νέα Σύνορα
Αἴσθηση ἔχει προκαλέσει ἡ ἀπόφαση τοῦ Mark Zuckerberg, τοῦ δηµιουργοῦ τοῦ Facebook, νά ἀναζητήσει, κατά τά λόγια του, “τά νέα σύνορα”. Ἡ ἔκφραση εἶναι παρµένη ἀπό τήν παλιά πασίγνωστη σειρά ἐπιστηµονικῆς φαντασίας Star Treck, στήν ὁποία τό διαστηµόπλοιο Enterprise διέσχιζε ἀτρόµητα τό σύµπαν ἀναζητῶντας νέα σύνορα, ἀπάτητα ἀπό τόν ἄνθρωπο. Αὐτό τό νέο σύνορο λοιπόν, θά ὀνοµάζεται Meta καί θά εἶναι, µέ λίγα λόγια, τό σύνορο ἀνάµεσα στήν πραγµατικότητα καί στήν παραίσθηση, µέ κλίση περισσότερο στήν παραίσθηση, ἀπό ὅ,τι στήν πραγµατικότητα. Δηλαδή, θά δηµιουργηθεῖ ἕνας εἰκονικός κόσµος, µέ τό ὄνοµα metaverse (ἀντί τοῦ universe), ὅπου οἱ ἄνθρωποι θά ζοῦν, θά ψωνίζουν, θά ἐργάζονται καί θά διασκεδάζουν µέσῳ εἰδικῶν συσκευῶν, πού θά φοροῦν στό κεφάλι τους. Οἱ χρῆστες, θά παρουσιάζονται σάν 3 D ὁλογράµµατα, µέσα σέ ἕνα πραγµατικό περιβάλλον καί θα γίνονται ὁρατοί µέ εἰδικά γυαλιά, πού θά ὑπάρχουν στό “κράνος” τους!
Τά “παιδιά τῶν λουλουδιῶν” τῶν δεκαετιῶν ᾽60 καί ᾽70 (οἱ γενηές τοῦWoodstock, οἱ ὁποῖοι σήµερα ἔχουν µπεῖ πιά στήν τρίτη ηλικία) τήν γνωρίζουν πολύ καλά αὐτή τήν κατάσταση, γιατί τήν “ἔχτισαν” µέ τίς οὐσίες, πού τούς βοηθοῦσαν νά ξεφύγουν ἀπό τήν πραγµατικότητα. Καί τά παιδιά τους καί τά ἐγγόνια τους, πῆραν τή σκυτάλη καί ἐξέλιξαν καί ἐπεξεργάστηκαν περισσότερο τίς παραισθησιογόνες οὐσίες τῶν γονέων καί τῶν παππούδων τους καί προχώρησαν στό metaverse!
Ἰὸς Corona – Χωρὶς μάσκα (α΄ Μέρος)
Τό νέο βιβλίο τοῦ διάσημου Ἰατροῦ Sucharit Bhakdi
Ἰὸς Corona – Χωρὶς μάσκα (α΄ Μέρος)
Ὅλοι μας λίγο πολὺ ἔχουμε συνηθίσει στὴ μάσκα, ποὺ μᾶς ἐπέβαλε ὁ Μεγάλος Ἀδελφὸς μὲ ἀφορμὴ τὴ στημένη “πανδημία” τοῦ Ἰοῦ Κορώνα. Ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς κρατικοδίαιτους ἐπιστήμονες ποὺ σκύβουν τὴ μέση καὶ ὑπηρετοῦν τὴν παγκόσμια πλεκτάνη γύρω ἀπὸ τὴ λεγομένη πανδημία, εὐτυχῶς ὑπάρχουν καὶ ὄντως ἐπιστήμονες ποὺ ἔχουν μείνει πιστοὶ στὴν ἀποστολή τους καὶ παρουσιάζουν τὰ πράγματα ὅπως ἔχουν. Δύο ἐπιστήμονες αὐτῆς τῆς περιωπῆς εἶναι τὸ ζεῦγος Sucharit Bhakdi καὶ Karina Reiss .
Μὲ βάση τὰ γνωστὰ δεδομένα μέχρι τὸ Μάϊο τοῦ 2020, εἶχαν ἐκδώσει τὸ πρῶτο τους βιβλίο, μὲ τίτλο «Κορώνα – Λάθος Συναγερμός;», τὸ ὁποῖο παρουσίασε ὁ π. Γεώργιος Χάας μέσα ἀπὸ τὶς σελίδες τοῦ περιοδικοῦ μας («Ἐνοριακή Εὐλογία», τεῦχος 222, Φεβρουάριος 2021, σ. 55-62). Ἡ ἀντίδραση σέ αὐτὸ τὸ ἄριστα θεμελιωμένο ἀποκαλυπτικὸ βιβλίο, ποὺ σὲ χρόνο μηδὲν ἔγινε «Best Seller» στὴ Γερμανία, ἦταν ἡ γνωστὴ σὲ ὅλο τὸν κόσμο ἐτικέτα «συνωμοσιολόγοι», ἀλλά κανένας δὲν τόλμησε νὰ ἐμφανιστεῖ μαζί τους σὲ δημόσιο διάλογο.
Ἀκόμα ἀφουγκραζόμαστε τὰ Ἱερά Του Βήματα…
Ἀκόμα ἀφουγκραζόμαστε τὰ Ἱερά Του Βήματα…
(Δυὸ λόγια τιμῆς καὶ εὐλάβειας
στὸν Ἅγιο Νεκτάριον τὸν Θαυματουργό)
Μνήμη ἱερὰ καὶ πάνσεπτος, ἡ τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, Ἐπισκόπου Πενταπόλεως τοῦ θαυματουργοῦ, αὐτὴ ποὺ 
σήμερα, οἱ ὅσοι πιστοὶ ἑορτάσαμε καὶ ἑορτάζουμε, ἔστω κι ἄν πάνω μας στέκει ἡ πικρὴ φτερούγα τῆς ἀρρώστειας, τοῦ φοβεροῦ λοιμοῦ. Ἐμεῖς, «ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις Πατρᾶσι» μας, σταθήκαμε ὄρθιοι μπροστὰ στὸ Ἱερό Θυσιαστήριο καὶ τιμήσαμε δεόντως, φιλεόρτως καὶ ἱεροπρεπῶς τὴν ἄχραντον Κοίμησή Του.Γιατὶ θὰ πρέπει νὰ γνωρίζουμε, πὼς ἡ Σκόπελος θεωρεῖ τὸν Ἅγιο Νεκτάριο καὶ δικό της προστάτη, ὄχι μόνο ἐπειδὴ τὴν ἐπισκέφτηκε, ὡς Ἱεροκήρυκας τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Χαλκίδος, τὸν Μάϊο τοῦ 1892, ἀλλ’ ἐπειδή, ὅταν ἀντίκρυσε τὴ Μονὴ τοῦ Τιμίου Προδρόμου στὴ θέση «τοῦ Δοκίμου», στὴν κορυφὴ τοῦ ὄρους «Παλούκι», τόσο πολὺ ἐθέλχθηκε, ὥστε ἤθελε νὰ συμμονάσει μὲ τὸν ἀδελφικό του φίλο, τὸν πολὺν Γέροντα Σωφρόνιο Κεχαγιόγλου, τὸν ὁποῖο ἐγνώριζε ἀπὸ τὴν Ἀθήνα, ἀπὸ τὶς ξακουστὲς ἀγρυπνίες στὸν Ἅγιο Ἐλισσαῖο. Κι ἡ ἐπιθυμία τοῦ Ἁγίου φαίνεται καθαρὰ σὲ μία ἀπὸ τὶς ἐπιστολές Του πρὸς τὶς μοναχὲς τοῦ μονυδρίου τῆς Ἁγ. Τριάδος, στήν Αἴγινα, ὅπου ἔγραφε: «…ὁ νοῦς καὶ ὁ πόθος μου εἰσίν ἀλλαχοῦ, εἰς τὸν Πρόδρομον τῆς Σκοπέλου». Νὰ γιατὶ ξεχωρίζει γιὰ τὸ νησί μας αὐτὴ ἡ μέρα κι αὐτὴ ἡ γιορτή!
Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΥΓΕΙΑΣ
Ὅταν ἡ Ὑγεία γίνεται ἀντικείµενο τροµοκρατίας
καί ἐκµεταλλεύσεως τῶν ἀνθρώπων
Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΥΓΕΙΑΣ
«EU countries hold primary responsibility for organising and delivering health services and medical care. EU health policy therefore serves to complement national policies, to ensure health protection in all EU policies and to work towards a stronger Health Union», πού σημαίνει πώς «Οἱ χῶρες τῆς ΕΕ ἔχουν τήν κύρια εὐθύνη γιά τήν ὀργάνωση καί τήν παροχή ὑπηρεσιῶν ὑγείας καί ἰατρικῆς περίθαλψης. Ὡς ἐκ τούτου, ἡ πολιτική τῆς Ε.Ε. γιά τήν ὑγεία λειτουργεῖ συμπληρωματικά μέ τίς ἐθνικές πολιτικές, μεριμνῶντας παράλληλα γιά τήν προστασία τῆς ὑγείας σέ ὅλες τίς πολιτικές τῆς Ε.Ε».
Τό ἀπόσπασμα1 αὐτό, ἀλλά καί ἡ μετάφραση του2, εἶναι αὐτολεξεί μεταφορά ἀπό τή ἐπίσημη ἱστοσελίδα τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἐπιτροπῆς, στό τμῆμα πού ἀναφέρεται στήν πολιτική, πού ἀκολουθεῖ ἡ Εὐρωπαϊκή Ἕνωση στά θέματα τῆς Ὑγείας. Στήν ἐπίσημη Ἑλληνική μετάφραση –πιθανῶς σκοπίμως– δέν μεταφράζεται ὁλόκληρη ἡ τελευταία πρόταση, καθώς παραλείπεται ἡ κατάληξή της, πού εἶναι «and to work towards a stronger Health Union», δηλαδή «καί γιά νά ἐργαστοῦμε γιά μιά ἰσχυρότερη Ἕνωση Ὑγείας».
Ὅπως ἔχουμε γράψει καί παλαιότερα, μελετῶντας τήν Συνθήκη τοῦ Maastricht, ὁ τομέας τῆς Ὑγείας ἦταν ἐξαρχῆς μέλημα τῆς Ε.Ε., ὄχι ἀπό ἐνδιαφέρον πρός τούς ἀνθρώπους, ἀλλά ὡς μέσο ἐπιβολῆς καί τρομοκρατίας τῶν πολιτῶν τῆς γηραιᾶς ἠπείρου.
Στό ἄρθρο 129, τοῦ 10ου (Χ) Τίτλου τῆς Συνθήκης τοῦ Maastricht, μέ τόν τίτλο «Δημόσια Ὑγεία» ὁριοθετήθηκαν μέ σαφήνεια οἱ προθέσεις τῶν ἐμπνευστῶν τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως σέ ὅτι ἀφορᾶ (καί) στόν τομέα τῆς βιοηθικῆς.
Μέ πρόσχημα τήν Δημόσια Ὑγεία, οἱ ἰθύνοντες τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως εἰσήγαγαν στήν ζωή τῶν λαῶν τῆς Εὐρώπης ἔννοιες ἀλλά καί ἠθικά διλήμματα σέ θέματα, πού μέχρι τότε ἦσαν ἀδιαπραγμάτευτα, ξεκάθαρα καί κοινῶς ἀποδεκτά.
Ἡ Ὀρθολογική ἐξήγηση τοῦ θαύµατος
Ἡ Ὀρθολογική ἐξήγηση τοῦ θαύµατος
Τόν προηγούµενο µήνα εἴχαµε ἀναφερθεῖ στή φράση «ὅπου Θεός βούλεται νικᾶται φύσεως τάξις», τήν ὁποία συναντᾶµε σέ ὕµνους τῆς Ἐκκλησίας καί ἡ ὁποία συµπυκνώνει τό δόγµα σχετικά µέ τή σχέση τοῦ Ἄκτιστου Θεοῦ µέ τήν κτισθεῖσα φύση.
Ἡ «τάξις τῆς φύσεως» εἶναι ἕνα ζήτηµα πού ἀπασχόλησε ἰδιαιτέρως τή φιλοσοφία καί τήν ἐπιστηµολογία τῶν Νεωτέρων Χρόνων, τῆς ἐποχῆς, δηλαδή, πού διαδέχθηκε τόν Μεσαίωνα καί ἦλθε σέ εὐθεῖα σύγκρουση µέ τίς ἰδέες καί τίς πρακτικές µιᾶς ἐποχῆς, πού χαρακτηρίστηκε ὡς «σκοτεινή ἐποχή» καί ὡς «ἐποχή καταπίεσης», σέ ἀντίθεση µέ τόν αὐτο-χαρακτηρισµό τῶν Νέων Χρόνων ὡς ἐποχῆς διαφωτισµοῦ καί ἐλευθερίας.