Τό πέρασµα τοῦ ἀνθρώπου!
Τό πέρασµα τοῦ ἀνθρώπου!
Στά παιδικά µου χρόνια, ὅταν σήκωνα τά µάτια στόν οὐρανό τῆς νύχτας, τά µικρά, φωτεινά µατάκια τῶν ἀστεριῶν γύριζαν πίσω τό βλέµµα µου. Τά κοίταζα ἴσια καί κατάµατα, ἔχοντας τήν ἀκράδαντη βεβαιότητα πώς, αὐτά ἐκεῖ πάνω, κι ἐγώ ἐδῶ κάτω, εἴµαστε µικρές µικρές ψηφίδες µιᾶς ἀπέραντης ἁρµονίας, ἑνωµένοι µεταξύ µας στή ζωή καί στό θάνατο.
Γιατί ἤξερα ὅτι, ὅπως ἐγώ, ἴσως, ἔβλεπα τό φάντασµα αὐτοῦ πού κάποτε ὑπῆρχε (ἀφοῦ τό ἴδιο τό ἀστέρι τοῦ ὁποίου τό φῶς κοίταζα, µπορεῖ νά εἶχε πεθάνει πολλά γήϊνα χρόνια πρίν, κι ὅµως τά δικά µου µάτια ἔβλεπαν αὐτό πού ὑπῆρξε καί δέν ὑπάρχει) ἔτσι καί τά δικά τους ἀστερένια µάτια κοιτάζοντας τό δικό µου ἀστέρι, βλέπουν στό δικό τους χρόνο πέρα ἀπό τό θάνατό µου, αὐτό πού κάποτε ἤµουν κι ἔπαψα πιά νά εἶµαι.
Ο ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΜΑΣ, Ο π. ΣΙΜΩΝ ΠΡΟΦΗΤΕΥΕΙ ΤΗΝ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ ΜΑΣ!
Ο ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΜΑΣ, Ο π. ΣΙΜΩΝ
ΠΡΟΦΗΤΕΥΕΙ ΤΗΝ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ ΜΑΣ!
Στίς 4 Μαρτίου 1988 ἐκοιμήθη ὁ ἅγιος Γέροντάς μας, Ἀρχιμανδρίτης Σίμων Ἀρβανίτης καί στήν φετεινή ἐπέτειο τῆς Κοιμήσεώς του καί εἰς Μνημόσυνον αὐτοῦ, προδημοσιεύουμε ἕνα ἀπόσπασμα ἀπό τήν ἐκτενῆ Βιογραφία του, πού ἑτοιμάζουμε πρός ἔκδοσιν.
Τό κείμενο πού παραθέτουμε, ἔχει μεγάλη ἐπικαιρότητα, διότι αὐτά τά ὁποῖα μοῦ ὑπαγόρευσε τό 1974, ἀρχίζουν νά πραγματοποιοῦνται ἐπί τῶν ἡμερῶν μας!
Τό κατωτέρῳ ἀπόσπασμα εἶναι ἀπό τό Κεφάλαιο τοῦ βιβλίου μας, πού ἔχει τίτλο: «Ἡ Νοσηλεία τοῦ Γέροντα στό Νοσοκομεῖο τῶν Κληρικῶν (ΝΙΚΕ)» :
Οἱ Κυριακὲς τῆς Τυρινῆς ποὺ (ὀφείλεις νὰ) θυμᾶσαι...
Οἱ Κυριακὲς τῆς Τυρινῆς ποὺ (ὀφείλεις νὰ) θυμᾶσαι...
Θεοκλήτου Μοναχοῦ Διονυσιάτου, ἱερὸ Μνημόσυνο.
Μπορεῖ τὸ «ἡμερολόγιο νὰ μὴν ἔγραφε τὴν ἴδια μηνολογία, ὡστόσο τὸ περιεχόμενο, ποὺ διακρατεῖ ὡς ἄλλο εἰδικὸ βάρος ἡ ἡμέρα αὐτή, σημαδεύει τὴν ψυχὴ μὲ τὴν κορυφαία ὀνομασία ποὺ φέρει: Κυριακὴ τῆς Τυρινῆς. Κυριακή, ντυμένη ὅμως μὲ τὸ χαρμολυπικό της μανδύα. Καί ὕστερα εἶναι καὶ τὰ πρόσωπα ποὺ τὴν συντροφεύουν: πρόσωπα ποὺ ἄφησαν τὸ ἐκτύπωμα τῆς σφραγίδας τους νὰ ντύνει τὴν γυμνότητα τῆς ψυχῆς, ὥστε νὰ τὴν παραμυθεῖ, νὰ τῆς χαρίζει τὶς πρῶτες σταγόνες ἀπὸ μιὰν ἀλλόκοτη δροσιά. Δροσιὰ ποὺ ραντίζει τὰ πρόσωπα σὲ καιροὺς αὐχμηρούς.
Ἀλήθεια, τὶ θυμᾶσαι ἀπ’ αὐτὲς τὶς περασμένες Κυριακές; Τὶ εἶναι αὐτὸ ποὺ τὶς ὑψώνει μέσα σου καὶ τὶς διατηρεῖ μαζὶ με τὰ γεγονότα ποὺ τὶς σημάδεψαν;
Ἑσπέρας, Μέγα Προκείμενον...
Ἑσπέρας, Μέγα Προκείμενον...
Τὸ μενεξελί δειλινό, ἡ μεγάλη καμπάνα τοῦ πρώτου κατανυκτικοῦ ἑσπερινοῦ, καί ὕστερα ἡ μικρὴ ἡ σύναξη τῶν πιστῶν, τῶν ὅσων πιστῶν, ποὺ περιμένουν μὲ τὸ ἄκουσμα τοῦ Μεγάλου Προκειμένου νὰ δοῦν καί ἐφέτος νὰ εἰσοδεύει ἡ Κυρὰ-Σαρακοστή. Σοβαρή, σιωπηλή, μὲ τὸ λιπόσαρκο κορμί της νὰ κινεῖται ἀνάλαφρα μέσα στὸ νυχτωμένο ναὸ ποὺ εὐωδιάζει θυμίαμα, μελισσοκέρι καὶ τὸ ἄρωμα ποὺ ἀπόμεινε ἀπὸ τὴν πρωϊνὴ τὴ Λειτουργία. Ποιὸς ξέρει, ἴσως νὰ τὸ ἀναδίνει καί ὁ Ἀμνὸς τῆς Προηγιασμένης ποὺ περιμένει πάνω στὴ Ἁγία Τράπεζα «σφαγιασθῆναι καὶ δοθῆναι εἰς βρῶσιν τοῖς πιστοῖς» (βλ. Χερουβικὸ Μ. Σαββάτου)...
Οἱ θεωρητικὲς ἔννοιες τῆς ἐπιστήµης
Οἱ θεωρητικὲς ἔννοιες τῆς ἐπιστήµης
Ἕνα ἐντυπωσιακὸ χαρακτηριστικό τῆς νοοτροπίας µας, τὸ ὁποῖο ἰδιαιτέρως ἀνέδειξαν οἱ ἐξελίξεις τῶν τελευταίων χρόνων, εἶναι ἡ πλήρης ἀναντιστοιχία ἢ ἀκόµα καὶ τὸ βαθὺ χάσµα ποὺ ὑπάρχει, ἀνάµεσα στὴν εἰκόνα ποὺ ἔχουν γιὰ τὴν ἐπιστήµη, ὅσοι ἐµπλέκονται αὐτοπροσώπως στὴν πράξη τῆς ἐπιστηµονικῆς ἔρευνας ὡς ἐρευνητὲς «ἐπὶ τοῦ πεδίου» ἢ µελετοῦν τὰ θεωρητικὰ προβλήµατα τῆς ἐπιστηµονικῆς µεθόδου ὡς ἐπιστηµολόγοι ἀφ’ ἑνὸς, καὶ στὴν εἰκόνα, ποὺ ἔχουν γιὰ τὴν ἐπιστήµη οἱ ὑπόλοιποι ἀπὸ ἐµᾶς, ποὺ δὲν ἔχουµε ἄµεση ἐπαφὴ µὲ τὰ ζητήµατα τῆς ἐπιστηµονικῆς ἔρευνας καὶ τῶν πορισµάτων της, ἀφ’ ἑτέρου.
Ἔτσι, οἱ τελευταῖοι, λόγῳ τοῦ ὅτι δὲν κατανοοῦν πλήρως, ὅπως ἄλλωστε εἶναι ἀπολύτως εὔλογο, τὴν εἰδικὴ θεµατολογία κάθε ἐπιστήµης καὶ τὰ συγκεκριµένα προβλήµατα ποὺ ἀπαντᾶ κάθε εἰδικευµένος ἐπιστήµονας στὴν καθηµερινὴ ἐρευνητική του πράξη, τείνουν νὰ πιστεύουν, συναισθανόµενοι καὶ τὸ σχετικὸ δέος, ὅτι κάθε ἐπιστηµονικὸς κλάδος, ὅσο ἀτελῆ καὶ συγκεχυµένα καὶ ἂν εἶναι στὴν πραγµατικότητα τὰ πορίσµατά του καὶ κάθε συγκεκριµένος ἐπιστήµονας, ὅσο ἄπειρος ἢ ἀκατάρτιστος καὶ ἂν εἶναι, ἐνσαρκώνουν τὴν ἴδια τὴν «ἰδέα τῆς ἐπιστήµης» καθ’ αὐτήν!
Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΚΑΙ ΓΝΩΣΗ!
Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ,
ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΚΑΙ ΓΝΩΣΗ!
Ἀρχίζει ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή καί πρέπει νά ἑτοιμασθοῦμε περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη ἐποχή τοῦ χρόνου, γιατί μέ τήν περίοδο τοῦ Τριῳδίου μᾶς δίνεται μιά ἐξαιρετική εὐκαιρία νά ἰδοῦμε κατάματα τόν Θεό μας καί νά καθρεπτίσουμε σ’ Αὐτόν τόν ταλαίπωρο ἑαυτόν μας. Νά ἀναλογισθοῦμε τό νόημα καί τόν σκοπό τῆς Θείας Λατρείας καί νά ἐξετάσουμε τό ἐάν καί κατά πόσον μέ τόν τρόπο πού ἀσκοῦμε τήν Λατρεία μας ἐπιτυγχάνεται αὐτός ὁ σκοπός, ἤ μόνο «ἀέρα δέρουμε»!
Ἐπείγει αὐτό τό καθρέπτισμα γιατί δέν πρέπει νά χάσουμε χρόνο, σερνόμενοι ἀπό τήν ἀνεπίγνωστη θρησκευτικότητά μας, πότε στήν αὐτοδικαίωση, πότε στήν ὑπεραισιοδοξία, πότε στήν αὑτολύπηση, πότε στή μελαγχολία καί πότε στήν ἀπόγνωση!
Ἡ Θεία Λατρεία εἶναι ἡ Θεία Θερμοκοιτίδα, πού μᾶς αὐξάνει κατά Θεόν, σκοπεύει νά μᾶς αὐξήσῃ «εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ» καί γι’ αὐτό ἡ Ἐκκλησία μας, ὄχι ἁπλῶς τῆς δίδει σημασία, ἀλλά ἀπόλυτη προτεραιότητα.
Φωτογραφίες ἀπό τό Νυκτερινό...Ἐξωεκκλησίασμά μας!
Φωτογραφίες ἀπό τό Νυκτερινό...Ἐξωεκκλησίασμά μας!
Παραθέτουμε καί τίς δύο ἄλλες φωτογραφίες, πού ὑποσχεθήκαμε στό πρῶτο ἄρθρο μας (σελίδα 51), ὅπως τίς κατέγραψαν οἱ κάμερες τοῦ Ναοῦ μας. Ἡ ἐπάνω, εἶναι ἀπό τό ξημέρωμα τῆς Κυριακῆς 16 Ἰανουαρίου 2022, ὥρα 02.19΄.51΄΄ μετά τό κλείσιμο τῶν νυκτερινῶν Κέντρων, πού τό Κράτος ἐπέβαλε γιά νά προστατεύσῃ τούς πολῖτες του! Πιό κάτω, ἡ φωτογραφία τῆς 29ης Ἰανουαρίου 2022, ὥρα 01.03΄.51΄΄ τό ξημέρωμα! Ἀπτόητοι οἱ νέοι μας καί ἀπό τά χιόνια τῆς Πλατείας μας καί τῆς Σκάλας τοῦ Ναοῦ!
π. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 234
Φεβρουάριος 2022
ΑΙΩΝΙΑ ΖΩΗ, ἤ ΖΩΗ ΓΕΜΑΤΗ ΤΡΟΜΟ;
ΑΙΩΝΙΑ ΖΩΗ, ἤ ΖΩΗ ΓΕΜΑΤΗ ΤΡΟΜΟ;
Σχεδόν 3 χρόνια τώρα οἱ Ἐθνοσωτῆρες Κυβερνῶντες τοῦ κόσμου τούτου τῶν ἔλλογων πολιτῶν τοῦ γήϊνου πλανήτη πέτυχαν (εὐτυχῶς ὄχι γιά ὅλους) νά κάνουν τό λογικό παράλογο καί τό παράλογο λογικό σάν νά εἶναι… ἐξωγήϊνο!
Γέμισε ἡ ἀνθρωπότητα μέ ἀκαταδίωκτους ἐμπειρογνώμονεςγιατρούς νά μᾶς πιπιλᾶνε συνεχῶς στά ΜΜΕ τήν ἴδια ἀτάκα «τό ὅπλο πού μᾶς ἔδωσε ἡ Ἐπιστήμη, τό ἐμβόλιο πού εἶναι δῶρο Θεοῦ εἶναι αὐτό πού σώζει γι’ αὐτό ἐμβολιαστεῖτε! Εἶναι ἡ μόνη λύση!»
Τό ἐμβόλιο εἶναι ἀσφαλές μᾶς λένε ἀλλά ἅμα εἶναι ἔτσι ἄς ἀναλάβει κάποιος τήν εὐθύνη ἄν πάθουμε κάτι ἀπό τίς παρενέργειές του νά ἐπομισθεῖ τίς οἰκογενειακές ὑποχρεώσεις τοῦ καθενός μας ὅταν ἔρθει ἴσως …τό μοιραῖο!
ΟΥΡΑΝΟΙ ΚΑΙ ΤΑΒΑΝΙΑ!
ΟΥΡΑΝΟΙ ΚΑΙ ΤΑΒΑΝΙΑ!
«Στόν οὐρανό, πού κάναμε ταβάνι
δέν βλέπουμε τίς νύχτες ξαστεριά»,
λέει ὁ στίχος ἑνός ἔντεχνου τραγουδιοῦ τῆς δεκαετίας τοῦ 1980 (Δ. Λάγιος «θά μέ δικάσει»). Σήμερα μᾶλλον πρέπει νά ποῦμε τό ἀντίστροφο, στό ταβάνι πού κάναμε οὐρανό! Τό ταβάνι αὐτό εἶναι χαμηλοτάβανο, ἀνήλιαγο, μέ ψεῦτες ἥλιους, μέ φῶς τεχνητό, τέτοιο πού δέν ἐγγράφεται στήν συνείδηση. Ἀντί γιά ὁρίζοντα, ἔχει εἰκόνες ψηφιακές, ἐναλλασόμενες ἀδιάκοπα, ὥστε νά μήν γίνεται ἀντιληπτή ἡ στενότητα τοῦ χώρου πού καλούμαστε νά ζήσουμε. Μᾶς πλακώνει αὐτή ἡ στενότητα, μᾶς συνθλίβει αὐτός ὁ χαμηλοτάβανος ψεύτικος οὐρανός, γιατί εἴμαστε φτιαγμένοι γιά τήν ἀνοιχτωσιά, γιά τήν ἀπεραντοσύνη, ἀλλά τήν ἔχουμε λησμονήσει, τήν ἔχουμε θάψει καί ἀναζητοῦμε στίς διαρκεῖς ἐναλλαγές, τό νέο, τό ἐνδιαφέρον, τό διαφορετικό, τήν ἔκπληξη, ἡ ὁποία σύντομα ὑποστρέφεται σέ πλήξη.
Μιλᾶμε γιά τό ταβάνι τῆς αὐτολατρείας, τῆς αὐτοαναφορικότητας, τῆς αὐτοδικαίωσης. Δέν πρόκειται μόνο γιά μιά στενά ἀτομιστική ὑπόθεση, ἀλλά γιά ἕνα μαζικό φαντασιακό, τό ὁποῖο ἀλληλοτροφοδοτεῖ ἀτομικότητες, ἑτερότητες καί ὁμαδικότητες, μέσα ἀπό τεχνητές συνάφειες καί ἀντιθέσεις, χρεωμένες ὅλες νά στηρίζουν, αὐτό τό ταβάνι πού νομίζουμε γιά οὐρανό.
ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΣΤΕ ΟΜΟΡΦΑ ΟΝΕΙΡΑ
ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΣΤΕ ΟΜΟΡΦΑ ΟΝΕΙΡΑ
Ὁ Εὐγένιος Τριβιζᾶς, κατά κοινή ὁμολογία, εἶναι ἕνας πολύ ἐπιτυχημένος παραμυθάς, ἄσχετα μέ τό ἄν προσφάτως σχολιάσθηκε γιά τήν ἔμπνευσή του νά ἐξοικοιώσει τά μικρά παιδιά, τά ὁποῖα ἀποτελοῦν τό ἀναγνωστικό του κοινό, μέ τήν περιπέτεια πού ταλαιπωρεῖ τήν ἀνθρωπότητα τά τελευταῖα δύο χρόνια.
Ἐπειδή τό ἰδιαίτερο χάρισμα πού πρέπει νά ἔχει ἕνας παραμυθάς, ὅπως καί ὅλοι οἱ μυθιστοριογράφοι εἶναι, κατά κανόνα, ἡ πλούσια φαντασία τους, αὐτή εἶναι πού κάποιες φορές συμβαίνει νά τούς ὁδηγεῖ στήν πρόβλεψη γεγονότων καί καταστάσεων, πού πραγματοποιοῦνται σέ χρόνο ἑπόμενο, γιατί μᾶλλον μποροῦν νά ἐντοπίζουν σημάδια πού δέν ἐπισημαίνουμε οἱ περισσότεροι.
Τέτοια ἔμπνευση, κατά τά φαινόμενα, πρέπει νά ὁδήγησε καί τόν συγγραφέα τῆς ἀναφορᾶς μας στήν περίπτωση τοῦ παραμυθιοῦ του μέ τίτλο «Τά μαγικά μαξιλάρια» πού κυκλοφορήθηκε τό 1992, ἡ ὑπόθεση τοῦ ὁποίου προσιδιάζει, κατά τή γνώμη μου, στήν περιπέτεια πού βιώνει ὅλος ὁ Πλανήτης αὐτή τήν περίοδο καί ἰδιαίτερα ἡ Χώρα μας.