ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΣΤΕ ΟΜΟΡΦΑ ΟΝΕΙΡΑ
Ὁ Εὐγένιος Τριβιζᾶς, κατά κοινή ὁμολογία, εἶναι ἕνας πολύ ἐπιτυχημένος παραμυθάς, ἄσχετα μέ τό ἄν προσφάτως σχολιάσθηκε γιά τήν ἔμπνευσή του νά ἐξοικοιώσει τά μικρά παιδιά, τά ὁποῖα ἀποτελοῦν τό ἀναγνωστικό του κοινό, μέ τήν περιπέτεια πού ταλαιπωρεῖ τήν ἀνθρωπότητα τά τελευταῖα δύο χρόνια.
Ἐπειδή τό ἰδιαίτερο χάρισμα πού πρέπει νά ἔχει ἕνας παραμυθάς, ὅπως καί ὅλοι οἱ μυθιστοριογράφοι εἶναι, κατά κανόνα, ἡ πλούσια φαντασία τους, αὐτή εἶναι πού κάποιες φορές συμβαίνει νά τούς ὁδηγεῖ στήν πρόβλεψη γεγονότων καί καταστάσεων, πού πραγματοποιοῦνται σέ χρόνο ἑπόμενο, γιατί μᾶλλον μποροῦν νά ἐντοπίζουν σημάδια πού δέν ἐπισημαίνουμε οἱ περισσότεροι.
Τέτοια ἔμπνευση, κατά τά φαινόμενα, πρέπει νά ὁδήγησε καί τόν συγγραφέα τῆς ἀναφορᾶς μας στήν περίπτωση τοῦ παραμυθιοῦ του μέ τίτλο «Τά μαγικά μαξιλάρια» πού κυκλοφορήθηκε τό 1992, ἡ ὑπόθεση τοῦ ὁποίου προσιδιάζει, κατά τή γνώμη μου, στήν περιπέτεια πού βιώνει ὅλος ὁ Πλανήτης αὐτή τήν περίοδο καί ἰδιαίτερα ἡ Χώρα μας.
Ἡ ὑπόθεση τοῦ παραμυθιοῦ περιγράφεται στούς ἱστότοπους παιδικῆς λογοτεχνίας, συνοπτικά, ὡς ἑξῆς: «Ὁ βασιλιάς Ἁρπατίλαος στύβει τούς ὑπηκόους του σάν λεμονόκουπες, γιά νά δουλεύουν ὅλο καί περισσότερο καί νά γεμίζουν τό στέμμα του μέ πετράδια. Μέ μιά σειρά ἀπό μέτρα, ἀπαγορεύσεις καί νόμους, πού προάγουν τήν ἐργασία καί τά ἐργοστάσια, ἔχει μετατρέψει τή ζωή τῶν πολιτῶν τῆς Οὐρανούπολης σέ μιά γκρίζα κόλαση. Ὅπως εἶναι φυσικό ὅλοι τόν μισοῦν γι’ αὐτό, καί στρώνουν στό δρόμο του μπανανόφλουδες γιά νά πέφτει. Τότε καί ἐκεῖνος, συγκαλεῖ τήν Τρόϊκα τῶν συμβούλων του, πού καταλήγει σέ ἕνα καταχθόνιο σχέδιο: Νά κατασκευάσουν γιά τούς Οὐρανουπολίτες μαγικά μαξιλάρια, πού θά τούς στερήσουν τά ὄμορφά τους ὄνειρα καί θά τούς γεμίσουν μέ ἀπαίσιους ἐφιάλτες! .......»
Βέβαια, ἡ τακτική τοῦ βασιλιά τοῦ παραμυθιοῦ καί τῶν συμβούλων του δέν εἶναι πρωτότυπη, ἀφοῦ μέ τέτοιες συμπεριφορές εἶναι γεμάτη ἡ ἱστορία τοῦ Κόσμου, καθώς λίγο-πολύ οἱ δυνάστες ὅλων τῶν ἐποχῶν παρόμοιες μεθόδους μετέρχονται γιά νά διοικοῦν τούς ὑπηκόους τους, ὡστόσο τό ἰδιαίτερο στοιχεῖο τοῦ συγκεκριμένου παραμυθιοῦ εἶναι τό διεστραμμένο σχέδιο, πού ἀποσκοπεῖ στό νά στερήσει τούς ἀνθρώπους ἀπό τά ὄμορφα ὄνειρα. Τέτοια ἰδέα, ἀπό ὅσο γνωρίζω, δέν εἶχε ξαναϋπάρξει στό παρελθόν.
Ποῦ ἀκούστηκε ξανά νά στερεῖται ἀπό τούς ἀνθρώπους τό δικαίωμα νά μποροῦν νά ὀνειρεύονται ὄμορφα ὄνειρα, ἔστω καί μέ μαγικά; Ὄνειρα, φαντάζομαι, ἔκαναν ἀκόμη καί οἱ σκλάβοι ὅλων τῶν ἐποχῶν.
Τό παραμύθι τῆς ἱστορίας μας τό παρακολούθησα ὡς δρώμενο σέ μιά σχολική γιορτή, κάποιο καλοκαίρι πρίν τό 2010, καί ἐντυπωσιάσθηκα τόσο ἀπό τήν ὑπόθεσή του, ὥστε ποτέ δέν τό ξέχασα. Καί αὐτές τίς ἡμέρες ἔζησα ἕνα περιστατικό μέ μιά νεαρή ὑπάλληλο σέ κάποιο κατάστημα, ὅπου πῆγα γιά νά ἐξοφλήσω τόν λογαριασμό τοῦ τηλεφώνου μου, καί ἔγινε ἡ ἀφορμή νά διαπιστώσω πόσο ἐπίκαιρη εἶναι αὐτή ἡ ἱστορία, πού πλάσθηκε στή φαντασία τοῦ συγγραφέα τριάντα χρόνια πρίν.
Ἡ διάθεση τῆς κοπέλλας πού ἔτυχε νά μέ ἐξυπηρετήσει ἐκείνη τήν ἡμέρα δέν ταίριαζε καθόλου στό νεαρό τῆς ἡλικίας της, πού καί μόνο ἡ νιότη της θά ἔφτανε νά τήν γεμίζει ἀπό ἐνθουσιασμό καί καλή διάθεση. Ὅταν τήν ρώτησα τί ἔφταιγε, μέ τό θάρρος τοῦ γονιοῦ πού ἔχει παιδιά στήν ἡλικία της, μοῦ ἀπάντησε ὅτι, ὅταν ζοῦμε σέ ἕναν τέτοιο κόσμο, μέ ὅλα αὐτά πού συμβαίνουν ἐτοῦτον τόν καιρό, πῶς θά μποροῦσε νά αἰσθάνεται, παρά κακόκεφα;
Δέν παραξενεύτηκα, τά πιό πολλά παιδιά σκέφτονται μέ τόν ἴδιο τρόπο. Ζοῦν σάν σέ ἐφιάλτη. Ἡ ζωή τους ἐκτυλίσσεται πάνω σέ μαῦρο φόντο. Κατά τά φαινόμενα, δέν ἐλπίζουν, δέν ὀνειρεύονται. Καί ὄχι μόνο τά παιδιά, οἱ περισσότεροι σχεδόν τό ἴδιο κάνουμε, μέ τόν ἴδιο τρόπο λειτουργοῦμε. Φαίνεται καί ἀπό τά πρόσωπά μας. Βλοσυροί, κακοπροαίρετοι, ἐπιθετικοί μέ τό παραμικρό. Οἱ συμπεριφορές μας δείχνουν τί συμβαίνει μέσα μας.
Νά λοιπόν πού, ὅπως φαίνεται, ὁ σύγχρονος Ἁρπατίλαος καί οἱ σύμβουλοί του μᾶλλον ἔβαλαν τό σχέδιό τους σέ κίνηση. Δέν λείπουν βλέπετε οἱ ἔξυπνες ἰδέες ἀπό τά μυαλά πού φροντίζουν γιά τό καλό τῆς Χώρας, τοῦ Πλανήτη καί ὅλων μας.
Βρέθηκαν καί τά μαγικά μαξιλάρια τῆς ἐποχῆς, φτιαγμένα κατάλληλα γιά νά ταιριάζουν στούς σύγχρονους Οὐρανουπολίτες, σέ ὅλους ἐμᾶς δηλαδή, τούς ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς, μικρούς καί μεγάλους, μά πιό πολύ στούς νέους πού εἶναι καί τό πιό δυναμικό ἀλλά καί εὐαίσθητο κομμάτι τῆς κοινωνίας, γιά νά μᾶς στερήσουν τά ὄνειρα.
Πῶς μπορεῖ νά συμβαίνει ἀλλιῶς; Γιατί ἄραγε τά παιδιά μας ἔπαψαν νά ὀνειρεύονται ὄμορφα ὄνειρα; Γιατί δέν κάνουν σχέδια γιά τό μέλλον τους; Καί μή βιαστεῖτε νά πεῖτε ὅτι δέν συμβαίνει ἔτσι. Μήν πεῖτε ὅτι ὄμορφα ὄνειρα εἶναι νά θέλει νά γίνει κάποιος μόνο, δημοφιλής, ἀναγνωρίσιμος, influencer ἴσως, ἤ στάρ τοῦ καλλιτεχνικοῦ στερεώματος, καί μέ κάθε κόστος. Εἴδατε πῶς κατέληξαν ἐκεῖνα τά παιδιά μας, πού, ὅπως προβάλλεται στήν εἰδησιογραφία τοῦ τελευταίου καιροῦ, παρασύρθηκαν ἀπό κάτι τιποτένιους πού ἡ κοινωνία τούς ἀνέδειξε πρωταγωνιστές;
Γιά νά ξεφύγουν τά παιδιά μας ἀπό τή ζοφερή Ἑλλαδική πραγματικότητα, ὅπως αὐτή διαγράφονταν ἀπό τά πρῶτα χρόνια τῆς προηγούμενης δεκαετίας, τότε πού μᾶς εἶπαν ὅτι ἡ Χώρα χρεωκόπησε, ἄρχισαν νά φεύγουν κατά κύματα στό ἐξωτερικό γιά νά βροῦν τήν τύχη τους. Ἐγκατέλειψαν τόν τόπο τους γιά μποροῦν νά ἐλπίζουν σέ ἕνα καλύτερο μέλλον, γιά νά ἔχουν τό ἀναπαλλοτροίωτο δικαίωμα νά μποροῦν νά ὀνειρεύονται.
Φανταστεῖτε πόσο φυσιολογικό εἶναι νά σκέφτονται οἱ νέοι μας ὅτι εἶναι μάταιο νά κάνουν ὄμορφα ὄνειρα γιά τή ζωή τους, ἰδιαίτερα αὐτή τήν περίοδο, πού ἐκεῖνοι, περισσότερο ἀπό ὅλους, αἰσθάνονται τό βάρος πού νοιώθει κανείς ὅταν ζεῖ σέ περιβάλλον ἐκφοβισμοῦ καί καταναγκασμῶν, ὅπως συμβαίνει δυό χρόνια τώρα, καί μάλιστα βίωσαν στήν τόσο τρυφερή ἡλικία τους ἕναν ἑπτάμηνο ἐγκλεισμό, πού κανείς δέν περίμενε οὔτε καί ἔλαβε πειστικές ἐξηγήσεις γιά τή λογική καί τό νόημά του.
Αἰχμάλωτη ὅλη ἡ Οἰκουμένη βέβαια, ἀλλά περισσότερο αἰχμάλωτα τά παιδιά. Καί χωρίς ἐλπίδα. Σέ τί νά ἐλπίσει ἕνας νέος σήμερα ὅταν δέν ὑπάρχει ὁρίζοντας;
Ὅταν χρειάσθηκε κάποια γνωστή μου οἰκογένεια τήν βοήθεια ἑνός νευρολόγου-ψυχιάτρου γιά νά βοηθήσει ἕναν γέροντα πού ἔπασχε ἀπό ἄνοια, τήν περασμένη ἄνοιξη, ἐκεῖνος ἀπολογήθηκε γιά τήν καθυστέρηση μέ τήν ὁποία ἀνταποκρίθηκε λέγοντας πώς «δέν θά ἀφήσουμε τούς νέους γιά νά δώσουμε προτεραιότητα στούς γέροντες»! Καί στήν ἀπορία τῆς οἰκογένειας, «μά γιατί, τί συμβαίνει», ἐκεῖνος συνέχισε λέγοντας: «μά, πηδᾶνε ἀπό τά παράθυρα!».
Αὐτά τά «ὄμορφα» συμβαίνουν στίς μέρες μας, ὅπως κατά σύμπτωση τά φαντάστηκε ὁ γνωστός παραμυθάς χρόνια πρίν. Αὐτοί, πού τούς ἐξουσιοδοτήσαμε νά ὁρίζουν τίς ζωές μας, μέ τόν τρόπο τους, στέρησαν σέ ὅλους ἐμᾶς καί εἰδικά στά παιδιά, τήν ἔμφυτη τάση νά ὀνειρεύονται ὄμορφα ὄνειρα.
Θυμηθεῖτε τί ἔχει εἰπωθεῖ ἀπό τά πιό ἐπίσημα χείλη στή Χώρα! Ἐπιστροφή στήν προηγούμενη κανονικότητα δέν ὑπάρχει. Δηλαδή, μήν κάνετε ὄνειρα, πάει ὁ παλιός καλός καιρός. Τό μέλλον προφανῶς θά εἶναι ἔτσι, ὅπως τώρα, καί χειρότερο. Ἑπομένως, ὅλα μάταια. Καί ὑπακοή στούς κανόνες νά κάνουμε, σωτηρία μᾶλλον δέν βλέπουμε.
Ἀλλά γιά σταθεῖτε! Αὐτό δέν μοῦ φαίνεται καθόλου τίμιο. Γιατί νά μήν ἔχουμε δικαίωμα νά ξαναζήσουμε καί πάλι ξένοιαστα ὅπως πρίν τίς ἀπαγορεύσεις καί τούς περιορισμούς. Γιατί νά μήν κάνουμε ὄνειρα ὡραῖα, ἀκόμη καί τρελλά; Τί καί ποιός θά μᾶς τό ἀπαγορεύσει;
Δηλαδή ἐπειδή, ἐμφανίστηκε μιά ἀπειλή, σοβαρή ἄν θέλετε, νά τό δεχτῶ, πρέπει νά καταστραφεῖ ἡ ἀνθρωπότητα, νά βυθισθεῖ στή θλίψη ἡ ζωή ὅλων;
Θά πεθάνουμε ὅλοι! Φωνάζουν οἱ σύμβουλοι τοῦ Ἁρπατίλαου! Ὑπάρχει κίνδυνος δέν τό βλέπετε;
Μά δύο χρόνια τώρα ἡ ἀνθρωπότητα «ζεῖ καί βασιλεύει» καί ἄν ποῦμε γιά τήν Ἑλλάδα, δώδεκα χρόνια μετά τήν καταστροφή, τά καταφέρνει μιά χαρά, ὅπως μᾶς λένε, καί ἔχουμε γίνει καί ὑπέροχος προορισμός γιά τούς κατοίκους τῆς Ἀνατολίας.
Ἄρα γιατί νά μήν μποροῦμε νά ὀνειρευόμαστε ὄμορφα ὄνειρα; Γιατί νά μήν ἀναζητοῦμε χαρές καί πανηγύρια καί ξεφαντώματα καί ἀνατάσεις ψυχικές; Γιατί νά μήν διεκδικοῦμε καλύτερες ἡμέρες;
Ἐπάνω τους παιδιά! Μέ τά μαγικά μαξιλάρια, ὅπως θυμᾶμαι ὅτι ἔκαναν καί οἱ μικροί μαθητές στό κλείσιμο τῆς παράστασης ἐκείνης τῆς σχολικῆς γιορτῆς, μιᾶς καλύτερης ἐποχῆς, γιά νά πάρουμε τή ζωή μας πίσω, μέ ἕναν τρόπο πού θά διαλέξουμε ἐμεῖς, καί ὄχι μέ τόν τρόπο πού μᾶς ὑποδεικνύουν ἐκεῖνοι, πού λένε πώς φροντίζουν γιά τό καλό μας. Γιατί νά διαλέξουν ἄλλοι καί πάλι γιά ἐμᾶς;
Ὅσο ὁ ἥλιος ξημερώνει κάθε μέρα, ὅσο θά ὑπάρχουν ὄμορφα δειλινά, ὅσο οἱ «οὐρανοί διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ», ἐμεῖς θά κάνουμε σχέδια.
Ὅσο ζεῖ ὁ Θεός ἐμεῖς ἔχουμε χρέος νά ὀνειρευόμαστε ὄμορφα ὄνειρα.
«Κάντε ὑπομονή καί ὁ οὐρανός θά γίνει πιό γαλανός»!
Δημήτρης Κοσκινιώτης
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 234
Φεβρουάριος 2022