Ο ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΣ ΝΕΩΚΟΡΟΣ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΜΑΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΓΙΑΛΕΔΑΚΗΣ
Ο ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΣ ΝΕΩΚΟΡΟΣ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΜΑΣ
ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΓΙΑΛΕΔΑΚΗΣ
Τό Σάββατο τοῦ Λαζάρου ἔχει τήν ἐπέτειο τῆς Κοιμήσεώς του ὁ εὐλαβέστατος καί ἀκούραστος Νεωκόρος τοῦ Ναοῦ μας Ἐμμανουήλ Γιαλεδάκης.
Ὁ μακαριστός διηκόνησε μέ συνέπεια καί ἐργατικότητα ἀπό τοῦ ἔτους 1968 ἕως τοῦ ἔτους 1990, πού συνταξιοδοτήθηκε, ὁπότε καί ἐπέστρεψε στήν γενέτειρά του τήν Κρήτη καί συνέχισε μέ ἄμισθη διακονία του στό Ναό τῆς Εὐαγγελιστρίας Χαλέπας Χανίων.
Ἦταν ἀκούραστος καί ἐφευρετικός. Ἐκβράχισε μόνος του ἕνα μεγάλο τμῆμα συμπαγοῦς βράχου μπροστά ἀπό τό Ἀρχονταρίκι καί τό μετέτρεψε σέ κουζίνα καί Ἀποθήκη!
Μαζί ἐργασθήκαμε γιά τήν ἐπαναφορά τοῦ πρώτου Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Νικολάου, σέ Ναό, ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, διότι μετά τήν ἀνέγερση τοῦ μεγάλου Ναοῦ εἶχε μετατραπεῖ σέ Προσκοπεῖο καί ἀργότερα σέ Σχολεῖο. Μέ εὐλάβεια, ἀκαταπόνητος, χωρίς ὡράριο ἐργαζόταν γιά τόν Ναό μας, σεβόμενος καί ἀγαπῶν ὅλους μας, ἰδιαιτέρως δέ τόν π. Ἐμμανουήλ, πού τόν ἔλεγε Πατέρα του!
Ἄς εἶναι αἰωνία ἡ μνήμη καί τῶν τριῶν!
π. Β. Ε. Β.
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 237
Μάϊος 2022
ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΤΩΝ ΚΤΙΤΟΡΩΝ-ΕΦΗΜΕΡΙΩΝ- ΕΠΙΤΡΟΠΩΝ ΔΩΡΗΤΩΝ ΚΑΙ ΔΙΑΚΟΝΗΣΑΝΤΩΝ ΤΗΝ ΕΝΟΡΙΑ ΜΑΣ
ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΤΩΝ ΚΤΙΤΟΡΩΝ-ΕΦΗΜΕΡΙΩΝ-
ΕΠΙΤΡΟΠΩΝ
ΔΩΡΗΤΩΝ ΚΑΙ ΔΙΑΚΟΝΗΣΑΝΤΩΝ ΤΗΝ ΕΝΟΡΙΑ ΜΑΣ
Στίς 10 Ἀπριλίου 2022, Ε΄ Κυριακή τῶν Νηστειῶν, ἡμέρα τῶν Ἐγκαινίων τοῦ Ναοῦ μας (1895), τελέσαμε, ὅπως κάθε χρόνο τό Μνημόσυνον τῶν Κτιτόρων τοῦ Ναοῦ μας, τῶν Ἐφημερίων του, τῶν Ἐπιτρόπων, τῶν Ἱεροψαλτῶν, τῶν Νεωκόρων καί πάντων τῶν Διακονησάντων εἰς τό Φιλόπτωχον τῆς Ἐνορίας μας καί στό ἐν γένει Πνευματικό Ἐνοριακό ἔργο.
Ἡ εὐγνωμοσύνη μας πρός ὅλους αὐτούς εἶναι μεγάλη, διότι αὐτοί δημιούργησαν καί συντήρησαν τόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Νικολάου γιά νά μᾶς παραδοθῇ ἡ συνέχεια τῆς διακονίας του.
Εὐχόμεθα, ὅπως λέγει καί ἡ εὐχή τῶν Ἐγκαινίων, νά διατηρήσῃ ὁ Κύριός μας, μέ τήν μεσιτεία τοῦ ἁγίου Νικολάου, τόν Ναόν τοῦτον «εἰς αἰῶνας αἰώνων», ἕως τῆς συντελείας τοῦ κόσμου τούτου καί νά μᾶς ἀξιώσῃ νά τόν ὑπηρετήσουμε «μέχρις έσχάτης ἡμῶν ἀναπνοῆς»!
π. Β. Ε. Β.
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 237
Μάϊος 2022
ΕΤΗΣΙΟΝ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΤΟΥ π. ΗΛΙΑ ΣΤΕΦΟΠΟΥΛΟΥ
ΕΤΗΣΙΟΝ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΤΟΥ π. ΗΛΙΑ ΣΤΕΦΟΠΟΥΛΟΥ
Τό Σάββατο 12 Φεβρουαρίου τελέσαμε στόν Ναό μας τό ἐτήσιο Μνημόσυνο τοῦ συνταξιούχου Ἐφημερίου τοῦ Ναοῦ μας, π. Ἠλία Στεφοπούλου.
Ὁ π. Ἠλίας διηκόνησε τό Φιλόπτωχο Ταμεῖο τοῦ Ναοῦ μας ἐπί πολλά ἔτη, ἀλλά καί ὡς Ἐφημέριος, διαδεχθείς τόν ἀείμνηστον π. Κωνσταντῖνον Καρανικόλα. Πολύτεκνος οἰκογενειάρχης, εἶχε τήν εὐλογία νά ἴδῃ καί τόν υἱόν του Στέφανον Ἱερέα. Ἐσέβετο ἰδιαιτέρως τόν π. Ἐμμανουήλ Βολουδάκην καί, ὅπως ἔλεγε, ἐδιδάχθη πολλά ἀπό αὐτόν.
Ἐπίσης, συνεδέετο πνευματικά μέ τόν θεῖο του, π. Σπυρίδωνα Ξένον καί ὠφελήθη πολύ κατά τά χρόνια πού ἐκεῖνος ὡς λαϊκός διακονοῦσε ἱεραποστολικά. Κατόπιν, κατέφυγε στό Ἅγιον Ὄρος καί δημιούργησε Συνοδία στή Νέα Σκήτη, ὅπου σήμερα διάδοχός του εἶναι ὁ π. Βενέδικτος Νεασκητιώτης.
Ἄς εἶναι αἰωνία ἡ μνήμη του καί ὁ Κύριος νά τοῦ ἀνταποδώσῃ κατά τήν εὐλάβειά του.
π. Β. Ε. Β.
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 237
Μάϊος 2022
Τά παιδιά μας ἀρνοῦνται τόν Θεό καί ἐμεῖς καμαρώνουμε;
Τά παιδιά μας ἀρνοῦνται τόν Θεό
καί ἐμεῖς καμαρώνουμε;
Τό πρῶτο Σάββατο τῆς φετεινῆς Σαρακοστῆς, τήν ἡμέρα τῆς γιορτῆς τῶν Ἁγίων Θεοδώρων, ἔτυχε νά παραβρεθῶ στό μνημόσυνο συγγενικοῦ μου προσώπου σέ μιά μεγάλη ἐπαρχιακή πόλη, καί στή φιλοξενία πού ἀκολούθησε, κατά τά Ἑλληνικά εἰωθότα, συνέβη κάποιο περιστατικό πού μέ ἔβαλε σέ σκέψεις.
Διανύαμε ἤδη τήν πρώτη ἑβδομάδα τῶν Νηστειῶν, ὅταν ὑποθετικά θά ὀφείλαμε ὡς χριστιανοί νά νηστεύουμε, ἀλλά τό τραπέζι πού παρατέθηκε στή συνέχεια τῆς τελετῆς, ἦταν γεμάτο ἀπό ψητό ἀρνί καί κοκορέτσι! Βέβαια πρός τιμή τοῦ καταστήματος ὑπῆρχε καί νηστήσιμο πιάτο πού μάλιστα ἀποδείχτηκε πεντανόστιμο.
Ὡστόσο, τό ἀξιοσημείωτο δέν ἐντοπίζεται στό ὅτι σέ τέτοια ἰδιαίτερη περίοδο οἱ περισσότεροι δέν νηστεύουν, οὔτε ἔστω κατά παράδοση, ἀλλά στήν ἀποκάλυψη στήν ὁποία προέβη μία ἀπό τίς κυρίες τῆς παρέας, στή συζήτηση πού ξεκίνησε, μέ ἀφορμή τό γεγονός, πώς, ἀνάμεσα στούς συνδαιτημόνες τοῦ γεύματος, ὑπάρχουν καί δύο πού ἐπιλέγουν νηστήσιμο φαγητό.
ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΒΑΠΤΙΣΤΗΣ – ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ
ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΒΑΠΤΙΣΤΗΣ – ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ
Ὁμοιότητες Βίου
«Τά δύο πρῶτα κεφάλαια τοῦ κατά Λουκᾶν Εὐαγγελίου παρουσιάζουν πολλάς ἀντιστοιχίας μεταξύ τῆς ζωῆς τοῦ Ἰησοῦ καί τοῦ Ἰωάννου1». Ἡ φράση αὐτή πού ἐπαναλαμβάνεται ἀπό πολλούς ἐρευνητές μοῦ ἔφερε στήν μνήμη τό γνωστό ἔργο τοῦ Πλουτάρχου, «Βίοι παράλληλοι».
Ὁ Πλούταρχος (46 – 127 dHr.) ἔγραψε τούς «Βίους παράλληλους» ὄχι γιά νά κάνει ἱστορία, ἀλλά, γιά νά ἀποκαλύψει, στήν κάθε πολιτική προσωπικότητα, τῆς ὁποίας τήν βιογραφία περιγράφει, τόν ἄνθρωπο μέ τίς καλές καί τίς κακές του ἰδιότητες, ἀλλά κυρίως γιά νά προσφέρει στούς ἀναγνῶστες του μοντέλα ἀρετῶν2». «Ὁ ἴδιος ἄλλωστε ὁ Πλούταρχος ἀναγνώριζεν ὅτι δέν ἔγραψε ξηράν ἱστορίαν χρονολογιῶν καί ἀπαριθμήσεις γεγονότων. Δέν ἐπιμένει εἰς τήν ἀπόλυτον χρονολογικήν ἀκρίβειαν τῶν συμβάντων, ἀλλά ἐνδιαφέρεται πρό πάντων νά μελετήση τούς χαρακτήρας τῶν ἱστορουμένων προσώπων3». Στόν Πλούταρχο δέ, τούς κολοσσούς τῆς ἀρχαιότητος «τούς βλέπουμε νά περιορίζονται εἰς τά ἀληθινά τους ὅρια – ἀναγνωρίζομεν ἀνθρώπους4».
ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΜΗΧΑΝΕΣ
Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ Ο Α΄ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ Ο Α΄
ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΘΗΝΩΝ
ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ
Ὅρµος Ὑστερνίων Τήνου, 9/3/1975
Πρός τούς 77 ὑποψηφίους Κληρικούς
ἐ/φ τοῦ κ. Ὀδ. Τσολογιάννη
ὁδός Σκιάθου 52
Ἀθήνας – 817
Ἀγαπητοί µου,
Ἔλαβα τό ἀντίτυπον τοῦ ψηφίσµατός σας τῆς 1/3/1975 καί σπεύδω ἀφ’ ἑνός µέν νά σᾶς εὐχαριστήσω διά τό ἀποσταλέν, ἀφ’ ἑτέρου δέ νά σᾶς συγχαρῶ θερµῶς καί διά τάς ἐν αὐτῷ διατυπουµένας ἀντιλήψεις σας καί διά τάς δι’ αὐτοῦ ἐξαγγελλοµένας ἀποφάσεις σας.
Τά τῆς παραγράφου 3 τοῦ ψηφίσµατος, δυστυχῶς διά τήν Ἐκκλησίαν µας, ἀπεικονίζουν ἐν πολλοῖς τήν
πραγµατικότητα. Τήν ἐγνώρισα ἐκ τοῦ πλησίον κατά τό διάστηµα τῆς ἐνεργοῦ ὑπηρεσίας µου ὡς Ἀρχιεπίσκοπος καί ἐθλιβόµην βαθύτατα, διότι διεπίστωσα, ὅτι κατά κανόνα οἱ ἀρχαιότεροι ἐµοῦ Ἀρχιερεῖς κατ’ οὐδένα τρόπον ἦτο δυνατόν νά ἀλλάξουν νοοτροπίαν. Ἰδού τί ἔγραφα εἰς τό προσωπικόν µου Ἡµερολόγιον τό 1970: «Αἰσθάνοµαι πολύν πόνον. Πρῶτον, διότι βλέπω τήν νοοτροπίαν τῶν Ἀρχιερέων, ἡ ὁποία τίποτε τό καλόν διά τήν Ἐκκλησίαν µας δέν προοιωνίζεται. Μέ τόν ἐπικρατοῦντα εἰς αὐτούς δεσποτισµόν δέν πρόκειται ποτέ νά ἀποκτήσωµεν ἀξιόλογον κλῆρον. Ποῖοι θά ἔχουν τόσην αὐτοθυσίαν, ὥστε νά ἔλθουν εἰς τόν κλῆρον ὑπ’ αὐτάς τάς συνθήκας;».
Ὡς πρός τήν συµµετοχήν τοῦ κλήρου καί τοῦ λαϊκοῦ στοιχείου εἰς τήν διοίκησιν τῆς Ἐκκλησίας, σᾶς πληροφορῶ τά ἑξῆς: Εἰς τό πρῶτον µου σχέδιον τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου τοῦ 1969, ἡ συµµετοχή τοῦ κλήρου καί τοῦ λαοῦ ἐξησφαλίζετο διά τῶν ἑξῆς:
α) Διά τῆς συµµετοχῆς ἑνός Κληρικοῦ καί τεσσάρων λαϊκῶν ἐξ ἐκάστης Ἐξαρχίας εἰς τήν Γενικήν Ἐκκλησιαστικήν Συνέλευσιν.
Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΚΑΙ Η ΠΟΛΗ ΤΟΥ
Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΚΑΙ Η ΠΟΛΗ ΤΟΥ
Δέν µπορεῖ νά σκεφτεῖ κανείς τόν µῆνα Μάϊο, χωρίς νά τοῦ ἔρθει στό νοῦ ἐκεῖνος ὁ βασιλιάς, πού πῆρε τήν ἀνθρωπότητα ἀπό τό βαθύ σκοτάδι τοῦ χειµῶνα τῆς εἰδωλολατρικῆς κακίας καί τήν ὁδήγησε στήν ἄνοιξη τῆς ζωῆς “ὡς ἐν Οὐρανῷ καί ἐπί τῆς γῆς”.
Μέσα σέ αὐτόν τόν τρίτο µῆνα τῆς ἄνοιξης, συνοψίζεται ἡ περίληψη τῆς ἱστορίας τῆς ἀπόπειρας τῆς ἀνθρωπότητας νά φέρει γιά πρώτη -καί µᾶλλον καί γιά τελευταία- φορά, τό πρότυπο τῆς ζωῆς τοῦ Οὐρανοῦ στή γῆ. Καί συνοψίζεται µέ τρεῖς ἐπετείους:
α) Μέ τήν ἑορτή τῆς ἐπετείου τοῦ θανάτου αὐτοῦ τοῦ βασιλιά, ὁ ὁποῖος θεµελίωσε τοῦτο τό καινό, τό µηδέποτε, µέχρι τότε, δοκιµασµένο πολίτευµα,
β) Μέ τήν ἐπέτειο τῆς γέννησης τῆς Πόλης του, δηλαδή τά ἐγκαίνιά της καί,
γ) Μέ τήν ἐπέτειο τοῦ θανάτου τῆς Πόλης του, δηλαδή, τῆς Ἅλωσής της ἀπό βαρβάρους καί τῆς ὁριστικῆς της ἀλλοτρίωσης ἀπό τόν τρόπο ζωῆς, πού ὁ ἱδρυτής της εἶχε ὁραµατιστεῖ.
ΕΝΑΣ ΕΞΥΠΝΟΣ ΛΑΟΣ
ΕΝΑΣ ΕΞΥΠΝΟΣ ΛΑΟΣ *
Εἴμαστε ἕνας ἔξυπνος λαός. Δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία. Ἕνας ἀπό τούς ἐξυπνότερους λαούς τῆς γῆς· καμιά φορά συλλογιέται κανείς μήπως συμβαίνει νά εἴμαστε καί ὁ ἐξυπνότερος. Ἀπό τά ἀρχαιότατα χρόνια, ἡ Ἑλληνική εὐφυΐα, ἄς τήν ποῦμε ἐδῶ “ἐξυπνάδα”, ἔδωσε λαμπρές ἐξετάσεις. Αὐτό πού ὀνομάζεται “Ἑλληνικό θαῦμα” καί πού ὀφείλεται, βέβαια, σέ πολλά δεδομένα, εἶναι, κατά σημαντικό ποσοστό, καί τό κατόρθωμα ἑνός λαοῦ μέ κοφτερή ματιά, μ᾽ εὐκίνητο πνεῦμα, μέ ἀντιληπτική καί ἀφομοιωτική ἱκανότητα, πού πῆρε στά χέρια του τό θολό κόσμο τῆς Ἀνατολῆς καί τόν ἔκαμε κόσμο διαφανή, σαφή, ἀκριβομετρημένο, καλοζυγισμένο, ἁρμονικό. Δέν πρόκειται νά ἐπιχειρήσω ἐδῶ τό ἐγκώμιο, τόσο κοινότυπο ἄλλωστε, τῶν Ἑλλήνων τῆς κλασσικῆς ἐποχῆς, γιατί ἐπιθυμῶ νά σπουδάσω καί τήν ἄλλη πλευρά τοῦ νομίσματος. ἩἙλληνική ἐξυπνάδα δέν ἔπαυσε νά ὑπάρχει ἀπό τούς καιρούς τῶν πρώτων ἀποίκων πού μεταφύτευσαν τό “δαιμόνιο τῆς φυλῆς” στίς ἀκροθαλασσιές τῆς Μέσης θάλασσας ἴσαμε τή στερνή τούτη στιγμή. Ἀλλά στό ἀναμεταξύ ἔχει ὑποστεῖ τόσες περιπέτειες, τόσες φαλκιδεύσεις, τόσες νοθεῖες καί τόσες ἀπαλλοτριώσεις, ὥστε τήν ὥρα τούτη νά ἀποτελεῖ περισσότερο ἐλάττωμα, παρά προτέρημα.
Ὁδοιπορία στ᾿ Ἀθωνικά τά µονοπάτια....
Ὁδοιπορία στ᾿ Ἀθωνικά τά µονοπάτια....
Περιήγηση θεραπευτική καί εὐλογημένη
Μνημόσυνο εὐλαβικὸ τοῦ σεπτοῦ Γέροντος Θεοκλήτου Διονυσιάτου
Ὅταν ἐπισκεφθεῖς τό Ἅγιον Ὄρος, ἀγαπητέ προσκυνητή, προσπάθησε νά συμμαζέψεις κατά πρῶτον τό νοῦ σου, ὅσο μπορεῖς βέβαια, παραβλέποντας ἀταξίες1 καί ἐπιζητῶντας εὐκαιρίες, πού θά σοῦ προσφέρουν θεοφιλῆ βιώματα, πόθο κατανύξεως καί φυσικά ἐκείνη τή χαρισματική εὐγένεια καί καλωσύνη, τήν ὁποία δέ συναντᾶς στόν κόσμο.
Ἄν καί στό Ὄρος αὐξήθηκαν τά τροχοφόρα, ἄν οἱ δρόμοι ὁδηγοῦν γρήγορα ἀπό τό ἕνα μοναστήρι στό ἄλλο, καλό εἶναι νά μήν ἐπιδιώξεις τέτοιου εἴδους «περιήγηση». Γιατί κάτι τέτοιο περικλείει μέσα σέ ὅλα καί τό ἀμάρτημα τῆς περιεργείας, κάτι πού πολύ εὔστοχα ἐπιτιμοῦν οἱ Πατέρες· ἄλλωστε ἡ περιέργεια, ἐκεῖνο δηλαδή τό, “νά δοῦμε τό ἕνα καί τό ἄλλο”, δημιουργεῖ πολλά. Καί στό Ὄρος πᾶς ν᾿ ἀναθάλλεις πνευματικά, ἐκτός ἄν ἐπιθυμεῖς “θρησκευτικό” τουρισμό μέ ἀπώτερο σκοπό τήν ψυχαγωγία –ἡ λέξη γράφεται μέ τήν κοσμική της ἔννοια, ὄχι τήν κυριολεκτική– ὁπότε καί ζεῖς μιάν ἀκόμη ἀποτυχία. Γι᾿ αὐτό ἄν ἐπιθυμεῖς νά ζήσεις μέσα στό ἱερό θάμβος πού ἀκτινοβολεῖ ἡ εἰκοσιτετράωρη δοξολογική πορεία τῶν πατέρων μιᾶς Μονῆς ἤ καί ἑνός ἁπλοῦ Κελλίου, καλό εἶναι νά μείνεις κάπου, νά σταθεῖς ἐκεῖ μέ διάκριση καί ταπεινό φρόνημα ἀκολουθῶντας τό δρόμο πού σοῦ δείχουν οἰ Πατέρες καί ὁ Θε-ός, ὥστε νά ξαποστάσεις.