Ἡ κοιλάδα τῶν ἀνυποψίαστων
Ἡ κοιλάδα τῶν ἀνυποψίαστων
Ἡ Δρέσδη, ἡ πρωτεύουσα τῆς Σαξονίας, ἡ ὁποία βρίσκεται στό ποτάμι Ἔλβα κοντά στά σύνορα μέ τήν Τσεχία, εἶναι διεθνῶς γνωστή ὡς πόλη τῆς τέχνης. Ὀνομαστά μουσεῖα κοσμοῦν τήν πόλη, περίφημα κτηριακά συγκροτήματα, ὅπως τό Τσβίνγκερ, κτισμένο σέ στίλ μπαρόκ, ἕνας συνδυασμός ἀνακτορικῶν κήπων καί κτηρίων σύμφωνα μέ τά πρότυπα τῆς Γαλλίας καί τῆς Ἰταλίας, ὡς χῶρος μεγαλοπρεπῶν ἑορτασμῶν. Ἐπίσης ἡ Ὄπερα τῆς Δρέσδης πού φέρει τό ὄνομα τοῦ ἀρχιτέκτονα Γκότφρηντ Ζέμπερ, ὁ ὁποῖος τή σχεδίασε, τό Βασιλικό Ἀνάκτορο καί πολλά ἄλλα. Ὁ ἐπισκέπτης τῆς πόλης συναντάει πασίγνωστες Ἐκκλησίες, ὅπως τή Λουθηριανή Ἐκκλησία Φράουενκιρχε καί τόν Ρωμαιοκαθολικό Ναό τῆς Βασιλικῆς Αὐλῆς τῆς Σαξονίας. Ὄντως ὑποβάλλεται ἀπό τό μεγαλεῖο τῆς ἐξουσίας τῶν Σαξονικῶν πριγκίπων ἐκλεκτόρων (ἀπό τόν 16ο αἰῶνα) καί τῶν Σαξονικῶν βασιλέων (1806-1918).
Ἡ Σαξονία ἀποτέλεσε τό λίκνο τῆς Μεταρρύθμισης. Ὁ Μαρτῖνος Λούθηρος μπόρεσε νά πραγματοποιήσει τά ἐκκλησιαστικά του σχέδια μόνο μέ τήν ὑποστήριξη τοῦ πρίγκιπα ἐκλέκτορα τῆς Σαξονίας Φρειδερίκου Γ΄, τοῦ Σοφοῦ (1463-1525), ὁ ὁποῖος τοῦ παρεῖχε τήν προσωπική του προστασία. Παρά τήν Λουθηριανή-Προτεσταντική αὐτή παράδοση οἱ διάδοχοι τῶν Σαξόνων πριγκίπων ἐκλεκτόρων, ἀπό τόν Φρειδερίκο Αὔγουστο Α΄ τόν Δυνατό (1670-1733), προσχώρησαν στόν Ρωμαιοκαθολικισμό. Αὐτή ἡ κίνηση, πού ἔγινε τό ἔτος 1697, ἐξασφάλισε στόν Αὔγουστο τήν ἐκλογή σέ βασιλέα τῆς Πολωνίας, πού θεωρήθηκε μιά σημαντική αὔξηση τῆς ἐξουσίας του. Ἡ σύζυγός του Christiane Eberhardine –μέ τήν ὁποία ἀπέκτησε τό 1696 ἕναν υἱό, τόν διάδοχο Φρειδερίκο Αὔγουστο Β΄– πικράθηκε ἰδιαίτερα ἀπό τό βῆμα αὐτό ὅπως καί ἀργότερα ἀπό τήν ἀλλαξοπιστία τοῦ υἱοῦ της, πού βαπτίστηκε μέν λουθηριανός ἀλλά στήν ἡλικία τῶν 16 ἐτῶν ἔγινε σύμφωνα μέ τά σχέδια τοῦ πατέρα του ἐπίσης Ρωμαιοκαθολικός, προκειμένου νά τόν διαδεχθεῖ ὡς βασιλέας τῆς Πολωνίας μέ τό ὄνομα Αὔγουστος Γ΄ (1733-1763). Ἀποσύρθηκε στό ἀνάκτορο τοῦ Pretzsch, ὅπου ἀπέκτησε τή φήμη τῆς προστάτιδας τῆς Λουθηρανῆς Ἐκκλησίας τῆς Σαξονίας. Μάλιστα ὁ λαός τήν ἀποκάλεσε «στήλη προσευχῆς τῆς Σαξονίας», μιά προσωνυμία ἡ ὁποία στή συνείδηση τῶν Προτεσταντῶν τῆς Σαξονίας τήν περιέβαλε μέ τιμή, ἐνῶ ἀντίθετα γιά τούς Ρωμαιοκαθολικούς ἀπετέλεσε κοροϊδευτικό παρατσούκλι.
Ὁ σύγχρονος Γνωστικισµός καί ἡ ἐπιδίωξή του γιά τήν ἀναδηµιουργία τοῦ κόσµου!
Ὁ σύγχρονος Γνωστικισµός καί ἡ ἐπιδίωξή του γιά τήν ἀναδηµιουργία τοῦ κόσµου!
«Ὅς λαλήσει καί ἐρεῖ: Ἴδε τοῦτο καινόν ἐστίν, ἤδη γέγονεν ἐν τοῖς αἰῶσιν τοῖς γενοµένοις ἀπό ἔµπροσθεν ἡµῶν. Οὐκ ἔστι µνήµη τοῖς πρώτοις καί γε τοῖς ἐσχάτοις γενοµένοις οὐκ ἔσται αὐτοῖς µνήµη µετά τῶν γενησοµένων εἰς τήν ἐσχάτην».
Ἡ περικοπή αὐτή προέρχεται ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἐκκλησιαστοῦ (κεφ.1, 10-11) καί ἀποτυπώνει µιά ἀλήθεια, τήν ὁποία οἱ ἄνθρωποι καί ἰδιαιτέρως ἐµεῖς οἱ σύγχρονοι, µέ τήν χαρακτηριστική µας προκατάληψη γιά τήν δηµιουργικότητα καί τήν καινοτοµία, τείνουµε νά ξεχνᾶµε: ὅτι δηλαδή ὅσα θεωροῦµε ὡς ἐπιτεύγµατά µας πολύ συχνά δέν εἶναι παρά ἐπαναλήψεις παλαιοτέρων πράξεων.
Αὐτό ἐπαληθεύεται, ἴσως περισσότερο ἀπό ὁποιονδήποτε ἄλλον τοµέα τῆς ἀνθρώπινης δηµιουργικότητας, στό πλαίσιο τῆς Ἱστορίας τῶν ἰδεῶν καί µάλιστα τῶν φιλοσοφικῶν καί θρησκευτικῶν. Οἱ περισσότεροι, δηλαδή, σήµερα θεωροῦµε ὅτι ἡ δική µας ἐποχή ἔχει προέλθει ἀπό µιά ριζική ἰδεολογική ἐπανάσταση, πού δηµιούργησε πραγµατικό ρῆγµα µέ τίς παρελθοῦσες σκοτεινές ἐποχές τῆς ἀνθρωπότητας. Αὐτή ἡ ἰδέα ἀποτελεῖ ἕναν «κοινό τόπο» τῆς ἐποχῆς µας, πού προβάλλεται µέν µέ τή µιά ἤ τήν ἄλλη, µετριοπαθῆ ἤ ἀκραία διατύπωση, ὅµως τό γεγονός εἶναι ὅτι ἐκλαµβάνεται ἀπό τήν πλειοψηφία, ἄν ὄχι ἀπό ὅλους, ὡς µιά αὐτονόητη ἀλήθεια.
35 ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΟΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ «ΥΠΑΚΟΗ»!
35 ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΟΣ
ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ «ΥΠΑΚΟΗ»!
Πρίν ἀπό 35 χρόνια, στίς 14 Σεπτεμβρίου 1987, ἡμέρα τῆς Παγκοσμίου Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, τό Πρωτοδικεῖο Ἀθηνῶν ἀνεγνώρισε νομίμως τό Σωματεῖο «ΕΝΟΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΥΠΑΚΟΗΣ», μέσῳ τοῦ ὁποίου ἀθόρυβα ἐπιτελεῖται τό κατά δύναμιν πνευματικό ἔργο τῶν συνεργατῶν μου καί ἐμοῦ.
Ἀφορμή γιά τήν ἵδρυση τῆς Ἑνότητος ὑπῆρξε ὁ διαβόητος «Νόμος Τρίτση» (Νόμος 1700/1987 - ΦΕΚ 61/Α/6-5-1987), πού κατετέθη στή Βουλή στίς 12 Μαρτίου 1987 καί δημιούργησε σεισμό στίς σχέσεις Κράτους καί Ἐκκλησίας, προκαλῶντας μιά κρίση, πού κράτησε δύο χρόνια καί ἔληξε μέ κραταιά νίκη τῆς Ἐκκλησίας!
Μέ τόν Νόμο αὐτόν ἐπεχείρησε ἡ Κυβέρνηση Ἀνδρέα Παπανδρέου νά λεηλατήσῃ τήν Ἐκκλησία, ἁρπάζοντας τήν ἐναπομείνασα (ἀπό τίς κατά καιρούς Κρατικές ἁρπαγές) μικρή περιουσία Της καί νά Τήν αἰχμαλωτίσῃ, ἐλέγχοντας πλήρως τήν λειτουργία Της μέ ἐκλεγμένους ἀπό τόν ἀλειτούργητο πληθυσμό ἐγκαθέτους, τἄχα Ἐπιτρόπους! Περί αὐτοῦ εἴχαμε τότε γράψει ἄρθρο μέ τίτλο «Περί λεηλασίας καί αἰχμαλωσίας τῆς Ἐκκλησίας» (Ἐφημ. «Ὀρθόδοξος Τύπος», ἀριθ. φύλλου 740/1987).
ΕΓΚΥΚΛΙΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΑΡ. 91 - Εγκύκλιος Ι.Σ. 3063
ΕΓΚΥΚΛΙΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΑΡ. 88 - Εγκύκλιος Ι.Σ. 3062
«Ο ΤΑΡΤΟΥΦΟΣ»
«Ο ΤΑΡΤΟΥΦΟΣ»
Ἡ παρουσίαση θεατρικῶν ἔργων μᾶς δίνει τήν εὐκαιρία νά καταδυθοῦμε στά κείμενά τους, νά ἀνασύρουμε μαργαριτάρια καί νά τά προσφέρουμε στούς ἀναγνῶστες τῆς ΕΝΟΡΙΑΚΗΣ ΕΥΛΟΓΙΑΣ μέ τά σχόλιά μας. Γράφοντας «μαργαριτάρια» δέν ἐννοοῦμε μόνον ἐνέργειες καί ρήσεις ἀξιολογικά ὀρθές καί ἐποικοδομητικές σύμφωνα μέ τήν Πίστη μας, τήν Ἀποκεκαλυμμένη Ἀλήθεια. Ἐννοοῦμε καί λόγους καί ἐνέργειες προσώπων τῶν θεατρικῶν ἔργων ἀξιολογικά ἀρνητικές πού ἐπισημαίνουν τίς συνέπειες τῶν ἐσφαλμένων ἐπιλογῶν μας. Τό θέατρο, καί ὄχι μόνον, πεισματικά ἀναπαριστάνει (μίμησις πράξεως κατά τόν Ἀριστοτέλη) φάσεις τῆς ἀτομικῆς καί συλλογικῆς ζωῆς μέ θετικά καί ἀρνητικά στοιχεῖα. Λόγοι καί ἐνέργειες φέρουν στήν ἐπιφάνεια, προσφέροντας στήν παρατήρηση καί μελέτη μας ψυχικές καταστάσεις, συναισθήματα, ἐπιθυμίες, ἰδέες, κριτήρια, ἀντιλήψεις, προθέσεις, κίνητρα, ἐπιδιώξεις, φιλοδοξίες.
Τό ἔργο αὐτό τοῦ κορυφαίου Γάλλου κωμωδιογράφου Μολιέρου (1622-1673) ἔχει προγραμματισθεῖ νά παιχθεῖ σέ αἴθουσα τοῦ συγκροτήματος Πειραιῶς 260 στά πλαίσια τοῦ Φεστιβάλ Ἀθηνῶν στίς 16, 17 καί 18 Ἰουνίου.
Ταυτόσημο μέ τήν ἔννοια ὑποκριτής ἔχει γίνει τό ὄνομα Ταρτοῦφος. Ὁ συγγραφέας τόν πλάθει ὡς προσωποποίηση τῆς ὑποκρισίας. Ὁ Ταρτοῦφος δέν εἶναι ὑποκριτής λόγῳ πλάνης ἤ ἀδυναμίας νά ταυτίσει λόγους μέ ἔργα. Ἐνεργεῖ μεθοδικά, μελετημένα, ἔχει συγκεκριμένους στόχους. Ὁ Μολιέρος φιλοτεχνεῖ τήν εἰκόνα του κατ’ ἀρχάς μέ τίς περιγραφές ἄλλων προσώπων καί κατόπιν μέ λόγια καί ἐνέργειες τοῦ ἴδιου τοῦ Ταρτούφου.
ΝΕΟΣ ΚΗΡΟΣΤΑΤΗΣ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΜΑΣ ΑΠΟΡΡΟΦΗΤΙΚΟΣ ΤΟΥ ΚΑΠΝΟΥ
ΝΕΟΣ ΚΗΡΟΣΤΑΤΗΣ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΜΑΣ
ΑΠΟΡΡΟΦΗΤΙΚΟΣ ΤΟΥ ΚΑΠΝΟΥ
Ἡ ἀγάπη τῶν ἐκκλησιαζομένων μας ἐνδιαφέρθηκε νά προστατεύσῃ τήν ριζική ἀνακαίνιση τοῦ Ναοῦ μας ἀπό τήν φθορά πού δημιουργεῖ ὁ καπνός τῶν ἀναπτομένων κηρίων καί ἀνέλαβε τήν ἀγορά καί ἐξόφληση ἑνός μεγάλου ὀρειχάλκινου κηροστάτου, δύο μεγάλων δίσκων καί θηκῶν γιά λαμπάδες.
Ὁ περίτεχνος κηροστάτης διαθέτει 2 μοτέρ στήν ὀροφή του καί εἰδικά φίλτρα, τά ὁποῖα φιλτράρουν τό µῖγµα τῆς αἰθάλης καί τό µετατρέπουν σέ καθαρόν ἀέρα, δεδοµένου ὅτι ἡ ἀρχιτεκτονική, ἀλλά καί ἡ αἰσθητική τοῦ Ναοῦ µας δέν ἐπιτρέπουν νά γίνῃ ἀπ’ εὐθείας ἐξαέρωση µέ σωληνώσεις ἀεραγωγῶν.
Ὁ Ἅγιος Νικόλαος νά ἀνταποδώσῃ πλούσια τήν Χάρη του στούς εὐσεβεῖς δωρητάς καί δωρήτριες, πού προσέτρεξαν καί θά προστρέξουν ἕως τῆς ἐξοφλήσεώς του!
π. Β. Ε. Β.
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 240-241
Αὔγουστος-Σεπτέμβριος 2022
ΤΕΛΙΚΑ ΕΙΝΑΙ Η ΣΙΩΠΗ ...ΧΡΥΣΟΣ;
ΤΕΛΙΚΑ ΕΙΝΑΙ Η ΣΙΩΠΗ ...ΧΡΥΣΟΣ;
Στίς μέρες πού ζοῦμε τή σημερινή (πολιτισμένη;) ἐποχή, βλέπουμε κόσμο γύρω μας, νά μήν ἔχει στοιχειωδῶς τήν ὑπομονή γιά κάτι, νά εἶναι γεμάτος νεῦρα μέ ὅτι βλέπει, νά ἀπαντάει μηχανικά στό κάθε τί πού θά ἐρωτηθεῖ, νά ξεχνάει εὔκολα, νά πετάγετε ἀπό τό ἕνα θέμα στό ἄλλο, νά ὁδηγεῖ ἐπικίνδυνα καί ἀφηρημένα τό κάθε μέσο καί πόσα ἄλλα «νά»… ἀλήθεια σᾶς ἔρχονται καί μοῦ ἔρχονται στό μυαλό!
Τά ζήσαμε ὅλα, τά κάναμε ὅλα, ὅμως ἐκεῖ ἐπιμένουμε νά τά ἐξαντλήσουμε καί ὅλα μέ…ὅλους!
Ἤθελα νά ἤξερα…Στό τέλος τί θά μείνει;
Ἀφορμή μοῦ δόθηκε ἀπό μία πνευματική συζήτηση στό κατά πόσο ἀκοῦμε τόν συνάνθρωπό μας, ἄν μποροῦμε νά ἐπικοινωνοῦμε διαλεκτικά μαζί του καί ἄν μονολογοῦμε τά δικά μας… ἔτσι ἁπλᾶ γιά νά κάνουμε κουβέντα!
Φταῖμε ὅλοι!
Φταῖμε ὅλοι!
Ἀπό καιρό ἀναζητῶ ἕνα θέμα εὐχάριστο, ἀλλά ὅσο καί νά προσ-παθῶ, διαπιστώνω ὅτι μᾶλλον ματαιοπονῶ γιατί, βλέπετε, ἡ Ἑλληνική πραγματικότητα στά χρόνια πού ζοῦμε μόνο ἀνησυχία καί θλίψη παράγει. Ἡ κατάσταση στή Χώρα εἶναι τόσο στενάχωρη τελευταῖα, ὥστε οὔτε καί αὐτός ὁ χῶρος τοῦ θεάματος καί τῆς μουσικῆς, ὁ ὁποῖος ἔχει προορισθεῖ νά ψυχαγωγεῖ τόν ἄνθρωπο, δέν ἔχει μείνει ἀνεπηρέαστος.
Φτάνει νά ἑστιάσει κανείς στά δημοσιονομικά ἤ τά δημογραφικά στοιχεῖα τῆς χώρας καί σίγουρα θά τρομάξει, ἄν ἔχει ἴχνος σοβαρότητας. Ἔχουμε ἕνα δημόσιο χρέος πού καλπάζει ἀνεξέλεγκτα, ἀφοῦ σχεδόν διπλασιάστηκε τά τελευταῖα δεκατρία χρόνια τῶν «σωτηριωδῶν» ἐπεμβάσεων τῶν ἐξ Ἑσπερίας φίλων μας, παρ’ ὅτι ἔχει ἐκποιηθεῖ ἡ δημόσια περιουσία, ἐνῶ τά δημογραφικά στοιχεῖα, ὅπως ἔδειξε ἡ δημοσιοποίηση τῶν δεικτῶν τῆς ἀπογραφῆς τοῦ 2021, πρόσφατα, ἐπιβεβαίωσαν τό γεγονός πώς λιγοστεύουμε ταχύτατα. Καί παρ’ ὅτι τά στοιχεῖα, χονδρικά, μᾶς λένε ὅτι, τά τελευταῖα δέκα χρόνια ὁ πληθυσμός τῆς Χώρας μειώθηκε μόνο κατά 5% περίπου, μᾶς διαφεύγει πώς αὐτή ἡ μείωση δείχνει μικρή, μᾶλλον ἐπειδή στό ἴδιο διάστημα, ὁ ἀριθμός τῶν πολλῶν πού ἔφυγαν ἀναπληρώθηκε ἀπό ἀθρόες «εἰσαγωγές» ἀνθρώπων πού ἔφτασαν ἀπό τήν Ἀνατολή, κατά βάση, καί ἀπό γεννήσεις παιδιῶν τῶν ὁποίων οἱ πρόγονοι δέν σχετίζονται μέ τόν τόπο.
Τ᾿ Ἅη Γιαννιοῦ εἰς τὴν ξένην
Τ᾿ Ἅη Γιαννιοῦ εἰς τὴν ξένην
Δεκοχτὼ χρόνια μετά...
Ὁ Θεὸς μᾶς χάρισε τὴ μνήμη γιὰ νά θυμόμαστε. Νὰ θυμόμαστε ἀνθρώπους καὶ γεγονότα, δίχως νὰ ρυπαίνουμε αὐτὴ τὴ μεγάλη ἀρετὴ καὶ εὐλογία μὲ τὴν ἀποτρόπαιη μνησικακία ποὺ δηλητηριάζει τὸ νοῦ καὶ τὴν καρδιά: Αὐτὰ τὰ θησαυροφυλάκια ὅπου φυλάσσονται κορυφαῖες στιγμὲς τοῦ χρόνου καὶ τοῦ καιροῦ ποὺ πέρασε, ὡστόσο διατηρεῖται, μέχρι τὴν ὥρα ποὺ θ᾿ ἀναχωρήσει κανεὶς ἀπό τὰ ἐπίγεια, φωτεινὸς καὶ ψιχαλισμένος μὲ ἄχνα δακρύων.
Ἀπὸ τὶς περιούσιες στιγμὲς ποὺ σημάδεψαν τὴ ζωή μου ἦταν κι ἐκεῖνες τῆς παραμονῆς τῆς γιορτῆς τῆς ἀποτομῆς τῆς Κεφαλῆς τοῦ Τιμίου Προδρόμου ( 29 Αὐγούστου) στὴ μακρυνὴ Ἀγγλία.
Εἰκοσιοκτὼ Αὐγούστου, λοιπόν, κάπου τὸ μεσημέρι στὸ μεγάλο νοσοκομεῖο «Βασίλισσα Ἐλισάβετ», τοῦ πρώϊμα φθινοπωρινοῦ Μπέρμινχαμ.