ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Ἡ αὐτοκτονία τῶν ἀπελπισµένων
ὡς ἔργο τῶν σατανάδων

Σέ συνέντευξη πού παραχώρησε στίς 4 Ὀκτωβρίου 2022 ὁ καθηγητής Ἰατρικῆς Θ. Βασιλακόπουλος στόν δηµοσιογράφο τοῦ ραδιοφωνικοῦ σταθµοῦ Focus Στέφανο Δαµιανίδη ἐξέφρασε τήν ἀπορία «πῶς ἀντέχουν 13 µῆνες οἱ ἀνεµβολίαστοι ὑγειονοµικοί».

Ἐκκωφαντική ἀπάντηση στήν ἐπονείδιστη αὐτή ἀπορία τοῦ καθηγητῆ Ἰατρικῆς, γνωστοῦ καί µή ἐξαιρετέου, ἰδίως γιά τό bullying πού ὑλοποιεῖ συστηµατικά κατά τῶν ἀνεµβολίαστων πολιτῶν, καί δή τῶν ὑγειονοµικῶν, ἔδωσε ἡ ὀδοντίατρος Χρυσάνθη:

Ὑπάρχουν κάποιοι, ὅπως ἐκείνη, οἱ ὁποῖοι πράγµατι δέν ἀντέχουν ἄλλο τήν τεράστια ψυχική πίεση, πού ὑφίστανται ἀπό τό ἐκβιαστικό-τιµωρητικό φραγγέλιο τῆς κυβέρνησης, ὅπως αὐτό χρησιµοποιεῖται προπάντων ἀπό τόν ἀνάλγητο Ὑπουργό Ὑγείας καί τούς σοφολογιότατους «εἰδικούς». Στίς 6 Ὀκτωβρίου 2022 ἔγινε γνωστό ὅτι ἡ Χρυσάνθη αὐτοκτόνησε, ἀδυνατῶντας νά διαχειρισθεῖ τήν δεινή θέση στήν ὁποία εἶχε περιέλθει, στιγµατισµένη κοινωνικά καί ἀποκλεισµένη οἰκονοµικά.

Τόσο ὁ κ. Βασιλακόπουλος ὅσο καί ὁ κ. Πλεύρης, ἐξ αἰτίας τῶν σκληρῶν καί ἀπρεπῶν δηλώσεων, πού ἔχουν κάνει κατά καιρούς ἐναντίον τῶν πολιτῶν ἐκείνων, πού ἐπέλεξαν νά ὑπερασπισθοῦν τήν ἀξία τους ὡς ἀνθρώπων, ἀρνούµενοι νά µετατραποῦν σέ πειραµατόζωα, θά ἔπρεπε ἤδη νά εἶχαν παραιτηθεῖ ἀπό τήν θέση τους. Ἀλλά ἡ παραίτηση εἶναι ἔννοια ἄγνωστη σέ πρόσωπα πού ἀποτελοῦν ἀναπόσπαστο τµῆµα µιᾶς «ἔξυπνης δικτατορίας».

Στίς 18 Σεπτεµβρίου 2020 εἴχαµε πληροφορηθεῖ τήν τέλεση µιᾶς αὐτοκτονίας πού εἶχε συγκλονίσει τό πανελλήνιο: Ἕνας 64χρονος κάτοικος Βόλου εἶχε βρεθεῖ ἀπαγχονισµένος µέσα στήν καφετέριά του. Στήν τελευταία ἀνάρτησή του στό facebook εἶχε γράψει τά ἀκόλουθα λόγια, δηλωτικά τῆς ἀπόγνωσής του:

«Τελικά δέν ξέρω πόσοι θά ἐπιβιώσουν µετά ἀπό τά τραγικά καί ἐλλιπῆ µέτρα πού παίρνουν µέ δικτατορικό τρόπο οἱ κυβερνῶντες, πού αὐτοί δέν ἔχουν νά χάσουν τίποτα… ἀπό τόν µισθό τους, πόσες ἐπιχειρήσεις θά ἀφανιστοῦν. Ἐκεῖνο πού εἶναι ἐπικίνδυνο θά τό πῶ µέ τά λόγια τοῦ Ἀϊνστάϊν: Ὁ κόσµος θά ὑποφέρει, ὄχι ἀπό ἐκείνους πού κάνουν τό κακό, ἀλλά ἀπό  ἐκείνους πού τούς βλέπουν καί δέν µιλᾶνε!!! Καληνύχτα»! Φυσικά, οὔτε αὐτή ἡ αὐτοκτονία εἶχε συγκινήσει κάποιον ἀπό τούς πολιτικούς ἤ τούς «εἰδικούς».

Ἐν τούτοις, οἱ αὐτοκτονίες τῶν ἀπελπισµένων πολιτῶν φαίνεται νά µήν ἀπασχολοῦν κανέναν διαχειριστή τῆς ἑκάστοτε κρίσης. Στό µυαλό τους εἶναι µᾶλλον καταγεγραµµένες ὡς ἀµελητέες «παράπλευρες ἀπώλειες» ἤ, ἀκόµη χειρότερα, ὡς «παράπλευρα ὀφέλη»: Ὅποιος πολίτης τερµατίζει τήν ζωή του, ὁµολογεῖ ἐµπράκτως τήν ἀδυναµία του νά φανεῖ ἀνθεκτικός στίς κακουχίες και, εἰδικότερα, νά ἀξιολογήσει µέ ὀρθολογισµό καί ὄχι µέ ὑπερευαισθησία τίς κοινωνικο-οἰκονοµικές παραµέτρους. Ἄν δέν καταφέρει νά ἀνταποκριθεῖ στίς ὑψηλές ἀπαιτήσεις τῆς σύγχρονης πραγµατικότητας καί νά φορέσει τήν στολή τοῦ σοῦπερ-ἥρωα, τότε ἡ αὐτοκτονία του ἀξιολογεῖται ὡς µία ἀναµενόµενη αὐτοπαραίτηση, ἡ ὁποία τελικῶς ὠφελεῖ τήν κοινωνία, ἀφοῦ τήν ἀπαλλάσσει ἀπό τό βάρος ἑνός εὐάλωτου πολίτη πού δέν διέθετε τό ἀπαιτούµενο γιά τίς δεδοµένες περιστάσεις γερό σκαρί! Μιά τέτοια µισάνθρωπη ἀνάγνωση πιστοποιεῖ ὅτι ἡ παγκόσµια ὀλιγάριθµη ἐλίτ πού διαχειρίζεται τίς τύχες τοῦ πλανήτη, ἀντιµετωπίζει τόν πολίτη ὄχι ὡς ψυχική ὀντότητα, ἀλλά ὡς γυµνή ἀριθµητική µονάδα πού ὑπόκειται σέ ποσοτικές προσθαφαιρέσεις καί ποιοτικές διαβαθµίσεις. Ὑπό αὐτό τό πρῖσµα, στά µάτια τῶν ὑλοποιητῶν τῆς ἔξυπνης παγκόσµιας δικτατορίας, κάθε ἄνθρωπος πού αὐτοκτονεῖ δέν εἶναι παρά ἕνα «ἄχθος ἀρούρης» λιγότερο!

Ἑποµένως, οἱ διοικητές τῆς Ἑλληνικῆς καί παγκόσµιας ἀνθρωποφάρµας θά µποροῦσε νά γίνει δεκτό ὅτι ἀσπάζονται τίς θέσεις τοῦ David Hume (βλ. τήν πραγµατεία του “On suicide”, 1783, σελ. 18), ὁ ὁποῖος πρέσβευε ὅτι «ἕνας ἄνθρωπος πού ἀποσύρεται ἀπό τή ζωή δέν προκαλεῖ βλάβη στήν κοινωνία: παύει ἁπλῶς νά τήν ὠφελεῖ» (“A man who retires from life does no harm to society: He only ceases to do good”). Ἡ αὐτοκτονία, κατέληγε ὁ Hume, εἶναι «ὁ µόνος τρόπος µέ τόν ὁποῖο µποροῦµε νά εἴµαστε χρήσιµοι στήν κοινωνία, δίνοντας ἕνα παράδειγµα πού, ἄν τό µιµηθοῦν καί ἄλλοι, θά διατηροῦσε γιά τόν καθένα τή δυνατότητα εὐτυχίας στή ζωή του καί θά τόν ἀπάλλασσε ἀποτελεσµατικά ἀπό κάθε κίνδυνο δυστυχίας» (ἐπ’ αὐτῶν βλ. Simon Critchley, Σηµειώσεις περί αὐτοκτονίας, µτφ.: Μυρσίνη Γκανά, ἐκδ. Ποταµός, Ἀθήνα 2018, σελ. 32-33).

Δέν πρέπει, λοιπόν, νά ξαφνιαστοῦµε ἄν, σέ αὐτήν τήν ἀνάποδη ἐποχή πού ζοῦµε, ἡ προκλητική ἀναλγησία τῶν πολιτικῶν καί τῶν «εἰδικῶν» γιά τίς πληθαίνουσες αὐτοκτονίες διολισθήσει κάποια στιγµή σέ προτροπή γιά τήν τέλεσή τους! Αὐτό ἀκριβῶς συµβαίνει στό µυθιστόρηµα ἐπιστηµονικῆς φαντασίας τῆς Π. Ντ. Τζέηµς “Τά παιδιά τῶν ἀνθρώπων” (“Children of men”· µτφ.: Σώτη Τριανταφύλλου, ἐκδ. Πατάκη, Ἀθήνα 2006), γραµµένο τό 1992, ἀλλά πραγµατευόµενο µιά δυστοπία πού τοποθετεῖται χρονικά στό ἔτος 2021 (ἡ κινηµατογραφική ἐκδοχή της ἐκτυλίσσεται τό 2027):

Ὁ πλανήτης µαστίζεται ἀπό στειρότητα καί ἔτσι τό ἀνθρώπινο εἶδος ἀπειλεῖται µέ ἐξαφάνιση. Ὅλος ὁ κόσµος κυβερνᾶται ἀπό αὐταρχικά καθεστῶτα πού ἔχουν ψύχωση µέ τήν ἐσωτερική ἀσφάλεια, ἀπειλούµενη ἀπό ἀνεξέλεγκτες ροές παράνοµων µεταναστῶν. Σέ αὐτό, λοιπόν, τό δυστοπικό φόντο, οἱ ὑπέργηροι πολῖτες ἐνθαρρύνονται νά αὐτοκτονήσουν γιά τό εὐρύτερο καλό, κάνοντας χρήση ἑνός ναρκωτικοῦ πού ὀνοµάζεται “Γαλήνη” (βλ. καί Critchley, ο.π., σελ. 51-52).

Παρόµοιο φαινόµενο καταγράφεται καί στήν πραγµατεία τοῦ Sir Thomas More µέ τίτλο “Οὐτοπία”, ἡ ὁποία κυκλοφόρησε γιά πρώτη φορά τό 1516 στά λατινικά µέ τόν τίτλο “Γιά τήν ἄριστη κατάσταση τῆς πολιτείας καί γιά τό καινούργιο νησί Οὐτοπία” [“De optimo statu reipublicae deque nova insula Utopia”]. Tό κρίσιµο χωρίο πού ἀφορᾶ στήν αὐτοκτονία, εἶναι τό ἀκόλουθο:

«Ἐάν, ἐκτός πού εἶναι ἀθεράπευτη, ἡ ἀσθένεια προκαλεῖ καί ἀσταµάτητο βασανιστικό πόνο, µερικοί ἱερεῖς καί κυβερνητικοί ἀξιωµατοῦχοι ἐπισκέπτονται τό πρόσωπο πού ἀνέφερα καί τοῦ λένε τά ἑξῆς περίπου: Ἄς δοῦµε τά πράγµατα ὅπως εἶναι. Ποτέ δέν θά µπορέσεις νά ζήσεις φυσιολογικά. Φέρνεις µονάχα ἐνόχληση στούς ἄλλους καί βάρος στόν ἑαυτό σου – στήν πραγµατικότητα ζεῖς µιά µεταθανάτια ζωή. Γι’ αὐτό, γιατί νά συνεχίσεις νά τρέφεις τά µικρόβια; Ἐφ’ ὅσον ἡ ζωή σου εἶναι βάρος, γιατί διστάζεις νά πεθάνεις; Εἶσαι φυλακισµένος σέ µιά αἴθουσα βασανιστηρίων – γιατί δέν δραπετεύεις νά γλυτώσεις σ’ ἕναν καλύτερο κόσµο;» (More, Ἡ Οὐτοπία, µτφ.: Γ. Καραγιάννης, ἐκδ. Κάλβος, Ἀθήνα 1984, σελ. 105· πρβλ. τήν ἀναφορά τοῦ John Donne, Biathanatos, Περί αὐτοκτονίας, µτφ.: Μαρία Γιούνη, ἐκδ. Βάνιας, 1994, σελ. 27: «στήν Κέα οἱ ἀσύµφοροι γέροντες ἔπαιρναν µόνοι τους δηλητήριο, καί αὐτό τό ἔκαναν στεφανωµένοι µέ γιρλάντες, σάν θριαµβευτές ἐπί τῆς ἀνθρώπινης ἀθλιότητας»).

Κάθε ἄλλο παρά τυχαῖο εἶναι ὅτι αὐτοκτονίες ὡς “παράπλευρες ἀπώλειες” δέν προκάλεσε µόνο ὁ “ἀόρατος ἐχθρός” τῆς 11ης Μαρτίου 2020 (ἡµέρα κήρυξης τῆς πανδηµίας ἀπό τόν Π.Ο.Υ.) ἀλλά καί ὁ συνωνόµατος “ἀόρατος ἐχθρός” τῆς 11η Σεπτεµβρίου 2001 (ἡµέρα τροµοκρατικῆς ἐπίθεσης στούς Δίδυµους Πύργους ἀπό τήν Ἀλ Κάϊντα);

Τό 2001 ἀναγκάζονταν νά πηδήξουν στό κενό οἱ ἐγκλωβισµένοι στά φλεγόµενα κτήρια ἀθῶοι πολῖτες, µήν ἀντέχοντας ἄλλο νά εἰσπνέουν τούς καπνούς. Ἀξίζει νά θυµηθοῦµε τήν φωτογραφία πού εἶχε τραβήξει τήν ἡµέρα ἐκείνη ὁ φωτογράφος Richard Drew τήν στιγµή τῆς κάθετης-ἀνάποδης πτώσης ἑνός ἐργαζοµένου στόν ἕναν ἀπό τούς δύο Πύργους τοῦ Παγκόσµιου Κέντρου Ἐµπορίου καί ἡ ὁποία εἶναι γνωστή µέχρι σήµερα µέ τόν τίτλο “The Falling Man”. Ὁ ἄνθρωπος αὐτός ἦταν ἕνας ἀπό τούς 200 παγιδευµένους στούς πάνω ὀρόφους τῶν οὐρανοξυστῶν, οἱ ὁποῖοι, ὄντας σέ ἀπόγνωση λόγῳ τῆς ἀποπνικτικῆς ἀτµόσφαιρας, ἀναγκάστηκαν νά βουτήξουν στό κενό. Αὐτές ἦταν οἱ “παράπλευρες ἀπώλειες” τῆς 11ης Σεπτεµβρίου.

Τό 2020 ἀναγκάσθηκαν νά πηδήξουν στό κενό ἤ νά τερµατίσουν µέ ἄλλον τρόπο τήν ζωή τους ὅσοι πολῖτες δέν ἄντεξαν ἄλλο νά ἔρχονται ἀντιµέτωποι µέ τόν διαφαινόµενο ἐφιάλτη τῆς οἰκονοµικῆς τους καταστροφῆς ἐξ αἰτίας τῆς ἐφαρµογῆς τῶν δρακόντειων ὑγειονοµικῶν µέτρων. Τό 2022 ὁ κατάλογος τῶν αὐτοκτονιῶν ἐµπλουτίσθηκε ἀπό τό ἀπονενοηµένο διάβηµα τῆς Χρυσάνθης. Αὐτές ἦταν οἱ “παράπλευρες ἀπώλειες” τῆς 11ης Μαρτίου.

Αὐτοκτονίες, βεβαίως, εἶχαν σηµειωθεῖ καί ἐπί ἐποχῆς µνηµονίων, ἀλλά καί πάλι δέν καιγόταν καρφάκι σέ κανέναν πολιτικό ἤ “εἰδικό”-οἰκονοµολόγο.

Γιά τήν νοµική ἀξιολόγηση τέτοιων αὐτοκτονιῶν εἶναι χρήσιµο νά ἀναπλεύσουµε στό ἔτος 1963: Τότε εἶχε ἐκδοθεῖ ἕνα βούλευµα ἀπό τό Συµβούλιο Πληµµελειοδικῶν Θεσπρωτίας (Ποινικά Χρονικά 1963, σελ. 179) µέ τό ὁποῖο εἶχε γίνει δεκτή ἡ πρόταση τοῦ ἀειµνήστου Μεσολογγίτη Εἰσαγγελέως Σπύρου Κανίνια. Ἀντικείµενο ἐκείνης τῆς δικαστικῆς κρίσης ἦταν ἕνα σπάνιο περιστατικό:

Ὁ κατηγορούµενος εἶχε παραπεµφθεῖ νά δικασθεῖ γιά συµµετοχή σέ αὐτοκτονία (ἀρ. 301 ΠΚ) τῆς γυναίκας του, ἡ ὁποία στίς 26 Ὀκτωβρίου 1962 µήν ἀντέχοντας ἄλλο τά µαρτύρια πού ὑφίστατο ἀπό τόν τυραννικό σύζυγό της (τήν «κατατυραννοῦσε παντοιοτρόπως») ἔπεσε στόν ποταµό Θύαµη, ἀπ’ ὅπου «παρατυχόντες ποιµένες τήν ἀνέσυραν ἡµιθανῆ» (ἐφεξῆς: “ὑπόθεση τοῦ ποταµοῦ Θύαµη”).

Τό ἐκδοθέν βούλευµα, πού, σύµφωνα µέ τήν ἐπισήµανση τοῦ Ἰακώβου Ζαγκαρόλα (στό σηµείωµα πού ἔγραψε παρά τόν πόδα τοῦ βουλεύµατος), συνιστᾶ τό πρῶτο νοµολογιακό δεδοµένο γιά τό συγκεκριµένο ἔγκληµα, τροφοδοτεῖ τόν θεωρητικό προβληµατισµό κατά πόσον γιά τήν στοιχειοθέτηση τοῦ ἐγκλήµατος τῆς συµµετοχῆς σέ αὐτοκτονία ἀρκεῖ τό κλῖµα τροµοκρατίας πού ὁ δράστης καλλιεργεῖ συστηµατικῶς µέ τήν συµπεριφορά του σέ βάρος τοῦ θύµατος ἤ, ἀντιθέτως, ἄν ἀπαιτεῖται γλωσσική ἐπικοινωνία µέσῳ τῆς ὁποίας ὁ δράστης ἐξαίρει τήν ἰδέα τῆς αὐτοκτονίας. Σηµειωτέον ὅτι ἡ αὐτοκτονία (ἤ ἡ ἀπόπειρα αὐτοκτονίας) τῆς κακοποιηµένης γυναίκας εἶναι τό ἀνάστροφο φαινόµενο τῆς θανάτωσης τοῦ τυραννικοῦ συζύγου: στήν µέν πρώτη περίπτωση τό µαρτύριο τερµατίζεται µέ αὐτοπροσβολή, στήν δέ δεύτερη µέ ἑτεροπροσβολή.

Βάσει τῶν ὅσων κατέθεσαν οἱ µάρτυρες στήν “ὑπόθεση τοῦ ποταµοῦ Θύαµη”, ὁ κατηγορούµενος ἦταν µοχθηρός καί τήν βασάνιζε, ἦταν «πανοῦργος καί τήν ἔκανε νά θέλη τόν θάνατό της», «τήν ἔριξε σέ µελαγχολία... τήν ἔδερνε» καί τήν ἄφηνε νηστική. Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά, ἡ παθοῦσα «ἦταν καλή γυναῖκα, ἀγαποῦσε τόν ἄνδρα της καί τά παιδιά της... δέν ἀνθεξε στά µαρτύρια πού τραβοῦσε... συχνά ἔφευγε καί πήγαινε στή µητέρα της...».

Δεδοµένου ὅτι στά ἐγκλήµατα πού βασίζονται σέ µιά ἐπικοινωνιακή-διαδραστική σχέση ἀνάµεσα στόν δράστη καί τό θῦµα, ὅπως π.χ. στήν ἀπάτη καί τήν ἐκβίαση, γιά τήν κατάφαση τῆς ποινικῆς εὐθύνης τοῦ δράστη δέν ἀπαιτεῖται ὁπωσδήποτε κάποια ρητή δήλωση πού ἐξωθεῖ τό θῦµα στήν αὐτοπροσβολή, ἀλλά ὡς τρόπος τέλεσης τοῦ ἐγκλήµατος γίνεται δεκτή καί ἡ συµπερασµατικά συναγόµενη (σιωπηρή) δήλωση, ὅµοιας ἀντιµετώπισης χρήζει καί ἡ ἑρµηνεία τῆς καταπίεσης ὡς τρόπου τελέσεως τῆς συµµετοχῆς σέ αὐτοκτονία· ἄλλωστε, ἡ καταπίεση ὡς µιά διακεκριµένη περίπτωση πρόκλησης ἀποφάσεως (στό πλαίσιο τῆς ἠθικῆς αὐτουργίας) εἶναι αὐτονόητο ὅτι ἀποτελεῖ µορφή ἐπικοινωνίας µεταξύ πείθοντος καί πειθοµένου. Συνεπῶς, ὅταν τό κλῖµα πού ἔχει διαµορφωθεῖ ἀπό τόν δράστη σέ βάρος τοῦ θύµατος δέν εἶναι ἁπλῶς δυσάρεστο, ἀλλά ἐγγίζει τά ὅρια µιᾶς σχεδόν καθηµερινῆς ἀπάνθρωπης τυραννίας, τότε οὐδεµία ἀµφιβολία ὑπάρχει ὅτι µέσῳ ἀκριβῶς ἑνός τέτοιου κλίµατος ὁ δράστης προσπαθεῖ νά πετύχει ἐµπράκτως ὅ,τι δέν µπορεῖ ἤ δέν θέλει νά πετύχει µέ τά λόγια.

Κατά τήν ἀποφθεγµατική ρήση τοῦ Εἰσαγγελέως Σπ. Κανίνια: «Πειθοῦς δηµιουργός καθίσταταί τις οὐ µόνον διά τῶν λόγων, ἀλλά καί διά τῶν ἔργων (οὐ µόνον ὁµιλῶν, ἀλλά καί πράττων)».

Ταυτοχρόνως, ὅµως, ἡ “ὑπόθεση τοῦ ποταµοῦ Θύαµη” δίδει µιά ἐξαιρετική ἀφορµή νά στρέψουµε τήν προσοχή µας στό ἑξῆς λεπτό σηµεῖο: Συµµετοχή σέ αὐτοκτονία µπορεῖ νά ὑφίσταται µόνο ὅταν ὁ αὐτόχειρας εἶναι σέ θέση νά λάβει καί νά ὑλοποιήσει αὐτόνοµα-αὐτοπροαίρετα τήν αὐτοκτονική ἀπόφαση, ἡ ὁποία κατά τοῦτο πρέπει νά εἶναι προϊόν ἐλεύθερης, συνειδητῆς καί ὑπεύθυνης στάθµισης ὅλων τῶν pro et contra παραµέτρων, στήν νεοταξίτικη ὁρολογία, πού κατέστη ἰδιαιτέρως δηµοφιλής τήν ἐποχή τοῦ κορωνοϊοῦ: νά εἶναι προϊόν ἀτοµικῆς εὐθύνης (γιά τήν εὔλογη ἀπορία πῶς µπορεῖ ἡ αὐτονοµία νά εἶναι συνεπής µέ τήν ὁριστική ἀπόφαση τοῦ ἀνθρώπου νά ἐγκαταλείψει τήν αὐτονοµία του βλ. τίς ἀναφορές τοῦ Critchley, ο.π., σελ. 54, ὁ ὁποῖος ἐξετάζει τήν αὐτοκτονία ὡς “ἀνορθολογικό ἅλµα”).

Ἄν, ὅµως, ἡ ἀπόφαση τοῦ αὐτόχειρα εἶναι προϊόν ἐλαττωµατικῆς βούλησης, π.χ. ἐπειδή στηρίχθηκε σέ πλάνη ὡς πρός τή βλαπτικότητα τῆς πράξης του ἤ σέ ψυχική πίεση λόγῳ ἀπειλῶν ἤ σωµατικῆς βίας, τότε συµµετοχή τρίτου σέ αὐτοκτονία δέν εἶναι νοητή (γιά τήν ἀντίθετη ἄποψη πού ἀρνεῖται τό αὐτοπροαίρετο τῆς αὐτοκτονικῆς ἀποφάσεως µόνο ὅταν ὁ αὐτόχειρας εἶναι ἀνίκανος πρός καταλογισµόν ἤ ἐνεργεῖ ὑπό τήν πίεση µιᾶς καταστάσεως ἀνάγκης πού ἀποκλείει τόν καταλογισµό βλ. τήν ἀναφορά τοῦ γράφοντος στό σχόλιό του ὑπό τήν ὑπ’ ἀριθµ. 1088/2013 ἀρεοπαγιτική ἀπόφαση, Ποινικά Χρονικά 2015, σελ. 134).

Ἀντιθέτως, στό προσκήνιο ἔρχεται τό ἔγκληµα τῆς ἀνθρωποκτονίας ἐκ προθέσεως τήν ὁποία διαπράττει ἀφανῶς καί ὕπουλα ὅποιος ἔχει προκαλέσει τήν πλάνη (ὁπότε ἀποκτᾶ γνωστική κυριαρχία ἐπί τοῦ θύµατος) ἤ, ἀντιστοίχως, τήν ψυχική πίεση πού ὁδήγησε στήν ὑλοποίηση τῆς αὐτοκτονικῆς ἀπόφασης ἐκ µέρους τοῦ θύµατος (ὁπότε ἀποκτᾶ βουλητική κυριαρχία ἐπί τοῦ θύµατος). Μέ τήν ἴδια λογική, ὁ καλλιεργητής τοῦ καθηµερινοῦ κλίµατος κατατροµοκράτησης τοῦ µετέπειτα αὐτόχειρα δέν συµµετέχει ἁπλῶς σέ αὐτοκτονία, ἀλλά πολύ περισσότερο εἶναι ὁ ὑποκρυπτόµενος µαριονετίστας πού, δι’ αὐτοῦ τοῦ σατανικοῦ τρόπου, στρέφει τό θῦµα ἐναντίον τοῦ ἑαυτοῦ του, χειραγωγῶντας το σάν µιά ἄβουλη µαριονέτα.

Γιά τούς ἐξοικειωµένους µέ τήν τεχνική ὁρολογία τοῦ οὐσιαστικοῦ Ποινικοῦ Δικαίου, ἀνακύπτει ἐδῶ ἕνα ποινικό φαινόµενο πού δέν εἶναι πάντοτε εὐχερῶς ἀναγνωρίσιµο οὔτε ἀπό τούς φοιτητές τῆς Νοµικῆς οὔτε ἀπό τόν ἑρµηνευτή ἤ ἐφαρµοστή τοῦ Ποινικοῦ Δικαίου: ὁ λόγος γιά τήν ἔµµεση αὐτουργία.

Περί αὐτῆς πρόκειται, µεταξύ ἄλλων, ὅταν τό ἐπελθόν ἀποτέλεσµα δέν δύναται νά χρεωθεῖ στό ἴδιο τό αὐτοπροσβαλλόµενο θῦµα, ἐπειδή ἡ πράξη του δέν συνιστᾶ “ποινικῶς ἀξιόποινη ἀδικοπραγία” – στό “ποινικό εὐαγγέλιο”, δηλ. στόν Ποινικό Κώδικα, δέν τυποποιεῖται ἔγκληµα αὐτοπροσβολῆς. Ἐν τούτοις, τό ἐπίµαχο ἀποτέλεσµα δύναται καί ἐπιβάλλεται νά χρεωθεῖ στόν ἀφανῆ Σατανά, πού ὡς “ἀόρατος ἐχθρός” τοῦ θύµατος τό ἐξωθεῖ στήν αὐτοπροσβολή µέ χρήση ἀπατηλῶν ἤ ἐξαναγκαστικῶν µέσων. Πρόκειται, λοιπόν, γιά ἔµµεσο αὐτουργό, ἀκριβῶς ἐπειδή ἡ δράση του δέν εἶναι ἄµεσα ὁρατή!

Ὑπό αὐτό τό πρῖσµα, στήν “ὑπόθεση τοῦ ποταµοῦ Θύαµη” θά ἦταν ὀρθότερο νά εἶχε κριθεῖ ὅτι ὁ τυραννικός σύζυγος εὐθυνόταν ὡς δράστης ἀπόπειρας ἀνθρωποκτονίας κατ’ ἔµµεση αὐτουργία καί ὄχι ἁπλῶς ὡς συµµέτοχος σέ αὐτοκτονία. Ἀντίστοιχη ἦταν ἡ ἀξιολόγηση πού εἶχε γίνει πρό 85 ἐτῶν ἀπό τό Μικτό Ὁρκωτό Ἐφετεῖο τῆς Φρανκφούρτης στήν Γερµανική “ὑπόθεση Hildegard Hofeld”, ἡ ὁποία ἐµφανίζει µεγάλη ὁµοιότητα µέ τήν Ἑλληνική “ὑπόθεση τοῦ ποταµοῦ Θύαµη”: Τήν νύχτα τῆς 4ης πρός 5η Δεκεµβρίου 1934, ἡ δεκαπεντάχρονη παθοῦσα, ὑπό τήν ἐπίδραση τῆς ψυχοσωµατικῆς βίας πού τῆς ἀσκοῦσαν συστηµατικῶς οἱ γονεῖς της, πήδησε ἀπό γέφυρα στόν ποταµό Μάϊν τῆς Φρανκφούρτης, τελικῶς ὅµως γλύτωσε τόν θάνατο. Ὅπως χαρακτηριστικά εἶχε καταθέσει ἡ παθοῦσα στήν δίκη πού διεξήχθη σέ βάρος τῶν γονέων της γιά ἀπόπειρα φόνου κατ’ ἔµµεση αὐτουργία (τούς ἐπεβλήθη ποινή καθείρξεως 15 ἐτῶν), «φοβόταν τόν πατέρα της περισσότερο ἀπ’ ὅ,τι τό κρύο νερό τοῦ ποταµοῦ στόν ὁποῖο ἔπεσε» (γιά τήν ὑπόθεση αὐτή βλ. Rosenau, εἰς: StGB, Leipziger Kommentar, 2018, § 211, ἀριθµ. πέρ. 99, ὅπου περαιτέρῳ παραποµπές).

Ἄν προσαρµόσουµε τήν φράση αὐτή στήν ἐποχή τοῦ κορωνοϊοῦ, δέν θά ἦταν ἄστοχο νά ἰσχυριστοῦµε ὅτι κάθε ὑποψήφιος αὐτόχειρας φοβόταν τό διαρκῶς παρατεινόµενο lockdown καί τίς ζοφερές του οἰκονοµικές συνέπειες περισσότερο ἀπό τόν ἴδιο τόν θάνατο! Τό ἴδιο φυσικά ἰσχύει καί γιά ἕναν αὐτόχειρα ὑγειονοµικό, ὁ ὁποῖος φοβᾶται τήν ἀνέχεια περισσότερο καί ἀπό τόν θάνατο.

Ὁ παραλληλισµός τοῦ ἔµµεσου αὐτουργοῦ µέ τόν Σατανᾶ ὄχι µόνο δέν εἶναι αὐθαίρετος, ἀλλά µπορεῖ νά συνδυασθεῖ περίφηµα καί µέ τόν τρόπο δράσης τοῦ ἴδιου τοῦ Σατανᾶ σέ βάρος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ κατά τόν χρόνο παραµονῆς Του στήν ἔρηµο, ὅπου ἐνήστευσε ἐπί 40 ἡµέρες. Ὅπως µᾶς πληροφορεῖ ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος (4, 2) «παραλαµβάνει αὐτόν ὁ διάβολος εἰς τήν ἁγίαν πόλιν, καί ἵστησιν αὐτόν ἐπί τό πτερύγιον τοῦ ἱεροῦ καί λέγει αὐτῷ· εἰ υἱός εἶ τοῦ Θεοῦ, βάλε σεαὐτόν κάτω· γέγραπται γάρ ὅτι τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ ἐντελεῖται περί σοῦ, καί ἐπί χειρῶν ἀροῦσί σε, µήποτε προσκόψῃς πρός λίθον τόν πόδα σου».

Ἀλλ’ ὁ Ἰησοῦς ἀπέκρουσε τόν πειρασµό τῆς αὐτοκτονίας στόν ὁποῖο ἐπεχείρησε ὁ διάβολος νά τόν ἐµβάλει, ἀποστοµώνοντάς τον µέ τήν ἑξῆς φράση: «πάλιν γέγραπται, οὐκ ἐκπειράσεις Κύριον τόν Θεόν σου» (γιά τόν συσχετισµό αὐτοκτονίας καί σατανικῆς ἐπίδρασης βλ. τήν πράξη τοῦ Ἰούδα, ὁ ὁποῖος «ρίψας τά ἀργύρια ἐν τῷ ναῷ ἀνεχώρησε, καί ἀπελθών ἀπ- ῄγξατο»· στό Κατά Ἰωάννην Εὐαγγέλιο [13, 2] διαβάζουµε: «δείπνου γενοµένου, τοῦ διαβόλου ἤδη βεβληκότος εἰς τήν καρδίαν Ἰούδα Σίµωνος Ἰσκαριώτου ἵνα αὐτόν παραδῷ […]»). Ὡς ἐκ τούτου, κάθε αὐτοκτονία εἴτε ἐν ἀποπείρᾳ, εἴτε τετελεσµένη, εἶναι ἑρµηνεύσιµη ὡς πειρασµικό ἔργο τοῦ διαβόλου πού δρᾶ –ὅπως πάντοτε– ὕπουλα (καί συνήθως παρασκηνιακά), µέ ποινικούς δηλαδή ὅρους: ὡς ἔµµεσος αὐτουργός!

Δυστυχῶς, ὅµως, τό παράδειγµα τοῦ Χριστοῦ δέν ἔχουν τήν δύναµη νά τό ἀκολουθήσουν ἅπαντες. Καί ἔτσι µέλη τῆς εὐρύτερης οἰκογενείας µας, ὅπως ὁ ἰδιοκτήτης τῆς Βολιώτικης καφετέριας, ἀλλά καί, προσφάτως, ἡ ὀδοντίατρος Χρυσάνθη, ἐνδίδουν στόν πειρασµό τῆς αὐτοκτονίας ἀποφασίζοντας νά τερµατίσουν τήν ζωή τους ὑπό τήν ἀφανῆ ἐπιρροή τοῦ διαβόλου, ὁ ὁποῖος ὡς ἀόρατος ἐχθρός ἐκδηλώνει σέ βάρος τους µιά αἱµοσταγῆ ἐπίθεση πού γιά τόν ἴδιο εἶναι ἀναίµακτη, ἀφοῦ συµπεριφέρεται κατά τρόπον ἐπαληθεύοντα τό ὄνοµά του: διαβάλλει ἐµµέσως τό µυαλό τοῦ θύµατος πού αὐτοκτονεῖ, χωρίς ὁ ἴδιος νά χρησιµοποιεῖ ἄµεσα τά χέρια του.

Ὅπως, λοιπόν, γιά κάθε τέτοια αὐτοκτονία σεναριογράφος καί ἄρα πρωταίτιος-φταίχτης εἶναι ὁ ὑποκρυπτόµενος Σατανάς, συνυπεύθυνοι γιά τήν αὐτοβλαπτική πράξη τοῦ θύµατος πρέπει νά θεωροῦνται καί ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ ὑφιστάµενοί του-ὑποτεταγµένοι τυφλά σέ αὐτόν Ἀντίχριστοι, δηλ. οἱ διαχειριστές τῆς ὑγειονοµικῆς κρίσης, πού, σάν τυραννικοί πατέρες, παρέτειναν διαρκῶς ἐπί ἐποχῆς lockdown τόν ἐγκλεισµό τῶν τέκνων τους, δηλ. τῶν ἀθώων πολιτῶν, ἐνῶ ἀπό τόν Ἰούλιο 2021 ἄρχισαν νά κρατοῦν σέ ἐργασιακή ὁµηρεία τούς ἀνεµβολίαστους ὑγειονοµικούς, καλλιεργῶντας καθηµερινά ἕνα ἀσύλληπτο κλῖµα κατατροµοκράτησής τους· συνεπικουρούµενοι πάντοτε ἀπό ὅλα τά ἐξ ἴσου ἀντίχριστα βδελύγµατα πού ὑπηρετοῦν τόν τηλεοπτικό µηχανισµό διάδοσης τοῦ κορωνοϊκοῦ τρόµου (ὁ παραλληλισµός τοῦ κράτους µέ τυραννικό πατέρα ἀποτελεῖ µιά πρώτης τάξεως ἀφορµή νά συζητηθεῖ ὑπό ποινικό πρῖσµα καί ὁ ἀνάστροφος τρόπος ὑποθετικῆς δράσης τοῦ τυραννισµένου τέκνου, δηλ. ἡ θανάτωση τοῦ τυραννικοῦ πατέρα, περίπτωση γνωστή ὡς parricidium).

Μέ ὅσα ἀναλύθηκαν παραπάνω, γνωρίζουµε πλέον γιατί θά ἔπρεπε ἐπειγόντως νά κινητοποιηθεῖ κάποιος εἰσαγγελέας καί νά διερευνήσει τίς ποινικές εὐθύνες πού βαραίνουν τούς πάσης φύσεως Ἀντιχρίστους, δηλ. κυρίως τούς πολιτικούς, τούς “εἰδικούς”, τούς καναλάρχες καί τούς τηλεπαρουσιαστές, φυσικά ὄχι µόνο γιά τίς ὑλοποιηθεῖσες αὐτοκτονίες ὑπό συνθῆκες ἀπόγνωσης τοῦ ἑκάστοτε αὐτόχειρα ἐνώπιον τῆς µυθώδους οἰκονοµικῆς καταστροφῆς πού διαγράφεται στό ἐγγύς µέλλον, ἀλλά καί γιά κάθε ἄλλη ἀξιόποινη πράξη πού ἔχει τελεσθεῖ ἐκ µέρους ὅλων αὐτῶν τῶν σατανοκίνητων ἐξουσιαστῶν µας κατά τήν διάρκεια τῆς πανδηµίας. Δυστυχῶς, ὅµως, ὅπως ἡ Ἐκκλησία, ἔτσι καί ἡ Δικαιοσύνη, µέ ἐλάχιστες φωτεινές ἐξαιρέσεις, παρέµεινε ἐγκλωβισµένη κατά τό µεγαλύτερο µέρος της στόν ἱστό τῆς σατανικῆς ἀράχνης.

Συµπερασµατικῶς, γιά κάθε αὐτοκτονία πού τελεῖ ἕνας ἐπί τόσον καιρό ἔγκλειστος καί καθηµερινά τροµοκρατούµενος πολίτης, ὁ ὁποῖος ἀναλογίζεται τόν ἐπί θύραις ἐφιάλτη τῆς οἰκονοµικῆς συµφορᾶς του, θέτουν ὑποψηφιότητα γιά νά κριθοῦν ὑπεύθυνοι ὡς ἔµµεσοι αὐτουργοί ἀνθρωποκτονίας ὅλοι οἱ κυβερνητικοί, ἰατρικοί καί τηλεοπτικοί ὑπηρέτες τοῦ Σατανᾶ πού ἐν εἴδει διαβολικῆς συµµορίας καλλιεργοῦν τό κατάλληλο κλῖµα ἑνός salto mortale.

Ἐφ’ ὅσον ἡ αὐτοκαταστροφική διαχείριση τοῦ οἰκονοµικοῦ ἀδιεξόδου τοῦ πολίτη (προκληθέντος ἀπό τίς κυβερνητικές ἐπιλογές) εἶναι πέρα ὡς πέρα γνωστή στά µέλη τῆς διαβολικῆς συµµορίας ὄχι µόνο λόγῳ τῆς ἔξαρσης τῶν αὐτοκτονιῶν ἀλλά καί λόγῳ τῆς ἀντίστοιχης ἀντίδρασης κάποιων ἀπελπισµένων πολιτῶν ἀπό τήν ἐποχή τῶν µνηµονίων, δέν µένει κανένα περιθώριο γιά προβολή ἐνστάσεων πρός ἀµφισβήτηση τοῦ ἀνθρωποκτόνου δόλου καί ἐκτροπῆς τῆς συζήτησης πρός τό πεδίο τῆς ἀµέλειας, µέ δεδοµένο ὅτι οἱ προαναφερθέντες “ἀρχιτέκτονες τοῦ τρόµου” τηροῦν στάση παγερά ἀδιάφορη ἀπέναντι στίς πληθαίνουσες αὐτοκτονίες, τείνουσες νά λάβουν διαστάσεις ἐπιδηµίας (πρβλ. τό ὁµότιτλο σατιρικό διήγηµα τοῦ Μενέλαου Λουντέµη “Οἱ ἀρχιτέκτονες τοῦ τρόµου [Ἄστρα καί Ρόπαλα]”, ἐκδ. Δωρικός, Ἀθήνα 1976, σελ. 68, ὅπου καί ἡ σκωπτική φράση: «οἱ δυνατοί ποτέ δέν εἶναι φονιάδες»).

Ποιός, ὅµως, θά εἶχε τά κότσια νά τούς διώξει καί νά τούς (κατα)δικάσει, δεδοµένου ὅτι τό πρωτοφανές στήν Ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας σύστηµα τῆς παγκόσµιας δικτατορίας εἶναι ἄριστα δοµηµένο, µέ ἀπόλυτο ἔλεγχο ὅλων τῶν κέντρων καί παράκεντρων τῆς ἐξουσίας;

Ὅποιος θέλει νά ἀναδείξει κάποιες περίεργες, ἄν ὄχι διαβολικές συµ-πτώσεις, θά πρέπει νά συγκρίνει τήν (λειτουργοῦσα ἀπό τό 2007 σέ 24ωρη βάση) τηλεφωνική γραµµή παρέµβασης γιά τήν αὐτοκτονία µέ τόν ἀριθµό τῶν ἐµβολιαστικῶν κέντρων πού εἶχε ἐξαγγελθεῖ ὅτι θά λειτουργήσουν τό 2021. 1018 ἦταν καί ἡ τηλεφωνική γραµµή αὐτοκτονίας καί ὁ ἀριθµός τῶν ἐµβολιαστικῶν κέντρων!

Πρόκειται ἁπλῶς γιά µιά διαβολική σύµπτωση ἤ γιά µήνυµα πού στοχεύει στό ὑποσυνείδητο; Μᾶς κυβερνᾶ ὁ διάβολος ἤ κάποιοι ψυχοπαθεῖς πού ἔχουν πουλήσει τήν ψυχή τους στόν διάβολο; Ἀφοῦ ὁ ἐµβολιασµός καί ἡ αὐτοκτονία ἔχουν κοινό παρονοµαστή τόν ἀριθµό 1018, τότε µήπως ὁ ἀριθµολάγνος ἐµπνευστής του φοβήθηκε ὅτι κάποιοι µπορεῖ νά ἐπιχειρήσουν νά αὐτοκτονήσουν ἀντί νά ἐµβολιαστοῦν, ὅπως ἡ ὀδοντίατρος Χρυσάνθη;

Στόν πρόλογο πού ἔγραψε ὁ Φοῖβος Οἰκονοµίδης γιά τό βιβλίο του µέ τίτλο “Ποτέ δέν θ’ αὐτοκτονήσω” (ἐκδ. Ὀρφέας, χ.χ.), σηµειώνει τά ἀκόλουθα: «Ἕνας ἐκπρόσωπος τῆς ἐξουσίας σᾶς δολοφονεῖ –γιά κάποιο λόγο– καί στή συνέχεια τοποθετεῖ ἕνα περίστροφο ἤ ἕνα µαχαῖρι στό χέρι σας, ἰσχυριζόµενος ὅτι σᾶς σκότωσε “εὑρισκόµενος ἐν ἀµύνῃ”. Σᾶς πετοῦν ἀπό ἕνα παράθυρο καί δηλώνουν ὅτι πηδήξατε, ἐσεῖς ὁ ἴδιος, γιά ν’ αὐτοκτονήσετε. Γνωρίζουµε πολύ καλά, ὅτι ἔχουν συµβεῖ παρόµοια περιστατικά. Ὅσο πιό ὁλοκληρωτικά εἶναι τά καθεστῶτα καί ὅσο λιγότερο δηµοκρατικά, τόσο µεγαλύτερες πιθανότητες ὑπάρχουν νά παρουσιαστοῦν τέτοια φαινόµενα. Τό ἰδιόγραφο σηµείωµα τοῦ Γερµανοῦ δικηγόρου Κλάους Κρουασάν [Σ.Σ.: Klaus Croissant: συνήγορος τῆς Baader-Meinhof] λίγο πρίν ἐκδοθεῖ, ἀπ’ τή Γαλλία, στή Δυτική Γερµανία, ὅπου τόνιζε ὅτι “ποτέ δέν θ’ αὐτοκτονήσει”, ἦταν µιά κραυγή ἀπόγνωσης ἑνός πολίτη, µέ βάση τίς ὑποψίες του ὅτι µπορεῖ νά τοῦ συµβεῖ κάτι κακό. “Ἄν µάθετε ὅτι αὐτοκτόνησα –ἔγραφε ὁ Κρουασάν– µήν τό πιστέψετε”».

Συµπληρώνω: Στήν ἐποχή τῆς παγκόσµιας δικτατορίας πού µᾶς ξηµέρωσε ἀπό τόν Μάρτιο 2020, ὅταν θά ἀκοῦτε ὅτι κάποιος αὐτοκτόνησε, µήν τόν πιστέψετε· τόν σκότωσαν οἱ δικτάτορες (δηλ. οἱ ἔµµεσοι αὐτουργοί) µέ τά δρακόντεια ὑγειονοµικά µέτρα πού ἐπέβαλαν· κορωνίδα αὐτῶν τῶν µέτρων ἡ αἰχµαλωσία τοῦ πολίτη µέσῳ τῶν “lockdown” καί, εἰδικότερα, τῶν ὑγειονοµικῶν µέσῳ τῆς ἀναστολῆς τῆς ἐργασίας του. Ἀλλά καί ὡς πρός αὐτό ὑπάρχει ἡ σχετική πρόρρηση τῆς Ἀποκάλυψης (Κεφ. ΙΓ΄, 10): «εἴ τις εἰς αἰχµαλωσίαν ἀπάγει, εἰς αἰχµαλωσίαν ὑπάγει»!

Κωνσταντῖνος Βαθιώτης

τέως Ἀναπλ. Καθηγητή Νοµικῆς Σχολῆς Δ.Π.Θ.

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ»  Ἀρ. Τεύχους 243

Νοέμβριος 2022