Καθημερινὰ μαθήματα πνευματικῆς ἀθλήσεως
Καθημερινὰ μαθήματα πνευματικῆς ἀθλήσεως
«Ἀπορῶ καὶ ἐξίσταμαι, τὶ ποιήσω ὁ ἄθλιος, ὅταν τέλος φθάσῃ, τὸ τῆς ζωῆς μου λοιπόν, ποῦ μοι ὁ δρόμος ὁ ἄκαιρος; ποῦ τὰ ἀξιώματα; ποῦ ὁ πλοῦτος, ποῦ τρυφή; ποῦ ἡ δόξα ἡ πρόσκαιρος; ποῦ τῆς φύσεως, τὸ καινότατον ἄνθος; Ἀλλὰ δεῦρο, πρὸ τοῦ τέλους ὦ ψυχή μου, τῇ Θεοτόκῳ προσπέσωμεν» (Θεοτοκίον τοῦ Ἑσπερινοῦ τῆς 11ης Ὀκτωβρίου).
Τὰ κορυφαῖα μαθήματα Ὀρθοδόξου ἀνθρωπολογίας –ἄρα καὶ βιοτῆς– ποὺ λαμβάνει κάθε μέρα ὁ πιστός, εἶναι ἀναμφίβολα καὶ βασικά, ἀλλὰ κυρίως εὐεργετικά, ὥστε νὰ ἀποβάλλει «πᾶσαν βιοτικὴν μέριμναν» καὶ νὰ ἐξετάζει βαθειὰ τὴν ψυχή του. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία, κάθε μέρα, ἔχει νὰ τοῦ προσφέρει λόγους παραμυθίας καὶ στοργῆς, ὥστε νὰ ἠρεμήσει ἀπὸ τὸν κάματο τῆς καθημερινότητας, νὰ σταθεῖ «ἐνώπιος ἐνωπίῳ» καὶ νὰ ψιθυρίσει αὐτὰ ποὺ ἀπόψε, στὴν Ἀκολουθία τοῦ Ἑσπερινοῦ διάβασε. Λές καὶ ἔγραψε ὁ ἴδιος τὸ τροπάριο αὐτό, λὲς καὶ ἔνοιωθε τὴν ἀνάγκη νὰ ἐξομολογηθεῖ, μὲ τὰ λόγια αὐτά, ἐκειδὰ στὸ σύνορο τῆς μέρας μὲ τὴ Νύχτα. Νὰ προετοιμαστεῖ δηλαδή, γιατὶ δὲ γνωρίζει τὸ αὔριο καί ἡ ψυχή του δὲν ἀντέχει ἄλλο τὸ βάρος τῶν ὅποιων του ἀστοχιῶν καὶ πράξεων.
«Ο ΧΡΟΝΟΣ ΤΟΥ ΒΙΟΥ ΤΡΕΧΕΙ» ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ!
«Ο ΧΡΟΝΟΣ ΤΟΥ ΒΙΟΥ ΤΡΕΧΕΙ»
ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ!
Ἡ ζωή σ’ αὐτόν τόν γήινο κόσμο εἶναι τό μοναδικό ἐκπαιδευτήριο τοῦ «θεοειδοῦς ὄντος», πού λέγεται ἄνθρωπος, κυρίως δέ ἡ ἐκπαίδευση αὐτή γίνεται μέσῳ τοῦ χρόνου τῆς Ἐκκλησίας, πού λέγεται Καιρός (=εὐκαιρία), γι’ αὐτό ἄλλωστε ὁ ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς προτρέπει λέγοντάς μας ὅτι πρέπει νά ἐκπαιδευόμεθα ὅσο γίνεται πιό ἀποτελεσματικά, «ἐξαγοραζόµενοι τόν καιρόν ὅτι αἱ ἡµέραι πονηραί εἰσιν».
Ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, αὐτός ὁ μοναδικός ἀνατόμος τῶν Ἐπουρανίων καί τῶν ἐπιγείων, μᾶς παρουσιάζει 
τήν τραγικότητα τοῦ χρόνου ὅπως θά ἔπρεπε νά τήν ζεῖ ὁ χωρίς Θεό ἄνθρωπος, γιά νά νοιώσῃ τήν ἀνάγκη νά σπεύσῃ στό μοναδικό Νόημα τῆς Ζωῆς, στόν Χριστόν μας: «Ὁ χρόνος: Πικρόν φορτίον. Καί ὁ χῶρος; Θλιµµένος δίδυµος ἀδελφός τοῦ χρόνου. Δέν ὑπάρχει τίποτε πιό τραγικόν καί πιό θλιβερόν ἀπό τό ἀνθρώπινο γένος, ζευγµένον εἰς τόν βαρύν ζυγόν τοῦ χρόνου καί τοῦ χώρου. Σύρει τόν χρόνον χωρίς νά γνωρίζῃ οὔτε τήν φύσιν, οὔτε τό νόηµα, οὔτε τόν σκοπόν του. Σύρει καί τόν χῶρον, ἀλλ’ οὔτε αὐτοῦ γνωρίζει τήν φύσιν, τό νόηµα, τόν σκοπόν. Τό ἄσκοπον λοιπόν εἰς τήν αἰχµαλωσίαν τοῦ παραλόγου!
Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΚΑΣΤΡΟΥ
Η ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ π. ΣΙΜΩΝΟΣ ΑΡΒΑΝΙΤΗ
Καλύτερα…γαϊδουράκι λοιπόν!
Καλύτερα…γαϊδουράκι λοιπόν!
Ὅσο πλησιάζουν οἱ μέρες τῶν Χριστουγέννων, ἡ «φίλη» μας ἡ τηλεόραση δέν μᾶς ξεχνάει καθόλου.
Μέ τήν μέθοδο μαστίγιο-καρότο προσπαθεῖ ὅσο μπορεῖ ἀπό τήν μία νά μᾶς προβάλει εἰδήσεις πού ἀμαυρώνουν τήν ψυχή καί ἀπό τήν ἄλλη, ἄλλες πού ἀγαλλιάζουν τό σῶμα.
Σκηνές οἰκογενειακῆς βίας λεκτικῆς, σωματικῆς καί πάσης ἄλλης μορφῆς βίας-παιδοφιλίας (γιά τέρψη ὀφθαλμῶν;) σέ ὅλες τίς εἰδήσεις καί τά κανάλια σέ συνδυασμό μέ φόνους-ἐγκλήματα νά παίζουν ἀπό τό πρωΐ μέχρι τό βράδυ λές καί τά νέα ἔχουν γίνει ἕνα ἀστυνομικό δελτίο τύπου!
Ἀπό τήν ἄλλη μεταδίδουν ὅτι θά αὐξηθοῦν οἱ συντάξεις καί οἱ μισθοί, θά μεγαλώσει τό καλάθι τοῦ νοικοκυριοῦ ἀπό 51 σέ 61 ἤ 81 προϊόντα, θά ἐπεκταθεῖ τό ὡράριο καταστημάτων γιά νά μποροῦμε νά ἀγοράσουμε καί ἄλλα ἀγαθά, νά καταναλώσουμε καί ἄλλα ὑλικά καί νά ξεχάσουμε τά πνευματικά γιά τά ὁποῖα οὐδείς λόγος βέβαια γίνεται.
Ὁ μεγάλος χαμένος!
Ὁ μεγάλος χαμένος!
Tά δύο τελευταῖα χρόνια, πού ὅλος ὁ κόσμος βιώνει ὅλα αὐτά τά ὑπέροχα γεγονότα καί τίς καταστάσεις οἱ ὁποῖες σχετίζονται μέ τά μέτρα πού ἐπιβλήθηκαν στή δημόσια ζωή γιά νά νικηθεῖ τό κακό πού ὀνομάστηκε πανδημία ὅλοι χάσαμε πολλά, καί μάλιστα σημαντικά, ἀπό αὐτά πού εἴχαμε μέχρι πρίν.
Μεταξύ αὐτῶν πού ὑπέστησαν ἀπώλειες αὐτή τήν περίοδο δέν ἔλειψε καί ἡ Ἐκκλησία, ὡς θεσμός, καί μάλιστα θά ἔλεγα ὅτι στήν περίπτωσή της ἡ Ἐκκλησία δέχθηκε τεράστιο πλῆγμα, σέ σύγκριση μέ ἄλλους, παρότι θά μποροῦσε νά εἶναι ὁ μεγάλος κερδισμένος, ἐφ’ ὅσον διαπραγματευόταν τή στάση της μέ διαφορετικό τρόπο.
Εἶναι γεγονός πώς ἡ διεισδυτικότητα τῆς Ἐκκλησίας στήν Ἑλληνική κοινωνία συρρικνώνεται ὁλοένα. Ἄν θυμᾶμαι καλά ἡ μέτρηση πού ἀπέδωσε τήν πληροφορία πώς μόνο τό 3-4 % τῶν Ἑλλήνων ἐκκλησιάζεται, ἔχει προκύψει κάποια χρονιά τῆς δεκαετίας τοῦ 1970 (νομίζω τό 1973), πολύ παλιά δηλαδή, καί ἴσως αὐτό τό ποσοστό ὡς τίς μέρες μας ἔχει μικρύνει ἀκόμη περισσότερο. Μαρτυρᾶ γι’ αὐτό ἡ εἰκόνα πού βλέπει κανείς τά Κυριακάτικα πρωϊνά. Τά ἴδια πρόσωπα κάθε φορά καί ὁ ἀριθμός μειούμενος, σταθερά.
ΜΑΣ ΠΡΟΣΚΑΛΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΜΑΣ
ΜΑΣ ΠΡΟΣΚΑΛΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΜΑΣ
Προσκαλεῖ τούς μακράν καί τούς ἐγγύς. Ἔκλινεν οὐρανούς. Ἀπευθύνεται μέ γλῶσσα καί τρόπους πού προσιδιάζουν στίς διάφορες κατηγορίες τῶν παιδιῶν Του. Στούς ἀστρονόμους τῆς Ἀνατολῆς ἡ πρόσκλησή Του πέμπεται ἀπό ἀστέρα: «…ἐν ἡμέραις Ἡρώδου τοῦ βασιλέως ἰδού μάγοι ἀπό ἀνατολῶν παρεγένοντο εἰς Ἱεροσόλυμα λέγοντες ποῦ ἐστιν ὁ τεχθείς βασιλεύς τῶν Ἰουδαίων, εἴδομεν γάρ αὐτοῦ τόν ἀστέρα ἐν τῇ ἀνατολῇ καί ἤλθομεν προσκυνῆσαι αὐτόν» (Ματθ. β΄1-2).
Δέν ἦσαν Ἰουδαῖοι. Ἦσαν ἄνθρωποι πού ἔφεραν τήν πνοή Του. Καί τό σῶμα τους δημιούργημά Του καί ἡ πνευματική τους διάσταση πνοή Του. Αὐτή ἡ πνευματική τους συγγένεια τούς ἥλκυε πρός τόν Τεχθέντα στή Βηθλεέμ, τόν σαρκωθέντα Λόγον. Δέν ἦταν τῶν Ἰουδαίων μόνον βασιλέας, ἀλλά καί δικός τους, τῶν καρδιῶν τους, ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Ὑποβλήθηκαν σέ κόπους μακρυνοῦ ταξειδιοῦ καί προσέφεραν τά δῶρα τους στό Παιδίον πού εἶχε τρεῖς ἰδιότητες: Ἀνθρώπου, Βασιλέως καί Ἱερέως. Δέν ἐγνώριζαν ὅτι ἦταν Θεάνθρωπος.
Ὁ Ἡρώδης δέν ἦταν ἄξιος νά λάβει τήν πρόσκληση. «Ἀκούσας δέ Ἡρώδης ὁ βασιλεύς ἐταράχθη…» (Ματθ. β΄ 3). Φοβήθηκε νά μήν χάσει τήν ἐξουσία ἀπό ἕνα παιδί! Ἀποδείχθηκε γελοῖος. Θά ζοῦσε αὐτός ὅταν τό Παιδί αὐτό θά γινόταν εἴκοσι χρόνων καί πλέον καί θά ἀποκτοῦσε ὀπαδούς πού θά ριψοκινδύνευαν ἀγῶνες γιά νά τόν κάνουν βασιλέα; Καί ὑπό τήν Ρωμαϊκή κυριαρχία! «…καί πᾶσα Ἱεροσόλυμα μετ’ αὐτοῦ». Πῶς νά καταλάβουν ὅτι τό Παιδίον ἦλθε νά ἐγκαθιδρύσει τήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ;
Ὁ Ἁγιορείτης Γέροντας Σωφρόνιος Κεχαγιόγλου καὶ ἡ Ὀρθόδοξη πνευµατικὴ ἀναγέννηση τῆς νήσου Σκοπέλου.
Ὁ Ἁγιορείτης Γέροντας Σωφρόνιος Κεχαγιόγλου
καὶ ἡ Ὀρθόδοξη πνευµατικὴ ἀναγέννηση τῆς νήσου Σκοπέλου.
Ἡ νῆσος Σκόπελος πρὶν “ἀπὸ τὴν λεγόµενη «τουριστικὴ ἀξιοποίηση»” ἐκαλεῖτο ἀπὸ µέρους τῶν εὐλαβῶν ἐπισκεπτῶν καὶ φίλων της µικρὸ Ἅγιον Ὄρος, ἐπειδὴ ἀκριβῶς τὸ περιβάλλον της μὲ τὴν ἡσυχαστικὴ φύση, τὴ διεσπαρµένη μὲ χαριτόβρυτα µοναστηράκια καὶ ἐξωκκλήσια, ἦταν µιὰ πνευµατικὴ ὄαση γιὰ τὸν κάθε πιστό. Φυσικά, σ’ ὅλα αὐτὰ πρέπει νὰ προστεθεῖ καὶ ἡ παρουσία κάποιων εὐλαβῶν Ἁγιορειτῶν Γερόντων, οἱ ὁποῖοι συνέβαλαν πολύ, ὥστε ἡ Σκόπελος νὰ καταστεῖ νῆσος ἁγίων καὶ δικαίων.
Ἤδη ἀπὸ τότε, ποὺ ἄρχισαν νὰ ἰσχυροποιοῦνται οἱ πνευµατικοὶ δεσµοὶ Σκοπέλου καὶ Ἁγίου Ὄρους μὲ τὴν ἵδρυση τῶν λεγοµένων µετοχίων, πολλοὶ Γέροντες ἔφθαναν στὸ νησὶ γιὰ νὰ ἐνισχύσουν πνευµατικὰ τοὺς Σκοπελῖτες, ἀφοῦ µάλιστα γίνονταν καὶ διακοµιστὲς ἱερῶν θαυµατουργῶν Εἰκόνων, τοῦ Τιµίου Σταυροῦ καὶ πολλῶν Ἱ. Λειψάνων. Αὐτὸ ἄλλωστε µᾶς τὸ πιστοποιεῖ καὶ ἡ ἴδια ἡ µακρόχρονη πνευµατικὴ σχέση. Πολλοὶ δὲ ἀπὸ τοὺς πατέρες αὐτοὺς ἐξοµολογοῦσαν τοὺς πιστοὺς καὶ τοὺς συνέδραµαν, ὥστε νὰ µποροῦν νὰ βιώνουν συνειδητὰ καὶ μὲ εὐλάβεια τὰ τῆς ὀρθοδόξου πίστεως καὶ πνευµατικῆς ζωῆς.
Μεταξὺ τῶν Ἁγιορειτῶν, ποὺ ἦλθαν στὴ Σκόπελο στὸ τέλος τοῦ 19ου αἰ. ἦταν καὶ ὁ ἅγιος Γέροντας Σωφρόνιος Κεχαγιόγλου, ὁ ὁποῖος γεννήθηκε τὸ 1839 στὴ Ραιδεστὸ τῆς Μ. Ἀσίας, εἶχε σπουδάσει στὴ Μεγάλη τοῦ Γένους Σχολὴ κι ἔγινε µοναχὸς στὴ Μονὴ Μεγίστης Λαύρας τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ἀσκήτεψε στὰ Κατουνάκια καὶ στὴ συνέχεια κατέβηκε στὴν Ἀθήνα γιὰ τὴν ἔκδοση πατερικῶν βιβλίων, ὅπως τὸ «Συµβουλευτικὸν ἐγχειρίδιον» τοῦ Ἁγίου Νικοδήµου, «Διδασκαλία Μ. Ἀθανασίου πρὸς Ἀντίοχον Δούκα» κ.ἄ. Πρέπει δὲ νὰ σηµειωθεῖ ἐδῶ πὼς καὶ παλαιότερα, ὅταν ἀσκήτευε ὁ Γέροντας, ἐξέδωσε τὴν Κλίµακα τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου, τόσο τὸ κείµενο, ὅσο καὶ τὴ µεταγλώτισσή του.
Τί σημαίνουν τὰ Χριστούγεννα ὅσο μεγαλώνουμε;
Τί σημαίνουν τὰ Χριστούγεννα ὅσο μεγαλώνουμε;
Ἔρχονται Χριστούγεννα! Γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ ὁ χρόνος –ὄχι ὁ ἐκκλησιαστικός– πλησιάζει στὸ τέλος του, γιὰ ἀκόμα μιὰ φορὰ ἕνα τέλος ἑνώνεται μὲ μιὰ ἀρχή, αὐτὴ τῆς γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς ἐπὶ γῆς παρουσίας Του. Προεορτάσωμεν, λαοί, Χριστοῦ τὰ γενέθλια μᾶς προτρέπει ἡ ὑμνογραφία τοῦ ἑσπερινοῦ τῆς 20ῆς Δεκεμβρίου. Στὸ πλαίσιο αὐτῆς τῆς προετοιμασίας προσπαθοῦμε ὅλοι μας κάθε χρόνο νὰ ἐντάξουμε ὅλες τὶς βιωτικές μας ἀσχολίες, προετοιμάζοντας τόσο τὸν ἑαυτό μας ὅσο καὶ τὸ περιβάλλον μας: Οἱ στολισμοὶ τοῦ σπιτιοῦ, ἡ ἀνταλλαγὴ τῶν δώρων, οἱ ἑτοιμασίες γιὰ τὸ χριστουγεννιάτικο τραπέζι μετὰ ἀπὸ τὴν τεσσαρακονθήμερη νηστεία, ὅλα αὐτὰ ἀποσκοποῦν ἀκριβῶς στὴν ὑπενθύμιση τῆς ἰδιαιτερότητας αὐτῆς τῆς ἡμέρας, ἡ ὁποία, ὡς τόσο ξεχωριστή, χρειάζεται καὶ ἐξίσου ξεχωριστὴ ὑποδοχή. Μὲ τὴ σκέψη μας προσηλωμένη στὸ ἐπερχόμενο γεγονὸς καὶ τὴ σημασία του, ὅλες οἱ ἑτοιμασίες ἀποκτοῦν ἕναν ξεχωριστό, ἑορταστικὸ χαρακτῆρα. Καμιὰ δουλειὰ δὲν μοιάζει ἴδια, κι ἄς εἶναι ἀπαράλλαχτη μὲ αὐτὲς ποὺ κάνουμε ὅλο τὸν ὑπόλοιπο χρόνο. Καὶ ξέρουμε ὅτι δὲν εἶναι ἴδια, γιατὶ αὐτὴ ἐδῶ προορίζεται γιὰ ἕνα διαφορετικό, ἕναν ἀνώτερο σκοπό. Πῶς γίνεται νὰ αἰσθανθοῦμε τὴ χαρὰ αὐτῆς τῆς ἑορτῆς στὴν πληρότητά της, ὅταν οἱ ἴδιοι δὲν εἴμαστε πλήρεις; Πῶς γίνεται νὰ συνειδητοποιοῦμε τὸν ξεχωριστὸ χαρακτῆρα τῆς ἡμέρας αὐτῆς, ὅταν οἱ προετοιμασίες μας δὲν εἶναι ξεχωριστές; Ἐξάλλου, ἡ εὐχαρίστηση ποὺ λαμβάνουμε ἀπὸ κάτι, τότε μόνο γίνεται πραγματικὴ εὐχαρίστηση, ὅταν ἔχουμε ἀφιερώσει χρόνο σὲ αὐτό.
ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΔΙΚΑΣΤΕΣ. ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ;
ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΔΙΚΑΣΤΕΣ.
ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ;
Ὁ θρύλος λέει1, ὅτι στήν Πρωσία τοῦ 18ου αἰώνα, ὁ βασιλιάς Φρειδερίκος ὁ Β΄, ὁ ἐπονοµαζόµενος Μέγας, πού εἶχε τό θερινό του ἀνάκτορο στό Πότσδαµ, ἐνοχλοῦνταν ἀπό τό θόρυβο πού ἔκαναν τά ἱστία τοῦ παρακείµενου ἀνεµόµυλου. Κάλεσε λοιπόν τό µυλωνά στό παλάτι ζητῶντας του νά τοῦ πουλήσει τόν µύλο, ὥστε νά τόν κατεδαφίσει καί νά ἀποκατασταθεῖ ἔτσι ἡ γαλήνη του. Ὁ µυλωνάς ἀντέτεινε, πώς ὁ µύλος ἀποτελεῖ πατρική κληρονοµιά καί ἀρνήθηκε νά τόν πουλήσει. Ὁ βασιλιάς ὀργισµένος ἀπάντησε: «Δέν γνωρίζεις, ὅτι µπορῶ νά σοῦ πάρω τό µύλο χωρίς νά χρειαστεῖ νά σοῦ δώσω δεκάρα;» Καί ὁ µυλωνάς µέ παρρησία τοῦ διαµήνυσε: «Ναί, µεγαλειότατε, θά µποροῦσες, ἄν δέν ὑπῆρχε τό Δικαστήριο στό Βερολίνο».
Ὁ θρύλος πρωτοδηµοσιεύτηκε τό 1787, ἡ ρήση ὅµως τοῦ θρυλικοῦ µυλωνᾶ τοῦ Πότσδαµ χρησιµοποιεῖται ὡς τίς µέρες µας µέ τήν παροιµιώδη διατύπωση «ὑπάρχουν (ἀκόµα) δικαστές στό Βερολίνο», γιά νά δηλώσει, ὅτι ἡ κρατική αὐθαιρεσία µπορεῖ καί πρέπει νά ἐλέγχεται ἀπό τή δικαστική ἐξουσία.