Καθημερινὰ μαθήματα πνευματικῆς ἀθλήσεως
«Ἀπορῶ καὶ ἐξίσταμαι, τὶ ποιήσω ὁ ἄθλιος, ὅταν τέλος φθάσῃ, τὸ τῆς ζωῆς μου λοιπόν, ποῦ μοι ὁ δρόμος ὁ ἄκαιρος; ποῦ τὰ ἀξιώματα; ποῦ ὁ πλοῦτος, ποῦ τρυφή; ποῦ ἡ δόξα ἡ πρόσκαιρος; ποῦ τῆς φύσεως, τὸ καινότατον ἄνθος; Ἀλλὰ δεῦρο, πρὸ τοῦ τέλους ὦ ψυχή μου, τῇ Θεοτόκῳ προσπέσωμεν» (Θεοτοκίον τοῦ Ἑσπερινοῦ τῆς 11ης Ὀκτωβρίου).
Τὰ κορυφαῖα μαθήματα Ὀρθοδόξου ἀνθρωπολογίας –ἄρα καὶ βιοτῆς– ποὺ λαμβάνει κάθε μέρα ὁ πιστός, εἶναι ἀναμφίβολα καὶ βασικά, ἀλλὰ κυρίως εὐεργετικά, ὥστε νὰ ἀποβάλλει «πᾶσαν βιοτικὴν μέριμναν» καὶ νὰ ἐξετάζει βαθειὰ τὴν ψυχή του. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία, κάθε μέρα, ἔχει νὰ τοῦ προσφέρει λόγους παραμυθίας καὶ στοργῆς, ὥστε νὰ ἠρεμήσει ἀπὸ τὸν κάματο τῆς καθημερινότητας, νὰ σταθεῖ «ἐνώπιος ἐνωπίῳ» καὶ νὰ ψιθυρίσει αὐτὰ ποὺ ἀπόψε, στὴν Ἀκολουθία τοῦ Ἑσπερινοῦ διάβασε. Λές καὶ ἔγραψε ὁ ἴδιος τὸ τροπάριο αὐτό, λὲς καὶ ἔνοιωθε τὴν ἀνάγκη νὰ ἐξομολογηθεῖ, μὲ τὰ λόγια αὐτά, ἐκειδὰ στὸ σύνορο τῆς μέρας μὲ τὴ Νύχτα. Νὰ προετοιμαστεῖ δηλαδή, γιατὶ δὲ γνωρίζει τὸ αὔριο καί ἡ ψυχή του δὲν ἀντέχει ἄλλο τὸ βάρος τῶν ὅποιων του ἀστοχιῶν καὶ πράξεων.
Καί ἀπευθύνεται στὴν Παναγία Μητέρα, Τὴν Ὁποία «μεσίτρια ἔχει πρὸς τὸν φιλάνθρωπον Θεόν» λογαριάζοντας τὴν Μητρική Της στοργή, τὴν παντοτεινή Της Σκέπη, ὥστε νὰ τοῦ δώσει ἀπαντήσεις στὰ παραπάνω ἐρωτήματα: Ἐρωτήματα φυσιολογικὰ γιὰ κάθε ψυχή, ποὺ γνωρίζει τὰ ὅριά της σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο καὶ ἀποτάσσεται τὸ κάθε τὶ ποὺ εἶναι περιττὸ, ἀλλὰ καὶ πρόσκαιρο.
Γιατὶ σημασία ἔχει νὰ γεύεσαι καθημερινὰ τὴν ἐφημερία σου, τὸ πρόσκαιρον τοῦ βίου σου, ποὺ εἶναι καὶ σύντομος, ἀλλὰ περισσότερο κοπώδης καὶ πεφορτωμένος μὲ πολλὰ καὶ παράδοξα, τὰ ὁποῖα τεχνηέντως μᾶς προβάλλει ὁ μισόκαλος, ὥστε νὰ ἀθετήσουμε αὐτὸ ποὺ ὁμολογήσαμε κατὰ τὴν Ἱερὴ ὥρα τοῦ Μυστηρίου τοῦ Βαπτίσματος «Ἀποτάσσῃ τῷ Σατανᾷ; Καὶ πᾶσι τοῖς ἔργοις αὐτοῦ; Καὶ πάσῃ τῇ λατρείᾳ αὐτοῦ; Καὶ πᾶσι τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ; Καὶ πάσῃ τῇ πομπῇ αὐτοῦ;» Καὶ αὐτὲς οἱ παγίδες κρύβονται πίσω ἀπὸ τὸ κάθε τί ποὺ πράττουμε ἤ διαλογιζόμεθα. Γι’ αὐτὸ καὶ τὸ παραπάνω τροπάριο –ὅπως καὶ ἕνα πλῆθος ὁμοίων του,– μᾶς χαρίζει μάθημα μέγιστον, ὥστε ν’ ἀποφύγουμε κάθε κενοδοξία, κάθε ἀπειλὴ τοῦ πονηροῦ ποὺ κρύβεται πίσω ἀπὸ ἀξιώματα, τρυφὴν τοῦ βίου καὶ ἀφροσύνη, τὴν ὁποία μᾶς γενᾶ ὁ ἀδίστακτος πλουτισμός.
Σφραγίζεις τὰ χέρια Σου, λὲς καὶ κλείνεις μέσα τους τὴν ψυχή σου καὶ ξαναλές… «Ἀπορῶ καὶ ἐξίσταμαι τί ποιήσω ὁ ἄθλιος….ἀλλ’ ἐκ τούτων προφθάσασα σῶσον με» Ἀμήν.
π. Κων/νος Ν. Καλλιανός
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 245
Ἰανουάριος 2023