Η ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΓΙΟΡΤΗ ΜΑΣ
Η ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΓΙΟΡΤΗ ΜΑΣ
Ἦρθε καί πάλι ἡ ὡραιότερη ἐποχή τοῦ χρόνου: τά Χριστούγεννα! Ὄχι ὁ χειµώνας, ἀλλά τά Χριστούγεννα! Ὄχι τό χιόνι καί τά ἔλατα καί τά φαναράκια καί τά στολίδια, ἀλλά ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, πού κάνει ὄµορφο τό χιόνι –ἤ τή λιακάδα, ἤ τή συννεφιά– τά ἔλατα, τά φῶτα, τήν –ταλαίπωρη– ξεροψηµένη γαλοπούλα κι ὅλα τά ὑπόλοιπα.
Ὁ πασίγνωστος συγγραφέας C. S. Lewis, ὁ δηµιουργός τοῦ ἐπίσης πασίγνωστου φανταστικοῦ κόσµου, τῆς Νάρνια, µᾶς δείχνει πολύ παραστατικά πόσο τραγικός εἶναι ὁ κόσµος µας: πάντα χειµώνας, ποτέ Χριστούγεννα!
Γιατί, ἡ γῆ πού δέν γεννήθηκε ὁ Χριστός, ἔχει πάντα χειµῶνα. Πάντα παγωνιά τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώµατος! Τά πάντα χωρίς ζωή, νεκρά, τά πάντα ἔρηµα, ἀφιλόξενα, ὅλες οἱ ψυχικές δυνάµεις συγκεντρωµένες στήν ἄµυνα ἐναντίον τῶν ἄλλων, µήν µᾶς ἀγγίξουν µέ τήν παρουσία ἤ τήν συµπεριφορά τους, µήν µᾶς κάνουν νά τούς ἀγαπήσουµε, µήν µᾶς πληγώσουν! Ὅλη µας ἡ φροντίδα, νά κρατήσουµε τίς καρδιές µας κλειδωµένες στήν παγωµένη µας αὐτάρκεια, στόν ἄγονο, α-ζώντανο ἑαυτούλη µας. Ἡ αὐτοδικαίωσή µας, τυλίγει µέ τήν παγωµένη πνοή της τά πάντα, κρατῶντας τα σέ νάρκη, κάπου ἀνάµεσα σέ ζωή καί θάνατο.
Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΚΑΣΤΡΟΥ
Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΚΑΣΤΡΟΥ
«ΤΙ ΚΑΛΟ ΝΑ ΚΑΝΩ, ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ, Η ΦΤΩΧΗ;»
«ΤΙ ΚΑΛΟ ΝΑ ΚΑΝΩ, ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ, Η ΦΤΩΧΗ;»
Σέ ἕνα χωριό κτιζόταν μιά ἐκκλησία καί ὁ καθένας βοηθοῦσε ὅπως μποροῦσε.
Ὅποιος εἶχε ζῶο τό διέθετε γιά νά κουβαλάει πέτρες καί ὅσοι ἦσαν γεροί δούλευαν.
Στό χωριό ἦταν καί μιά γιαγιά πολύ φτωχή, πού δέν εἶχε τίποτα νά δώσει γιά τόν Ναό. Πονοῦσε ἡ ψυχή της γι’ αὐτό καί καθώς περνοῦσαν τά ζῶα πού κουβαλοῦσαν τίς πέτρες, μάζευε χορταράκια καί τούς τά ἔριχνε νά τά τρῶνε νά παίρνουν δυνάμεις.
Ὅταν τελείωσε ὁ ναός, ἔκαναν τά ἐγκαίνια καί σέ μιά ἐπιγραφή ἔγραψαν τό ὄνομα τοῦ Δεσπότη.
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2022
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2022
Γιά τούς μικρούς μας φίλους
Ἀγαπητά μας παιδιά,
Τώρα πού πλησιάζουν τά Χριστούγεννα καί ἡ Ἐνορία τοῦ Ἁγίου Νικολάου μας, ὅλο καί κάτι ὡραῖο θά ἔχει νά σᾶς παρουσιάσει σάν δῶρο, σάν χριστουγεννιάτικη προσφορά καί ἐκδήλωση, σκέφθηκα κι ἐγώ, ἀπό δῶ μακρυά σας πού εἶμαι, νά σᾶς προσφέρω ἕνα μικρό χριστουγεννιάτικο δῶρο, πού πιστεύω θά σᾶς ἀρέσει. Εἶναι ἡ μικρή ἱστορία τοῦ γνωστοῦ χριστουγεννιάτικου τραγουδιοῦ «Ἅγια Νύχτα». Τό τραγούδι αὐτό, μέ τήν γνωστή μελωδία, τραγουδιέται μέχρι σήμερα σέ πολλές χῶρες, μέ τήν κάθε τοπική της γλῶσσα. Φυσικά, ἐννοεῖται, ὅτι τό πρωτότυπο-original-κείμενο εἶναι τό Γερμανικό, ἀφοῦ στήν Αὐστρία γεννήθηκε αὐτό τό τραγούδι, ὅπως θά διαβάσετε. Καί τό πρωτότυπο, βέβαια, Γερμανικό κείμενο, ἐννοεῖται ὅτι δέν εἶναι τό ἴδιο μέ τά κείμενα τοῦ ἴδιου αὐτοῦ τραγουδιοῦ στίς ἄλλες χῶρες, μέ τίς διαφορετικές τους γλῶσσες. Μόνο ἡ μουσική ἀπόδοση εἶναι ἡ ἴδια, παντοῦ. Ὁ σεβαστός μας πατήρ Γεώργιος Χάας καί ὁ ἀξιότιμος κύριος Λέων Μπράνγκ, Γερμανοί καί οἱ δύο, μποροῦν ἄνετα νά σᾶς μεταφράσουν στά Ἑλληνικά τό πρωτότυπο κείμενο.
Τεχνητή Νοημοσύνη
Τεχνητή Νοημοσύνη
Ὅλο καί πιό συχνά ἀκούγεται ὅτι διανύουμε τήν 4η βιομηχανική ἐπανάσταση ἡ ὁποία διέπεται ἀπό συσκευές ὑψηλῆς τεχνολογίας, αὐτοματισμούς καί φυσικά τήν τεχνητή νοημοσύνη. Ὁ τελευταῖος, εἶναι ἕνας ὅρος πού χρησιμοποιεῖται ἀπό τά μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης κατά κόρον καί κοινῶς ἔχει γίνει τῆς μόδας. Καί ὅπως κάθε τί πού γίνεται τῆς μόδας καί τό συζητοῦν οἱ πάντες, θάβεται κάτω ἀπό βουνά παραπληροφόρησης καί ἡμιμάθειας, τά ὁποῖα ἀναμειγνύονται μέ τήν πραγματικότητα γιά νά πλέξουμε τελικά ἕνα γαϊτανάκι τό ὁποῖο δέν ἔχει οὔτε ἀρχή οὔτε τέλος, καί πού μέσα ἀπό τό ὁποῖο δέν μποροῦμε τελικά νά βγάλουμε ἄκρη. Ἐπειδή ὁ γράφων ἔχει ἀσχοληθεῖ ἐπισταμένα ἐπί σειρά ἐτῶν μέ τό ἀντικείμενο, στίς λίγες γραμμές πού ἀκολουθοῦν θά γίνει μιά προσπάθεια νά ξεκαθαρίσει τό τοπίο.
Ἀρχικά θά πρέπει νά ξεκαθαρίσουμε τήν ὁρολογία γιά νά ξέρουμε γιά τί μιλᾶμε. Στό συγκεκριμένο κλάδο χρησιμοποιοῦνται κατά κόρον δύο ὅροι, αὐτός τῆς “Μηχανικῆς Μάθησης” (ΜΜ) καί αὐτός τῆς “Τεχνητῆς Νοημοσύνης” (ΤΝ). Αὐτοί οἱ ὅροι, παρ’ ὅτι εἶναι διαφορετικοί χρησιμοποιοῦνται ὡς ταυτόσημοι καί αὐτή εἶναι ἡ ἀρχή τῆς σύγχυσης.
Προεόρτιος λόγος...
Προεόρτιος λόγος...
(Ποιμαντικά βιώματα)
Ὥρα βαθειὰ ὀρθρινή. Μὲ τὴν ἄχραντη τὴν ἡσυχία νὰ κυκλώνει τὸν ἄδειο τὸ ναό, μὰ περισσότερο μὲ τὸ λιτὸ τὸ φῶς τῶν καντηλιῶν ποὺ ἀπομένει μιὰν ἀψεγάδιαστη μαρτυρία γιὰ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο βιώνεται ἡ κάθε Ἀκολουθία, ἡ κάθε γιορτή. Γιατὶ στὶς μέρες μας πλήθυναν τὰ φῶτα, τὰ πολλὰ τὰ φῶτα, ἄνοιξαν οἱ τεράστιοι προβολεῖς καὶ καταυγάσανε τὸν κόσμο ὁλόκληρο, σὲ σημεῖο ὥστε νὰ μὴν ὑπάρχει ἀφώτιστος τόπος. Μόνο ποὺ οἱ ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων ἔπαψαν νὰ φωτίζονται πιά γιατὶ δὲν ἔχουν ἀνάγκη πλέον τὸν Θεῖο φωτισμό, ποὺ ξεκινάει ἀπὸ τὸ λιτό, τὸ ταπεινὸ τὸ λαδοκάντηλο καὶ στὴ συνέχεια μεταφέρεται στὸ μελισσοκέρι, ποὺ καῖνε, ὡς ἄλλη θυσία καὶ προσφορὰ στὰ ἱερὰ τὰ εἰκονίσματα.
ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΘΗΚΕ ΕΜΠΕΡΙΣΤΑΤΩΜΕΝΗ ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ π. ΣΙΜΩΝΟΣ ΑΡΒΑΝΙΤΗ
«Εἰ τά ὁρώµενα οὕτω καλά, ποταπά τά ἀόρατα»;
«Εἰ τά ὁρώµενα οὕτω καλά,
ποταπά τά ἀόρατα»;
Μιά κεντρική ἰδέα τῆς σύγχρονης ἐποχῆς µας εἶναι ὅτι µέ τήν πρόοδο τῆς ἐπιστήµης ὁ ἄνθρωπος ἀνακάλυψε «τήν ἀσήµαντη θέση του σέ σχέση µέ τό ὑπόλοιπο σύµπαν». Στά κείµενα πού προβάλλουν αὐτόν τόν ἰσχυρισµό γίνεται στερεότυπα ἀναφορά στήν ἀστρονοµική θεωρία τοῦ Κοπέρνικου (1473-1543) καί τίς παρατηρήσεις τοῦ Γαλιλαίου (1564-1642), οἱ ὁποῖοι ὑποστήριξαν πώς ἡ γῆ δέν εἶναι ἀκίνητη, ἀλλά ὅτι κινεῖται γύρω ἀπό τόν ἥλιο καί κατόπιν προβάλλεται περαιτέρῳ ἡ ἄποψη πώς µέ αὐτήν τήν «κοπερνίκειο ἀντιστροφή» ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος µέχρι τότε θεωροῦσε τόν ἑαυτό του κέντρο τοῦ σύµπαντος, ἔχασε τήν προνοµιακή του θέση καί ἐξέπεσε νά ζεῖ στό περιθώριο ἑνός ἀπειροελάχιστου πλανήτη, τῆς γῆς. Ἡ ὑποβάθµιση αὐτή τοῦ ἀνθρώπου συµπληρώθηκε µέ τήν ἐµφάνιση τῆς θεωρίας τοῦ Δαρβίνου, µέ τήν ὁποία ὑποστηρίχθηκε ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι παρά ἡ συνέχεια καί ἡ ἐξέλιξη τοῦ πιό ἁπλοῦ µικροοργανισµοῦ, καθώς καί µέ τή βασική θέση τοῦ Φρόϋντ περί τοῦ ὅτι ὁ ἄνθρωπος κατά βάθος ἄγεται καί φέρεται ἀπό ἄγνωστες σέ αὐτόν ἐπιθυµίες πού κρύβονται στό ὑποσυνείδητό του.
Ἀπό τήν Φάρµα τῶν Ζώων τοῦ Ὄργουελ στήν παγκόσµια ζούγκλα τοῦ Μακρόν
Ἀπό τήν Φάρµα τῶν Ζώων τοῦ Ὄργουελ
στήν παγκόσµια ζούγκλα τοῦ Μακρόν
Χαρακτηριστικό γνώρισµα τῆς «Φάρµας τῶν Ζώων», τοῦ ἀλληγορικοῦ µυθιστορήµατος, πού ἔγραψε ὁ Τζόρτζ Ὄργουελ (τά χωρία πού παρατίθενται στήν συνέχεια τοῦ κειµένου ἔχουν ληφθεῖ ἀπό τή µετάφραση τῆς Μαρίας Καρβέλα, ἐκδ. Ὠκεανίδα, Ἀθήνα 2021), εἶναι τό ἀναποδογύρισµα τῶν, ἀρχικῶς ἀπαρέγκλιτων, ἑπτά ἐντολῶν τοῦ ἀνιµαλισµοῦ, οἱ ὁποῖες εἶχαν διαµορφωθεῖ µετά τήν ἐξέγερση τῶν ζώων. Αὐτή εἶχε ὡς ἀποτέλεσµα τήν ἐκδίωξη τοῦ διοικητῆ τῆς φάρµας, δηλ. τοῦ κ. Τζόουνς.
Ἀντιστοίχως, χαρακτηριστικό γνώρισµα τῆς σηµερινῆς ἐποχῆς τῆς ὑγειονοµικῆς δικτατορίας, πού ἐγκαθιδρύθηκε ἀπό τίς 11 Μαρτίου 2020 καί ἔπειτα, εἶναι τό ἀναποδογύρισµα τῶν ἑπτά ἐντολῶν τοῦ ἀνθρωπισµοῦ.
Ἐπί παραδείγµατι, ἐνῷ πρό κορωνοϊοῦ ἴσχυε ἡ ἐντολή «Ὅποιος ἄνθρωπος περπατάει µέ καλυµµένα ἤ ἀλλοιωµένα τά χαρακτηριστικά τοῦ προσώπου του πρέπει νά τιµωρεῖται αὐστηρότερα σέ σχέση µέ ὅποιον ἔχει ἀκάλυπτο τό πρόσωπό του», µετά τήν κήρυξη τῆς πανδηµίας τοῦ κορωνοϊοῦ, ἡ συγκεκριµένη ἐντολή ἀναποδογύρισε ὡς ἑξῆς: «Ὅποιος ἄνθρωπος περπατᾶ χωρίς νά ἔχει καλυµµένα τά χαρακτηριστικά τοῦ προσώπου του κινδυνεύει νά πληρώσει πρόστιµο 300 € καί νά κριθεῖ ἀξιόποινος γιά παραβίαση τῶν µέτρων πρόληψης ἀσθενειῶν».
«ΕΠΕΓΡΑΦΗΜΕΝ ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΟΝΟΜΑΤΙ ΘΕΟΤΗΤΟΣ»!
«ΕΠΕΓΡΑΦΗΜΕΝ ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΟΝΟΜΑΤΙ ΘΕΟΤΗΤΟΣ»!
«Δεῦτε ἀγαλλιασώµεθα τῷ Κυρίῳ τό παρόν µυστήριον (τῆς τοῦ Θεοῦ Ἐνανθρωπήσεως) ἐκδιηγούµενοι».
Μέ τό Μυστήριο αὐτό, γιά τήν βίωση τοῦ ὁποίου ἑτοιμαζόμεθα ἐπί 40 ἡμέρες, «τό µεσότοιχον τοῦ φραγµοῦ», πού μᾶς ἐχώριζε ἀπό τήν σχέση μας μέ τόν Θεόν μας, φράσσοντάς μας τόν δρόμο, «διαλέλυται» καί «ἡ φλογίνη ροµφαία» (πού φρουροῦσε τήν Θύρα τοῦ Παραδείσου) «τά νῶτα δίδωσι». Ἀποχωρεῖ καί ἀφήνει διαβατή τήν μετάβασή μας στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
Αὐτά ὅλα συνέβησαν γιατί «ἡ ἀπαράλλακτος Εἰκών τοῦ Πατρός, ὁ χαρακτήρ τῆς ἀϊδιότητος αὐτοῦ», ὁ Θεός Λόγος, τό Δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος ἔλαβε «µορφήν δούλου ἐξ ἀπειρογάµου Μητρός προελθών, οὐ τροπήν ὑποµείνας», ἀλλά παρέμεινε Αὐτός πού ἦταν, δηλαδή «Θεός ἀληθινός», «γενόµενος ἄνθρωπος διά φιλανθρωπίαν». «Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, υἱός ἀνθρώπου γίνεται», «ἵνα θεόν, τόν Ἀδάµ ἀπεργάσηται»!
Ἐνανθρωπήσαντος τοῦ Θεοῦ «ἡ πολυθεΐα τῶν εἰδώλων κατήργηται» «καί εἰς µίαν Δεσποτείαν Θεότητος τά Ἔθνη ἐπίστευσαν». Ἀπό τότε πλέον, τό Πιστό στόν Θεό μας ἀνθρώπινο Γένος κατάλαβε ὅτι εἶναι πολύ πρόσκαιρη, πολύ προσωρινή ἡ ἐπίγεια ζωή καί, βεβαίως, πρόσκαιρες καί οἱ κατά καιρούς ἐπίγειες ἀπογραφές, πού γίνονται «τῷ δόγµατι τοῦ Καίσαρος», ἀφοῦ γιά ὁλόκληρη τήν αἰωνιότητα «ἐπεγράφηµεν οἱ Πιστοί ὀνόµατι Θεότητος»(!), ἀρκεῖ νά θελήσουμε νά παραμείνουμε ὑπήκοοι τῆς Βασιλείας τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι «Βασιλεία πάντων τῶν αἰώνων καί ἡ Δεσποτεία Του ἐν πάσῃ γενεᾷ καί γενεᾷ»!