Φταῖμε ὅλοι!
Φταῖμε ὅλοι!
Ἀπό καιρό ἀναζητῶ ἕνα θέμα εὐχάριστο, ἀλλά ὅσο καί νά προσ-παθῶ, διαπιστώνω ὅτι μᾶλλον ματαιοπονῶ γιατί, βλέπετε, ἡ Ἑλληνική πραγματικότητα στά χρόνια πού ζοῦμε μόνο ἀνησυχία καί θλίψη παράγει. Ἡ κατάσταση στή Χώρα εἶναι τόσο στενάχωρη τελευταῖα, ὥστε οὔτε καί αὐτός ὁ χῶρος τοῦ θεάματος καί τῆς μουσικῆς, ὁ ὁποῖος ἔχει προορισθεῖ νά ψυχαγωγεῖ τόν ἄνθρωπο, δέν ἔχει μείνει ἀνεπηρέαστος.
Φτάνει νά ἑστιάσει κανείς στά δημοσιονομικά ἤ τά δημογραφικά στοιχεῖα τῆς χώρας καί σίγουρα θά τρομάξει, ἄν ἔχει ἴχνος σοβαρότητας. Ἔχουμε ἕνα δημόσιο χρέος πού καλπάζει ἀνεξέλεγκτα, ἀφοῦ σχεδόν διπλασιάστηκε τά τελευταῖα δεκατρία χρόνια τῶν «σωτηριωδῶν» ἐπεμβάσεων τῶν ἐξ Ἑσπερίας φίλων μας, παρ’ ὅτι ἔχει ἐκποιηθεῖ ἡ δημόσια περιουσία, ἐνῶ τά δημογραφικά στοιχεῖα, ὅπως ἔδειξε ἡ δημοσιοποίηση τῶν δεικτῶν τῆς ἀπογραφῆς τοῦ 2021, πρόσφατα, ἐπιβεβαίωσαν τό γεγονός πώς λιγοστεύουμε ταχύτατα. Καί παρ’ ὅτι τά στοιχεῖα, χονδρικά, μᾶς λένε ὅτι, τά τελευταῖα δέκα χρόνια ὁ πληθυσμός τῆς Χώρας μειώθηκε μόνο κατά 5% περίπου, μᾶς διαφεύγει πώς αὐτή ἡ μείωση δείχνει μικρή, μᾶλλον ἐπειδή στό ἴδιο διάστημα, ὁ ἀριθμός τῶν πολλῶν πού ἔφυγαν ἀναπληρώθηκε ἀπό ἀθρόες «εἰσαγωγές» ἀνθρώπων πού ἔφτασαν ἀπό τήν Ἀνατολή, κατά βάση, καί ἀπό γεννήσεις παιδιῶν τῶν ὁποίων οἱ πρόγονοι δέν σχετίζονται μέ τόν τόπο.
Τ᾿ Ἅη Γιαννιοῦ εἰς τὴν ξένην
Τ᾿ Ἅη Γιαννιοῦ εἰς τὴν ξένην
Δεκοχτὼ χρόνια μετά...
Ὁ Θεὸς μᾶς χάρισε τὴ μνήμη γιὰ νά θυμόμαστε. Νὰ θυμόμαστε ἀνθρώπους καὶ γεγονότα, δίχως νὰ ρυπαίνουμε αὐτὴ τὴ μεγάλη ἀρετὴ καὶ εὐλογία μὲ τὴν ἀποτρόπαιη μνησικακία ποὺ δηλητηριάζει τὸ νοῦ καὶ τὴν καρδιά: Αὐτὰ τὰ θησαυροφυλάκια ὅπου φυλάσσονται κορυφαῖες στιγμὲς τοῦ χρόνου καὶ τοῦ καιροῦ ποὺ πέρασε, ὡστόσο διατηρεῖται, μέχρι τὴν ὥρα ποὺ θ᾿ ἀναχωρήσει κανεὶς ἀπό τὰ ἐπίγεια, φωτεινὸς καὶ ψιχαλισμένος μὲ ἄχνα δακρύων.
Ἀπὸ τὶς περιούσιες στιγμὲς ποὺ σημάδεψαν τὴ ζωή μου ἦταν κι ἐκεῖνες τῆς παραμονῆς τῆς γιορτῆς τῆς ἀποτομῆς τῆς Κεφαλῆς τοῦ Τιμίου Προδρόμου ( 29 Αὐγούστου) στὴ μακρυνὴ Ἀγγλία.
Εἰκοσιοκτὼ Αὐγούστου, λοιπόν, κάπου τὸ μεσημέρι στὸ μεγάλο νοσοκομεῖο «Βασίλισσα Ἐλισάβετ», τοῦ πρώϊμα φθινοπωρινοῦ Μπέρμινχαμ.
Παιδαγωγικές Νουθεσίες Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου
Παιδαγωγικές Νουθεσίες
Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου
Θεωρῶ ὑποχρέωσή μου νά δημοσιοποιήσω ἀποσπάσματα ἀπό τό ἔργο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου, σέ ἁπλῆ ἀπόδοση, σχετικά μέ τήν ἐκπαίδευση τῶν νέων. Διατηρῶ τό πολυτονικό σύστημα γραφῆς.
Δέν εἶναι ἀξιοπερίεργο τό ὅτι στέλνουμε τά παιδιά μας στό σχολεῖο νά μάθουν γράμματα καί τέχνες καί ἐξαντλοῦμε ὅλες μας τίς δυνατότητες γιά τήν ἐπιτυχία αὐτοῦ τοῦ σκοποῦ καί δέν ἐνδιαφερόμαστε νά τά ἀναθρέψουμε συγχρόνως καί σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ;
Ἔ, λοιπόν, νά ξέρετε ὅτι, ὅταν ἀνατρέφουμε τά παιδιά μας, ἔτσι ὥστε νά γίνουν, ἀναιδῆ, ἀκόλαστα, ἀπειθάρχητα, βάναυσα, τότε, ἐμεῖς πρῶτοι θά γευθοῦμε τούς καρπούς τῆς κακίας τους.
1η Σεπτεμβρίου. Ἀρχή τῆς Ἰνδίκτου Μνήμη τοῦ Ὁσίου Συμεών τοῦ Στυλίτου
1η Σεπτεμβρίου. Ἀρχή τῆς Ἰνδίκτου
Μνήμη τοῦ Ὁσίου Συμεών τοῦ Στυλίτου
Ἡ πρώτη Σεπτεμβρίου εἶναι, ὡς γνωστόν, ἡ ἀρχή τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Ἔτους, ἡ ἀρχή τῆς Ἰνδίκτου. Ἡ λέξη indictio εἶναι λατινική· ἐξελληνισμένη, εἶναι ἡ ἰνδικτιών – τῆς ἰνδικτιῶνος. Indictio, κατά τήν ρωμαϊκή ἐποχή, πρό καί μετά Χριστόν, ἦταν τό «διάγγελμα», ὅπως μεταφράζεται στά Ἑλληνικά ἡ λέξη, δηλαδή ὁ «ὁρισμός», ἤ ἡ διαταγή, σχετικά μέ τούς φόρους, πού οἱ ἑκάστοτε Ρωμαῖοι Βασιλεῖς διέταζαν καί ἐπέβαλαν στούς ὑπηκόους κάθε ἐπαρχίας τοῦ ἀχανοῦς βασιλείου των.
Καί ἡ Ἐκκλησία μας λοιπόν, τήν ἴδια αὐτή ἡμέρα, πνευματικοποιῶντας καί ἐκχριστιανίζοντας τό νόημα αὐτῆς τῆς λέξεως, indictio, μέ τήν ἀρχή τοῦ νέου ἔτους της, μᾶς ὑπενθυμίζει τόν πνευματικό «φόρο» στόν Θεό. Εἶναι κάτι σάν αὐτό πού ψάλλουμε στό Δοξαστικό τῶν Αἴνων τῆς Δεσποτικῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων: «Διό προσφέρομεν καί ἡμεῖς, ὑπέρ τήν χρηματικήν φορολογίαν, ὀρθοδόξου πλουτισμόν θεολογίας». Πρόκειται δηλαδή, γιά τήν ἐκ μέρους μας πρός τόν Θεόν «φορολογική» προσφορά ὑμνωδίας, προσευχῆς καί ἱκεσίας, οὕτως ὥστε, ἐξιλεούμενος ὁ Θεός, νά μᾶς εὐλογήσει καί νά μᾶς χαρίσει πλούσια τά ἐλέη Του καί τά ἀγαθά Του, τόσο τά σωματικά – μέ τήν εὐφορία τῶν καρπῶν τῆς γῆς - ὅσο καί τά πνευματικά, κατά τόν νέον αὐτόν «ἑνιαυτόν τῆς χρηστότητός» Του.
Συγχρόνως, τήν ἴδια αὐτή ἡμέρα, ἑορτάζονται οἱ μνῆμες πολλῶν Ἁγίων, ἐκ τῶν ὁποίων πρῶτος στό Μηνολόγιο μνημονεύεται ὁ Ὅσιος Συμεών ὁ Στυλίτης.
ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΕΠΙ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ
ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΕΠΙ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ
« Ἅγιον Ὄρος, Μάρτιος 2021
Σεβαστέ μας πάτερ Βασίλειε,
ζητῶ τήν εὐχή σας καί τήν προσευχή σας.
Παίρνω τό θάρρος, μέ τήν παροῦσα μου ἐπιστολή, νά σᾶς ὑποβάλλω κάποια ἐρωτήματα λειτουργικο-λατρευτικῆς φύσεως, δεδομένου ὅτι στίς «Ἀπαντήσεις εἰς λειτουργικάς ἀπορίας» τοῦ ἀειμνήστου Ἰωάννου Φουντούλη, δέν βρῆκα σχετικές ἀπαντήσεις. Ἐπειδή οἱ ἀπορίες μου αὐτές εἶναι (καί ἦταν) πολλές, ἀπευθύνθηκα καί σέ κάποιον καθηγητή Θεολογίας, καθώς καί εἰς πολύ κατηρτισμένον Ἁγιορείτην Ἱερομόναχον. Ἐν μέρει μοῦ ἀπήντησαν καί οἱ δύο. Περαιτέρω ὅμως ἐδήλωσαν ἀδυναμίαν, διά πολλούς καί διαφόρους λόγους. Γι’ αὐτό, κάνοντας κατάχρηση τῆς δεδομένης ἀγάπης σας, τολμῶ νά ἀπευθυνθῶ στό πρόσωπό σας, μήπως καί μοῦ ἀπαντήσετε σχετικῶς - ἐάν ὁ πολύτιμος χρόνος σας σᾶς τό ἐπιτρέπει - ἤ μήπως μοῦ ὑποδείξετε κάποια πρόσωπα ἤ γραπτά κείμενα, ὅπου θά μποροῦσα νά ἀποτανθῶ.
Σᾶς εὐχαριστῶ ἐκ τῶν προτέρων καί ζητῶ συγγνώμην, διότι “τολμήσας” ἀπηυθύνθην πρός ἐσᾶς».
π. Βασίλειος: Κατ’ ἀρχάς θέλω νά ἐκφράσω τόν δισταγμό μου ἀπαντῶντας στά ἐρωτήματα τοῦ π. Νεκταρίου, δεδομένου ὅτι τά ἔχει θέσει προηγουμένως σέ ἐγκρατεῖς περί τά τοιαῦτα, σέ Θεολόγο Πανεπιστημιακό Καθηγητή καί σέ λόγιον Ἁγιορείτην Ἱερομόναχον, ὁπότε δέν γνωρίζω ἄν οἱ ἀπαντήσεις μου προσθέσουν κάτι ἐπί πλέον τῶν ὅσων ἤδη ἔλαβε, ὅμως, ἀπαντῶ, κατά χρέος καί ἀπό ἀγάπη, μέ ἐκζήτηση συγγνώμης γιά τήν ἐτήσια καθυστέρησή μου, λόγῳ ἄλλων ἀνειλημμένων ὑποχρεώσεών μου.
ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΘΗΚΕ ΕΜΠΕΡΙΣΤΑΤΩΜΕΝΗ ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ π. ΣΙΜΩΝΟΣ ΑΡΒΑΝΙΤΗ!
ΕΝΑ ΥΠΕΡΟΧΟ ΒΙΒΛΙΟ
ΕΝΑ ΥΠΕΡΟΧΟ ΒΙΒΛΙΟ
Στά τέλη Ἰουνίου κυκλοφορήθηκε ἀπό τίς Ἐκδόσεις «ΥΠΑΚΟΗ» τό βιβλίο τοῦ πατρός Βασιλείου Βολουδάκη «Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΜΑΣ, Ο π. ΣΙΜΩΝ».
Τό βιβλίο εἶναι ἐξαιρετικά ἐνδιαφέρον, διότι κάνει γνωστή σέ περισσότερους ἀδελφούς μας, μιά ἅγια μορφή, πού μέ τό πέρασμά του ἀπό τόν μάταιο τοῦτο κόσμο μεγαλούργησε καί ἦταν ἕνας ἀνυπέρβλητος πνευματικός ἡγέτης, πού καθοδήγησε μέ τήν εὐλογία τοῦ Χριστοῦ μας, πολλά πνευματικά του τέκνα.
Ἦταν τέτοιο τό ἐνδιαφέρον τοῦ βιβλίου πού τό τέλειωσα σέ μία ἡμέρα.
Ὁ πνευματικός μας πατήρ Βασίλειος Βολουδάκης, περιέγραψε μέ θαυμαστό τρόπο τίς ἀρετές τοῦ πατρός Σίμωνος χρησιμοποιῶντας ἐξαιρετική γλῶσσα, μέ τήν καλλιέπεια πού τόν διακρίνει. Ἐλπίζουμε σύντομα τήν ἁγιοκατάταξη τοῦ πατρός Σίμωνος, πού ἔβλεπε μέ τά μάτια τῆς ἁγίας του ψυχῆς, ὁρατά καί ἀόρατα, θαυματούργησε πλειστάκις ἐν ζωῇ, καί ἦταν συμπαραστάτης καί ἀρωγός, ὅλων τῶν πνευματικῶν του τέκνων.
Ὡστόσο, ἐπειδή στήν παροῦσα ζωή βασανίσθηκε, ταλαιπωρήθηκε καί συκοφαντήθηκε ἀπό δύο ἀνυπάκουους μοναχούς του, εἴμαστε βέβαιοι ὅτι ἔχει δικαιωθεῖ στήν Ἐπουράνια ζωή του ἀπό τόν Δημιουργό μας. Γενικῶς οἱ βίοι Ἁγίων ἀναπαύουν κάθε ἀνθρώπινη ψυχή καί ἀποτελοῦν φωτεινούς φάρους, τόσο μέ τήν ἐπίγεια ὅσο καί μέ τήν μετά θάνατον ζωή τους.
Μέ αὐτές τίς λίγες λέξεις, θέλω νά εὐχαριστήσω τόν πνευματικό μας πατέρα Βασίλειο Βολουδάκη γιά τό ὑπέροχο δῶρο πού μᾶς ἐπεφύλαξε καί πού ἀξιώθηκε μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ καί τήν εὐλογία καί καθοδήγηση τοῦ πατρός Σίμωνος νά τό περατώσει, παρά τίς πάμπολλες ἐργασίες του, ὑπηρετῶντας καί καθοδηγῶντας μέ τρόπο θαυμαστό τό ποίμνιό του.
Χρῆστος Ι. Ἰστίκογλου
Ψυχίατρος
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 240-241
Αὔγουστος-Σεπτέμβριος 2022
Οἱ φίλοι εἶναι γιά πάντα!
Οἱ φίλοι εἶναι γιά πάντα!
«Χειρότερο ἀπό τό νά µήν ἔχεις φίλους,
εἶναι τό νά νοµίζεις ὅτι ἔχεις!...»
«Ἔκανα πολλούς φίλους αὐτό τό καλοκαίρι στό χωριό», συνηθίζουν νά λένε τά παιδιά, ἐπιστρέφοντας ἀπό τίς καλοκαιρινές τους διακοπές. Καί ἄλλα χαίρονται, πού θά ἀνοίξει σέ λίγο τό σχολεῖο καί θά συναντηθοῦν ξανά µέ τούς φίλους τους. Μεγάλη ἀνάγκη τῶν παιδιῶν νά ἔχουν φίλους! Καί θεωροῦν φίλο κάθε ἄλλο παιδί πού τά πλησιάζει γιά νά παίξουν, ἤ τά συντροφεύει στό νά ἀντιµετωπίσουν µαζί τίς χαρές ἀλλά καί τίς δυσκολίες τοῦ σχολείου, ἤ, ἁπλᾶ θέλει νά κάνουν παρέα ὥστε νά µήν εἶναι µόνα τους. Κανένα παιδί δέν θέλει τήν µοναξιά. Ὅλα ἀναζητοῦν µιά παρέα νά ἐνταχθοῦν. Μεγάλη ἡ ἀνάγκη ὅλων τῶν ἀνθρώπων νά ἀποκτοῦν φίλους. Τραγούδια, ποιήµατα, ρητά… τόνοι µελάνης ἔχουν χυθεῖ γιά νά ὑµνηθεῖ ἡ φιλία. Μέχρι καί «παγκόσµια ἡµέρα φιλίας» καθιερώθηκε τό 2011, ἀπό τήν Γενική Συνέλευση τοῦ ΟΗΕ, ἡ 30η Ἰουλίου κάθε ἔτους. Οἱ ἄνθρωποι ἔχουν ἀνάγκη τούς φίλους καί ἡ ἀνθρωπότητα χρειάζεται µιά εἰδική ἡµέρα γιά νά τό θυµᾶται. Εἶναι τιµητικό, ἄραγε, νά χρειάζεται εἰδική ἡµέρα ἑορτασµοῦ τῆς φιλίας, ἤ µήπως αὐτό δηλώνει ὅτι οἱ φίλοι χάνονται γι’αὐτό πρέπει νά τούς θυµόµαστε;
Ποιός εἶναι τελικά ὁ φίλος;
Ἀπό τήν µικρή του ἡλικία ὁ ἄνθρωπος ἀποκαλεῖ φίλο τόν ἀδελφό του, τόν συµµαθητή του, τό παιδάκι πού τόν συντροφεύει στό παιχνίδι κι ἄς τό γνώρισε µόλις ἐκεῖνο τό ἀπόγευµα στήν παιδική χαρά, ἤ στήν παραλία! Ὅσο µεγαλώνει ὅµως, ἀρχίζει νά ζητάει κάτι περισσότερο ἀπό ἕνα σύντροφο στό παιχνίδι. Ἀρχίζει νά ζητάει ἕναν -ἤ καί περισσότερους- συνωµότες, αὐτούς πού θά ξέρουν νά κρατοῦν µυστικά, νά λένε ψέµµατα στούς γονεῖς µας, νά καλύπτουν τίς ἀτασθαλίες.
ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΗΜΕΡΑ, ΑΚΥΒΕΡΝΗΤΑ ΚΑΡΑΒΙΑ!
ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΗΜΕΡΑ, ΑΚΥΒΕΡΝΗΤΑ ΚΑΡΑΒΙΑ!
Τά συναισθήματα μας μπορεῖ νά εἶναι ἡ κινητήριος δύναμή μας καί ταυτόχρονα ἡ τροχοπέδη στήν ψυχική μας καί σωματική μας ὑγεία καί εὐεξία.
Ἀναλόγως τῆς περιπτώσεως, ὁ ἄνθρωπος πού ἔχει χαρά μέσα του, αἰσιοδοξία καί πίστη γι’ αὐτό πού κάνει, καταφέρνει μέ θάρρος νά ξεπερνᾶ τά ἐμπόδια καί νά ἐπιτυγχάνει τούς στόχους του.
Ἄν ὅμως ἔχει θλίψη, ἀπογοήτευση καί φόβο μέσα του, δέν μπορεῖ νά σκεφτεῖ ὀρθολογικά, νά προγραμματίσει παραγωγικά τίς ἐργασίες στήν ζωή του καί νά εἶναι χαρούμενος καί μέ εἰρήνη στήν ψυχή του.
Ὁ ἄνθρωπος πού ἔχει φοβίες, δέν ἀναλαμβάνει τήν εὐθύνη ὀργάνωσης τῆς προσωπικῆς του ζωῆς καί γι’ αὐτό, ἀφήνει ἀπό τότε πού ἦταν μικρός τούς γονεῖς του νά παίρνουν ἀποφάσεις γιά αὐτόν καί, ἀργότερα, ἐπαφίεται ὁλοκληρωτικά στό διοικητικό σύστημα καί τήν «μέριμνα» τοῦ κράτους ὅπου αὐτός ζεῖ.
Ἐκεῖνοι θυµοῦνται. Ἐνῶ ἐµεῖς; …Σιωπή..!
Ἐκεῖνοι θυµοῦνται. Ἐνῶ ἐµεῖς; …Σιωπή..!
Εἶναι πολλά τά 951 χρόνια;
Ποιός νοιάζεται νά θυµηθεῖ τί ἔγινε πρίν ἀπό 951 χρόνια;
Ποιός λαός, πού ζεῖ στό κατῶφλι τῆς ἐποχῆς τῆς ...µετανάστευσης τοῦ ἀνθρώπινου εἴδους σέ ἄλλους πλανῆτες, νοιάζεται νά θυµᾶται –ἤ νά ἀσχολεῖται– µέ τή µετανάστευση τῶν λαῶν πάνω σ᾽ αὐτόν τόν γερασµένο καί κακοπαθηµένο πλανήτη, τοῦ ὁποίου τό χῶµα ἔχει ποτίσει µέχρι τόν πυρῆνα του, ἀπό τό αἷµα ἀµέτρητων σφαγῶν;
Ὑπάρχει ἕνας τέτοιος λαός:Ὁ γειτονικός µας Τουρκικός λαός. Ὁ λαός πού κατοικεῖ καί θεωρεῖ γῆ καί πατρίδα του τή γῆ, πάνω στήν ὁποία κατοικοῦσαν ἀπό τήν αὐγή τοῦ κόσµου καί ἔχτισαν τόν πολιτισµό τους καί τήν κληροδότησαν στούς ἀπογόνους τους –δηλαδή σέ ἐµᾶς– οἱ δικοί µας προγονικοί λαοί. Ὁ λαός, πού κέρδισε τό δικαίωµα νά κατοικεῖ καί νά ὀνοµάζει πατρίδα του αὐτά τά ἐδάφη, γιατί τά πότισε καί τά σφράγισε µέ τό χυµένο αἷµα τῶν δικῶν µας προγόνων. Ἔτσι τά “ἀγόρασε”. Κι ἐµεῖς, ἔτσι τά “πουλήσαµε”!