Τό πέρασµα τοῦ ἀνθρώπου!
Στά παιδικά µου χρόνια, ὅταν σήκωνα τά µάτια στόν οὐρανό τῆς νύχτας, τά µικρά, φωτεινά µατάκια τῶν ἀστεριῶν γύριζαν πίσω τό βλέµµα µου. Τά κοίταζα ἴσια καί κατάµατα, ἔχοντας τήν ἀκράδαντη βεβαιότητα πώς, αὐτά ἐκεῖ πάνω, κι ἐγώ ἐδῶ κάτω, εἴµαστε µικρές µικρές ψηφίδες µιᾶς ἀπέραντης ἁρµονίας, ἑνωµένοι µεταξύ µας στή ζωή καί στό θάνατο.
Γιατί ἤξερα ὅτι, ὅπως ἐγώ, ἴσως, ἔβλεπα τό φάντασµα αὐτοῦ πού κάποτε ὑπῆρχε (ἀφοῦ τό ἴδιο τό ἀστέρι τοῦ ὁποίου τό φῶς κοίταζα, µπορεῖ νά εἶχε πεθάνει πολλά γήϊνα χρόνια πρίν, κι ὅµως τά δικά µου µάτια ἔβλεπαν αὐτό πού ὑπῆρξε καί δέν ὑπάρχει) ἔτσι καί τά δικά τους ἀστερένια µάτια κοιτάζοντας τό δικό µου ἀστέρι, βλέπουν στό δικό τους χρόνο πέρα ἀπό τό θάνατό µου, αὐτό πού κάποτε ἤµουν κι ἔπαψα πιά νά εἶµαι.
Περίπλοκη σκέψη γιά ἕνα παιδικό µυαλό, τροφή γιά πολλές ὧρες συλλογισµῶν καί ὀρθοστασίας, γιατί, µέσα στό σκοτάδι καί τή σιωπή τοῦ οὐρανοῦ, τά µικρά ἀστέρινα φωτάκια φάνταζαν τόσο οἰκεῖα, τόσο κοντινά, ὥστε ὑπῆρχε µεγάλη πιθανότητα νά ἀποφασίσει κάποιο ἀπό αὐτά νά κατέβει νά µέ συναντήσει, ὁπότε ἔπρεπε νά µπορῶ νά ἁπλώσω γρήγορα τό χέρι µου νά τό πιάσω, µήν τυχόν καί µοῦ ξεφύγει…
Καί σέ αὐτή µου τήν προσέγγιση τῆς κατάργησης τοῦ χώρου καί τοῦ χρόνου, βοηθοῦσε πάρα πολύ ἡ ἰδέα ὅτι στή θέση πού στεκόµουν, εἶχαν σταθεῖ πάρα πολλά παιδιά πρίν ἀπό µένα, κοιτάζοντας ἀκριβῶς τά ἴδια ἀστέρια. Κι ἐγώ στεκόµουν στόν τόπο τοῦ δικοῦ τους παρόντος, πού τώρα εἶχε γίνει γιά µένα παρελθόν καί γιά ἐκείνους µέλλον. Καί ἴσως, γιατί ὄχι, νά στέκονται κι αὐτοί κάπου ἐκεῖ, πέρα ἀπό τή σιωπή καί τό σκοτάδι τοῦ οὐρανοῦ καί νά κοιταζόµαστε…
Κάποτε, τά παιδιά, µπορούσαµε νά χαζεύουµε µέ τίς ὦρες τό νυχτερινό οὐρανό καί νά ἀφήνουµε τή σιωπή καί τό σκοτάδι καί τή γαλήνη του νά µᾶς προετοιµάζει γιά τή ζωή πού µᾶς περίµενε.
Τώρα, σηκώνω τά µάτια µου καί δέν βλέπω πιά τόν οὐρανό τῶν παιδικῶν µου χρόνων, τόν ἴδιο πού βλέπαµε ὅλα τά παιδιά, ὅλων τῶν αἰώνων. Τώρα βλέπω φῶτα πού εἶναι σκληρά καί σταθερά καί διαφορετικά ἀπό τά µατάκια τῶν ἀστεριῶν. Φῶτα πού δέν µοῦ γυρίζουν τό βλέµµα µου, ἀλλά κοιτάζουν καί κατασκοπεύουν καί ψάχνουν κάθε γωνιά τοῦ πλανήτη µου, πού δεν εἶναι πιά ὁ γαλάζιος πλανήτης τόν ὁποῖο ἀντίκρυζαν τά ἀστεράκια τῶν παιδικῶν µου χρόνων ὅταν ἔσκυβαν νά κοιταχτοῦµε. Τώρα εἶναι αὐτό:
Τί εἶναι αὐτό; Τί ἄλλο, ἀπό τήν παρουσία τοῦ ἀνθρώπου καί τῆς φθορᾶς, πού αὐτή συνεπάγεται;
Τί ἔχουµε δεῖ ὅτι ἀφήνει τό πέρασµα τοῦ ἀνθρώπου, ἐδῶ καί ὀχτώ χιλιετίες καταγεγραµµένης ἱστορίας; Ὅπου ὑπάρχει ὀµορφιά, φέρνει τήν καταστροφική του µανία καί τήν ἰσοπεδώνει. Ὅπου ὑπάρχει ἁρµονία, φέρνει τήν παραφωνία τῶν µηχανῶν του καί τοῦ θορύβου του. Ὅπου βασιλεύει ἡ σιωπή, φέρνει τίς κραυγές καί τά οὐρλιαχτά του.
Ὅλα τά πλάσµατα τῆς γῆς, δίποδα, τετράποδα, ὅσα κολυµποῦν στό νερό, ὅσα πετοῦν στόν ἀέρα, ὅσα ἕρπουν στό χῶµα, ἀκοῦν βῆµα ἀνθρώπινο καί τρέχουν νά κρυφτοῦν. Καί τώρα πετάξαµε τά ἀγκάθια µας καί στό ἄπειρο, νά προειδοποιήσουµε τά ἀστέρια νά φύγουν κι αὐτά µακριά µας καί νά τρέξουν νά κρυφτοῦν ὅσο ἔχουν ἀκόµα χῶρο, προτοῦ ξεχυθοῦµε νά τά κυνηγήσουµε!
Αὐτή εἶναι ἡ εἰκόνα πού βλέπετε. Ἡ εἰκόνα τῆς ἀνταρσίας µας, ἡ εἰκόνα τῆς τρέλας µας, ἡ εἰκόνα τῶν πολέµων µας, ἡ εἰκόνα τῆς ἀκατάσχετης φλυαρίας µας.
Ὁλόκληρος αὐτός ὁ ἀγκαθωτός σιδερόφραχτος πλανήτης πού βλέπετε στήν εἰκόνα, δέν ἐκπέµπει τίποτε ἄλλο παρά ἕνα ἐκκωφαντικό οὐρλιαχτό πού δέν σταµατάει στιγµή. Ἄν σᾶς φαίνεται αὐτό ὑπερβολή, σᾶς ἔχω αἰχµαλωτίσει µιά στιγµή τῆς ἀνθρωπότητας, ἐλάχιστη µέσα στό χρόνο µας, ὁ ὁποῖος εἶναι γεµᾶτος ἀπό παρόµοιες -καί χειρότερες- τέτοιες στιγµές. Κι ἄν θέλετε νά δεῖτε µέ τά µάτια σας αὐτό πού θά σᾶς περιγράψω, εἶναι πολύ εὔκολο, νά παρακολουθήσετε στό You Tube: Mix-Metallica-Live@Moscow 27.1.2019
Κοιτᾶξτε, λοιπόν, καί δεῖτε: Ἀνατολή καί Δύση, τά δυό ἀντίθετα σηµεῖα τοῦ ὁρίζοντα, ἡ σύνοψη ὅλου τοῦ πλανήτη, ἑνωµένες σέ ἕνα κοινό παραλήρηµα. Τό πέρασµα τοῦ ἀνθρώπου σέ αὐτό τό σύµπαν: Φωτιά καί πάγος καί οὐρλιαχτά ἐκστασιασµοῦ. Ἀντίθετες φυλές, ἀντίθετες νοοτροπίες, ἀντίθετες γλῶσσες, δέν ἔχει σηµασία. Μία φωτιά, ἕνας πάγος µία κραυγή!
Ρωτάει ὁ τελετάρχης τοῦ ἐκστασιασµοῦ τά πλήθη:
―Μιλᾶµε τήν ἴδια γλῶσσα: οὔ οὔ οὔ οὔ;(!)
―Ἀπάντηση ἀπό χιλιάδες στόµατα, σάν ἕνα: οὔ οὔ οὔ οὔ
― Ἐρώτηση: Ἴδια γλῶσσα: yeayyeay yaey
―Ἀπάντηση: yeay yeay yeay
― Οὔου yaey
― Οὔου yaey
― Ouou ya haaaaaa
― Ouou ya haaaaa!!!!
― Ἐρώτηση: Ἴδια γλῶσσα, µουσική. Καί πῶς θέλουµε τή µουσική µας; HEAVYYYY
―Ἀπάντηση: HEAVYYYY
Τό cresendo: φωτιά καί πάγος στίς γιγάντιες ὀθόνες. Οὐρλιαχτά, φωτιά καί πάγος πού στροβιλίζεται στό σκοτάδι, βάφοντας µπλέ καί πύρινα χιλιάδες ἀνακατεµένα σώµατα χωρίς πρόσωπο, χιλιάδες ὀρθάνοιχτα στόµατα πού παράγουν ἕνα ἀδιάκοπο οὐρλιαχτό χωρίς λόγο, ἐνῶ τά ντράµς κρατοῦν τό ἄγριο tempo χιλιάδων καρδιῶν, πού ἐκρήγνυνται σέ φλόγες κάτω ἀπό τόν παχύ πάγο τῆς ἐπιφάνειάς τους.
Ἡ Ἰσλανδία εἶναι εἰκόνα αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπινου φαινοµένου, ἐκεῖ ὅπου ὁ πᾶγος σφραγίζει τή φωτιά!
Ἄν πιστέψουµε τό ψέµα ὅτι ἑκατοµµύρια χρόνια σιωπῆς µᾶς ἔφεραν ἐδῶ, εἶναι ἀκόµα πιό τραγική κατάληξη. Ἀλλά καί γιά ὀχτώ χιλιετίες, τό φαινόµενο δέν εἶναι λιγότερο τραγικό. Ὀχτώ χιλιάδες χρόνια λόγου, σοφίας, δικαιοσύνης, σκεπάστηκαν ἀπό τόν ἦχο τῶν σπαθιῶν, τά τύµπανα καί τά βούκινα τοῦ πολέµου, τίς ἄγριες ἰαχές ἀπό χιλιάδες στόµατα. Σιγά σιγά ὁ λόγος πνίγηκε ἀπό τίς κραυγές. Ὄχι µόνο τοῦ πολέµου, ἀλλά καί τῆς ἄγριας χαρᾶς, ἀπό τόν ἦχο τῶν τυµπάνων καί τῶν ὀργάνων, τοῦ διονυσιασµοῦ, τῶν µαινάδων καί τῆς µουσικῆς…HEAVY….
Κι ὅλος ὁ πάγος κι ἡ φωτιά ἐξερράγησαν σέ µιά εἰκόνα. Κοιτᾶξτε τη καλά! ... Ἀναγνωρίζετε τό σύµβολο τοῦ θεοῦ τους;
Ὁ κάποτε γαλάζιος πλανήτης ὕψωσε σιδερένια τείχη… γιά να κλείσει ἔξω τή σιωπή. Ὀχυρώθηκε ἐνάντια στόν δυνατότερό του ἐχθρό: τό ἄπειρο!
Ὕψωσε τά τείχη του καί κλείστηκε στόν ἑαυτό του, νά στροβιλίζεται στόν κύκλο τῆς φωτιᾶς καί τοῦ πάγου, νά χτυπάει τά τύµπανα στόν ἄγριο ρυθµό τῆς παγκόσµιας καρδιᾶς του, κοινή καρδιά, κοινή γλώσσα τοῦ παγκόσµιου ὀρχηστρικοῦ οὐρλιαχτοῦ, τῆς ἄλογης κοινῆς µουσικῆς πού δέν ἔχει καµµιά σχέση µέ τήν ἁρµονία. Ἄγριος, ἐκστασιασµένος, ἀκάθεκτος!
Μεθυσµένος ἀπό τή νίκη του ἐνάντια στό βασίλειο τοῦ ἀπείρου καί τῆς σιωπῆς!
Γι᾽αὐτό, ὅλοι µαζί, οὐρλιᾶξτε δυνατά:
―Μιλᾶµε τήν ἴδια γλώσσα: yeayyyyyyy!
Γιά Σχόλια: ninetta1blogspot.com Νινέττα Βολουδάκη
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 235
Μάρτιος 2022