ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Τὰ  ἀγωνιώδη  ἐρωτήµατα
τῶν  ἐµβολιασµένων, σὲ κρίση ἀλήθειας

Πολλοὶ ἐµβολιασµένοι, εὑρισκόµενοι σὲ ἀσφαλῆ χρονικὴ ἀπόσταση ἀπὸ τὸ γεγονὸς τοῦ ἐµβολιασµοῦ, διερωτῶνται µὲ µεγαλύτερη νηφαλιότητα γιὰ τὶς παροῦσες καὶ µελλοντικὲς συνέπειες τῆς ἀπόφασής τους. Ἀνασκοποῦν τὰ γεγονότα τοῦ τελευταίου δεκαοκτάµηνου καὶ καταλήγουν σὲ ὁρισµένα ἀγωνιώδη ἐρωτήµατα-συµπεράσµατα, ποὺ ἀποτυπώνουν τὸν ἔντονο σκεπτικισµό τους γιὰ τὴν ἐξέλιξη τῆς πανδηµίας. Τὰ ἐρωτήµατα αὐτά, τὰ ὁποῖα λειτουργοῦν ὡς ἀνιχνευτὲς ἀντιφάσεων, συνιστοῦν µιὰ κραυγὴ ἀγωνίας καὶ ἐσωτερικοῦ ψυχικοῦ πόνου ὅσων ἐµβολιασµένων ἀναζητοῦν παρηγοριὰ καὶ λύτρωση ἀπὸ τὸν φαῦλο καὶ νοσηρὸ κύκλο τοῦ ἐµβολιασµοῦ. Ἐνόψει τῆς τρίτης δόσης, προσπαθοῦν νὰ ἀφυπνίσουν τὶς µουδιασµένες συνειδήσεις ἄλλων ἐµβολιασµένων, ὥστε ὅλοι µαζὶ νὰ ἀποτινάξουν τὸν ζυγὸ τῆς δουλείας τοῦ φόβου, διεκδικῶντας τὴν ἐλευθερία τους. Ἀπὸ τὴν ἀπόφασή τους νὰ µὴ συναινέσουν στὴν τρίτη δόση θὰ κριθεῖ ἂν µπορεῖ νὰ διασωθεῖ (ἔστω καὶ τὴν ὑστάτη στιγµὴ) ὁ κόσµος στὴν σηµερινή του µορφὴ ἢ θὰ ὑποκύψει µιὰ γιὰ πάντα στὰ κελεύσµατα τῆς ὑγειονοµικῆς τυραννίας, ὁπότε θὰ ἀνοίξει ὁ δρόµος στὴν µετανθρωπιστικὴ δυστοπικὴ κοινωνία.

Ἀκολουθεῖ ἕνα ἐρωτηµατολόγιο µὲ σωρεία λογικῶν ἀντιφάσεων, ἐξ αἰτίας τῶν ὁποίων ἡ ὑποβολὴ στὴν τρίτη δόση τοῦ ἐµβολιασµοῦ καθίσταται ἐν τέλει ἐγχείρηµα ἄκρως προβληµατικό.

1. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ νοιάζονται οἱ κυβερνῶντες γιὰ τὴν Δηµόσια Ὑγεία ἀλλὰ νὰ ζητοῦν µόνο πιστοποίηση τύπου καὶ ὄχι οὐσίας, ἀδιαφορῶντας παντελῶς γιὰ τὸ ἂν οἱ ἐµβολιασµένοι ἢ οἱ νοσήσαντες ἔχουν ἀντισώµατα στὸν κορωνοϊό;
2. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ νοιάζεται ἡ κυβέρνηση γιὰ τὴ Δηµόσια Ὑγεία, ἀλλὰ νὰ ἀφήνει τὰ νοσοκοµεῖα ὑποστελεχωµένα καὶ ἀποδεκατισµένα ἀπὸ πεπειραµένους ἰατροὺς, ποὺ τοὺς θέτει ὑπὸ ἀναστολὴ κατ’ ἐφαρµογὴν τοῦ Ν. 4820/2021, µὲ ἀποτέλεσµα κάποιοι ἐξ αὐτῶν νὰ ἀναγκάζονται νὰ δέχονται ἀσθενεῖς σὲ παγκάκια προκειµένου νὰ τοὺς δώσουν τὶς πολύτιµες ἰατρικὲς συµβουλές τους;
3. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ εἶναι ἡ γνώµη τῶν εἰδικῶν ἐπιχειρηµατολογικά θωρακισµένη, ἀλλὰ ταυτοχρόνως α) νὰ φιµώνεται ἡ ἀντίθετη ἄποψη καὶ β) νὰ ἀποφεύγεται ὁ δηµόσιος διάλογος;
4. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἀπαγορεύονται ἢ ἔστω νὰ ἀποφεύγονται οἱ νεκροψίες, ὅταν πρέπει νὰ γίνει γνωστὸ ποιὲς εἶναι οἱ πραγµατικὲς αἰτίες θανάτου, εἴτε ἀπὸ κορωνοϊὸ εἴτε ἀπὸ ἐµβολιασµό;
5. Πῶς εἶναι δυνατὸν στὴν ἀρχὴ οἱ µάσκες νὰ θεωρήθηκαν περιττὲς ἢ καὶ ἐπικίνδυνες ἀλλὰ στὴν συνέχεια ἀναγκαῖες παντοῦ;
6. Πῶς εἶναι δυνατὸν στὰ συνέδρια νὰ ἐπιτρέπεται στοὺς ἐµβολιασµένους νὰ κάνουν παρέα µόνο µὲ νοσήσαντες, ἀλλὰ νὰ ἀξιώνουν ἀπὸ αὐτοὺς νὰ φοροῦν µάσκα καὶ νὰ τηροῦν ἀποστάσεις ἀσφαλείας;
7. Πῶς εἶναι δυνατόν τά τέστ νὰ εἶναι διαγνωστικά, ἀλλὰ νὰ ἀντιµετωπίζονται σὰν ἀντισυλληπτικά, µὲ δράση covid-free γιὰ 48 ἢ 72 ὧρες;
8. Πῶς εἶναι δυνατὸ σὲ κάποιες περιπτώσεις νὰ ἀπαιτεῖται τέστ δυὸ φορὲς τὴν ἑβδοµάδα, ἐνῷ σὲ ἄλλες µία ἢ τρεῖς;
9. Πῶς εἶναι δυνατὸν κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ καλοκαιριοῦ νὰ ἔπρεπε ὁ πελάτης ἑστιατορίου νὰ φορᾶ µάσκα ὅταν εἶναι ὄρθιος µέσα στὸ κατάστηµα ἀλλὰ νὰ ἐπιτρεπόταν νὰ τὴν βγάλει ὅταν κάθεται; Ὄρθιος κολλάει, καθιστὸς δὲν κολλάει;
10. Πῶς εἶναι δυνατὸν µέσα στὴν ἐκκλησία, ὅπου οἱ πιστοὶ δὲν µιλοῦν µεταξύ τους ἀλλὰ προσεύχονται, νὰ ἐπιβάλλεται χρήση διπλῆς µάσκας;
11. Πῶς εἶναι δυνατὸν κάποιοι νὰ κυκλοφοροῦν µὲ µάσκα στοὺς δρόµους ἢ στὶς παραλίες ἢ ἀκόµη καὶ νὰ τὴν φοροῦν ὅταν ὁδηγοῦν µόνοι τους, ἀλλὰ ὅταν πηγαίνουν σὲ γεµάτα ἑστιατόρια νὰ τὴν βγάζουν;
12. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ παραµένουµε παγερὰ ἀδιάφοροι βλέποντας τετράχρονα παιδάκια νὰ τρέχουν στὸ προαύλιο τοῦ σχολείου χωρὶς νὰ ἀποχωρίζονται τὴν µάσκα τους;
13. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἀπαιτεῖτο τὸ καλοκαῖρι τέστ µόνο ἀπὸ τὴν Ἀθήνα πρὸς τὸ νησὶ, ἀλλὰ ὄχι ἀπὸ τὸ νησὶ πρὸς τὴν Ἀθήνα;
14. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ συνδέεται αἰτιωδῶς ἡ νυχτερινὴ µουσικὴ µὲ τὴν διασπορὰ τοῦ ἰοῦ;
15. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ συνδέονται αἰτιωδῶς µὲ τὴν διασπορὰ τοῦ κορωνοϊοῦ, ἡ κολύµβηση καὶ τὸ ψάρεµα, τὰ ὁποῖα ἀπαγορεύτηκαν κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ λοκντάουν;
16. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ µποροῦν νὰ προβλέπουν οἱ εἰδικοί τό ἑκάστοτε ἑπόµενο κύµα τοῦ κορωνοϊοῦ σὰν νὰ εἶναι προφῆτες καὶ ὄχι γιατροί;
17. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἐκδηλώνονται τὰ ὑποτιθέµενα κύµατα ταὐτοχρόνως σχεδὸν σὲ ὅλες τὶς χῶρες παρὰ τὴν διαφορὰ τῶν καιρικῶν συνθηκῶν;
18. Πῶς εἶναι δυνατὸν ἡ φυσικὴ καὶ κυτταρικὴ ἀνοσία νὰ εἶναι ὑποδεέστερη τῆς τεχνητῆς ἀνοσίας πειραµατικῶν ἐµβολίων;
19. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ καθιερώνεται τὸ ἀκαταδίωκτο ἰατρῶν γιὰ τὴν διαχείριση τῆς πανδηµίας καὶ ταὐτοχρόνως νὰ ἀξιώνεται ἡ τυφλὴ ἐµπιστοσύνη πρὸς τὸ πρόσωπό τους; Ποιὸς ὁδηγὸς θὰ ἀγόραζε καινούργιο αὐτοκίνητο ἂν διάβαζε στὴν ἐγγύηση ὅτι ὁ κατασκευαστὴς δὲν φέρει καµία εὐθύνη γιὰ ἀστοχία ὑλικοῦ;
20. Πῶς εἶναι δυνατὸν κανεὶς νὰ µὴν ἀναλαµβάνει τὴν εὐθύνη γιὰ τὶς παρενέργειες τῶν ἐµβολίων ἀλλὰ ὅποιος δὲν ἐµβολιασθεῖ νὰ φέρει ἀτοµικὴ εὐθύνη;
21. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἀπαγορεύονται οἱ κόντρες ταχύτητας ἀκόµη καί ἂν εἶναι µηδαµινὸς ὁ κίνδυνος νὰ πεθάνουν οἱ διαγωνιζόµενοι δεξιοτέχνες ὁδηγοὶ, πού ἐπιβαίνουν σὲ αὐτοκίνητα ὑψηλῆς παθητικῆς ἀσφάλειας, ἀλλὰ νὰ ἐπιβάλλεται ὁ ἐµβολιασµὸς πολιτῶν µὲ πειραµατικὰ ἐµβόλια, πού ἔχουν σοβαρὲς παρενέργειες;
22. Πῶς εἶναι δυνατὸν ὅταν ἀποφασιζόταν περικοπὴ µισθῶν ἐπὶ µνηµονίων νὰ γίνονταν ἀπεργίες ὀργανωµένες ἀπὸ τοὺς συνδικαλιστὲς ἐργατοπατέρες, ἀλλὰ ὅλοι αὐτοὶ νὰ παραµένουν µουγκοί, σήµερα, πού ἀναστέλλεται ἡ καταβολὴ µισθοῦ τῶν ἐπαγγελµατιῶν ὑγείας;
23. Πῶς εἶναι δυνατὸν πρὸ τοῦ κορωνοϊοῦ νὰ περιφρουρεῖτο στὸ ἔπακρο ἡ ἀκεραιότητα τῆς συναινέσεως ἀλλὰ ἐπὶ κορωνοϊοῦ νὰ ἐπιτρέπεται νὰ παρακάµπτεται µὲ τὴν ἀπειλὴ ἀναστολῆς τῆς καταβολῆς µισθοῦ;
24. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἔχουµε ἀνεξάρτητη καὶ ἀντικειµενικὴ πληροφόρηση ἀπὸ ΜΜΕ, πού ἔλαβαν πακτωλὸ χρηµάτων γιὰ νὰ προπα­γανδίζουν τὰ ὑγειονοµικὰ µέτρα;
25. Πῶς εἶναι δυνατὸν µιὰ φονικὴ πανδηµία νὰ µὴ βιώνεται ὡς αὐτονοήτως φονική, ἀλλὰ νὰ πρέπει νὰ µᾶς πείσουν γι’ αὐτὸ τὰ ΜΜΕ µὲ καθηµερινὴ προπαγάνδα;
26. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἔχουµε τόσο φονικὴ πανδηµία καὶ τόσο ἀποτελεσµατικὰ ἐµβόλια, ἀλλὰ τὸ κράτος νὰ καταφεύγει στὴν δωροδοκία ἢ στὸν ἐκβιασµὸ γιὰ νὰ ἐπιτύχει τὸν ἐµβολιασµό;
27. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ µποροῦν οἱ πολῖτες νὰ πηγαίνουν στὸ γυµναστήριο (ἐφ’ ὅσον δίνεται ἡ δυνατότητα νὰ λειτουργοῦν ὡς µικτοὶ χῶροι) µὲ ἐπίδειξη rapid καὶ νὰ ἀθλοῦνται (ἄρα νὰ ἔχουν ἔντονη δραστηριότητα, ἀπὸ τὴν ὁποία παράγονται “µολυσµατικὰ” σταγονίδια), ἀλλὰ νὰ µὴ µποροῦν νὰ καθίσουν σὲ ἐσωτερικὸ χῶρο γιὰ νὰ πιοῦν ἕναν καφὲ (ἄρα νὰ ἔχουν µιὰ δραστηριότητα πού εἶναι λιγότερο ἐπικίνδυνη τῆς γυµναστικῆς);
28. Πῶς εἶναι δυνατὸν ἐπὶ πολλοὺς µῆνες νὰ θεωροῦνταν τὰ self test ἀποτελεσµατικὰ γιὰ τὴν ἀναχαίτιση τοῦ κορωνοϊοῦ, ἀλλὰ αἴφνης στὸν ἰδιωτικὸ τοµέα νὰ ἀξιώνονται ἀποκλειστικῶς τὰ rapid test;
29. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ παραδέχεται ἀπερίφραστα ὁ καθ. Ἰατρικῆς Θ. Βασιλακόπουλος ὅτι ὁ ἐµβολιασµὸς εἶναι µιὰ πειραµατικὴ διαδικασία καὶ νὰ µὴν ἀντιδροῦν οἱ πολῖτες ,πού πληροφοροῦνται ὅτι ἔχουν µετατραπεῖ σὲ πειραµατόζωα;
30. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ βιώνουµε ἕναν νέο ἐθνικὸ διχασµὸ ἀνάµεσα σέ ἐµβολιασµένους καὶ ἀνεµβολίαστους, ἀλλὰ τὴν ἡµέρα τῆς ἐπετείου γιὰ τὴν ἀποκατάσταση τῆς δηµοκρατίας ὁ πρωθυπουργὸς νὰ δήλωσε ὅτι «ἑνωµένοι οἱ Ἕλληνες ὑποδεχόµαστε καὶ φέτος τὴν 24η Ἰουλίου, µετουσιώνοντας τὴν ἐµπειρία σὲ ἐθνικὴ αὐτοπεποίθηση καὶ ἐνεργὸ αἰσιοδοξία»;
31. Πῶς εἶναι δυνατὸν πρὸ τοῦ ἐµβολιασµοῦ κάθε θάνατος νὰ χρεωνόταν στὸν κορωνοϊὸ, ἀνεξαρτήτως ἂν ἐπῆλθε ὄντως ἀπὸ ἢ ἁπλῶς µὲ κορωνοϊὸ (ἀµάχητο τεκµήριο αἰτιότητας τῆς νόσου), ἀλλὰ µετὰ τὸν ἐµβολιασµὸ κάθε θάνατος νὰ ἀποσυνδέεται ἀπὸ τὸ ἐµβόλιο (ἀµάχητο τεκµήριο µὴ αἰτιότητας τοῦ ἐµβολιασµοῦ);
32. Πῶς εἶναι δυνατὸν στὰ φυλλάδια τῶν φαρµακευτικῶν ἑταιρειῶν νὰ ἀναγράφονται οἱ παρενέργειες, ἀλλὰ ἡ κυβέρνηση καὶ οἱ προπαγανδιστὲς νὰ ἰσχυρίζονται ὅτι τὰ ἐµβόλια εἶναι ἀσφαλέστατα;
33. Πῶς εἶναι δυνατὸν οἱ ἐπαγγελµατίες Ὑγείας, πού στὴν ἀρχὴ τῆς πανδηµίας ἄξιζαν χειροκροτήµατα γιὰ τὴν ἡρωϊκή τους προσφορά, σήµερα νὰ τιµωροῦνται µὲ τὴν ἀναστολὴ τῶν καθηκόντων τους ἀντιµετωπιζόµενοι ὡς ὑγειονοµικὲς βόµβες;
34. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ θεσπίσθηκε ὁ ὑποχρεωτικὸς ἐµβολιασµὸς καὶ ἄλλες ὑποχρεωτικὲς ἰατρικὲς πράξεις µὲ τὴν ΠΝΠ τῆς 25ης Φεβρουαρίου 2020, ἐνῷ στὴν Ἑλλάδα δὲν εἶχε ἀκόµη καταγραφεῖ κανένα κροῦσµα κορωνοϊοῦ καὶ ἡ πανδηµία κηρύχθηκε ἐπισήµως ἀπὸ τὸν Π.Ο.Υ. στὶς 11 Μαρτίου 2020;
35. Πῶς εἶναι δυνατόν, πέρυσι ποὺ δὲν εἶχε ἀκόµη ξεκινήσει ὁ ἐµβολιασµός, τὰ κρούσµατα νὰ ἦταν πολὺ λιγότερα ἀπό ὅ,τι σήµερα, ποὺ ἔχουν ἐµβολιασθεῖ οἱ µισοὶ καὶ πλέον κάτοικοι τῆς Ἑλλάδας;
36. Πῶς εἶναι δυνατὸν ἐµβολιασµένοι καὶ ἀνεµβολίαστοι τό πρωΐ νὰ µπαίνουν µαζὶ στὸ ἴδιο λεωφορεῖο, τὸ µεσηµέρι, ὅταν θὰ θελήσουν νὰ φᾶνε σὲ ἑστιατόριο, νὰ χωρίζουν οἱ δρόµοι τους, καὶ τὸ βράδυ, πού ἐπιστρέφουν σπίτι τους, νὰ ξανασµίγουν µπαίνοντας στὸ ἴδιο λεωφορεῖο;
37. Πῶς εἶναι δυνατὸν ἐπὶ 40 χρόνια νὰ µὴν ἔχει βρεθεῖ ἐµβόλιο κατὰ τοῦ AIDS, ἀλλὰ γιὰ τὸν πρωτοεµφανισθέντα SARS-COV-2 νὰ βρέθηκε µέσα σὲ λίγους µῆνες;
38. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἐξακολουθεῖ νὰ ὑποβάλλεται ὁ πληθυσµὸς σὲ ἐµβολιασµὸ µὲ ἕνα ἐµβόλιο, πού ὅταν παρασκευάσθηκε δὲν ὑπῆρχε γνώση γιὰ τὸ εἶδος τῶν µεταλλάξεων τοῦ ἰοῦ;
39. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ χτισθεῖ τὸ τεῖχος ἀνοσίας, ὅταν οἱ ἐµβολιασµένοι ἐξακολουθοῦν νὰ µεταδίδουν καὶ νὰ νοσοῦν, ἐνῷ ταὐτοχρόνως ἐµφανίζονται συνεχῶς νέες µεταλλάξεις;
40. Πῶς εἶναι δυνατὸν στὴν ἀρχὴ τῆς πανδηµίας νὰ νοιάζονταν οἱ ὑγειονοµικοὶ διαχειριστὲς νὰ µὴ χαθεῖ οὔτε µία ψυχὴ, ἀνεξαρτήτως ἡλικίας (γι’ αὐτὸ ἄλλωστε ἐπεβλήθη ὁριζοντίως τὸ λοκντάουν), ἀλλὰ µετὰ τὸν ἐµβολιασµὸ ὁ θάνατος ἔστω ἑνὸς ἀνθρώπου ἀπὸ τὶς παρενέργειες τοῦ ἐµβολίου νὰ θεωρεῖται ἀποδεκτὸ-ἀναγκαῖο κακό;
41. Πῶς εἶναι δυνατὸν πρὸ τοῦ ἐµβολιασµοῦ νὰ διδασκόταν στὸ Ποινικὸ Δίκαιο ὅτι, κατὰ τὴν ἐπίλυση τραγικῶν διληµµάτων, δὲν ἐπιτρέπονται ποιοτικὲς διαβαθµίσεις καὶ ποσοτικὲς προσθαφαιρέσεις, σὲ σχέση µὲ τὸ ἔννοµο ἀγαθό τῆς ζωῆς (ἄρα µία ζωὴ ἰσοῦται µὲ ἄπειρες), ἀλλὰ µετὰ τὸν ἐµβολιασµὸ νὰ ἐφαρµόζεται ἡ ὠφελιµιστικὴ λογική τῆς ἀνθρωποθυσίας, δηλ. νὰ ἐπιτρέπεται νὰ στέλνουµε λίγες ζωὲς στὴν ἄλλη ζωὴ γιὰ νὰ γλυτώσουµε τὶς πολλές;
42. Πῶς εἶναι δυνατὸν πρὸ τοῦ κορωνοϊοῦ νὰ συµφωνούσαµε ὅτι εἴµαστε µέλη µιᾶς µεθηρωϊκῆς κοινωνίας ἀλλὰ µετὰ τὴν ἔλευση τοῦ κορωνοϊοῦ νὰ µᾶς ζητοῦν νὰ συµπεριφερθοῦµε σὰν σοῦπερ-ἥρωες, πού ἀποδεχόµαστε νὰ πέσουµε στὸν γκρεµὸ γιὰ νὰ συµβάλουµε στὸ χτίσιµο τοῦ τείχους τῆς ἀνοσίας;
43. Πῶς εἶναι δυνατόν τό τεῖχος ἀνοσίας νὰ ἐκρίθη ἀρχικῶς ὅτι χτίζεται µὲ ἐµβολιασµὸ, πού φθάνει στὸ 60% ἀλλὰ ξαφνικὰ νὰ ἀναβαθµίσθηκε στὸ 90%; Εἶναι δυνατὸν µιὰ µετάλλαξη νὰ µεταβάλλει τὸ ποσοστὸ τῆς ἐµβολιαστικῆς κάλυψης τοῦ πληθυσµοῦ;
44. Πῶς εἶναι δυνατόν τό 2009/2010, ὅταν ξέσπασε ἡ γρίπη τῶν χοίρων νὰ κάθονταν ἐκ δεξιῶν καὶ ἐξ εὐωνύµων τοῦ Ὑπουργοῦ Ὑγείας Δ. Ἀβραµόπουλου οἱ Κοντοζαµάνης καὶ Τσιόδρας, καὶ 10 χρόνια µετὰ νὰ διαδραµατίζουν τὰ δύο αὐτὰ πρόσωπα καὶ πάλι καθοριστικὸ ρόλο γιὰ τὴν διαχείριση τῆς νέας ἐπιδηµίας; Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἐπαναλαµβάνεται ἡ ἱστορία µὲ τέτοια ἀκρίβεια;
45. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἔλεγε ὁ καθ. Ἰατρικῆς κ. Ν. Σύψας ὅτι ἡ µάσκα πρέπει νὰ φοριέται ἀπὸ τὸν πάσχοντα γιὰ νὰ προστατεύονται οἱ ὑγιεῖς ἀλλὰ τελικῶς νὰ φθάσουµε σὲ σηµεῖο νὰ τή φορᾶνε ὅλοι οἱ πολῖτες, θεωρούµενοι ἀδιακρίτως πάσχοντες;
46. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἀντιµετωπιζόµαστε ὅλοι ὡς ἐν δυνάµει ἄρρωστοι;
47. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ θεσπίσθηκε ὑποχρεωτικὸς ἐµβολιασµὸς σὲ λίγες χῶρες τοῦ Νότου, π.χ. στὴν Ἑλλάδα, στὴ Γαλλία, στὴν Ἰταλία καὶ στὴν Κύπρο, ἀλλὰ ὄχι σὲ ἄλλες προηγµένες χῶρες, ἰδίως τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Βορρᾶ;
48. Πῶς εἶναι δυνατὸν τὴν Μ. Ἑβδοµάδα τοῦ 2021 νὰ ἀποφασίσθηκε ἡ ἀλλαγὴ τῆς ὥρας τῆς Ἀναστάσεως ὡς µέτρο σχετικὸ µὲ τὸν περιορισµὸ τῆς διάδοσης τοῦ κορωνοϊοῦ, ὅταν ἡ νέα ὥρα (21.00) θὰ ἔδινε τὴν δυνατότητα νὰ προσέλθουν στὴν ἐκκλησία πολὺ περισσότεροι ἄνθρωποι (οἱ ὁποῖοι µάλιστα θὰ ἔτρωγαν µετὰ τὴν µαγειρίτσα τους χωρὶς νὰ εἶχαν δυσκολία στὸν ὕπνο) ἀπ’ ὅ,τι ἂν ἡ Ἀνάσταση γινόταν κατὰ τὴν µέχρι πρότινος καθιερωµένη ὥρα (00.00), πολλῷ δὲ µᾶλλον, πού τὴν Δευτέρα τῆς Διακαινησίµου ὑπῆρξε ἄρση τῶν περιορισµῶν;
49. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρχει ἕνα ἐµβόλιο πού µπορεῖ νὰ γίνει σὲ µία δόση, ἀλλὰ ὅλα τά ὑπόλοιπα νὰ ἀπαιτοῦν δύο ἢ περισσότερες δόσεις;
50. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ µὴ µπορεῖ νὰ ἐπιλέξει ὁ πολίτης κάποιο ἄλλο ἐµβόλιο, π.χ. κινεζικό, πέραν ἐκείνων πού λανσάρει ἡ κυβέρνηση;
51. Πῶς εἶναι δυνατὸν 18 µῆνες µετὰ τὴν ἐµφάνιση τοῦ κορωνοϊοῦ νὰ µὴν µιλάει κανεὶς γιὰ τὸ ἐπίσηµο ποσοστὸ θνητότητας τῆς νόσου ἐπὶ τοῦ γενικοῦ πληθυσµοῦ;
52. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ παραµένουµε ἀπαθεῖς βλέποντας τὴν ἰατρὸ κ. Μ. Παγώνη νὰ ξεσπᾶ σὲ χαχανητὰ τὴν ὥρα πού προβλέπει ὅτι ἔρχονται δύσκολες ἡµέρες;
53. Πῶς εἶναι δυνατὸν οἱ πολῖτες πού ὑφίστανται σωµατικὲς βλάβες µετὰ τὸν ἐµβολιασµό τους νὰ ἀρνοῦνται νὰ στείλουν κίτρινη κάρτα στὸν ΕΟΦ;
54. Πῶς εἶναι δυνατὸν ἀρκετοὶ πολῖτες νὰ προσέρχονται στὸ ἐµβολιαστικὸ κέντρο µὲ δάκρυα καὶ ἐσωτερικὴ ἀγωνία, ἐνῷ τὸ ἐµβόλιο εἶναι ἀσφαλὲς καὶ ἀποτελεσµατικό;
55. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ θεωρεῖται ὅτι κάποιος ἐµβολιάζεται γιὰ νὰ χτίσει τὸ τεῖχος τῆς ἀνοσίας, ἀλλὰ ὄχι γιὰ νὰ ἐπανακτήσει τὴν χαµένη ζωὴ καὶ ἐλευθερία του;
56. Πῶς εἶναι δυνατὸν οἱ ἐµβολιασµένοι νὰ ὑπερασπίζονται τὰ δικαιώµατα κάθε κοινωνικῆς µειοψηφίας, ἀλλὰ νὰ παρακολουθοῦν ἀµέτοχοι καὶ ἀδιάφοροι τὸν ἀγῶνα τῶν ἀνεµβολίαστων συνανθρώπων τους γιὰ τὸ σεβασµὸ τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωµάτων;
57. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ µᾶς ζητοῦν µετ’ ἐπιτάσεως νὰ ἀκολουθήσουµε τὴν δῆθεν ὀρθὴ συµπεριφορὰ τῶν πολλῶν, ἐνῷ στὸ διάβα τῆς Ἱστορίας ἔχει ἀποδειχθεῖ πολλάκις ὅτι ἡ κοινωνικὴ πλειοψηφία ἔχει πέσει θῦµα συλλογικῆς πλάνης/ἀπάτης;
58. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ δεχόµαστε τὰ παιδιά µας νὰ παίζουν σὲ διακριτοὺς χώρους στὸ προαύλιο τοῦ σχολείου, ἐνῷ τὸ ἀπόγευµα παίζουν µαζὶ στὴν πλατεία ἢ στὴν παιδικὴ χαρά;
59. Πῶς εἶναι δυνατὸν οἱ ἐµβολιασµένοι γονεῖς νὰ παραλαµβάνουν τὰ παιδιά τους ἀπὸ τὸ σχολεῖο, ἀλλὰ νὰ ἀποφεύγουν νὰ τὰ φιλοῦν, φορῶντας µάσκα;
60. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ µὴν µᾶς ἐλέγχει ἡ συνείδησή µας, ἐγκαταλείποντας στὰ νοσοκοµεῖα τοὺς πάσχοντες ἀπὸ Covid-19 συγγενεῖς µας, χωρὶς νὰ τοὺς συµπαραστεκόµαστε στὶς τελευταῖες τους στιγµές;
61. Πῶς εἶναι δυνατόν, ἐνῷ εἶναι πλήρως καὶ ἀπολύτως ἐπιβεβαιωµένο ὅτι καὶ οἱ ἐµβολιασµένοι νοσοῦν καὶ µεταδίδουν τὸν ἰό, ἐν τούτοις νὰ ὑποβάλλονται σὲ ὑποχρεωτικὸ προληπτικὸ διαγνωστικὸ ἔλεγχο µόνο οἱ ἀνεµβολίαστοι;
62. Πῶς εἶναι δυνατὸν οἱ πολῖτες νὰ ἐµβολιάζονται, µὲ τὸ ἐπιχείρηµα ὅτι ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία τάσσεται ὑπὲρ τοῦ ἐµβολιασµοῦ, ἐνῷ ὅταν µιλοῦσε γιὰ νηστεία καὶ ἐγκράτεια οἱ ἴδιοι πολῖτες κουνοῦσαν ἀδιάφορα τούς ὤµους τους, σχολιάζοντας ἀπαξιωτικὰ ὅτι πρόκειται γιὰ «λόγια τῶν παπάδων»;
63. Πῶς εἶναι δυνατὸν οἱ ἐµβολιασµένοι νὰ τηροῦν µὲ θρησκευτικὴ εὐλάβεια τὰ ὑγειονοµικὰ µέτρα, πετῶντας ἔξω ἀπὸ τοὺς χώρους ἑστίασης τοὺς ἀνεµβολίαστους συνανθρώπους τους µὲ τὸ ἐπιχείρηµα ὅτι «τὸ λέει ὁ νόµος», ἀλλὰ τὴν ἴδια στιγµὴ νὰ παραβιάζουν ἀνερυθρίαστα τὴν φορολογικὴ νοµοθεσία;
64. Πῶς εἶναι δυνατὸν οἱ πολῖτες νὰ ἐµβολιάζονται µὲ ἕνα πειραµατικὸ σκεύασµα γιὰ νὰ προστατεύσουν τὴν ἀτοµική τους ὑγεία, ἐνῷ τὴν ἴδια ὥρα νὰ καταπνίγουν τοὺς φόβους τους γιὰ ἐνδεχόµενη µελλοντικὴ βλάβη τῆς ὑγείας τους ἀπὸ τὶς ἄγνωστες παρενέργειες ἑνὸς καινοφανοῦς ἐµβολίου;
65. Πῶς εἶναι δυνατὸν οἱ πολῖτες νὰ ἐµβολιάζονται ἔχοντας ἀπόλυτη ἐµπιστοσύνη στὴν ἐπιστήµη, ἀλλὰ ταὐτοχρόνως νὰ ἀµφισβητοῦν ἢ νὰ ἀρνοῦνται τὸν Θεό;
66. Πῶς εἶναι δυνατὸν οἱ πολῖτες νὰ ἐµπιστεύονται τυφλὰ τὴν ἐπιστήµη µετὰ τὶς πολυάριθµες ἀντιφατικὲς καὶ ἀλληλοαντικρουόµενες ἀπόψεις τῶν εἰδικῶν;
67. Πῶς εἶναι δυνατὸν οἱ πολῖτες νὰ συµβιβάζονται µὲ τὸ γεγονὸς ὅτι θὰ φοροῦν µάσκα γιὰ πολλὰ ἀκόµη χρόνια, ἐνῷ δὲν ἔχουν ἀναλυθεῖ καὶ ἐρευνηθεῖ ἐπαρκῶς οἱ ἐπιπτώσεις τῆς µακροχρόνιας χρήσης µάσκας στὴν ἀτοµικὴ ὑγεία;
68. Πῶς εἶναι δυνατὸν οἱ πολῖτες νὰ µεριµνοῦν γιὰ τὴν προστασία τῆς δηµόσιας ὑγείας συµµορφούµενοι µὲ θρησκευτικὴ εὐλάβεια πρὸς ὅλα τά ὑγειονοµικὰ µέτρα, ἀλλὰ ταὐτοχρόνως νὰ µὴν ἐξετάζουν ἂν ἐξ αἰτίας τῆς τήρησής τους παράγεται κίνδυνος γιὰ τὴν ἀτοµική τους ὑγεία;
69. Πῶς εἶναι δυνατὸν οἱ πολῖτες νὰ µὴ συνυπολογίζουν τὴν στατιστικὴ πιθανότητα ἑνὸς τροχαίου ἀτυχήµατος δεχόµενοι νὰ µεταβοῦν στὴν ἐργασία τους ὀδηγῶντας, ἀλλὰ νὰ δέχονται νὰ παραµένουν ἔγκλειστοι, ὥστε νὰ ἐκµηδενίσουν κάθε στατιστικὴ πιθανότητα µόλυνσής τους ἀπὸ τὸν κορωνοϊό;
70. Πῶς εἶναι δυνατὸν οἱ πολῖτες νὰ φοροῦν µάσκα γιὰ νὰ προστατεύσουν τὸν ἑαυτό τους καὶ τοὺς ἄλλους ἀπὸ τὸν κορωνοϊό, ἀλλὰ τὴν ἴδια στιγµὴ µὲ τὸν τρόπο ποὺ ὁδηγοῦν νὰ θέτουν σὲ ἄµεσο κίνδυνο ζωῆς τὸν ἑαυτό τους καὶ τοὺς ἄλλους;
71. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ σκέπτονται κάποιοι νὰ ἐµβολιάσουν τὰ παιδιά τους, ὅταν, σύµφωνα µὲ τὸ πόρισµα τῆς µικτῆς ἐπιτροπῆς ἐµβολιασµοῦ καὶ ἀνοσοποίησης τοῦ Ἡνωµένου Βασιλείου, γιὰ τὴν συντριπτικὴ πλειονότητα τῶν παιδιῶν ἡλικίας 12-15 ἐτῶν, ἡ τυχὸν µόλυνση ἀπὸ κορωνοϊὸ δὲν συνοδεύεται ἀπὸ συµπτώµατα ἢ συνοδεύεται ἀπὸ ἐλαφρὰ συµπτώµατα;
72. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἔχουν παρέλθει 18 µῆνες ἀπὸ τὴν κήρυξη τῆς πανδηµίας καὶ οἱ περισσότεροι νὰ πιστεύουν ἀκόµη ὅτι ἔχουµε νὰ κάνουµε µὲ ζήτηµα Δηµόσιας Ὑγείας καὶ ὄχι µὲ καµουφλαρισµένο λόγο γιὰ τὸν ψηφιακὸ µετασχηµατισµὸ τῆς κοινωνίας;
73. Πῶς ἐξηγεῖται ἀπὸ τὴν ἐπιτροπὴ τῶν εἰδικῶν τό γεγονὸς ὅτι ἡ Ἑλλάδα µὲ 30% λιγότερα κρούσµατα ἀπὸ τὴν Σερβία, νὰ καταγράφει περίπου 70% περισσότερους θανάτους;
74. Πῶς εἶναι δυνατὸν κάποιοι ἐµβολιασµένοι νὰ µὴ µποροῦν νὰ ὀνειρευτοῦν καὶ νὰ χαροῦν τὴν ζωή τους, ἀλλὰ νὰ φοβοῦνται περισσότερο;
75. Πῶς εἶναι δυνατὸν οἱ πολῖτες νὰ µὴ µποροῦν ἀκόµη νὰ συνειδητοποιήσουν ὅτι οἱ ἀποφάσεις τῶν εἰδικῶν δὲν λαµβάνονται πάντοτε µὲ γνώµονα τὰ ἐπιδηµιολογικὰ δεδοµένα, ἀλλὰ ἱκανοποιοῦν ἀφανεῖς πολιτικὲς ἐπιδιώξεις;
76. Πῶς εἶναι δυνατὸν οἱ πολῖτες νὰ ἐµβολιάζονται καὶ ταὐτοχρόνως νὰ πιστεύουν ὅτι εἶναι ἐλεύθεροι ἄνθρωποι πού ὁρίζουν τὸν ἑαυτό τους, ἐφ’ ὅσον κάθε φορᾶ ἀναµένουν καινούργιες ὁδηγίες γιὰ τὴν ἑπόµενη δόση τοῦ ἐµβολιασµοῦ;
77. Πῶς εἶναι δυνατὸν οἱ πολῖτες νά συναινοῦν νὰ ἐµβολιασθοῦν κατὰ ἑνὸς ἰοῦ ποὺ ἔχει τὸ ἴδιο παρατσούκλι µὲ µιὰ τροµοκρατικὴ ὀργάνωση (ἀόρατος ἐχθρὸς ὁ κορωνοϊός, ἀόρατος ἐχθρὸς καὶ ἡ Ἀλ Κάϊντα);

Συµπληρωµατικὰ πρὸς τὰ ἀνωτέρῳ, οἱ ἐµβολιασµένοι ὀφείλουν νὰ ἀναρωτηθοῦν καὶ ὡς πρὸς τὰ ἀκόλουθα:

– Θὰ ἐξαπατηθοῦν γιὰ ἀκόµη µιὰ φορὰ ἀπὸ τὴν κυβέρνηση καὶ τὰ ΜΜΕ, ποὺ θὰ ἰσχυρισθοῦν ὅτι γιὰ τὸ ἐπερχόµενο lockdown φταῖνε οἱ ἀνεµβολίαστοι καὶ ἡ «νέα ἐπιθετικὴ» µετάλλαξη τοῦ ἰοῦ;

– Πότε θὰ βροῦν τὸ θάρρος νὰ ὁµολογήσουν ὅτι ἐµβολιάστηκαν, ἐπειδὴ ἡ κυβέρνηση, οἱ εἰδικοὶ καὶ τὰ ΜΜΕ τοὺς κατατροµοκράτησαν;

– Πῶς θὰ βροῦν τὴν δύναµη νὰ σταµατήσουν στὴν δεύτερη δόση ἐµβολιασµοῦ ὥστε νὰ µὴν προχωρήσουν στὴν ἑπόµενη;

– Πότε θὰ συνειδητοποιήσουν ὅτι δὲν θὰ ὑπάρξει ποτὲ ἐπιστροφὴ στὴν κανονικότητα ἀλλὰ οἱ ἐναλλασσόµενες κρίσεις, ὑπὸ διαφορετικὸ ὄνοµα κάθε φορά, θὰ ἀποτελοῦν τὴν ἑκάστοτε νέα κανονικότητα;

– Ὡς πότε θὰ ἀνέχονται τὴν µπότα τῆς ὑγειονοµικῆς τυραννίας νὰ συνθλίβει τὸ πρόσωπο, τὴν ζωὴ καὶ τὰ ὄνειρά τους;

– Πότε θὰ βροῦν τὴν δύναµη νὰ ὀρθώσουν τὸ κεφάλι τους πάνω ἀπὸ τὸν ὁρίζοντα τῆς µάζας, ὥστε νὰ ἀντικρίσουν τὰ πράγµατα µὲ τὶς δικές τους διανοητικὲς δυνάµεις, διαχωρίζοντας τὴν θέση τους ἀπὸ τὸ πλῆθος;

– Πότε θὰ βροῦν τὴν δύναµη νὰ ἀποτινάξουν τὴν κυριαρχία τῶν ΜΜΕ, ὥστε τὸν χρόνο πού ἀφιερώνουν στὴν τηλεόραση νὰ τὸν προσφέρουν ὡς προσευχὴ στὸν Θεό;

– Πότε θὰ κατανοήσουν ὅτι τὸ πιστοποιητικὸ ἐµβολιασµοῦ δὲν εἶναι τὸ διαβατήριο ἐλευθερίας ἀλλὰ τὰ ἀόρατα δεσµὰ τῆς ψηφιακῆς τους φυλακῆς;

– Πότε θὰ κατανοήσουν ὅτι «γυρίζοντας τὴν πλάτη» στοὺς εἰδικούς, θὰ ἀντικρίσουν στὴν ψυχὴ τους τὸν Χριστὸ νὰ τοὺς τείνει τὸ χέρι καὶ νὰ τοὺς χαµογελᾶ;

      Κωνσταντῖνος Βαθιώτης                                         Δηµήτριος Δασκαλάκης

        τ.  Ἀναπλ. Καθηγητὴς                                                  Δικηγόρος  Ἀθηνῶν

       Νοµικῆς Σχολῆς Δ.Π.Θ.

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 131

Νοἐμβριος 2021