ΠΑΣΧΑ 2021
ΠΑΣΧΑ 2021
«Μάτην φυλάττεις τόν τάφον κουστωδία» (Συναξάριον)
«Ἀνέστη Χριστός! Καί νεκρός οὐδείς ἐπί μνήματος»
(Ἱερός Χρυσόστομος)
Ἀφιέρωση:
Στό ἀναστάσιμο μικρό παπαδάκι
Χρῆστο Σούτσιο·
ἐαρινό νεκρολούλουδο στό ἀνθισμένο μνῆμα του…
Ὁ ἀείμνηστος καί εὐλαβέστατος Ἀλέξανδρος Γκιάλας (+5 Μαΐου 1948) – πού δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τόν πανορθοδόξως γνωστό χριστιανό ποιητή Γεώργιο Βερίτη – πολλά ποιήματα ἔγραψε στήν τόσο σύντομη ἐπίγεια ζωή του (ἀπεβίωσε ἀπό καρδιακό νόσημα στά 33 του χρόνια). Ὅλα εἶναι ἐκχειλίσματα τῆς χριστοκεντρικῆς διανοίας καί βιοτῆς του. Τό ὡραιότερο ἀπό ὅλα – πού δέν ἄργησε καί νά μελοποιηθεῖ - εἶναι τό ποίημα «Ὁ Ἀναστάσιμος». Τά νοήματά του, πού ἀποτελοῦν ξεσπάσματα τῆς ἀγαπώσης τόν Ἀναστάντα Χριστόν καρδιᾶς του, κλιμακωτά παρουσιαζόμενα ἀπό τήν ποιητική γραφίδα του, μεταδίδουν καί σέ μᾶς ὅλους κάτι ἀπό τήν ἀναστάσιμη χαρά, πού τόν εἶχε κατακλύσει ἔτι ζῶντα. Μᾶς παρουσιάζουν μιά θειο-ερωμένη ψυχή, πού σάν νοητή Μυροφόρα, «ψάλλει γλυκά γιά τόν Νυμφίο της» καί ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλά
«βγῆκε ἀπ’ τή νύχτα σκοτεινά,
γύρισε λόγγους καί βουνά»,
γιά νά συναντήσει Αὐτόν. Μᾶς θυμίζει τήν Νύμφη τοῦ Ἄσματος τῶν Ἀσμάτων, πού ὁμολογεῖ συνεχῶς, ὅτι «τετρωμένη ἀγάπης εἰμί ἐγώ». Αὐτή ἡ ὁμολογία, πού διήκει δι’ ὅλου τοῦ ποιήματος, εἶναι καί ἡ κεντρική ἰδέα του. Μιά ἰδέα, πού αἰῶνες πρίν, ὁ Ἅγιος Μεθόδιος, ἐπίσκοπος Πατάρων τῆς Λυκίας (ἡ μνήμη του στίς 20 Ἰουνίου), εἶχε ὡς ἐπῳδό στό περίφημο ποιητικό του ἔργο, τό «Συμπόσιον τῶν Δέκα Παρθένων», μέ τά λόγια: «Ἁγνεύω σοι· καί λαμπάδας φαεσφόρους κρατοῦσα, Νυμφίε ὑπαντάνω σοι».
Σήμερα, πού γιά δεύτερη χρονιά, πολλές τέτοιες ψυχές, θά ποθοῦσαν «Σῶμα Χριστοῦ» νά μεταλάβουν καί «Πηγῆς Ἀθανάτου» νά γευθοῦν στήν χαρά τῆς Ἀναστάσεως, ἔχοντας τόν ἴδιο πόθο πού ἐκφράζεται στά δύο ἀναφερθέντα ποιητικά ἔργα, δυστυχῶς πάλι, τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ θά εἶναι – φεῦ καί ἀλλοίμονο – «προνόμιο» μόνο τῶν Κληρικῶν, τῶν Ψαλτῶν καί τῶν Νεωκόρων. Καί οἱ ματωμένες καί δακρυσμένες ψυχές καί καρδιές τόσων εὐσεβῶν Χριστιανῶν, πού θά μείνουν καί φέτος «ἐκτός Νυμφῶνος», θά καταφύγουν ἀναγκαστικά, γιά νά κορέσουν τήν πνευματική πεῖνα καί δίψα τους, ποῦ ἀλλοῦ; στήν νοητή καί νοερή Θεία Κοινωνία, ὅπως παρουσιάζει αὐτήν στόν σχετικό Λόγο του ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ἄκων προφητεύσας τά γεγονότα αὐτά. Ἄς κάνουν τόν κόπο οἱ εὐλαβεῖς ἀναγνῶστες τοῦ περιοδικοῦ αὐτοῦ, νά διαβάσουν ἄλλη μιά φορά τόν Λόγο αὐτό, πού ὁ ὑποφαινόμενος παρέθεσε πέρισυ στό τεῦχος Μαΐου 2020. Σάν νά συμπάσχει μαζί μας ὁ Ἅγιος Νικόδημος καί νά μᾶς παρηγορεῖ.
Καλαμιά
Καλαμιά
— Γιατί, παραπονιάρα καλαμιά,
σύσσωμη παραδέρνεσαι στ’ ἀγέρι
καί βογγεῖς μοναχή στήν ἐρημιά,
σάν νά σέ ξεριζώνει κάποιο χέρι;
Στήν ἀκροποταμιά, πές μου, γιατί
ξυλιάζει κούφιο κάθε σου καλάμι
και σκύβει ὁρμητικά σά νά ζητεῖ
νά πέσει νά πνιγεῖ μέσ’ στό ποτάμι;
ΤΟ ΠΑΣΧΑ, Η ΔΙΑΣΩΣΗ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΜΑΣ!
ΤΟ ΠΑΣΧΑ, Η ΔΙΑΣΩΣΗ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΜΑΣ!
Ἔφθασε ἡ Κυριακή τοῦ Πάσχα τόσο πολύ γρήγορα, εἰδικά φέτος, ὑπογραμμίζοντάς μας τήν ἰλιγγιώδη ταχύτητα, πού ἔχει λάβει ἀπό τόν Θεό μας ἡ Κτίση, κολοβώνοντας τίς ἡμέρες της. Ὄχι γιατί εἴμαστε ἐκλεκτοί ―κάθε ἄλλο ― «οὐ γάρ ἐποιήσαμέν τι ἀγαθόν ἐπί τῆς γῆς, ἀλλά διά τά ἐλέη Του καί τούς οἰκτιρμούς Του, οὕς ἐξέχεε (καί ἐκχέει) πλουσίως ἐφ’ ἡμᾶς», σπεύδει νά μᾶς προστατεύσῃ, συντομεύοντας τήν ἀγωνία μας γιά «τά μέλλοντα γίνεσθαι».
Δέν χρειάζεται νἄναι Προφήτης πιά κανείς γιά νά προβλέπῃ αὐτά, πού θά ἐπακολουθήσουν, γιατί τά βλέπει πλέον νά πραγματοποιοῦνται, ὅπως μᾶς τά ἔχουν προείπει οἱ Πατέρες μας καί γι’ αὐτό δέν εἶναι ἀνάγκη νά θορυβούμεθα, διότι γνωρίζουμε ἀπό τίς διαβεβαιώσεις τους (πού μᾶς ἔγιναν πρό εἰκοσαετίας καί πλέον, ὅταν ἀκόμη δέν ἦταν σχεδόν τίποτε ἀπό αὐτά ὁρατό), ὅτι ὅλοι αὐτοί, πού ἐπιδιώκουν νά «ἐπανεκκινήσουν» τήν ἀνθρωπότητα, ἀλλάζοντας τίς Ὁδηγίες τοῦ Θεοῦ μέ «λογισμούς θνητῶν» καί «ἐντάλματα ἀνθρώπων», δέν θά προλάβουν! Θά τούς προλάβῃ, ὅπως ἀείποτε στήν Ἱστορία τοῦ Κόσμου, ὁ Πάνσοφος καί Παντογνώστης Θεός μας!
* * *
Ὅμως, αὐτό πού πράγματι μᾶς χρειάζεται σήμερα, περισσότερο ἀπό ποτέ ἄλλοτε, εἶναι ἡ «ἐπίγνωση τῆς Ἀληθείας» τῆς Πίστεώς μας, διότι χωρίς αὐτήν, θά «παραφερόμεθα» πλανώμενοι. Ἐξ ἄλλου, αὐτό εἶναι καί τό αἴτημά μας στόν Θεό σέ κάθε Θ. Λειτουργία: «...Αὐτός καί νῦν τῶν δούλων σου τά αἰτήματα πρός τό συμφέρον πλήρωσον, χορηγῶν ἡμῖν ἐν τῷ παρόντι αἰῶνι τήν ἐπίγνωσιν τῆς σῆς Ἀληθείας καί ἐν τῷ μέλλοντι ζωήν Αἰώνιον χαριζόμενος» (Εὐχή Γ΄ Ἀντιφώνου).
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΑΡΧΑΙΟΥ ΑΝΤΙΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΟΥ ΒΟΤΑΝΟΥ
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΑΡΧΑΙΟΥ
ΑΝΤΙΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΟΥ ΒΟΤΑΝΟΥ
Τὸ ὑπερικὸ (Hypericum Perforatum) ἢ St. John’s Wort, ἔγινε πολὺ γρήγορα ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ δημοφιλῆ θεραπευτικὰ μέσα τῶν τελευταίων χρόνων. Βρίσκεται εὔκολα στὰ καταστήματα ὑγιεινῆς διατροφῆς: ὑπερικὸ σὲ κάψουλες, ὑγρὰ ἐκχυλίσματα, ἔλαια, ἀλοιφὲς καὶ πολλὰ ἄλλα. Ὅμως τὸ ὑπερικὸ δὲν εἶναι ἕνα νέο φαρμακευτικὸ βοήθημα. Τὸ βότανο ἔχει μεγάλη καὶ ἰδιαίτερη ἱστορία ὡς ἀντικαταθλιπτικό, ἀντισηπτικό, ἀντιφλεγμονῶδες, ἀποχρεμπτικὸ τονωτικό τοῦ ἀνοσοποιητικοῦ συστήματος καὶ καταπραϋντικό.
Ἐπὶ αἰῶνες οἱ Εὐρωπαῖοι τὸ χρησιμοποιοῦσαν γιὰ νὰ καταπολεμήσουν ἕνα εὐρὺ φᾶσμα ἀσθενειῶν, ὅπως τὸ ἄγχος, τὰ κρυολογήματα, τήν κατάθλιψη, τήν γρίπη, τίς αἱμορροΐδες, τίς συσπάσεις τῶν μυῶν τῆς μήτρας κατὰ τὴν ἔμμηνο ρύση, τίς μολύνσεις τοῦ δέρματος καὶ τίς πληγές. Στὴν πραγματικότητα, ὁρισμένες ἀπὸ τὶς παλαιότερες ἀναφορὲς χρήσης τοῦ βοτάνου γιὰ αἱματώματα, ἐγκαύματα, πληγὲς καὶ ἐρεθισμοὺς τοῦ δέρματος, προέρχονται ἀπὸ τὸν Ἕλληνα βοτανολόγο τοῦ 1ου αἰῶνα μ.Χ. Διοσκουρίδη, τὸ Ρωμαῖο μελετητὴ τοῦ 1ου αἰῶνα μ.Χ. Πλίνιο, καὶ τὸν Ἕλληνα γιατρὸ τοῦ 5ου αἰῶνα π.Χ., τὸν πατέρα τῆς Ἰατρικῆς, Ἱπποκράτη.
Ἕνα μέλλον πού θά ἔχει πολύ ἐνδιαφέρον!
Ἕνα μέλλον πού θά ἔχει πολύ ἐνδιαφέρον!*
Ἕνα χρόνο τώρα οἱ ἄρχοντες ὅλου τοῦ Κόσμου, σέ ἀπόλυτο συντονισμό, καί μαζί τους ὁ μηχανισμός πού ρυθμίζει μέ τόν τρόπο του τίς τύχες τῆς ἀνθρωπότητας ἐπιμένουν νά μᾶς πείσουν ὅτι στό ἑξῆς ἡ ζωή τῶν ἀνθρώπων σέ ὅλον τόν Πλανήτη ἔχει ἀλλάξει χωρίς ἐπιστροφή ἐξ αἰτίας τῆς περίφημης νόσου.
Βρῆκαν μάλιστα καί ἕναν εὔηχο τίτλο γιά τόν νέο τρόπο ζωῆς, πού θά ὀνομάζεται πλέον νέα κανονικότητα χωρίς ὡστόσο νά περιγράφει κανείς, μέ σαφήνεια, ποιά θά εἶναι τά χαρακτηριστικά αὐτοῦ τοῦ νέου μοντέλου. Αὐτό ἀφήνεται στή φαντασία καθενός μέχρι νά δοῦμε ποῦ θά καταλήξουν οἱ ἐξελίξεις.
Βέβαια, ὅποιοι νομίζουν ὅτι αὐτή ἡ νέα κανονικότητα θά ἀφορᾶ μόνο στά μέτρα προστασίας καί τίς ἀλλαγές στίς συμπεριφορές τῶν ἀνθρώπων, προκειμένου αὐτοί νά αἰσθάνονται περισσότερο ἀσφαλεῖς μπροστά στό ἐνδεχόμενο νά νοσήσουν ἀπό ἀσθένειες καί ἰούς φοβερούς καί τρομερούς, ὅπως αὐτός τοῦ 2019, πολύ φοβᾶμαι ὅτι βλέπουν μυωπικά.
Τὰ ψέματα, τὰ ψέματα, ποιός θὰ τὰ ἐξαντλήσῃ;
Τὰ ψέματα, τὰ ψέματα, ποιός θὰ τὰ ἐξαντλήσῃ;
Τῆς ἀπάτης τὰ εἴδωλα ἢ κανεὶς ἀπὸ μόνος του τὰ γκρεμίζει, ἢ βοηθιέται σὲ αὐτό ἀπὸ ἄλλους, ἢ καὶ πέφτουνε μόνα τους - ἀφοῦ πάρουνε στὸ λαιμό τους πόσους! Δὲν ἀντέχει στὸ χρόνο τὸ ψέμα. Δὲν μπορεῖ νὰ σταθῇ ἀπὸ μόνο του, μὲ δική του ὑπόσταση κ’ ἕδραση. Μὲ τὴ μέθοδο τῆς ἐναλλαγῆς δουλεύει. Τόσο μόνο «ὑπάρχει», ὅσο κάποιοι τὸ χάφτουνε ἀπὸ παρεξήγηση, γιὰ τὸ ἀντίθετο ἀπὸ ὅ,τι εἶναι. Ὅσο βρίσκονται κάποιοι, πορεύεται. Ἄμα λείψουν –γιατὶ κατάλαβαν– δὲν ὑπάρχει. Χωρὶς ἀλήθεια, ζωὴ δὲν ὑπάρχει.
Ἀλλὰ τότε γιατί τόσο ψέμα καὶ γύρω καὶ μέσα μας;
Μερικοὶ τὸ βαφτίσαν καὶ «ζωτικό». Γιατὶ τόσο ψευτίσαν τὸν ἑαυτό τους, ποὺ ζωὴ δὲ νοοῦν, παρὰ ἔτσι, σὰν ψέμα. Ἀλλὰ ψέμα καὶ ζωτικὸ δὲ γίνεται.
Ξεχάσαμε...
Ξεχάσαμε...
Ξεχάσαμε στόν ὁρίζοντα νά ἀρμενίζουμε τό βλέμμα, ξεχάσαμε νά κοιτᾶμε οὐρανό, ξεχάσαμε ἀνοιχτά νά μιλᾶμε μέ τούς φίλους, ξεχάσαμε νά ὀσμιζόμαστε τόν καιρό.
Ξεχάσαμε νά ἀκοῦμε τόν πλησίον, νά μοιραζόμαστε λύπη καί χαρά.
Ξεχάσανε οἱ πλησίον νά προφέρουν, τά ὅσα γίνονται κοινά.
Ξεχάσαμε νά αἰσθανόμαστε ἀπό κοινοῦ καί νά μιλᾶμε ἀπό καρδιᾶς.
Ξεχάσαμε νά τραγουδᾶμε ἀντάμα, νά ὀνειρευόμαστε μαζί.
Ξεχάσαμε στό γέλιο καί στό κλάμα, νά εἴμαστε ἀγκαλιασμένοι, δυνατοί.
Ξεχάσαμε νά γέρνουμε σέ ἀγκάλες, νά ὀρθωνόμαστε σέ ἀπειλές.
«Πέραν τοῦ Χειμάρου τῶν Κέδρων»
«Πέραν τοῦ Χειμάρου τῶν Κέδρων»
(Οἱ ἐναγώνιες κορυφώσεις τοῦ πνευματικοῦ μας ἀγῶνα)
Ἀνήκει ἐξάπαντως στή δικαιοδοσία μας ἡ βεβαιωμένη ἐναγώνια προσπάθεια γιά τόν καθορισμό τῶν ὁρίων, μέσα στά ὁποῖα καί καλούμεθα νά ἐπιτελέσουμε τίς ποιμαντικές μας δραστηριότητες καί ἐντολές. Γιατί στά χρόνια μας, ἡ εὔστοχη συνάντηση μέ τό ποίμνιο τῆς ἐνοριακῆς Κοινότητας ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὰ δεδομένα τῶν χρονικῶν περιθωρίων, τόσο ἡμῶν τῶν ποιμένων, ἀλλά καί τῶν ἐνοριτῶν, πού ἔπαψαν τοὐλάχιστον στά τουριστικά ἐπαρχιακά κέντρα καί τὶς κοινότητες αὐτὲς, νά ἐξακολουθοῦν νά διαθέτουν τό χρόνο τους, ὅσον ἀφορᾶ στήν λήψη καὶ ἐξασφάλιση τῆς ὅποιας ποιμαντικῆς μέριμνας καί ἐκκλησιαστικῆς καταρτίσεως. Αὐτό ἀποτελεῖ δέ καί εἶναι ἡ βάση τῆς προβληματικῆς ἑνός συνειδητοῦ ἐφημερίου, ὁ ὁποῖος βλέπει ὅτι μέσα σέ λίγα χρόνια μεταβάλλεται, ἀπό πνευματικό διάκονο καί ὁδηγό σέ φύλακα καί ἐκφραστή μιᾶς τύπου φολκλόρ «παραδοσιακῆς», ἀνώδυνης καί τυπολογικῆς ὑπηρεσίας, μέ ἀποτέλεσμα τή δημιουργία μιᾶς ἐπώδυνης κατάστασης, πού, ὅπως εἶναι φυσικό, ὁδηγεῖ σέ ἀρρωστημένες ἐνέργειες καὶ ἀνυπόστατες συμπεριφορές, καθώς μέτρο τῶν πάντων εἶναι πιά ἡ παραγωγή καί ἡ οἰκονομική εὐρωστία. Γι᾿ αὐτό καί σέ «ἀξιοποιημένα» τουριστικά κέντρα παρατηρεῖται τό 
φαινόμενο τοῦ νεοπλουτισμοῦ, καθώς ἡ ἐναλλαγή τῶν χθεσινῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων, πού καλλιεργοῦσαν τή γῆ καί ζοῦσαν μιάν ἁρμονική κοινωνική συμβίωση, σήμερα μεταβάλεται σέ ἀγώνα ἄκρατου ἀνταγωνισμοῦ. Κι αὐτό γιατί οἱ οἰκονομικές συγκυρίες ἦλθαν κατά τέτοιο τρόπο, ὥστε νά λησμονήσουν πολλοί ἀπ᾿ αὐτούς, καί καταγωγή καί ρίζες, ἀλλά τρόπους βιοτῆς. Μέ ἀποτέλεσμα νά ξιπαστοῦν ἀρκετοί σέ τέτοιο σημεῖο, ὥστε νά περιθωριοποιήσουν τήν παράδοσή τους, τόν κόσμο δηλαδή πού τούς ἀνάστησε.
ΑΟΡΑΤΗ ΜΕΤΑΦΟΡΑ!
ΑΟΡΑΤΗ ΜΕΤΑΦΟΡΑ!
Ἡ Φυσική ἐπιστήμη μελετᾶ φαινόμενα στά ὁποῖα μετέχουν οἱ διαστάσεις: χῶρος, χρόνος, μάζα καί ἠλεκτρισμός. Ἡ ἀρχή τῶν διαστάσεων αὐτῶν, τό τέλος τους καί ἡ οὐσία αὐτῶν εἶναι ἄγνωστα μυστήρια. Ὡστόσο ὁ ἄνθρωπος ὁρίζει πρότυπες μονάδες, κατασκευάζει μέτρα καί τίς μετρᾶ.
Διεθνές Κέντρο Προτύπων Μέτρων, Σταθμῶν, Μετρολογίας καί Ὁρολογίας τῆς ἐπιστήμης (BIPM: Bureau Internationaldes Poidset Mesures) ἱδρύθηκε ἤδη ἀπό τά τέλη τοῦ 18ου αἰῶνος στό Παρίσι. Τό ἔμβλημά του εἶναι τό εἰκονιζόμενο. Τό Ἑλληνικό ἀπόφθεγμα πού ὑπάρχει στό 
ἔμβλημα, ΜΕΤΡῼ ΧΡῼ, ἀποδίδεται στόν Μυτιληναῖο Πιττακό (650-570 π.Χ.), τόν κατά τήν παράδοση πρῶτο ἐπινοητή μέτρων. Ἡ πρώτη κατασκευή γεωγραφικοῦ χάρτου ἀποδίδεται στόν κατά τριάντα ἔτη νεώτερο τοῦ Πιττακοῦ, τόν μιλήσιο Ἀναξίμανδρο.
ΓΑΛΑΖΙΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ; ΞΕΧΑΣΤΕ ΤΟΝ!
ΓΑΛΑΖΙΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ; ΞΕΧΑΣΤΕ ΤΟΝ!
Κάποτε οἱ ἄνθρωποι παρατηροῦσαν τά σηµεῖα τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς, γιά νά µπορέσουν νά “ψυχανεµισθοῦν”-συγχωρεῖστε µου τή λέξη, ἀλλά εἶναι ἡ µόνη πού ἀποδίδει τό νόηµα- τίς διαθέσεις τοῦ Θεοῦ. Καί ὅταν παρατηροῦσαν κάποια σηµεῖα ἀσυνήθιστα, παράξενα, ἀπειλητικά, τά θεωροῦσαν ἔνδειξη δυσαρέσκειας τοῦ Θεοῦ, τρόµαζαν καί στρέφονταν στήν ἐξέταση τῆς ζωῆς τους.
Θά µοῦ πεῖτε, κάποτε οἱ ἄνθρωποι ἔγραφαν καί παραµύθια µέ δράκους καί νεράϊδες καί τά πίστευαν, αὐτό δέν σηµαίνει ὅτι θά κάνουµε κι ἐµεῖς τό ἴδιο. Ἐµεῖς ἔχουµε προχωρήσει στίς ἐπιστῆµες καί δέν τροµάζουµε πιά ἀπό κάποια φαινόµενα, ὅπως ἡ βροχή ἀπό φλεγόµενους µετεωρῖτες, πού ἔπεσαν µέσα σέ κατοικηµένες περιοχές στήν Ἀγγλία καί στήν Ἀµερική, ἤ ἀπό τό περίεργο φαινόµενο τῆς ἀπόσυρσης τῆς θάλασσας, πού παρατηρήθηκε σέ πολλές περιοχές τῆς πατρίδας µας. Αὐτά εἶναι φυσικά φαινόµενα καί ἐξηγοῦνται καί ἐµεῖς εἴµαστε ἔξυπνοι καί µορφωµένοι ἄνθρωποι καί δέν πιστεύουµε σέ δεισιδαιµονίες.