ΕΙΝΑΙ ΩΡΑ ΤΑ «ΘΑ», ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ «ΝΑ»!
Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες οἱ ἀνταλλαγὲς εὐχῶν εἶναι ἀπὸ τήν ἡμέρα τῆς Πρωτοχρονιᾶς καί μετά κάτι τό τόσο σύνηθες καί αὐτονόητο, ποὺ ἔχει γίνει κλισέ, καί οἱ εὐχὲς ἀνάλογα μὲ τό τί θέλει ὁ καθένας μας δίνονται μὲ χαμόγελα, φιλιά, ζεστασιὰ ἀβέρτα, ἀφοῦ τζάμπα εἶναι ἄλλωστε...
Μεταξὺ βεγγαλικῶν, χαρμόσυνων ψαλμῶν, Πανηγυρικῶν Καμπανοκρουσιῶν ἀγκαλιαζόμαστε, φιλιόμαστε καί εὐχόμαστε:
–«Θὰ ἤθελα ὁ νέος χρόνος νά φέρει εἰρήνη, ὑγεία, εὐτυχία καί εὐημερία σὲ ὅλους».
–«Θὰ ἤθελα ὁ νέος χρόνος νά μᾶς φέρει γαλήνη, ἠρεμία, πλούτη καί τοῦ κόσμου τά ἀγαθά».
–«Θὰ ἤθελα ὁ νέος χρόνος νά σταματήσει τοὺς πολέμους, καί ὡς ἐπακόλουθο αὐτῶν, τή δυστυχία, τίς κακουχίες καί τήν πεῖνα, νά ἔρθει ἡ χαρὰ καί ἡ ξεγνοιασιὰ στίς ψυχὲς καί στά βλέμματα τῶν μικρῶν καί μεγάλων παιδιῶν».
Πόσες ἀκόμα εὐχὲς δὲν ἔχουμε πεῖ, ἀκούσει, εὐχηθεῖ, ὀνειρευτεῖ ἢ ἀνταλλάξει ἀναμεταξύ μας σὲ προσωπικό, οἰκογενειακό, φιλικό, ἐπαγγελματικό, κοινωνικὸ περιβάλλον ἀλήθεια;
Πόσα ἀπὸ αὐτά ὅμως τά «Θά» ποὺ εὐχόμαστε στόν καθένα μας νά γίνουν καί (σάν τοὺς πολιτικούς μας ἕνα πρᾶγμα) λέμε γιά νά λέμε, τά ἐννοοῦμε κιόλας;
Πόσα ἀπὸ αὐτά τά «Θά» ποὺ λέμε ὁ ἕνας στόν ἄλλο αὐτὲς τίς μέρες, ἔχουν ἂς ποῦμε μέσα τους τήν εὐχὴ νά ἀνταμωθοῦμε μαζὶ καί στόν Παράδεισο;
Πόσα ἀπὸ αὐτά τά «Θὰ» εὔχονται στόν συνάνθρωπό μας νά εἶναι ἂς ποῦμε πιό καλός ἄνθρωπος;
Πόσα ἀπὸ αὐτά τά «Θά» ἔχουν νά κάνουν μὲ τήν ἠρεμία τῆς Ψυχῆς μας καί ὄχι μὲ τήν βόλεψη τῆς σάρκας καί τῆς ὕλης;
Καί ἂν ὅλα αὐτά τά «Θά» ποὺ ἔχουμε ἀνταλλάξει ὅλα αὐτά τά χρόνια εἶναι λίγο ὡς πολὺ ἐπαναλαμβανόμενα, γιατί τίποτε ἀπὸ αὐτά ποὺ ἔχουμε ἐκφράσει ἢ εὐχηθεῖ δὲν ἔχει ἀκόμα ἀλλάξει αὐτόν τόν κόσμο τόν τόσο παροδικό, τόσο μάταια γήϊνο, τόσο φθαρτό, τί κάνουμε ἐμεῖς γι’ αὐτό;
Πόσο ἀκόμα θά ἀλληλοευχόμαστε γιά τή γήϊνη ὑπόστασή μας καί ὄχι γιά τή Θεία;
Πόσο ἀκόμα θά λέμε «θά ἤθελα ὁ νέος χρόνος νά μοῦ φέρει» καί ὄχι «ὁ Θεὸς νά μοῦ ἐπιτρέψει»;
Πόσο ἀκόμα θά κοιτᾶμε γιά τό «Θὰ» τοῦ μέλλοντος χρόνου καί ὄχι γιά τό «Νά» τῆς τρέχουσας στιγμῆς;
Πόσα ἀκόμα σάν μελλοντολόγοι–προφῆτες θά προβλέπουμε νά γίνουν στήν Χώρα, στόν Κόσμο ὀλάκαιρο σάν νά ἔχουμε ἐμεῖς ὡς Ἰσχυροὶ τήν Δύναμη, τήν Ἐξουσία, τό Χρῆμα γιά νά κόβουμε καί νά ράβουμε στά μέτρα μας ὡς ἐπίγειοι Θεοί;
Στήν Ἄλλη Ζωὴ τήν Ἐπουράνια πόσο ἄδειοι θά νιώθουμε ἄραγες;
Πόσα ἀκόμα πρέπει νά γίνουν γιά νά καταλάβουμε ὅτι «χωρὶς Χριστὸ» ὅτι καί νά εὐχόμαστε εἶναι ἀνούσιο!
Ὅ,τι καί νά μᾶς εὔχονται ἡ Χριστιανική Ἀγάπη εἶναι τό μέγιστο ὅλων!
Ζοῦμε, ὑπάρχουμε, ἀνασαίνουμε, γιατί τό Θέλει καί τό Ἐπιτρέπει Ἐκεῖνος ὁ Ἕνας καί Μοναδικός Τριαδικός Θεός!
Μακάρι νά ἀφήσουμε λοιπόν τά «Θά» καί ἂς κοιτάξουμε τό «Νά» γιά αὐτὴ τή Χρονιά.
«Νά ἔχουμε Χριστὸ μέσα μας»
Γιὰ ὅλα τά ἄλλα, Ἔχει ὁ Θεός!
Καλὴ Χρονιά!
Χαράλαμπος Καμπερογιάννης
Μαθηματικός
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 257
Ἰανουάριος 2024
