ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Η ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΗ ΛΑΤΡΕΙΑ,

Ο π. ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ  Ο COVID-19!

 

Χρεωστοῦμε εὐγνωμοσύνη στόν σεβαστόν καί ἀγαπητόν μας π. Ἰωάννην Κωστώφ, γιά τήν ἐπιμέλεια καί δημοσίευση τοῦ μεγαλυτέρου μέρους τῆς ἐγγράφου καί τῆς προφορικῆς διδασκαλίας τοῦ Μεγάλου Ἐκκλησιαστικοῦ Πατρός τῶν ἡμερῶν μας, τοῦ π. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ πυξίδα καί ὁδοδείκτη, ἰδίως σήμερα, μέσα στό πυκνό πνευματικό σκοτάδι τοῦ σύμπαντος κόσμου, ἀλλά καί τῆς Πατρίδος μας.

Παράλληλα, ὁ π. Ἰωάννης μᾶς ἔχει πλουτίσει μέ δεκάδες δικῶν του βιβλίων, τά ὁποῖα, πέραν τῶν γνώσεων καί τοῦ πνευματικοῦ καταρτισμοῦ, πού προσφέρουν, παρέχουν καί βιβλιογραφικό πλοῦτο.

Ἕνας ἀπό τούς πολλούς του καρπούς εἶναι καί τό βιβλίο του μέ τίτλο «Η ΘΕΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ» καί μέ ὑπότιτλο «Οὔτε οἱ χοῖροι στά ἅγια, οὔτε τά ἅγια στούς χοίρους», πού ἐκδόθηκε μέσα  στόν σάλο τῆς λεγομένης “πανδημίας”, τό 2020, γιά νά προβάλῃ στούς Πιστούς τήν Ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας μας  περί τοῦ μεγάλου Μυστηρίου τῆς Θ. Εὐχαριστίας, γιά τό ὁποῖο καί χάριν τῆς μετοχῆς μας σ’ αὐτό, μᾶς ἐδόθησαν ὅλα τά ἄλλα Θεῖα Μυστήρια!

Ὅσοι δέν κατοικοῦμε στόν Ἄρη καί δέν θέλουμε νά πιοῦμε τό «τρελλό νερό» μιᾶς τεθλασμένης ὑπακοῆς στούς Πολιτικούς μέσῳ τῆς Ἐκκλησίας, βλέπουμε πεντακάθαρα τόν λυσσαλέο πόλεμο κατά τῆς Ἐκκλησίας μας καί τῆς Θείας Λατρείας Της, πού ἔχει ξεσπάσει μέ πρωτοφανῆ μανία ἀπό τόν Φεβρουάριο τοῦ 2020 καί συνεχίζεται ἀμείωτος, ποιός ξέρει ― μόνο ὁ Θεός ― γιά πόσο ἀκόμη!

Μέ τό πρόσχημα τῆς ὑγειονομικῆς προστασίας τῶν πολιτῶν, οἱ Πολιτικοί μας ἔχουν οὐσιαστικά ἀπαγορεύσει στόν λαό τήν Θ. Λατρεία (κάθε 25 m2 ἕνας Πιστός[!] καί αὐτό μόνο γιά 5 μῆνες τόν χρόνο[!]), τήν  διά ζώσης Κατήχησή του, ἀκόμη καί τήν ἐλευθέρα προσέλευσή του στούς Ἱ. Ναούς γιά ἀτομική προσευχή! Τό ἀποκορύφωμα, ὅμως, εἶναι ὁ τηλεοπτικός βομβαρδισμός τῶν ἀνθρώπων ἀπό ἐπιστημονοειδεῖς ἀντιεκκλησιαστικούς παράγοντες, οἱ ὁποῖοι ὠρύονται κατά τῆς Θ. Κοινωνίας καί τῆς διά τῆς μιᾶς Ἁγίας Λαβίδος μεταδόσεώς της, ἀποσιωποῦντες τήν ὑπερδισχιλιετῆ διά γεγονότων ἐπαλήθευση τοῦ ὅτι ἡ Θεία Κοινωνία, ὄχι μόνο δέν μεταδίδει νοσήματα, ἀλλά καί «τούς νοσοῦντας θεραπεύει»!

Τό βιβλίο μᾶς προσφέρει μιά ἄρτια, συμπυκνωμένη ἀλλά καί εὔληπτη Θεολογική ἑρμηνεία καί τεκμηρίωση τῆς Θ. Εὐχαριστίας, γραμμένη ἀπό τόν συγγραφέα ἐπί τῶν χαρακωμάτων τοῦ πνευματικοῦ πολέμου, μέ σκοπό, κυρίως, τήν φιλάδελφη πνευματική περίθαλψη ὅλων ἐκείνων, τῶν τραυματισθέντων κατά τήν Πίστη, ἀπό τόν τηλεοπτικό καί διαδικτυακό βομβαρδιαμό καί εἰς ἐνίσχυσιν τῆς Πίστεως τῶν μή κλονισθέντων.

 

Εἶναι, λοιπόν, προφανής ἡ ἐπικαιρότητα τοῦ βιβλίου αὐτοῦ τοῦ π. Ἰ. Κωστώφ (π. Ι.Κ.), λόγῳ τῆς «ἀπό τῶν ἐκτός» διαπομπεύσεως τοῦ «Φρικτοῦ Μυστηρίου» τῆς Πίστεώς μας καί τῆς διαδεδομένης ἀναίσχυντης προπαγάνδας, ἡ ὁποία, μάλιστα, ἔχει τόσο πολύ διαβρώσει Κλῆρο καί Λαό, ὥστε στήν Ἀμερική καί σέ πολλά μέρη τῆς Εὐρώπης νά ἔχουν ἀντικαταστήσει τήν μία Ἁγία Λαβίδα μέ ἀτομικά πλαστικά κουταλάκια, σάν νά πρόκειται γιά τήν μετάληψη κρέμας ἤ παγωτοῦ!

Ὡστόσο, τό βιβλίο μᾶς ἀποκαλύπτει καί κάτι ἐξαιρετικά σημαντικό. Μᾶς προβάλλει ἔντονα τά προφητικά λόγια τοῦ ἁγίου Γέροντος π. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου περί τῆς Θείας Κοινωνίας καί τοῦ πολέμου, πού ὑφίστατο τό Μυστήριο ἐπί τῶν ἡμερῶν του, ὅπως, ἐπίσης, γιά τά ἀτομικά κουταλάκια Θείας Μεταλήψεως(!), καί τά ὅσα προφητικά ἔλεγε γιά τήν μελλοντική ἀπαγόρευση τῆς προσκυνήσεως τῶν Ἁγίων Εἰκόνων!

Ἔγραψα ὅτι τό βιβλίο τοῦ π.Ι.Κ. μᾶς προβάλλει ἔντονα τά λόγια τοῦ π. Ἐπιφανίου, γιατί, ἐνῶ περιέχονται στόν τόμο «Γεύσασθε καί ἴδετε», πού περιλαμβάνει ἀπομαγνητοφωνημένες προφορικές διδασκαλίες τοῦ π. Ἐπιφανίου, καί ἐξεδόθη τό ἔτος 2017, ὁ π. Ι.Κ. τά προβάλλει καί στό περί Θείας Εὐχαριστίας βιβλίο του, γιά νά βεβαιωθοῦμε ὅτι ὁ π. Ἐπιφάνιος, ὄχι μόνο ἀντιτίθεται στήν ἀντιεκκλησιαστική προπαγάνδα τῶν Πολιτικῶν καί τῶν Μανδαρίνων τους, ἀλλά ἀντιτίθεται καί στίς καινοφανεῖς περί Θ. Μεταλήψεως ἀντιλήψεις κάποιων Κληρικῶν, πού θεωροῦν μολυσματική τήν Ἁγία Λαβίδα(!) καί ἀποδοκιμάζει ἀπολύτως τίς ἐπιπόλαιες, ἀθεολόγητες καί δουλικές πρός τούς Πολιτικούς πρακτικές, πού ἀκολούθησαν Ὀρθόδοξοι, δυστυχῶς, Ἱερᾶρχαι (ἀλλά, εὐτυχῶς, ὄχι ἐκ τοῦ Ἑλλαδικοῦ χώρου), ἀντικαθιστῶντες τήν ΜΙΑ Ἁγία Λαβίδα μέ ἀτομικά πλαστικά κουταλάκια!

 

Στή συνέχεια, παραδίδοντες τόν λόγον στόν π. Ἰωάννην Κωστώφ, μᾶς διευκρινίζει γιατί προέβαλε καί πάλι στό περί Θείας Εὐχαριστίας βιβλίο του, τά ὅσα ἔχει διδάξει ὁ π. Ἐπιφάνιος, ἐπιβεβαιώνοντας καί μέ τά δικά του λόγια τά ὅσα προτάξαμε. Οἱ κάποιες ὑπογραμμίσεις μέ ἔντονα τυπογραφικά στοιχεῖα φράσεων τοῦ ἁγίου Γέροντος, ἔγιναν μέ δική μας πρωτοβουλία, λόγῳ τῆς καταπληκτικῆς ἀντιστοιχίας τους μέ τήν προβληματική τῶν ἡμερῶν μας.

Γράφει ὁ π. Ἰ. Κωστώφ:

«Κρίνουµε σκόπιµο στό σηµεῖο αὐτό νά προστρέξουµε στό σοφό λόγο τοῦ µακαριστοῦ Γέροντος Ἐπιφανίου, διότι ἔχει ξεσπάσει πόλεµος τῶν ἀντιχρίστων ἐναντίον τῆς Θ. Κοινωνίας. Ἰδού ἕνας ἀριστοτεχνικός διάλογός του:

 

«–Ἦρθε κάποια νά ἐξομολογηθῆ καί μοῦ λέει: “Δέν κοινωνάω”, λέει· “σιχαίνομαι τή Θεία Κοινωνία γιατί κοινωνοῦν ὅλοι μέ τό ἴδιο κουτάλι”. Τῆς λέω: “σέ ἑστιατόρια τρῶς”; “Συνήθως ὄχι”, λέει, “ἀλλά τρώω”. “Σέ καφενεῖα πίνεις”, τῆς λέω, “καμμιά φορά νερό”; “Ναί” λέει. “Νά ’ξερες”, τῆς λέω, “πόσα σάλια πίνεις ἐκεῖ μέσα. Ὅπως εἶναι ἐκεῖ τά ποτήρια”, τῆς λέω, “τά γκαρσόνια τά βουτᾶνε ἐκεῖ καί τά ξαναβγάζουνε”. Μέ κοίταξε ἔτσι. “Ἔχεις φάει σάλια”, τῆς λέω. “Καί ἐδῶ εἶναι τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ”, τῆς λέω. “Ἐκεῖ ἔχεις σκέτο νεράκι τῆς βρύσης”, τῆς λέω, “κακομοίρα μου. Καί κουτάλια καί πηρούνια”, τῆς λέω, “μόλις τά περνᾶνε ἀπό τήν πετσέτα καί στά δίνουνε”.

Λέει κάποιος “γιά τό θέμα αὐτό μέ τό Aids”. Τοῦ λέω: “μήπως πρέπει πρίν ἀπό αὐτό οἱ Ἰατρικοί σύλλογοι νά ἀπαγορεύσουν τά φιλιά καί τά σαλιαρίσματα: Καί μετά νά σκεφθοῦμε τί θά κάνη ἡ Ἐκκλησία”.

–Κάποιος εἶπε: μήπως πρέπει νά ἀλλάξη ὁ τρόπος τῆς Θείας Κοινωνίας γιά τόν κίνδυνο μεταδόσεως μικροβίων;

–Μά, ἀδελφοί μου, πρίν ἀπό 40 καί 50 καί 60 χρόνια, τότε πού ἡ φυματίωσι μάστιζε τόν κόσμο καί πέθαιναν χιλιάδες ἄνθρωποι καί ἐδῶ στήν Ἑλλάδα καί σέ ἄλλα μέρη, οἱ Ἱερεῖς μας μέσα στά σανατόρια κοινωνοῦσαν τούς φυματικούς καί μετά κατέλυαν ὁλόκληρο τό Ἅγιο Ποτήριο. Δέν ἀκούσθηκε ποτέ ὅτι κάποιος Ἱερεύς ἔπαθε φυματίωσι ἀπό τή Θεία Κοινωνία. Μαρτυρεῖ μεγάλη ἀπιστία αὐτό τό πράγμα, νά λέμε ὅτι θά μᾶς μεταδοθοῦν μικρόβια διά τῆς Θείας Κοινωνίας. Σᾶς λέω ἔχουμε ἀπόδειξη δέν εἶναι θεωρητικά αὐτά: Πολλοί Ἱερεῖς ὑπηρετοῦσαν μονίμως ἤ πήγαιναν περιστασιακά στά σανατόρια πρίν ἀπό χρόνια· δέν ἀκούσθηκε ποτέ ὅτι κάποιος ἀπό αὐτούς ἔπαθε φυματίωσι, διότι κατέλυε τό Ἅγιο Ποτήριο.

–Μακροβιότεροι ἦταν.

–Ἔτσι. Μάλιστα, κάποτε ἕνας Ἱερεύς μᾶς ἔλεγε ὅτι εἶχε πάει νά λειτουργήση σέ ἕνα σανατόριο καί ἐκεῖ εἶχε πλησιάσει ἕνας τελείως ἄπιστος φυματικός πού δέν πίστευε ὅτι ὁ Ἱερεύς θά καταλύση τό Ἅγιο Ποτήριο, ἀφοῦ εἶχε κοινωνήσει δεκάδες φυματικῶν. Καί ὅταν τελείωσε καί πῆγε ὁ Ἱερεύς στήν πρόθεσι, αὐτός πλησίασε δειλά-δειλά ἄνοιξε λίγο τήν πόρτα καί παρακολουθοῦσε νά δῆ τί θά κάνη ὁ Ἱερεύς. Νόμιζε ὅτι θά τό χύση τό περιεχόμενο· θά τό πετάξη. Ὅταν εἶδε τόν Ἱερέα νά ρίχνη νεράκι, νά τό καταλύη, νά ρίχνη νεράκι, πάλι νά τό καταλύη. ἔμεινε

Καί ὅταν τελείωσε τοῦ λέει, τώρα παππούλη πιστεύω ὅτι ἐσύ τουλάχιστον πιστεύεις γιά νά τό κάνης αὐτό τό πράγμα. Σέ μένα, λέει, θά ἦταν ἀδιανόητο αὐτό. Καί μετά ὁ ἄνθρωπος αὐτός ἐξ ἀφορμῆς αὐτοῦ τοῦ γεγονότος ἔγινε ἕνας πιστός καί συνειδητός Χριστιανός. Λοιπόν, αὐτά εἶναι δείγματα ἀνθρώπων ἀπίστων.

Ἕνας ἱερεύς λειτουργοῦσε μέ ἕνα διάκονο στό Σωτηρία. Καί εἶπε ὁ ἱερεύς στό διάκονο νά καταλύση τό Ἅγιο Ποτήριο. Καί ὁ διάκονος ἀρνήθηκε. Λέει: “Τόσοι φυματικοί κοινώνησαν, ἐγώ δέν καταλύω”. Καί τό κατέλυσε ὁ ἱερεύς. Καί αὐτό ἔγινε 2-3 Κυριακές, ὁ διάκονος ἀρνιόταν καί κατέλυε ὁ ἱερεύς. Δηλαδή ὁ διάκονος δέν εἶχε ἔρθει σέ καμμία ἐπαφή ἀπολύτως, ἔμμεση ἤ ἄμεση μέ τούς φυματικούς. Διότι ὅταν κοινωνοῦμε ἐμεῖς οἱ κληρικοί, δέν ἔχετε κοινωνήσει ἐσεῖς ἀκόμη οἱ λαϊκοί. Μετά πού καταλύουμε τό Ἅγιο Ποτήριο καταλύουμε ὅ,τι ἔχει μείνει μέσα.

Λοιπόν, ὁ διάκονος εἶχε πάρει, ἄς ποῦμε τή λέξι σέ εἰσαγωγικά, εἶχε πάρει “καθαρό” τό περιεχόμενο, δέν εἶχε “μολυνθῆ”, σέ εἰσαγωγικά καί αὐτό. Ὁ Θεός νά μέ συγχωρήση, διότι καί ὑποθετικά χρησιμοποιοῦμε τέτοιες λέξεις γιά τό σῶμα Του καί τό αἷμα Του. Ὁ διάκονος, λοιπόν, τά πῆρε “καθαρά”. Καί ἐπί τρεῖς ἑβδομάδες κατά τίς ὁποῖες λειτούργησε στό Σωτηρία δέν κατέλυσε· ὁ ἱερεύς κατέλυσε. Καί λίγο ἀργότερα ὁ διάκονος προσβλήθηκε ἀπό φυματίωσι, ἐνῶ ὁ ἱερεύς δέν ἔπαθε φυματίωσι.

–Μποροῦν ὅμως νά ποῦν ὅτι ἐσεῖς τά πιστεύετε αὐτά καί δικαίωμά σας.

–Ὅποιος  δέν τά πιστεύει, δέν κοινωνεῖ. Ἑπομένως δέν ἔχει πρόβλημα.

–Ναί, ἀλλά ἐγώ πού κοινωνῶ ἔρχομαι σέ ἐπαφή μέ ἀνθρώπους πού δέν πιστεύουν καί αὐτοί φοβοῦνται ἐμένα πλέον· ὄχι τήν Θεία Κοινωνία.

–Μά μέ τήν ἴδια λογική δέν πρέπει νά μποῦν σέ ἑστιατόριο, ὅπως εἴπαμε πρό ὀλίγου. Ποιός τούς εἶπε ὅτι τά ποτήρια τοῦ ἑστιατορίου τά περνᾶνε ἀπό κλίβανο; Ἕνα πρόχειρο σαπουνισματάκι καί πολλές φορές οὔτε σαπουνάδα· ἔτσι λίγο καί τά δίνουνε καί πίνει ὁ ἄλλος. Αὐτά γιατί δέν τά φοβοῦνται;

Ὅπως διάβασα στό βιβλίο ἑνός Χειρουργοῦ ἰατροῦ, γιά νά φύγουν τά μικρόβια ἀπό τά χέρια μέ τό σαπούνισμα, χρειάζονται δέκα ὁλόκληρα λεπτά. Σᾶς ἐρωτῶ, ποιός ἀπό τούς ὑπευθύνους τῶν μαγειρείων, τῶν ἑστιατορίων, τῶν καφενείων, τῶν, τῶν, σαπουνίζει δέκα ὁλόκληρα λεπτά τά ποτήρια, τά πηρούνια, τά κουτάλια, τό ἕνα, τό ἄλλο; Θά ἔπρεπε κανονικά αὐτά νά μπαίνουν σέ κλίβανο, ἄν θέλαμε τέλεια ἀποστείρωσι. Ἕνα νεροξέπλυμα ἐκεῖ, ἔστω καί μέ λίγο σαπουνάκι καί μετά τά δίνουνε στούς ἄλλους. Αὐτά δέν τά φοβόμαστε καί βρήκαμε τή λαβίδα τῆς Θείας Κοινωνίας; Ἀφήνω φαγητά. Ξέρετε σέ πόσα ἑστιατόρια τἀ ἀποφάγια δέν τά πετᾶνε; Ἀλλά τά παίρνουνε μετά καί τά κάνουνε κοκταίηλ καί τά σερβίρουν ἐκ νέου; Αὐτά δέν τά φοβόμαστε, ἡ Θεία Κοινωνία μᾶς φοβίζει.

–Ὅποιος πάει χωρίς πίστι νά κοινωνήση, καλύτερα νά μήν πηγαίνη γιατί ὁ ἴδιος ὁ Ἀπ. Παῦλος λέει ὅτι ὅποιος δέν διακρίνει τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Κυρίου, ὄχι Aids, ἀλλά θάνατο μπορεί νά πάθη.

–Ὄχι, ἀπό τή Θεία Κοινωνία βέβαια, ὄχι ἀπό τή Θεία Κοινωνία. Ἁπλῶς μπορεῖ νά ἐπιτρέψη ὁ Θεός νά ἀρρωστήση.

–Ἔχω ἀκούσει γιά μία περίπτωσι Ἱερέως πού πῆγε νά κοινωνήση ἑτοιμοθάνατο ἀπό τό στόμα τοῦ ὁποίου ἔφυγε ἡ Θεία Κοινωνία μαζί μέ τό σάλιο καί τήν πῆρε καί τήν κατέλυσε.

–Προχθές βγῆκα ἐδῶ ἔξω καί κάποιος μᾶς φώναξε ὅτι ἀπέναντι κάποιος ἄνθρωπος πέθαινε. Ὅταν τό ἄκουσα, μπῆκα μέσα, φώναξα ἕνα γιατρό καί βγήκαμε μαζί τρέχοντας καί πήγαμε στό ἀπέναντι κατάστημα. Ἕνας ἄνθρωπος 45 ἐτῶν ξαπλωμένος, κυαμωτικός, δηλαδή δέν εἶχε σφυγμό καθόλου.

–Ἡ καρδιά εἶχε σταματήσει.

–Καί τότε θαύμασα τό μεγαλεῖο τοῦ γιατροῦ πού χωρίς δισταγμό, χωρίς δέκατα τοῦ δευτερολέπτου σκέψεως, ἔπεσε ἐπάνω του. Ἤδη τό στόμα του εἶχε ἀρχίσει καί ἔβγαζε καί σάλια. Κόλλησε τό στόμα του μέ τό στόμα του καί ἄρχισε νά τοῦ κάνη τεχνητή ἀναπνοή. Καί φυσικά, ὄχι γιά ἕνα λεπτό. Γιά δέκα λεπτά συνέχεια ὁ γιατρός, στόμα μέ στόμα τοῦ ἔκανε τεχνητή ἀναπνοή. Ὁ ἄνθρωπος ἐπανῆλθε. Μάλιστα ἐπειδή δέν ἐρχόταν τό ἀσθενοφόρο γιατί τούς εἶπαν ὅτι εἶχε χαλάσει, τόν πῆρε ὁ ἴδιος ὁ γιατρός, τόν ἔβαλε μέσα σέ κάποιο IX αὐτοκίνητο καί τόν πῆγε στόν Εὐαγγελισμό, ὅπου τόν παρέδωσε ζωντανό. Ἔμεινε μαζί του καί μία ὥρα καί ἀπό κεῖ καί πέρα βέβαια δέν ξέρω τί άπέγινε.

Καί τό ἐρώτημα εἶναι τό ἑξῆς. Ἄν γίνη καμμιά καμπάνια ἀπό τήν τηλεόρασι καί ρωτήσουν: θά πρέπη ἕνας γιατρός σ’ αὐτές τίς περιπτώσεις νά πράττη ἔτσι ἤ ὄχι; Φυσικά ὅλοι θά ἀπαντήσουν, ὅτι φυσικά ἔτσι πρέπει νά πράττη.

–(ἄλλος) Πρό ἐτῶν στήν Πάτρα μερικοί εἶχαν προσβληθῆ ἀπό χολέρα καί τούς εἶχαν ἀπομονώσει ἐπάνω στό κάστρο. Κοντά ἦταν ἡ Ἐκκλησία ὁ Παντοκράτορας. Φώναξαν, λοιπόν, τόν παπα-Θόδωρο, αὐτό τόν ἅγιο ἄνθρωπο νά πάη νά τούς κοινωνήση. Πῆγε πράγματι καί τούς κοινώνησε. Καί γύρισε πίσω. Εἶχαν στήν πλατεία τοῦ Παντοκράτορα κλίβανο καί ἀποστείρωναν τά ροῦχα. Πῆραν τοῦ παπᾶ τό ράσο καί τό βάλανε στόν κλίβανο. Ἐκεῖνος φώναζε ὄχι, ὄχι! Καί μόλις τό βάλανε στόν κλίβανο, ἔσκασε ὁ κλίβανος. Καί ἔγινε τό θαῦμα αὐτό, μέ τή δύναμι τοῦ Θεοῦ ἀπό τόν παπα-Θόδωρο.

–Σᾶς εἶπα: ὅσοι δέν πιστεύουν ἄς μήν κοινωνοῦν. Ἄλλωστε ἡ Θεία Κοινωνία σέ ὅσους δέν πιστεύουν, εἶναι “εἰς κρῖμα καί εἰς κατάκριμα”, δέν εἶναι “εἰς ζωήν αἰώνιον”.

Εἴδατε πρό ἡμερῶν στίς ἐφημερίδες; Ἐπερώτησι βουλευτοῦ στή βουλή γιά τή Θεία Κοινωνία. Εἴδατε πόσο εἶναι ὅλα μεθοδευμένα καί συστηματικά; Δύο χιλιάδες χρόνια οἱ πιστοί παίρνουν ἀπό τό ἴδιο Ἅγιο Ποτήριο ὁ ἕνας μετά τόν ἄλλο τό Αἷμα τοῦ Κυρίου. Καί οὐδέποτε τέθηκε πρόβλημα μεταδόσεως μικροβίων διά τῆς Θείας Κοινωνίας οὐδέποτε.

Ἀκόμη καί πρίν ἀπό 30-40 χρόνια, σέ ἐποχή κατά τήν ὁποία ἡ φυματίωσι θέριζε κόσμο, ποτέ δέν βρέθηκε ἕνας γιατρός, τουλάχιστον στούς Ἱερεῖς τῶν σανατορίων, νά κάνη μιά σύστασι καί νά πῆ: “Βρέ πατέρες μου, ἐσεῖς κοινωνῆτε ἀνθρώπους μέ καλπάζουσα φυματίωσι. Μήν καταλύετε μετά τό Ἅγιο Ποτήριο· εἶναι ἐπικίνδυνο”. Οὔτε στούς Ἱερεῖς τῶν σανατορίων δέν βρέθηκε ποτέ γιατρός νά κάνη μιά τέτοια σύστασι. Τώρα τούς σφύριξε ὁ διάβολος στό αὐτί νά θέσουν θέμα γιά τή Θεία Κοινωνία. Γιατί; Εἶναι ἐντεταγμένα ὅλα αὐτά στό σχέδιο νά πληγῆ ἡ Ἐκκλησία.

Πέθαιναν ἄνθρωποι κατά ἑκατοντάδες παληότερα ἀπό τή φθίσι, ἀπό τή φυματίωσι. Καί οἱ Ἱερεῖς κοινωνοῦσαν δεκάδες καί ἑκατοντάδες στά σανατόρια καί μετά κατέλυαν ὅλο τό περιεχόμενο τοῦ Ἁγίου Ποτηρίου. Ποτέ δέν ἀκούστηκε ὅτι Ἱερεύς μολύνθηκε ἀπό κάποιο μικρόβιο λόγω τῆς Θείας Κοινωνίας. Ἡ Θεία Κοινωνία δέν εἶναι γιά μετάδοσι μικροβίων. Εἶναι “εἰς ἴασιν ψυχῆς τε καί σώματος”.

Καί τώρα, σοῦ λέει, κάποιους θά κλονίσω, θά δημιουργήσω στήν Ἐκκλησία πρόβλημα, ζάλη. Φωνάζουν ἀπό κάτω· τί νά κάνω; Νά καταργήσω τή λαβίδα; θά ξεσηκωθοῦν ἄλλοι. Νά μήν τήν καταργήσω; Θά μοῦ λένε ἄλλοι: μολυνόμαστε –ἄνθρωποι ἀσθενεῖς στήν πίστι καί ἀδιάφοροι θρησκευτικῶς, πού πᾶνε γιά τό καλό τοῦ χρόνου νά κοινωνήσουνε τό Πάσχα καί τά Χριστούγεννα. Σοῦ λέει, μέ τό κουταλάκι, τό ὁποῖο κοινώνησες τόσους ἄλλους, θά μέ κοινωνήσης καί μένα; Συνέχεια νά δημιουργοῦν προβλήματα, νά δημιουργοῦν ἀναστατώσεις μέσα στήν Ἐκκλησία. Ὅλα αὐτά δέν μᾶς λένε τίποτε;

–Χθεσινή συντηρητικῶν ἀρχῶν ἐφημερίδα δημοσίευσε ὁλοσέλιδο ἄρθρο γι’ αὐτό ἀκριβῶς τό θέμα, ὁ συγγραφέας δέ τοῦ ἄρθρου προτείνει νά χρησιμοποιῆται ἀπό ’δῶ καί πέρα κουταλάκι μιᾶς χρήσεως, τό ὁποῖο νά καίγεται.

–Μά γιατί νά καίγεται; Νά τό πετᾶμε στά σκουπίδια. Ἄν ἡ Θεία Κοινωνία μεταδίδη μικρόβια, τί τήν θέλουμε; Τί τή θέλουμε τή Θεία Κοινωνία, ἄν ἡ Θεία Κοινωνία μεταδίδη μικρόβια; Τά πετᾶμε στά σκουπίδια· δέν ἀξίζουν τίποτε αὐτά τά κουταλάκια πλέον. Μά τί εἶναι αὐτά τά πράγματα, παιδί μου;

–Παρεπιπτόντως, θά πῶ κάτι, τό ὁποῖο συνέβη. Ἐκεῖ μέσα στό λοιμωδῶν νοσηλευόταν κάποιος μέ Aids. Λοιπόν, ἤθελε αὐτός νά κοινωνήση. Καί μιά ἀδελφή θεώρησε καλό νά πάρη ἕνα κουταλάκι πλαστικό τοῦ παππούλη, γιά νά κοινωνήση τόν ἀσθενῆ. Ὁπότε τό πῆρε αὐτός καί τῆς λέει: “Τί εἶναι αὐτό;” Λέει: “Γιά νά κοινωνήσετε τόν ἀσθενῆ”. “Φύγε ἀπό ’δῶ πέρα”, τῆς λέει. Βέβαια τόν κοινώνησε καί ὁ ἄνθρωπος δέν ἔχει πάθη Aids. Καί κατέλυσε μετά τό Ἅγιο Ποτήριο.

–(ἄλλος) Πάρα πολλοί ἑτερόδοξοι πού δέν κοινωνοῦν σάν καί μᾶς μέ τή λαβίδα μᾶς ζηλεύουν, γιατί αὐτό, τό ὁποῖο λέμε ὅτι εἴμαστε ἕνα σῶμα Χριστοῦ, τό πραγματοποιοῦμε. Καί ἐγώ τό νοιώθω πολλές φορές: ὁ ἄλλος ἀγγίζει μέ τό στόμα του τή λαβίδα καί ἐσύ ἔρχεσαι μετά ἀπό αὐτόν, γίνεσαι ἕνα μέ ἐκεῖνον. Δέν ξεχωρίζεις σέ τίποτε. Καί αὐτό τό ζηλεύουν πραγματικά οἱ ξένοι.

–Ὅσοι δέν πιστεύουν στή δύναμι τῆς Θείας Κοινωνίας δέν ἔχουνε κανένα λόγο νά κοινωνήσουν· κανένα λόγο. Ἐμᾶς πού πιστεύουμε, ἄς μᾶς ἀφήσουν ἥσυχους. Ἐκεῖνοι νά μήν πᾶνε νά κοινωνήσουν ποτέ. Οὔτε μέ πλαστικά κουταλάκια, οὔτε μέ τίποτε.

–Ἄς πᾶνε στήν εἰκόνα ὅπως πᾶνε καί ἐξομολογοῦνται.

–Ἀργότερα θά δῆτε καί καμμιά ἄλλη ἐπερώτησι στή Βουλή. Ἤ, κἄνα ἄρθρο σέ καμμιά ἐφημερίδα. “Γιατί ἡ Ἐκκλησία”, λέει, “ἐπιτρέπει στούς πιστούς νά φιλᾶνε τίς εἰκόνες. Θά πάρουμε μικρόβια καί ἀπό αὐτό. Ἅμα ἀκουμπάει ἕνας τά χείλη του στήν εἰκόνα καί μετά τά ἀκουμπάει κι ὁ ἄλλος, δέν θά πάρη μικρόβια καί ἀπό ’κεῖ;”. Θά μᾶς ποῦν νά πηγαίνουμε στίς εἰκόνες νά κάνουμε μιά ὑπόκλισι, νά σκύβουμε λίγο τό κεφάλι καί νά φεύγουμε.

–Εἶναι γιατί μᾶς ἀγαπᾶνε πάρα πολύ.

–Ἐάν δέν φιλήσουμε τίς εἰκόνες καί κάνουμε μιά ὑπόκλισι εἶναι ἁμαρτία; Εἶναι κακό;

– Ἁμαρτία δέν εἶναι. Ἀλλά γιατί νά μήν ἀσπαστῆς τήν εἰκόνα; Φοβᾶσαι τά μικρόβια;».

 

Νά σημειώσουμε ὅτι ὅλα αὐτά τά εἶχε διδάξει ὁ π. Ἐπιφάνιος μέχρι τό ἔτος 1989, πού ἐκοιμήθη! Εἶχε, ὅμως, πολύ πρίν ἀπό τότε καταλάβει τόν πόλεμο κατά τῆς Πίστεως καί τῆς Ἐκκλησίας μας καί μᾶς προετοίμαζε. Εἶναι χαρακτηριστικό καί συνάμα προφητικό αὐτό τό τελευταῖο περί τῆς προσκυνήσεως τῶν ἁγίων Εἰκόνων: «–Ἀργότερα θά δῆτε καί καμμιά ἄλλη ἐπερώτησι στή Βουλή. Ἤ, κἄνα ἄρθρο σέ καμμιά ἐφημερίδα. “Γιατί ἡ Ἐκκλησία”, λέει, “ἐπιτρέπει στούς πιστούς νά φιλᾶνε τίς εἰκόνες. Θά πάρουμε μικρόβια καί ἀπό αὐτό. Ἅμα ἀκουμπάει ἕνας τά χείλη του στήν εἰκόνα καί μετά τά ἀκουμπάει κι ὁ ἄλλος, δέν θά πάρη μικρόβια καί ἀπό ’κεῖ;”. Θά μᾶς ποῦν νά πηγαίνουμε στίς εἰκόνες νά κάνουμε μιά ὑπόκλισι, νά σκύβουμε λίγο τό κεφάλι καί νά φεύγουμε»! 

Δέν εἶναι, ἄραγε αὐτά γιά μᾶς;  Γιά ποιούς εἶναι; Αὐτά δέν μᾶς λένε ἐδῶ καί 16 μῆνες, ἀπό τό πρωί ὡς τό βράδυ ὅλες, ἀνεξαιρέτως, οἱ Τηλεοράσεις  καί οἱ ἐφημερίδες, καί ὄχι μόνο «καμμιά ἐπερώτησι στή Βουλή, ἤ, κἄνα ἄρθρο σέ καμμιά ἐφημερίδα»; Αὐτά δέν ἐπαναλαμβάνουν συνεχῶς Ἀρχιερεῖς καί Ἱερεῖς, χαμένοι μέσα στή σκοτοδίνη τοῦ ἀδιάκοπου “Ἰατρικοῦ” (!) βομβαρδισμοῦ τῶν Κυβερνώντων καί «πλανώντων τήν Οἰκουμένην ὅλην»;

Αὐτά δέν ἀναμασοῦν, δυστυχῶς, καί κάποια πνευματικά παιδιά τοῦ π. Ἐπιφανίου Κληρικοί καί Γιατροί ― κυρίως ― οἱ ὁποῖοι διακηρύσσουν, μάλιστα, ὅτι ἄν ζοῦσε ὁ π. Ἐπιφάνιος, θά ἐπικροτοῦσε τήν ἀντιμετώπιση τοῦ COVID, πού ἀκολούθησαν οἱ ἁπανταχοῦ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησιαστικές Διοικήσεις;

Πότε ὁ μακαριστός π. Ἐπιφάνιος συμφώνησε μέ τήν στάση τῆς Πολιτείας ἔναντι τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του γιά νά συμφωνοῦσε καί τώρα; Ἐάν ἐξανέστη μέ τήν σχεδιαζομένη ἀπό τούς Κυβερνῶντες ― μέσῳ Τρίτση ― λεηλασία τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Περιουσίας καί κινητοποίησε (γιατί αὐτός καί μόνον αὐτός ἦταν ἡ ἀφυπνιστική καί κινητήριος δύναμις) Ἁγιορεῖτες, Ἀρχιερεῖς, Καθηγητάς καί Λαό σέ δυναμική ἀντίσταση, πόσῳ μᾶλλον θά ἐξεγείρετο σήμερα, ὅπου, διά τῆς ― ἐν πολιτικῇ πανουργίᾳ ― λεηλασίας τῆς Λατρευτικῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ζωῆς, ἡ Πίστις «εἶναι τό κινδυνευόμενον»;

Ἐάν σέ περιόδους μεγάλων λοιμωδῶν νόσων, σέ ἐποχές, μάλιστα, πού ἡ Ἰατρική καί ἡ Φαρμακολογία δέν εἶχαν τήν σημερινή ἀνάπτυξη καί ἀποτελεσματικότητα, δέν ἐπέτρεψε ἡ Ἐκκλησία, ὄχι μόνο στήν παραβίαση τῶν «Ἐσωτάτων Της» ἀπό τήν Πολιτεία, ἀλλ’  οὔτε κἄν τόν ἐλάχιστο περιορισμό τῆς Λατρευτικῆς Της Ζωῆς, πῶς σήμερα, μέ τόση Ἰατρική πρόοδο, ἀλλά καί μέ Κυβερνῶντες, πού ἀνενδοίαστα καί ἀπροκάλυπτα διακηρύσσουν ὅτι μέσῳ τῆς ἀπάτης τοῦ COVID «θά ἀλλάξουν τά πάντα», ἔχει ἡ Ἐκκλησία ἀφήσει τήν χειραγώγηση τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Της Ζωῆς ἐξ ὁλοκλήρου στούς Πολιτικούς;

Ποιός, μέ στοιχειώδη, ἔστω, πνευματική ὅραση δέν βλέπει  ποῦ ἔχει ὁδηγήσει αὐτή ἡ ἀνοχή καί ἡ ἀπόλυτη στούς Πολιτικούς  ὑπακοή; Ποιός δέν βλέπει τήν ἀποδιοργάνωση τῆς Λειτουργικῆς καί Πνευματικῆς Ζωῆς τοῦ Κλήρου καί τοῦ Λαοῦ μας;

Ποιός δέν βλέπει ὅτι χιλιάδες ἄνθρωποι ἐγκαταλείπουν τούς μέχρι χθές Πνευματικούς τους, λέγοντες ὅτι μέ τόν COVID δέν τούς ἀναγνωρίζουν πλέον, γιατί τούς ἔγιναν ἀγνώριστοι, ψυχολογικά καί πνευματικά; Ταμπουρωμένοι οἱ Κληρικοί μας στά Γραφεῖα τῶν Ναῶν ἀπό φόβο (διευκρίνηση: ἡ τἄχα ὑπακοή εἶναι προκάλυμμα τοῦ φόβου. Πότε ἄλλωστε, ὑπήκουσαν στήν ἀκριβῆ τέλεση τῶν ἐκκλησιαστικῶν τους καθηκόντων γιά νά τούς πιστέψουμε σήμερα;),  ὑποχρεώνουν τούς Πιστούς σέ μασκοφορία, τηροῦν ἀποστάσεις ἀπό ὑγιεῖς ἐκκλησιαζομένους, γιατί τούς θεωροῦν δυνητικά ὑποψηφίους ἀσθενεῖς(!), σκέτη, δηλαδή, τρέλλα, πού λόγῳ τῆς ἐπεκτάσεώς της στό μέγα πλῆθος, θεωρεῖται λογική! Φαντάζεται κανείς τόν π. Ἐπιφάνιον νά εἶναι «εἷς ἐξ αὐτῶν»;

Ποῦ εἶσαι, Χριστέ μου, πού μίλησες γιά «τό μικρόν Ποίμνιον», στό ὁποῖο ἀνήκει ἡ Βασιλεία Σου; Θά σέ διορθώσουν οἱ σημερινοί, γιατί αὐτοί ἔχουν καθιερώσει τήν «Ἀρχή τῆς Πλειοψηφίας»! Μᾶς ἀποκαλοῦν σήμερα «Ταλιμπάν»καί «ψεκασμένους», γιατί δέν ἀνήκουμε στούς πολλούς, πού ἔχουν πιεῖ «τό τρελλό νερό» ἀλλά στούς λίγους, πού δέν θεωροῦν λογικό ὅτι εἶναι θανατηφόρος ἰός ὁ COVID, χωρίς νά σκοτώνῃ τούς πάντες, ἀλλά μόνο ὁρισμένους! Ἐάν Ἐσένα, τόν Θεό μας, δέν δίστασαν νά κατηγόρησαν «ὅτι βλασφημεῖς», ἐπειδή δέν ὑπηρετοῦσε ἡ Ἀλήθεια Σου τό συμφέρον τους, θά διστάσουν νά ἀποδοκιμάσουν ἐμᾶς;

Ἔχω γράψει καί ἔχω εἰπεῖ ἀρκετές φορές ὅτι δέν ὑπῆρξα μεταξύ τῶν δώδεκα, μαθητεύοντας κοντά στόν π. Ἐπιφάνιον, οὔτε διεκδίκησα ποτέ κάποιον προνομιακό ἀριθμό κατατάξεως μεταξύ τῶν Μαθητῶν του, γιατί εἶναι βαθειά μου πεποίθηση ὅτι ἡ Πνευματική σχέση δέν μπορεῖ νά κατασχεθῆ ἀπό κανένα! Ὅμως, ἡ εἰκόνα ἀρκετῶν μαθητῶν του, καί, κυρίως, οἱ διακηρύξεις τους  ὅτι ἐκφράζουν τό πνεῦμα του μέ θλίβει βαθύτατα καί γι’ αὐτό ἔγραψα τά ὅσα ἔγραψα, ὑποκλινόμενος στό Ἁγιογραφικό: «Οὐ δύναμαι ἅ εἶδον καί ἤκουσα, μή λαλεῖν»!

 

π. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης

  «ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 226-227

Ἰούνιος-Ἰούλιος 2021