Ἁγίου Γέροντος Ἰουστίνου Πόποβιτς
Ἁγίου Γέροντος Ἰουστίνου Πόποβιτς
Πασχαλινῆς πνευματικῆς εὐωχίας τό Ἀνάγνωσμα
(Σοφία! Πρόσχωμεν!)
Ὁ νέος Ἅγιος Ὁμολογητής τῆς μαρτυρικῆς καί πολυπαθοῦς Σερβικῆς Ἐκκλησίας, Ἀρχιμανδρίτης Ἰουστῖνος (+1979), μεταξύ τῶν πολλῶν εὔχυμων πνευματικῶν καί ψυχωφελῶν συγγραφῶν του, ἔγραψε καί Λόγο περί Ἀναστάσεως Χριστοῦ.
Μπορεῖ ἴσως τό σύνολον τῶν περί Ἀναστάσεως πατερικῶν κειμένων, μέ «ἀκροθίνιον» τόν Κατηχητικό Λόγο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, νά μήν «ἔχει χρείαν τῶν ἀγαθῶν» ἄλλων νεωτέρων ἐκκλησιαστικῶν συγγραφέων, ὅμως ἐδῶ, προκειμένου περί ἁγιο-Ἰουστίνειου λόγου, ὄντως ἰσχύει τό «σιγησάτω πᾶσα σάρξ βροτεία· καί στήτω μετά φόβου καί τρόμου»· ἤ μᾶλλον, τό ἀντίθετο ἰσχύει· ἄς σκιρτήσει ἀναστάσιμα, «Πάσχα κροτοῦσα αἰώνιον». Πρόκειται δηλαδή, γιά μιά πασχαλινή πνευματική πανδαισία καί εὐωχία, στήν ὁποία ὅλοι μας, «οἱ δαιτυμόνες οἱ μακαριστοί», ἀπολαμβάνουμε «Λόγον ἀγαθόν». Ἄς κάνουμε ὅμως ἕναν νοητό περίπατο στόν Λειμῶνα τοῦ Λόγου τοῦ Ἱεροῦ Πατρός. Κάτι σάν περίληψη αὐτοῦ· κι ἄς ἀποθαυμάσουμε κάποιες ἰδιάζουσες καί ἐντυπωσιακές – κτυπητές θά λέγαμε– ἐκφράσεις του.
Ἀμέσως μέ τήν ἔναρξη τοῦ Λόγου του, ὁ Ἅγιος Πατήρ μᾶς αἰφνιδιάζει μέ μιά πρωτοφανῆ διατύπωση: «Οἱ ἄνθρωποι κατεδίκασαν τόν Θεόν εἰς θάνατον· ὁ Θεός ὅμως, διά τῆς ἀναστάσεώς Του, «καταδικάζει» τούς ἀνθρώπους εἰς ἀθανασίαν. Διά τά κτυπήματα, τούς ἀνταποδίδει τούς ἐναγκαλισμούς· διά τάς ὕβρεις, τάς εὐλογίας· διά τόν θάνατον, τήν ἀθανασίαν».
ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΑ ΚΑΙ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ
ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΑ ΚΑΙ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ
Ἔχουμε γράψει ὅτι ἀπό τόν σεβαστόν καί ἀγαπητόν μας π. Νεκτάριον Μπουραζερίτην ἐλάβαμε (τεῦχος ἀρ. 246) Λειτουργικά καί Τελετουργικά ἐρωτήματα, ἄλλα ἀπό αὐτά σύντομα καί ἄλλα μακροσκελῆ. Ἤδη σέ προηγούμενα τεύχη ἀπαντήσαμε σέ 4 ἐρωτήματά του καί στό τεῦχος αὐτό ἐπιχειροῦμε νά ἀπαντήσουμε στά ἑπόμενα τρία (5,6 καί 7).
Ζητῶ καί πάλι τήν κατανόηση τοῦ π. Νεκταρίου ἀλλά καί ὅλων τῶν ἀναγνωστῶν μας γιά τήν καθυστέρηση ὁλοκληρώσεως ὅλων τῶν ἐρωτημάτων, δεδομένου ὅτι ἀφ’ ἑνός οἱ ὑποχρεώσεις μᾶς ὁδηγοῦν στά τρέχοντα, πού ἀπαιτοῦν ἄμεση διεκπεραίωση, ἀφ’ ἑτέρου δέ, ἡ ἐπικαιρότητα ἀπαιτεῖ καί ἐκείνη τήν προτεραιότητά της.
Γράφει ὁ π. Νεκτάριος:
ΕΡΩΤΗΜΑ 5ο: ‘‘ΠΑΠΙΚΗ’’ ΕΥΛΟΓΙΑ ΙΕΡΕΩΝ & ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ
Ἕως πότε πολλοί Ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι καί Ἱερεῖς θά εὐλογοῦν «παπικῶς»; Πράγματι, ἀρχίζουν ἀπό τήν πρώτη κίνηση (ἀπό ἄνωθεν) ἔχοντας ἀνοικτή τήν παλάμη τους καί μόνο στά μισά ἤ καί στό τέλος τῆς τοιαύτης εὐλογίας σχηματίζουν μέ τά δάκτυλά τους τόν Ὀρθόδοξο τρόπο εὐλογίας· ἐνῶ πρέπει ἀπό τήν πρώτη ἀρχική κίνηση νά εἶναι σχηματισμένα Ὀρθοδόξως τά δάκτυλά τους. Τό ἀναφέρετε κι ἐσεῖς σχετικῶς στό βιβλίο Τελετουργικῆς, πού γράψατε πρό ἐτῶν.
Καί, ἕως πότε, ἐπίσης θά εὐλογοῦν τό ὕδωρ στήν Ἀκολουθία τοῦ Μικροῦ Ἁγιασμοῦ, ὅταν ἐκφωνεῖται ἡ αἴτησις τῶν Εἰρηνικῶν: «ὑπέρ τοῦ ἁγιασθῆναι τό ὕδωρ τοῦτο…»; Ἡ λύπη μου μεγαλώνει περισσότερο, ὅταν κι ἐδῶ στό Ἅγιον Ὄρος, ἔστω καί σέ μέρη μετρημένα στά δάχτυλα τῆς μιᾶς χειρός, συμβαίνει αὐτό τό ἀτόπημα. Ἕως πότε;
ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ (1924 – 1994)
ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ (1924 – 1994)
Ἁγιορείτης μοναχός, ἰδιαίτερα δημοφιλής στίς ἡμέρες μας. Οἱ θαυμαστές του ὅλο καί πληθαίνουν καί τοῦ πιστώνουν θαύματα καί προφητεῖες ἐπί παντός τοῦ ἐπιστητοῦ. Τό 2015 ἀνακηρύχθηκε Ἅγιος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως καί ἡ μνήμη του ἑορτάζεται στίς 12 Ἰουλίου.
Ὁ Ἀρσένιος Ἐζνεπίδης, ὅπως ἦταν τό κοσμικό του ὄνομα, γεννήθηκε στά Φάρασα τῆς Καππαδοκίας στίς 25 Ἰουλίου 1924. Ὁ πατέρας του ὀνομαζόταν Πρόδρομος καί ἦταν δήμαρχος τῶν Φαράσων, ἐνῶ ἡ μητέρα του λεγόταν Εὐλαμπία. Εἶχε ἀκόμα 8 ἀδέλφια.
Στίς 7 Αὐγούστου 1924, μία ἑβδομάδα προτοῦ οἱ χριστιανοί Φαρασιῶτες φύγουν γιά τήν Ἑλλάδα ἐξ αἰτίας τῆς ἀνταλλαγῆς πληθυσμῶν μεταξύ Ἑλλάδας καί Τουρκίας, βαφτίστηκε ἀπό τόν Ἱερέα τῆς ἐνορίας του Ἀρσένιο, τόν ὁποῖο ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀναγνώρισε ὡς ἅγιο τό 1988. Ὁ Ἀρσένιος ἐπέμεινε καί τοῦ ἔδωσε τό δικό του ὄνομα «γιά νά ἀφήσει καλόγερο στό πόδι του», ὅπως χαρακτηριστικά εἶχε πεῖ.
Ὁ νεαρός Ἀρσένιος Ἐζνεπίδης στρατιώτης στό μέτωπο τοῦ ’40
Στις 14 Σεπτεμβρίου 1924 ἡ οἰκογένεια Ἐζνεπίδη, μαζί μέ τά καραβάνια τῶν προσφύγων, ἔφτασε στόν Πειραιά καί προωθήθηκε στήν Κέρκυρα, ὅπου ἔμεινε χρόνο. Στή συνέχεια μεταφέρθηκε στήν Ἠγουμενίτσα καί κατέληξε στήν Κόνιτσα, ὅπου ὁ νεαρός ὁ Ἀρσένιος τελείωσε τό δημοτικό σχολεῖο.
Μέχρι νά κληθεῖ νά ὑπηρετήσει τή θητεία του στό στρατό, ὁ Ἀρσένιος ἔμαθε τήν τέχνη καί δούλεψε ὡς ξυλουργός. Τό 1945 κατατάχτηκε στό στρατό καί ὑπηρέτησε ὡς ἀσυρματιστής κατά τή διάρκεια τοῦ ἐμφυλίου πολέμου. Γι’ αὐτό καί πολλές ἐκδόσεις ἀφιερωμένες στή ζωή τοῦ Γέροντα τόν ἀναφέρουν ὡς «Ἀσυρματιστή τοῦ Θεοῦ»!
Ὁ χαρακτήρας καί ἡ ἀποστολή τῆς Ἐκκλησιαστικῆς μουσικῆς στόν σύγχρονο κόσμο
Ὁ χαρακτήρας καί ἡ ἀποστολή τῆς Ἐκκλησιαστικῆς μουσικῆς
στόν σύγχρονο κόσμο1
Στήν περίοδο τοῦ Πάσχα ἀναδεικνύεται ὅλο τό μεγαλεῖο καί ἡ ἀξία τῆς Ὀρθόδοξης Χριστιανικῆς Πίστης. Ἡ Λατρεία κορυφώνεται κατά τή Μεγάλη Ἑβδομάδα, μέσα, ἀπό μία ποικιλία ὕμνων καί ἀκολουθιῶν. Ἡ ἐκκλησιαστική μουσική φτάνει καί αὐτή στό ἀπόγειό της μέ θαυμάσιες ἐκκλησιαστικές μελωδίες πού ἀποτυπώνουν περίτεχνα ὅλη τήν πορεία πρός τό Θεῖο Πάθος καί τήν Ἀνάσταση. Πέρα ἀπό τήν καλλιτεχνική της ἀξία, ἡ ψαλτική τέχνη, προσπαθεῖ ἐν ἑνί στόματι καί μιᾶ καρδίᾳ νά δοξάζει καί νά ἀνυμνεῖ τό πάντιμον καί μεγαλοπρεπές ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Σέ αὐτή τήν σπουδαία ἀποστολή τῆς καθ’ ἡμᾶς ἐκκλησιαστικῆς μουσικῆς θά ἀναφερθοῦμε στό παρόν ἄρθρο. Θά περιγράψουμε τίς ἀπαρχές, τήν ἐξέλιξη καί κυρίως, τή σύγχρονη θεώρηση τῆς Λατρευτικῆς μας μουσικῆς, ἡ ὁποία δυστυχῶς, σήμερα, ὑπερτονίζει τήν καλλιτεχνική σημασία της καί παραβλέπει τή βαθύτερη καί οὐσιαστικότερη πνευματική ἀξία της.
Ἀναμφίβολα, ἡ ἐκκλησιαστική μας μουσική συνδέεται μέ τήν ἀρχαία Ἑλληνική ἁρμονική καί ἀποτελεῖ φυσική συνέχειά της, «Ἁρμονική ἐστιν ἐπιστήμη θεωρητική τε καί πρακτική τῆς τοῦ ἡρμοσμένου φύσεως. Ἡρμοσμένον δέ τό ἐκφθόγγων τε καί διαστημάτων ποιάν τάξιν ἐχόντων συγκείμενον» Φθόγγος εἶναι ἡ μουσική πτώση τῆς φωνῆς πάνω σ’ ἕνα ὕψος ἀναφέρει ὁ Κλεον(ε)ίδης (2ος αἰ. μ.Χ.), στό Κεφ. 1 τοῦ ἔργου του «Εἰσαγωγή Ἁρμονική». Πολλοί ἀρχαῖοι Ἕλληνες φιλόσοφοι, ὅπως ὁ Πυθαγόρας (580 π.Χ. - Μεταπόντιο, 496 π.Χ.) συνέβαλαν καθοριστικά, στή διαμόρφωση τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Μουσικῆς, ὅπως τήν ἀκοῦμε σήμερα.
Τότε ποὺ ἡσυχάζουν ὅλα...
Τότε ποὺ ἡσυχάζουν ὅλα...
Οἱ Ἀναστάσιμοι στοχασμοὶ ἑνὸς ἐπαρχιώτη καὶ ἀφανοῦς Ἱερέα
Μὲ τὸ τέλος τῆς λειτουργίας τῆς Πασχαλινῆς Πανηγύρεως, ἀδειάζει ὁ ναὸς, γιατὶ ὅλοι βιάζονται τούτη τὴ βραδυά. Εἴτε ἀπό κούραση, εἴτε γιατὶ τοὺς περιμένει ἡ τράπεζα ἡ ἑορταστική, εἴτε γιατὶ ἀπόκαμαν –μέρες ποὺ εἶναι– καὶ ὁ ναὸς ἀπομένει, μέσα στὴ βαθειὰ τὴ νύχτα, ἀδειανός, μὲ μόνη παραμυθία τὸ φῶς τῶν λαδοκάντηλων ποὺ τρεμοσβύνει, μετὰ ἀπό τόσες ὦρες Ἀκολουθίας, ἤ ἀπὸ κάποιο ξεχασμένο κερί, ἀλλὰ καὶ τὸ ἀκοίμητο Ἅγιο Φῶς ποὺ ἀχνοφωτίζει στὸ Ἱερὸ Βῆμα.
Σέ καιρούς ἔσχατης παρακμῆς!
Σέ καιρούς ἔσχατης παρακμῆς!
Ποῖο εἶναι τό βαρύ ὄνομα Ἕλληνος
πού ἀνῆλθε στόν πρωθυπουργικό θῶκο μέ τή βοήθεια μέντιουμ;
Σέ εὐρύτερους καιρούς ἔσχατης παρακμῆς ὅλα μπορεῖ νά συμβοῦν. Ἀκόμη καί εἰς αὐτόν τόν πρωθυπουργικό θῶκο μπορεῖ ν’ ἀνέλθουν πρόσωπα μέ τή βοήθεια τῶν μέντιουμ! Μά, θά μᾶς πῆτε, αὐτό δέν εἶναι ἀπό τά χειρότερα πού κατά καιρούς συμβαίνουν στήν χώρα μας ὁπού κάποτε ἄνθισε ἡ Ὀρθοδοξία, ἀφοῦ καί εἰς αὐτούς τούς ἐπίζηλους πατριαρχικούς, ἀρχιεπισκοπικούς καί μητροπολιτικούς θρόνους ἀνέρχονται κατά καιρούς ἀκόμη καί μασόνοι!
Τό θέμα μας ὡστόσο ἐδῶ ἀναφέρεται στόν τίτλο τοῦ παρόντος ἄρθρου μας.
Ἄς πάρουμε ὅμως τά πράγματα μέ τή σειρά τους.
Οἱ δοξασμένοι φαντάροι μας καί οἱ γελοιότητες στό Κολωνάκι!
Τόν Ἀπρίλη τοῦ ἔτους 1941, οἱ φαντάροι μας, νικητές στό Ἀλβανικό μέτωπο καί σθεναρῶς ἀντισταθέντες στούς Γερμανούς, τελικῶς ὑπεχώρησαν καί κατήρχοντο στίς ἰδιαίτερες πατρίδες τους. Κατήρχοντο καθημαγμένοι, μέ τά πόδια, πεινῶντες, μέ τρύπια ἄρβυλα καί γεμάτοι ψεῖρες…
Τήν ἴδια στιγμή στό διαβόητο Κολωνάκι τῆς παρακμῆς, κάπου κοντά στά τότε βασιλικά Ἀνάκτορα, ἐτελεσιουργοῦντο «περίεργα» πράγματα πού ἤγγιζαν τήν γελοιότητα.
Τί γινόταν ἐκεῖ καί γιά ποῖον λόγο;
Τήν ἀπάντηση θά μᾶς δώσουν ἀξιόπιστοι ἱστορικοί καί σχολιογράφοι, μέ ντοκουμέντα.
Διαβάζουμε, λοιπόν, ταῦτα:
Ὁ µυστικισµός τοῦ πανθεϊσµοῦ καί ὁ Μυστικισµός τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανισµοῦ
Ὁ µυστικισµός τοῦ πανθεϊσµοῦ
καί ὁ Μυστικισµός
τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανισµοῦ
Τόν προηγούµενο µήνα εἴχαµε, µεταξύ ἄλλων, ἀναφερθεῖ στόν ἰσχυρισµό τοῦ κυρίου ἐκπροσώπου τῶν Νεοπλατωνικῶν φιλοσόφων, τοῦ Πλωτίνου, γιά τά στοιχεῖα πού συναπαρτίζουν τόν «τρισύνθετο» ἄνθρωπο: ἀφ’ ἑνός τό συναµφότερον ψυχῆς καί σώµατος καί ἀφ’ ἑτέρου τόν νοῦν. Ἀπό τά στοιχεῖα αὐτά, ἡ µέν ψυχή καί τό σῶµα πού ἀποτελοῦν ἕνα εἶδος συνθέτου ὄντος ἐντός τοῦ ὅλου ἀνθρώπου εἶναι τά στοιχεῖα ἐκεῖνα πού εἶναι κατώτερα στόν ἄνθρωπο, δέν συνιστοῦν τόν ἀληθῆ καί γνήσιο ἑαυτό του καί ὡς ἐκ τούτου πρέπει νά ἀπορριφθοῦν, ὡς ἄλλα βαρίδια, κατά τήν ἀνοδική του πορεία πρός τήν τελειότητα. Ὁ νοῦς, ὅµως, εἶναι ἐκεῖνο τό στοιχεῖο πού ἐξισώνεται µέ τόν καθαυτό ἄνθρωπο καί πρέπει νά ὁδηγηθεῖ στήν ἕνωση µέ τό Ἕν, τόν ἀπρόσωπο Θεό τοῦ Νεοπλατωνισµοῦ.
Εἶναι ἐνδιαφέρον τό γεγονός ὅτι ἀντίστοιχες «διδασκαλίες» συναντῶνται καί σέ ἄλλα µέρη τοῦ κόσµου. Γιά παράδειγµα, µιά ἀντίστοιχη διδασκαλία σχετικά µέ τόν ἄνθρωπο καί τόν τρόπο τῆς «σωτηρίας», του συναντᾶται στόν Ἰνδουισµό. Συγκεκριµένα, σύµφωνα µέ µιά ἀπό τίς κύριες παραλλαγές τοῦ Ἰνδουισµοῦ (τήν Samkhya) ὁ ἄνθρωπος ἀποτελεῖται ἀφ’ ἑνός ἀπό τή σύνθεση σώµατος καί ψυχῆς (τήν «prakriti»), σύνθεση πού ἀντιστοιχεῖ στό συναµφότερον ψυχῆς καί σώµατος τοῦ Πλωτίνου καί ἀφ’ ἑτέρου τόν νοῦ («purusa»), πού ἀντιστοιχεῖ στόν ἀνώτερο καί καθαὐτό ἄνθρωπο τοῦ Πλωτίνου. Ἡ δέ «σωτηρία» συνίσταται στήν συνειδητοποίηση τοῦ νοῦ-purusa ὅτι ἡ ταύτισή του µέ τήν prakriti, ἐντός τοῦ ὁποίου ἑλκύσθηκε καί παγιδεύθηκε, συνιστᾶ σφᾶλµα, τό ὁποῖο πρέπει νά ἐπανορθώσει, διαχωριζόµενος ἀπό αὐτήν.
Οἱ πόλεις τῶν 15 λεπτῶν: Ἕνα ἀκόµη σχέδιο σκλαβιᾶς µέ καλοκάγαθο περιτύλιγµα
Οἱ πόλεις τῶν 15 λεπτῶν: Ἕνα ἀκόµη σχέδιο
σκλαβιᾶς µέ καλοκάγαθο περιτύλιγµα
Τό µοντέλο τῶν «πόλεων τῶν 15 λεπτῶν», τό ὁποῖο δοκιµάσθηκε σέ διάφορες πόλεις, εὐρωπαϊκές καί µή (βλ. π.χ. Ὀτάβα, Μελβούρνη, Βαρκελώνη, Ὀξφόρδη), στηρίζεται στήν ἀνάγκη τοῦ σύγχρονου πολίτη γιά εὐκολία, ταχύτητα ἀλλά καί ἀσφάλεια. Σύµφωνα µέ δηµοσίευµα τῆς Ναυτεµπορικῆς (26.2.2023):
«Ὅλα ὅσα χρειαζόµαστε πρέπει νά βρίσκονται σέ ἀπόσταση περίπου 15 λεπτῶν µέ τά πόδια ἤ µέ τό ποδήλατο ἀπό τό σπίτι µας, ἀπό τήν ὑγειονοµική περίθαλψη καί τήν ἐκπαίδευση µέχρι τά παντοπωλεῖα καί τούς χώρους πρασίνου».
Στόχος αὐτῆς τῆς σύλληψης εἶναι «νά γίνουν οἱ πόλεις πιό βιώσιµες καί συνδεδεµένες, µέ λιγότερη χρήση ἰδιωτικῶν αὐτοκινήτων, πιό καθαρό ἀέρα, πιό πράσινους δρόµους καί χαµηλότερα ἐπίπεδα ρύπανσης πού θερµαίνει τόν πλανήτη. Περίπου τό ἕνα πέµπτο τῆς ἀνθρωπογενοῦς ρύπανσης στόν κόσµο πού προκαλεῖ τή θέρµανση τοῦ πλανήτη, προέρχεται ἀπό τίς µεταφορές».
Σύµφωνα µέ τό ἴδιο δηµοσίευµα, «τά lockdowns τῆς πανδηµίας συνέβαλαν στήν τόνωση τῆς δηµοτικότητας τῆς ἰδέας, καθώς οἱ ἄνθρωποι, περιορισµένοι στίς γειτονιές τους, ἀναγκάστηκαν νά ἐπανεκτιµήσουν τήν περιοχή τους».
ΠΩΣ ΑΠΟ ΡΩΜΑΙΟΙ, ΓΙΝΑΜΕ ΕΛΛΗΝΕΣ ΡΑΓΙΑΔΕΣ;
570 χρόνια ἀπό τήν Ἅλωση,
ἐξόριστοι ἀπό τήν Πατρογονική µας Κληρονοµιά!
ΠΩΣ ΑΠΟ ΡΩΜΑΙΟΙ,
ΓΙΝΑΜΕ ΕΛΛΗΝΕΣ ΡΑΓΙΑΔΕΣ;
Αὐτόν τόν χρόνο πού διανύουµε, συµπληρώνονται 570 χρόνια ἀπό τόν Μάϊο τοῦ 1453, τότε πού, ἀπό Ρωµαῖοι, γίναµε –πρός Πανευρωπαϊκή ἀνακούφιση– Ἕλληνες ραγιάδες! Αὐτό τό ὄνοµα καί αὐτόν τόν ρόλο προώριζαν πάντα γιά ἐµᾶς, µέ θαυµαστή, πράγµατι, ὁµοψυχία, ὅλοι οἱ ἡγεµόνες τῶν Εὐρωπαϊκῶν ἡγεµονιῶν, ἀπό τό 800 µ.Χ καί µετά (γιά νά µήν ἀναφερθοῦµε καί στίς προηγούµενες ὑποτιµητικές σέ βάρος µας νύξεις) ὅταν ὁ Πάπας Λέων ὁ Γ´ ἔστεψε τόν Κάρολο, ἕναν βασιλέα τῶν Φράγκων (ἑνός συνόλου Γερµανικῶν φυλῶν πού κατοικοῦσαν στά σηµερινά ἐδάφη τοῦ Βελγίου, τῆς Γαλλίας, τοῦ Λουξεµβούργου, τῶν Κάτω Χωρῶν καί τῆς δυτικῆς Γερµανίας) ὡς... Ἅγιο Ρωµαῖο Αὐτοκράτορα! Καί, ἀπό Κάρολο, τόν ἔκανε Καρλοµάγνο, δηλαδή Μέγα 
Κάρολο(!), Μεγάλο αὐτοκράτορα τῶν Ρωµαίων. Ἑποµένως, µέ ἕναν τέτοιον ... ‘‘Μεγάλο’’ Αὐτοκράτορα(!) στή Δύση, οἱ βάρβαροι, πού γκρέµισαν τήν Ρωµαϊκή αὐτοκρατορία, πῆραν δικαιωµατικά τή θέση της καί, ἀπό βάρβαροι ἔγιναν Ρωµαῖοι, γνήσιοι Ρωµαῖοι. Καί γιά νά µήν τούς ἀµφισβητήσει κανείς τήν Ρωµαϊκή ἀποκλειστικότητα, ὑποβίβασαν τόν «πιστόν ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ βασιλέα καί αὐτοκράτορα τῶν Ρωµαίων» τῆς Ἀνατολικῆς Ρωµαϊκῆς Αὐτοκρατορίας», σέ «βασιλέα τῶν Γραικῶν»!
Ἀπό τόν Καρλοµάγνο καί µετά, δέν σταµάτησαν νά ἀγνοοῦν, νά ὑποτιµοῦν, νά δυσφηµοῦν καί νά συκοφαντοῦν µέ κάθε τρόπο τούς Ρωµαίους τῆς Ἀνατολικῆς αὐτοκρατορίας, ἀπαξιώνοντας κάθε ὑπεροχή τους καί πριονίζοντας, µέ ὅποιον τρόπο εἶχαν, τά θεµέλια τῆς αὐτοκρατορίας τους, µέ ἀποκορύφωµα τήν ὁλοκληρωτική λεηλασία καί σχεδόν καταστροφή τῆς Κωνσταντινούπολης ὅταν πάτησαν τό πόδι τους σέ αὐτήν, τόν Ἀπρίλιο τοῦ 1204. Μέχρι πού, ἐπιτέλους, τόν Μάϊο τοῦ 1453 ὁ πόθος τῆς καρδιᾶς τους ἔγινε πραγµατικότητα, ἡ Ἀνατολική Ρωµαϊκή αὐτοκρατορία ἔσβησε καί οἱ περήφανοι Ρωµαῖοι ἔγιναν Γραικοί σκλάβοι! Καί δέν ξέχασαν µέσα στή χαρά καί στό θρίαµβό τους, νά πάρουν ὅρκο ὅτι θά φρόντιζαν νά τούς κρατήσουν ἐς ἀεί Γραικούς Ἕλληνες καί ὑποταγµένους στούς “ἐκ τῆς Ἑσπερίας φίλους καί συµµάχους”, ἄν ἤθελαν ποτέ νά ξαναδοῦν µιά µέρα ἐλευθερίας σέ ἕνα µικροσκοπικό καλυβάκι, µιά τόση δά γωνίτσα τοῦ τεράστιου ὑποστατικοῦ, πού κάποτε ἀποτελοῦσε τήν Πατρογονική τους γῆ καί κληρονοµιά!