Τότε ποὺ ἡσυχάζουν ὅλα...
Οἱ Ἀναστάσιμοι στοχασμοὶ ἑνὸς ἐπαρχιώτη καὶ ἀφανοῦς Ἱερέα
Μὲ τὸ τέλος τῆς λειτουργίας τῆς Πασχαλινῆς Πανηγύρεως, ἀδειάζει ὁ ναὸς, γιατὶ ὅλοι βιάζονται τούτη τὴ βραδυά. Εἴτε ἀπό κούραση, εἴτε γιατὶ τοὺς περιμένει ἡ τράπεζα ἡ ἑορταστική, εἴτε γιατὶ ἀπόκαμαν –μέρες ποὺ εἶναι– καὶ ὁ ναὸς ἀπομένει, μέσα στὴ βαθειὰ τὴ νύχτα, ἀδειανός, μὲ μόνη παραμυθία τὸ φῶς τῶν λαδοκάντηλων ποὺ τρεμοσβύνει, μετὰ ἀπό τόσες ὦρες Ἀκολουθίας, ἤ ἀπὸ κάποιο ξεχασμένο κερί, ἀλλὰ καὶ τὸ ἀκοίμητο Ἅγιο Φῶς ποὺ ἀχνοφωτίζει στὸ Ἱερὸ Βῆμα.
Λίγο πρὶν, μιὰ βουὴ ἀπὸ κόσμο θεμέλιωνε τὴν ὅλη Ἀναστάσιμη πανδαισία. Μὲ βουή ὅμως, μὲ ἐκνευρισμοὺς κάποτε, μὲ ἐρωτήσεις ἄσχετες –πότε θ’ ἀναστήσετε! κ.ἄ– Μέχρι νἄρθει ἡ στιγμὴ τῆς ἐξόδου στὸ προαύλιο, γιὰ τὴν τελετὴ καὶ προσκύνηση τῆς Ἀναστάσεως καὶ ὕστερα ἡ εἴσοδος στὸ λαμπροφωτισμένο ναό, μὲ λίγους, δυστυχῶς, πιστοὺς γιὰ νὰ μᾶς συντροφέψουν στὴ μοναδικὴ καὶ τόσο συγκινητικὴ Ἀναστάσιμη Θεία Λειτουργία, ἴσαμε νἄρθει ἡ ὥρα τῆς Ἀπολύσεως, μὲ σφραγίδα πάντα τὸν ἀπεριγράπτου καὶ ἀνεπαναλήπτου κάλλους Κατηχητικοῦ Λόγου τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου, ποὺ τὸν προσφέρεις, φίλεμα περιούσιο γιὰ ὅσους ἐπέμεναν νὰ κρατήσουν τὴν Πασχαλινή τους ἀγρύπνια. Ὅπως τότε, στὰ παιδικά σου τὰ χρόνια... Μέχρι τότε, λοιπόν, καὶ ὕστερα σοῦ παρέχεται ἡ δυνατότητα αὐτῆς τῆς μοναδικῆς, περιούσιας ἡσυχίας καὶ εὐτυχίας μαζύ. Ἐπειδὴ εἶναι ὄντως ἀπερίγραπτη αὐτὴ ἡ εὐλογημένη καὶ παραδείσια παρένθεση ποὺ παρέχεται στὸν ὅποιο Λειτουργό, ὁ ὁποῖος μοναχικά, ἀβίαστα καὶ δίχως περιορισμοὺς διακονεῖ. Γιατὶ ἔτσι καὶ ἀλλιῶς ἐκεῖνος θὰ σφαλίσει τὴν ἐκκλησιά, πάντα μὲ τὸ ἀνεμολόγητο παράπονό του: ὅτι δηλαδή, δὲ συντροφεύει τὴν Ἀνάσταση... Μὲ λίγα λόγια, σὰ νὰ κλείνει τὴ χαρὰ μέσα στοὺς τέσσερους τοίχους τοῦ ναοῦ... Ἔτσι νομίζει... Καὶ ὅμως, μιὰ Θεία εὐφροσύνη πληροῖ τὴν ψυχή. Βλέπεις, οἱ μέρες τῆς Μ. Ἑβδομάδος γιὰ ἕναν παπᾶ καθίστανται ἡμέρες πραγματικῆς ἀγωνίας, γιατὶ πολλοί, ἀμέτρητοι εἶναι οἱ πειρασμοί, οἱ ὁποῖοι τὸν διασποῦν ἀπὸ τὸ μεγαλεῖο τῶν κορυφαίων γεγονότων, τὰ ὁποῖα καθημερινά -πρωΐ- βράδυ- ἐμφανίζουν οἱ μοναδικὲς αὐτὲς ἡμέρες. Συνωστισμὸς, ἀνυπομονησία, ἔντονοι διάλογοι, βιασύνη καὶ πολλὲς φορὲς μιὰ κατάσταση, ἡ ὁποία ἀπάδει μέσα στὸ εὐκατάνυκτο καὶ τὸ τραγικὸ μήνυμα ποὺ ἐμφανίζουν οἱ ἱερὲς ἤ μᾶλλον οἱ πλέον πανίερες αὐτὲς τοῦ χρόνου ἡμέρες.
Ἔτσι, τή βραδυὰ αὐτή, μὲ τὸν ἥσυχο ναὸ νὰ εὐωδιάζει Ἀνάσταση, ὅλες αὐτὲς οἱ σκέψεις θεωροῦνται πιὰ ὡς ἕνας ἄλλος λίθος, ποὺ ἐλευθερώνει τὴν ψυχὴ τοῦ κουρασμένου, ἀλλὰ τόσο συγκινημένου Ἱερέα, ποὺ ἑτοιμάζεται νά ἀναχωρήσει «οἴκαδεν», ὅμως τούτη τὴ βραδυὰ νοιώθει τόσο ἀνάλαφρος, ἤρεμος καὶ δίχως κανένα λόγισμό. Λές καὶ δὲν πέρασε Μεγαλοβδομάδα!
Βλέπεις, «Ἀνέστη Χριστὸς καὶ πεπτώκασι δαίμονες, ….Αὐτῷ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας Ἀμήν».
π. Κωνσταντῖνος Καλλιανός
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 249
Μάϊος 2023