Οἱ ἐπιλογές μας ἔχουν κόστος!
Καί ξαφνικά, ἐκεῖνο τό θλιμμένο πρωϊνό, τό πρῶτο τοῦ φετεινοῦ Μαρτιοῦ ἀνακαλύψαμε ὅτι σ’ ἐτοῦτον τόν τόπο δέν ὑπάρχει κανένας πού νά κάνει τή δουλειά του μέ τρόπο ὑπεύθυνο. Γιά μιά ἀκόμη φορά τό Κράτος –τό ὁποῖο στελεχώνουμε ἐμεῖς φυσικά– ἀποδείχθηκε κατώτερο τῶν περιστάσεων, ἀνίκανο νά διασφαλίσει τό αὐτονόητο, τό δικαίωμα τῶν πολιτῶν του στή ζωή. Ἔκπληξη ὀδυνηρή γιά ὅσους ἀρνοῦνταν νά δοῦν τήν πραγματικότητα, ὅπως τή ζούσαμε ὅλα αὐτά τά χρόνια. Δυστυχῶς μιά νέα πληγή ἄνοιξε στό σῶμα τῆς Ἑλλάδας μας.
Χορτάσαμε πόνο, σχεδόν συνηθίσαμε, συνεχίζει ὁ Ἑλληνισμός τήν πολύπαθη πορεία του μέσα στούς αἰῶνες. Σπάνια συμβαίνει κάτι πού θά μᾶς δώσει χαρά. Ὅμως γιατί πάλι ἐμεῖς, φτάνει πιά! Δέν μπορεῖ συνεχῶς καί τόσο συχνά τελευταῖα, νά συμβαίνουν μονίμως κακά.
Ἴσως μοῦ πεῖτε ὅτι παντοῦ συμβαίνουν καταστροφές· ὁ πόνος δέν ἀποτελεῖ μόνον Ἑλληνικό «προνόμιο». Ὁρῖστε, καί στή γειτονική Τουρκία σεισμός τρομερός, νά καί στήν Οὐκρανία πόλεμος, τό ἴδιο καί στή Σερβία πιό μπροστά, ἡ Συρία ὑποφέρει δώδεκα χρόνια τώρα, καί στήν Ἀμερική κάθε τόσο παίρνει κάποιος ἕνα ὅπλο καί σκοτώνει ἀθώους. Παντοῦ συμβαίνουν συμφορές. Τί νά κάνουμε ἡ ζωή εἶναι σκληρή. Ἐντάξει, ὅλοι ἔχουν τά δικά τους, ὅμως ἐδῶ παράγινε τό κακό. Καί ἀπ’ τό κακό πᾶμε στό χειρότερο. Ὅλα δείχνουν ὅτι κάτι δέν πάει καλά. Μᾶλλον πρέπει νά ψαχτοῦμε.
Ὁ σχολάζων Δεσπότης τοῦ Αἰγίου, ἀναφερόμενος στήν πρόσφατη τραγωδία, μίλησε μέ τή δική του ὀπτική γιά τήν κατάσταση στόν τόπο, καί μᾶς συνέστησε νά ἐξετάσουμε τίς συνήθειες τοῦ λαοῦ τελευταίως, γιά νά ἀναζητήσουμε τήν αἰτία. Εἶπε νά δοῦμε μήπως φταίξαμε καί ἐμεῖς. Δέν ἄρεσαν ὅμως ὅσα μᾶς εἶπε γιατί κακοκαρδίζονται ὁρισμένοι· τούς χαλᾶνε βλέπετε τίς συνήθειες. Εἶναι καί ἐκεῖνοι «οἱ ἀγαπούληδες τοῦ Θεοῦ» πού μόλις ἀκουσθεῖ κάποιος λόγος γιά τόν ἠθικό μας κατήφορο ἐκστασιάζονται καί ἀμέσως ἡ συζήτηση δυναμιτίζεται. Φοβᾶμαι ὅμως πώς δέν μπορεῖ νά ἀποστρέφουμε συνεχῶς τό πρόσωπό μας ἀπό τήν ἀλήθεια. Ρωτῆστε νά μάθετε τί συμβαίνει στά «μπουρμπούλια», ἀναζητεῖστε στιγμιότυπα ἀπό τό «μπουρανί» καί μετά ἄς κατηγορήσουμε τόν Δεσπότη. Ἐδῶ κοντεύουμε νά γιορτάζουμε τήν Τσικνοπέμπτη λές καί εἶναι Ἀνάσταση!
Μά θά μοῦ πεῖτε, τί δουλειά ἔχουν αὐτά; Τί σχέση ἔχει ἕνα κακό πού συμβαίνει τυχαῖα μέ τό ἄν οἱ ἄνθρωποι ζοῦν μέ τόν ἕναν ἤ τόν ἄλλον τρόπο, μέ τό ἄν ὑπερβάλλουν λίγο στή διασκέδαση, ἔστω καί μέ τό ἄν κάνουν καί καμιά μικροπαράβαση; Νά τό ψάξουμε λέω, μήπως ἐνδεχομένως φταίει καί αὐτό.
Οἱ παλιοί ἤξεραν ὅτι τό κακό, ὅπως καί τό καλό βέβαια, ἔχει μεταδοτικότητα, καί προσπαθοῦσαν νά ἐξηγήσουν τήν ἐμφάνιση διάφορων παθημάτων, σέ κάποιες περιπτώσεις, ὡς ἀποτέλεσμα κριμάτων πού βάραιναν τούς προγόνους ὅσων ἔπασχαν. Θυμηθεῖτε γιά παράδειγμα, καί τήν περίπτωση τῆς θεραπείας τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ ἀπό τόν Χριστό; «Καί παράγων εἶδεν ἄνθρωπον τυφλόν ἐκ γενετῆς. καί ἠρώτησαν αὐτόν οἱ μαθητές αὐτοῦ λέγοντες· ραββί, τίς ἥμαρτεν, οὗτος ἤ οἱ γονεῖς αὐτοῦ ἵνα τυφλός γεννηθῇ; .....» (Ἰωάν. Θ΄ 1, 2). Λέω, μήπως μᾶς πιάνει καί ἐμᾶς.
Βλέπετε, δέν πορευόμαστε μόνοι μας στή ζωή. Τήν τύχη μας τή ρυθμίζει ἄλλος. «Ἔστι δίκης ὀφθαλμός ὅς τά πανθ’ ὁρᾶ». Ἔχουμε τό ἀπόλυτο δικαίωμα τῆς ἐπιλογῆς, ἀλλά οἱ ἐπιλογές μας ἔχουν τίμημα, ἔχουν κόστος. Γιά τήν ὀρθότητα κάθε μας ἀπόφασης, κάθε μας πράξης στή ζωή μας, μέσα στήν κοινωνία, ὑπάρχει κριτήριο, καί αὐτό τό θέτουν οἱ νόμοι καί τά ἤθη, ὅπως μᾶς παραδόθηκαν. Φανταστεῖτε πόσο σοβαρότερα γίνονται τά πράγματα ὅταν κριτήριο γίνεται ὁ Θεῖος νόμος; «Προσέχετε, λαός μου, τῷ νόμω μου ...» λέει ὁ ψαλμωδός, (Ψαλμ. 77ος). Πῶς νά τό κάνουμε, δέν ἐπιτρέπονται ὅλα. Καί ἄν δεχτοῦμε ὅτι ὅλα ἐπιτρέπονται, τό σίγουρο εἶναι ὅτι δέν μᾶς συμφέρουν ὅλα.
Χρόνια τώρα, δέν μπορῶ νά ξεχάσω τί ἔλεγε στήν συντροφιά τῶν προσκυνητῶν, σέ ἕνα ἀπό τά μεγάλα μοναστήρια τοῦ Ἁγίου Ὅρους, ὁ μοναχός πού εἶχε τό συγκεκριμένο διακόνημα, ἐκεῖ λίγο μετά τό ἔτος 2000. Πῶς ἕνας Σέρβος προσκυνητής πού εἶχε ἐπισκεφθεῖ τό μοναστῆρι, λίγο καιρό πρίν, ἔλεγε στόν μοναχό, περιγράφοντας τά πολεμικά γεγονότα τοῦ 1999 στή χώρα του: «Ἑκατόν πενῆντα χιλιάδες ἐκτρώσεις τό χρόνο εἴχαμε στή Σερβία πάτερ, κάθε χρόνο!», τί καλό νά περιμένει κανείς μετά; Τά ἴδια καί στήν Κύπρο τῶν ἑξακοσίων χιλιάδων κατοίκων, ἔλεγε ἕνα Κύπριος γιατρός: «σαράντα χιλιάδες ἐκτρώσεις τό χρόνο εἴχαμε, θά εἶχε λυθεῖ τό Κυπριακό πάτερ ἄν ζοῦσαν αὐτά τά παιδιά ἀπ’ τό ΄74 καί μετά». Φαντάζομαι ὅτι θά ἔχετε ἀκούσει πώς τό νούμερο πού ἀκούγεται γιά τά δικά μας κατορθώματα εἶναι πολύ μεγαλύτερο. Τί περιμένουμε λοιπόν, καλό;
Θυμᾶστε, μήπως, καί τήν φασαρία πού ἔγινε πρίν τρία χρόνια γιά νά ἀποκαθηλωθοῦν ἀπό τό Μετρό τῆς Ἀθήνας ἐκεῖνες οἱ περιβόητες ἀφίσες πού ἤθελαν νά μᾶς ἀφυπνίσουν γιά τήν προστασία τῶν ἀγέννητων παιδιῶν μέ τίτλο «Ἀφῆστε με νά ζήσω!», ἐπειδή θεωρήθηκε ὅτι ἀποτελοῦσαν προσβολή γιά τίς γυναῖκες, οἱ ὁποῖες ἔχουν τό δικαίωμα νά ἐξουσιάζουν τό σῶμα τους; Τί λέτε νά περιμένουμε καλοσύνες ὅταν συγκατανεύουμε σέ τόσο σοβαρά θέματα. Μποροῦμε νά παραβλέπουμε ὅτι ἡ ζωή γιά τόν χριστιανό ἀρχίζει ἀπό «ἄκρας συλλήψεως» καί στεροῦμε σέ τόσες ἀθῶες ψυχές τό δικαίωμα νά γεννηθοῦν ἐπειδή ἐμεῖς εἴμαστε ἀπρόσεκτοι ἤ ἀδιάφοροι ἤ θεωροῦμε τόν ἑαυτό μας ἀπελευθερωμένο; Εἶναι γραμμένες ἀπό παλιά οἱ ἀπαντήσεις γιά τέτοιες συμπεριφορές, «.... καί ἀποδώσει Κύριος τήν ἀνομίαν αὐτῶν, κατά τήν πονηρίαν αὐτῶν ἀφανιεῖ αὐτούς Κύριος ὁ Θεός» (Ψαλμ. 93ος, 23). [Βέβαια πολλοί θά σέ ποῦν βλαμμένο ὅταν ὑποστηρίζεις τέτοιες ἀπόψεις, ἀλλά δέν βαριέσαι, κάποτε θά μάθουμε ποιός ἔχει δίκιο].
Καί νά ἦταν μόνον αὐτά· ξεχάσατε πώς διαλέξαμε γιά Κυβερνήτη ἐκεῖνον τόν ἄνθρωπο πού λίγο καιρό πρίν ἐκλεγεῖ καί ἐνῷ παραχωροῦσε συνέντευξη σέ ἕναν δημοσιογράφο μπροστά ἀπό ἕνα ἐκκλησάκι στήν προβλήτα κάποιου νησιώτικου λιμανιοῦ ἀρνήθηκε on camera τήν πρόσκληση τοῦ συνομιλητῆ του νά μπεῖ στήν Ἐκκλησιά ἐπειδή, ὅπως ἀπάντησε, «δέν εὕρισκε τόν λόγο»! Δέν βρίσκει τόν λόγο νά μπεῖ στήν ἐκκλησία κι ἐμεῖς τοῦ ἀναθέσαμε νά μᾶς κυβερνήσει; Μά θά μοῦ πεῖτε οἱ ἄλλοι εἶναι καλύτεροι ἐπειδή μπαίνουν στίς ἐκκλησίες; Ὄχι φυσικά, ἁπλᾶ καί αὐτούς ἐμεῖς τούς ἐπιτρέπουμε νά μᾶς κοροϊδεύουν ἐνῶ ξέρουμε τί πρεσβεύουν. Ἀλλά καί τόν ἑπόμενο Κυβερνήτη, τοῦ ἐπιτρέψαμε ἀδιαμαρτύρητα νά κλείσει τίς Ἐκκλησιές, καί μάλιστα Πασχαλιάτικα, γιά νά μᾶς σώσει ἀπ’ τό θανατικό, λές καί θά πείραζε νά δείξουμε ἔστω τόν ἐλάχιστο σεβασμό στό κορυφαῖο γεγονός τῆς πίστης τῶν Ἑλλήνων. Ποιός ἐνοχλήθηκε; κάποιοι «γραφικοί» γιά τούς πολλούς.
Ἀλλά τά παραπάνω μᾶλλον εἶναι λίγα, μπροστά στήν γενικότερη ἀπομάκρυνσή μας ἀπό τά τῆς πίστης πού μᾶς παραδόθηκε. Ἄν συνεχίσει τό Ἔθνος νά πορεύεται ἀπομακρυνόμενο μέ τόν ἴδιο ρυθμό ἀπό τήν Ἐκκλησία σύντομα θά λείψει ἡ πίστη ἀπό τόν τόπο μας. Λέτε νά μᾶς βροῦν καλά; Ὁ Ἑλληνισμός ὑπῆρξε σκεῦος ἐκλογῆς γιά τή μετάδοση τοῦ Εὐαγγελίου, νομίζουμε ὅτι θά χαθεῖ ἡ πίστη ἀπό τόν τόπο χωρίς συνέπειες; Πῶς τό βλέπετε αὐτό φυσιολογικό;
Πάντα θά ὑπάρχει τό δίλημμα ποιόν δρόμο νά διαλέξουμε στή ζωή μας ἐκεῖνον τῆς ἀρετῆς ἤ τόν ἄλλον τῆς κακίας (νά διδάσκεται ἄραγε στά σχολεῖα μας σήμερα τό δίλημμα τοῦ Ἡρακλῆ;). Δικαίωμά μας νά πορευθοῦμε ὅπου καί ὅπως θέλουμε ἀλλά πρέπει νά ξέρουμε ὅτι ἡ ἐπιλογή πού θά κάνουμε θά ἔχει κόστος.
Ἄν εἶναι ψέμα ὁ Θεός, ὅπως θέλουν νά μᾶς πείσουν κάποιοι, ἔχει καλῶς. Ἄν δέν εἶναι ὅμως;
Δημήτρης Κοσκινιώτης
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 248
Ἀπρίλιος 2023