ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ (1924 – 1994)
Ἁγιορείτης μοναχός, ἰδιαίτερα δημοφιλής στίς ἡμέρες μας. Οἱ θαυμαστές του ὅλο καί πληθαίνουν καί τοῦ πιστώνουν θαύματα καί προφητεῖες ἐπί παντός τοῦ ἐπιστητοῦ. Τό 2015 ἀνακηρύχθηκε Ἅγιος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως καί ἡ μνήμη του ἑορτάζεται στίς 12 Ἰουλίου.
Ὁ Ἀρσένιος Ἐζνεπίδης, ὅπως ἦταν τό κοσμικό του ὄνομα, γεννήθηκε στά Φάρασα τῆς Καππαδοκίας στίς 25 Ἰουλίου 1924. Ὁ πατέρας του ὀνομαζόταν Πρόδρομος καί ἦταν δήμαρχος τῶν Φαράσων, ἐνῶ ἡ μητέρα του λεγόταν Εὐλαμπία. Εἶχε ἀκόμα 8 ἀδέλφια.
Στίς 7 Αὐγούστου 1924, μία ἑβδομάδα προτοῦ οἱ χριστιανοί Φαρασιῶτες φύγουν γιά τήν Ἑλλάδα ἐξ αἰτίας τῆς ἀνταλλαγῆς πληθυσμῶν μεταξύ Ἑλλάδας καί Τουρκίας, βαφτίστηκε ἀπό τόν Ἱερέα τῆς ἐνορίας του Ἀρσένιο, τόν ὁποῖο ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀναγνώρισε ὡς ἅγιο τό 1988. Ὁ Ἀρσένιος ἐπέμεινε καί τοῦ ἔδωσε τό δικό του ὄνομα «γιά νά ἀφήσει καλόγερο στό πόδι του», ὅπως χαρακτηριστικά εἶχε πεῖ.
Ὁ νεαρός Ἀρσένιος Ἐζνεπίδης στρατιώτης στό μέτωπο τοῦ ’40
Στις 14 Σεπτεμβρίου 1924 ἡ οἰκογένεια Ἐζνεπίδη, μαζί μέ τά καραβάνια τῶν προσφύγων, ἔφτασε στόν Πειραιά καί προωθήθηκε στήν Κέρκυρα, ὅπου ἔμεινε χρόνο. Στή συνέχεια μεταφέρθηκε στήν Ἠγουμενίτσα καί κατέληξε στήν Κόνιτσα, ὅπου ὁ νεαρός ὁ Ἀρσένιος τελείωσε τό δημοτικό σχολεῖο.
Μέχρι νά κληθεῖ νά ὑπηρετήσει τή θητεία του στό στρατό, ὁ Ἀρσένιος ἔμαθε τήν τέχνη καί δούλεψε ὡς ξυλουργός. Τό 1945 κατατάχτηκε στό στρατό καί ὑπηρέτησε ὡς ἀσυρματιστής κατά τή διάρκεια τοῦ ἐμφυλίου πολέμου. Γι’ αὐτό καί πολλές ἐκδόσεις ἀφιερωμένες στή ζωή τοῦ Γέροντα τόν ἀναφέρουν ὡς «Ἀσυρματιστή τοῦ Θεοῦ»!
Ἀπολύθηκε ἀπό τόν στρατό τό 1949 καί τόν ἑπόμενο χρόνο εἰσῆλθε στό Ἅγιο Ὄρος γιά νά μονάσει. Ἐκεῖ γνώρισε τόν πατέρα Κύριλλο τῆς Μονῆς Κουτλουμουσίου καί τόν ἀκολούθησε πιστά. Λίγο ἀργότερα ἐντάχθηκε στή Μονή Ἐσφιγμένου καί ἐκάρη μοναχός μέ τό ὄνομα Ἀβέρκιος. Τό 1954 ἔφυγε ἀπό τή μονή Ἐσφιγμένου καί ἐντάχθηκε στή Μονή Φιλοθέου, ὅπου μόναζε καί ἕνας θεῖος του. Ἡ συνάντησή του, ὅμως, μέ τό γέροντα Συμεών ἦταν καταλυτική γιά τήν πορεία καί διαμόρφωση τοῦ μοναχικοῦ χαρακτήρα του. Τότε ἦταν πού ἔλαβε καί τό ὄνομα Παΐσιος.
Τό 1958 ἄφησε τό Ἅγιο Ὄρος γιά τήν Ἱερά Μονή Γενεθλίων τῆς Θεοτόκου στό Στόμιο Κονίτσης. Στήν περιοχή, ὅπου μεγάλωσε, παρέμεινε ἐπί τετραετία, καί ἄφησε πίσω του σπουδαῖο ποιμαντικό καί φιλανθρωπικό ἔργο, πού ἐκτιμήθηκε ἰδιαίτερα ἀπό τόν λαό τῆς Κόνιτσας.
Ὁ Παΐσιος στό ἀσκητήριό του στή Μονή Σινᾶ, 1962/1963
Τό 1962 ὁ Παΐσιος πῆγε στό Ὄρος Σινά καί τό 1964 ἐπέστρεψε στό Ἅγιο Ὄρος, ἀπ’ ὅπου δέν ξανάφυγε ποτέ. Τό 1966 ἀσθένησε σοβαρά καί εἰσήχθη στό Νοσοκομεῖο Παπανικολάου τῆς Θεσσαλονίκης. Ὑποβλήθηκε σέ ἐγχείρηση, μέ ἀποτέλεσμα μερική ἀφαίρεση τῶν πνευμόνων. Στό διάστημα τῆς ἀνάρρωσής του φιλοξενήθηκε στό Ἱερό Ἡσυχαστήριο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Εὐαγγελιστοῦ στή Σουρωτή. Ἐπέστρεψε στό Ἅγιο Ὄρος μετά τήν ἀνάρρωσή του καί τό 1968 βοήθησε σημαντικά στήν ἀνακαίνιση τῆς Μονῆς Σταυρονικήτα.
Τό 1979 ἐντάχθηκε στήν ἀδελφότητα τῆς Μονῆς Κουτλουμουσίου καί ἐγκαταστάθηκε στή σκήτη τῆς Παναγούδας. Ἀπό τότε ἄρχισε νά γίνεται γνωστός ἀπό τούς πιστούς, πού τόν ἐπισκέπτονταν καί τοῦ ζητοῦσαν συμβουλές γιά προσωπικά τους θέματα. Παρά τό βεβαρημένο πρόγραμμά του, συνέχιζε τήν ἔντονη ἀσκητική ζωή.
Τό 1993 ἡ κατάσταση τῆς ὑγείας του ἐπιδεινώθηκε. Οἱ γιατροί διέγνωσαν καρκίνο τοῦ παχέος ἐντέρου καί ὁ Γέρων Παΐσιος ὑποβλήθηκε σέ ἐγχείρηση στίς 4 Φεβρουαρίου τοῦ 1994 στό «Θεαγένειο» τῆς Θεσσαλονίκης. Ὁ καρκίνος ἐξελίχθηκε σέ μεταστατικό καί στό τέλος Ἰουνίου οἱ γιατροί τοῦ ἀνακοίνωσαν ὅτι τά περιθώρια ζωῆς του ἦταν δύο μέ τρεῖς ἑβδομάδες τό πολύ.
Τίς τελευταῖες μέρες τῆς ζωῆς του ἀποφάσισε νά μήν παίρνει φάρμακα ἤ παυσίπονα, παρά τούς φρικτούς πόνους πού ἔνοιωθε. Τελικά, κοιμήθηκε στίς 12 Ἰουλίου 1994 καί ἐνταφιάστηκε στό Ἱερό Ἡσυχαστήριο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Θεολόγου στή Σουρωτή Θεσσαλονίκης.
Στίς 13 Ἰανουαρίου 2015 ἡ Ἱερά Σύνοδος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ἀποφάσισε τήν κατάταξη τοῦ μοναχοῦ Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου στό Ἁγιολόγιο τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.
Δρ. Χρῆστος Ι. Ἰστίκογλου
Ψυχίατρος
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 249
Μάϊος 2023