ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Ἡ ψυχολογική βία

ὡς μέσο χειραγώγησης τῶν παιδιῶν

στό βιβλίο Γλώσσας τῆς Στ΄  Δημοτικοῦ

Ὁ  τίτλος αὐτός ἐνδεχομένως φαίνεται ἀκραῖος. Ἀλλά, ἄν σκεφτοῦμε τήν ὀπτική ἑνός παιδιοῦ 11-11, 5 ἐτῶν, πού δέν ἔχει ἀκόμη ἀναπτύξει τίς ἄμυνες καί τή ψυχική σκληρότητα τῶν ἐνηλίκων, πού ἔχει ἀκόμη μιά ἀστείρευτη περιέργεια γιά τόν κόσμο γύρω του καί μιά ἐντύπωση ὅτι ὁ κόσμος αὐτός εἶναι θαυμαστός, τότε μποροῦμε νά καταλάβουμε ὅτι οἱ εἰκόνες πού θά δοῦμε παρακάτω, ναί,  ἀσκοῦν ψυχολογική βία στό παιδί. Ἔχουν στόχο νά τό σοκάρουν, νά τό ἀναστατώσουν. Καί γιατί αὐτό; Γιατί νά θέλει νά ἀναστατώσει, νά ταράξει ψυχολογικά τό παιδί ἕνα ἐκπαιδευτικό βιβλίο;

Ἐπειδή ὁ στόχος εἶναι νά προλειανθεῖ τό ἔδαφος, ὥστε νά περάσει εὔκολα, ἀβίαστα καί χωρίς ἀμφισβητήσεις, ἀμφιβολίες ἤ δεύτερες σκέψεις, μιά καθαρά πολιτική τοποθέτηση, ὅσον ἀφορᾶ τό ἐξαιρετικά ἀκανθῶδες καί συναισθηματικά φορτισμένο μεταναστευτικό ζήτημα.

Εἶναι ἕνα ζήτημα πού, ἀνάλογα μέ τό ποῦ ζεῖ κανείς, ἔχει ἄλλη εἰκόνα. Γιά κάποιους, εἰδικά ἀστούς τῶν μεγαλουπόλεων, μπορεῖ νά εἶναι κυρίως ἀνθρωπιστικό, γιά ἄλλους, πού τό βιώνουν στήν περιοχή πού ζοῦν, ἴσως εἶναι κυρίως θέμα ἀσφάλειας, γιά κάποιους ἄλλους θέμα διεθνῶν πολιτικῶν κινήσεων καί σκοπιμοτήτων, μέ θύματα συχνά ἀθώους ἀνθρώπους. Εἶναι ἕνα πονεμένο καί δύσκολο στήν ἀντιμετώπισή του ζήτημα, πού ἐγείρει πολύ ἔντονες ἀντιθέσεις, σέ πολιτικό ἐπίπεδο. Καί ἕνα ζήτημα πού, παρόλο πού εἶναι ἐπεῖγον, δέν ἔχει ἀκόμα βρεῖ λύση, οὔτε κἄν κατεύθυνση. Καί μόνο ἡ ἀναφορά σέ αὐτό μπορεῖ νά δυναμιτίσει καί τήν πιό ἤρεμη συνάθροιση, ἔτσι οἱ ἐνήλικες εἴμαστε προσεκτικοί ὅταν ἀναφερόμαστε σέ αὐτό.

Ο ΠΑΪΣΙΟΣ ΒΕΛΙΤΣΚΟΦΣΚΙ
ΚΑΙ Ο ΗΣΥΧΑΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΡΟΥΜΑΝΙΑ

Παΐσιος Βελιτσκόφσκι, γνωστός ὡς «Παΐσιος ἀπό τό Μοναστήρι Νεάμτς» ἤ «Παΐσιος ὁ Μεγάλος», κατά τό ρωσικό Паисий Величковский ἤ στην Οὐκρανική Паїсій Величковський, ἦταν μοναχός καί ὀρθόδοξος θεολόγος, πού συνέβαλε στήν ἀνανέωση τοῦ ὀρθόδοξου μοναχισμοῦ, μέ τήν ἀναβίωση τῶν πατερικῶν  γραπτῶν καί τήν προετοιμασία τῆς «Φιλοκαλίας», ἕνας μεγάλος πνευματικός καθοδηγητής γιά τή μοναστική ζωή στή Μολδαβία καί ὁ ὁποῖος θεωρεῖται πλέον σημαντική εἰκόνα στήν ἱστορία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.

Μολονότι τά περισσότερα συγγράμματά του περιμένουν ἀκόμη τήν δημοσίευσή τους διαθέτουμε ἀρκετά στοιχεῖα γιά τήν σκιαγράφηση τῆς προσωπικότητάς του.

Πρός τό τέλος τῆς ζωῆς του, ὁ στάρετς  Παΐσιος ἄρχιζε νά γράφει ἕνα Ἡμερολόγιο, μία “Istoria sfintei comunităţi a preiubiţilor mei părinţi, fraţi şi fii duhovniceşti care, în numele lui Hristos, au venit la mine nevrednicul, pentru mântuirea sufletelor lor …” («Ἱστορία τῆς κοινωνίας τῶν πολυαγαπημένων μου γονέων, τῶν ἀδελφῶν καί τῶν πνευματικῶν τέκνων, οἱ ὁποῖοι στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ἦρθαν κοντά μου τοῦ ἀναξίου, γιά τήν σωτηρία τῶν ψυχῶν τους»). Τό ἔργο αὐτό, πού ἔπρεπε νά εἶχε γίνει μιά Ἱστορία τῆς ἀδελφότητός του, δέν τελείωσε καί ἀπό τούς ἐρευνητές ὀνομάσθηκε «Αὐτοβιογραφία του», διότι ὁ συγγραφέας διηγεῖται ἐκεῖ τήν ζωή του ἀπό τήν γέννηση μέχρι τήν ἐγκατάστασή του στήν σκήτη Cârnu (Κίρνου) στήν Οὐγγροβλαχία.

ΝΑ ΞΑΝΑΘΥΜΗΘΟΥΜΕ

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΑΣ!

Χριστός γεννᾶται, δοξάσατε! Χριστός ἐξ Οὐρανῶν, ἀπαντήσατε! Χριστός ἐπί γῆς ὑψώθητε. Ἄσατε τῷ Κυρίῳ πᾶσα ἡ γῆ καί ἐν εὐφροσύνη, ἀνυμνήσατε λαοί ὅτι δεδόξασται»!

Αὐτά τά Οὐρανοδίδακτα λόγια τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, πού μετέτρεψε σέ Χριστουγεννιάτικον παιᾶνα ὁ ἅγιος Ρωμανός ὁ Μελῳδός, ψάλλουμε στίς Ἐκκλησίες μας καί σκιρτοῦμε ἀπό χαρά καί ἀγαλλίαση, σάν τά ἐλάφια πού τρέχουν στίς πηγές τῶν ὑδάτων.

Ψάλλουμε καί σκιρτοῦμε χρόνια τώρα, γιατί τά λόγια αὐτά ἔχουν μέσα τους Θεία Ἐνέργεια καί Χάρη, ἀφοῦ ἐκφράζουν ὅλα ἐκεῖνα πού μᾶς χάρισε ὁ Θεός μας γενόμενος ἄνθρωπος καί μᾶς μεταφέρουν αὐτή τή Θ. Χάρη στίς ψυχές μας, γι’ αὐτό μᾶς χαροποιοῦν συγκλονιστικά καί μᾶς ἀφήνουν ἀνεξίτηλα ἴχνη, ἀπό τή νηπιακή μας ἡλικία μέχρι σήμερα.