ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Ἐπάγγελμα ἤ Λειτούργημα;

Χρόνια τώρα ἀκοῦμε αὐτό τό τόσο σύντομο, ἀλλά καί συνάμα σημαντικό ἐρώτημα εἴτε ἀπό τόν ἑαυτό μας εἴτε ἀπό τήν κοινωνία “ἐπάγγελμα ἤ λειτούργημα” ἀσκοῦμε;

Ὁ καθένας ἀπό τό δικό του ἐπαγγελματικό τομέα κάνει τήν αὐτοκριτική του στό κατά πόσο ἡ δουλειά του ἀσκεῖται μέ μεράκι, αὐταπάρνηση, θυσίες καί πέραν τοῦ δέοντος χρόνου (τῶν κατά πολλῶν ὀκταώρου!!!) ἤ κατά πόσο κρατάει τό τυπικό, ὡς αὐστηρό τελετουργικό τοῦ ἐπαγγελματία, μόνο κατά τήν ἄσκηση τῆς ἐργασίας καί ὄχι πέραν αὐτῆς!!!

Στίς πρόσφατες φωτιές στήν Βορειο-Ἀνατολική Ἀττική ἀνεπανάληπτη ἦταν ἡ στιχομυθία, ἐν ἀδείᾳ πυροσβέστη, βλέποντας τίς φωτιές νά μονολογεῖ «ἐγώ εἶμαι σέ ἄδεια τώρα!!!» ἐνῶ κάποιοι ἄλλοι ἐθελοντές πυροσβέστες ἔδιναν καί τήν ζωή τους ἀκόμα σέ κάποιες ἄλλες φωτιές σέ ἄλλη περιοχή!!!

Τό µικρό Ἅγιο Ὅρος τῆς Ἀττικῆς

Τό  «Ὄρος  τῶν  Ἀµώµων»

Ὀνοµασία

Ἡ πανάρχαιη ὀνοµασία τοῦ ὄρους, ὅπως ἀναφέρεται ἀπό τόν ἱστορικό Θουκυδίδη (5ος αἰ. π.Χ.) ἦταν Βριλησσός (ἀπό τήν ὀνοµασία τοῦ ὄρους ἀποκλήθηκε ἡ σηµερινή περιοχή τῶν Βριλησσίων, πού βρίσκεται στούς πρόποδες τοῦ βουνοῦ). Οἱ λέξεις, πού λήγουν σέ –σσός ἤ –ττός ὅπως, Ἰλισσός, Παρνασσός, Λυκαβηττός, Ἀρδηττός, Ὑµηττός εἶναι πελασγικῆς προέλευσης (πρίν ἀπό τόν 10ο αἰ. π.Χ.). Ὁ γεωγράφος Στράβων (1ος αἰ. π.Χ.) χρησιµοποιεῖ καί αὐτός τόν ὅρο Βριλησσός. Τά γνωστά µάρµαρα τοῦ βουνοῦ, ἀπό τά ὁποῖα χτίστηκαν τά µνηµεῖα τῆς Ἀκρόπολης, ὀνοµάζονταν Πεντελήσιοι λίθοι καί ὑπῆρχαν στή θέση Ἄσπρα Μάρµαρα. Ἔχουν ὑψηλά ποιοτικά χαρακτηριστικά µέ χρώµατα ἀπό χιονόλευκα ἕως κυανόλευκα.  Κατά τόν γεωλόγο Lepsius ἐξορύχθηκαν 400.000 m3 µαρµάρου. Σήµερα ἔχουν σταµατήσει νά λειτουργοῦν, λόγῳ τῶν ἀνεπανόρθωτων καταστροφῶν πού προξενοῦσαν στό περιβάλλον. Τήν ἐποχή τοῦ περιηγητῆ Παυσανία (2ος αἰ. µ.Χ.) τό βουνό πῆρε τήν ὀνοµασία Πεντελικό: “Ὄρη δέ Ἀθηναίοις ἐστί Πεντελικόν ἔνθα λιθοτοµίαι”. Ὁ ἴδιος ὁ περιηγητής ἐπισηµαίνει ἐπίσης ὅτι πάνω στό Πεντελικό ὄρος ὑπῆρχε ἄγαλµα τῆς θεᾶς Ἀθηνᾶς. Τήν ἐποχή τῆς Τουρκοκρατίας ἄλλαξε πάλι ὀνοµασία ἀφοῦ ὅπως ἐπισηµαίνεται σέ Πατριαρχικό σιγίλλιο τοῦ 1611, τοῦ πατριάρχη Νεοφύτου Β΄ (1602-1603, 1607-1612), πού ἀπευθύνεται πρός τή «θεία Πατριαρχική καί Σταυροπηγιακή µονή τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τοῦ Γενεσίου ἐν ἔτει, ζρίθ» (εἶναι τό σηµερινό µοναστήρι τοῦ Εὐαγγελισµοῦ τῆς Θεοτόκου καί τοῦ ἁγίου Ἐφραίµ πού βρίσκεται στή Νέα Μάκρη) ἀναφέρει ὅτι τό µοναστήρι βρίσκεται «ἐν τῷ τῶν Ἀµώµων ὄρει». Τό Πεντελικό ὄρος λοιπόν, τήν ἐποχή τῆς Τουρκοκρατίας, λόγῳ τοῦ πλήθους τῶν ἀσκητηρίων καί τῶν πολλῶν µοναχῶν πού ἀσκήτευαν στήν περιοχή εἶχε ἀποκληθεῖ ὡς τό βουνό τῶν ἀµώµων δηλαδή τῶν καθαρῶν, τῶν ἁγνῶν, τῶν ἄµεµπτων.

ΤΟ  ΝΟΗΜΑ  ΤΗΣ  ΓΙΟΡΤΗΣ  ΜΑΣ*

Σεβαστοί Πατέρες,  ἀξιότιµες κυρίες καί ἀξιότιµοι κύριοι,

Καλή σας ἑσπέρα!

   Ἔρχονται καί πάλι τά Χριστούγεννα! Ἄλλος ἕνας χρόνος, πού ἀποµακρυνόµαστε ἀπό τή µέρα πού γεννήθηκε ὁ Χριστός! Ἀποµακρυνόµαστε γιά δισχιλιοστή δέκατη ἔνατη φορά! Πόσες γενεές εἶναι τά δύο χιλιάδες δεκαεννέα χρόνια; Πόσες γενεές παραδίδουν ἡ µιά στήν ἄλλη τή σκυτάλη τῆς ἀποµάκρυνσης ἀπό τή Γέννηση τοῦ Χριστοῦ;

     Γιά νά σταθοῦµε λίγο, νά σκεφτοῦµε τόν κόσµο µας καί τή δική µας ζωή. Πῶς θά στεκόταν ὁ κόσµος µας µπροστά σ᾽ αὐτή τή Γέννηση; Πῶς στέκεται ὁ κόσµος µας µπροστά στά Μυστήρια τοῦ Θεοῦ καί στή σιωπή πού τά περιβάλλει;

    Τότε, ὑπῆρχε µιά ὑπερδύναµη, µιά πρώην δηµοκρατία, πού εἶχε ἀλλάξει σέ αὐτοκρατορία: ἡ Ρώµη! Κι αὐτή ἡ ὑπερδύναµη, δυνάστευε τίς ζωές τῶν ἀνθρώπων. Καί τώρα ὑπάρχει µιά ὑπερδύναµη πού ἔχει ξεκινήσει µέ δηµοκρατικές ἀρχές, ἀλλά µεταλλάσσεται σέ ὁλοκληρωτισµό. Τότε ὑπῆρχε ὁ Ὀκταβιανός, ὁ Αὔγουστος, ὁ ὁποῖος ἀνέβαζε καί κατέβαζε βασιλεῖς καί ἡγεµόνες, κρατῶντας τάχα τίς ἰσορροπίες τοῦ κόσµου, σπέρνοντας διχόνοιες καί δηµιουργῶντας πολέµους, ἐξαφανίζοντας τούς ῾ἐχθρούς τῆς Ρώµης᾽ καί χαρίζοντας προνόµια καί τιµές καί δῶρα στούς ὑπάκουους φίλους της!  (Παρενθετικά, νά ἐξηγήσουµε ὅτι ἡ ἐπίκληση Αὔγουστος δόθηκε γιά πρώτη φορά στήν ἱστορία καί προέρχεται ἀπό τό Λατινικό Augustus,  πού σηµαίνει σεβαστός, σάν νά λέµε, ἡ αὐτοῦ µεγαλειότης. Καί δέν δόθηκε ἀκριβῶς, τόν δηµιούργησε ὁ ἴδιος ὁ Ὀκταβιανός, γιά νά καταστήσει σαφέστατη στή Σύγκλητο τήν ἀπόλυτη καί ἀδιαµφισβήτητη ἐξουσία του. Εἶναι ἡ διακήρυξη τοῦ πολιτικῶς ὀρθοῦ τῆς ἐποχῆς! Ὅ,τι ὁ αὐτοκράτορας θεωρεῖ σωστό, εἶναι καί σωστό καί κανείς δέν θά τολµήσει νά ἐναντιωθεῖ, ὅσο γελοῖο κι ἄν εἶναι, ἔστω κι ἄν κάνει θεό τό ἄλογό του καί ὑποχρεώσει τούς συγκλητικούς νά τό προσκυνοῦν, ὅπως ἔκανε λίγο ἀργότερα ὁ Καλιγούλας!)