ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

ΜΙΞΗ  ΚΑΙ  ΣΥΓΧΥΣΗ:
«ΟΛΟΙ  ΕΙΜΑΣΤΕ  ΙΔΙΟΙ»!

Ἕνα ἀπό τά πιό πολυφορεμένα συνθήματα τῆς παγκοσμιοποίησης σήμερα, εἶναι αὐτό πού μᾶς πληροφορεῖ, μέ μιά τάχα οὐδέτερη διαπίστωση, πώς ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, εἴμαστε ἴδιοι. Ἄρα αὐτά πού μᾶς ἑνώνουν, εἶναι πολύ περισσότερα, ἀπό αὐτά πού μᾶς χωρίζουν.

Μοιάζει σχεδόν αὐτονόητη καί καλοπροαίρετη ἡ διατύπωση αὐτή. Ἐκεῖ , ὅμως, ἀκριβῶς βρίσκεται ἡ παγίδα, τῆς σύγχρονης προπαγάνδας. Χρησιμοποιεῖ φαινομενικά οὐδέτερες αὐτονόητες, ἁπλοϊκές, σύντομες καί ἀποτελεσματικές ὁδηγίες. Μέ αὐτό τό τέχνασμα, μπορεῖ καί ξεγλιστράει ἡ προπαγάνδα, ἀπό τίς ἀντιστάσεις τῆς κριτικῆς σκέψης καί θρονιάζεται στόν ὑποσυνείδητο αὐτοματισμό, ἔτσι πού νά νομίζει ὁ καθένας, πώς εἶναι δικές του σκέψεις. Αὐτή ἡ ἄλογη συμμόρφωση, ἐνισχύει μέ τή σειρά της τόν ἀποκλεισμό κάθε κριτικοῦ λόγου, ἀπέναντι στήν προκατασκευασμένη «πολιτική ὀρθότητα». Ἔτσι, ὅποιος δέν πείθεται ἀπό τή μαζική χειραγώγηση, κινδυνεύει νά ἀπομονωθεῖ στό περιθώριο, μέ τή γνωστή ρετσινιά τοῦ ρατσιστῆ.

Ἄς δοῦμε ὅμως τό περιεχόμενο τοῦ προΐοντος πού μᾶς πουλᾶνε σήμερα.

Τό πρῶτο πρᾶγμα πού ὀφείλουμε νά ρωτήσουμε, ὡς σκεπτόμενοι ἄνθρωποι, εἶναι τί ἀκριβῶς ἐννοοῦν, ὅταν λένε ὅτι ὅλοι εἴμαστε ἴδιοι. Γιατί τότε  ἀποκαλύπτεται τό ἰσοπεδωτικό παραλήρημα πού κρύβεται πίσω ἀπό τήν πρώτη ἀθώα ἐντύπωση. Τότε ἀκοῦμε τίς ἀνορθολογικές καί ἀντιεπιστημονικές, ἐμμονικές διακηρύξεις, πώς δέν ὑπάρχουν γένη, φυλές, φῦλα καί ὁποιαδήποτε ἄλλη συλλογική ταὐτότητα.

ΟΙ ΡΙΝΟΚΕΡΟΙ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ

Στήν ἐποχή μας, ἔχουν παρακμάσει ἤ καί χαθεῖ πολλά ἀπό τά πα­ρα­δοσιακά ἐπαγγέλματα, παρ’ ὅλη τήν ἀνεργία, πού ὑπάρχει καί παρ’ ὅλο πού εἶναι πολλοί καί οἱ ἐργαζόμενοι, πού ἀπολύονται! Ἀπό τήν ἄλλη, παρουσιάζονται κάποια ἐπαγγέλματα, τά ὁποῖα θά ἦταν ἀδιανόητα μέχρι πρίν λίγα χρόνια. Γιά παράδειγμα, αὐτά πού συνδέονται μέ τά μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης, τά γνωστά social media. Μέχρι τό τέλος τοῦ προηγούμενου αἰῶνα, ποιός δήλωνε σάν ἐπάγγελμα “youTuber”, ἤ “instagrammer”, ἤ “influencer”; Κι ὅμως τώρα πολλοί νέοι ἄνθρωποι τά ἔχουν αὐτά σάν ἀποκλειστική τους ἀπασχόληση.

Σέ αὐτό τό σημεῖο, ἴσως θά ἦταν χρήσιμο νά ἐξηγήσουμε τί σημαίνει ὁ κάθε ὅρος. YouΤuber, λοιπόν, ὀνομάζεται ὅποιος ἔχει κανάλι στό youΤube, δηλαδή μιά πλατφόρμα, στήν ὁποία μπορεῖ νά ἀνεβάζει δικά του videos. Κάποιες φορές τά videos αὐτά, ἔχουν μιά συγκεκριμένη θεματολογία, ὡστόσο ἄλλες φορές τό μόνο θέμα εἶναι αὐτός ὁ ἴδιος ὁ youtuber καί ἡ ζωή του, ἡ ὁποία παρουσιάζεται σέ ὅλες τίς φάσεις της μέ κάθε λεπτομέρεια. Ὅσοι τόν παρακολουθοῦν, μποροῦν νά γίνουν συνδρομητές τοῦ καναλιοῦ καί, ἔτσι, μέ αὐτόν τόν τρόπο, κάθε φορά πού ἀνεβαίνει κάποιο καινούριο video ἐνημερώνονται ἐγκαίρως, ὥστε νά μήν τό χάσουν. Ὅσο πιό πολλούς συνδρομητές ἔχει κάποιο κανάλι, τόσο πιό πολλά χρήματα πληρώνεται ὁ “καναλάρχης” του.

Στό instagram, ἀπό τήν ἄλλη, γίνεται ἡ μάχη γιά τούς λεγόμενους “followers”, δηλαδή τούς ἀνθρώπους πού ἀκολουθοῦν τόν κάθε λογαριασμό. Ὅσο περισσότερους “ἀκολούθους” ἔχει κανείς, τόσο μεγαλύτερο εἶναι τό κῦρος του στήν διαδικτυακή κοινότητα καί τόσο περισσότερα εἶναι τά χρήματα πού συγκεντρώνει! Ἐξ οὗ καί τά σκάνδαλα, πού προκύπτουν κατά καιρούς, καί ἀφοροῦν στούς “ψεύτικους ἀκολούθους”, πού ἔχει κανείς στόν λογαριασμό του καί οἱ ὁποῖοι ἔχουν δημιουργηθεῖ ἀκριβῶς γιά νά διογκώνουν πλασματικά τόν ἀριθμό τῶν ἀκολούθων, μέ ἀποτέλεσμα νά ἐπιτυγχάνεται μιά μεγαλύτερη χρηματοδότηση, χωρίς ὅμως νά ἔχει “κερδηθεῖ τίμια”, χωρίς τό φυσικό πρόσωπο στό ὁποῖο ἀνήκει ὁ συγκεκριμένος λογαριασμός νά τήν δικαιοῦται.

Ἡ μοναδικότητα  τῆς διαφορετικότητας

Εἶναι γνωστή ἡ προπαγάνδα, πού γίνεται παγκοσμίως, γιά τήν ἀναγνώριση τῆς διαφορετικότητας τῶν ἀνθρώπων. Αὐτό δέν σημαίνει ὅτι ξαφνικά γίναμε οἱ ἄνθρωποι φιλάνθρωποι καί ἀποφασίσαμε νά δώσουμε χῶρο καί ἐλευθερία στούς συνανθρώπους μας. Οἱ σχετικές καμπάνιες περί ἰσότητας καί ἀναγνώρισης τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, ἀποσκοποῦν νά διαμορφώσουν μέ τέτοιο τρόπο τίς κοινωνίες, ὥστε ὁ καθένας νά ἔχει δικαίωμα νά κάνει ὅ,τι θέλει χωρίς νά κατακρίνεται ἀπό κανέναν καί νά εἶναι κοινωνικά ἀποδεκτός. Οὐσιαστικά, δηλαδή, πρόκειται γιά κατάργηση τῶν ἠθικῶν ἀξιῶν, τῶν ἄγραφων κανόνων, οἱ ὁποῖοι πού ἀνά τούς αἰῶνες ἴσχυαν σέ ὅλες τίς κοινωνίες τῶν ἀνθρώπων, καί φθάσαμε σήμερα νά μήν ὑπάρχουν πιά ἠθικοί καί κοινωνικοί κανόνες, ἀλλά νά ὑπάρχει μόνο ἡ νομοθεσία κάθε κράτους, ἡ ὁποία καθορίζει τί εἶναι νόμιμο καί τί ὄχι. Τό διαλαλοῦν, ἄλλωστε, ἀνοιχτά καί χωρίς ντροπή οἱ πολιτικοί ἄρχοντες καί στήν Ἑλλάδα, ὅτι ἠθικό εἶναι τό νόμιμο. Ὅ,τι λέει ὁ νόμος τοῦ κράτους ἔχει σημασία. Τό κράτος θά ὁρίζει μέχρι καί τήν ἠθική ἑνός λαοῦ. Τέλος, λοιπόν, στούς ἄγραφους κανόνες, τέλος στήν Ἁγία Γραφή γιατί δέν Τήν ἔχουμε ἐνσωματώσει στό ἐσωτερικό μας δίκαιο, τέλος σέ αὐτό, πού οἱ προηγούμενες γενιές θεωροῦσαν στοιχειωδῶς ἀνθρώπινη ἀξιοπρέπεια.