ΠΟΣΟ ΑΞΙΟΠΙΣΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΟΤΑΝ ΚΑΘΟΡΙΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ;

ΠΟΣΟ ΑΞΙΟΠΙΣΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ

ΟΤΑΝ ΚΑΘΟΡΙΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ;

 

Σεξουαλικός προσανατολισμός, ταυτότητα φύλου καί ὁ ρόλος τοῦ φύλου.

 

Τόν  περασµένο Φεβρουάριο, δηµοσιεύτηκε στό περιοδικό µας ἡ ἐπιστολή τῆς κ. Γεωργίας Σ., ἰατροῦ, πού παρακολουθεῖ συστηµατικά ἀπό µιά Εὐρωπαϊκή Χώρα µέσῳ τοῦ You Tube τίς ὁµιλίες πού πραγµατοποιοῦνται στήν Πνευµατική µας Ἐστία1. Στήν ἐπιστολή της αὐτή ἡ ἰατρός καταθέτει τίς σκέψεις της σχετικά µέ τό ἐρώτηµα «Γιατί οἱ γυναῖκες φορᾶµε παντελόνια;» πού τέθηκε στήν ὁµιλία µέ τίτλο «Πρεσβυτέρα ἤ σύζυγος; Καί… λόγια παντελονάτα!». Καταθέτει ἐπίσης τό πόσο ἄλλαξε ἡ ζωή της καί ἡ ψυχολογία της ἀπό τότε πού πῆρε τή σταθερή ἀπόφαση νά µήν φορέσει ξανά παντελόνι. Μέ ἀφορµή τήν ἐπιστολή ἀκολούθησε µία δεύτερη συζήτηση στήν ἐνορία µας σχετικά µέ τό παντελόνι ὡς γυναικεῖο ἔνδυµα.

Διάβασα τήν ἐπιστολή καί παρακολούθησα τίς ὁµιλίες µέ µεγάλο ἐνδιαφέρον. Πυροδότησαν τό ἐρευνητικό µου ἐνδιαφέρον. Βρῆκα λοιπόν ὁρισµένα ἰατρικά στοιχεῖα, τά ὁποῖα συνδέουν τό φῦλο τοῦ προσώπου µέ τήν ψυχολογία του.

 Τό φῦλο τοῦ ἀνθρώπου καθορίζεται ἀπό τά χρωµοσώµατα τοῦ φύλου (X καί Y), δύο ἀπό τά σαράντα τέσσερα χρωµοσώµατα πού βρίσκονται µέσα στά κύτταρα καί ἀποτελοῦν τό ἀνθρώπινο γενετικό ὑλικό (DNA). Τά  εἴκοσι δύο ζεύγη χρωµοσωµάτων εἶναι κοινά στούς ἄνδρες καί τίς γυναῖκες. Τό εἰκοστό τρίτο ζεῦγος χρωµοσωµάτων ἀποτελεῖται στούς µέν ἄνδρες ἀπό ἕνα χρωµόσωµα X καί ἕνα χρωµόσωµα Y (XY), στίς δέ γυναῖκες ἀπό δύο χρωµοσώµατα X (XX). Ὁ συνδυασµός αὐτός τῶν χρωµοσωµάτων τοῦ φύλου (XY ἤ XX) ἀποκαλεῖται στήν ἰατρική ὁρολογία «χρωµοσωµικό φῦλο» ἤ «χρωµοσωµατικό φῦλο». Κάθε κύτταρο τοῦ ἀνθρώπινου ὀργανισµοῦ ἔχει τό ἴδιο χρωµοσωµατικό φῦλο, πού παραµένει ἀναλλοίωτο καθ’ ὅλη τή διάρκεια τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου.

ΑΝΑΣΤΑ, ΠΛΑΣΜΑ ΕΜΟΝ! ΑΝΑΣΤΑ, ΜΟΡΦΗ Η ΕΜΗ, Η ΚΑΤ’ ΕΙΚΟΝΑ ΕΜΗΝ ΓΕΓΕΝΗΜΕΝΗ

Ὁ Χριστός πρός τόν Ἀδάµ:

 

ΑΝΑΣΤΑ, ΠΛΑΣΜΑ ΕΜΟΝ!  ΑΝΑΣΤΑ, ΜΟΡΦΗ Η ΕΜΗ,

Η  ΚΑΤ’  ΕΙΚΟΝΑ  ΕΜΗΝ  ΓΕΓΕΝΗΜΕΝΗ

 

Tό Μέγα Σάββατον, συνηθίζεται νά ἀναγινώσκεται στίς Ἱερές Μονές, ὁ Λόγος τοῦ Ἁγίου Ἐπιφανίου, ἐπισκόπου τῆς Κύπρου, «Εἰς τήν θεόσωμον ταφήν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ». Πρόκειται γιά ἕνα μοναδικά συγκλονιστικό πατερικό κείμενο, ἡ ἀνάγνωση τοῦ ὁποίου προετοιμάζει ψυχικά τόν κάθε Χριστιανό νά δεχθεῖ «φαιδρῶς» καί νά ὑποδεχθεῖ τήν Ἁγίαν Ἀνάσταση.

Εἶναι κρίμα, πού ὁ ἐγκόσμιος ἀγωνιζόμενος Χριστιανός, στερεῖται, ὡς συνήθως, τήν δυνατότητα ἀκροάσεως καί ἀναγνώσεως αὐτοῦ τοῦ Λόγου. Ἡ ζωή στόν κόσμο, βλέπετε, δέν παρέχει τέτοιου εἴδους «πολυτέλειες», ἀκόμα καί στήν καλύτερα ὀργανωμένη Ἱερά Ἐνορία. Μᾶλλον δυστυχῶς (;), ἦταν, εἶναι καί θά εἶναι τοῦτο –ὅπως καί τόσα ἄλλα– «προνόμιο» τοῦ μονήρους βίου, ὅπου οἱ ἐκτενεῖς καί πολύωρες ἀκολουθίες προσφέρονται πρός τοῦτο.

Ἡ Σεβασμία Ἱερά Μονή τοῦ Παρακλήτου, κοντά στόν Ὠρωπό Ἀττικῆς, ἐδῶ καί πολλά χρόνια, ἔχει ἐκδόσει, σέ μικρό εὔχρηστο τεῦχος, μία φροντισμένη καί καλοδουλεμένη μετάφραση τοῦ Λόγου αὐτοῦ, πού ἔτσι γίνεται πιό κατανοητός καί εὔληπτος ἀπό τούς ἀμυήτους τοῦ ἀρχαίου λόγου Νεοέλληνες, ἄν καί ἡ γλῶσσα τοῦ κειμένου, πού θυμίζει λίγο χειμαρρῶδες «Χρυσοστομικό» ὕφος, ἀνήκει στήν γλωσσική κατηγορία τῆς Καινῆς Διαθήκης, τῆς λίγο-πολύ κατανοητῆς.

ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΑΟ ΜΑΣ:

ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΑΟ ΜΑΣ:

 

  Εἶναι Ἄνοιξη. Ὁ Χριστός μας κηδεύεται μονάχος.

 

- Κυρία! Ἐσεῖς μὲ τὸ κοριτσάκι, ἐλᾶτε λίγο πρὸς τὰ ἐδῶ!

Σφίχθηκε. Γύρισε πρὸς τὸ μέρος του. «Καλησπέρα!»

- Καλησπέρα! Ἔχετε στείλει μήνυμα; Πῶς κυκλοφορεῖτε;

- Ἔχω ἔντυπο συμπληρωμένο. Νὰ σᾶς τὸ δείξω.

- Β5 μετάβαση σὲ Τελετή. Ποῦ πᾶτε τέτοιαν ὥρα;

- Σὲ κηδεία πάω.

- Δὲν γίνονται κηδεῖες τέτοιαν ὥρα. Ἀφῆστε τὶς ἐξυπνάδες.

- Κηδεύεται ὁ Χριστὸς μας...

- Ὁ νόμος λέει σὲ κοντινοὺς συγγενεῖς!

- Ὁ Πατέρας μου εἶναι, κύριε. Πόσο πιὸ κοντινός; Δὲν εἶναι καὶ δικός σας;

 

Καλή Ἁγία Ἀνάσταση!!!

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Αρ. Τεύχους 213

Μάϊος 2020

«Προσκυνοῦμέν Σου τὰ Πάθη Χριστέ...

«Προσκυνοῦμέν Σου τὰ Πάθη Χριστέ...

Δεῖξον ἡμῖν, καὶ τὴν ἔνδοξόν Σου Ἀνάστασιν»

 

Στὸν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Μάνης κ. Χρυσόστομο,

ταπεινὸ Πασχάλιο εὐχετήριο

 

   Τὴν ταπεινή μου γνώμη ἐδῶ καταθέτω. Γνώμη ἑνὸς ἁπλοῦ ἐπαρχιώτη παπᾶ, πού συνειδητοποιεῖ τὸν ἔγκλειστο βίο του, ἀλλὰ πρωτίστως καὶ τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου μας καὶ  Θεοῦ. Γιατί, ἄς μὴν ξεγελιόμαστε: «Πάντα δι᾿ αὐτοῦ ἐγένοντο» (Ἰω. 1, 3) Αὐτὸς «βρέχει ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους» (Μτθ, 5, 45) καί ἀκόμα,  «Αὐτὸς εἶναι ποὺ ἐποίησεν  τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν» (Γεν. 1, 1). Καί, μάλιστα, τὴν δεύτερη τὴν ἐποίησε, κάποιες φορές, «τρέμειν» (Ψαλμ.103, 3) Ἑπομένως καί ἡ δοκιμασία μας αὐτὴ εἶναι μιὰ προέκταση τοῦ θελήματός Του «πρὸς καταρτισμόν» μας (Ἐφ. 4, 12.).

   Ἀποδεχόμαστε, λοιπόν, τὸ θέλημά Του καὶ ἀφηνόμαστε στὴν οὐσία τῶν ὅσων μᾶς χάρισε ἡ Ἐκκλησία ὅλον αὐτὸν τὸν εὔκαρπο καιρὸ τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς, ἀλλά, κυρίως τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Ἑβδομάδος. Γιατὶ ἐδῶ ποὺ τὰ λέμε ἡ κάθε στέρηση κάποιο σκοπὸ ἔχει. Ὅπως λ.χ. ἡ Νηστεία τῆς περιόδου ποὺ πέρασε. Προσέξαμε, στ᾿ ἀλήθεια ποτέ, πόση ψυχωφέλεια μᾶς παρέχει, ὅταν τὴ συνδυάσουμε μὲ ἐντατικὴ προσευχὴ καὶ μυστηριακὴ ζωή; Κι ὅταν μιλᾶμε γιὰ προσευχὴ ἐννοοῦμε τὴν ἐπικοινωνία μαζί Του. Μιὰ ἐπικοινωνία τόσο σωτήριο καὶ τόσο κολακευτικὴ γιὰ ἐμᾶς, ποὺ κάθε μέρα, κάθε στιγμὴ Τὸν πικραίνουμε ὡς ἄτακτα παιδιὰ ποὺ εἴμαστε (πρβλ. τὴν παραβολὴ τοῦ εὔσπλαχνου Πατέρα ἤ τὴ γνωστή μας τοῦ Ἀσώτου υἱοῦ (βλ. Λκ. 15, 11-32)  καί Ἐκεῖνος καταδέχεται  νὰ μᾶς ἀφουγκράζεται. Καὶ νὰ μᾶς εὐεργετεῖ. Ναί, νὰ εὐεργετεῖ, ἀφοῦ μᾶς προσφέρει «ζωὴν καὶ περισσόν» ( Ἰω.10, 10 )

ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΚΑΙΣΑΡΑ ΚΑΙ Η ΑΜΟΙΒΗ ΤΟΥΣ!

ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΚΑΙΣΑΡΑ ΚΑΙ Η ΑΜΟΙΒΗ ΤΟΥΣ!

   Αὐτό τό Πάσχα µέ κάποιο περίεργο καί ἄνευ προηγουµένου τρόπο, ἡ Ὀρθόδοξη Κοινότητα, κληθήκαµε νά κάνουµε µιά συλλογική ἐπιλογή, ὅµοια µέ τήν ἐπιλογή πού ζητήθηκε ἀπό τούς Ἰουδαίους τό 33 µ.Χ. Καί τί λέω ζητήθηκε; Δέν τούς ζητήθηκε, τήν ἔκαναν αὐθόρµητα καί ὁλόψυχα. Ἔβαλαν στή “θέση” του, ἀκόµη καί τόν Πόντιο Πιλᾶτο, ἀπειλῶντας τον ἔµµεσα ὅτι, ἄν ἐλευθέρωνε τόν Χριστό, δέν θά ἦταν φίλος τοῦ Καίσαρα, γιατί θά ἐλευθέρωνε ἕναν πολιτικό του ἀντίπαλο, πού τόλµησε νά ἐξισώσει τόν ἑαυτό Του µέ τόν Καίσαρα! Καί κατέληξαν στήν περίφηµη διακήρυξη: «Οὐκ ἔχοµεν βασιλέα, εἰ µή Καίσαρα»!

   Στόν Καίσαρα ἀνῆκε ἡ ὑποταγή τους! Στόν Καίσαρα ἀνῆκε ἡ λατρεία τους! Ὁ Θεός -κατά τή γνώµη τους- ἦταν πολύ µακριά καί πολύ ἀβέβαιος σύµµαχος, ἐνῶ ὁ Καίσαρας ἦταν πολύ κοντά καί τό χρυσάφι του καί τά προνόµιά του πού τούς τά παραχωροῦσε πλουσιοπάροχα, ἦταν ἁπτά καί σίγουρα καί ἡ ἄνετη, προνοµιούχα ζωούλα τους, ἀσύγκριτα πολύτιµη γιά να τήν χάσουν! Τό ἴδιο πολύτιµη µέ τή δική µας ζωούλα, πού τήν ἐξασφαλίζει ὁ δικός µας “Καίσαρας” (συγχωρεῖστε µου τό “ἀνέκδοτο” τοῦ παραλληλισµοῦ) τόν ὁποῖο, ὡστόσο, ἐπιλέξαµε, παρά τή γελοιότητά του!