ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Ἐπιδημία Κορωναϊοῦ καί Θεία Μετάληψη

Μέ ἀφορμή τήν ἐξάπλωση τοῦ Κορονοϊοῦ ἡ ὁποία ὅπως φαίνεται θά ἐξελιχθεῖ σέ παγκόσμια πανδημία, ἀφοῦ σέ πολλές χῶρες ἔχουν ἐκδηλωθεῖ κρούσματα ἀσθενειῶν μέ θανατηφόρα ἀποτελέσματα, καί μέ μιά συζήτηση πού εἶχα μέ τούς συναδέλφους μου στήν ἐργασία μου, θά ἤθελα νά καταθέσω μερικά ἐρωτήματα ὡς νοήμων πρῶτα ἄνθρωπος καί ἔπειτα ὡς Ὀρθόδοξος.

Ὑποτίθεται ὅτι εἴμαστε Ὀρθόδοξη χώρα, καί ζοῦμε μέ βάση τούς κανόνες τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Γιατί, λοιπόν, ξαφνικά ἐκδηλώνουμε ὀλιγοπιστία λές καί ἡ Ἐκκλησία δέν μᾶς ἔχει δώσει τίς ὁδηγίες γιά τήν κάθε περίπτωση;

Ντρεπόμαστε νά ὁμολογήσουμε τήν πίστη μας στόν Χριστό ἤ ὑπολογίζουμε μᾶλλον τήν δόξα τῶν ἀνθρώπων ἀπό τήν Δόξα τοῦ Θεοῦ;

Τό θέμα χρήζει μεγάλης προσοχῆς καί δέν θά πρέπει νά τό ἀγνοήσουμε. Ναί μέν σαφῶς θά ὑπακούσουμε στίς ὁδηγίες τῆς Πολιτείας, ἡ ὁποία ἐνήργησε πολύ σωστά μέ τό νά ἐνημερώσει τούς πολῖτες σχετικά μέ τήν ἐπικρατοῦσα κατάσταση ἀλλά δέν θά ἐπιτρέψουμε σέ καμία περίπτωση νά χλευασθοῦν καί νά ἀποδοκιμαστοῦν τά Ὅσια καί τά Ἱερά μας.

Η ΔΥΣΤΟΠΙΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗ ΝΕΑ  ΚΡΙΣΗ

Σημείωση 1η:

Ἡ ἀπαρχή τοῦ αἰῶνα καί τῆς χιλιετηρίδας τήν ὁποία διανύουμε, φέρει ἔκδηλα τά σημεῖα μιᾶς ἄλλης ἐποχῆς. Τό τέλος τοῦ προηγούμενου αἰῶνα στήν Εὐρώπη, σημαδεύτηκε ἀπό τούς βομβαρδισμούς στή Σερβία. Ἡ ἀρχή τοῦ νέου αἰῶνα, χαράχτηκε μέ τήν περίεργη τρομοκρατική ἐπίθεση στούς δίδυμους πύργους καί τά ὅσα ἀκολούθησαν τήν ἐπίθεση αὐτή. Μέ τήν τρομοκρατία, ἄνοιξε ὁ ἀσκός τοῦ Αἰόλου, μιᾶς συνολικότερης τρομοκρατίας, σέ ὅλον τόν πλανήτη. Ἀκραῖα καιρικά φαινόμενα, τσουνάμια, τεράστιες καταστροφικές πυρκαϊές, ἔξαρση τῆς ἐγκληματικότητας, οἰκονομική κρίση, ἔξαρση τῶν ἰώσεων, εἶναι μόνο μερικά παραδείγματα, τῆς νέας τρομοκρατίας. Μερικοί τά θεωροῦν συμπτωματικά καί ἀσύνδετα. Ἀλλά εἶναι τόσα πολλά τά γεγονότα, μέσα σέ τόσα λίγα χρόνια, ἀρκετά ἀνεξήγητα καί μέ τόσους κοινούς παρανομαστές, ὥστε τά σενάρια τοῦ τυχαίου ἤ τοῦ φυσικῶς μοιραίου, νά μένουν ἰσχνά ἐπιχειρημάτων.

Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά, αὐτή τῆς προσπάθειας μιᾶς συνδετικῆς ἑρμηνείας, εἶναι πολύ εὔκολο νά ξεπέσει κανείς, στή γραφικότητα τῆς συνωμοσιολογίας καί τῶν ψευδῶν προφητειῶν.

Τό γεγονός εἶναι πώς κάθε πέρσι καί καλύτερα, ὅπως λέει καί τό λαΐκό ρητό.

Οἱ πολιτικοί ταγοί, μᾶς τό παρουσιάζουν σάν ἕνα τοῦνελ πού ἔχουμε μπεῖ καί ὑπόσχονται κάθε τετραετία ἕνα φῶς στήν ἄκρη του, ἀλλά ἀντ’ αὐτοῦ βρισκόμαστε σέ ὅλο καί πιό βαθύ σκοτάδι.

ΜΑΚΡΙΑ ΑΠ’ ΤΑ ΝΑΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ!

     Ἡμέρα ἔχει ἀνοίξει τά φαγωμένα παντζούρια της κι ἕνας ἐκτυφλωτικός ἥλιος τῆς θάλασσας ἔχει ἀποκαλύψει τήν ὀρφάνια τοῦ γιαλοῦ. Δέν περπατοῦν πιά οἱ θορυβώδεις στρατιῶτες τοῦ δρόμου, οὔτε οἱ ρομαντικοί ὀνειροπόλοι τῶν γιαλῶν. Ὁ χρόνος βουλιάζει καθημερινά στήν ἀνυπαρξία. Ἔχουν ξεχαστεῖ ρολόγια, ἡμερολόγια, προγράμματα...Καθετί δηλώνει ἕνα ἀπροσδιόριστο παρελθόν σκόνης. Μιά ἔνεση ὑποβολιμιαίας μαστούρας σέ ρίχνει σ’ ἐκεῖνο τό κρεβάτι, πού ὁ ὕπνος ἦταν τό μέγιστο ἀγαθό πού ἔγινε ρουτίνα. Τό σῶμα ἀρχίζει νά ἐγκαταλείπει τά νεῦρα του σάν κύτταρα ἀποσύνθεσης... Κι ἡ σκέψη φλογίζεται σέ μιά φυλακή «προστασίας» πού μοιάζει μέ θάνατο. Ξέρεις ὅτι αὐτή ἡ φωτιά κατακαίει τή σάρκα καί τήν κρύβεις. Φαινομενικά συμβιβασμένος, ἤρεμος, καχύποπτος, δηλώνεις τό παρόν σέ μιά ἀνάπηρη σέκτα πού εἶναι ἀποφασισμένη νά σέ ἐξορίσει σέ μιά γωνιά, κλείνοντάς σου γιά πάντα το στόμα.

     Εἶσαι ὁ ἄνθρωπος πού δέν ἔχει στόμα καί ἐλεύθερο λόγο. Ὁ μή ἐπιδεκτικός διάλογου, γιατί δέν θά καθήσουν ἀπέναντί σου νά ἀνταλλάξουν κουβέντες, μά θά σέ χώσουν σέ μιά φιάλη περιορισμένου ἀέρα πού θά στήν πουλήσουν γιά ὀξυγόνο. Αὐτός εἶναι σήμερα ὁ πνευματικός κολοφώνας πού βῆμα τό βῆμα ἀναρριχήθηκε νά φτάσει ὁ ταλαίπωρος ἄνθρωπος.

    Νά φροντίσει νά ἐκμηδενίσει τήν ἀντίθετη σκέψη. Ὁποιαδήποτε θά ἀντέβαινε ἤ ὑπερέβαινε τήν σοφία ἐκείνων πού κρατοῦν τήν τύχη τοῦ πλανήτη. Μέ ὅπλο τόν τρόμο.