Η ΔΥΣΤΟΠΙΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗ ΝΕΑ ΚΡΙΣΗ
Σημείωση 1η:
Ἡ ἀπαρχή τοῦ αἰῶνα καί τῆς χιλιετηρίδας τήν ὁποία διανύουμε, φέρει ἔκδηλα τά σημεῖα μιᾶς ἄλλης ἐποχῆς. Τό τέλος τοῦ προηγούμενου αἰῶνα στήν Εὐρώπη, σημαδεύτηκε ἀπό τούς βομβαρδισμούς στή Σερβία. Ἡ ἀρχή τοῦ νέου αἰῶνα, χαράχτηκε μέ τήν περίεργη τρομοκρατική ἐπίθεση στούς δίδυμους πύργους καί τά ὅσα ἀκολούθησαν τήν ἐπίθεση αὐτή. Μέ τήν τρομοκρατία, ἄνοιξε ὁ ἀσκός τοῦ Αἰόλου, μιᾶς συνολικότερης τρομοκρατίας, σέ ὅλον τόν πλανήτη. Ἀκραῖα καιρικά φαινόμενα, τσουνάμια, τεράστιες καταστροφικές πυρκαϊές, ἔξαρση τῆς ἐγκληματικότητας, οἰκονομική κρίση, ἔξαρση τῶν ἰώσεων, εἶναι μόνο μερικά παραδείγματα, τῆς νέας τρομοκρατίας. Μερικοί τά θεωροῦν συμπτωματικά καί ἀσύνδετα. Ἀλλά εἶναι τόσα πολλά τά γεγονότα, μέσα σέ τόσα λίγα χρόνια, ἀρκετά ἀνεξήγητα καί μέ τόσους κοινούς παρανομαστές, ὥστε τά σενάρια τοῦ τυχαίου ἤ τοῦ φυσικῶς μοιραίου, νά μένουν ἰσχνά ἐπιχειρημάτων.
Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά, αὐτή τῆς προσπάθειας μιᾶς συνδετικῆς ἑρμηνείας, εἶναι πολύ εὔκολο νά ξεπέσει κανείς, στή γραφικότητα τῆς συνωμοσιολογίας καί τῶν ψευδῶν προφητειῶν.
Τό γεγονός εἶναι πώς κάθε πέρσι καί καλύτερα, ὅπως λέει καί τό λαΐκό ρητό.
Οἱ πολιτικοί ταγοί, μᾶς τό παρουσιάζουν σάν ἕνα τοῦνελ πού ἔχουμε μπεῖ καί ὑπόσχονται κάθε τετραετία ἕνα φῶς στήν ἄκρη του, ἀλλά ἀντ’ αὐτοῦ βρισκόμαστε σέ ὅλο καί πιό βαθύ σκοτάδι.
Μέ ὅσο φῶς φέρουμε ἀπό τό παρελθόν, ἄς προσπαθήσουμε νά περιγράψουμε σέ ἁδρές γραμμές, αὐτό τό σκοτεινό ὄρυγμα:
– Τό ἕνα στοιχεῖο του, βρίσκεται στό ἀναπάντεχο κακό, τό ὁποῖο μᾶς προκαλεῖ αὐτό πού ἔχει ὀνομαστεῖ σόκ καί δέος.
– Ἕπεται τό χάος στή λογική καί ψυχική συγκρότηση τῶν ἀνθρώπων.
– Τό γεγονός πώς τό κακό, ἔχει ἀναπτύξει τόσο τρελλή ἐπιτάχυνση, μέ τόσες πολλές ἐκδηλώσεις, ὥστε κάθε προσπάθεια ἀναχαίτησής του, νά μοιάζει ἀδιέξοδη.
– Τό κακό, μοιάζει νά μήν ἔχει συγκεκριμμένους ὑπαίτιους, ἀλλά παρουσιάζεται ὡς ἀνθρώπινη διαδικασία, ὅπου ὅλοι εἴμαστε φταῖχτες.
– Ὁ πόλεμος εἶναι ψυχρός, ἀναιτιολόγητος καί ἡ ἀόρατη ἀπειλή πανταχοῦ παροῦσα καί αὐτό προσδίδει στό κακό, μιά ὑπερφυσική διάσταση.
Αὐτά ὅλα, εἶναι ἀρκετά γιά νά βγάλουν τούς ἀνθρώπους ἀπό τά ὅριά τους καί νά τούς ἐξαντλήσουν. Νά νιώθουν πώς χάνουν τό ἔδαφος κάτω ἀπό τά πόδια τους. Νά ἄγονται καί νά φέρονται σάν ζαλισμένα κοτόπουλα. Νά μήν ξέρουν, «ποῦ τήν κεφαλήν κλίναι».
Σημείωση 2η:
Ποιοί εἶναι οἱ κοινοί παρανομαστές, σέ ὅλα τά καταστροφικά φαινόμενα τοῦ καιροῦ μας;
Ἡ ἀπαξίωση, ἡ ἰσοπέδωση, ἡ ρευστοποίηση, τό ἀδιέξοδο, ὁ ὄλεθρος καί ὁ τρόμος.
Τά ἀποτελέσματά τους στούς ἀνθρώπους, εἶναι ἡ ἀπελπισία, ἡ κατάθλιψη, ἡ δειλία, ἡ ἀπόγνωση, ἡ ἀπομόνωση καί ἡ ἀπονοηματοδότηση τῆς ζωῆς τους.
Μέ τή νέα ὑγειονομική κρίση καί τόν τρόπο διαχείρισής της, βάλλονται πιό στοχευμένα, τά πεδία τοῦ χρόνου, τοῦ χώρου καί τῆς σχέσης, ἐκτός ἀπό τά οἰκονομικά, νομικά κ.ἄ. ἀποτελέσματα πού θά ἔχει.
Τί συμβαίνει ὅταν ὁ χρόνος ἰσοπεδώνεται, ὅταν παγώνει τό καθημερινό γίγνεσθαι, στή συντριπτική πλειοψηφεία τῶν ἀνθρώπων; Τί σημαίνει αὐτό τό χάσμα στόν χρόνο; Μήπως ὁριοθετεῖ ἕνα μετά, χωρίς τό πρίν; Τί σημαίνει ἡ κατάργηση τοῦ δημόσιου χώρου ὡς ἔννοια καί ποῦ καταλήγει; Μήπως στό – ἀπομόνωση ἤ θάνατος;
Τί σημαίνει ἡ καχυποψία καί ὁ φόβος τοῦ ἑνός πρός τόν ἄλλο; Μήπως ὅτι ἡ ἀγάπη ὑποκειμενοποιεῖται, μπροστά στήν ἀντικειμενοποίηση τοῦ φόβου;
Τό μήνυμα εἶναι σαφές: τό κακό μπορεῖ νά εἰσχωρήσει παντοῦ, στά σπίτια μας, στούς οἰκείους μας, μέσα μας.
Σημείωση 3η: Ποῦ στοχεύουν οἱ κρίσεις;
Ἔχοντας τή γνώμη πώς οἱ κρίσεις τοῦ καιροῦ μας, δέν εἶναι οὔτε τυχαῖες, οὔτε μοιραῖες, ἀλλά στοχευμένες, ὀφείλουμε νά δείξουμε ποιούς ἐξυπηρετοῦν καί μέ ποιό τρόπο.
Ὅπως εἶχε πεῖ ἕνας κορυφαῖος οἰκονομολόγος κατά τήν χρηματοπιστωτική κρίση τοῦ ’07 στήν Ἀμερική, κάθε κρίση ἀποτελεῖ μιά μεγάλη εὐκαιρία. Ἡ νέα κρίση, μᾶλλον θά ἀποδειχτεῖ μιά μεγάλη εὐκαιρία, γιά μιά σειρά ἐπώδυνων ἀλλαγῶν γιά τούς λαούς. Δείχνει νά βρίσκεται στό τέλος τῆς ἀρχῆς, γιά τή Νέα Τάξη πραγμάτων. Τό πείραμα πέτυχε, γιατί ἔγινε μέ ὅλα τά μέσα: ΜΜΕ, πολιτικοί καί ἐπιστήμονες τῆς μαζικῆς χειραγώγησης, συντονίστηκαν ἄψογα.
Ἕνα ἀπό τά τελευταῖα συνεκτικά μέρη τοῦ κοινωνικοῦ ἱστοῦ, ἡ οἰκογένεια, θά δοκιμαστεῖ, μέ πολλαπλούς τρόπους ἀπό τή νέα κρίση, ὅπως ἔγινε μέ τήν τελευταῖα οἰκονομική κρίση. Νά ἡ εὐκαιρία! Νά σκορπίστουν οἱ οἰκογένειες, νά μείνουν οἱ ἄνθρωποι μετέωροι, χωρίς συνέχεια, διαθέσιμοι νά βρεθοῦν ὁπουδήποτε στόν κόσμο κληθοῦν, γιά νά ὑπηρετήσουν ἀλλότρια συμφέροντα, ἔναντι πινακίου μεταλλαγμένης σόγιας.
Σημείωση 4η: Πῶς δροῦν οἱ κρίσεις καί τί ἐπιφέρουν;
Ἡ διαλυτική δράση τῶν κρίσεων, γίνεται μέ μιά ἁπλή συνταγή:
Προκαλῶντας μιά δυνατή κρίση, βγαίνουν στήν ἐπιφάνεια συγκρουσιακά, ὅλες οἱ ἀντιθέσεις πού ἰσορροποῦσαν στό σῶμα (οἰκογενειακό, κοινωνικό κ.ἄ.), γιατί ἀφαιροῦνται τά περιθώρια παραχώρησης. Τό ἑπόμενο βῆμα, δηλαδή τό “ξάφρισμα” τῶν ἀλληλοεξουδετερομένων ἀντιθέσεων, εἶναι πανεύκολο. Αὐτό πού μένει, εἶναι ὁ ἄνευρος χυλός, πού προσαρμόζεται χωρίς ἀντίσταση, σέ ὅποιο καλούπι τοῦ ἔχουν ἑτοιμάσει.
Οἱ μεγάλες κρίσεις, ἐπιφέρουν μεγάλες τομές. Ὅποιοι τίς σχεδιάζουν, γνωρίζουν πώς θά εἶναι ἡ ἑπόμενη μέρα ἤ μᾶλλον ἡ ἑπόμενη νύχτα. Ἀποτελεῖ κοινή παραδοχή, πώς οἱ ἰσχυροί αὐτοῦ τοῦ κόσμου, διαθέτουν σήμερα ὅλα τά μέσα σχεδιασμοῦ καί ἐφαρμογῆς κρίσεων καί δέν ἔχουν κανέναν ἐνδοιασμό νά τά χρησιμοποιήσουν. Ὁ κατάλληλος συνδυασμός μεγάλων κρίσεων, μπορεῖ νά μεταλλάξει τό πολιτισμικό «γονιδίωμα». Ὁ στόχος σήμερα, δείχνει νά εἶναι τό πέρασμα, ἀπό τήν ἀνθρώπινη ἱστορία, στήν μετά - ἱστορία, ἀγνώστου τινός εἴδους.
Σημείωση 5η: Τό ὑπέδαφος τῆς σημερινῆς δυστοπίας.
Ποῦ πατάει ἡ ἀποτελεσματικότητα τῆς σημερινῆς δυστοπίας;
– Ἡ σαρωτική οἰκονομική κρίση τοῦ 29, οἱ δύο παγκόσμιοι πόλεμοι καί οἱ ὁλοκληρωτισμοί τοῦ 20ου αἰῶνα, πολύ συνοπτικά ἀναφερόμενοι, ἀποτέλεσαν τήν ἀρχή τοῦ μαζικοῦ κακοῦ καί τοῦ τρόμου, σέ παγκόσμια κλίμακα.
– Ἡ προπαγάνδα καί ἡ διαφήμιση, εἰδικά μέσῳ τῆς εἰκόνας καί τῆς καταιγιστικῆς προβολῆς παγκόσμιων προτύπων τρόπου καί στάσης ζωῆς, ὑπέσκαψε τίς ἐθνοτοπικές ἀξίες καί ἤθη.
– Ἡ ἀποσπασματική ὑπερπληροφόρηση, ἔναντι τῆς γνώσης, ἡ χαοτική γιά τή νοητική συγκρότηση τυχαιοκρατική ἀντίληψη, ἡ τεχνολογική ἀλαζονεία καί ἡ τεχνοκρατική μονολιθικότητα, ἀποτέλεσαν τό ἱκανό κρᾶμα τοῦ ἄκριτου παθητικοῦ ὑποδοχέα πού βλέπουμε σήμερα.
– Ἡ συστηματική προώθηση, τοῦ ἀνεύθυνου καί ἀνάλγητου ἀτομικισμοῦ, ἡ ἀποκοινωνικοποίηση τῶν ἀνθρώπινων πολιτειῶν καί ἡ ἀνταγωνιστική ἀπομόνωση τῶν πολιτῶν, ἔφερε τήν ἀπαραίτητη ἀπολιτικοποίηση, μέ τήν πραγματική ἔννοια τοῦ ὄρου.
– Ἡ συντονισμένη τοὐλάχιστον ἐπί ἕναν αἰῶνα ἐπίθεση, τῆς διαφθορᾶς τῆς γλῶσσας, τῆς παραμόρφωσης τῆς ἱστορίας, τῆς διαβολῆς τῶν πολιτισμικῶν ἀξιῶν, τῆς ἠθικῆς ἀπαξίωσης, καταλήγει σήμερα στήν ἄνετη ἐπιβολή τῆς συστημικῆς προπαγάνδας.
– Ἐδῶ καί τρεῖς περίπου αἰῶνες, ἔχει ἐξαπλωθεῖ ἡ ἐπιδημία τοῦ ἐξοβελισμοῦ τοῦ Θείου ἀπό τόν ἄνθρωπο. Καθ’ ὅλου τυχαῖα, τό κέντρο τῆς ἐπίθεσης αὐτῆς, ἀφορᾶ κυρίως τόν χριστιανισμό, μέ κύριο δέκτη τῶν διώξεων, τήν Ὀρθοδοξία. Ἡ ὑποτιθέμενη ἀπελευθέρωση τῶν ἀνθρώπων, ἀπό τή Θεία δυναστεία, ἔφερε τήν καταδυνάστευσή τους, ἀπό τίς χθόνιες θεότητες τοῦ φόβου, τῆς ἔχθρας, τῆς ἐκδίκησης καί τῆς ὕβρης. Αὐτός πού πραγματικά ἐξοβελίζεται σήμερα, εἶναι ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος, ἀπό τή ζωή.
Σημείωση 6η: Τά ὑπερπλαίσια.
Ὅπως κάθε ὑπερκείμενο δεσπόζει τά ὑποκείμενά του καί ὁριοθετεῖ αὐτά, ἔτσι καί τό φᾶσμα τοῦ τρόμου, κατασκευάζει τό ὑπερπλαίσιο, κάτω ἀπό τό ὁποῖο ὀφείλουμε νά μποῦμε μέ τόν φόβο τοῦ πάθους. Τά τάχα οὐδέτερα ὑπερπλαίσια, ὅπως τά τεχνοεπιστημονικά, τά τεχνοκρατικά, τά οἰκονομικά κ.ἄ., ἔχουν μπεῖ σέ ἐφαρμογή τίς τελευταῖες δεκαετίες, μέ σκοπό νά προβάλλουν ὡς οὐδέτερη ἀναγκαιότητα, τίς ἐπεμβάσεις καί τίς ἐπιβολές. Ἀκόμα καί ὁ ὅρος συστημικό, παραπέμπει σήμερα σέ κάτι αὐτοματικό καί αὐτοκινούμενο ἀπό τή σχετική ἀναγκαιότητα.
Μέ αὐτό τόν τρόπο, καθίστανται ἀφ’ ἑνός ἀόρατοι οἱ ὑπεύθυνοι τῶν ἀποφάσεων καί ἡ σκοπιμότητα αὐτῶν, ἀφ’ ἑταίρου ἀπονομιμοποιεῖται κάθε ἀντίδραση, καθώς ἀντίκειται, στήν καλύτερη περίπτωση στή «μεγάλη εἰκόνα», στή δέ χειρότερη, σέ μικροσυμφέροντα πού ἐναντιώνονται στό γενικό συμφέρον. Ὅσοι δέ, ἀντιδροῦν χωρίς ἴδιον συμφέρον, ὑπάγονται στή σφαῖρα ἑνός ἀπροσάρμοστου ψυχολογισμοῦ, ἀπέναντι στήν «ἀντικειμενική» ἀνάγκη.
Ἔτσι φτάσαμε σήμερα, ἡ λειτουργία τῶν τραπεζῶν νά θεωρεῖται ἐκ τῶν οὐκ ἄνευ, ἐνῷ ἡ Θεία Λειτουργία τῆς Ἁγίας Τράπεζας, νά μήν ἐπιτρέπεται.
Βέβαια γιά νά φτάσουμε ὡς ἐδῶ, ἔπρεπε πρῶτα νά λησμονήσουμε, πώς λειτουργία σημαίνει ἔργο λαοῦ. Τώρα πρέπει νά ἀγνοήσουμε, πώς ἡ ἀνθρώπινη ὀντότητα, τελεῖ ὡς ψυχοσωματική ἑνότητα καί πώς τό γεγονός αὐτό, προσδιορίζει πραγματικά, τό γενικό ὄφελος ἑνός λαοῦ. Ὅσο γιά τίς «μεγάλες εἰκόνες», ἐπαληληθεύονται μόνο στήν ἐπιλεκτική ἀποσπασματικότητά τους. Ἀλλά στίς κρίσιμες καταστάσεις, ἀποκαλύπτονται στήν πράξη οἱ πραγματικές λατρεῖες, ὥστε νά ἐπανέρχεται στό ἱστορικό προσκήνιο ἡ ρήση τοῦ Χριστοῦ: ἤ Θεόν λατρέψετε ἤ Μαμμωνᾶ.
Σημείωση 7η: Ἡ ἐξίσωση τῆς ὀδύνης.
Σήμερα, τίποτε δέν ἀφήνεται στήν τυχαιότητα. Ἀκόμα καί οἱ καταστροφικές ἀντιδράσεις τῆς φύσης, οἱ ὁποῖες ὀφείλονται στήν τεχνολογική ἀμετροέπεια, χρησιμοποοῦνται στήν ἐπαύξηση καί φυσικοποίηση τοῦ τρομοκρατικοῦ χάους. Ὁ τρόμος τρώει τό νόημα, ἐφ’ ὅσον ἀναδιπλώνει τόν ἄνθρωπο, στό στοιχειῶδες ἔνστικτο τῆς ἐπιβίωσης. Ἡ ἐξίσωση τῶν ἀνθρώπων, κάτω ἀπό τό κράτος τοῦ τρόμου, τούς συρρικνώνει στήν κατάσταση τοῦ ἐμβρύου, τό ὁποῖο εἶναι ἡ νέκρωση, χωρίς ἐλπίδα ἀνάστασης. Γιατί ἄν νεκρωθεῖ ὁ ἄνθρωπος, πρίν τόν βιολογικό του θάνατο, ὡς τί μπορεῖ νά ἀναστηθεῖ;
Στήν ὁδυνηρή δίνη τῶν περιελίξεων τήν ὁποία βιώνουμε, εἶναι ἑπόμενο νά νιώθουμε σάν ψάρια πιασμένα σέ δίχτυ, πού ὅλο καί σφίγγει γύρω μας.
Στήν πραγματικότητα, τό δίχτυ τῆς κατάληψής μας, στήθηκε πρῶτα τεχνηέντως μέσα μας, ὥστε νά μπορεῖ νά γίνει ἀποδεκτό ἔξω μας.
Ποιός ὅμως εἶναι ὁ ψαράς; Ποιός μᾶς πούλησε ἀπελευθέρωση, γιά νά μᾶς κάνει δούλους; Ποιός μᾶς ὑπνώτισε μέ μπόλικη αὐτοθέωση, γιά νά μᾶς ρίξει στή Δευτέρα ἔκπτωση;
Σημείωση 8η: Τό πνεῦμα τῶν καιρῶν μας.
Εἶναι γεγονός, πώς σήμερα τό πνεῦμα τοῦ πονηροῦ, αὐτοδιαψεύδεται γιά τά ὅσα «ἀπελευθερωτικά» μᾶς διαφήμιζε ὡς τώρα, ὅπως πάντοτε αὐτό συνέβαινε. Ὅμως ὄχι μόνο δέν πτοεῖται ἀπό τίς αὐτοδιαψεύσεις του, ἐφ’ ὅσον ζητούμενό του δέν εἶναι τό ἀληθές, ἀλλά καί ἐνισχύεται ἀπό αὐτές. Πρῶτον γιατί ἔτσι ἐμφανίζεται τολμηρό στίς ἀλλαγές καί αὐτό ἀποτελεῖ πάγιο ψεῦδος του καί δεύτερον καί κυριότερον, γιατί ἔτσι ἐκγυμνάζει τίς ἀνθρώπινες «κεραῖες», νά συντονίζονται στό ψεῦδος καί νά τό ἀποζητοῦν, σάν δόση ἀναβλητική, στό νά ἔρθουν πρόσωπο πρός πρόσωπο, μέ τήν ἀλήθεια τή δική τους καί τῶν πλησίων τους.
Ἀλλά τό τίμημα τῆς παράδοσής μας στό ψευδές, καταλήγει στή στέρηση τῆς μονομέρειας πού ποθήσαμε περισσότερο, στήν ἀπώλεια τοῦ βολέματος πού νομίσαμε πώς μᾶς δωρίστηκε, στήν παθολογική ἐξάρτηση ἀπό αὐτό πού πιστέψαμε ὅτι θά μᾶς ἀπελευθέρωνε, στήν ὑπογείωση τῆς ἔπαρσης.
Τό πνεῦμα τοῦ πονηροῦ, γνωρίζει πολύ καλά νά ἐναλλάσσει στούς ἀνθρώπους «τό καρότο καί τό μαστίγιο», τῶν ἐπιθυμιῶν καί τοῦ φόβου, ὥστε νά βρίσκονται σέ συνεχῆ διαίρεση καί σύγκρουση, μεταξύ τους καί μέσα τους, γιατί ἀπό αὐτή θρέφεται καί θεριεύει.
Σημείωση 9η: Ὁρατά καί ἀόρατα.
Σήμερα, ὅπου ὁ ἀόρατος κίνδυνος, νομιμοποιεῖ τήν ὁρατή καί ἁπτή ἐπιβολή, εἶναι ἀπαραίτητο γιά τήν ψυχονοητική μας ὑγεία, νά θυμηθοῦμε τό πολιτισμικό μας ἀλφάβητο.
Νά θυμηθοῦμε πώς στήν ἱστορία τόσο τή δική μας, ὅπως καί ὅλων τῶν ἱστορικῶν πολιτισμῶν, ὁ κίνδυνος δέν εἶναι μόνο μικροσκοπικά, ἀλλά ἐπίσης μακροσκοπικά ὅσο καί ἐνδοσκοπικά ἀόρατος. Πώς τό ἀγαθό καί τό κακό, εἶναι ἀόρατα ἀπό τόν ἄνθρωπο, ἀλλά ὑλοποιοῦνται μέσῳ αὐτοῦ.
Νά θυμηθοῦμε ἀπό τόν Ἑλληνικό πολιτισμό, ὅτι οἱ ὀντολογίες διαμορφώνουν τίς κοινωνικές συνειδήσεις. Πώς δέν ὑφίσταται συγκροτημένη ἀνθρώπινη δραστηριότητα, ὅπως ἡ πολιτική, πού νά μήν ἑδράζεται σέ μία ὀντολογία.
Πῶς τό γονιδίωμα δέν εἶναι μόνο κληρονομικό, ἀλλά καί πολιτισμικό.
Νά θυμηθοῦμε ἀπό τόν χριστιανικό πολιτισμό, πώς ὁ ἄνθρωπος ἰσορροπεῖ ἀνάμεσα στό βασίλειο τῆς ἀνάγκης καί τό βασίλειο τῆς ἀγαπητικῆς ἐλευθερίας.
Νά θυμηθοῦμε ἀπό τόν ὀρθόδοξο χριστιανικό πολιτισμό, πῶς ἡ ἀντίθεση μεταξύ σώματος καί πνεύματος, λύνεται σέ ἐλευθερωτική ἁρμονία, ὅταν τό σῶμα ἐξημερώνεται, καλλιεργούμενο δημιουργικά ἀπό τό πνεῦμα.
Πώς ὁ κάθε ἄνθρωπος ἐμπεριέχει τόν κόσμο, τήν ἴδια στιγμή πού ἐμπεριέχεται σέ αὐτόν. Πώς ἡ ποιότητα τῆς σχέσης μας μέ τό Θεῖο, τό ἀνθρώπινο, τό κάθε φυσικό πλάσμα καί τόν ἑαυτό μας, ἀναπλάθει δυναμικά τόν κόσμο.
Αὐτές οἱ μνῆμες, πού παρατίθενται ἐδῶ ἐνδεικτικά, εἶναι ἴσως πιό ἀπαραίτητες ἀπό ποτέ ἄλλοτε, σέ κάθε σκεπτόμενο ἄνθρωπο πού ἀναζητᾶ τό ἀληθές.
Ἀκολουθῶντας τόν ἱστορικό μίτο πού μᾶς ἔφερε ὡς ἐδῶ, θά μπορέσουμε νά ἐξέλθουμε ἀπό τόν τεχνητό λαβύρινθο, τῆς σύγχυσης τοῦ νοῦ καί τῆς διαβολῆς τῆς ψυχῆς, στόν ζωντανό κόσμο τῆς ἀγαπητικῆς συγκέντρωσης.
Σημείωση 10η: Τό κακό καί τό νόημα.
Στούς νεωτερικούς χρόνους τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ, συνέβη μιά ἀποκοπή στήν γνώση, πού μεταβιβάζονταν καί ἐμπλουτίζονταν ἀπό γενιά σέ γενιά. Αὐτό ἐπέφερε σταδιακά τήν ὑποκατάσταση τῆς λογικῆς, ἀπό ἕναν ἀνεστραμμένο ὀρθολογισμό.
Ἔτσι φθάνουμε σήμερα νά ἀποζητοῦμε τό νόημα τοῦ κακοῦ, ἀντί γιά τό νόημα τοῦ καλοῦ. Ὅσο ὅμως καί ἄν προσπαθοῦμε νά κατανοήσουμε τό γιατί τῶν γεγονότων, μέσα ἀπό τήν ἑρμηνεία τοῦ κακοῦ, θά ἀστοχοῦμε, γιά τόν ἁπλούστατο λόγο πώς τό κακό δέν φέρει νόημα. Ἀντιθέτως τό ἀντιμάχεται, γιατί τό νόημα εἶναι τό νῆμα τῆς ζωῆς. Καί ἄν ἀκολουθήσουμε πιστά τό νῆμα τῆς ζωῆς, ὁδηγούμαστε στό νάμα τῆς Αἰωνίου Ζωῆς. Καί αὐτό δέν εἶναι σχῆμα λόγου, ἀλλά λόγος πού δίνει σχῆμα καί μορφή, στό αὖλο διακύδευμα καί τόν τρόπο πού αὐτό ἐνσαρκώνεται σήμερα.
Δέν πρέπει νά συγχέουμε τό νόημα, μέ τίς σκοπιμότητες καί τά συμφέροντα.
Γιά παράδειγμα ἡ λαίλαπα τοῦ ναζισμοῦ, δέν ἔδωσε κανένα νόημα, τό ἀντίθετο, ὅσοι τήν ἔζησαν, ἄντλησαν τά νοήματα πού τούς ἐμψύχωσαν γιά νά ἀντέξουν καί νά ἀντισταθοῦν, στήν πίστη, τήν πατρίδα καί τίς βαθύτερες πολιτισμικές καταβολές, πού τούς ὄρθωσαν ὡς ἀνθρώπους ἀπέναντι στήν κτηνωδία.
Σήμερα εἴμαστε ἀναγκασμένοι νά ἐπανακτήσουμε τίς «χαμένες πατρίδες», τῆς πίστης καί τοῦ πολιτισμοῦ μας καί νά τίς ἐμπλουτίσουμε μέ νέους τρόπους.
Νά ἀντιληφθοῦμε ξανά, μέσα ἀπό τά νέα δεδομένα, τήν ἀλήθεια τήν ὁποία διαβόησαν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ἀπό συστάσεώς της: Πώς ὅταν τό λογικό, δέν ἀναφέρεται στό ὑπερλόγο, ἐκπίπτει στό παράλογο. Γιατί ἡ λογική λειτουργεῖ καί ὁρίζεται ἐν σχέσει. Γιατί ἡ ψυχή ἕλκεται διά τῶν ταυτίσεων. Γιατί τό ἁπτό μαγνητίζεται ἀπό τό ἄϋλο. Γιατί τό κατά φύσιν, τελειοῦται στό ὑπέρ φύσιν.
Ἐπίλογος: Ζοῦμε σέ ἀποκαλυπτική ἐποχή.
Ἡ ἀνθρωπότητα γιά νά σωθεῖ ἀπό τόν ἐκβαρβαρισμό, ἀναπότρεπτα θά ἀναζητήσει στό μπόλιασμα τοῦ Ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ καί τῆς ὀρθοδοξίας, τόν ἀνθρωπισμό καί τό κατ’ ἀλήθειαν ζεῖν.
Ὅλοι οἱ ἱστορικοί πολιτισμοί, φέρουν «πολύτιμα μέταλλα». Ὅμως ὁ Ἑλληνικός πολιτισμός, ἐκ φύσεως καί θέσεως, ἀσκήθηκε νά διασταυρώνει τίς συναντήσεις του μέ τούς ἄλλους πολιτισμούς, ὄχι διά τῆς ἐξομοίωσης, ἀλλά ἐπί τῆς ὑπέρβασης στό διαχρονικό καί τό πανανθρώπινο, μέσα ἀπό τήν ἑτερότητα.
Τό πραγματικά ζητούμενο σήμερα, δέν εἶναι νά ἀνοίξουμε τά σύνορα τῆς μικρῆς μας χώρας, σέ μιά χαοτική μίξη λαῶν, ἀλλά νά διανοίξουμε τά σύνορα πού κλείνουν τούς ἀνθρώπους στά φαῦλα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τῆς ζηλοφθονίας, τῆς ἀπληστίας, τῆς ματαιοδοξίας καί τῆς ἀλαζονείας. Νά ἀνοιχθοῦμε στήν ἀνθρωπότητα, μέ τήν γενναιόδωρη πνοή τῆς φιλοκαλίας, ἡ ὁποία δέν κάνει διακρίσεις σέ φυλές, ἔθνη καί τάξεις, γιατί ὅλοι διαθέτουμε τίς ἴδιες εὐκαιρίες πλουτισμοῦ, ἀνθρώπινης καί Θείας κοινωνίας, ἀλλά τό κάθε πρόσωπο κρίνεται ἀπό τήν προαίρεση καί τό ἔργο του.
Θεμιστοκλῆς Σβορῶνος
Ἠλεκτρολόγος
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 113
Μάϊος 2020