Ποῦ χάθηκαν οἱ νέοι μας;
Ἀδελφοί μου, τό ἐλεύθερο τῆς βουλήσεως νομίζω ὅτι ἀποτελεῖ τό ὕψιστο χάρισμα μέ τό ὁποῖο προικίσθηκε ὁ ἄνθρωπος καί ὅπως ἑρμηνεύεται πατερικά αὐτή εἶναι ἡ ἰδιότητα τοῦ «κατ’ εἰκόνα».
Αὐτό τό σπουδαῖο χάρισμα ὑπῆρξε, οὐσιαστικά, τό διακύβευμα τῆς περιόδου πού προηγήθηκε τοῦ φετεινοῦ Πάσχα καί τῶν ἡμερῶν πού ἀκολούθησαν.
Ὅλοι δοκιμασθήκαμε αὐτήν τήν περίοδο, χωρίς ἐξαίρεση, καί ἡ στάση πού κρατήσαμε μᾶς κατατάσσει ἀνάλογα. Ἔτσι ὑπήρξαμε ἀγωνιστές, δειλοί, χλιαροί, ἤ ἀδιάφοροι. Σίγουρα πήραμε θέση, εἴτε τό καταλάβαμε εἴτε ὄχι, γιατί ἀγώνας ὑπῆρξε.
Κατά τά φαινόμενα, αὐτοί πού πάλεψαν γιά τό ἀκριβότερο «πετράδι τοῦ στέμματος» τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης, ἦταν οἱ λιγότεροι. Ἄν θά ἔλεγα ἐλάχιστοι, πιθανότατα νά πετύχαινα ἀκριβῶς κέντρο.