ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

ΕΝΑΣ ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΙΕΡΑΡΧΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ!

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΡΗΤΗΣ ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ

Ἡ ἀποπνικτική καί ἀνελεύθερη ἀτµόσφαιρα, πού ἐπικρατεῖ ἐδῶ καί µῆνες στήν Πατρίδα µας µέ τήν Κρατική ἀπειλή ἑνός τἄχα

πολύ ἐπικίνδυνου ἰοῦ, εἰσεχώρησε καί στήν Ἐκκλησία καί στούς Ἱ. Ναούς µας ὡς ἀσέβεια καί προσβολή τοῦ ὄντως «Φοβεροῦ Τόπου», στόν ὁποῖον τελεσιουργοῦνται τά φρικτά καί Ἅγια Μυστήρια, ἡ φωνή τοῦ Σεβασµιωτάτου  Ἀρχιεπισκόπου Κρήτης κ. Εἰρηναίου ἤχησε ὡς «φωνή ὑδάτων πολλῶν» καί Ἱερῶν, ὡς Φωνή Πίστεως καί πραγµατικῆς ἀγάπης πρός τούς ἀνθρώπους, ὡς ἤχηση ἐν Χριστῷ Ἐλευθερίας!

Τό Εὐαγγέλιο τοῦ Ἰούδα

Τά Ἀπόκρυφα βιβλία τῆς Καινῆς Διαθήκης.

Ἀπόκρυφα στήν ἐκκλησιαστική γραµµατολογία χαρακτηρίζονται τά ψευδεπίγραφα ἐκεῖνα ἔργα πού διαπραγµατεύονται ὅµοια πρός τήν Ἁγία Γραφή θέµατα. Τά ἔργα αὐτά προβάλλουν ἀξιώσεις θεοπνευστίας καί ἴσου κύρους µέ τά βιβλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἀλλά ποτέ δέν ἀναγνωρίσθηκαν ἀπό τήν Ἐκκλησία ὡς θεόπνευστα ἤ ἰσόκυρα πρός τά Ἱερά της βιβλία.

Τά βιβλία αὐτά ἦσαν δηµιουργήµατα αἱρετικῶν συγγραφέων, οἱ ὁποῖοι ἐπεδίωκαν τήν εὐρεία διάδοση τῶν πλανηµένων ἤ φανταστικῶν δοξασιῶν τους. Ἐπειδή οἱ συγγραφεῖς τῶν βιβλίων αὐτῶν γνώριζαν ὅτι ὑπῆρχε ὁ κίνδυνος κανένας νά µήν διαβάσει τά ἔργα τους, ἄν ἀνέφεραν τό ἀληθινό τους ὄνοµα  – πολλοί εἶχαν ἤδη ἐπισηµανθεῖ ὡς αἱρετικοί ἀπό τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας– προτιµοῦσαν νά χρησιµοποιοῦν ψευδῶς τά ὀνόµατα ἀναγνωρισµένων ἁγίων ἀνδρῶν τῆς Ἁγίας Γραφῆς, κυρίως τά ὀνόµατα τῶν δώδεκα ἀποστόλων τοῦ Κυρίου.

Οἱ µυθώδεις διηγήσεις τους γιά τά ἔργα καί τά θαύµατα τοῦ Κυρίου, κατά τήν παιδική του ἡλικία, πού περιλαµβάνονταν στά ἀπόκρυφα εὐαγγέλια, ἦταν σέ πλήρη ἀντίθεση µέ τή σοβαρότητα καί ἀξιοπρέπεια τῶν Εὐαγγελικῶν διηγήσεων. Τά θαύµατα πού περιγράφονταν ἦσαν ἀντίθετα πρός τό πνεῦµα τοῦ Κυρίου καί ἐπισηµαίνονταν γιά ἱκανοποίηση προσωπικῶν συναισθηµάτων καί πρόκληση ἀκαίρου θαυµασµοῦ πρός τήν παντοδυναµία τοῦ Κυρίου.

Ὁ Μονοθεϊσμός στήν Ἀρχαία Ἑλλάδα

Πολύς λόγος γίνεται γιά τήν ἐπιβολή τοῦ Μονοθεϊσμοῦ καί τοῦ Χριστιανισμοῦ στόν Ἑλλαδικό χῶρο ἰδιαίτερα τήν περίοδο τοῦ Βυζαντίου, τό ὁποῖο διαδέχτηκε τόν Ἑλληνορωμαϊκό κόσμο.

Τήν θέση αὐτήν προβάλλουν ἰδιαιτέρως οἱ λεγόμενοι Παγανιστές ἤ Ἀρχαιολυμπιστές, προκειμένου νά ἀπορρίψουν καί νά βλάψουν σκόπιμα τό Βυζάντιο καί τήν Ὀρθοδοξία: Θέτω λοιπόν τό ἐρώτημα, ποιές εἶναι οἱ πηγές τῆς ὕπαρξης τοῦ Δωδεκάθεου; Ἐάν ὑπῆρχαν αὐτοί οἱ Θεοί, πότε φανερώθηκαν στήν γῆ; Καί σέ ποιούς ἀποκαλύφθηκαν;

Ἀντιθέτως στήν Παλαιά Διαθήκη ὁ Θεός, ὁ Ὁποῖος εἶναι ὑπαρκτός καί ὄχι μυθικός ὅπως στήν Ἀρχαία Ἑλληνική καί τήν παγκόσμιο Μυθολογία, παραγγέλλει στόν προφήτη Μωϋσῆ νά γράψει ὅσα ἄκουσε καί εἶδε κατά τήν παράδοση τῆς Νομοδοσίας “καί ἔγραψε Μωϋσῆς πάντα τά ρήματα Κυρίου. Ὀρθρίσας δέ Μωϋσῆς τό πρωΐ ὠκοδόμησε θυσιαστήριον ὑπό τό ὄρος καί δώδεκα λίθους εἰς τάς δώδεκα φυλάς τοῦ Ἰσραήλ·” ¹