ΑΔΙΕΞΟΔΑ
Ἤ Τό κακό δουλεύει μεθοδευμένα, παγκοσμιοποιημένα!
Τήν τελευταία δεκαετία, ἔχουμε εἰσέλθει στήν ἐποχή τῶν ἀδιεξόδων. Τόσο στή χώρα μας, ὅσο καί στόν κόσμο ὁλόκληρο, βιώνουμε τά ἀδιέξοδα σέ ὅλους τούς τομεῖς τῆς ζωῆς. Ἀδιέξοδα στήν οἰκονομία, στήν ἐργασία, στό περιβάλλον, στήν ὑγεία, στήν κοινωνία κ.ἄ. πολλά. Ὅλο καί πιό συχνά βιώνουμε καταστάσεις, ὅπου ἡ γνωστή φράση –ἐμπρός γκρεμός καί πίσω ρέμα– ἀποτυπώνει μέ τόν πιό εὔγλωττο τρόπο, τό ἀδιέξοδο στό ὁποῖο ἔχουμε περιέλθει.
Οἱ προσπάθειες εὕρεσης λύσεων, σέ ἀτομικό καί οἰκογενειακό ἐπίπεδο, σύντομα ἐξαντλοῦν τά ὅριά τους, σέ ἕνα περιβάλλον γενικευμένου χάους, χωρίς σταθεροποίηση στήν κατιοῦσα πορεία του. Τά νέα καταστροφικά γεγονότα, πού ἔρχονται ἀναπάντεχα, στενεύουν τίς δυνατότητες ἑλιγμῶν καί ἐντάσσουν ὅλο καί μεγαλύτερα τμήματα τοῦ πληθυσμοῦ, σέ κατάσταση πολλαπλῆς κρίσης. Οἱ ἀλεπάλληλες ματαιώσεις, ἐναλλάσουν τήν ὀργή μέ τήν ματαιότητα καί ὁδηγοῦν τούς ἀνθρώπους στήν ἀπογοήτευση καί τήν ἀπελπισία.
Στό συλλογικό πολιτικό ἐπίπεδο, ἔχει γίνει πιά κοινός τόπος, πώς οἱ πολιτικοί καί οἱ πολιτικές τους ἐπιλογές, ἀποτελοῦν μέρος τοῦ προβλήματος καί ὄχι μέσον ἐπίλυσής του. Ὅμως καί οἱ ὑπόλοιποι συλλογικοί θεσμοί, ὁ ἕνας μετά τόν ἄλλον «σωματοποιοῦν» τήν γενική κρίση. Ὅλοι σχεδόν οἱ μηχανισμοί ἄμυνας, πού διαθέταμε ὡς τώρα, ἀπαξιώνονται γιατί ἐξαντλοῦνται χωρίς νά μποροῦν νά ἀνταπεξέλθουν σέ αὐτόν τόν σκοτεινό ποταμό, πού μοιάζει νά συμπαρασύρει τούς πάντες καί τά πάντα στό πέρασμά του.
Βλέπουμε σοβαρούς ἐπιστήμονες νά «σκίζουν» τά πτυχία τους, γιατί ἡ γνώση σκεπάζεται ἀπό τήν παραπληροφόρηση. Βλέπουμε ἀνθρώπους τοῦ στοχασμοῦ καί τοῦ λόγου, νά περιθωριοποιοῦνται στήν ἀφάνεια, ἐνῶ τά τηλεσαλόνια κατακλύζονται ἀπό ἐπῃρμένους παπαγάλους καί ὑστερικές καρακάξες, ὅπου ἐν χορῷ κράζουν κακόηχα, ὑμνῶντας τόν θρίαμβο τοῦ ἀπόλυτου τίποτα!
Ἄν σκεφτοῦμε πιό ψύχραιμα ὅλο τό ἀνοσιούργημα πού ἐπιτελεῖται σήμερα, θά διακρίνουμε τό ἀνούσιο τοῦ ἐγχειρήματος, τό ὁποῖο δέν εἶναι κάτι νέο, ἀλλά ἡ πάγια ἱστορία τοῦ κακοῦ ἐνάντια στό καλό.
Ἡ διαφορά βρίσκεται στό γεγονός πώς σήμερα τό κακό δουλεύει παγκοσμιοποιημένα καί μεθοδευμένα, μέ σχέδιο. Τά ἀδιέξοδά μας, εἶναι μοντέλα πού ἐφαρμόζονται μέ βάση τίς ἐπεξεργασίες τῶν πληροφοριῶν πού τούς παρέχουμε, ἠθελημένα ἤ ἀθέλητα, μέσῳ τῆς τεχνολογίας.
Ἡ κατάσταση αὐτή μᾶς ἀναγκάζει νά ἀναδιπλωνόμαστε ὅλο καί περισσότερο μέσα μας, ἀλλά συγχρόνως αὐτό τό μέσα ἔχει καλυφθεῖ ἀπό τόσους τόνους σκουπιδιῶν τῶν ἔξωθεν προβολῶν, ὥστε νά καθίσταται δύσκολη ἡ συνομιλία μαζί του. Τό ἴδιο συμβαίνει ἑπομένως καί μέ τούς γύρω μας. Δέν εἶναι τυχαῖο πώς σπανίζουν πιά οἱ διάλογοι, οἱ φιλίες, οἱ ἔρωτες. Ἀποστερημένοι καί ἀποστειρωμένοι, ἀναμασᾶμε τή σύγχυσή μας. Τό μοιραῖο ἀποτέλεσμα, εἶναι ὁ πολλαπλασιασμός ὅλων τῶν ἀρνητικῶν πλευρῶν πού φέρουμε ἐν δυνάμει.
Ὁ πραγματισμός μέ τόν ὁποῖο ἀντιμετωπίζουμε τούς ἄλλους ἀνθρώπους, ἀλλά καί τόν ἴδιο τόν ἑαυτό μας, ἀποτελεῖ ἕνα δεῖγμα τοῦ δήγματος πού ἔχουμε δεχθεῖ ἀνεπίγνωστα καί ἀναπαράγουμε.
Ἡ μαζική ἀναπαραγωγή τῆς τοξικότητας, κατασκευάζει μιά γκρίζα πραγματικότητα, πίσω ἀπό τήν ὁποία, οἱ δοῦλοι τοῦ πονηροῦ καί ἄρχοντες αὐτοῦ τοῦ κόσμου, προετοιμάζουν τήν περαιτέρω ὁλοκλήρωσή της.
Συγχέουν σκόπιμα τή διεστραμμένη πραγματικότητα, πού οἱ ἴδιοι ἐπιβάλλουν, μέ τήν ἀλήθεια, προβάλλοντάς την σάν τήν μόνη ὑπαρκτή συνθήκη, πού «ἀναγκάζονται» νά ὑπηρετήσουν. Πανοῦργοι καί ἄφρονες, προπέτες τοῦ τρόμου, οἱ ἄνομοι ἄρχοντες τούτου τοῦ κόσμου, πασχίζουν ματαίως νά ἀπειρήσουν τόν μηδενισμό τους.
Ἀρκεῖ ἕνα παιδί νά φωνάξει ξανά στήν ἱστορία, τήν πανάρχαιη ρήση: «ἐκ τοῦ μηδενός, μηδέν»1, γιά νά καταρρεύσει σάν χάρτινος πύργος τό βαβελικό τους κατασκεύασμα. Αὐτό τό παιδί βρίσκεται στήν καρδιά τοῦ κάθε ἀνθρώπου, ἀσχέτου ἡλικίας.
Γι’ αὐτό τόν λόγο, ἕνα παιδί εἶναι ἀρκετό νά μιλήσει στίς καρδιές ὅλων μας, νά ἐπανασυνδέσει τήν καρδιά μέ τή νόηση, τή ζωή μέ τό νόημα. Σέ αὐτό τό παιδί ἀπέδωσε ὁ Ἡράκλειτος τήν βασιλεία.2
Αὐτό τό παιδί ἀγκάλιασε ὁ Χριστός. Αὐτό τό παιδί γνωρίζει ἀπό καρδιᾶς, ποιός εἶναι ὁ ἀληθινός Φίλος του, ἡ ὄντως Χαρά του. Αὐτό τό παιδί σαγηνεύεται ἀπό τόν φιλάνθρωπο Λόγο του. Αὐτό τό παιδί φέρει μέσα του τήν ἐκμυστηρευτική θεολογία τοῦ ἔρωτά του πρός Αὐτόν. Αὐτό τό παιδί μπορεῖ νά διακρίνει μέσα στό ἀδιέξοδο τοπίο, ποιά εἶναι Ἡ Ὁδός, ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή! Ἄς τό ἀκούσουμε!
Θεμιστοκλῆς Σβορῶνος
Ἠλεκτρολόγος
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Τεῦχος 216-217
Αὐγουστος-Σεπτέμβριος 2020
- Ἁπλοποιημένη ἔκφραση τοῦ Δημοκρίτειου ἀποφθέγματος: «Μηδέν ἐκ τοῦ μή ὄντος γίγνεσθαι μηδ’ ἐς τό μή ὄν φθείρεσθαι». («Τίποτα δέν γίνεται ἀπό τό τίποτα, καί τίποτα δέν καταστρέφεται ὥστε νά γίνει τίποτα»).
- «Παιδός ἡ βασιλείη» (Ἡράκλειτος).