ΑΓΙΑΣΜΟΣ ΜΕ ΝΕΡΟΠΙΣΤΟΛΟ!
Εὐλογεῖτε πατέρα Βασίλειε,
Παίρνω τό θάρρος νά στείλω αὐτή τή φωτογραφία µέ τό σκεπτικό ὅτι µποροῦµε τουλάχιστον νά εὐθυµήσουµε καί νά ἐκλάβουµε τήν εὐθυµία ὡς δῶρο τοῦ κορωνοαϊοῦ ἀφοῦ ἰσχύει ὅτι «οὐδέν κακόν ἀµιγές καλοῦ»!...
Ἡ φωτογραφία δηµοσιεύτηκε στήν ἐφηµερίδα The Guardian καί δείχνει τόν Ρωµαιοκαθολικό ἱερέα Τίµοθι Πέλκ νά ρίχνει ἁγιασµό µέσα στό παράθυρο ἑνός αὐτοκινήτου µέ νεροπίστολο!
Δυστυχῶς ἐπτωχεύσαμεν!
Ἡ γνωστή αὐτή ρήση τοῦ Χαριλάου Τρικούπη, ἔρχεται σάν ἐφιάλτης ξανά στό ἱστορικό προσκήνιο τῆς χώρας μας καί αὐτή τήν φορά, ὄχι μόνο αὐτῆς. Ἡ διαφορά μέ τό μακρυνό 1893, ἔγκειται στό γεγονός πώς ἡ πτώχευση ἐκείνη, ἦταν μέν ἐπώδυνη γιά τή χώρα καί τόν λαό, ἀλλά ἦταν οἰκονομική, μέ τίς ἀναπόφευκτες πολιτικές καί ἐθνικές συνέπειες.
Ἡ σημερινή πτώχευση, ἐνῶ συνεχίζει νά εἶναι οἰκονομική, πολιτική καί ἐθνική, δέν περιορίζεται σέ αὐτά τά ἐπίπεδα, ἀλλά πρόκειται δυστυχῶς γιά φτώχεια ὁλοκληρωτική. Ἄν ἀναλογιστοῦμε σέ πόσα ἐπίπεδα ἔχουμε πτωχεύσει τίς τελευταῖες τέσσερις δεκαετίες, θά ἐννοήσουμε τί σημαίνει πλήρης ἔνδεια. Ἀρχίσαμε νά χάνουμε τά ἔθιμα πού μᾶς συνέδεαν, ἀρχίσαμε νά πετᾶμε ἀπό πάνω μας σάν παλιόρουχα, τίς παραδόσεις, τά ἤθη καί τίς ἀξίες, πού μᾶς ἔδιναν μιά θέση μέ ἀξιοπρέπεια καί θάρρος, μέσα σέ αὐτό τόν κόσμο. Βαλθήκαμε νά κακοποιοῦμε τή γλώσσα μας καί νά φτωχαίνουμε τή σκέψη μας. Φερθήκαμε στή γῆ τόν ἀέρα καί τή θάλασσα πού μᾶς ζοῦν, σά νά εἶναι οἱ κάδοι τῆς τοξικότητάς μας. Ἀφήσαμε τίς σωματικά καί ψυχικά ὠφέλιμες τροφές καί γίναμε σαβουροπαμφάγοι. Τρέξαμε νά μαϊμουδίζουμε ξένα, ρηχά καί φτηνιάρικα πρότυπα, στόν τρόπο ζωῆς. Ἐπιδοθήκαμε νά συμπεριφερόμαστε μέ ἀγνωμοσύνη σέ ὅποιους μᾶς εὐεργετοῦσαν καί μέ δουλοπρέπεια, σέ ὅσους μᾶς ὑπέτασσαν στά δολερά τους σχέδια. Ἀποκαθηλώσαμε τούς ἥρωες καί τούς ἁγίους μας, ὥστε νά καθηλωνόμαστε ἀπό τούς ἀπατεῶνες καί τά λαμόγια. Σταματᾶμε ἐδῶ, γιατί ὁ κατάλογος τῆς ντροπῆς δέν ἔχει τέλος.
Παλαιά Διαθήκη καί Μυθολογία
Πρίν ἀναφερθῶ στό κύριο θέμα, τό ὁποῖο εἶναι ἡ ἐξάρτηση τῆς μυθολογίας ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη, κρίνω χρήσιμο νά ἀναλύσω τήν ἐτυμολογία τῶν λέξεων Μύθου καί Ἱστορίας.
Τό οὐσιαστικό Μῦθος προέρχεται ἀπό τό συνηρημένο ρῆμα μυθολογέω - μυθολογῶ, τό ὁποῖο σημαίνει διηγοῦμαι μύθους, ἐπινοῶ μύθους1 ὁ Δωρικός τῦπος τοῦ ρήματος εἶναι μυθίσδω, μυσίδδω2, ὁ μῦθος εἶναι μέν ἱστορία, περιέχει ψήγματα ἀληθείας ἀλλά ἔχει καί προσμίξεις φανταστικῶν θεωριῶν καί εἰκασιῶν. Ἀντιθέτως τό συνηρημένο ρῆμα ἱστορέω - ἱστορῶ σημαίνει παραθέτω ἱστορικά γεγονότα, ἐξερευνῶ - ἐξετάζω3. Ὠστόσο δέν θά πρέπει νά παραθεωρεῖται καί ἡ σημασία τῆς μελέτης τῆς μυθολογίας τῶν λαῶν γιά τόν ἀπλούστατο λόγο ὅτι ἡ μυθολογία, ὀφείλει τρόπον τινά τήν ὕπαρξή της στήν Παλαιά Διαθήκη, ἀφοῦ οἱ μῦθοι της ἀποτελοῦν παρηλλαγμένα γεγονότα τά ὁποῖα τά ἔθνη τά προσάρμοσαν στóν δικό τους τρόπο ὑπάρξεως τῆς ἱστορίας τους.
ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ
ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΩΣΗΦ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΤΙΜΙΣΟΑΡΑΣ1
Στίς 28 Φεβρουαρίου 1950 ἡ Ἱερά Σύνοδος τοῦ Ρουμανικοῦ Πατριαρχείου ἁγιοποίησε τόν μητροπολίτη Ἰωσήφ τῆς Τιμισοάρας, ἀναγνωρίζοντας κατ’ αὐτό τόν τρόπο καί ἐπίσημα τήν λατρεία πού ὁ Ρουμανικός λαός πρόσφερε ἤδη στόν ἅγιο γιά τριακόσια περίπου χρόνια.
Ὁ ἅγιος Ἰωσήφ γεννήθηκε στήν πόλη Ραγούζα (ἤ Δουμπρόβνικ) τῆς Δαλματίας τό ἔτος 1568 σέ μία οἰκογένεια Βλάχων χριστιανῶν. Τό βαπτιστικό του ὄνομα ἦταν Ἰάκωβος. Σέ νεαρή ἡλικία ὁ Ἰάκωβος ἔμεινε ὀρφανός ἀπό πατέρα, ὁ ὁποῖος πνίγηκε κατά τήν διάρκεια ἑνός ταξιδιοῦ μέ τό καράβι. Τήν φροντίδα του ἀνέλαβε ἀποκλειστικά ἡ μητέρα του Αἰκατερίνη, μία γυναίκα μέ βαθιά θρησκευτικά αἰσθήματα, ἡ ὁποία ἀφιέρωσε τήν ζωή της στήν φροντίδα καί ἐκπαίδευση τοῦ μοναδικοῦ της υἱοῦ. Ἐπειδή δέν εἶχε πλέον συγγενεῖς στήν Ραγούζα, ἡ Αἰκατερίνη μετακόμισε κοντά στόν ἀδελφό της στήν πόλη Ἀχρίδα ἤ Ὀχρίδα. Ὁ νεαρός Ἰάκωβος ἦταν τότε μόλις 12 ἐτῶν. Ἐκεῖ, στήν Ἀχρίδα, ὁ Ἰάκωβος πῆγε νά σπουδάζει γράμματα στό τοπικό σχολεῖο μέχρι τήν ἡλικία τῶν 15 ἐτῶν. Ὁπότε, ἀκολουθῶντας τό ἄνωθεν πρός τήν μοναχική ζωή κάλεσμα τοῦ Χριστοῦ, ὁ νεαρός Ἰάκωβος εἰσῆλθε ,σ΄ἐκείνη τήν περιοχή, στό μοναστήρι τῆς Παναγίας Θεοτόκου . Ἐπρόκειτο γιά μοναστήρι μέ παλαιά ἐκκλησιαστική παράδοση πού ἀνερχόταν στόν δέκατο - ἑνδέκατο αἰώνα.
Ἐλθέ τό φῶς τό ἀληθινόν, ἐλθέ ἡ αἰώνιος ζωή,
ἐλθέ, ὅν ἐπόθησε καί ποθεῖ ἡ ταλαίπωρός μου ψυχή.
Ἡ προσευχή αὐτή, εἶναι τοῦ Ἁγίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου (+1022 μ.Χ.), ὁ ὁποῖος ὡς γνωστόν, εἶναι ὁ τρίτος χρονικά Θεολόγος, στόν ὁποῖον ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀπένειμε τόν ἱερό αὐτό χαρακτηρισμό, μετά τούς δύο πρώτους, τόν Ἅγιο Εὐαγγελιστή Ἰωάννη τόν Θεολόγο καί τόν Ἅγιο Γρηγόριο Κωνσταντινουπόλεως τόν Θεολόγο.
Ὅπως γνωρίζουμε, ὁ Ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος πολεμήθηκε σκληρά. Αὐτό ἦταν τό τίμημα τῆς ἁγίας ζωῆς του, ἀρχῆς γενομένης ἀπό τήν εὐλάβεια πού ἔδειξε πρός τό πρόσωπο τοῦ Γέροντός του, Συμεών τοῦ Εὐλαβοῦς. Καί τά βέλη ἦταν «ἐξ οἰκείων», ὡς συνήθως γίνεται μέ κάθε «θέλοντα εὐσεβῶς ζεῖν». Ἀκόμη καί ἀπό ἐπίσκοπο οἰκεῖον τοῦ Παλατίου πολεμήθηκε. Ἀλλά καί ἡ συνέχεια τῆς ζωῆς του, μέ τίς συκοφαντίες, τίς φυλακίσεις, ἐξορίες, ἀνταρσίες ὑποτακτικῶν του μοναχῶν καί τόσα ἄλλα, περί τῶν ὁποίων «ἐπιλείψει ἡμᾶς διηγουμένους ὁ χρόνος» αὐτό ἀπέδειξε· ὅτι, ὅπως γιά κάθε ἐπάγγελμα ὑπάρχουν τά λεγόμενα «τυχερά τοῦ ἐπαγγέλματος», ἔτσι καί γιά τό «διά Σταυροῦ πολίτευμα», τό τίμημα εἶναι βαρύ.