ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

ΚΟΡΩΝΑ ΙΟΣ:

ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ Ἤ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΟΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ;

Ἀπό τίς ἀρχές Μαρτίου ἡ χώρα μας δοκιμάστηκε καί δοκιμάζεται ἀπό τήν πανδημία τοῦ κορωνοϊοῦ μέ βάση τόν ἰό SARS-COVID-19, μέ ἐπιπτώσεις μέχρι τή στιγμή αὐτή 193 νεκρούς, κυρίως ὅσους εἶχαν καί ὑποκείμενα σοβαρά νοσήματα.

Μέ τόν κορωνοϊό δοκιμάστηκαν σχέσεις φιλικές, οἰκογενειακές, ἐπαγγελματικές καί ἀκόμη ἀναδύθηκαν φαινόμενα οἰκογενειακῆς βίας, κυρίως μεταξύ ζευγαριῶν, δεδομένου ὅτι τά ζευγάρια ἦταν ἀναγκασμένα νά παραμένουν οἴκει γιά ὁλόκληρο σχεδόν τό διάστημα τῆς ἡμέρας. Ἀκόμη δοκιμάστηκαν οἱ σχέσεις Ἐκκλησίας καί Πολιτείας, καί πολλοί  Ἱερεῖς βρέθηκαν κατηγορούμενοι διότι ἐτέλεσαν τό Μέγα Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας ὡς ὤφειλαν.

Ὡστόσο εἶναι γνωστό ἀπό τήν ἐποχή τῆς  ἔξαρσης τῆς λέπρας, ὅτι κοινωνοῦσαν λεπρούς χωρίς νά προσβάλλονται ἀπό τή νόσο, οὔτε οἱ Ἱερεῖς, οὔτε τό ὑπόλοιπο χριστεπώνυμο πλῆθος.

Ὁ τρόπος πού ἐπετέθη ἡ Πολιτεία στήν Ἐκκλησία καί τή Χριστιανική Πίστη, μέ ἀφορμή τό Μυστήριο τῆς Θείας Κοινωνίας ἦταν πρωτοφανής, δεδομένου ὅτι ποινικοποιήθηκε ἡ ἀπόφαση ὁρισμένων γενναίων Ἱερέων νά Κοινωνήσουν τούς Χριστιανούς, πού ἐπιθυμοῦσαν ὡς ὤφειλαν, καί μέ τόν τρόπο αὐτό ἀμφισβητήθηκε ἡ Θεραπευτική καί Καθαρτική Δράση τῆς Θείας Μεταλήψεως.

Ποῦ πῆγε, τελικά, ἡ ἀγάπη στήν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα;

Ὅπως νοµίζω οἱ περισσότεροι ἀπό ἐµᾶς  καί  χάρη στόν ἔνδοξο ἀγῶνα καί τά ἁγιασµένα αἵµατα τῶν ἡρώων µαρτύρων προγόνων µας, µεγάλωσα σέ ὀρθόδοξο χριστιανικό περιβάλλον, ὅπου ἡ βασική διδασκαλία ἦταν νά ἀγαπήσουµε τόν συνάνθρωπό µας ὡς τόν ἑαυτό µας. Οἱ ἀρετές τῆς ἀλληλεγγύης καί τῆς προσφορᾶς, ἔγιναν ἕνα µέ τή συνείδηση κάθε ὀρθόδοξου χριστιανοῦ καί τό γεγονός αὐτό ἴσως προσέδωσε στούς Ἕλληνες θαλπωρή καί γλυκύτητα στή συµπεριφορά τους, τίς ὁποῖες ἄλλωστε ἐξυµνοῦν καί πολλοί ἄνθρωποι, πού ζοῦν στό ἐξωτερικό.

Σήµερα, θέλω περισσότερο παρά ποτέ νά πιστέψω πώς οἱ ἀρετές αὐτές ἐξακολουθοῦν νά ὑπάρχουν στήν οὐσία τους καί δέν περιορίζονται µόνον στήν Ἑλληνική φιλοξενία, τήν ὑπέρµετρη συναισθηµατικότητα, τήν ὑπερβολική οἰκειότητα, τήν οἰκογενειακή ὑπερπροστατευτικότητα  ἤ ἔστω καί στόν ὀβολό κάθε Κυριακή στό φιλόπτωχο ταµεῖο τῆς ἐνορίας. Θέλω νά πιστέψω πώς ἡ ριζωµένη ἀγάπη τῶν Ἑλλήνων γιά Τόν Χριστό καί Τήν Παναγία θά τούς βοηθήσει κατ’ ἀρχάς νά ἀναζητήσουν τήν ἀλήθεια στούς κρίσιµους καιρούς, πού διανύουµε. Καί ὄχι µόνον νά τήν ἀναζητήσουν, ἀλλά καί νά τήν ἐπιλέξουν. Ὅσο ὀδυνηρή καί ἐάν φαίνεται. Γιατί, τελικά αὐτή ἡ ἐπιλογή τῆς ἀλήθειας µπορεῖ νά ἀπελευθερώσει κάθε ἄνθρωπο καί νά προσφέρει οὐσιαστική βοήθεια καί ἀγάπη στόν ἑαυτό µας καί τόν συνάνθρωπο, µέσα ἀπό ἕναν συλλογικό ἀγῶνα.

Ἀγριότητα  ἤ  Ἁγιότητα;

Σκέψεις γύρω ἀπό τήν ἀποδοχή ἤ τή ἀπόρριψη τῆς ἁγιότητας μέσα στή σύγχρονη οἰκογένεια Ἀρχικά θά ἤθελα νά σημειώσω τά ἑξῆς γύρω ἀπό τό ζητούμενο, πού εἶναι ἡ ἀγιότητα.

Γιά ἔναν Ἱερέα, πού συνειδητά συλλαβίζει μιά μιά τίς λέξεις τῆς Θείας Λειτουργίας, ἀναζητῶντας τό σωτηριολογικό μήνυμα καί τόν θεολογικό τους πυρῆνα, σ᾿ ἐκείνη τή λιτή φράση «Πρόσχωμεν, τά ἅγια τοῖς ἁγίοις», βγαλμένη ἀπό τά σπλάχνα τῆς συνειδητῆς πίστεως καί ἐμπειρίας, φράση πού ἀποτελεῖ καί παραμένει τό βασικό θεμέλιο τῆς αὐτογνωστικῆς πορείας, τήν ὁποία καλούμεθα ὅλοι, λαϊκοί καί Κληρικοί, ν᾿ ἀκολουθήσουμε.  Γιατί δίχως τήν ἀρετή τῆς αὐτογνωσίας, «τοῦ ὁρᾶν, δηλαδή, τά ἐμά πταίσματα», δέν εἶναι δυνατό νά καταλάβεις τό βαθμό προσέγγισης πρός Ἐκεῖνον ἤ Ἐκείνου πρός ἐμᾶς. Πού σημαίνει ὅτι σοῦ παραχωρεῖ τό δικαίωμα νά Τόν ἀκολουθήσεις: τονίζοντας, “Δεῦτε πρός με.....(γιατί) ἐγώ εἰμι ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή”. ( πρβλ. Ματθ.11, 28·  Ἰω. 14, 6)

Τό πρόβλημα ὡστόσο τῆς ἀποδοχῆς –ἤ ὄχι– τῆς ἁγιότητας ἀπό μέρους τῶν πιστῶν εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἐλευθερίας, στήν ὁποία ἔχουμε κληθεῖ ὅλοι, στό νά Τόν ἀκολουθήσουμε μέ συνέπεια, ἀταλάντευτη πίστη καί φυσικά μέ ὑπακοή καί ἄκρα ταπείνωση. Κι αὐτό δέν πρέπει νά ὁδηγεῖ σέ ἀκρότητες καί ἀγχωτικές διαστάσεις.