Ποῦ πῆγε, τελικά, ἡ ἀγάπη στήν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα;
Ὅπως νοµίζω οἱ περισσότεροι ἀπό ἐµᾶς καί χάρη στόν ἔνδοξο ἀγῶνα καί τά ἁγιασµένα αἵµατα τῶν ἡρώων µαρτύρων προγόνων µας, µεγάλωσα σέ ὀρθόδοξο χριστιανικό περιβάλλον, ὅπου ἡ βασική διδασκαλία ἦταν νά ἀγαπήσουµε τόν συνάνθρωπό µας ὡς τόν ἑαυτό µας. Οἱ ἀρετές τῆς ἀλληλεγγύης καί τῆς προσφορᾶς, ἔγιναν ἕνα µέ τή συνείδηση κάθε ὀρθόδοξου χριστιανοῦ καί τό γεγονός αὐτό ἴσως προσέδωσε στούς Ἕλληνες θαλπωρή καί γλυκύτητα στή συµπεριφορά τους, τίς ὁποῖες ἄλλωστε ἐξυµνοῦν καί πολλοί ἄνθρωποι, πού ζοῦν στό ἐξωτερικό.
Σήµερα, θέλω περισσότερο παρά ποτέ νά πιστέψω πώς οἱ ἀρετές αὐτές ἐξακολουθοῦν νά ὑπάρχουν στήν οὐσία τους καί δέν περιορίζονται µόνον στήν Ἑλληνική φιλοξενία, τήν ὑπέρµετρη συναισθηµατικότητα, τήν ὑπερβολική οἰκειότητα, τήν οἰκογενειακή ὑπερπροστατευτικότητα ἤ ἔστω καί στόν ὀβολό κάθε Κυριακή στό φιλόπτωχο ταµεῖο τῆς ἐνορίας. Θέλω νά πιστέψω πώς ἡ ριζωµένη ἀγάπη τῶν Ἑλλήνων γιά Τόν Χριστό καί Τήν Παναγία θά τούς βοηθήσει κατ’ ἀρχάς νά ἀναζητήσουν τήν ἀλήθεια στούς κρίσιµους καιρούς, πού διανύουµε. Καί ὄχι µόνον νά τήν ἀναζητήσουν, ἀλλά καί νά τήν ἐπιλέξουν. Ὅσο ὀδυνηρή καί ἐάν φαίνεται. Γιατί, τελικά αὐτή ἡ ἐπιλογή τῆς ἀλήθειας µπορεῖ νά ἀπελευθερώσει κάθε ἄνθρωπο καί νά προσφέρει οὐσιαστική βοήθεια καί ἀγάπη στόν ἑαυτό µας καί τόν συνάνθρωπο, µέσα ἀπό ἕναν συλλογικό ἀγῶνα.
Ἔχουµε παρακολουθήσει τόν τελευταῖο καιρό µπροστά στά µάτια µας νά ἐκτυλίσσεται µιά τραγωδία γιά τόν Ἑλληνικό λαό. Μετά ἀπό µιά µακροχρόνια δυσβάσταχτη οἰκονοµική κατάσταση, ἡ ὁποία ἀναπόφευκτα ἔφερε στίς Ἑλληνικές οἰκογένειες δυστυχία καί πόνο καί ἀκόµη αὐτόν τόν ἴδιο τόν θάνατο (ἀφοῦ πάρα πολλοί συνάνθρωποί µας εἴτε αὐτοκτόνησαν εἴτε ἀρρώστησαν καί πέθαναν µαρτυρικά, µήν µπορῶντας νά ἀνταποκριθοῦν στίς αὐξανόµενες ἀπαιτήσεις τῆς ζωῆς), ἔρχεται τώρα µιά… «πανδηµία» νά ἀποτελειώσει καί ὅσες Ἑλληνικές οἰκογένειες κατόρθωσαν νά ἐπιβιώσουν αὐτοῦ τοῦ οἰκονοµικοῦ πολέµου.
Ὅλα τά ἰατρικά συγκριτικά δεδοµένα ἀποδεικνύουν καί ἀπό ὅσα γνωρίζουµε ὅτι ὁ συγκεκριµένος ἰός ἐνδέχεται νά εἶναι ἀσθενέστερος καί τοῦ ἰοῦ τῆς ἁπλῆς γρίπης, γιά τόν ὁποῖο ἄλλες χῶρες πολύ περισσότερο προηγµένες ἐπιστηµονικά καί τεχνολογικά (ὅπως ἡ Σουηδία καί ἡ Ἰαπωνία) δέν ἔχουν λάβει σχεδόν κανένα µέτρο. Ὅµως ὑποχρεώνεται ἡ µαρτυρική Ἑλλάδα νά σηκώσει ἐκ νέου στούς ὤµους της τήν ψυχική ὀδύνη, τήν ἀνεργία, τή φτώχεια, τήν ἐξαθλίωση, τόν πόνο καί τελικά τό µαρτύριο, πού αὐτός θά ἐπαναφέρει.
Ποιά λοιπόν εἶναι ἡ θέση τοῦ Ὀρθόδοξου Ἕλληνα; Ποῦ πῆγε τελικά ἡ ἀγάπη του γιά τόν συνάνθρωπο; Μήπως ἡ ἀγάπη αὐτή εἶναι καλά κρυµµένη πίσω ἀπό τή µάσκα κατά τήν ὥρα τῆς τέλεσης τῆς Θείας Λειτουργίας; Μήπως εἶναι κρυµµένη στόν διαπληκτισµό, ὥστε ἡ ἀπόσταση µέ τόν συνάνθρωπο νά εἶναι δύο µέτρα καί ὄχι ἑνάµιση µέτρο; Μήπως τό σωστό εἶναι νά περιορισθοῦν δέκα ἑκατοµµύρια Ἕλληνες γιά ἕνα συγκριτικά πολύ µικρότερο ποσοστό ἀνθρώπων µέ ἐπιβαρυµένο ἰατρικό ἱστορικό, οἱ ὁποῖοι εἶναι κατά κύριο λόγο ἡλικιωµένοι καί οἱ ὁποῖοι βεβαίως πρέπει νά περιορίζονται καί νά προσέχουν ἰδιαιτέρως , ὥστε νά µήν ἐπιβαρυνθεῖ περαιτέρω ἡ ὑγεία τους;
Πιστεύω πώς κάθε νοήµων Ὀρθόδοξος Ἕλληνας µπορεῖ νά κάνει τήν διάκριση. Νά ὀρθώσει τό ἀνάστηµά του, νά διεκδικήσει τά δικαιώµατά του µέ κάθε νόµιµο τρόπο καί νά ἀρθρώσει λόγο. Νά µιλήσει γιά τόν λόγο τῆς ἀλήθειας, γιατί αὐτή τή φορά ὁ λόγος τῆς ἀλήθειας δέν ἀφορᾶ τόν καθένα ἀτοµικά, ἀλλά ἀποτελεῖ πολύτιµη προσφορά σέ κάθε µαρτυρική Ἑλληνική οἰκογένεια!
Δρ. Ἰωάννα Β. Τυροβολᾶ
Ὀρθοδοντικός
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Τεῦχος 216-217
Αὐγουστος-Σεπτέμβριος 2020
