ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

ΚΟΙΤΩΝΤΑΣ ΨΗΛΑ ΦΑΙΝΕΤΑΙ Η ΠΤΩΣΗ ΜΑΣ!

Καί ἐνῶ τό θνητό μας σῶμα συγκρατεῖτε στήν γήϊνη βαρύτητα καί φθαρτότητα, ἡ ψυχή μας ἀτενίζει ψηλά ἐπιζητώντας νά φθάσει στήν θεϊκή της ὑπόσταση καί προέλευση, κοντά στόν Κύριό μας, Ἰησοῦ Χριστό.

Αὐτό εἶναι πού ξεχνᾶμε συνεχῶς στίς μέρες μας!

Τό θεϊκό φτερούγισμα τῆς ψυχῆς ἔπαψε νά εἶναι ἡ κινητήρια δύναμη τοῦ πνεύματός μας καί ὁ ἀγώνας καί πορεία ζωῆς πρός τήν θέωση καί τό «ἄνω θρώσκω» πού δικαιολογεῖ τήν διαφορά τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τά ἄλλα δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ, μένει ὡς ἀνέκφραστο βλέμμα παγιδευμένο στίς δυσκολίες πού ἐμεῖς οἱ ἴδιοι προκαλοῦμε, δημιουργοῦμε καί ἐγκλωβιζόμαστε!!!

Καί ὅμως εἶναι τόσο ἁπλό καί συνάμα τόσο ὁρατό μπροστά μας τό Θεϊκό μεγαλεῖο τῆς Δημιουργίας!

Ἡ ἴδια ἡ πλάση, τά ζῶα, τά φυτά καί τά ἄνθη, οἱ ὀσμές καί οἱ εὐωδιές, τά τιτιβίσματα τῶν πουλιῶν καί τά ζουζουνίσματα τῶν ἐντόμων στά λουλούδια (καί πόσα ἄλλα ἀλήθεια ἀκόμα!) μᾶς δείχνουν συνεχῶς ἕνα πρᾶγμα ὅτι «ὁ Θεός τά πάντα ἐν Σοφίᾳ ἐποίησεν» καί ἐμεῖς… ἐκεῖ!

ΑΝΟΣΤΗ ΖΩΗ!

Ὅσα συμβαίνουν ἀπό ἐκεῖνο τό ἀνοιξιάτικο ἀπόγευμα, ὅταν ὁ Πρωθυπουργός τῆς Χώρας μᾶς ἐνημέρωσε ὅτι, ἡ Πολιτεία ἀπό τό ἑπόμενο πρωΐ θά ἐπέβαλε περιοριστικά μέτρα λόγῳ τῶν κινδύνων πού διέτρεχε καί συνεχίζει νά διατρέχει ἡ ζωή τῶν πολιτῶν, καί μέχρι σήμερα, μᾶς βεβαιώνουν πώς ἡ ζωή μας ἄλλαξε γιά τά καλά.

Τότε μᾶς εἶπαν ὅτι, ἐκεῖνα τά μέτρα πού ἐπρόκειτο, κατά τήν πορεία τῶν πραγμάτων, νά ἀλλάξουν τήν ζωή μας θά ἐφαρμόζονταν γιά λίγο χρόνο, ἀλλά ὅσο προχωρᾶμε βλέπουμε πώς τό λίγο, μᾶλλον θά εἶναι πολύ γιατί «ξηρά δέν φαίνεται στόν ὁρίζοντα». Καί ὅσο περνάει ὁ καιρός, τόσο ἐμπεδώνεται ἡ πεποίθηση πώς αὐτό πού συμβαίνει αὐτόν τόν καιρό ἦρθε γιά νά μείνει.

Τό ζήτημα ὡστόσο ἑστιάζεται στό πῶς διαχειριζόμαστε αὐτά πού συμβαίνουν, στό μέτρο πού μᾶς ἀφοροῦν, καί ἐφ’ ὅσον καί κατά πόσο μποροῦμε νά τά ἐπηρεάσουμε. Γιατί, δίχως ἄλλο, τά γεγονότα ἀφοροῦν τή ζωή μας καί τή ζωή ὅσων ἀκολουθοῦν. Καί στή ζωή μας ἔχουμε τό δικαίωμα νά μποροῦμε νά τή διαχειριζόμαστε μέ τόν τρόπο πού θέλουμε καί νά τήν διαμορφώνουμε πρός τό καλύτερο, ὅμως, ὅταν πρόκειται γιά τή ζωή αὐτῶν στούς ὁποίους θά παραδώσουμε τή σκυτάλη, τότε τό δικαίωμα γίνεται χρέος.

Ο ΦΟΒΟΣ

Σήμερα ζοῦμε μιά ἀκραία ἀντίφαση: ἐνῷ οἱ ἄνομες ἐξουσίες αὐτοῦ τοῦ κόσμου, γίνονται ὅλο καί πιό ἀπροκάλυπτες, ἐμεῖς γινόμαστε ὅλο καί πιό τυφλοί στήν ὅραση, κωφοί στήν ἀκοή καί ἀνίκανοι στήν κρίση.

Δέν μπορεῖ νά ἑρμηνευτεῖ ἀλλιῶς, γιά παράδειγμα, τό γεγονός, πῶς ἐνῷ μᾶς ἔδειξαν παγκοσμίως, ὅτι τίς οἰκονομικές καί κοινωνικές κρίσεις, τίς προκαλοῦν ἠθελημένα καί συντονισμένα, οἱ ἄρχοντες τοῦ κόσμου τούτου, ἐμεῖς συνεχίζουμε νά ἀναχαράζουμε τά κουτόχορτα τῆς προπαγάνδας τους!

Αὐτό δέν μπορεῖ νά εἶναι, παρά τό ἐπίχειρο μιᾶς διαβολῆς, πού πάει ἀρκετά πίσω στό χρόνο. Ἐδῶ θά ἐπικεντρωθοῦμε σέ μιά οὐσιώδη πλευρά τοῦ προβλήματος, ἡ ὁποία ἀφορᾶ τόν ψυχολογικό φόβο, πού κινεῖται πέρα ἀπό τά ὅρια τοῦ φυσιολογικοῦ φόβου.

Ὁ ψυχολογικός φόβος, κρύβει ἀπόσταση. Ἀλλά ἀπόσταση ἀπό ποιόν; Ἀπό τόν ἑαυτό σου; Ὁ ἑαυτός σου εἶναι ἑπόμενο νά φοβᾶται, ὅταν θεωρεῖται μόνος του.